Bloggen in tijden van corona, deel 38: Afscheid van een kutjaar!

Dag lieve mensen.
Dit is het de laatste episode uit mijn jaarthema 'bloggen in tijden van corona'.
Ik besef dat dat rotvirus nog niet is uitgeschakeld, ofschoon men nu al gelijk zot aan het vaccineren is.
Maar het moet ergens stoppen.
Ik hoop echt dat die toestand zoals wij die nu kennen gauw tot het verleden zal behoren.
Wat we nu meemaken is ongezien en als je het mij vraagt niet voor herhaling vatbaar.
Als ik wandel door de straten van mijn hometown Nieuwpoort dan wordt ik triest bij de aanblik van gesloten café's en restaurants.
Nee dat is niet omdat ik zelf een notoir caféganger ben? Ok toen ik jonger was kon je mij wel eens vinden aan de toog van één of ander tof café met een pintje of iets sterkers binnen handbereik.
Maar met de loop der jaren ben ik toch wel een heel stuk huiselijker geworden en geniet ik van de avond in mijn zetel in het gezelschap van mijn lieve vriendin en mijn schatjes van hondjes.
Maar zeg eens eerlijk.
Een straatbeeld zonder café's waar de muziek en het vrolijke gebabbel je tegemoet komt. Zonder restaurants waar je de mensen ziet eten en je al eens een indiscrete blik kan werpen op wat er in hun bord ligt. En ja ik mis het om 's avonds een wandeling te maken en dan te zien hoeveel mensen er in welk restaurant of café zit. 
Ik herinner me toen na de eerste lockdown de terrasjes hier op de markt weer open waren.
Die gezellige drukte.
Dat gebabbel en getater van de mensen die genoten van een drankje en wat hapjes.
En ik besefte, dit is de ziel van ons land.
Van het levenslustige en bourgondische België.
Land van Lamme-Goedzakken en bon-vivants, van schuimend bier in het glas en goedgevulde borden. 

Maar dan werd bovenstaande beeld weer de bittere realiteit.
Het aantal besmettingen ging te snel de hoogte in en er moest ingegrepen worden.
De horeca moest weer zijn deuren sluiten, en ook de kappers, schoonheidsspecialisten en andere zogenaamde contactberoepen.
Voor veel mensen viel elke vorm van perspectief weg.
Geen werk, geen baan, geen inkomen.
Bij deze denk ik terug aan de jonge kapster Allyson die de uitzichtloosheid niet meer aankon en een einde maakte aan haar jonge leven.  
Laat mij hierin duidelijk zijn. Als ik spreek over 'gebrek aan perspectief'' dan heb ik het niet over 'niet kunnen fuiven' of 'je vrienden een poos niet kunnen zien'. Maar dan heb ik het over 'zonder werk zitten', gratuit afgedankt worden, niks maar dan ook niks van inkomen hebben.
Terwijl de rekeningen maar blijven komen en je bang bent om je brievenbus te openen omwille van de aanmaningen en herinneringen tot betaling.
Heb je dat ooit al in de bus gehad?
Heb je ooit al zo'n aanmaning gelezen?
Met die dreigende toon erbij.
En je weet, ze kunnen dat doen want ze hebben daar de macht voor.
Loop je de muren op omdat je niet kan gaan fuiven of op café gaan. Zit je je af te vragen of je die dure reis naar één of ander vakantieresort op een tropisch eiland met wuivende palmen wel kan doorgaan.
Dan besef je maar half wat voor een gelukkig mens je bent als dat je grootste zorgen zijn.
Nee echt.
Van uw paretten maken omdat ge om middernacht niet meer op straat moogt komen, een mondmasker moet dragen of omdat ge niet moogt 'funshoppen' (voor mij de contradictio in terminis van het afgelopen jaar) of omdat ge alleen moet gaan winkelen.
Terwijl er mensen zijn die nu al bang zijn als de bel gaat omdat het wel eens de deurwaarder zou kunnen zijn.
Die hun dromen zien in duigen vallen en wiens leven compleet overhoop werd gehaald.
Ik hou mijn hart vast voor een golf van zelfmoorden en gezinsdrama's in de komende maanden, het komende jaar dus.

Als ik aan het voorbije jaar terugdenk dan denk ik aan de mensen die dit land hebben rechtgehouden.
Aan de mensen die echt de boel rechthielden toen ons land met een nooit eerder geziene crisis geconfronteerd werden.
Natuurlijk in de eerste plaats de mensen in de zorg.
Die mensen die werden bedacht met klappende handjes, witte spandoeken en huldebetuigingen.
Die mensen die eindelijk de erkenning kregen die ze verdienen.
Dacht ik.
Maar nu blijkt dat de politiek hen weer eens met een kluitje in het riet stuurde met een éénmalige premie WAAROP ZE DAN NOG EENS BELAST WORDEN!
(Jullie moesten beschaamd zijn heren en dames politici!)
Maar ook de mensen in de distributiesector, de supermarkten, de mensen die instaan voor de veiligheid en ervoor zorgen dat de regels gerespecteerd worden. En die van een nog altijd veel te grote schare domme botte egoïsten worden uitgescholden voor het vuil van de straat en zelfs met fysiek geweld werden geconfronteerd.
In sommige gevallen zelfs zwaar fysiek geweld!
Men had de mond vol over telewerken en ja ik vind dat mensen die kunnen telewerken dat dan ook moeten doen.
Maar je kan geen lopende band van een fabriek bedienen, geen winkelrekken aanvullen, hulpbehoevende bejaarden of zwaar zieken verzorgen, schoonmaken, pakjes bezorgen of winkels bevoorraden vanuit je 'kot'.
Veel van de jobs die ik hierboven opnoemde worden gedaan door laaggeschoolden.
Door mensen die niet het geluk hadden om te kunnen verder studeren.
Door mensen zonder ronkende titels, extra bonussen op hun loon, firmawagen of tankkaart.
Meer nog.
Veel van deze mensen werken met interim of dagcontracten,
Hun jobs mag je gerust slecht betaald noemen.
Waarom blijft men het normaal vinden dat men werklozen en langdurig zieken opjaagt en hen in slecht betaalde jobs dwingt die hun gezondheid en algemeen welzijn ondermijnen. Maar men tegelijk zedig zwijgt als CEO's en topmanagers hoge vergoedingen vragen en hoge bonussen binnenrijven zelfs als ze ontslagen worden. Meer nog: men blijft die stelling verdedigen dat men geen goede CEO's aantrekt als men hen geen buitensporige lonen betaalt.
Hoe arrogant kunt ge als mens eigenlijk nog zijn?
Ik hoopte dat men na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd men eindelijk zou gaan inzien hoe absurd dit soort situaties wel niet zijn.
Maar ik vrees dat dit ijdele hoop was.

Laten we zeggen zoals het is.
Deze pandemie heeft van ons geen andere mensen gemaakt.
We zijn niet empathisch geworden, we zijn niet anders gaan aankijken tegen het leven onze medemens en de maatschappij.
Ok, sommige mensen misschien wel. 
Maar niet de grote meerderheid... ?
Sorry maar nogal wat zaken die de afgelopen maanden in het nieuws kwamen hebben mijn kijk op de mensheid weinig goeds gedaan.
Nog altijd zijn consumentisme, oppervlakkigheid, hebzucht en ik-zucht de drijfveer voor veel te veel mensen.
Voor veel te veel mensen geldt nog altijd het credo 'ikke ikke ikke en de rest kan stikken'.
Ik kon en kan me nog altijd niet van de indruk ontdoen dat veel van die mensen die in hun handjes stonden te klappen voor de zorg dat eerder deden uit pure meeloperij.
Ik kan me nog altijd niet van de indruk ontdoen dat de meeste mensen gewoon kuddedieren zijn.
Met zijn allen een plaatje aanvragen voor 'De Warmste Week' of een bijdrage doen voor 'Rode Neuzendag'.
Maar dan toch maar elkaar verdringen voor die ene superkorting van Black-Friday of in de rij gaan staan voor zwaar afgeprijsde schoenen bij de uitverkoop van een failliete keten van schoenwinkels.

Maar goed.
Dit rotjaar zit erop.
En ik wens dat we snel terug kunnen samenkomen.
Dat grootouders weer hun kleinkind mogen knuffelen en jonge en oude vrienden elkaar weer kunnen omhelzen.
Ik wens voor elk van u die dit leest en wie deze blog deelt op zijn profielpagina niets meer of minder dan...

Een prachtig en liefdevol 2021!

Happy New-Year my dear friends!

Eeuwfeest voor een kerstekind 2

 

Jana haar shift zat erop.

Ze fietste naar huis, met een stevig sprintje.

Want het begon hevig te regenen.

Nog maar eens.

Ze zoefde met haar fiets langs Café De Sportvriend, het café dat haar nonkel Koen openhield.

Die zat ook in zak en as, dat wist Jana maar al te goed.

Twee jaar geleden nam hij dat café over, vol goede moed en barstend van ambitie.

Hij wilde er een 'biercafé' van maken.

Met de nadruk op de vele speciale bieren die ons land rijk is.

En dat het volk trok.

Via Facebook en andere sociale media voerde hij heel veel campagne en dat trok enorm veel volk.

Naast heerlijke bieren kon je er ook zoete en hartige pannenkoeken krijgen.

Het idee voor die hartige pannenkoeken deed hij op bij een bezoek aan een gezellig pannenkoekenhuisje op het eiland Texel.

Jana herinnerde zich dat alles heel goed, want ze was er immers zelf bij.

Bij het passeren van dat café dacht ze meteen aan die heerlijke strandwandelingen waarbij ze de ijzige noorderwind recht in haar gezicht voelde.

