Over rondslingerend afval.

 

Een stuk natuur zoals het er MOET bijliggen.
Zonder zwerfvuil.

Dag lieve mensen.
Ook gelezen in de krant wat ze in Gent van plan zijn met het zwerfvuil in het citadelpark?
Ze gaan het gewoon laten liggen. En dit omdat ze de mensen willen confronteren met de gevolgen van het laten rondslingeren van zwerfvuil op straat.
Kijk!
Nog niet zo lang geleden zou ik hierover een vlammende Facebookstatus hebben geschreven, waarin ik van leer zou trekken tegen de laksheid en lamlendigheid van het gepeupel dat te lui in om hun lamme tamme reet op te heffen en hun afval in de vuilnisbak te werpen zoals ELKE GEDISCIPLINEERDE EN BESCHAAFDE MENS DAT DOET!!!
Maar omdat ik al iets te vaak ‘in de ban van Facebook’ werd geslagen doe ik het dus hier. Op mijn blog.

Alleen al de aanblik van de foto’s in de kranten en nieuwssites doet mij gewoon kotsen.
Zwerfvuil is een pest, zwerfvuil trekt ratten en ongedierte aan en de levensomstandigheden van veel mensen zijn pas gaan verbeteren toen de straten in onze steden geen open riolen meer waren zoals dat in de middeleeuwen het geval was en mensen letterlijk in hun eigen str**t leefden.
Met het aanleggen van rioleringssystemen, het scheiden van afval en drinkwater en het op regelmatige basis ophalen van huisvuil en ander afval kreeg men controle over het hele resem besmettelijke en zelfs dodelijke ziekten die tot midden vorige eeuw schering en inslag waren en heeft men heel veel vroegtijdige overlijdens kunnen voorkomen.
En voeg daarbij het opleggen van discipline zowel thuis als op school met het opleggen van de nodige sancties voor wie het zelfs maar waagde om het kleinste papiertje op de grond te werpen zorgde ervoor dat de straten proper waren en bleven. Over Engeland en de Engelsen werd gezegd dat vuil op straat gooien er not done was. Ook Duitsland en Zwitserland stonden gekend als landen waar het zeer proper was. En tot op heden geldt dat nog altijd voor Zwitserland alsook voor de Scandinavische landen. Maar wij Europeanen moeten op vlak van netheid en vooral discipline onze vrienden in het Verre Oosten laten voorgaan. In landen als China, Japan en vooral Singapore is vuil op straat gooien echt wel een no-no. In het laatstgenoemde land staan daar torenhoge boetes op. Het kan je letterlijk een maandloon kosten.
En eerlijk gezegd… DAT ZOU HIER OOK ZO MOETEN!

Ik schreef het vorig jaar in mijn blogartikel ‘Voor de wandelaars en natuurgenieters’ en ik ga mijn woorden van toen nog eens herhalen.
“Je had er geen probleem mee om je picknick, je PET-flessen met frisdrank of water en andere dingen mee te nemen naar je favoriete wandelplek. Waarom dan moeilijk doen over het feit dat je die legen flessen en de folieverpakkingen van je boterhammetjes mee naar huis moet nemen.”
Is het nu echt zo moeilijk om jezelf wat discipline op te leggen en ook eens te denken aan de mensen die na u komen.
En kom niet af met ‘ja maar er staan geen vuilniszakken’!!!
Ewel weet je? Als het aan mij lag verdwenen alle vuilniszakken uit het straatbeeld. Draconisch? Ik vind van niet.
Leer verdomme eens van uw eigen problemen op te lossen! Je kunt gevulde verpakkingen en flessen met je meenemen, dan kan je ook de lege flessen, papier en andere verpakkingen terug mee naar huis nemen. Daar moet een ander zijn tijd echt niet in steken.
Maar ja mensen anno 2022 vinden dat de overheid hun problemen moet oplossen en hen op al hun wenken moet bedienen. Maar als er iets van hen terug wordt gevraagd dan geven ze niet thuis.
Of ze gaan lopen klagen dat ze in hun vrijheid beperkt worden, dat diezelfde overheid zich teveel met hun leven bemoeit.
Laten we het woord ‘overheid’ eens vervangen door het woord SAMENLEVING!
Krijg je toch een heel ander verhaal hé.
De samenleving… DAT BEN JIJ!
Dat ben jij die ofwel zijn afval laat rondslingeren of het netjes opruimt en mee neemt naar huis.
Dat ben jij die andere mensen hun rust respecteert of die tot laat in de nacht lawaai maakt.
Dat ben jij die ofwel rekening houdt met anderen of die er lekker op los leeft en geen moer geeft om de noden van uw medemens.
En dat laatste is spijtig genoeg de norm in onze hedendaagse samenleving.
Egoïsme, hufterigheid, asociaal gedrag. Het lijkt meer en meer het nieuwe normaal.
Mensen vinden dat alles rond hun ego moet draaien en anderen moeten zich schikken naar hun willen en grillen. Krijgen vinden ze vanzelfsprekend, maar eens iets terugdoen… Ho maar!

