Bittere kerst, zoete liefde.

Kerstavond.
Mensen op pad om nog snel de laatste boodschappen te doen.
Mensen op weg naar het kerstfeest waarop ze zijn uitgenodigd.
Straten gevuld met sfeervolle verlichting en feestelijke muziek en gezellige drukte.
Ondanks de snerpend koude wind die genadeloos door merg en been ging.
Alle huizen waren sfeervol aangekleed en vanuit elk raam zag je de verlichte kerstbomen en de lampjes aan de vensters.
Overal waar de mensen thuis waren werd de tafel feestelijk gedekt en was men druk in de weer in de keuken.
Behalve in één appartement in een flatgebouw in een drukke straat.
Daar brandde niets meer dan een kleine schemerlamp.
Er speelde zelfs geen TV.
De bewoner, een man van achterin de vijftig zat in zijn fauteuil star voor zich uit te kijken.
Voor hem kon deze eindejaarstijd niet snel genoeg voorbij zijn.
"Allemaal rotte hypocrisie en godverdomse totentrekkerij," zei hij terwijl hij rechtsstond.
Hij liep naar het raam en keek naar buiten.
"Zie ze daar lopen, die achterlijke schapenkudde.
Gepakt en gezakt met veel te dure spullen en veel te duur vreten.
Ineens hebben ze geen geld tekort, hebben ze geen problemen om het einde van de maand te halen.
Lullen over vrede op aarde, maar intussen tafelen met kreeft, kaviaar en foie-gras.
En waarom?
Om indruk te maken.
Indruk te maken op mensen die ze niet mogen.
Mensen wiens kop ze niet kunnen rieken of zien.
Maar waar ze wel naast gaan zitten aan een kitcherig gedekte tafel.
Niet met mij," zei de man.
"Zowaar ik Gust Biezemans heet!"
Gust schoof de gordijnen dicht en liep weer naar zijn fauteuil.
Om naar bed te gaan was het veel te vroeg.
In TV had hij geen zin.
"Het is toch allemaal troep op een avond als deze.
Dwaze films vol vals sentiment dat de mensen hun kop zot maakt," foeterde hij.
Hij nam het boek dat naast hem lag en begon te lezen.
Al wist hij nu al dat de uren traag zouden voorbij kruipen.
Gust Biezemans was ooit een succesrijk zakenman die de wereld rondreisde, fortuinen vergaarde en contact had met al wat op welke manier ook enige macht en invloed had.
Hij werd ontvangen door koningen en presidenten, dineerde met hooggeplaatste zakenlui en CEO's van zowat de grootste bedrijven van deze planeet.
Hij bezat villa's in Knokke, Brasschaat, Saint-Tropez en Malibu. Penthouses in de duurste wijken van Londen, Parijs en New-York.
En hij deelde het bed met vrouwen die zodanig knap waren dat menig man alleen maar jaloers kon zijn op 'gelukzak' Gust.
Maar één van die vrouwen zou er de oorzaak van zijn dat hij al zijn rijkdom, macht en invloed in één klap verloor.
Een vrouw met een lief gezicht, een goddelijk lichaam maar een door en door vals karakter gaf zijn carrière een fatale nekslag.
Ach da's ook niet waar.
Eigenlijk had hij het toch ook aan zichzelf te danken.
Terwijl hij met al dat vrouwelijk schoon het bed deelde, zat thuis in Brasschaat nog zijn echtgenote.
Wat had ze zich toch vergist.
Wat dreef haar toch om met Gust in het huwelijksbootje te stappen?
Ach ja, u kan het al raden.
Zijn geld, zijn villa's, zijn privéjet waarmee ze naar Milaan vloog om te shoppen of naar Saint-Tropez om er  van de zon te genieten.
Al dan niet met Francisco, haar Colombiaanse minnaar die ze in Saint-Tropez had leren kennen, en die de baas is van een berucht drugskartel.
Die vrouw, ene Jessica Clarkson kreeg het voor elkaar dat hij zijn functie als CEO bij een grote zakenbank moest neerleggen en hij na een lang en slopend proces een monsterboete moest betalen die zo hoog was dat hij al zijn vastgoed moest verkopen om deze te kunnen betalen, plus de hoge rekeningen van zijn advocaten die zeiden dat hij zich nog gelukkig mocht prijzen dat hij niet tot een jarenlange gevangenisstraf werd veroordeeld.
U raadt het al beste lezer, dit was een #metoo verhaal.
Had Gust nu echt losse handjes of is Jessica niets meer dan een ordinaire golddigger? Ach, dat doet hier niets ter zake.
Feit is wel dat zowat iedereen hem liet vallen.
Zijn huwelijk lag aan diggelen en zelfs zijn kinderen willen niets meer met hun eigen vader te maken hebben
Sindsdien woont Gust in zijn appartementje ergens in een Vlaamse provinciestad.
Hij leeft erg teruggetrokken en komt amper buiten
Dankzij het geld dat hij nog op een bankrekening op de Kaaimaneilanden had staan en kon vrijwaren voor de fiscus en het nest gehaaide advocaten dat hem achtervolgde heeft hij amper financiële zorgen en is hij ook van niets of niemand afhankelijk.
Voorts schrijft hij artikelen voor Engelstalige zakelijke tijdschriften en houdt hij er ook een eigen blog op na waar je tegen betalingen diezelfde artikelen - die voornamelijk bestaan uit financieel advies - kan lezen. Maar dan vertaald in het Nederlands.


Gust stond weer recht.
God, nu had hij echt wel zin in een borrel.
Ondanks het feit dat hij pas twee maanden terug ontslagen werd uit de ontwenningskliniek.
Waar hij verbleef om af te kicken van zijn zware alcoholverslaving die hij van al die problemen rond Jessica Clarkson had overgehouden.
Zijn handen trilden.
De afgekoelde koffie konden hem niet bekoren, noch het water uit de flessen in de voorraadkamer.
En de uren kropen tergend traag voorbij.
Dan liep hij naar de hall en trok er zijn jas en schoenen aan.
Nam zijn sleutels en trok de deur achter hem dicht.
De stad was inmiddels zo goed als uitgestorven.
Iedereen zat aan de feestdis.
Gust liep door de straten.
Zijn hoofd diep weggedoken in de kraag van zijn jas, want het was koud.
Bitter koud.
Hij rilde.
Hij stapte een nachtwinkel binnen, keek naar het rekken gevuld met allerlei sterke drank.
Nam een fles whisky.
Glenmorangie.
"Dat gaat mij godverdomme smaken se," dacht hij bij zichzelf.
Hij liep naar de toonbank, voor hem stond een jonge vrouw.
Lang zwart haar, rode jas, blauwe jeansbroek, gympen, lange magere vingers.
"Een pakske Marlboro alstublieft?" vroeg ze.
Gust wachtte zijn beurt af.
In gedachten verzonken.
Dacht aan het moment wanneer hij thuis zichzelf een glas whisky zou inschenken.
En nog een.
En nog een.
Dan zag hij zichzelf boven de WC-pot hangen.
Voelde hij weer die barstende koppijn.
Zag zijn appartement hoe het eruitzag vlak voor hij naar de ontwenningskliniek ging.
Een stort, een vuile boel.
Dan zette hij de fles terug en liep terug naar buiten.
Gust leunde tegen de gevel van het pand waar de nachtwinkel gevestigd was en keek naar de heldere sterrenhemel.
"Gust, Gust, Gust. Wat doede toch jongen?" zei hij vermanend tegen zichzelf.
"Wilt ge dat die vuiligheid uw leven helegans naar de kloten helpt
Doeme toch."
Hij ademde snel en onregelmatig terwijl hij zich wat liet uitzakken.
"Gaat het meneer?" hoorde hij plots.
Gust schrok op.
Het was de jonge vrouw die voor hem stond.
Ze keek hem aan.
Haar aangezicht verraadde dat ze erg mager was, haar jukbeenderen waren goed te zien en ook haar scherpe spitse neus viel op. Maar ondanks dit was het best wel een knappe jongedame.
Gust trilde op zijn benen.
"Ja en nee," zei hij.
"Ik stond daarnet op het punt mijn leven te verkloten, meer niet," zei hij.
"Drankverslaving?" vroeg ze.
Gust knikte.
"Ben net twee maanden terug van een ontwenningskliniek," zei hij.
Twee maanden clean.
Na jaren zuipen als een tempelier.
Eerst toen ik nog een hoge functie had bij een grote internationale bank en dacht dat de wereld aan mijn voeten lag.
Daarna als het wrak dat ik nadien was, toen ik door iedereen die me liefhad werd verstoten.
Die laatste jaren zoop ik nog het meest.
Ik stond op en het eerste wat ik deed was mij een glas 'Scotch' uitschenken.
Ik viel 's avonds in slaap in mijn eigen kots en stront.
Ik wil dit gewoon niet meer," zei Gust.
"Ja gast, clean worden is één ding.
Maar clean blijven, dat is iets anders nietwaar?
Zeker in deze tijden waarin ge maar beter geen eenzame ex-junk kunt zijn.
By the way, mijn naam is Gitte, hoe heette gij?"
"Gust," zei hij.
Gust keek Gitte aan
"Hebde gij een thuis?" vroeg hij ineens.
"Ja.
't Daklozencentrum," antwoordde Gitte.
Maar niet vanavond.
Want ik heb geen goesting in dat kleffe kerstgedoe, snapte?
Stel u voor, de TV komt langs.
Dan ineens zien ze ons staan, omdat het kerst is.
De rest van 't jaar zijn wij daklozen uitschot en crapuul.
Snapte?"
Gust keek Gitte aan.
"Ik snap u volledig," zei hij zelfzeker.
"Zij maar zeker dat ik u snap meiske.
Want ik heb het godverdomme allemaal zelf meegemaakt!"
Een hele tijd lang keek hij Gitte recht in de ogen.
"Waarom blijft ge niet bij mij slapen?" vroeg hij.
"Slapen? Of iets anders?" vroeg Gitte schalks.
"Ach nee, laat maar," zei Gust en draaide zich om.
Stapte weg met gebogen hoofd.

Gitte liep achter hem aan, hield hem tegen.
"Gust wacht," zei ze.
"Dat was zo niet bedoeld, sorry.
Ik wilde u niet beledigen Gust. Sorry, sorry, sorry.
Gho waarom verkloot ik het ook altijd voor mezelf?" zei Gitte.
Gust sloeg zijn arm rond Gitte's magere schouder.
"Ge hebt me niet beledigd kinneke.
Het is gewoon.
Ik wil gewoon niet nog nekeer heel die miserie," zei hij.
"Ik denk dat ik het snap," zei Gitte.
"Gij zijt één van die mensen die onterecht vals beschuldigd werden van seksueel misbruik, is het niet?
Een momentje plezier met een golddigger, en heel uw leven naar de kloten.
Terwijl die smeerlap die mijn eigen leven heeft kapot gemaakt door mij te bepotelen en te misbruiken de dans wist te ontspringen.
Hij leeft nog altijd vrolijk zijn eigen liederlijke leven.
En ik.
Ik dool hier rond op straat, met mijn kop vol trauma's en met kapot gestoken armen, van al die spuiten waarmee ik mijn trauma's probeerde te verdringen.
Allez ja, dat spuiten is verleden tijd ze. Ben nu toch al een jaar of vier clean.
Die trauma's daarentegen.
Ach wat?
Wie wil mij nu nog geloven?
Wie gelooft er iemand die haar benen spreidde voor wat geld of een shot heroïne als ze vertelt dat ze van haar twaalfde tot haar zestiende werd verkracht door de nieuwe vriend van haar moeder.
Wie?"
"Ik," zei Gust.
"Echt?" vroeg Gitte.
"Tuurlijk.
Ik zie zo dat je veel hebt meegemaakt.
Je ogen zijn dof, maar toch spreken ze.
Ze spreken de waarheid als ze zeggen dat je verlangt naar liefde.
Oprechte liefde.
Gitte!
Ik zie meer oprechtheid in jouw ogen meisje, dan in deze van al die mensen waarmee ik de helft van mijn leven mee optrok.
En dan nog het minst in die van mijn ex-vrouw.
Die alleen maar trouwde voor mijn geld.
Ik hoop dat ze nu gelukkig is met haar Colombiaanse drugbaron, de vorte teef!"
"Ik heb kou," zei Gitte.
"Ik woon hier verderop," zei Gust.