Ja na zo'n strandwandeling smaakt niets beter dan zo'n hartige pannenkoek met spek of met heerlijke herfstpaddenstoelen.

En zo stonden er nog meer heerlijke dingen op de kaart die zo zalig combineerden met pannenkoeken.

"Als die Hollanders dat kunnen, dan kan ik dat ook," zei Nonkel Koen die nog hotelschool deed.

En hij deed eens thuis een bod op het leegstaande pand dat al enige tijd te koop stond.

En niet veel later was hij de nieuwe eigenaar van Café De Sportvriend dat uitgroeide van een sport en biljartcafétje met uitgeleefd interieur tot een gezellige plek waar je heerlijke pannenkoeken kon eten en speciale biertjes kon drinken.

En waar toch nog altijd plaats was voor de voetbal of wielerliefhebber die graag een speciaal biertje of een lekkere pannenkoek lust.

Maar dan kwam die vreselijke corona en Jana wist hoe zwaar haar oom er onder leed.

Maar toen zijn nichtje dit voorjaar zwaar ziek werd was hij op Michiel na de eerste die aan haar ziekbed stond wanneer dat weer mocht en kon. En hij beseft meer dan wie ook hoe ernstig de situatie was.

Hij berispte een goede vriend en collega cafébaas die van de daken schreeuwde om ondanks de verplichte sluiting toch te openen.

"Nee dat gaat ge niet!" zei hij.

"Ik was bijna mijn favoriete nichtje kwijt door die smerige ziekte.

Weet ge wat dat met mij deed?

Ik zal het u zeggen vriend.

Het deed me beseffen dat het leven niet draait om mij en mijn zorgen.

Hoe zwaar die ook op mij wegen.

Snapt ge dat maat?

Nee?

Dan zal ik het eenvoudiger zeggen.

HET GAAT NIET OM U!!!

Nee maat.

Het gaat niet om u en om uw gederfde inkomsten.

Het gaat om de mensen die het risico lopen om aan deze smerige ziekte te sterven.

Het gaat om de mensen die risico lopen om deze ziekte op te lopen tijdens hun werk.

Als ge geen geld genoeg hebt om eten te kopen, eet dan droog brood en spoel het door met kraantjeswater.

Of PUTWATER!

Dat deden onze grootouders in de oorlog ook.

Voelt ge u daar te schoon voor.

Gast, luister naar wat ik zeg.

Gederfde inkomsten zijn vervangbaar.
Een failliete zaak is vervangbaar.
Uw huis dat ge moet verkopen, dat is vervangbaar.

EEN MENSENLEVEN NIET!"

Jana wist.

"Nonkel Koen kan mij helpen.

Dat moest gewoon.

Ze bonkte op de deur, 'Nonkel Koen' woonde boven zijn café.

Of hij dat geen goed idee vond zeker?

Hij zou met veel plezier hartige pannenkoeken bakken voor de bewoners en hij zou contact opnemen met een goede vriend die in zijn vrije  tijd braderies, dorpsfeesten en andere festiviteiten opluisterde met zijn 'Dixieland' muziekgezelschap.

Na het bezoek aan haar nonkel keerde Jana terug naar huis waar Michiel op haar wachtte.

Ze vertelde over het verdriet van Marie en over haar gesprek met Nonkel Koen.

"Dat is een heel schoon idee.

Maar er kan nog vee meer gedaan worden."

"Wat dan?" vroeg Jana

"Laat ons vanavond eens vroeg naar bed gaan," zei Michiel.

"Dan zal ik het je in geuren en kleuren vertellen."

"Grapjas," zei Jana.

"Zeg het nu gewoon, wat kan je nog meer doen?"

"Veel.

Maar ik heb zo'n zin mooie Jana met je lange ravenzwarte haren en je prachtige slanke lichaam.

Laat me even van u genieten en dan vertel ik je tussen de zachte kussens van ons bed mijn suggesties.

Jana kleedde zich uit en liet Michiel haar mooie lichaam zien.

Dan ging ze op zijn schoot zitten en streelde ze zijn blote borstkas terwijl ze haar bekken over zijn kruis schurkte.

"Nee schatje.

Jij gaat me nu vertellen wat je suggesties zijn en daarna... "

"OK je hebt gewonnen zei hij."

Nadat hij haar vertelde wat hij haar te zeggen had trok ze zijn boxershort uit en ging ze terug op zijn schoot zitten. Verrukt sloeg ze haar hoofd achterover. 

Om hem dan te bedenken met een lange intense kus.

De dag voor kerstmis.

Marie keek voor haar raam.

Maar wat gebeurde daar toch allemaal.

Er werd een heus podium opgetrokken.

En er werden instrumenten aangezeuld.

Was dit voor haar.

Of was dit een kerstfeestje voor de bewoners.

Een kerstfeestje van achter het raam.

Ja dat moest het wel zijn.

Jana was er vandaag niet.

Die had vrijaf gevraagd.

Normaal was ze altijd van dienst met kerstmis, maar ze had gewisseld met een collega.

Zei ze.

Dan werd het stil.

Het podium stond er maar er was niemand te zien.

"Dat zal wel iets voor vanavond zijn." dacht Marie.

Waarna ze op bed ging liggen en poogde een dutje te doen.

Zonder nog veel te verwachten wat haar verjaardag betrof.

Twee uur later werd ze wakker.

Hoorde ze daar niet een liedje uit haar jonge jaren.

Ja dat moest wel.

"Wie is Loesje? Wie is toch dat snoesje?

Loesje is het snoesje van de drummer van de band."

Gevolgd door.

"Ik heb een huis met een tuintje gehuurd, gelegen in een gezellige buurt."

"Wat was dat toch allemaal.

Marie hees zich recht en zette zichzelf voor haar rollator.

Ze stapte naar het raam.

Hoorde ze nu niet haar achterkleindochter Jessica zingen?

Ja dat was.

Ze zong het liedje dat haar zo hard aan haar lieve Gaston deed denken.

"Don't sit under the apple three, with anyone else but me!

Anyone else witht me.

Anyone else with me no no no!"

"Neei!" zei Marie.

"Dees kan nie.

Dedjuuuu... Dees is zoooo schoon."

Marie beleefde prachtige momenten.

Op kerstavond.

De vooravond van haar honderdste verjaardag zag zij al wie ze zo hard liefhad passeren op het podium dat voor haar kamer was opgesteld.

Niet alleen zijzelf.

Maar ook de andere bewoners van het rusthuis.

Velen zaten in de cafetaria (mits de nodige voorzorgmaatregelen), anderen op hun kamer net als Marie.

De collega's van Jana gingen rond met Champagne.

En met pannenkoeken.

Hartige pannenkoeken.

"Pannenkoeken met spek, dat aten wij vroeger ook," zei Marie.

Gebakken op de Leuvense stoof.

Dees is echt geweldig, merci."

Marie genoot.

Dan kwam Jana op het podium.

In een lang zwart gewaad, gekleed als een filmster.

Ze zong het prachtige liedje van Doris Day.

'Que Sera Sera'

"Onze openingsdans," zei Marie schreiend.

Ze dacht aan Gaston.

Haar Gaston.

Die ze leerde kennen in 1953.

Ze wilde zo graag een TV toestel.

En kocht er één vlak voor de eerste uitzendingen van de NIR van start gingen.

Ja zo heette de nationale omroep vroeger.

Gaston kwam hem installeren.

Marie was vol verwachting.

Gaston ook.

Nu ja hij was  meer in vervoering.

In de ban van de ravissante schoonheid van Marie die hem meteen inpakte met haar charmes.

Hij nodigde haar uit voor het bal en niet veel later waren ze 'aan het vrijen'.

Drie jaar later waren ze nog altijd 'aan het vrijen'.

En dat was aanleiding voor heel wat roddel en kwaadsprekerij.

Marie en Gaston zouden in zonde leven.

"Bij zo iemand gaat ge toch geen naaigerief kopen zeker?" zeiden de mensen.

Het was Madame Gracienne die Marie vriendelijk doch met nodige aandrang aandrong op een huwelijk.

"Doe het voor uw goede naam," zei ze.

"Of ge speelt meer kwijt dan u lief is."

Gaston en Marie trouwden en Que Sara werd hun openingsdans.

Marie huilde.

"Jana toch.

Wat zijne kik blij dat gij d'er nog zijt.

Wie anders zou zoiets voor mij bedenken."

Dan kwam de directrice de kamer van Marie binnen met een mondmasker en plastieken handschoenen aan. Maar gekleed in prachtig en feestelijk kleed. Naast haar stond Jana met een groot pakket.

"Marie," zei ze.

Dit is in naam van uw familie, de directie, al onze medewerkers.

Maar nog het meest van Jana.

Dit is voor u Marie.

En wij wensen u nog vele gezonde jaren."

Marie nam een prachtig ingepakte pakket in ontvangst.

Daarin zaten heel wat prachtige dingen.

Lekkere wijn, pintjes, kaas, fruit, shampoo, en een prachtig kleed dat helemaal op haar maat was.

"Van uw kinderen en kleinkinderen en met speciale dank aan Jana," stond er op het pakket.

"Marie.
Wij hadden zo graag zoveel meer gedaan. 
Want de honderdste verjaardag van een kerstekindje, dat vier je niet alle dage;
We hadden zo graag een fantastisch feest gegeven met veel kusjes en knuffels.

Maar gezien de omstandigheden...

Lijkt het ons beter om DAAR EEN JAAR MEE TE WACHTEN!!"

Eeuwfeest voor een Kerstekind.

 

Een grijze grauwe dag. Wolken jagen voorbij voortgedreven door een pittige westenwind.

Een witte bestelwagen draaide de parking op van Rusthuis De LInde.

Een jonge kat sloop traag over het grasveld en hield alles om zich heen scherp in het oog.