Mensen echt, stop daarmee.
Stop met afval op straat te gooien.
Stop met je hufterig en egoïstisch te gedragen. Leer je te gedragen als een gentleman (of een lady). Leer te begrijpen dat als zeggen of schrijven ‘mijn vriend en ik’, dat dat niet zomaar een regel of beleefdheidsformule is. Nee, dat heeft een reden!
Ik komt altijd laatst.
In het Engels zeggen ze het zelfs anders: ‘There is no I in team’.
En er zit ook geen ‘ik’ in SAMENLEVING!

Wat mij vandaag raakte: In Doomkerke

 

Dag lieve mensen.
Vandaag gingen we nog eens wandelen.
Zoetje had een wandelroute gevonden in Ruiselede. Startpunt was het dorpje Doomkerke dat deel uitmaakt van deze gemeente.
Doomkerke een klein dorpje tussen de velden en de bossen die deel uitmaken van het Bulskampveld. Een straat met lintbebouwing, een kerk, aan de overkant van de kerk een café dat dienst doet als clublokaal van de plaatselijke voetbalploeg en wat verderop een kleine parking waar ik mijn autootje kwijt kon.
Voor de veiligheid trok ik mijn rubberen laarzen aan want de bospaden kunnen nog behoorlijk slijkerig zijn. Ik gespte de rugzak vol met lekkers en drinken voor ons als voor de hondjes op mijn rug en klikte die kleine lieverds hun leiband aan en daar gingen we op zoek naar het startpunt van de wandeling bij de kerk. Die leidde ons een stukje langs de hoofdweg en dan moesten we door een soort doorgang en dan kwamen we achter de kerk met daarrond het kerkhof uit. Een kerk met kerkhof met een muur errond. Ik vraag me al mijmerend af hoeveel koppeltjes elkaar bij de invallende duisternis voor het eerst gekust hebben daar bij die muur achter het kerkhof.
Over de muur zie ik de graven, vaak familiegraven met sterfdata die terug gaan tot de jaren vijftig en zelfs eerder. Ik ontwaar typisch West-Vlaamse familienamen zoals Tack, Vanwalleghem, Vyncke. Zwart-wit foto’s van de overledenen en ik bedenk me dat deze mensen hier in de schaduw van de kerktoren hun leven hebben geleefd. Als landbouwer, als ambachtsman, als winkelier of cafébaas. Misschien wel actief in het verenigingsleven. De kaartersclub, de schuttersclub, de voetbal.