Nadat hij de deur van zijn appartement dichtdeed nam hij galant Gitte's jas aan en hing deze aan de kapstok.
Eronder droeg ze alleen een zwarte t-shirt.
"Ik kan geloven dat je koud hebt," zei hij.
"Zal ik het bad voor je laten vollopen?" vroeg hij.
"Dat moet ge echt niet doen hoor," zei Gitte.
"Ik sta erop," zei Gust.
"OK," zei Gitte terwijl ze haar t-shirt uittrok.
"Als gij dan  samen met mij in bad kruipt."
"Gitte, ik."
"Zijde beschaamd ofwa?" vroeg Gitte. Terwijl knoopte ze ook haar jeans los en liet ze die zakken, samen met haar slipje.
"Ge hebt toch wel meer naakte vrouwen gezien in uw leven. Toch?
En vast nog meer dan dat."
Ze keek Gust aan.
"Ik wil de warmte van een mens voelen snapt ge?
Da's zoveel zaliger dan de warmte van een bad."
Gust trok Gitte dicht tegen zich aan en woelde door haar lange vettige haren.
"Ik snap je helemaal Gitte," zei hij terwijl hij haar hoofd op zijn borst liet rusten.
Even later zaten ze in bad.
Gitte zat op zijn schoot en liet haar hoofd rusten op zijn schouders.
"Waarom neuk je me niet?" vroeg ze terwijl ze hem aankeek.
"Ge hebt een boner en ge doet er niks mee."
Zonder een antwoord af te wachten nam ze Gust zijn stijve geslachtsorgaan vast en duwde het tussen haar benen en begon haar bekken sensueel te bewegen.
Dan begon ze hem te kussen.
Gust liet haar begaan.
Streelde haar frêle schouders en haar rug.
De liefde vlamde op.
Traag maag zeker.
Maar opvlammen deed het.
Twee verloren harten smachtend naar liefde.
Echte liefde.
Vonden elkaar op een koude kerstnacht.
Nadat het badwater was afgekoeld lagen Gitte en Gust in bed.
Gitte klampte zich aan hem vast.
"Dees is toch beter dan drank, of niet soms?" zei ze.
Gust zei niets en streelde haar nog ietwat vochtige haren die nu niet meer vettig maar eerder zacht aanvoelden.
Nadat ze eindelijk eens waren gewassen met shampoo.
"Wilt ge nog nekeer Gustje?" vroeg Gitte.
Ze keek hem glimlachend aan.
Kuiltjes in haar wangen.
Een twinkeling in haar ogen die veel en veel levendiger waren dan op het moment dat hij haar voor het eerst ontmoette.
"Ja ik wil nog nekeer," zei hij.
"Maar eerst moet gij mij één ding beloven?"
"En dat is?" vroeg Gitte.
"Dat ge hier blijft wonen."
Gitte gaf hem een heftige en vooral passionele tongzoen.
"Da's beloofd," zei ze.
"Kom Gustje... Pak me maar nog nekeer."
Sneller dan hen lief was ging deze kerstnacht voorbij.
Zelfs toen er al licht door het raam kwam lagen Gust en Gitte nog heerlijk te vrijen.
Weerklonk er geen kerstmuziek, maar weinig meer dan het zachte gekreun van Gitte die intens genoot.
Van datgene dat niets kost, maar zo intens en vooral zalig kan zijn.
Passionele liefde!

Dit verhaal lieve mensen kwam ineens bij mij op.
Toen ik op deze kerstavond op weg was om mijn lieve vriendin op te halen van haar werk.
De straten uitgestorven.
Iedereen aan de feestdis.
Licht dat brandde in een nachtwinkel.
Dan denk je, hoe moet het zijn op een avond als deze?
Als je eenzaam bent?
Door God en iedereen verlaten.
Dan wist ik het.
Ik had eerst geen inspiratie, maar nu wist ik het.
Ik ga nog eens een kerstverhaal schrijven.
Over eenzame mensen die elkaar vinden op een nacht waarop je denkt dat niemand op jou zit te wachten.
Gitte en Gust hadden geen kater op de ochtend van kerstdag.
Ook niet op Nieuwjaarsochtend.
Ze hadden ook geen behoefte aan champagne, kaviaar, foie-gras.
Hoefden geen maatpak of cocktailjurk
Want... Ze hadden elkaar.

Overdosis (slot)

Bart en Sarah waren op weg naar het bureau.
In zeven haasten.
Er werden arrestaties verricht.
De gezochte verdachten Marco De Vuyst en Christophe Theunissen konden worden ingerekend en werden opgesloten in afwachting van hun verhoring.
"Saved by the bell," zei Bart terwijl hij met een pittige vaart naar het bureau reed.
"Hoe bedoel je?" vroeg Sarah.
"Dat ik het op mijn heupen kreeg van die belachelijke pseudo-wetenschappelijke nonsens die die uitgerangeerde, terecht met pensioen gestuurde zielenknijper allemaal uitkraamde.
Die man is de bevestiging van het aloude cliché dat psychiaters vaak even gek, of zelfs nog gekker zijn dan hun patiënten."
"Overdrijf je nu niet een beetje?" reageerde Sarah.
"Wat?
Je hoorde toch zelf wat die ouwe allemaal uitkraamde.
Receptoren in het brein die reageren op cannabis.
Komaan.
Geen wonder dat hij op elke universiteit werd buiten gesmeten en buiten gekeken.
Geen wonder dat ze hem op vervroegd pensioen wilden."
"Eerst vroeg die directeur hem om te blijven," merkte Sarah op.
Bart legde de motor stil en haalde de sleutel uit het contact, ze waren immers bij het bureau aangekomen.
"Sarah!
Wat ben jij toch naïef meisje.
Geloof je dat?
Nee echt.
Geloof je dat?
Nee toch, mag ik hopen.
Psychiaters en psychologen zijn geboren manipulators.
Net omdat ze vanuit hun vakgebied een zeer goede kennis hebben van de menselijke geest en de menselijke gedragingen.
Ze weten hun gesprekspartner in te schatten door te letten op zijn of haar lichaamstaal, houding, stemtimbre.
Alles.
Die directie wilde hem niet langer laten blijven.
Ze lieten zich ompraten.
Niets meer en niets minder."
Dan stapte Bart uit en liep naar binnen. Sarah volgde hem.
"Ha daar zijn jullie," zei Hilde.
"De heren De Vuyst en Theunissen zijn klaar voor het verhoor. Geert en Patrick gaan Christophe Theunissen verhoren, jullie voelen Marco De Vuyst eens goed aan de tand.

Bart en Sarah liepen de ondervragingsruimte in.
Daar zat een man van van begin de dertig.
Groot, breedgeschouderd, kaal hoofd, grimmig gezicht, tatoeages over het hele lichaam, t-shirt van een obscure Death-Metal groep waar noch Bart noch Sarah ooit van hebben gehoord en daarover een jasje in camouflagekleuren.
Hij trommelde met zijn vuist op de tafel en keek amper op toen Bart en Sarah binnen kwamen.
"Wel wel wel," zei Bart terwijl hij zich neerzette.
"Wie we hier hebben.
Marco De Vuyst.
Bijgenaamd Marco IJzeren Vuyst.
Ook wel eens Marco-met-de-losse-handjes genoemd.
Ja toch?"
Marco keek op.
Begon opzichtig op de kauwgom die hij in zijn mond had te kauwen.
"Ochot, 't zijde gij." zei Marco terwijl hij Bart spottend aankeek.
"Spuiterke."
Hij lachte Bart in het gezicht uit terwijl hij met zijn linkerhand deed alsof hij zichzelf een injectie toediende.
"Nu heb ik schrik zulle...
Not!"
Hij nam een arrogante houding aan en bewoog zijn kauwgom naar de andere kant van zijn mond terwijl hij nog opzichtiger en luidruchtiger begon te kauwen.
"Goesting in een potje armworstelen? Spuiterke.
Altijd fun.
Armworstelen met een bodybuilding jeanet!
Denken dat ze sterk zijn omdat ze een beetje met gewichtjes trainen."
"Ik denk niet dat gij beseft wat er boven uwe kop hangt hé maat." reageerde Bart fel.
"Ge weet toch waarom ge hier zit?"
"Tuurlijk weet ik dat.
Omdat ik gezien ben terwijl ik Yoshi Dobbelaere achtervolgde in 't station.
't Zal me nie verwonderen dat diene 'zwetten oap' met zijn vieze dreadlocks was die mij verlinkt heeft.
't Grootste viswijf van heel de stationsbuurt."
"Denk niet dat dit ter zake doet," zei Bart.
"Vertel op.
Waarom zat jij achter Yoshi aan?"
"Om hem e leske te leren," zei Marco zonder op te kijken.
"In wiens opdracht?" vroeg Sarah.
"Niemands opdracht," antwoordde Marco.
"Dat was iets tussen Yoshi en mij.
Wat denkt diene geflipte psychoot wel?
Dat hij ongestraft over mij kan roddelen?
Mij zwartmaken?"
"Wat heeft Yoshi dan over jou gezegd?"
"Dat ik samen met Christophe Theunissen dienen andere psychoot die samen met hem in 't zothuis zat voor de trein heb gesmeten."
"Steph Janssens," zei Sarah.
"Ja, den dienen ja.
"Nog zo ne fantast.
Die beweerde dat wij daar in de instelling waar hij werkte kinderen kwamen halen die dan misbruikt werden.
Dat wij dat deden in opdracht van Marcel Leliaert.
Ja wat dat wij dan wel deden, de Christophe en ik, was hem een beetje intimideren.
De venster van zijne living ingeslagen.
Hem es een paar goei lappen gegeven toen dat hem buitenkwam van de Dinky Toys.
Kortom, hem nekeer goe duidelijk gemaakt dat er met Marco IJzeren Vuyst niet te spotten valt."
"Dus die aanvallen waren niet in opdracht uitgevoerd?" reageerde Sarah.
"Zottin," siste Marco.
"Wie heeft u dat wijsgemaakt?
Laat me raden, gulder hebt een klapke gedaan met dienen ouwe zielenknijper dat ze met pensioen gestuurd hebben.
Dieje geloofde ook wat simpele Yoshi hem allemaal wijsmaakte.
Weet ge wat dieje Yoshi zijn probleem was?
Alsook dat van Stephke het sociale sector watje?
Die mannen smoorden gewoon teveel weed.
Weet ge wat er gebeurd met mensen die teveel weed smoren?
Die verliezen de grip met de werkelijkheid.
Die worden paranoïde.
Beginnen hun eigen leugens te geloven.
Kinderen die uitgeleend worden aan netwerken, ne burgemeester die zijn eigen zoon uitleende.
Welk verstandig mens gelooft dat?
Yoshi dat was ne triestige weedpaffer die de leugens die zijn moeder hem inprentte om haar ex-man te beschadigen ook echt ging geloven.
Ja.
Dieje geloofde echt dat hij was misbruikt.
En daardoor is dieje beginnen flippen.
Ik weet begot goed waarom da 'k altijd van die smeerlapperij gebleven ben zulle.
Doe mij mor een paar goei pinten of een fleske booze.
Doar krijgde alleen mor wa koppijn van 's morgens."

"Wat hebben jullie met Yoshi gedaan?" vroeg Sarah.
"Alleszins niet in elkaar geslagen, want hij vertoonde tekenen van slagen of andere verwondingen die door geweld zijn toegebracht."
"Spuitje gegeven," zei Marco grinnikend.
"Een spuitje waarvan hij zou slapen.
Heel lang slapen.
Want ne leugenaar die slaapt.
Die vertelt geen leugens.
En ach.
Iedereen zou denken, diejen had nen overdosis gedaan.
Denkte gijle nu echt dat Yoshi 't alleen bij weed hield?
Vergeet het.
Ge weet best dat dealers nooit het achterste van hun tong laten zien.
Yoshi zat aan de heroïne.
En goed zelfs.
Hij was toe aan een shot.
Eerst een paar goeie joints en dan een shot.
Da waren zijn woorden hé.
Wel.
Hij heeft een goe shotje gekregen.
En nu gaat Yoshi nooit meer kwaad klappen van mensen die hij niet kent."
"Bullshit!" zei Sarah.
"Gij en Christophe werken altijd in opdracht.
Waarom zou dat nu anders zijn?"
"Truttebelleke!" zei Marco.
"Gij hebt chance dat ge een wetsdienaar in functie zijt.
Anders had ik u hier al lang op tafel gelegd, die broek van uw lijf getrokken en u en een goei beurt gegeven.
Want ge hebt het precies van doen denk ik zo.
Gij zijt eigenlijk geen misse.
Ik zou u wel nekeer willen muile weet ge dat?
Nog nekeer.
Dees deed ik gewoon voor mezelf.
Omdat ik het beu was dat mijne goeie naam door 't slijk werd gesleurd.
Ik handel niet in kinderen.
Ik doe dat niet.
Ik vind dat ge van kinderen met uw poten af moet blijven.
En Marcel Leliaert, dieje doet dat ook niet.
Dat is gene pedofiel.
Waar dat ze die fantasiekes vandaan halen dat weet ik nie zulle.
OK.
Hij gaat al nekeer graag naar 'de maskes'.
Maar ja, welke vent doet dat nu niet?
Komaan, echt.
Als ge in 't prostitutiemilieu hebt gezeten dan weet ge wel 't één en 't ander zulle.
Mor dat is allemaal verleden tijd.
Nee echt.
Ik heb besloten om ermee te stoppen.
Ik wil niet eindigen met een stuk of twintig kogels in mijn lijf afgevuurd door een bende Albanezen of Tsjetsjenen.
't Is zo goe of kemmet g'had. zoals ze in de Seefhoek zouwe zegge."
"Ge gaat wel opdraaien voor de dood van Yoshi Dobbelaere, dat beseft ge toch?" zei Sarah.
"Ik wilde die niet dood," zei Marco.
"Ah nee, ge wilde hem laten slapen," merkte Sarah op.
"Dat was wat wij hem zeiden ja
Voor hem een injectie toedienden met een mengsel van rattevergif, WC-ontstopper en andere rommel.
Eigenlijk vooral om hem een beetje bang te maken.
We wilden hem nekeer goed laten afzien.
Hem een beetje laten kermen van de pijn.
En hem nekeer de ziel uit zijn lijf laten kotsen.
Ja dat was wel plezant om te zien ja, hoe Yoshi'ke daar lag te kronkelen gelijk een vis op het droge.
Gillend gelijk een speenvarken dat geslacht werd.
Ge had erbij moeten zijn, echt. Het was gewoon kostelijk.
Maar dan ineens bleef hem liggen.
Hij bewoog niet meer.
Yoshi'ke was dood.
Ocharme...
Morsdood.
Amen en uit!!
Ach... spijtig hé."
Marco barstte het uit van het lachen.