Om dan snel naar het houten schutsel te lopen dat het domein van het rusthuis afbakende te klimmen.

Achter één van de ramen zat Marie Goedezeune te wachten tot de zorgkundigen haar zouden komen wassen.

Ze keek naar buiten met een weemoedige blik in haar ogen.

Schudde vertwijfeld het hoofd.

Haar handen trilden.

Dan ging de deur open.

Jana Volckaert kwam de kamer binnen.

U kent haar nog, het is de jonge verpleegster over wie ik al eerder een verhaal schreef tijdens de eerste lockdown.

Jana woont intussen samen met Michiel en samen kijken ze hoopvol naar de toekomst.

Mariette glimlachte en draaide moeizaam haar hoofd.

"Goeiemorgen Marie, we gaan u eens wassen hé."

"Dag Jana," zei Marie wiens  ogen opleefden.

Ze was zo hard gesteld op de jonge zorgkundige.

"Hoe is 't met Michiel?" vroeg ze.

"Goed hij, hij is afgelopen week hard in de weer geweest in ons huisje.

Schilderen, behangen, laminaat leggen.

Pas op, die doet dat allemaal zelf hé.

Je zou dat hem niet geven als je hem ziet, maar dat is een handige Harry, echt waar."

"Gode gulle nog nie trouwe?" vroeg Marie.

"Misschien, we zien wel," zei Jana. 

"Dat was in onzen tijd toch nie waar zulle.

Ongehuwd samenwonen.

Dat was een schande.

Oow mannekelief, hadden mijne Gaston zaliger en ik da gedaan dan sprak er niemand nog met ons ghohoho."

"Ja de tijden zijn veranderd hé," zei Jana die tijdens het gesprek stug doorwerkte want de tijd drong en de ploeg was weer maar eens onderbezet wegens weer iemand ziekgemeld.

Dan zweeg Marie.

Keek zwijgend voor zich uit.

"Hey Marie, wat is er?" vroeg Jana.

"Waarom weet ge?"

Dikke tranen rolden over Maries wangen.

"Zie mij hier nu zitten," zei ze.

Alleen.

Mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen in geen maanden meer gezien.

Heelder dage alleen om mijn kamer.

Geen Bingo, geen dansfeest, geen Sinterklaas.

Al diegenen waar ik goe mee overeenkwam zijn dood.

Door diene smerige corona.

Het enige wat ik nog kan doen is TV kijken.

En altijd gaat het over hetzelfde.

Diene Marc Van Ranst, ik kan die zijne kop niet meer zien, echt.

Ik wil geen honderd jaar meer worden Jana.

Niet op deze manier.

Vorig jaar werd ik er 99.

Met Kerstmis.

Iedereen kwam langs.

Cadeautjes, een Tripelke Karmeliet drinken.

En nu.

Zit ik alleen.

Ja de familie gaat nekeer Skypen.

Doen ze al het hele jaar.

Ik wil gene Skype," zei Marie snikkend.

"Ik wil een knuffel.

Van mijn kleinkinderen en m'n achterkleinkinderen."

Jana had een krop in de keel.

Ze had zo te doen met Marie.

Een kranige oude dame, rad van tong en een vat vol levenswijsheid.

En een ijzersterk geheugen.

Ze kon zich nog vele details herinneren over haar rijk gevulde leven. 

En van haar collega's in het naaiatelier waar ze destijds werkte.

De namen van haar klasgenootjes toen ze nog school liep bij 'de nonnekes'.

Jana was één en al interesse.

Als het even kon maakte ze een praatje met Marie die vertelde over het harde leven dat ze had als dochter van een ex-frontsoldaat die na de oorlog aan de kost kwam als kasseilegger. En die met een klein loontje moest zien te rooien.

Dat de rest van de familie mee hielp bijdragen om rond te komen was gewoon een harde noodzaak en ook Marie moest al van kleinsaf aan gaan werken.

Eerst ging ze op het platteland bij de boeren helpen aardappelen rooien of dieren voederen.

Dit deed ze tot ze 14 jaar was.

Toen ging ze werken in een fabriek waar ze zakken moest binden en sorteren.

Tot ze van de ene dag op de andere ontslagen werd.

Omdat ze de ploegbaas tegensprak.

Zei die.

"Ik heb niks verkeerd gezegd," zei Marie.

"Ik herinner me nog elk woord wat ik zei tegen hem en dat was niet verkeerd.

Ik ben beleefd gebleven.

Maar ja zo ging dat hé.

Als ze uwe kop niet konden rieken of zien, dan smeten ze u buiten.

Moet ge nu niet meer doen zulle.

Ge wordt als werkmens veel beter beschermt dan wij in onze jonge tijd Jana, daar moogt ge de vakbonden echt wel dankbaar voor zijn," zei Marie.

"En ook, d'er was genen dop hé.

Waarde uw werk kwijt? Trekt uw plan maar hé!

Zo ging dat in den tijd."

Maar gelukkig vond Marie snel ander werk.

In het naaiatelier van 'Madame Gracienne'.

"Dat was een 'specialleke ' ze.

Een bazin zoals zij was, dat vindt ge nergens niemeer."

Marie sprak altijd met veel eerbied over 'Madame Gracienne' zoals ze haar toenmalige bazin altijd noemde.

"Die heeft mijn kijk op het leven helemaal veranderd, da's echt waar ze," zei Marie.

"Dat was veel meer dan een bazin.

Die zorgde voor ons.

Al die meiskes die daar werkten kwamen allemaal uit arme milieus.

D'er waren er zelfs bij die 'de straat deden'."

"Prostituees?" vroeg Jana.

Marie knikte.

"Jaja.

Die ze zelf uit bordelen haalde.

En die dan bij ons kwamen werken.

Veel van die meiskes konden niet lezen of schrijven.

En weet ge wat Madame Gracienne dan deed?

Die gaf ons les.

Na de werkuren moesten we les volgen.

Lezen, schrijven, rekenen, het arbeidsrecht, het burgerlijk wetboek.

Wij moesten dat allemaal kennen.

De mensen in de straat zeiden 'die is zot'.

Velen geloofden er niet in.

Een jonge vrouw, ze was zelf amper 34 jaar, die met een lening een eigen naaiatelier begon.

Maar dat werd een succes ze.

Zelfs de burgemeester en de schepenen kwamen er om hun kleren te laten herstellen en om schone kleren en chique kostuums op maat te late maken in ons atelier.

Ik ben er blijven werken tot achter den oorlog.

Tegen dan was ik al ploegbazin hé.

Dan riep Madame Gracienne me bij zich.

"Zoudt ge niet willen op uw eigen beginnen?" vroeg ze.

Ik was natuurlijk enorm overdonderd.

Maar Madame Gracienne zei dat ze in me geloofde en vertelde over een winkelpand dat te huur was in het centrum.

Ik was helemaal overstuur en wist niet wat zeggen.

Ik in een eigen winkel?

Ik, een éénvoudig meiske uit een werkmansbroek geschud.

Maar Madame Gracienne was onvermurwbaar.

"Ge moet geloven in uzelf," zei ze.

"Ge hebt meer in uw mars dan ge zelf denkt.

Maar ge hebt te weinig zelfvertrouwen.

Ik geloof in u.

Moest dat zo niet zijn dan zou ik geen kapitaal waar niet alleen ik maar ook gijzelf zo hard voor hebt gewerkt opzij zetten om dit alles voor u te kopen."

Daar had ik geen verhaal tegen.

Nee, dat had ik niet.

Voor ik het wist stond ik in mijn eigen winkel.

't Naaiwinkeltje Bij Marie heette het.

50 jaar lang heb dat winkeltje gerund.

50 schone jaren.

Van 1947 tot 1997.

Ik  verkocht naaigerief, breigerief, fijne breiwol, patronen, tijdschriften voor mensen die graag naaien, breien of haken. En er was zelfs een naaiclub die in 't zaaltje achter mijne winkel samenkwam. 

Ik gaf hen les en die dames hingen aan mijn lippen.

Pas op.

Chique madams hé.

Ghooo woar is den tijd," mijmerde Marie.

Jana keek Marie aan.

"Marie.

Marieke.

Gij gaat ne schone honderdste verjaardag hebben.

Dat beloof ik u."

"Hoe goade gij dat doen?" vroeg Marie.

"Geen zorgen.

Ik regel dat wel.

Ik ken veel mensen en Michiel ook.

Vertrouw me maar.

Dat gaat goed komen.

En...

Het wordt niet alleen een feest voor u.

Maar voor alle mensen van het tehuis.

BELOOFD!!!"

In de ban van Facebook.

Dag lieve mensen.
De meesten mensen die deze blog lezen hebben deze gevonden via Facebook.
Logisch, ik ben dan ook behoorlijk actief op dat medium.
Ik heb er vaak genoeg verbaal van gedachte gewisseld en me soms in bitsige discussies gemengd.
Ik deelde mijn diepste zieleroerselen met jullie en bracht jullie op de hoogte van het bestaan van deze blog en alles wat ik er in de loop van tijd heb opgezet.
Vaak kreeg ik van mensen te lezen dat ze een ban kregen op Facebook.
Dan konden ze enige dagen of zelfs een volledige maand niets posten of nergens op reageren.
Vaak kregen ze een ban voor vaak de idiootste redenen.
Een woord of opmerking die iemand in het verkeerde keelgat schoot, een ongepaste bewoording.
Vaak is zo'n ban het gevolg van het feit dat iemand een opmerking of commentaar rapporteerde.
Vaak las ik dat en dacht ik van, tja kan gebeuren.
Niet zelden waren dat mensen met een nogal eigen mening die ze dan ook vrank en vrij uiten.
Onder het motto klinkt het niet dan botst het wel.
Nu ja ik ben ook wel een beetje zo geweest en eigenlijk-feitelijk zal dit nooit helemaal verdwijnen.
Af en toe drop ik een humoristisch getint commentaar, soms beetje scherp, soms stereotiep maar nooit echt kwaad bedoelt.
En soms ben ik zo naïef dat ik er van uit ga dat de mensen die dit lezen de humor ervan inzien.