Dan valt mijn oog op één specifiek graf. Ik zie een foto van een jong iemand, een meisje.
Ik zie haar geboorte en sterfjaar.
Het meisje dat er haar laatste rustplaats vond… WAS AMPER DERTIEN JAAR!
Ze heette Sarah.
En op de foto droeg ze een wit kleed, waarschijnlijk het kleed dat ze droeg op haar plechtige communie.
Ze keek naar de fotograaf, vol verwachting naar deze voor haar bijzondere dag.
Wie kon toen vermoeden dat deze foto amper een jaar later haar laatste rustplaats zou sieren.
Ik krijg een brok in de keel wanneer ik me omdraai en vaststel dat mijn lieve schat en onze twee Keesjes hun weg verder zetten.
Het is stil en achter de kerk zie je alleen de velden en de bossen waar we nog zouden doorwandelen.
Ik hoor de vogels hun vroege lentelied zingen en voel de zon op mijn gelaat.
Ik werp nog een blik naar de graven achter de muur.
Naar het graf van Sarah.
Een meisje van amper dertien dat haar rustplaats vond op deze vredige plek.

We wandelen verder, ik neem foto’ van de bossen, de natuur de omgeving.
Op het einde van de wandeling ontwaar ik terug de kerk en denk ik terug aan Sarah.
Ik zie het dorpje waar ze opgroeide. Naast de kerk ligt het dorpsschooltje. Waar ze als klein meisje met haar boekentas in de hand naar binnenliep.
Ach lieve mensen. Dertien jaar.
Dat is toch echt geen leeftijd om te gaan.
Een meisje van dertien zou gewoon naar het secundair moeten gaan, nieuwe vriendschappen sluiten, gezellig roddelen met haar klasgenootjes en commentaar hebben op de jongens van  haar klas of school.
Kortom gewoon opgroeien en ontluiken zoals een mooie bloem dat doet.
Openbloeien en haar omgeving verblijden met haar schoonheid, vriendelijkheid en opgewektheid.
Maar helaas. Het werd haar niet gegund.

Dat zijn dingen die me raken lieve mensen.
Ik heb geen foto genomen van haar graf, dat lijkt me zo ongepast. Maar het beeld staat wel op mijn netvlies gebrand. De jaren tussen haar geboorte en haar dood die zo pijnlijk dicht bij elkaar liggen.
De laatste rustplaats van een meisje, door velen graag gezien die de strijd moest leveren tegen een vreselijke ziekte.
Thuisgekomen typte ik haar naam en familienaam in op Google en ik combineerde dat met de naam van het dorp waar ze opgroeide en ik kwam op een pagina van Het Laatste Nieuws.
Daar leerde ik wat er gebeurde met Sarah.
Ze stierf aan leukemie.
Kanker.
NOG MAAR EENS DIE SMERIGE ZIEKTE!

Sarah!
Ik weet niet wie je was. Maar ik weet zeker dat veel mensen je heel graag zagen.
Ik zag je foto en ik zag een jong meisje dat vol goesting naar de wereld keek.
Goesting om TE LEVEN!
Zoals elke jonge mens goesting heeft om te leven.
Helaas beslist het noodlot daar vaak heel anders over.
En een mooie jonge bloem wordt dan brutaal in de knop gebroken.
Ziekte, verkeersongevallen, maar ook criminele feiten gepleegd door zieke geesten.
En helaas ook door oorlogen, zoals ook nu weer in Oekraïne.
Ook oorlogen worden in gang gezet door zieke geesten.
Je bent een zieke geest als je je troepen beveelt om woonwijken, appartementsblokken, scholen en andere plekken waar mensen wonen en leven kapot te schieten.
Het is ook iets dat me niet los laat. Het feit dat terwijl ik daar ergens in een rustig stukje bos aan het wandelen ben, men 2000 kilometer verderop oorlog voert en onschuldige mensen het leven verliezen.