Het werd Sarah te veel.
"Ik kan dit niet meer aanhoren  Bart, sorry!" zei ze.
Ze liep naar buiten, in de gang leunde ze tegen de muur.
Hapte naar adem.
"Gaat het?" vroeg Hilde.
Sarah schudde het hoofd.
"Die gast is een ziekelijke sadist.
En Bart die blijft daar allemaal zo koel onder hé.
Leek er zelf wel van te genieten.
Kijk hé, dat is nu één van de redenen waarom ik zo graag werkte met Alain.
Als die Marco De Vuyst met Alain in de ondervragingsruimte zat, dan had die niet zo moeten lachen en spotten.
Alain had die kerel rap op zijn plaats gezet.
Bart daarentegen."
Hilde nam Sarah mee naar het bureau en schonk een kopje koffie voor haar in.
Intussen ging de ondervraging verder.
Marco keek Bart aan.
"Beetje een teergevoelig 'wefke' hé, die partner van u.
Maar gij gelooft mij toch hé Bart." zei Marco terwijl hij zijn hand met veel kracht op Barts schouder zette.
"Ja hé.
Gij weet even goe als als ik dat dat het beste is voor u allemaal.
Hé spuiterke!!"
"Zolang dat gij maar beseft Marco.
Dat ge een tijdje zult mogen brommen."
"Dat valt nog te bezien hé 'Spuiterke'," zei Marco.
"Ja dat is toch waar hé
Voor wat hoort wat, weet ge wel?
Moet er geen tekeningske bij maken hé...
Spuiterke!"
Dan hulde Marco zich in stilzwijgen.
Bart wist.
Hij had niets meer te zeggen.
Hij riep enkele agenten.
"Breng hem maar naar zijn cel," zei hij.
"Ik heb wat ik moet hebben.
Een bekentenis."

Enkele uren later, de processen verbaal waren geschreven en overgedragen aan het parket.
De commissaris kwam in het bureau.
"Mijn complimenten," zei hij.
"Jullie hebben deze zeer tragische zaak goed en vooral discreet afgehandeld.
En dit op een manier waarop de pers zelfs geen reden ziet om nog verdere vragen te stellen.
Ik heb nooit eerder zo weinig vragen gehad van die persmuskieten.
Zelfs de ergste van het stel, Francisco Debal had weinig verhaal op mijn betoog dat ik vooral baseerde op het proces verbaal van Bart over de ondervraging van Marco De Vuyst."
"En toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten," zei Sarah.
"Er werd namelijk niets gedaan met de aanwijzingen over het seksueel misbruik waaraan Yoshi werd blootgesteld.
En dat aan de oorzaak lag van Yoshi's psychische problemen.
En de betrokkenheid van Marco en Christophe bij dat gesjacher met kinderen, welks toch een enorm schandaal was destijds, daar wordt ook niets mee gedaan.
Komaan, dat kan toch niet.
Sorry Sarah, hier moet ik je zelfs als je partner zijnde in tegenspreken," reageerde Bart.
"We hebben van dat misbruik heel veel aanwijzingen, zoals je zelf zegt.
Maar geen enkel bewijs.
Je begint geen onderzoek naar een burgemeester in functie op basis van op los zand gestoeide getuigenissen.
Echt niet Sarah.
Wij zijn rechercheurs.
Wij houden ons aan feiten.
Als je je wil bezig houden met op los zand gebaseerde getuigenissen en beweringen.
Dan had je journaliste moeten worden.
Bij de sensatiepers zijn ze constant op zoek naar mensen van jou profiel."
"Gij godverdomse," sneerde Sarah.
Ze wilde rechtstaan.
"Geen ruzie mensen," zei Hilde.
"Ik snap Sarah wel hoor," zei ze.
"Maar ja, zoals je zelf zegt Bart.
We moeten ons aan feiten houden.
En ons soms neerleggen dat de dingen niet altijd zo lopen als ze willen.
Misschien was de uithaal van Yoshi op Radio Express inderdaad een reden om Yoshi het zwijgen op te leggen.
Maar we zullen dat nooit weten.
Types als Marco De Vuyst laten nooit het achterste van hun tong zien als het over hun opdrachtgevers gaat.
Hoe hard we ook doorvragen.
Zelfs Alain Donck zou hen nooit zover gekregen hebben.
Ook al zou hij, moest hij hier aanwezig zijn bij hoog en bij laag beweren van wel.
Hij weet  net zo goed als wij dat dit de harde waarheid is.
Bart en Sarah verlieten het bureau.
Ineens hield Sarah hem tegen.
"Waar zijt gij eigenlijk mee bezig Bart?" vroeg Sarah.
"Hoe bedoel je?" vroeg Bart.
"Heb je aanmerkingen over hoe ik die ondervraging heb aangepakt?"
"Eigenlijk wel ja.
Het leek je helemaal niet te kunnen deren wat die twee smeerlappen met Yoshi hebben aangericht.
Meer nog.
Je leek er wel je lol in te hebben."
"Sarah.
Soms moet je je een beetje inleven in de leefwereld van de mensen die je verhoort.
Zeker bij types als Marco De Vuyst.
Met gaan preken en moraallessen geven zoals onze chef Alain Donck doet krijg je die mannen niet aan het praten hoor.
Echt niet."
"Belachelijk!" sneerde Sarah.
"Jij die anders de eerste bent om anderen de les te lezen en moraliseren.
JIj praat nu zo.
Je bent een slechte leugenaar Bart.
Kom vertel op.
Wat heb je daar zitten te bedisselen?
Heb je het op een akkoordje gegooid met die crimineel of niet?"
"Pardon?" vroeg Bart.
"Sorry maar jij bent echt wel de laatste van wie ik zoiets verwacht Sarah.
Jij bent echt wel de laatste van wie ik verwacht te gaan twijfelen aan mijn integriteit.
Ik heb niets, ik herhaal.... Niets ondernomen dat ingaat tegen de deontologische codes van de politie.
En ik eis dat je je insinuatie NU terugneemt!"
"Vergeet het maar!" zei Sarah.
"En vergeet je mooie dromen maar!!!!
Ik ga niet samenleven met een conservatieve dwaas die eerder geloof hecht aan het verhaal van enkele ordinaire criminelen eerder dan aan het verhaal van een ervaren psychiater, enkel en alleen omdat zijn uitkomsten en hetgeen hij vernam jou niet welgevallig zijn, als protegé van corrupte klootzak Marcel Leliaert.
Nee echt... VERGEET HET MAAR!"
Dan beende Sarah weg.
Boos.
Razend.
De liefde die ze was gaan voelen voor Bart ging over in haat.
Diepe withete haat!!!

Overdosis 7

Briefing.

De spanning was te snijden.

"Bon mensen," zei Hilde.

"Ik heb hier net het rapport van de autopsie op het lichaam van Yoshi Dobbelaere.

Alsook de uitslag van de genomen stalen van wat er nog in de injectiespuit zat.

En daar zat eigenlijk van alles in.

Behalve heroïne."

"Dat is heel makkelijk te verklaren." zei Bart.

"Yoshi liep tegen een crimineel oplichtertje dat hem een klomp met waardeloze shit gaf ipv zuivere heroïne.

Hoogstwaarschijnlijk omdat hij niet genoeg geld kon op tafel leggen.

Een truc die wel meer heroïnedealers toepassen om van lastige junks af te raken die hen maar blijven aanklampen.

Zat er rattengif in?" vroeg Bart.

"Ja," zei Hilde.

En zelfs WC ontstopper.

Ik mag er niet aan denken door welke helse pijnen die jongen ging."

"Rattengif is net het favoriete product in dergelijke gevallen.

Ga maar na, daar is genoeg van bekend.

Moet maar eens vragen aan onze collega's in het Brusselse."

Hilde glimlachte.

"Bart.

Uw collega's Geert en Patrick hebben gisterenavond en vanmorgen een aantal vaste informanten, alsook enkele heroïnedealers aan de tand gevoeld.

En weet je wat?

Niemand kende Yoshi.

Niemand die hem zag in of rond het station, in het stadspark of op éénder welke plaats waar dealers en junks elkaar ontmoeten."

"Hilde.

Zijde gij nu zo achterlijk.

Ik begin me verdomme al af te vragen waarom ze u hoofdinspecteur maakten?

Allez ja, wat denk je nu zelf.

Dat ook maar één dealer zou toegeven dat hij ook maar één gram stuff verkocht aan de zoon van de burgemeester.

Die gasten zijn wel slimmer dan dat hoor.

In dit geval is de omerta strenger dan anders."

"Helemaal niet Bart.

Eén dealer gaf wel toe dat hij aan Yoshi verkocht.

Maar dat was geen heroïnedealer.

Dat was Freddy Yarowa, bijgenaamd Rasta-Fred.

Notoir dealer van cannabis en hasj.

Als er iemand is die ons al meermaals geholpen heeft om een zicht te hebben op de drugsproblematiek in de stad.

Dan is hij het wel."

"Ja dat zal wel.

Daarom dat we een oogje moeten dichtknijpen als dat stuk crimineel weer staat te dealen bij een school of aan het jeugdhuis," zei Bart.

"Waarom sturen ze die dreadaap niet gewoon terug naar Nigeria waar hij thuishoort. Liefst met zijn smerige weed erbij als het even kan."

Hilde negeerde die opmerking.

"Freddy verkocht cannabis aan Yoshi.Op regelmatige basis.

Zo ook vlak nadat Yoshi te horen was op Radio Express.

Freddy vertelde dat Yoshi heel zenuwachtig leek.

Hij wilde de deal zo snel mogelijk afronden, daar waar hij anders heel ontspannen was.

Een praatje maakte en zo.

Eens hij weg holde begreep Freddy waarom.

Enkele mannen liepen achter Yoshi aan.

Freddy herkende ze.

Het waren Marco De Vuyst en Christophe Theunissen.

Zware jongens uit het pooiersmilieu.

Met een ellenlang strafblad.

Allemaal feiten van zeer zwaar geweld.

Er is een arrestatiebevel tegen hen uitgevaardigd en de hele politiezone is nu  naar hen op zoek.

Maar er is nog meer.

Ik heb vanmorgen gebeld met Dr Prinsen, directeur van de psychiatrische instelling.

Die wist me te vertellen dat Yoshi aanvankelijk goed meewerkte.

Tot de arts die hem behandelde, Dr Silberstein met pensioen ging.

Ineens klapte hij dicht, weigerde hij alle medewerking.

Het leek dat Yoshi alles opkropte.

Wat hij in zijn jeugd had meegemaakt.

En alleen aan Dr Silberstein kwijt kon wat er echt was gebeurd.

Er was hoegenaamd geen sprake van dat Yoshi aan iedereen vertelde dat hij door zijn vader werd uitgeleend.

Maar ik denk dat Dr Silberstein daar veel meer kan over vertellen.

Hij is bereid om ons te woord te staan, ik stel voor dat Bart en Sarah hem gaan opzoeken.

Dr Abraham Silberstein woonde in een nabijgelegen dorpje.

In de voormalige pastorie.

Waar de tuin vol stond met allerlei planten en bloemen.

Soorten die ze nooit eerder had gezien?.

"Waarom verzette die zich tegen zijn pensioen?" vroeg Bart zich af.

"Die heeft toch werk genoeg in zijn tuin.

Als die zijn dagen niet gevuld krijgt, dan weet ik het ook niet meer?"

Er klonk gepiep, het poortje dat de achtertuin scheidde van de voortuin ging open.

Een man in blauwe overal liep op Bart en Sarah af.

Een grote man met wit haar en lange baard.

Hij stapte met kranige pas op Bart en Sarah af en stak zijn hand uit.

"Dr Abraham Silberstein om jullie te dienen. Jullie zijn van de recherche neem ik aan."