Welnu... Dat is niet!

Ik heb twee jaar terug al eens een ban van 30 dagen gehad omwille van het uiten van mijn mening over dat klimaatspijbelen en ik was daarin harder dan ik eigenlijk bedoelde.
En dan kreeg ik dat bericht dat ik dertig dagen geen commentaar kon posten of berichten kon liken.
Diep vanbinnen knaagde er toch iets, dat ik in die tijd met een ander profiel verder ging veranderde daar niets aan.
Ik kreeg er zelfs ineens genoeg van om me achter een pseudoniem te verschuilen, het waarom hou ik voor mezelf dank je.
Dus dat profiel dat ik zelfs na mijn ban nog een poosje kunstmatig in leven hield heb ik dan maar verwijderd en hield mezelf voor om wat meer op mijn woorden te letten.
Trouwens een echte gentleman let op zijn taal en onthoud zich van scheldwoorden en schunnigheden.
Maar af en toe reageer ik nog altijd met gevatte korte comments.
Een grapje, een plaagstoot.
En soms ben ik vergeten wat ik een poos terug postte, hey het was een grappig bedoelde reactie zonder meer.

Om een lang verhaal kort te maken.
Vanmorgen, ik zat in de inkomhal van het ziekenhuis waar mijn lieve vriendin moest zijn voor onderzoeken, maar waar ik niet bij mocht zijn omwille van corona.
Oh, wist je trouwens dat je corona met een kleine letter schrijft?
Bron.
Maar goed, ik zat daar te wachten in een hoekje op veilige afstand van andere wachtenden, ja we houden letten op dat soort zaken. Dat doe je als de mensen die je probeerden op te voeden je voorhielden dat je rekening moet houden met anderen.
En dan verscheen er ineens dat ene bericht: "Je opmerking is in strijd met de richtlijnen van onze community inzake haatdragend taalgebruik."
SAY WHAT????
Lees ik dat goed?
Misschien even mijn bril poetsen, want het kan natuurlijk zijn dat ik niet zo goed zie omdat die bewasemd is door dat stomme mondmasker dat al een uur tegen mijn gezicht plakt, nog maar eens.
Maar het stond er echt.
Haatdragend taalgebruik!
Ik lees de tekst waar het over gaat, en ik deel deze graag met jullie mee.
Ik ga open kaart spelen.
Dit is de reden waarom ik zeven dagen geen comments mag posten op Facebook.
Dit is wat iemand blijkbaar zwaar genoeg stoorde om mij te verklikken.
En waardoor Facebook dat na eerdere verklikbeurten onder andere een cartoon die ik postte verwijderde omdat eer swastika's in voorkwamen. Dat kan niet anders, want er werd in die cartoon de draak gestoken met marginale idioten die swastika's op muren kladden, maar soit we wijken af.
Waardoor Facebook mij besloot om me eerst drie dagen te bannen, maar omdat ik het er niet mee eens was en dat ook zo aangaf werd dat drie dagen.
En dit omwille van deze tekst.
"Hollandse meiden zijn hartstikke arrogant maar in bed zijn ze onverslaanbaar."
Het was een reactie op iemand die op zijn beurt wat dolde met ons Belgen.
Ik meende dat zelfs niet eens.
Misschien had ik er een smiley moeten bijzetten zodat mensen doorhebben dat het om te lachen was.
Maar goed, wie vindt dat dit zinnetje aanstootgevend is mag altijd in de commentaarsectie van deze blog zetten waarom.

Zoals eerder gezegd.
Ik heb in het verleden hardere dingen geschreven op Facebook.
Zodanig dat mensen uit mijn directe omgeving, mijn ouders, zus en vriendin mij waarschuwde dat ik hiermee wel eens in de problemen kon komen als bijvoorbeeld de directie van mijn werk deze onder ogen zouden krijgen.
Vooral ten tijde van de aanslagen op Charlie Hebdo en deze in Brussel in 2016 heb ik me scherp uitgelaten tegen zij die in naam van hun geloof onze mensen, onze instituten en onze vrijheden aanvielen. Terwijl ze zelf van onze verworvenheden gebruik maken en als ze in de problemen komen beroep doen op onze rechtstaat.
Ja dat zat me diep, en dat is nog steeds.
Maar ik hou het nu meer voor mezelf.
Zelfcensuur zou je kunnen zeggen met wat kwade wil.
Ik hou het op zelfbescherming.
Wat ik toen schreef was wel wat harder dan dat bovenstaande zinnetje over die 'Hollandse meiden'.
Nooit heb ik toen een ban of waarschuwing gekregen.
Alleen commentaren van mensen die zeiden 'gast, je gaat wel te ver nu'.
En mensen die mij ontvriendt hebben.
Laat het dat zijn dat in deze een beetje wringt.
Waarom klikken?
Waarom stiekem gaan rapporteren.
"Meester meester! Miguel zegt onwelvoeglijke dingen meester!"
Waarom had die persoon niet het gore lef om mij aan te spreken?
Klikken is zo laf.
Achterbaks.
In de oorlog deden ze dat ook.
Maar dan met veel dramatischer gevolgen.
Mensen stierven door dat klikken.
Vaak in zeer onmenselijke omstandigheden.
En zij die het overleefden waren voor het leven getekend.

Bij het naar huis rijden en nadien tijdens het wandelen met de hondjes ben ik beginnen nadenken.
Ik dacht terug aan wat een Facebook vriend schreef nadat zijn profiel zonder enige commentaar of motivering gewoon door Facebook werd verwijderd.
Sta me toe even te citeren.

"Bloemen noch kransen.  Deze Page wordt opgedoekt,  samen met Q80,  mijn Page over eighties muziek en geschiedenis.  Ik verwijder alles en ik laat Facebook voor wat het is.  

De reden ?  Het voortdurende gepest van FB,  dat mijn hoofdprofiel deze keer gewoon heeft "verwijderd" zonder mogelijkheid tot beroep.

Wie denkt dat ik dat blijf pikken,  dit kinderachtige,  onredelijke en schijnheilige gedrag van een Amerikaanse multinational,  die vergist zich.  Zonder content creators géén Facebook,  tenzij jullie de hele dag niks anders willen zien dan foto's van mensen hun kat,  middagmaal of de Eerste Communie van hun koters.

Wie mij wil blijven volgen kan tijdelijk het Facebook profiel Petrus Nero toevoegen ( https://www.facebook.com/petrusdecourtraiBIS/ ) dat ik heb geleend van een vriendin.  Het is de bedoeling om uiteindelijk een ander sociaal netwerk te gaan vervoegen,  binnen hier en enkele weken.  Ik ben aan het kijken hetwelke.  Tips zijn welkom.

Ik ben sinds 2012 een 15tal keer "berispt" geweest,  waarvan minstens 10 keer compleet onterecht.  De andere vijf keren waren misverstanden.  Ik heb nooit doelbewust de regels overtreden.  En Facebook heeft niet eens een e-mail adres om te reclameren.  Al mijn vrienden,  al mijn contacten,  al mijn foto's : alles is weg.  Ik pik dit uiteraard niet.

Jullie weten wat men zegt in de les Economie : "when you're not the customer,  you're the product."

Iedereen moet doen wat hij/zij zelf wil,  maar ik ga een plek zoeken op een ander sociaal netwerk.  Ik ben een persoon,  géén produkt.

De Page zal nog wel een tijdje in de lucht zijn,  FB denkt dat ik wellicht nog van gedacht verander.  Nou,  mooi niet.  Ik ben ondertussen 50 jaar jong,  en ik ga me niet laten afblaffen door een firma die schandalig rijk werd door het verkopen van onze privé informatie.

Jullie zijn bedankt voor de vele likes en comments.  Misschien zien we elkaar terug op een andere plek.  Ik hou de nickname Petrus de Courtrai.  Zalige Kerst en Gelukkig Nieuwjaar.  Het ga jullie goed.

Petrus."

Ik vind dat hij gelijk heeft en misschien wordt het tijd om wat meer afstand te nemen van dat internetplatform van een bedrijf dat onder het mom van sociaal netwerk sjachert met uw en mijn privégegevens.
Een platform waar ik misschien meer tijd heb verscheten dan goed voor me was.
Vaak dacht ik, 'verdomme ik had een artikel kunnen schrijven in mijn blog, of verder kunnen werken aan één van mijn verhalen die 'under constrution' staan.
Maar ik heb me weer laten vangen aan dat verslavende concept van Facebook dat erop gericht is om onze aandacht af te lijden en altijd weer terug te keren om te zien wat er gepost werd? Wie er op mijn laatste 'Cartoon Van De Dag' (waarom post ik dat niet hier?) of de link naar één van mijn blogberichten heeft gereageerd. Of wie er de laatste foto van Cecieleke en Celientje heeft geliked.
Wetenschappers hebben aangetoond dat Facebook, Twitter, Instagram en alle andere sociale media erop gericht zijn om gebruikers aan hun platformen te hechten en hun aandacht erop vast te houden.
Dat doen ze met hun zeer doelgerichte algoritmes die erop gericht zijn om op basis van de links waar u op klikt, de pagina's waar u op reageert en de groepen en andere communities waar u lid van bent.
Ze zorgen ervoor dat telkens u uw tijdlijn checkt met uw smartphone, tablet of laptop, u wel iets ziet waarvan je zegt 'hey da's interessant'.
Natuurlijk, want de dingen die je aangeeft interessant te vinden houden ze zeer goed bij.
Voor henzelf.
Maar ook voor de adverteerders die stapels geld over hebben voor die gegevens om u nog gerichter en persoonlijker te kunnen bestoken met advertenties, promoties en andere ongein waarmee ze je willen aanzetten tot het kopen van dingen die je eigenlijk niet nodig hebt.
Die gegevens.
Die dingen waarvan je dacht dat ze privé en alleen voor u zijn.
Die dingen die u post en waarvan je denkt dat alleen je vrienden of de leden van de fanpage of groep ze zien.
Die worden bijgehouden in allerlei databanken.
Omdat ze gewoon keihard opbrengen.