Het leven is zo broos zo kwetsbaar.
Er is niet veel nodig om iemands leven compleet overhoop te halen.
Er is niet veel nodig om een streep te trekken onder iemands toekomstplannen.
Ik heb dat vaak genoeg omschreven in mijn verhalen.
Maar de realiteit is vaak veel harder, zoveel rauwer.
En daarom grijpt het mij dan ook zo aan.
Een graf tussen al die anderen, een stille getuige van een intriest drama.
Een veel te vroeg afscheid.
Een ziel die rust vond op deze stille plek ergens in een klein West-Vlaams dorpje waar – dat weet ik zeker – haar naam nog vaak wordt uitgesproken en waar men warme herinneringen aan haar ophaalt.
Warme herinneringen… AAN SARAH!

Weg met die kilo's: Kleine vorderingen.

Dag lieve mensen.
Die kilo's hé, die vermaledijde kilo's.
Ze moeten eraf en ze gaan er af.
Maar het gaat traag. 86,7 deze morgen op de weegschaal.
Ik ga nu terug met de fiets werken. Behalve vandaag, maar dat komt omdat mijn lieve schat naar ter Duinen wilde komen met de hondjes en de weg terug te voet is voor haar net iets te ver. Maar ook zij wil iets aan haar gewicht doen en aan haar gezondheid, zeker sinds ze vorig jaar zo lang thuis zat vanwege de aanhoudende pijn in haar rug en nek.
Ook dat zijn dingen die mij aan het denken zetten. Geveld worden door ziekte is geen pretje. Niet alleen je gezondheid en je geestelijke welzijn leiden daar onder. Maar je raakt ook in een sociaal isolement om van de financiële moeilijkheden die je moet trotseren nog maar te zwijgen.
Dan liever de koe bij de horens vatten en er echt iets aan gaan doen.

Kleinere porties, meer fruit, geen tussendoortjes meer 's avonds en momenten inlassen waarop je niet eet.
Zo kan je lichaam recupereren en doet je maag eens iets anders dan constant eten verteren.
Ik ben er nog niet honderd procent mee bezig, maar het principe van intermettent-fasting oftewel periodiek vasten houdt me wel bezig. Maar nogmaals ik twijfel nog, al doet bovenstaande link al heel wat twijfel wegnemen. 
En er zijn nog wat pro's.
Als het onderwerp intermettent-fasting ter sprake komt dan verwijst men nogal eens vaak naar de oermens die eerst moest jagen of verzamelen om aan zijn eten te geraken en dat duurde dan wel een poosje eer hij iets eetbaars tussen zijn tanden kon steken. Het argument hiervoor is dat de overvloed van voedsel die wij nu kennen een te recent fenomeen is waar ons lichaam zich nog niet heeft kunnen aanpassen. 
Maar als ik kijk naar het meest populaire schema in intermettent-fasting de 16:8 regel waarbij je 16 uur vast en 8 uur eet dan denk ik spontaan aan de Regel Van Benedictus die de maatstaf vormde voor het kloosterleven in West-Europa. Die regel bestond erin dat de dag van een kloosterling moest bestaan uit 8 uren bidden, 8 uren werken en 8 uren rusten. 
In de praktijk betekende dit dat monniken en nonnen pas aten voor en na ze begonnen te werken en dan nog eens tijdens de middag het werk onderbraken om gezamelijk het middagmaal aan te vatten. 
De overige zestien uur brachten ze dan door met bidden en nachtrust. Zo leefden kloosterlingen in een regime van soberheid en regelmaat. De maaltijden die ze aten waren ook zeer sober, maar alles kwam uit de eigen tuin en van de eigen dieren die zij hielden op of rond het klooster. 

Misschien is het dat wel waar we naartoe moeten.
Minder maar beter.
Minder rotzooi, minder bewerkt voedsel, minder vlees, minder koolhydraten, minder zoetigheid.
Maar in de plaats daarvan meer vers, meer groenten, meer fruit, meer voedzame dingen.
Kwaliteit boven kwantiteit.
Niet meer de hele dag snacken, snoepen en sneukelen, maar kiezen voor goede dingen die je dan op het juiste moment opeet, liefst in goed gezelschap waar je dan tijd voor maakt.