"Dat klopt, Bart Holvoet en dit is mijn partner Sarah Van Beiren."

"Aangenaam, aangenaam. Kom mee naar achter. zei hij.

"In de veranda praat het makkelijker."

Bart en Sarah volgden de rijzige man in zijn blauwe overal.

Hij opende de deur van zijn veranda die vol stond met allerlei exotische planten.

Waaronder heel veel cactussen.

Er stond een statig antiek bureaumeubel, en daarvoor een best wel gezellige zithoek met een lage tafel en knusse rieten stoelen.

Zet jullie, zet jullie. 

Hebben jullie zin in een kopje muntthee?

Met munt uit mijn eigen kruidentuin."

"Hmm dat wil ik wel eens proeven," zei Sarah.

Ook Bart had daar wel zin in.

De oude liep naar de aanpalende keuken, waar een fluitketel al veel lawaai maakte.

Hij legde enkele muntblaadjes in drie grote tassen en goot dan water over een klein vergietje waarin fijngesnipperde muntblaadjes en zwarte thee zaten.

Terwijl Bart zat te wachten keek hij rond.

Zijn oog viel op twee gigantische cannabisplanten in grote terracotta potten.

Hij stond recht, liep er naartoe en schoof één pot naar voren.

"Mooie plant hé," zei Abraham Silberstein terwijl hij de veranda inliep met de koppen thee.

"Je weet toch dat het strafbaar is om meer dan één vrouwelijke plant te bezitten?" vroeg Bart op de man af."

"Jongeman," zei Dr Silberstein op zelfverzekerde toon.

"Het zal je vast wel opgevallen zijn.

Naast psychiater ben ik ook een gepassioneerd botanicus.

De wondere wereld der planten, dat is echt mijn ding.

En er zijn wel meer planten dan alleen dit mooie wonderplantje die je niet zomaar mag houden. 

Tenzij je de nodige vergunningen heb.

En ja.

Die heb ik.

Maar het was daarvoor niet dat jullie kwamen hé.

Toch?

"Dat klopt zei Sarah.

We hadden enkele vragen over wijle Yoshi Dobbelaere," zei ze.

Dr Silberstein zette zich neer en zuchtte diep.

"Ach, Yoshi," zei hij.

"Ik begrijp het gewoon niet.

Drugs.

Heroïne.

Wijlen Yoshi Dobbelaere had hoegenaamd niet het profiel van een junk.

Nee echt niet hoor."

Dr Silberstein stond recht en liep door de veranda.

Keek uit het raam met zijn handen op zijn rug.

"Yoshi was een heel intelligente knaap.

Hij had een IQ van boven de 120...

Op zijn minst.

Je kon met hem zeer intelligente gesprekken voeren.

Gesprekken die ik zelfs niet kon voeren met mijn eigen confraters psychiaters."

"Wat wij willen weten," onderbrak Sarah

"Waarom werkte Yoshi goed mee met jou.

Kon jij van alles gedaan krijgen van hem en reageerde hij wel op jou therapie.

Maar nadat je met pensioen ging, dan klapte hij volledig dicht.

Hoe komt dat?"

De psychiater plukte van zijn baard en zuchtte diep.

"Jongedame...

Ik ben psychiater ja.

De menselijke geest heeft voor mij veel minder geheimen dan voor de gewone sterveling.

Maar ook ik kan niet in iemands hoofd kijken juffrouw Van Beiren.

Wat ik wel weet.

Is dat Yoshi erg wantrouwig was.

Op het paranoïde af.

En daar had hij alle redenen toe.

Ik slaagde erin om zijn vertrouwen te winnen.

En ook in de therapie wist ik veel los te krijgen van hem.

Meer dan wie voor mij.

En zo wist ik waarom Yoshi zichzelf verminkte.

Waarom hij zichzelf sneed tot bloedens toe.

Waarom hij tot driemaal toe een overdosis medicijnen slikte.

Waarom hij wegliep uit de dure kostschool in Zwitserland waar zijn vader hem heenstuurde.

Om van hem af te zijn.

Omdat hij dacht dat ze daar wel raad zouden weten met zijn opstandigheid.

En omdat eens hij 'te oud' was voor de ranzige zaken waaraan hij zijn eigen zoon blootstelde toch alleen maar in de weg liep.

Krijg het maar eens te horen van je vader hé.

"Je loopt in de weg, ik stuur je op kostschool."

"Hoe was Yoshi in de instelling?" vroeg Sarah.

"Maakte hij makkelijk contact, of was hij eerder teruggetrokken."

Dr Silverstein peinsde lang.

Staarde naar het abstracte schilderij dat aan de muur hing en die fel afstak tussen het vele groen.

"Yoshi trok altijd op met dezelfde twee jongemannen.

De ene verblijft hier nog steeds.

De andere.

Heeft zich afgelopen maand... onder een trein geworpen.

Terwijl uit niets bleek dat die jongen suïcidale gedachten had.

Integendeel.

Nooit eerder had hij zo'n goed uitzicht op een toekomst.

Hij had een vriendin.

En zelfs trouwplannen.

Hij stond sterker in zijn schoenen dan ooit.

Vreemd nietwaar.

Net zo vreemd als mijn verplichte pensionering."

"Vindt je dat?" vroeg Bart.

"Je bent al over de zeventig.

Tijd om plaats te maken voor de jongere generatie.

Toch?"

Dr Silberstein schudde het hoofd.

"Jongen," zei hij.

Toen ik 65 werd.

Smeekte de directie mij zowat om te blijven.

Omdat ik resultaten boekte.

Omdat ik een autoriteit ben in mijn vak.

En men mijn adviezen zeer ten rade nam.

Zie je, ik spuit geen mensen plat.

Ik maak er geen willoze planten van."

"Nee, u behandeld ze met cannabis olie." onderbrak Bart hem.

"Ja dat is waar." zei Abraham terwijl hij Bart aankeek.

"En de resultaten die ik ermee boek zijn werkelijk verbluffend.

Helaas zijn deze resultaten velen niet welgevallig.

Omdat dan hun winstgevende handeltje in gevaar komt.

Een handeltje dat vooral tot doel heeft om de problemen van de patiënt te rekken of indien nodig... nog erger te maken!

Ik heb mensen die hier binnenkwamen als emotionele of neurotische wrakken door mijn therapie de kans gegeven op een heel nieuw leven.

Zonder psychosen.

Zonder waanbeelden.

Zonder trauma's.

Daar waar men nog altijd beweert dat cannabis psychoses veroorzaakt.

Heb ik met mijn therapie het tegendeel bewezen."

Dr Silberstein nam één van de cannabisplanten en zette deze op tafel.

"Mooie plant nietwaar," zei hij.

"Makkelijk te telen.

Weinig onderhoud.

Je kan er zoveel mee doen.

Je kan er olie van maken.

Thee.

Zoveel meer dan gewoon roken om een kortstondige roes te bekomen.

Wist je dat er in ons brein receptoren zitten die reageren op cannabis.

Die qua structuur gelijk zijn aan de receptoren die in deze plant zitten.

Die receptoren stellen het lichaam in staat om zichzelf te genezen.

Dat leren jullie niet op de politieschool hé.

Nee.

Daar leren jullie dat cannabis een verderfelijke drug is die moet bestreden worden.

En wie het teelt moet in de gevangenis.

Terwijl de meest schadelijke drug zomaar te koop is in elke winkel.

Alcohol 1600 per jaar zowel rechtstreeks als onrechtstreeks.

Doodt hersencellen met elke slok en degenereert het menselijke brein.

Veel meer dan dat men tot nu toe dacht.

De eerste dode door cannabisgebruik moet daarentegen nog geregistreerd worden.

"Kunnen we ter zake blijven?" vroeg Bart een beetje korzelig.

"Waarom?" vroeg Abraham.

"Kan je je niet concentreren op een betoog dat langer duurt dan het gemiddelde.

Hoe kan ik iets deftig uitgelegd krijgen als ik daar noch de tijd nog de ruimte voor krijg?

Kan je me dat vertellen?

Ik moest dus ineens met vervroegd pensioen.

Zomaar van de ene dag op de andere.

Weet je waarom?

Omdat ik met mijn therapie het tegenovergestelde bereikte dan wat enkele hooggeplaatsten wilden.

Ze wilden niet dat Yoshi Dobbelaere en Steph Janssens beter werden.

Ze wilden niet dat ze over hun trauma's heen kwamen.

Nee.

We moesten hun trauma's onderdrukken.

Hun geheugen verlammen.

Dat die jongens daardoor ondraaglijk moesten lijden, dat interesseerde hen niet."

"Wie is hen?" onderbrak Bart.

"Kijk, je doet het weer?" reageerde Dr Silberstein

"Hen.

De vader van Yoshi.

Erwin Dobbelaere.

En zijn entourage.

Onder wie de door de media kritiekloos opgehemelde 'super-politicus' Marcel Leliaert.

Dat corrupt stuk ongeluk dat niet terugschrikt voor enig machtsmisbruik.

Hij slaagt er wel vaker in om de bevoegde instanties zover te krijgen dat er een bevel tot internering klaarligt wanneer hij dat nodig vindt.

Zo ook in het geval van Yoshi Dobbelaere.

Die jongen hoefde helemaal niet geïnterneerd te worden.

En Steph Janssens... al helemaal niet!

Of ga je iemand interneren omdat hij zijn tijd steekt in het beheren van alternatieve nieuwswebsite's.

Nee natuurlijk niet.

Tenzij daar dingen instaan die je niet welgevallig zijn.

DDR praktijken weet je wel.

Daar deed men dat ook. Mensen opsluiten in krankzinnigengestichten omdat hun mening of hun kritische houding tegenover de communistische dictatuur niet welgevallig was."

Ga maar eens praten met Luuc Janssens, de broer van Steph.

Die zal je wel meer vertellen over de vele info die zijn broer allemaal verzamelde.

Vaak uit eerste hand.

Van jongens en meisjes die in jeugdhuizen zaten.

Daar misbruikt werden.

Waar Steph die er als opvoeder werkte niet mee om kon gaan.

En vooral niet met de zwijgplicht waaraan hij onder druk van zijn oversten en collega's werd onderworpen.

Alsook aan de druk van buitenaf.

Ruiten ingegooid, auto beschadigd, in elkaar geslagen na een avondje stappen.

Het vrat aan hem.

Hij zocht hulp bij een psychiater.

Bij mijn collega en opvolgster Ilse Vestraete, in haar praktijk in de stad.

Die schreef hem medicatie voor.

Waardoor het van kwaad naar erger ging.

Ik hielp hem met cannabisolie en andere extracten van deze prachtige plant.

En ik praatte met hem.

Ik zag zijn toestand verbeteren.

Meer nog.

Hij was mentaal sterker en weerbaarder dan ooit.

Ja echt wel.

Hij was helemaal klaar voor een keiharde confrontatie met de directie van die instelling waar hij werkte en waar hij als een hond op straat werd gegooid omdat hij uitbracht wat gewoon moest uitgebracht moest worden.

Dan wierp hij zich onder die trein...

Zogezegd.

En ik werd ter verantwoording geroepen.

Mijn therapie werd in vraag gesteld.

"Het is beter dat je gewoon met pensioen gaat, zonder meer," zei de directeur.

"Anders zou onze uitleg over de dood van Steph wel eens in uw nadeel kunnen worden uitgelegd."

Ik wist genoeg.

Voor ik met pensioen ging gaf ik Yoshi nog een goede raad.
En die was klaar en duidelijk...

MAAK DAT JE HIER WEGKOMT!!!"