Maar ik ben geen product.
Ik ben een mens.
En het laatste wat ik wil is problemen krijgen met wie dan ook omwille van mijn mening.
Dit maakte dat ik me al eerder afvroeg: "Wat doe ik eigenlijk  nog op Facebook?"
"Waarom laat ik me daar altijd door afleiden.
Waarom laat ik toe dat ik de zoveelste 'smombie' word die zelfs in gezelschap op zijn telefoon zit te gapen.
Wil dat echt zijn?
Of wil ik mens zijn.
Die zich menselijk gedraagt en die zich afzijdig houdt van al dat getrol, haatpraat en roeptoeter gedoe.
Maar ik besef dat het vooral dankzij Facebook is dat mijn blog gelezen wordt.
En ik had mijn volgers en vrienden een vervolg beloofd op een verhaal dat ik tijdens de eerste lockdown schreef.
Dat vervolg komt er zeker hoor.
En zelfs zeer spoedig.
Maar het is een Kerstverhaal, dus lijkt het me beter dat ik dat zo rond kerstmis post.
Jullie horen nog van me.

Liefs.
Miguel.

Dag van het kopen!

 

Dag lieve mensen.
Gisteren vierden ze in de USA Thanksgiving.
Welks eigenlijk hetzelfde is als Kerstavond bij ons.
Familie komt bij elkaar, er wordt kalkoen klaargemaakt en iedereen zit gezellig aan tafel.
En 'Uncle Joe' tapt de ene mop na de andere, en hoe meer drank hij op heeft hoe schuiner zijn moppen worden.
Ja, sommige dingen zijn universeel;
Thanksgiving is eigenlijk het feest van de dankbaarheid.
Men was dankbaar voor de goede oogst en dan kwam men samen om dat te vieren na de nodige prayers natuurlijk. En de gedachte is dat iedereen wel iets heeft om dankbaar voor te zijn.
Zo zijn de kalkoenen in Amerika dankbaar voor... Vegetariërs tsjeins! 😆

Omdat Thanksgiving op een donderdag valt krijgen de Amerikanen er een extra vrije dag bij, een lang weekend dus.
En op die dag beginnen de kerstkoopjes, en die dag kreeg de naam Black-Friday!
Tot over een jaar of tien had geen hond buiten Amerika van dat fenomeen gehoord.
Tot sociale media ineens overspoeld werden met beelden van supermarkten en shopping-malls vol vechtende mensen.
Mensen die elkaar tot bloedens toe te lijf gingen voor een flatscreen-TV, een microgolfoven, een smartphone of godbetert een broodrooster waar kortingen tot -70% op staan.
Typ voor' de lol eens Black-Friday in op de zoekfunctie van Youtube en kijk met open mond naar de waanzin van de homo-consumentus. 
En ja, wat moest gebeuren dat gebeurde.
Ook hier is dat Black-Friday gedoe net als Halloween al goed ingeburgerd.
En vanaf half november worden we al doodgegooid met publiciteit voor Black-Friday afkomstig van elke denkbare grote winkelketen of online koopplatform.

Welnu: Het kan mij allemaal gestolen worden.
Ik ben geenzins van plan om morgen ook maar iets te kopen dat ik niet nodig heb en al zeker niet bij de grote internetgiganten zoals Bol.com, Amazon of AliExpress.
Dit hoogfeest van het consumentisme kan mij echt waar.
Echt waar...
GESTOLEN WORDEN!

Naast het feit dat Black-Friday de zoveelste Amerikaanse zopscheet is die ons door gladde marketingjongens door de strot wordt geramd, net als Halloween en de Kerstman. Is het eigenlijk ook maar de zoveelste hoogmis van platte commercie en overconsumptie.
Van Nieuwjaarsmorgen tot Oudejaarsavond worden we doodgegooid met allerlei redenen om naar de winkel te hollen en van alles te kopen dat we eigenlijk helemaal niet nodig hebben.
De kerstboom is nog niet afgetuigd of de winkel wordt al versierd met hartjes en andere tierelantijntjes voor Sint-Valentijn. En meteen daarna liggen de paaseieren al klaar.
Daarna is er Moeder en Vaderdag en in de zomer moeten we dan weer barbecueën en dan kan je de mensen die je uitnodigt natuurlijk niet laten neerzitten in die oude plastieken tuinstoeltjes van twintig jaar oud nietwaar. Nenee, koop maar gauw die dure tuinmeubelen en die teakhouten tafel.
Terwijl het buiten nog aan het nazomeren is men al bezig om de kerstversiering uit te stallen.
En tussendoor is er nog het nieuwe schooljaar en dan mag je zoon of dochter niet uit de toon vallen met schoolgerief en kleren die niet trendy zijn natuurlijk. Want wie de mode niet volgt die hoort er niet bij en geen enkel kind wordt graag uitgesloten.
Kortom, consumeren zullen we.
Of we die dingen die we kopen nu nodig hebben of niet.
Desnoods creëer je maar kunstmatige behoeftes, dat is immers het idee achter wat ooit 'public relations' heette, maar nu gewoon marketing wordt genoemd.

De economie moet draaien!
Is het veel gehoorde argument waarmee men ons op hol geslagen consumptiepatroon wil verdedigen.
Als het goed gaat met 'de commerce' dan wordt er winst gemaakt en komen er banen bij en kunnen mensen zich in hun levensonderhoud voorzien.
Onze welvaart kan pas gegarandeerd worden als bedrijven een goede omzet hebben en als ze winst maken. Dat is wat elke leraar economie u zal vertellen.
En nee, daar valt geen speld tussen te krijgen.
Maar de realiteit leert ons ons dat het in de praktijk helemaal niet zo rooskleurig is als ons wordt wijsgemaakt.
Van de winst die bedrijven maken vloeit er alsmaar minder naar het loonzakje van diegenen die dat bedrijf echt in handen houden, namelijk de mensen op de werkvloer.
Meer nog. Om nog meer winst te maken doen bedrijven er alles aan om de kosten zo laag mogelijk te houden. En ja, ook de kosten die ze maken het uitbetalen en het voorzien van veilige en gezonde werkomstandigheden voor hun personeel.
Almaar hogere werkdruk, alsmaar meer moeten doen met minder mensen.
Almaar meer bedrijven die beroep doen op mensen uit Oost-Europa die werken aan de sociale voorwaarden van het thuisland en die zo de lonen drukken.
Almaar meer bedrijven die produceren vanuit landen waar arbeiders nauwelijks rechten hebben en waar men zelfs kinderen inzet in het productieproces.
We kopen alsmaar meer dingen bij bedrijven die flinke winsten maken met ons koopgedrag, maar die hier geen enkele cent belasting betalen.
De cartoon in de inleiding, die zegt het toch allemaal.
Hoe meer we kopen bij bedrijven als Amazon, Bol punt com en andere giganten. Hoe meer geld er wegvloeit.
Geld dat we nooit meer terugzien.
Geld dat verdwijnt in de zakken van lui die mensen te werk stellen aan voorwaarden die voor hen en alleen voor hen voordelig zijn.
Maar voor de werkende mensen wereldwijd zijn ze zeer nadelig.
U die dit leest.
U bent waarschijnlijk ook slechts loontrekkende.
Of zelfstandige.
Of ambtenaar, gepensioneerde, invalide of in ziekteverlof.
U betaalt belastingen.
Jeff Besos, die betaalt hier geen cent belastingen.
Die doet er alles aan om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.
Zijn geld zit in zogenaamde belastingparadijzen.
Maar hij heeft er wel tonnen geld voor over om u te overhalen om uw spullen in zijn webwinkel te kopen.
Facebook, waar ik straks links ga posten naar deze pagina zodat zoveel mogelijk mensen dit artikel lezen. Dat genereert heel wat inkomsten uit reclame. Omdat bedrijven er veel geld voor over hebben zodat u hun al dan niet verdoken reclame onder ogen zou krijgen.
Omdat u telkens weer hun boodschappen te zien krijgt tussen de berichten van uw vrienden door. En het liefst boodschappen op uw maat en zo persoonlijk mogelijk aan u gericht.
Gebaseerd op uw interesses en dit op basis van de links waar gij op klikt en de boodschappen die u achterlaat. De foto's die u post en de commentaren die u achterlaat op de profielen van uw vrienden en de pagina's en groepen die u het vaakst bezoekt. Want voor het verkrijgen van die gegevens.
Uw persoonlijke gegevens! 
Hebben ze ook veel geld over.
Zo kunnen ze er nog meer voor zorgen dat u getriggerd bent en blijft om te blijven terugkomen en zo ontvankelijk blijft voor hun boodschappen telkens weer opnieuw.
Daar hebben ze enorm veel geld over.