Ik zal er nog even over nadenken.
En tussendoor proberen wat meer te bewegen, want ook dat is belangrijk.
Ons lichaam heeft nood aan een extra portie zuurstof en inspanning. Wees geen coach-potato maar trek je wandelschoenen aan of haal die fiets van stal. Goed voor je lichaam, maar ook voor je brein. Je hersenen houden van een portie inspanning op zijn tijd. Inspiratie voor mijn blogs en mijn verhalen kreeg ik wel vaker als ik aan het wandelen of aan het fietsen was.
Raar hé.

Mijn hondjes.

Dag lieve mensen.
Als ik 's morgens wakker word en ik draai me om dan begint er achteraan het bed of aan het hoofdeinde iets te bewegen en word ik half slaperig iets gewaar dat lijkt op kleine pootjes die over het donsdeken trippelen. 
En weet je wat lieve mensen? Het zijn trippelende pootjes die over het donsdeken trippelen.
Dan wrijf ik mijn ogen uit en zie ik twee paar kleine oogjes die me vol verwachting aankijken.
Twee lieve kopjes kijken me smekend aan en ik voel lieve likjes op mijn gezicht.
Zo komen ze mij elke dag begroeten.
Cecieleke en Celientje.

Ik voel me gezegend met de liefde, vriendschap en het eeuwige optimisme van die twee kleine rakkertjes.
Het zijn Keeshondjes weet je wat het echt leuke is aan dat ras? Die kunnen glimlachen.
Ik ken weinig andere honden die zo'n mooi lach op hun snoetje kunnen toveren als Dwergkeesjes.
Kijk maar naar onderstaande foto.

Geef toe, daar wordt je toch meteen vrolijk van als je die leuke snoetjes ziet.
En dan het eeuwige enthousiasme in die fonkelende oogjes.
Ze moedigen me elke dag opnieuw aan om mijn schoenen en jas aan te trekken en met hen te gaan wandelen. Weer of geen weer, of ik nu een vroege of een late dienst heb op het werk. Gewandeld wordt er altijd, zij het niet altijd op hetzelfde tijdstip, juist vanwege de variërende werktijden.
Maar gewandeld wordt er, no matter what?

Weet je lieve mensen. Wandelen is nog zo gezond.
Het geeft je afweersysteem een flinke boost en het verlaagd het stressniveau. Het zorgt ervoor dat je je conditie op peil houdt en dat de kilo's niet teveel aankomen. Kortom allemaal voordelen dus.
En ik geniet tijdens het wandelen ook van de natuur en van het wisselen van de seizoenen. Het is nu lente, dat kan je gewoon niet meer ontkennen. Overal zie je narcissen en krokussen de kop opsteken en de bomen beginnen al te botten en komende dagen stijgen de temperaturen tot zo'n vijftien graden.
Nee we hebben geen echte winter gehad dit jaar. Foto's van sneeuwlandschappen en in het sneeuw dollende hondjes kon ik niet maken deze winter. Maar de lente en de zomer zullen veel goed maken, ik voel het.

Tuurlijk heb je met honden in huis ook wat extra werk en moet je het hondenhaar op je bankstel en in je kleren erbij nemen. Ook wordt er bij ons thuis iets vaker gepoetst, hygiëne blijft belangrijk.
Maar zo'n dingen neem ik er graag bij. En een lieve knuffel of een smekende blik van één van mijn twee lievelingen neem ik er graag bij, en mijn lieve schatje ook.
En nu moet je mij excuseren want wij gaan een wandelingetje maken, de hondjes en ik.

Gelukkig heb ik mijn blog nog.