Overdosis 6

Bart liep door de gangen van de studio.
"Ik wil hier weg, weg uit dit hol." zei hij.
"Hoe rapper ik thuis ben hoe liever."
"Sorry," zei Sarah. "Maar dat zal niet meer voor vandaag zijn.
Kijk maar eens naar buiten."
"Oh nee," zei Bart wanhopig.
Buiten woedde een heuse sneeuwstorm.
Een late 'winterprik' zoals men noopt te zeggen.
Jachtige sneeuwbuien hadden de stad onder een dik wit tapijt gelegd.
Door het raam zag je het silhouet van het Justitiepaleis omgeven door jachtig voortgedreven sneeuw.
"Misschien maar beter een hotel zoeken zeker?" zei Bart terwijl hij zijn jas dichttrok en zijn kraag opzette.
Bart en Sarah zochten en vonden een kamer in een klein maar rustiek hotelletje in de Marollen.
"Ik ga me douchen," zei Sarah. "Ik ben verkleumd van de kou."
"Moet ik je inzepen liefje?" vroeg Bart.
"Zoals die eerste keer weet je nog?"
Tuurlijk wist Sarah dat nog.
Hun allereerste vrijpartij, bij haar thuis in de douche.
Sarah stapte naakt de douche in terwijl Bart zich uitkleedde.
Kreeg een harde bij het aanzien van haar gestroomlijnde naakte lichaam wanneer hij ook de douche instapte.
Hij nam een washandje en spoot het vol zeep, waarna hij haar begon in te zepen.
"Heerlijke vrouw," zei hij.
Sarah nam zijn penis vast en begon ermee te spelen.
"Ik wil hem voelen," kirde ze.
"Beetje geduld liefje," zei hij.
Gibberend zeepten Bart en Sarah elkaar in, tussendoor gaven ze elkaar een hartstochtelijke zoen.
Dan terwijl het water langzaam alle zeep van Sarah's lichaam spoelde nam hij haar vast, drukte haar tegen de muur en tilde hij haar op.
Ze voelde hoe hij in haar binnendrong, vol verwachting sloeg ze haar hoofd achterover.
"Topwijf," fluisterde hij in haar oor.
"Gij zijt een echt topwijf.
Ben zo stekezot van u meiske."
"Oooh jaaah," zei ze.
"Ik wordt zo geil als je dat zegt."
Na een heerlijk hitsig moment in de douche genoten Bart en Sarah verder in bed.
Buiten sneeuwde het gewoon door.
Op TV gaf men melding van ellenlange file's, ongevallen en bevroren spoorleidingen met lange wachttijden tot gevolg. Bart en Sarah waren al te blij dat ze voor dit hotelletje kozen.
Bart kwam nogmaals klaar en gaf Sarah waar ze zo hard om smeekte.
Zijn heerlijk warme zaad.
"Liefje," zei ze
"Ik moet je wat bekennen."
"Wat dan Sarah?" vroeg Bart.
Ze ging bovenop hem liggen en keek hem met een gelukzalige blik aan.
Sloeg haar handen rond zijn hals.
"Ik ben gestopt met de pil."
"Nee!
Meen je dat?"
Sarah kirde gelukzalig.
"Ja.
Ik wil uw kind dragen liefje."
"Maar één kind?
Ik hoop meerdere Sarah.
Ik wil een groot gezin weet je."
"Oh ja?
Hoeveel kinderen wil je dan?
Drie? Vier? Vijf?"
"Meer Sarah.
Als het kon... Tien."
"Zotje," lachte Sarah.
"Waarom geen elf?
Kun je meteen een voetbalploeg beginnen."
"Dan moet je er 22 hebben," zei Bart.
"Want je moet ook de nodige reservespelers hebben."
"Doe me daar niet aan denken." zei Sarah.
Tien of elf lijkt me al teveel.
Allez ja, zeg nu zelf Bart.
Dat is toch niet meer van dezen tijd."
"Kan zijn Sarah," zei Bart.
"Kan zijn dat veel kinderen hebben niet meer van deze tijd is.
Maar als ik zie wat dan weer wel van deze tijd is.
Is 'van deze tijd zijn' echt wel het laatste van mijn zorgen hoor.
Want zorg dragen voor je lichaam is blijkbaar ook niet meer van deze tijd.
Allez ja, als ik zie hoe mensen heelder dagen zitten te vreten en te schransen, hun lijf volgieten met alcohol en geen enkele moeite doen om al die inname van calorieën te compenseren met datgene wat elk lichaam nodig heeft.
Namelijk beweging!
Als ik al dat hedonisme en nihilisme zie.
Al die mensen die enkel voor zichzelf leven.
Enkel voor hun plezier en hun genot. En enkel aan vandaag denken, geen enkele vorm van ambitie hebben.
Als ik zie hoe jonge mensen hun lichamen mutuleren met piercings en tattoo's en met eender wie er op los vogelen. Als ik zie hoe weinig zelfrespect mensen hebben. Om nog te zwijgen van enig respect voor hun ouders, hun familie, hun vaderland, hun cultuur.
Als ik zie hoe mensen alleen nog oog lijken te hebben voor vluchtig genot en complete lamlendigheid.
Dan ben ik blij dat hetgeen waar ik naar streef NIET MEER VAN DEZE TIJD IS!"

Bart keek Sarah aan.
"Ik zei het al eerder Sarah.
Ik ben conservatief.
Had je vast al door.
Ik geloof in traditie, in familiewaarden, in gemeenschapszin en in vaderlandsliefde.
Ik veracht het hedonisme en het voornamelijk linkse nihilisme dat onze samenleving in de greep houdt.
En weet je wat het sterkste wapen is tegen die vuiligheid Sarah?
Het traditionele en kroostrijke gezin.
Een hecht gezin met een hardwerkende vader, een zorgende moeder en kinderen die van jongs af aan leren om voor elkaar te zorgen.
En dat is mijn streven Sarah.
Om zo'n gezin te stichten.
Ik weet zeker dat jij een goede en zorgende moeder zult zijn.
ik zie dat.
Ik zie dat elke dag we samenwerken.
Je hebt alles wat ik zoek in een vrouw.
Zorgzaamheid.
Empathie.
Gezond verstand.
Intelligentie.
En vooral... Je draagt zorg voor je lichaam.
Kijk naar dat heerlijke lichaam van je.
Geen vieze tattoo's of piercings.
Geen vetkwabben of andere ongezonde uitstulpsels.
Je bent in de fleur van je leven.
Met jou wil ik verder, dat weet ik echt wel heel zeker Sarah.
Het is nog niet definitief beslist, maar nu we hier toch samen vastzitten tot morgen kan ik het je evengoed nu al vertellen.
Ik heb een lap grond op het oog.
Daarop wil ik een huis laten zetten.
Een eigen stekje.
Een huis met een grote tuin.
Waar plaats is voor een moestuin, waar we onze eigen gezonde groenten kunnen telen. En eventueel wat plaats voor een paar kippen.
En als ik de boer die wat verderop woont kan overtuigen kan ik de weide ernaast ook kopen.
Bouwen we ons huisje uit tot een kleine boerderij met neerhofdieren en paarden.
En een almaar groter wordende moestuin waar we onze kinderen dan aan het werk kunnen zetten.
Want dat staat nu al vast.
Dat ik er op zal staan dat er in ons gezin een zeer strikte taakverdeling zal zijn.
Ik zal als vader niet dulden dat ze de hele dag voor de TV hangen of in huis rondlummelen, oh nee."
"Ik hoor je graag bezig liefje," zei Sarah.
"Maar iets zegt me dat je wel zal bijdraaien het moment dat je ons eerste kindje in je armen houdt."
"Ik zal zeer trots zijn ja.
Op jouw en de harde arbeid die je daarvoor verricht hebt.
En ik zal liefde voelen voor dat kindje ja.
Voor al onze kinderen trouwens.
En ik wil dat ze in een warm en hecht gezin opgroeien.
Maar ik zal niet verzaken aan de waarden waarin ik geloof Sarah.
Mag je gerust weten.
Maar laat ons eerst maken dat eerste kindje er komt.
Liefst zo snel mogelijk." zei Bart terwijl hij Sarah op haar rug legde.
"Ben je echt klaar voor het moederschap liefje?" zei hij.
Sarah glunderde;
Keek Bart aan terwijl ze haar benen spreidde.
"Geef me je zaad Bart," zei Sarah terwijl ze hem dichter trok.
"Geef me het zaad des levens."

Terwijl Bart en Sarah de liefde bedreven.
Als een koppel wiens liefde steeds sterker en steeds hechter werd.
Bleef het buiten ongenadig verder sneeuwen.
Weer dat je doet blij zijn dat je je in een warme en comfortabele kamer bent.
In gezelschap van iemand die je diep in je hart draagt.
Dit is wat maakte dat Sarah zich nu helemaal met hart en ziel overgaf aan Bart.
Dat ze mentaal en fysiek helemaal klaar was voor het moederschap.
Het dragen van zijn kind.
Ze voelde zijn warme lichaam.
Ontving zijn zaad.
Zijn warme zaad.
Het zaad des levens....

Overdosis 5

Bart en Sarah brachten verslag uit.
"Dus Yoshi verbleef bij Daniella Onraedt," zei ze.
"Ja, volgens Eddy toch," zei Sarah.
"Dan is de kans groot dat hij Daniella in vertrouwen nam.
Ze heeft zelf veel meegemaakt en weet als geen ander iemand als Yoshi aan te voelen."
Hilde keek Bart en Sarah aan.
"Jullie gaan haar opzoeken," zei ze.
"Nu meteen."
"Daniella verblijft op dit moment in Brussel," zei Sarah. "Waar ze werkt aan de opnames van haar eerste solo album."
"Wel, waar wachten jullie nog op.
Ga naar Brussel en vraag haar uit.
Maar met manieren graag.
Ja Bart... IK HEB HET TEGEN JOU!" zei Hilde streng.
Bart verliet het gebouw met zijn handen in zijn zakken en een ingehouden woede.
Een uur later reden ze door het centrum van Brussel richten de Marollen.
Daar in een oud maar statig pand, ooit een naaiatelier bevond zich de platenstudio van 'Bichon Records' een alternatief undergrond platenlabeL.
Hier werkte Daniella aan de opnames van haar eerste echte solo album.
Ze had al een album gemaakt met een rapgroep die geleid werd door haar ontdekker Ali Bouzziane, en een EP gemaakt met enkele zelfgeschreven liedjes.
Maar dit moest het echt werk worden.
De studio's bevonden zich op het gelijkvloers.
Bart stapte naar binnen, net op dat moment werd de deur geopend.
Daniella stond in het deurgat.
Gekleed in een blauwe trainingbroek, witte gympen en kort zwart topje.
Daniella mag best gezien worden.
Slank strak lichaam, licht vooruitstekende borsten, afgetrainde buikspieren.
De tattoo's op haar armen en buik vielen nu heel erg op.
"Hey Sarah, jij bent het!" zei ze verrukt. Kom erin meid, ben blij je nog eens te zien."
Ze trok Sarah  naar binnen en gaf haar meteen een flinke knuffel.
Dan keek ze naar Bart, haar gezicht vertrok meteen.
"Och, hier se! 't Spuiterke is er ook nog eens bij," zei ze spottend.
"Ik zou maar mijn manieren houden Daniella," zei Bart.
"Ik kan je aanklagen voor smaad aan een wetsdienaar in functie mocht je dat niet weten?"
"Is 't woare spuiterke?
Gij zijt een echt flikske hé!
Denkt ge dat ge indruk maakt op mij? Vergeet het ze!
Want zoals gij heb ik er meer gekend zulle.
Schermen met hun badge en hun functie.
Want zonder zijde gij niks en dat weet ge.
Stel u voor dat papaatje geen connecties had met Marcel Leliaert, waar zou je dan staan, hé spuiterke?
Op de markt in één of andere tearoom, garçon spelen. "Twee pintjes en een witte wijn en laat het wat vooruit gaan alstublieft!"
 Terwijl ze die woorden uitsprak keek ze Bart spotten en vol minachting aan.
Dan zette ze zich tegenover Bart en Sarah aan een tafel in een ruimte naast de studio
Daniella zag de ingehouden woede in Bart's ogen en had er best haar lol in.
"Bon, voor wat is het?" vroeg Daniella.
"Gaat het over Yoshi? Ja zeker.
Verdomme, Yoshi toch.
Een overdosis schrijven de kranten.
'Verslaafde zoon van burgemeester gevonden in pakhuis'.
Waarin hij natuurlijk zal omschreven worden als weinig meer dan een nutteloze  junk.
Wel.
Ik heb iets voor jullie.
Yoshi was Genen junk.
Ik herhaal... GENEN JUNK!
"Daar gaan wij ook niet meteen van uit," zei Sarah.
"Wat de kranten ook mogen beweren."

"Bon voor ik verder ga vertellen, moete gulder iets drinken?" vroeg Daniella ineens.
Haar Gentse tongval was nu goed te horen.
"Voor mij een plat water," zei Sarah. "En gij Bart."
"Ik heb geen dorst," zei Bart korzelig.
Daniella haalde twee flesjes met een zelfgemaakte smoothie, één voor Sarah en één voor zichzelf.
"Hier Saar, dees is veel beter dan plat water.
Smoothies... Eigen recept," zei ze. "Krijg ik meteen alle nodige vitaminen, mineralen en anti oxidanten binnen.
Ja Bartje, ik ben ook bezig met mijn gezondheid.
Maar nie om met mijn lijf te showen gelijk gij.
Maar uit echte bezorgdheid over de toestand van mijn lichaam.
Maar goed, Yoshi dus." stak Daniella van wal.
"Ge hebt misschien ook dat gesprek gehoord in het programma 'Diepe Gesprekken'.
Waarin hij vertelde dat hij als kind misbruikt werd. Ik heb het gevolgd via de livestream van de website van Radio Express."
"Daar zijn geen bewijzen noch aanwijzingen voor." onderbrak Bart.
"Wat ik wel weet, is dat zijn moeder er goed is in geslaagd om haar zoon tegen zijn eigen vader op te zetten.
Om zo het hoederecht te verkrijgen over hem.
Het resultaat is dat hij tussen zijn veertien en achttien jaar op geen enkel moment in aanraking kwam met het mannelijke luik van de opvoeding.
Autoriteit, bestraffing, dat soort dingen!
Maar dat hoef ik jou niet te vertellen hé, want jij kent er ook wat van om je wangedrag af te wentelen over wat er zogezegd in je jeugd is gebeurd."
Daniella keek Bart aan.
Met een indringende blik.
"Spuiterke!" zei met ingehouden boosheid in haar stem.
"Ik ben wel degelijk betast en misbruikt geweest in een pedofiel netwerk.
En ik ben er zeker van dat ze met mijn zusje Naomi hetzelfde hebben gedaan.
En dit TOT DE DOOD TOE!
En ik zal dat bewijzen ook.
Net zoals Yoshi kon bewijzen dat hij door zijn vader werd uitgeleend aan rijke pedofielen.
Yoshi kon beschrijvingen geven van jongens en meisjes die eveneens aanwezig waren om door dat stel perverten misbruikt te worden.
En sommige van die jongens en meisjes ken ik.
Van de instelling waar ik zat.
De dag dat ik met alles naar buiten kom.
Gaat ge het niet langer kunnen negeren.
Dan gaat ge tegen alle druk van bovenaf wel moeten actie ondernemen.
Of ge dat nu wilt of niet.
Want zou het niet kunnen zijn dat het daarom is dat ze u bij de recherche hebben gepistonneerd.
Om de boel te manipuleren en te saboteren?
Ja dat zou echt iets zijn voor u hé... Spuiterke."