Influencers maken filmpjes en zwieren die op sociale media en hebben massa's volgers.
Die verdienen daar miljoenen mee.
Zelfs ik zou als ik de nodige stappen zet en regelmatiger iets zou schrijven, een mooi zakcentje kunnen verdienen.
Voetballers en andere sportlui verzilveren miljoenencontracten en zijn op hun dertigste al binnen. Want grote bedrijven gooien er graag heel veel geld tegenaan want ze weten dat die wedstrijden door zeer veel mensen bekeken en bijgewoond worden. Mensen die zich graag vereenzelvigen met deze vedetten en hun merchandising - die je in vele vormen terugvindt - kopen.
Een schoonmaker werkt veel uren en verricht fysiek zware arbeid. Mensen in de zorg werken zich uit de naad om te zorgen voor ouderen, zieken, gehandicapten of andere zorgbehoevende. Tot hun rug kapot is, hun knieën het begeven of ze een burn-out nabij zijn. Onderwijzers steken heel veel tijd om onze kinderen voor te bereiden op het latere leven en op de arbeidsmarkt.
Wat krijgen zij?
Peanuts! Habbekratsen!
De restjes!
En zelfs daarop wordt er bezuinigt.
En ook de overheid wordt zwaar onder druk gezet om te bezuinigen op sociale zekerheid, op zorg, op onderwijs, op welzijn en ook nog eens extra onder druk gezet om minder belastingen te heffen en om bedrijven minder te beknotten met allerlei regels.
En wie wordt daar weer de dupe van?
Wij?
En dan vooral de zwakkeren onder ons.
We hebben het afgelopen jaar heel goed kunnen zien tot wat bezuinigen in de zorg kan leiden.

En wie betaalt er hier het meeste belastingen?
Onze eigen bedrijven.
En dan nog het meest de kleine ondernemers.
De bakker, de beenhouwer, de groenteman, de boer, de tuinder, de cafébaas, de restauranthouder, de kapper, de schoonheidsspecialiste, de hondentrimster.
En zij zijn ook diegene die het meest te lijden hebben onder de regelzucht van de overheid en die bij een conflict met de overheid of met een concurrent zwaar in de beugel moeten schieten om advocaten en gerechtskosten te moeten betalen. Want ze beschikken niet over een leger juridische adviseurs met veel gladde praatjes die het even voor hen regelen. 
Wel voor die mensen zeg ik...

WEG MET BLACK FRIDAY!

Rot op met jullie verheerlijking van blind consumentisme en debiele oppervlakkigheid.
Meer dan ooit heb ik nu eens echt geen boodschap hieraan.
Deze morgen ging ik naar de markt, groenten en fruit kopen bij mijn favoriete fruitkraam en vis gaan kopen bij een viswinkel waar bijna alle vis van de eigen boot komt.
En daar blijft het dan ook echt bij.
Ik koop lokaal en bewust en draag zorg voor mijn spullen.
Vroeger gingen dingen heel lang mee, soms zelfs een leven lang. Meubelen kocht je als je trouwde en die waren voor het leven, en gingen zelfs over van generatie op generatie.
En dat ging ook!
Waarom nu niet meer?
Waarom is een smartphone na een jaar al verouderd?
Waarom gaat een wasmachine of microgolfoven stuk vlak na de garantie is verlopen?
Waarom worden de meesten consumptiegoederen gemaakt in een ultra autoritair land waar mensen onder zware omstandigheden moeten werken aan veel te lage lonen. Zonder rechten, zonder inspraak en behandeld worden als een nummer? Of ze werken er als dwangarbeider in gevangeniskampen terwijl een sadistische bewaker de loop van een geweer op hen richt!
Om dan naar hier verscheept te worden met zwaar vervuilende containerschepen en dan nog eens over de weg vervoert worden in vrachtwagens of bestelbusjes die de files nog meer doen aanzwellen, de files die ons na een lange zware werkdag nog eens extra tot wanhoop drijven. Om dan nadat ze dienst hebben gedaan naar Afrika verscheept te worden waar ze door kinderen worden uit elkaar gehaald met alle risico's van dien voor mens en milieu wanneer de chemische rotzooi die erin zit vrij komen bij het uit elkaar halen.
Net zoals de ertsen en mineralen voor de aanmaak ervan in datzelfde Afrika door kindslaven worden uitgegraven, met gevaar voor eigen leven en nogmaals in ellendige omstandigheden.
En terwijl wordt de draagkracht van onze planeet op de proef gesteld, en is het nog maar de vraag hoe leefbaar onze planeet zal zijn voor onze kinderen en kleinkinderen?
Maar ja.
De economie moet draaien.
Wel...

Hierzie!

Bloggen in tijden van corona deel 37: Een lichtje voor Alysson.

Dag lieve mensen.
Jullie hebben het vast ook gehoord of gelezen.
Wat er met Alysson, de jonge kapster uit Luik is gebeurd.
Ja, het is een verhaal dat me aangrijpt.
Een jonge vrouw, in de fleur van haar leven.
Die geen enkele uitweg meer zag dan uit het leven te stappen.
Haar droom, haar mooie droom van een eigen kapsalon.
Werd een nachtmerrie.
De tweede lockdown deed haar zaak de das om.
De niet aflatende stroom van facturen en aanmaningen, het ineens zonder inkomsten zitten. 
Ineens geen enkele uitweg meer zien.

Dit verhaal beroert me stilletjes tot tranen.
Waarom?
Omdat empathie mijn tweede natuur is.
Omdat ik mijn hart voel uiteenscheuren als ik die foto in de krant zie van een jonge vrouw, een ontluikende bloem. Die ineens in de knop is gebroken.
Gebroken van binnenuit.
Hoe wreed is het niet om gewoon geen enkele uitweg te zien.
Om geen enkele keuze meer te zien dan jezelf het leven te ontnemen.
Weet je.
Sommige mensen zeggen: "Zelfmoord plegen is een daad van egoïsme."
En ik kan goed begrijpen dat dit zo overkomt bij de directe naasten van iemand die zichzelf het leven ontneemt.
Vooral als die persoon kinderen had.
Dan is de vraag "hoe moet het nu verder met de kinderen" meer dan terecht.
Maar ik denk dat als je in je hoofd die klik maakt van "ik zie geen andere uitweg meer, ik maak er een einde aan". Dan moet er in dat hoofd toch echt wel iets geknakt zijn.
Dan kan het niet anders dan dat je zowel mentaal als fysiek door een hel gaat.

Als zo'n jong iemand als Alysson besluit om uit het leven te stappen.
Dan is dit een teken aan de wand.
In dit geval gaat het over niets meer of minder dan gewoon geen enkele uitweg meer zien.
Gewoon klem zitten.
Als een kat in het nauw.
Er werd al eerder gezegd dat deze lockdown, deze ellendig lang aanhoudende toestand met verstrengde en dan weer versoepelde maatregelen voor drama's gaat zorgen.
En dit.. IS ER ZO EEN!

Ik lees op sociale media nu al dingen als "zie je wel, die smeerlappen van de regering en die arrogante virologen hebben bloed aan hun handen"'.
Maar weet je.
Dat soort trieste zaken had je ook voor de uitbraak van 'corona' en de daarop volgende maatregelen.
We staan al vele jaren aan de top wat betreft het aantal zelfmoorden en zelfmoordpogingen.
Het aantal depressies en burn-outs swingt de pan uit en de wachtzalen van psychiaters en psychologen worden alsmaar voller.
Als je dat voordien al wist, dan weet je dat met een uitzonderlijke en nooit eerder geziene toestand als wat we nu meemaken, dat dat alles nog gaat verdubbelen.
Voor kwetsbare mensen die voordien al weinig stabiel in het leven stonden moet wat we nu beleven echt wel een hel zijn.
En ook voor jongeren die klaar staan om zich in het leven te smijten is dit een zeer vreemde tijd.
En dan begrijp ik best dat veel jongeren het moeilijk hebben.
En kom alstublieft niet af met dooddoeners als: "Ge moet ze nog meer pamperen,"
Want het is gewoon bullshit.
Denk gewoon aan de tijd toen je zelf achttien of twintig was.
Van school af, werk zoeken, je eerste echte stappen op de arbeidsmarkt.
Je voelde: nu wordt er van mij verwacht dat ik mij volwassen ga gedragen.
Maar wat is dat?
'Je volwassen gedragen'?
Dan is het goed dat je vrienden om je heen hebt die net ietsje steviger in hun schoenen staan of lui die iets ouder zijn en die je tips geven.
En dan is het goed dat je die band met je vrienden kan behouden.
Op hen kan terugvallen.
Liefst in een echt gesprek onder vier ogen.
Al dan niet aan de toog van een gezellig bruin café.
Met een schuimende pint voor je neus.
Maar dat kan nu niet.
'Omwille van de corona'.
Hoe vaak horen we dat niet?

Nu meer dan ooit moeten we er zijn voor elkaar.
Niet om te oordelen.
Maar om te luisteren.
Om een klankbord te zijn.
Ook al moet dat via Skype.
Nu meer dan ooit moeten we onze oordelen aan de kant zetten en luisteren naar wat de ander echt zegt.
In plaats van te luisteren naar wat wij willen horen.
En nee, dat is niet gemakkelijk.
Ik ben daar zelf ook slecht in.
Om een luisterend oor te zijn.
En dan vooral omdat ik  niet goed weet wat te zeggen of wat te doen in zo'n geval.
En dan gaat het over mensen uit mijn omgeving die over hun kleine zorgen en besognes praten.
God, ik heb daar schrik voor.
Om geconfronteerd te worden met iemand die me zegt: "Ik zie het niet meer zitten, het leven heeft geen enkele zin meer"
Ja, dat is echt mijn grootste vrees.
En eigenlijk is het ook een hard feit dat er in onze maatschappij nog altijd een soort van taboe rust op 'hulp vragen'.
Zeker als het over psychologische problemen gaat.
We associëren psychologie nog altijd met 'zotten'.
Als iemand beroep doet op een psycholoog of psychiater dan wil dat zeggen dat die persoon 'iets mankeert in zijn bovenkamer'.
Maar wat is 'zot'?
En vooral... 
'Wat is normaal'?
En wie bepaald dat?