Dag lieve mensen.
Weer eens zes dagen ban gekregen op Facebook omwille van een grappig bedoelde opmerking die werd geïnterpreteerd als 'aanzetten tot geweld'. Maar we zijn dat al gewoon dat ge op dat zogezegde sociale netwerk drie keer uw vingers moet draaien eer ge iets plaatst. Soit, donderdagavond mag ik terug mijn mening zeggen op het grote gezichtenboek. 
Ik zou kunnen doen wat zovelen doen, nog een reserveprofiel aanmaken op Facebook, maar dat zie ik niet zitten. Ik had ooit eens een tweede profiel onder een schuilnaam wat ik ooit aanmaakt voor de grap maar dat was teveel gedoe en ik kreeg iets teveel gedonder omdat ik zogezegd mijn eigen naam niet gebruikte. En ik verdeed toen nog veel meer mijn tijd op Facebook dan ik nu doe. En terwijl bleef mijn blog onaangeroerd.
En dan te denken, dit is mijn stekje! Hier kan ik echt mijn ding doen zonder bang te zijn voor een overijverige censuurbrigade En hier kan ik beter omschrijven wat ik bedoel en alles veel duidelijker uitleggen. Waarom doe ik dat dan zo weinig?
Ik zei het al in het begin van dit jaar, ik zou hier veel meer moeten posten, maar dat gebeurt niet omdat ik veel te lang op Facebook blijf hangen.
Maar ik ben altijd zo een beetje ontmoedigt als ik ga kijken hoeveel mensen nu daadwerkelijk mijn blogpagina hebben bezocht de afgelopen dagen. En dat is op dagelijkse basis toch maar aan de magere kant.
Hieronder kan je zien hoeveel mensen in het totaal mijn recentste blogberichten gelezen hebben.

                            

Als ik verder naar beneden scrol tot zo'n twee jaar geleden, toen ik mijn blogreeks: Bloggen in tijden van corona schreef had ik blijkbaar veel meer respons dan nu. Welks duidelijk te zien in in onderstaande grafiek.

De laatste piek dateert al van januari vorig jaar. Maar toen had ik enkele posts geschreven en gepubliceerd op een Facebook pagina die specifiek op Nieuwpoort gericht was en van daaruit werd er gretig op geklikt en werd wat ik schreef aardig becommentarieerd. Maar als hetgeen je publiceert niet echt iets met Nieuwpoort te maken heeft plaatsen ze da niet dus ik kan daar niet zomaar alles zetten. Iets anders proberen dan maar?

Misschien moet ik maar iets kortere teksten schrijven. 
Niet zo kort als een Facebook status, maar toch kort genoeg om de mensen hun aandacht vast te houden. Want als ik mijn veel van mijn teksten herlees dan zijn die vaak toch heel lang. Ook mijn verhalen hadden vaak heel lange episodes toen ik er pas mee begon. 

Kortere teksten maar op regelmatige, of beter nog: dagelijkse basis.
Kwaliteit boven kwantiteit.
Mensen hun aandacht vasthouden.
Denk dat dat wel een goed idee is.

De natuur in beeld: februari.

Dag lieve mensen.
Voelen jullie het ook al? De lente hangt in de lucht. 
Mag wel zeker, na een donkere en vaak stormachtige winter.
Nu ja, eigenlijk hebben we niet echt een winter gehad hé?
Hoeveel dagen waren er waarop de plassen bevroren waren of de waterlopen?
Dan spreek ik nog niet eens van sneeuw, want dat was dit jaar toch ook de grote afwezige.
Ik vind: een winter, dat moet ge voelen tot in de toppekes van uw tenen!
Ok, ik hoor het jullie al zeggen, laat die kou maar zo ver mogelijk van hier de energie is al duur genoeg. Dat is helaas maar al te waar, maar daar kan de natuur niets aan doen, dat is heeft meer te maken met het falen van het beleid dat in dienste zou moeten staan van de mensen en niet van allerhande economische dictaten en zij die deze misbruiken voor hun eigen egoïstische gewin.
Maar ondanks het feit dat de winter niet was wat ik mij van een winter voorstel, weerhield mij en mijn lieve schatjes (vrouwke en hondjes) om er op uit te trekken voor een paar heerlijke winterse wandelingen.
Want de natuur is ook in het koude en donkere jaargetijde o zo mooi.
En zoals u op onderstaande foto kunt zien, de eerste lentebloemen lieten al vroeg hun kopje zien. Deze foto werd genomen op 7 februari van dit jaar.