"Heeft Yoshi bij u verbleven?" vroeg Sarah, eigenlijk vooral om de boel niet uit te hand te laten lopen. Want ze zag dat Bart elk moment in woede kon uitbarsten.
"Ik ving hem dikwijls op ja.
Ware het niet dat ik hier in Brussel verwacht werd of ik had hem met alle plezier opgevangen.
Yoshi is een goeie jongen Sarah, echt wel." zei Daniella met een snik in haar stem.
Ja hij heeft me gebeld, hij vroeg me waarom ik niet thuis was? Want hij wilde onderduiken.
Wilde niet terug naar de instelling.
Ik heb hem nog geprobeerd te overtuigen.
Maar het hielp niet.
Uren heb ik met hem aan de telefoon gehangen.
Ik hoorde de vrees in zijn stem.
Begrijpelijk na wat hij allemaal had meegemaakt als kind.
Godverdomme ik had alles moeten laten vallen en naar huis gaan.
Ik was de enige die hij vertrouwde.
Bij wie hij echt terecht kon.
Godverdomme, ik voel me schuldig  nu weet ge.
Ik ken Yoshi nog van toen ik in kraakpanden verbleef.
Daar ving ik hem voor het eerst op.
Toen hij eerder wegliep van thuis.
Yoshi wist dat hij bij mij altijd welkom was.
Dat hij bij mij altijd terecht kon als er hem iets dwars zat.
En er zat hem veel dwars.
Ik was helemaal niet verbaasd dat hij niet terug wilde naar de instelling.
Ik zag dat het bergaf ging met hem.
En dat begon allemaal toen Dr Silberstein met pensioen ging.
Die luisterde naar hem.
Diende hem cannabisolie toe.
Niet meer of dat is de redenen waarom ze hem dwongen op pensioen te gaan.
Stel u voor dat uitkomt dat psychiatrische patiënten geholpen zijn met de olie gewonnen uit een simpel plantje.
Dan kunnen die farmabedrijven die de middelen maken waarmee ze mensen platspuiten geen woekerwinsten meer maken hé.
Want dat was het enige wat ze daar deden na het vertrek van Dr Silberstein
 Hem PLATSPUITEN!
Waarna hij dagenlang niets anders kon doen dan in bed liggen en compleet versuft naar het plafond kijken
Daniella keek voor zich uit.
Beet op haar lip.
Het werd haar even te machtig.

"Weet je," zei Daniella ineens...
"Yoshi had informatie.
Informatie waar ik al veel langer naar zocht.
Informatie die hij wist los te krijgen van een andere patiënt in de inrichting.
Een patiënt die kort nadat hij die informatie aan Yoshi overdroeg zich ineens onder een trein gooide.
Zomaar van de ene dag op de andere.
Terwijl hij op het punt stond om de instelling te verlaten.
Terwijl hij toekomstplannen had.
Terwijl hij buiten de instelling een meisje had, waarmee hij wilde trouwen.
Raar hé.
Ewel hé.
Die informatie, heb ik nu in mijn bezit.
En ja, die hou ik voor mezelf ja.
Gijlder moogt op ulder kop staan dansen."
Daniella zweeg.
Haalde diep adem.
"Yoshi. Dieje moest zwijgen.
Van zijn pa 'Meneer De Burgemeester' natuurlijk. En nog meer van diens beschermheer Marcel Leliaert, de grote fractieleider, kandidaat partijvoorzitter en binnenkort misschien Minister van Binnenlandse zaken.
Stelt u da nekeer voor zeg, zo'n autoritaire zot aan het bewind.
Weet ge.
Yoshi dat was genen uil zulle.
Die had al snel door waarom hij door zijn vader aan Marcel Leliaert werd verhuurd als 'schandknaapje'.
Dat zijn vader daaraan en alleen daaraan zijn steile klim in de politiek te danken heeft.
Alsook toegang tot de vele contracten inzake stadsvernieuwing en al die dingen. De reden waarom oude gebouwen en de laatste restjes groen moeten wijken voor het zoveelste bouwproject natuurlijk. Wat geven die klootzakken om onze levenskwaliteit?
Om nog maar te zwijgen van de connecties in de immobiliënwereld waar hij heel actief is.
Want zo'n goed makelaar is die Erwin Dobbelaere nu ook weer niet.
Maar ja, stel u voor dat dat nekeer zou uitkomen?
Dat dat allemaal zou uitkomen?
Dat de mensen zouden weten voor welke corrupte klootviolen ze destijds hebben gestemd.
Ah nee, dat kan niet zijn hé.
Daarom werd hij voor gek versleten.
Daarom werd hij gedwongen in een instelling geplaatst."
"Ik denk dat er echt wel redenen voor waren om hem daar op te sluiten," zei Bart.
Trouwens, wat je daarnet zei over Marcel Leliart, daar bestaat een juridische term voor.
Laster en eerroof Daniella!
En dat is strafbaar.
Ik zal maar doen alsof ik dat allemaal niet gehoord heb zeker?
Want anders heb je hier voor niets je tijd zitten verdoen in die studio.
Want niemand zal jou nog airplay geven hoor met zo'n feiten op je kerfstok."
"Spuiterke," zei Daniella sarcastisch.
"Gij zijt echt nog simpeler dan da  'k dacht zulle, echt woare."
Yoshi had een trauma ja.
Door dat misbruik.
Maar niets meer dan dat.
Dat was helemaal niet de zot waarvoor hij door zijne pa meneer de burgemeester versleten werd.
En hij was al zeker GEEN JUNK!!
Weet je wat hij wel had wat gij niet hebt.
Intelligentie!
Hersenen in zijne kop!
Yoshi, die was hoogbegaafd.
Die moest je niets wijsmaken, echt niet.
Daarom ging hij dan ook op onderzoek uit.
Ploos van alles uit over Marcel Leliaert en zijn entourage.
Velen hielpen hem daarbij.
Waaronder ikzelf.
En andere mensen die doorhebben door wie deze maatschappij echt geleid wordt.
Hij had nuttige informatie voor ons.
En wij voor hem.
Zo zijn wij te weten gekomen wie onze echte meesters zijn.
Gij hé Spuiterke, gij weet niet wie uw echte meesters zijn.
Gij beseft van geen kanten welke smeerlappen gij aan het dienen zijt.
Echt niet!
Anders zoude gij zo geen reactionaire prietpraat uitkramen.
Anders zoude gij zo nie kakke op de mensen die aan de rand van de maatschappij leven!
Tenzij ge zelf deel uitmaakt van die lakeienbende die van binnenuit greep probeert te krijgen op de politiediensten om ze zo in een door de elite gewenste richting uit te duwen die niets te maken heeft met hun oorspronkelijke doelstelling. Zogezegd de wet en de bevolking dienen.
Maar ja, dat moet ik u allemaal niet vertellen zeker hé? Corrupt stuk verdriet!"

"Bon, we hebben genoeg gehoord." zei Bart.
"Maar gij zijt nog niet van ons af meid.
Zeker niet.
En wat die zogezegde informatie betreft.
Er bestaat nog zoiets als 'belemmering van het onderzoek'.
Dat weet ge toch hé Daniella.
Dus ik zou als ik u was toch maar overwegen om die informatie aan ons of aan het parket over te dragen.
Want anders zou je het wel eens zeer lastig kunnen hebben.
Want je was net op de goede weg, nietwaar Daniella.
Ok, die job in De Botermand ben je nu kwijt, en wat je nu wil proberen lijkt me niet bepaald iets geloofwaardigs, maar goed. Je blijft tenminste niet bij de pakken zitten.
Je hebt een eigen stekje, weliswaar met hulp van het OCMW.
Je leven eindelijk op de rails.
Ik hoop maar dat je beseft dat dit niet mogelijk zou zijn zonder de vele instanties die jou te hulp schoten.
Instanties die in leven gehouden worden door het vele geld die men van de hardwerkende mensen afhoud in de vorm van veel te veel taksen en belastingen die het leven voor hen extra duur maken.
Die zouden wel eens hun handjes van jou af kunnen trekken.
En dan Daniella?
Hé...
Wat ga je dan doen?"
"Onnozelaar!" sneerde Daniella.
"Ik doe godverdomme alles zelf ja!
Alles!
Ik heb mijn puute kromgewerkt in die keuken van Daniel Bertheloot zaliger.
Ik klus bij als DJ.
Er waren zeker vijf plaatsen waar ik direct kon beginnen,  ik hoefde me zelfs niet in te schrijven bij de VDAB ja.
Al mijn kleren zijn tweedehands.
Heb echt geen geld teveel ze, als ge da mocht denken.
En zelfs al pakten ze mij alles af.
Ik krabbel wel overeind ze, echt wel.
En dat zonder hulp van 't systeem.
Dat gij, net gij.
Mij beticht van te profiteren van 't systeem.
Ja da's echt een goei.
Terwijl ge zelf nergens zoudt gekomen zijn zonder de hulp van die corrupte zot van een Marcel Leliaert.
Die ervoor zorgde dat de feiten die gij destijds hebt gepleegd netjes met de mantel der liefde bedekt werden.
Zelfs uw directe oversten hier weten amper wat voor iemand gij echt zijt.
Ik weet er meer van dan zij.
Ik?
Een onbeduidende debuterende rapster.
Een instellingskind.
Die haar weg probeert te zoeken in deze egoïstische kutmaatschappij.
Maar wees gerust gast.
Binnenkort komt dat kot waar ik nu woon vrij.
Voor anderen die nood hebben aan een sociale woning.
Zij maar gerust, ik blijf daar niet.
Hierachter in diene studio ben kik nu bezig met mijn eerste solo album.
Binnenkort gaat ge mijn liedjes horen op de radio.
De tijd van zotte acties om het gezag uit de dagen is voorbij maat.
Echt voorbij.
Als ik het gezag uit zal dagen.
Dan zal het met woorden zijn.
Harde kritische woorden.
Wait and see... SPUITERKE!"

Overdosis 4

Bart zat aan zijn bureau te mokken.
"Hier heb je toch wel een beetje om gevraagd hé Bart," zei Sarah.
Hij antwoordde niet.
Keek Sarah met een scherpe blik aan.
Maar ze negeerde het.
Was niet van plan om zich door hem te laten intimideren.
Dan kwam Hilde uit het bureau.
"Bon, tijd om eens aan de slag te gaan zeker?" zei ze.
Sarah en Bart jullie gaan die Eddy van Radio Express eens aan de tand voelen.
En vraag maar vooral door over wat er vooraf is afgesproken over wat er in die uitzending gezegd zou worden wat niet?" voegde Hilde eraan toe.
"Dat zullen we zeker doen!" zei Bart zelfverzekerd.
"Moeten alleen nog zijn adres hebben."
"Die is nu niet thuis," zei Sarah.
Hij is nu aan het uitzenden,
In de voormiddag presenteert hij ook een dagelijkse muziekprogramma, 'Vitaminen voor de arbeid'."
"Daar zeg je wat?" zei Bart
"Arbeid.
Moet die kerel eigenlijk zelf niet werken? Hoe doen sommige mensen dat toch allemaal?"
"Eddy is gehandicapt na een zwaar arbeidsongeval jaren geleden.
Leeft van een invaliditeitsuitkering.
Maar het is een crème van een vent hoor."
"Daar twijfel ik niet aan.
Ik vind het wel cru dat iemand die alleen maar verlamd is maar nog helder van geest niet geactiveerd wordt voor de arbeidsmarkt.
Alsof er geld te over is om Jan en alleman in de sociale hangmat te laten liggen."
Even later parkeerde Bart zijn auto op het stationsplein vlak voor 't Biljartcafé.
De place to be voor wie graag eens met een keu tegen een balletje tikt.
Boven het café bevindt zich de uitzendstudio van Radio Express.
Ze betraden het gebouw via een deur naast het café, waarna Bart meteen de trap naar boven opliep.
Er was ook een lift, maar die negeerde hij.