Net zoals je lichamelijke klachten en beperkingen hebt, kan je ook geestelijk iets mankeren.
Als je lichamelijke pijnen of ongemakken hebt, dan zoek je hulp.
Het zou toch gewoon evident zijn dat je dat ook doet als je je psychisch niet lekker in je vel voelt.
Vind ik.
Het zou toch gewoon evident moeten zijn dat je ook bij psychische problemen het even rustiger aan kan doen.
Maar dat is niet.
Want we leven in een maatschappij waarin alles en iedereen moet werken, produceren en vooral... Opbrengen.
Als je een gebroken been hebt, dan kan je niet werken.
Als je een depressie hebt of er om eender welke andere redenen mentaal compleet onderdoor zit...
Ook niet.
Maar dat zie je niet.
En wie er niet ziek uit ziet en toch niet mee kan in deze rat-race.
Wordt bestempelt als een 'plantrekker' of 'aansteller'.
Die krijgt te horen, kop omhoog, verman je.
Stel je niet aan.
Of van die goed bedoelde raadgevingen als 'maak eens een goeie wandeling in het bos'.
Maar daarmee verhelp je geen zware mentale problemen.
Echt niet.
En nee, ik heb nog geen zware mentale problemen doorgemaakt.
Moet dat?
Moet dat om te weten dat die dingen geen lachertje zijn?
Nee toch?
Je kan jezelf toch ook eens informeren eer je over zo'n dingen een mening gaat vormen.
Ja toch.

Maar goed.
De aanleiding van dit blogartikel was de tragische dood van een jonge vrouw.
23 jaar.
Haar vrienden en familie blijven in tranen achter.
Met heel veel vragen.
Net als vele anderen die rouwen om een vriend of familielid.
Wiens uitzichtloze levenseinde niet in de krant kwam.
Maar daarom niet minder triest is.
En ook niet minder triest dan de rouw om iemand die aan Covid-19 stierf.
Eenzaam in een kille kamer op de dienst intensieve zorgen.
Of in een woonzorg centrum.
Ik buig deemoedig mijn hoofd voor deze mensen.
Ze verdienen een lichtje.
Net als Alysson.

De natuur in beeld: Sint-Sixtusbossen.

Dag lieve mensen.
Vandaag hebben we op deze mooie en toch wel zeer zachte herfstdag nog eens een wandeling gemaakt.
Het doel van onze zondagse excursie.
Het dorp met misschien wel de bekendste abdij van ons land en deze van ver daarbuiten.
Westvleteren!
Niet alleen hebben ze daar de wereldberoemde abdij waar de brave paterkes dat heerlijke bier brouwen dat liefhebbers van het edel gerstenat van heinde en verre naar onze provincie lokt om al dat lekkers te proeven in het alom gekende cafe In De Vrede.
Of om hun kofferbak vol te laden om vrienden, familie en vooral zichzelf te trakteren op die super zalige biertjes van de hardwerkende paters Trappisten.
Maar helaas, biertjes proeven zat er vandaag niet in. Dat mag niet van de mensen van de veiligheidsraad.
'Omwille van de corona'.

Maar weet je lieve mensen.
Ook al verkies je om liever geen alcoholische dranken te nuttigen, omdat dat slecht is voor de gezondheid. Dan nog is een omweg naar de abdij echt wel de moeite waard.
Ben je met de auto, dan raak je deze vast en zeker wel kwijt. Zeker nu het café gesloten is voor publiek en je er dus niet terecht kunt voor het degusteren van de alom gekende abdijbieren. is er plaats zat voor die de stadsdrukte even wil ontvluchten en zijn longen wil volpompen met heerlijk zuivere lucht.
Het Sint-Sixtus wandelpad is zeker de moeite waard om eens te doen op een rustige zondagnamiddag.
Het is ongeveer 7 kilometer lang, maar voor mijn lieve schat was dat nu even teveel omwille van haar rug. Dus hebben we deze afgebroken toen we ongeveer halverwege één van de vele wegwijzers naar de abdij zagen.
Maar zelfs datgene wat we gewandeld hebben was zeker de moeite waard en uiteraard heb ik het één en ander op de gevoelige plaat vastgelegd.

Het begin van de wandelroute. Het pad naar de 'Lourdesgrot'.

De 'Lourdesgrot': Het is het domein van een adbij hé. 
Een beetje godsvrucht en devotie mag je hier verwachten.

Beetje mislukt, sorry.
'Ons lief vrouwke' kreeg een plaats boven de grot die gemaakt werd van rotsstenen afkomstig van Rochefort waar er ook een abdij staat waar ze lekker bier brouwen.
Een stukje Ardennen in de Westhoek dus.

Volksdevotie.

Onze lieve vrouw van Lourdes.

Afgeschermd stuk bos.
Waarom zijn deze ook altijd de mooiste?

Uiteraard keken we uit naar paddenstoelen.

Boomgaard met late appelen en wilde bloemen. Mooi stukje gecultiveerde grond waar de natuur toch zijn gang kan gaan.

Hier zie je de appelen hangen.

Zoals Urbanus destijds zei...
't Zijn spruitjes!

Een veld vol spruitjes.
Recht van bij de boer, lekker en gezond.

Vergezicht.

Prachtige bossen.

Prachtig toch.
Die ongerepte bossen.

Zoveel om te snuffelen en te ontdekken.
Ook voor hondjes is het hier heel erg leuk.

Even rusten.
Schootje zitten vrouwke, alstublieft.
Mijn pootjes zijn heus niet vuil hoor, echt niet...
😀
(Cecieleke)

In de Westhoek kan je niet om 'De Groote Oorlog' heen.
Zelfs in de schaduw van een abdij was de oorlogsgruwel nooit ver weg.
(Dozinghem Military Cemetery)

Paddenstoelen.

Leuk voor de kinderen.
Deze uitingen van creativiteit waar allerlei doe opdrachten aan verbonden zijn.
Moet je wel zelf ontdekken, is op een zijpad.
Maar af en toe kruiste dat leuks ook ons wandelpad.

Het was een meer dan heerlijke dag.
En ik kom hier zeker terug.
Als Café In De Vrede terug open is bijvoorbeeld.
Aaah jaaah!!!!

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 36: Licht in donkere dagen.

Dag lieve mensen.
De donkerste en somberste dagen van het jaar breken weer aan.
En helaas zullen ze dit jaar nog donkerder en nog somberder zijn dan anders.
Ik hoef u vast niet te vertellen waarom.
Grauwe sombere dagen, lange donkere nachten.
Regen, gemiezer, wind en almaar koudere dagen.
Net nu worden we weer veroordeeld tot het eenzaam thuis zitten.
Zonder bezoek te kunnen ontvangen.
Zonder de mogelijkheid om vrienden uit te nodigen.
En zoals het er nu naar uit ziet zullen we zo het jaar eindigen.
Heb je een partner of een gezin.
Mensen.
Prijs je gelukkig.
Heb je dan zoals ik het geluk om te kunnen genieten van trippelende hondenpootjes.
Of komt er een lieve poes af en toe kopjes geven. Is er een kooitje met daarin een kanarie die gezellig zit te fluiten. Of zit er een dwergkonijn gezellig te knagen in zijn hokje.
Dan ben je toch echt wel de koning te rijk.
Net zoals ik me de koning te rijk voel met het gezelschap van mijn lieve keeshondjes die af en toe om een knuffel komen schooien of die met het balletje willen spelen terwijl ik hier met de laptop op schoot zit te schrijven.
Ja, dan wil ik haar van me afduwen en zeggen 'Cecieleke, nu niet! Baasje is bezig!'
Maar dan denk ik... Miguel, doe dat niet.
Prijs je gelukkig dat die kleine lieverd je aandacht WIL schenken.
Weet je?
Soms is 'je gelukkig prijzen'. Of gewoon tevreden zijn gewoon het beste tegengif voor al dat drammerige en opjagende gedoe elke dag opnieuw.
Dat drammerige gedoe dat ons onrustig maakt
Want dat doet het.
Ja echt wel.

Want ontevredenheid komt voort uit onrust.
Die onrust in ons hart.
Die voortkomt uit al die boodschappen die ons elke dag opnieuw in onze strot gedramd worden.
Op radio, TV, sociale media.
Al die boodschappen die vaak elkaar tegenspreken.
Die zo vluchtig en oppervlakkig zijn.
Op het nietszeggende af.
Hebben jullie daar soms ook niet schoon genoeg van?
Al die meningen en 'meninkjes' elke dag opnieuw.
Van al die mensen die men laat opdraven of zelfs gewoon van de straat plukt om hen even 'hun gedacht' te laten zeggen.
Al die mensen die te pas en te onpas komen zeggen hoe zwaar die maatregelen hen wel treffen.
Omdat ze inkomsten derven.
Omdat ze niet op vakantie kunnen gaan.
Omdat ze geen opvang hebben voor hun kinderen in deze verlengde herfstvakantie.
Al die meningen en opinies die ervoor hebben gezorgd dat we de harde realiteit uit het oog verloren.
Die harde realiteit die we nu keihard in ons gezicht krijgen.
Omdat we de essentie uit het oog verloren.