Käthe Kollwitz wandelroute. Vladslo.

Käthe Kollwitz was een Duitse beeldhoudster en een fel tegenstandster van het oorlogszuchtige beleid van Keizer Wilhelm II. Haar bekendste werk is het treurende ouderpaar dat in het soldatenkerkhof an Vladslo staat. Een mooi startpunt voor een prachtige wandelroute langs bossen en vooral de uitgestrekte polders rond Diksmuide.

Leuk, je eigen schaduw fotograferen.

Altijd leuk, een andere route op je pad vinden.

Prille lente.

Oedelemberg wandelroute: Oedelem.

Oedelem, een deelgemeente van Beernem. Oftewel de eerste afrit op West-Vlaamse bodem van de E40. In de streek en ver daarbuiten gekend voor het psychiatrisch centrum Sint Amandus.
Maar de streek is ook gekend voor de vele bossen en weilanden. Je vind hier onder andere het Lippensgoed Bulskampveld. Het is ook de streek waar zich de waargebeurde TV-serie De Bossen Van Vlaanderen. 
Maar dat alles bevindt zich ten zuiden van de hoofdgemeente Beernem, wij gingen naar deelgemeente Oedelem waar we al eerder de Ryckevelde wandelroute hebben gewandeld.

Het centrum van Oedelem.

Bijenhotelletje.

Altijd leuk, diertjes tegenkomen tijdens de wandeling.
En als je naar je toe komen, nog leuker.

Kleine padvindertjes.

We liepen op bekend terrein.
Ryckevelde wandelroute, deden we vorig jaar.

Kemmelbergwandelroute. Kemmel.

De Kemmelberg gekend bij wielerliefhebbers, maar ook als oriëntatiepunt. Zelfs vanop hoger gelegen punten zoals de Hoge Blekker in Koksijde oftewel de hoogste duin van België of vanuit hoger gelegen appartementen met zicht op het binnenland is deze gekende berg goed te spotten bij helder weer. 
Vanop de berg zelf heb je bij helder weer ook een prachtig zicht op onder andere de IJzertoren of zie je met wat geluk zelfs de hoogbouw aan onze kust in de verte. Aan de andere kant zie je dan de skyline van Rijsel en zelfs de mijnterrils van het Noord-Franse mijnbekken. 
Niet te verwonderen dat de Kemmelberg en de andere West-Vlaamse heuvels strategisch zeer belangrijk waren voor de strijdende partijen in de Grote Oorlog. Een beter observatiepunt konden de militairen zich niet wensen. Je hebt er dan ook een zeer goed overzicht op het voormalige westfront en de vele monumenten ervan zoals de Menenpoort of de toren van het Iers Vredespark in Ploegsteert.
Maar bovenal is dit een zeer prachtige streek om te wandelen en ook als wandelaar kan je maar beter 'je kieten insmeiren' zoals ze in het plaatselijke dialect zouden zeggen.

De kerk van Kemmel.

Grappige kabouterventjes.

Hier valt zoveel te snuffelen.
(Celieleke en Celientje)

Prachtige vergezichten.

Mijn grote liefde 💓💓
En onze kleine viervoetertjes.

Wijngaarden.

Wilgenkatjes.

Hier snakten we de hele winter naar.
DE ZON!!!

Het voormalige gemeentehuis van Kemmel.
Gezien vanop een gezellig terrasje.

Wilde ik jullie niet onthouden.
Toilet van Café Boutique in Kemmel. 
Met pissende coureurs.

Tot slot toon ik jullie nog wat foto's van een heerlijke strandwandeling in Westende vorige week. Met de hondjes wandelen op strand en duinen bij prachtig helder weer.

Tot de volgende keer lieve mensen. Alvast een lief likje van de kapoentjes...
Cecieleke en Celientje!