Boven vroegen ze meteen naar 'Eddy'.
"Die is nog aan het uitzenden," zei een oudere dame.
"Ik zal hem op de hoogte brengen van jullie komst. Jullie kunnen intussen hier even wachten."
Bart en Sarah namen plaats in een klein hoekje in de inkom.
Door de speakers die aangebracht waren in het plafond kon je de uitzending horen.
Tot Barts verbazing hoorde je het stuk 'Air' uit de Derde Suite voor Orkest van Johann Sebastian Bach.
"Ewel, chapeau," zei Bart.
"Hier kan onze overheidszender nog eens wat van leren.
Die moffelen klassieke muziek weg in een zender waar amper drie man en een paardenkop naar luistert, en dan nog vooral mensen die oprecht in muziek geïnteresseerd zijn.
De rest wordt als 'debiel' beschouwd en mag het doen met ondermaatse popmuziek van dertien in één dozijn.
Zo van 'luister hier maar naar luitjes iets van een hoger niveau dan dit snappen jullie toch niet'.
Terwijl ze verdorie de plicht hebben om zoveel mogelijk mensen met dit soort muziek in aanraking te laten komen.
Dit is cultureel erfgoed weet je wel."
"Dat is nu 'den Eddy', zei Sarah.
Die mens heeft een enorme muzikale bagage.
En doet niet aan hokjesdenken.
Je zal zien Bart.
Dat is echt nen toffe."
Dan liep de uitzending - waar zelfs Bart met stijgende aandacht naar luisterde - op zijn einde.
Eddy kwam in zijn rolstoel de studio uitgereden.
"Ha gulder zijt de mensen van de recherche die mij wilden spreken zeker hé.
Komt maar es efkes mee naar mijn bureau."
Sarah opende de deur nadat ze haar badge toonde en Bart aan Eddy voorstelde. Gezwind reed Eddy de kleine kantoorruimte in met een routine die verraadde dat deze ruimte voor hem een vertrouwde stek is.

Eddy Coppieters is een robuuste man van eind in de vijftig.
Zijn lange zwarte haren samengebonden in een lange paardenstaart, uitbreidende voorhoofd kaalheid, t-shirt van Iron Maiden en gebleekte en er ietwat doorleefd uitziende blue-jeans., sikje, borstelige grijzende wenkbrauwen.
Eddy verloor zijn beide benen na een zeer zwaar arbeidsongeval.
Hij kroop door het oog van de naald en het feit dat hij nooit meer zou kunnen lopen of actief zijn zoals hij voordien was, dat was voor Eddy een harde noot om te kraken.
Hij kroop door een diep dal.
Maar kwam er dankzij zijn liefde voor muziek, zijn sterke karakter en vooral dankzij de hulp van zijn familie en vele vrienden al snel weer bovenop..
"Zet ulder, zet ulder," nodigde hij uit. "Moete gulder een taske koffie hebben?"
"Dat is heel vriendelijk zei Sarah."
Eddy draaide zich gezwind om, goot de koffie die in het automaat zat in een thermos en schonk meteen drie koppen koffie in.
"Hier se mannekes. Een potje troost." zei hij terwijl hij de koppen naar Bart en Sarah toeschoof."
"Bon, het gaat natuurlijk over Yoshi hé.
We moeten er geen doekskes om winden hé, gulder hebt toch allang gezien dat Yoshi en ik elkander frequent belden.
En ondanks het feit dat we zijn stem wat vervormden en geen namen noemden hadden veel mensen door wie die 'Jonathan' was.
Ach Yoshi.
Wat een triestig geval," zei Eddy.
"Die jongen had alles mee om het te maken in het leven.
Een vader die hem naar een goede school in Zwitserland stuurde.
En die connecties had.
Tenminste.
Zo leek het allemaal.
Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn ten huize Dobbelaere.
En 't is jammer dat ik het moet zeggen.
Maar door de gesprekken met Yoshi heb ik nu wel een heel ander beeld van 'meneer de burgemeester'.
En nee dat is geen positief beeld.
Maar ja.
Dat kunt ge niet zomaar aan de grote klok hangen hé.
Allez wij toch niet.
Of we mogen fluiten naar onze uitzendvergunning.
En dat zou spijtig zijn,  na al die jaren knokken om Radio Express te laten staan waar het nu staat. Die zender is mijn leven weet ge wel.
Heb ze zelf uit de grond gestampt jaren terug.
Met weinig middelen.
Al mijn spaarcenten heb ik erin gestoken.
Maar goed, we dwalen af," zei Eddy terwijl hij een flinke teug koffie nam.
"Wat Yoshi zei liet anders maar weinig aan de verbeelding over nietwaar?" zei Bart.
"Uitgeleend aan andere mannen.
Misbruik.
Allemaal voor zijn carrière.
Leuk om mee te scoren hé.
Maar nu blijkt dat jullie scoorden met de fantasieën van een ordinaire junk is het vast wel minder leuk.
Hoe voel je je nu Eddy?" vroeg Bart.
"Nu blijkt dat je je burgemeester publiekelijk liet belasteren door een junk?"
"Yoshi was geen junk." Zei Eddy onverstoorbaar.
"En als jullie grondig onderzoek doen.
Zullen jullie mij gelijk geven.
Yoshi moest gewoon zwijgen.
Kijk.
Het was heus niet de bedoeling dat hij meteen in detail over dat misbruik zou beginnen.
Dat hadden we in de vele telefoongesprekken voor de uitzending zo afgesproken.
We zouden het hebben over zijn gedwongen internering.
En de dingen die daaraan vooraf zijn gegaan.
Dingen die in zijn jeugd gebeurden.
Erge dingen...
En geloof me vrij!
DAT WAS!
Maar het was geenszins de bedoeling om in detail te treden.
Yoshi schond die voorwaarden, ik had geen andere keuze dan het gesprek af te breken."
"Daar heb je anders toch maar lang mee gewacht!" zei Bart.
"Wat moest ik godverdomme doen.
Zomaar een gesprek abrupt afbreken.
Dat zouden mijn luisteraars nooit pikken, NOOIT!!!
Daarbij, ik heb nog nooit iemand zomaar onderbroken en ga dat nooit doen ook.
Daarom en alleen daarom kon Yoshi zo hard zijn gang gaan.
Over datgene beginnen waarover wij duidelijk afgesproken om het daar niet over te hebben."
"Over wat wilde je het dan wel hebben met hem?" vroeg Bart.
"Over waarom hij niet terug naar de psychiatrische instelling wilde.
Daar waar hij, en dat weet ik uit zeer goede bron altijd goed meewerkte  met de therapieën en  hij voordien altijd zonder problemen naar de instelling terugkeerde na zijn verlof."+
"Wat denk je was de reden waarom hij niet terug wilde naar de instelling?" Vroeg Sarah.
Wat was de ommekeer?"
"Zijn vaste psychiater Dr Abraham Silberstein moest met verplicht pensioen.
Logisch ook, die mens is net zeventig geworden.
Maar wist niet van ophouden.
Blijkbaar kon Yoshi dat niet vatten.
Hij kon het ook niet vinden met zijn opvolgster.
Dokter Ilse Verstraete."
"Dat is nochtans een zeer goede psychiater," zei Bart.
Zeer begaan met haar vak."
"Dat kan wel zijn.
Maar blijkbaar had Yoshi er geen vertrouwen in.
Ze stond volgens hem ook te dicht bij de entourage van haar vader."
"Laat me raden." zei Bart.
"Ze praatte hem niet naar de mond, wat die ouwe Silberstein blijkbaar wel deed.
Hem in zijn comfort-zone latende. Wat je bij zo'n gasten net niet moet doen, integendeel!
Ach, ik kan het me zo voorstellen."

Dan keek Eddy Bart aan.
Met een scherpe en indringende blik.
"Precies nog niet veel meegemaakt in je leven hé?" zei hij.
"Ben jij al ooit binnen de muren van een psychiatrische instelling geweest Bart?
Ik wel.
En nee, niet gewoon op bezoek.
Nee.
Ik heb er vijf jaar gezeten.
En dit kan ik je wel vertellen.
Het was het ellendigste jaren uit mijn hele leven.
Ik had geluk Bart.
Ik had steun van buitenaf.
Van mijn familie.
En vrienden.
Yoshi had dit niet.
Enfin.
Eén iemand steunde hem wel.
Eén iemand maar.
Het meisje dat mij in contact bracht met hem."
"En wie was dat?" vroeg Sarah.
"Jij kent haar wel," zei Eddy.
"Ze is heel actief in het jeugdhuis als vrijwilligster en ze draait er ook als DJ.
En sinds een jaar heeft ze ook een eigen programma hier op Radio Express."
"Daniella!!" zei Sarah.
Eddy knikte.
"Inderdaad.
Daniella bekommerde zich om Yoshi.
Nam hem in huis."
"How wacht even," zei Bart.
"Toch niet die Daniella Onraedt zeker?
Die... "
"Daniella was de enige die nog om Yoshi gaf." zei Eddy onverstoord.
"Natuurlijk omdat ze zelf zoveel heeft meegemaakt.
Waren er maar meer zoals Daniella." zuchtte Eddy hoofdschuddend.
"De wereld zou er veel beter uitzien."
"Van waar kent ze hem," vroeg Bart.
"Weet ik het?
Yoshi hangt vaak rond in het jeugdhuis.
Niet meer of daar heeft ze hem ontmoet.
En meteen gezien dat die jongen er onderdoor zit.
Ze hebben een naam voor zoiets Bart.
Empathie."
Bart trok zijn jas aan en wenkte naar Sarah.
"Ik denk dat we genoeg gehoord hebben," zei hij.

"Wat is dat ineens met jou Bart?" vroeg Sarah terwijl ze de deur van het gebouw waar Radio Express uitzend achter zich dichtsloot.
"We hadden nog zoveel te vragen aan Eddy."
"Wat dan?
Het enige nuttige wat ik hem kon vragen is waarom een hij als volwassen mens die beter zou moeten weten zoveel sympathie heeft voor die smerige onruststookster.
Ja dat is echt wel iets voor haar hé.
Die jongen nog wat meer opstoken.
Om zo Marcel Leliaert te treffen.
Het was haar via foodblogster en fantaste Cynthia Verbrugghe niet gelukt.
Nu gaat ze het zo proberen"
"Bart... " zei Sarah.
"Ik weet dat je dat niet graag hoort.
Maar hier zit wel een spoor in hoor."
"Welk spoor?" zei Bart.
"Gaan we dat nu weer doen?
Onze tijd verspillen aan het geëmmer en gejammer van die gedrogeerde fantaste?
Nu ja, aan de andere kant.
Zou wel eens geen slecht idee zijn om die meid eens goed op de rooster te leggen.
Met harde hand als het even kan.
Iets waarvan ik weet dat jij dat niet graag hoort, nietwaar Sarah Van Beiren.
Ook jij hebt net iets teveel sympathie voor die meid vind ik."
Dan keek Bart Sarah aan.
"Jij moet echt eens weten waar je prioriteiten liggen Sarah, weet je dat?
Hé!
Besef je dat eigenlijk wel.
Je bent flik!
Vergeet dat niet!
Het zou goed zijn dat je wat afstand neemt van die meid.
Eigenlijk ook in het algemeen.
Wat meer afstand houden van al dat gepeupel en dat gemeen.
En omgaan met mensen van standing.
Mensen met klasse...
Ik zeg dit voor je eigen goed Sarah.
Ik hoop dat je dat snel zult begrijpen."
Sarah trok de kraag van jaar jas wat hoger.
"God wat is het koud," zei ze, de scherpe woorden van Bart negerend.
"Waar is dat heerlijke lenteweer naartoe?"

Overdosis 3

Een vervallen pand.
Midden in de stad.
Ooit was het een pakhuis waar levensmiddelen werden opgeslagen.
Koffie, thee, suiker, rijst, bloem.
Nu stond het leeg.
Infeite al vele jaren.
Een stadskanker.
Geliefd doelwit voor vandalen, graffitispuiters en krakers.
Tot groot ergernis van de buren.
Die de overlast meer dan beu zijn.
Zich groepeerden in een buurtcomité en bij het stadsbestuur er keer op keer op aandrongen om nu eindelijk iets te doen aan deze situatie.
Maar eindelijk...
Eindelijk leek er een kentering te komen in de situatie.
Een bouwpromotor had het pand aangekocht.
Om de boel plat te gooien en er appartementsgebouwen neer te poten.
Een auto stopte voor het pand.
Twee mannen stapten uit.
Jonge mannen, strak in het maatpak.
De grootste van de twee droeg een dure zonnebril, haar netjes achterovergekamd, gel in het haar.
"Zo," zei hij. "Dit is dus het bewust pand."
"Yep," zei de andere man bevestigend.
"Voor een prikje kunnen kopen.
Het afhandelen van de procedure voor de bouwvergunning zal niet veel om het lijf hebben. De buurtbewoners zijn immers blij dat deze regelrechte stadskanker eindelijk wordt aangepakt."
"Kan ik wel inkomen ja," zei de grootste met een hoorbaar Nederlands accent.
"Sjongejonge wat een vieze boel zeg.
Graffiti, overal troep, geur van urine.
Moet niet 'raaie' welk tuig hier samentroept zo tussen licht en donker."
Ze liepen het pand in.
De grootste had een zaklamp bij.
"Hey kijk, er ligt hier nog iemand."
"Waar?" vroeg de andere die kleiner van stuk was en ietsje ouder.
"Daar! Tegen die muur.
Een junk, zijn spuit ligt nog naast hem.
Ik wed er mijn hoofd om dat die gozer helemaal van de wereld is."
De Nederlander liep er naartoe.
"Hey mafketel, wakker worden," zei hij terwijl hij met zijn voet op de jongen zijn arm duwde.
"Hallo teringjunk! Hoor je me niet of zo?
Wakker worden en opzouten.
Ga elders je roes uitslapen, rotjoch."
Weer gaf hij de jongen een stamp, ditmaal een stuk harder.
Het lichaam schoof opzij, dan zagen beide mannen zijn opengesperde ogen.
"Teringcolére," zuchtte de Nederlander.
"Die mafketel heeft zichzelf een fucking overdosis gespoten. Wat moeten we nou... ?"

De politie werd verwittigd en meteen kwamen de rechercheurs ter plaatse.
Stonden rond een wit laken waaronder een lichaam lag.
"Schrik niet," zei één van de inspecteurs van de interventieploeg die als eerste er plaatse was.
"Want het slachtoffer was niet de eerste de beste."
Het laken werd weggetrokken en de rechercheurs herkenden het slachtoffer vrijwel onmiddellijk.
Yoshi Dobbelaere.
Zoon van burgemeester Erwin Dobbelaere.
"Ja, dit moest er een keer van komen nietwaar?" reageerde Bart cynisch.
"Het verwende loserke heeft zichzelf een overdosis gespoten.
Alles in zijn compleet mislukte leven was de schuld van een ander.
Van zijn vader die alles voor hem deed, maar die van de ergst denkbare dingen werd beschuldigd.
En natuurlijk van de maatschappij.
Maar niets van al zijn problemen was zijn eigen schuld.
En het lag natuurlijk niet aan zijn karakter.
Of beter... het gebrek eraan."
"Bart, sorry hé.
Maar nu zijt ge aan het zeveren!!" zei Patrick.
"Maar echt aan het zeveren.
Yoshi had zeer zware psychische problemen, dat weet ge toch?"
"Patrick toch," reageerde Bart.
"Yoshi was een karakterloze junk.
Punt andere lijn!"
"Die jongen worstelde met zichzelf." Zei Patrick.
Had je eergisteren naar 'Diepe Gesprekken' geluisterd op Radio Express dan had je dat geweten."
"Ik heb het gehoord ja, en zijn stem meteen herkend.
Hij moest even zijn hart luchten in dat sentimentele radioprogramma nietwaar?
Heb meteen terug afgezet," voegde Bart eraan toe.
"Ik heb wel andere dingen te doen dan naar die onzin te luisteren op dat ondermaatse radiostation.
Dat mensen met zoiets hun tijd kunnen verliezen. Kijk hé, dat snap ik dus totaal niet.
Maar sporten? Aan hun conditie werken, een gezonde maaltijd klaarmaken met verse ingrediënten.
Geen tijd voor meneer.
Dit bewijst wat ik al jaren zeg.
Niet weten waar hun prioriteiten liggen."
"Bart, nu is het genoeg!" kwam Hilde tussenbeide.
"Concentreer je op je werk wil je?"
"Alsof dat belang heeft," zei Bart.
"Dood door overdosis, zaak gesloten, lichaam kan overgedragen worden aan de familie."
"Ik denk het niet," zei Hilde.
"Bereid je zelfs maar voor op lange dagen en nachten, want er zal er vast  aandrongen  worden op veel bijkomende onderzoeksdaden.
Om echt alles uit te sluiten.
Vergeet niet dat onze burgemeester zeer machtige vrienden, maar ook vijanden heeft.
En dat Yoshi omging met lui die zijn vader niet altijd even goed gezind waren."
"Die lui wil ik wel op de rooster leggen," zei Bart.
"Vooral dan die linkse anti-ondernemer en anti-welvaart kliek die Erwin Dobbelaere steeds op de hielen zaten.
Maar ik denk niet dat het veel zal uithalen.
Dit was een overdosis, moet je daar nu nog aan twijfelen?
Nee toch."
"Neem zijn gsm en doorzoek die," beval Hilde.
"Denk dat dat beter zal zijn dan de wijsneus uit te hangen, denk je ook niet Bart Holvoet?"
Bart zweeg en deed wat Hilde  hem opdroeg.

Intussen kwam wetsdokter Dirk Dejonghe erbij.
Die onderzocht meteen het lichaam.
"Hier is meer aan de hand," zei hij.
"Ik zal die spuit die bij het lichaam lag eens goed onderzoeken," zei hij terwijl hij een bloedstaal nam.
"Geen sporen van braaksel?" vroeg hij ineens? "Op de grond of zo?"
"Alleen op zijn sweater," zei Sarah. Maar niet op de grond lag er niets.
En elders in deze ruimte ook niet."
"Deze ruimte is niet het 'plaats delict'," zei Dirk meteen.
"Yoshi's lichaam werd hierheen gebracht.
Hierover is geen twijfel mogelijk.
En ik weet nu al dat ik met ongeduld zal wachten op de resultaten van de bloedstalen en van de sporen uit deze spuit."
"Denk je soms in een bepaalde richting?" vroeg Hilde.
"Ja," zei Dirk.
"Als ik die symptomen zie, zelfs op het eerste gezicht.
Dan denk ik niet aan een overdosis.
En al zeker geen overdosis heroïne.
Ik heb genoeg dode en levende junks onderzocht tijdens mij carrière.
Ik herken een heroïnejunk van kilometers afstand, dat kan ik je wel vertellen."
"Kom nu," zei Bart.
"Als dat geen heroïnejunk was, wat was het dan wel.
De spuit lag nog naast hem.
Alsof er nog meer twijfel moet zijn."
"Tsss... wijsneusje toch." sneerde Dirk.
"Die spuit zegt niets
Maar dan ook helemaal niets.
Wat er inzat dat wil ik weten.
Heroïne ja.
Onder andere."
"Dan was ie zo stom onnozel om zijn stuff bij een onbetrouwbare dealer te kopen.
Ik ken dat wel hoor.
Mengen hun stuff met allerhande rotzooi.
Junk sterft, einde verhaal!
Moeten ze verdomme toch zelf weten zeker!"
Dirk wendde zich tot Hilde.
"Ik vraag me echt en oprecht af wat dat kereltje bij de recherche doet Hilde?
Je kan toch niet zeggen dat ie ernstig met zijn vak bezig is hé."
"Bescherming van hogerhand," fluisterde Hilde.
"Maar ik weet dat hij beter goed op zijn tellen past.
Alleen...
HIJ WEET HET NOG NIET!
Maar lang zal dat niet meer duren."
Het sporenonderzoek verliep verder.
Sarah nam stalen en notities.
Alsook foto's.
In volle ernst zoals altijd.
"Sporen van opgewaaid stof," zei ze.
"Hij werd naar binnen gedragen en hier neergegooid alsof het een hond was.
En kijk!
Zie je dat bloed dat uit Yoshi's arm druipt," zei Sarah.
"Zo zwart.
Dat is echt niet normaal, zeker niet voor een overdosis."
Dr Dejonghe knikte instemmend en stak zijn duim omhoog.
"Zeer goed opgemerkt Sarah.
Toch iemand die nadenkt in dit team," zei Dirk Dejonghe terwijl hij gemoedelijk naar Sarah knikte.
Hij heeft haar altijd al gemogen.
"Laat die meid niet schieten," zei hij ooit tegen Alain Donck.
Want goeie forensische onderzoekers blijven zelden lang bij de recherche en dat is spijtig."
Na het onderzoek door Dirk Dejonghe werd het lichaam geborgen.
"Bon, we kunnen hier wel opkrassen," zei Hilde.
"We hebben nog werk zat op het bureau."

Bart en Sarah stonden bij de ingang van het politiebureau.
"Kom je nog Bart?" vroeg Sarah.
"We hebben nog veel te doen hoor."
Bart bleef staan.
Patrick liep de trap op met een blikje Cola in de hand.
Bart pakte het af.
"Gij zijt toch echt wel hardleers hé kameraad!" zei hij terwijl hij Patrick scherp  aankeek.
Hij liep naar buiten en goot het blik Cola leeg.
"Wanneer gaat ge nu eindelijk kappen met uw slechte gewoonten Patrick Muyshond?" vroeg Bart terwijl hij het blik met zijn vuist plooide tot bijna een balletje.
Hij keek Patrick met een strakke blik aan.
Grijnzend.
"Ik ga mezelf nog eens herhalen.
Tot in den treure toe als het moet.
Ge zijt flik.
Vergeet dat niet... "
"Godverdomse kloothommel!" riep Patrick.
"Ik heb het echt gehad met u hé gast!
Maar dan echt zwaar gehad met u!
ONNOZELE PALJAS!!!"
Hilde kwam tussenbeide.
"Bart Holvoet! Naar mijn bureau," beval ze.
"Nu onmiddellijk!"
Bart mikte het geplooide blikje in de vuilnisbak en volgde Hilde naar haar bureau.
Sarah keek Patrick met een warme blik aan.
"Hilde zal hem wel eens goed aanpakken," zei ze.
"Moet ik een kopje koffie voor u inschenken."
"Da's lief van je Sarah," zei Patrick die altijd al erg gesteld was op de zachtmoedige Sarah.
Hilde gooide de deur van haar kantoor dicht en ging achter haar bureau zitten.
"Kijk Bart, ik zal klaar en duidelijk zijn.
Nog één zo'n actie als daarstraks.
En ge moogt het hier direct afbollen.
Heb je me gehoord Bart.
AF-BOL-LEN!
Ik heb het meer dan gehad met jouw pedante, arrogante en vooral ronduit onvolwassen houding tegenover je collega's.
Alsook met die eeuwige betweterigheid van je.
Ge komt nog maar net van de politieschool en je doet alsof ge het al allemaal weet, allemaal kent en dat jij diegene bent die het hier eens allemaal gaat veranderen.
Terwijl dat je verdomme nog NIETS BEWEZEN HEBT!"
Hilde leunde met haar beide handen op haar bureau.
Keek Bart recht in de ogen.
"Jij zou verdomme heel dankbaar en nederig moeten zijn.
Dankbaar omdat je hier überhaupt als rechercheur moogt werken.
En vooral heel nederig voor de tweede kans die je gekregen hebt na alles wat je in het verleden hebt uitgespookt.
Het feit dat je hier in dit korps werd toegelaten maakt het voor mij duidelijk dat noch commissaris Van Marcke, noch de korpschef op de hoogte zijn van jouw toch wel heel onfrisse verleden.
Dat jouw beschermheer  wiens naam ik hier niet ga noemen niet alleen gebruik maakt van zijn macht en invloed.
Maar dat hij ook niet vies is van wat leugens, bedrog en manipulatie.
Maar dat verbaast mij al lang niet meer.
Ik zal jouw eens wat vertellen Bart Holvoet.
Alleen aan het feit dat hij niet protesteerde, niet in een vlaag van woede naar de commissaris zijn bureau liep weet ik.
Dat Alain Donck ook niet op de hoogte is.
Maar ik beste Bart.
Ik ben wel op de hoogte.
Ik ben zelfs zeer goed op de hoogte van jou onfrisse verleden en je duistere zeg maar gerust onmenselijke sympathieën!
En weet je.
Als Alain Donck hiervan op de hoogte is.
Als hij echt op de hoogte is van hetgeen jij allemaal hebt uitgestoken.
Mag je je spullen pakken de dag dat hij terug aan de slag gaat.
Dat jongen.
GEEF IK JE OP EEN BRIEFJE!
En ik ben echt op zoek naar een goede reden om het niet tegen Alain Donck te zeggen.
Want laat me eerlijk zijn Bart.
Ik moet je niet.
Al van dag één vond ik jou een pedante etter met een veel te grote bek voor zijn leeftijd.
Zelfs mijn eigen zoon die even oud is als jij kan nog altijd een draai rond zijn oren krijgen als hij dergelijke praat uitslaat zoals jij de hele dag doet.
Echt wel."
Bart verbleekte.
Het zweet stond in zijn schoenen.
"Ik geef je één kans Bart.
Eén kans om je te herpakken.
Niet dat ik erin geloof.
Want in mijn ogen ben jij een onopgevoede pedante etter.
Maar je kan nog altijd het tegendeel bewijzen.
Ik zou zeggen... DOE MAAR EEN POGING!"