Het was een leuke zomer, nietwaar lieve mensen?
De hele zomer lang hebben we ons geamuseerd met en in onze bubbel.
Barbecueën, aperitieven in den hof, gezellig naar een vakantiehuisje aan zee of in de Ardennen, of naar een 'gite' in Zuid-Frankrijk.
Vrienden treffen op een terrasje, gezellig blijven hangen in één of andere beachbar.
Het kon niet op.
Het was gezellig.
En die gezelligheid smaakte naar meer, meer, meer, meer!
Maar het kan niet meer.
Want kijk, waar zijn we nu?
Terug in ons kot.
Terug in lockdown.
In onszelf foeterend op alles en iedereen.
Iedereen de schuld gevend, behalve onszelf.
Want we lieten ons toch zo graag meedrijven in die gezelligheid.
Alle mooie woorden over solidariteit met de zorg die we uitspraken voor of na het handjes klappen om acht uur.
Waren ineens vergeten.
We deden alsof het virus niet meer bestond.
Maar het bestaat nog.
En nu is het terug.
En het plaatst ons voor voldongen feiten.
We zijn te lichtzinnig geweest.
We wilden zo graag terug op reis.
We wilden zo graag terug genieten van zon, mooi weer, gezellig samenzijn.
Waarom?
Omdat we er ook zo keihard werden toe verleid.
Door al die boodschappen op oude en nieuwe media.
De horeca moest en zou opnieuw open gaan, want de café en restaurantuitbaters hebben veel verlies geleden.
De toeristische sector moest een kans krijgen, want ook daar zijn er klappen gevallen.
En ook de cultuursector snakte naar een uitzicht.
Want ook daar deelden ze in de klappen.
Maar zeg eens eerlijk.
Wie deelde er niet in de klappen.
Wie heeft er GEEN verlies geleden dit jaar?
Wie vreest er niet voor zijn baan, of het voortbestaan van zijn eigen zaak?
Zeg me dat eens voor je gaat zeggen 'wij moeten sluiten en die mag wel openblijven'.

Ik wil maar zeggen.
Ik ben dat soort berichtgeving gewoon moe.
Ik ben het moe om weer iemand te zien in het journaal die alleen spreekt voor zijn eigen winkel of sector alsof hij de enige is die te lijden heeft onder heel deze crisis.
Alsof het een wedloop is. Wie heeft er het meest te lijden onder de coronacrisis?
Zal ik eens het enige juiste antwoord geven?
-Zij die overleden zijn.
-Zij die blijvende gevolgen overhielden aan corona
-Zij die een geliefde verloren.
-Zij wiens huwelijk stuk ging of die te maken kregen met familiaal geweld omdat hun partner of huisgenoot het niet meer aankon.
Dat is toch veel erger dan eender welk verlies van materiele aard.
Materiele zaken zijn vervangbaar.
Mensen niet!
Ik zou hier uren over kunnen doorbomen, en ik moet eerlijk bekennen dat ik al schrijvende heel wat stukken tekst heb geschrapt en opnieuw geschreven.
Omdat ik mezelf 'te prekering' vond.
En het wordt laat, morgen moet ik er weer vroeg uit.

Maar dan hef ik mijn hoofd op en kijk ik naar de kaarsjes die branden.
Kaarsjes.
Licht.
Licht in donkere dagen.
Ik hoorde dat veel gemeenten dit jaar geen kerstverlichting zouden laten branden.
Het zou de tijd en het geld niet waard zijn, aangezien er een lockdown is en een avondklok.
Sorry, maar dat echt wel grote onzin!
Ja dat is het.
ONZIN!
Net nu in deze donkere dagen hebben we nood aan licht.
Ik zou zelfs zeggen... MEER DAN OOIT!
En kom niet af met: 'Ja maar dat verspilt teveel energie, en da's niet goed voor het klimaat en blablabla'.
Er is tegenwoordig verlichting op de markt die zeer energiezuinig en toch sfeervol is.
Nu meer dan ooit hebben we nood aan stilte en ingetogenheid.
Maar ook aan hoop.
Licht is een symbool van hoop.
Het licht aan het einde van de tunnel.
Licht van een brandende kaars.
Lichtjes in een kerstboom.
Feeërieke verlichting die over de uitgestorven straten schijnt en die voor de mens die in de late avonduren nog eens met zijn hondje gaat wandelen of voor de eenzame ziel die even het gordijn opzij trekt heel even een goed gevoel geeft.
En die nog feeërieker is als het zo eens (als dat toch maar eens zou kunnen) zou gaan sneeuwen!
En dan een rustig muziekje opzetten.
Kersmuziek.
Dat kan.
Maar moet niet.
Een rustig stukje klassiek.
Of jazz.
Kleinkunst misschien.
Iets instrumentaal.
Zolang het maar niet de troep is die je elke dag opnieuw op ons overaanbod aan commerciële radiozenders hoort.
Kaarsjes, licht, muziek en dat diepe ingetogen gevoel.
Een kopje thee of warme chocomelk.
En even niet denken aan 'corona'.
Ik zou zeggen doen.
Voor jezelf.
Voor de mensen om je heen.
Doen.
Gewoon.
TV uit, muziek aan.
Maak het duister, alleen wat kaarsjes of een klein lampje.
En fuck de wereld.
Een goed boek erbij.
Een kruiswoordpuzzel, beetje hersengymnastiek, altijd goed.
Of bel iemand op die nauw aan je hart ligt.
Lucht je hart.
Schrijf je gedachten neer.
Zoals ik nu doe.
Voor jullie.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona, deel 35: Coronamoeheid

Dag lieve mensen.
Kunt u er nog aan uit?
Al die nieuwe maatregelen.
Die kakafonie van maatregelen.
Die elkaar overlappen.
Maar die men vooral neemt om het onvermijdelijke uit te stellen.
Men weigert het 'L-woord' uit te spreken.
Daar rust een vloek op.
Men denkt er goed aan te doen om de economie zoveel mogelijk te sparen.
Blijf maar werken, blijf maar consumeren, blijf u maar amuseren.
Uw gezondheid interesseert ons niet, zolang u ons maar geld opbrengt.

Ja sorry, maar dit is echt wel het beeld dat ik heb van onze beleidsmakers.
Of moet ik zeggen slippendragers?
Slippendragers van het grootkapitaal en het consumentisme.
Slippendragers van de neoliberale 'alles moet opbrengen' doctrine.
En dat zijn niet de alleen de overheid.
Maar nog veel meer de media en bepaalde opiniemakers die niets liever willen dat alles bij het oude blijft en die zelfs halsstarrig ontkennen dat er een pandemie is.
Nee ik ga me niet moeien in die polemiek over gemanipuleerde cijfers en allerlei zaken die zouden verzwegen worden.
Daar heb ik deze blog niet voor in het leven geroepen.
Maar ik vind het erg dat men de ernst van deze pandemie blijft onderschatten.
Dat men economisch verlies als erger beschouwd dan het verlies aan MENSENLEVENS!
Dat mensen louter en alleen om een punt te maken, ineens wel aandacht hebben voor zaken als werkloosheid, armoede, depressie, zelfmoord, partnergeweld en kindermishandeling.
Alsof die er voor de pandemie niet waren.
Alsof het erger is om nu werkloos te zijn dan 'voor de corona'.
Alsof het ineens wel erg is om niet op vakantie te kunnen gaan.
Nu kunnen mensen niet op vakantie gaan omwille van 'de corona'
Voordien omdat ze er het geld niet voor hadden.
Toen was je nog een loser omdat je niet op vakantie kon gaan.
Nu zouden we compassie moeten hebben met die mensen die eens één jaartje.
EEN JAARTJE!!!
Niet zouden kunnen op vakantie gaan.

Wat ik zeggen wil.
Men heeft een hele zomer lang gedrukt op het in stand houden en laten heropleven van sectoren waarvan veel mensen (ook ik) blij zijn dat ze er zijn.
Maar waarvan je in het licht van wat er nu allemaal gebeurt toch wel kan zeggen dat die toch niet van zo'n groot belang zijn.
En dit zeg ik met gevaar voor lijf en leden en voor reputatieschade.
Want mensen zijn terecht gehecht aan cultuur, aan de horecasector, aan amusement, pretparken, feesten, optredens en dergelijke.
Maar vergeef me dat ik mij nu veel meer zorgen maak over dingen die er nu echt wel toe doen.
Gezondheidszorg bijvoorbeeld.
Wat met de mensen die zorg nodig hebben voor aandoeningen die niet corona gerelateerd zijn.
Wat met mensen die in behandeling zijn voor kanker, hart en vaatziekten, diabetes.
Maar ook voor rugletsels of andere aandoeningen die gerelateerd zijn aan zware en monotone arbeid.
Waar - en dat weet ik uit eerste hand - heel veel mensen uit de zorgsector bij zijn.
Mensen die de hele dag zware en amper meewerkende lichamen moeten tillen.
Elke dag opnieuw.
Tot hun rug, schouders of knieën het begeven.

Lieve mensen.
Ik hoor het zo vaak.
Mensen zijn 'coronamoe'.
Omdat ze niet op vakantie kunnen.
Omdat ze geen optredens kunnen bijwonen.
Omdat ze niet op café kunnen gaan, of kunnen uit gaan eten.
Omdat ze geen blijf weten met hun kinderen met deze verlengde Allerheiligenvakantie.
Omdat ze gedwongen worden tot telewerken met een heel nest 'klein joenk' om hen heen.

Welja.
Ik ben ook coronamoe!
Ik ben het moe dat mijn grote liefde zo lang moet wachten op een consultatie in de pijnkliniek die maar uitblijft omdat ze de achterstand van de eerste 'lockdown' nog moeten wegwerken.
Ik ben het moe dat door corona het nog moeilijker is om een dokter te pakken te krijgen.
Ik ben het moe dat zorgtaken worden uitgesteld enkel en alleen omwille van een escalatie veroorzaakt door STOMPZINNIGE LEEGHOOFDEN die alleen maar aan zichzelf en hun eigen pleziertjes dachten en nog steeds denken.
Ik ben het moe van me druk te maken in beelden van uitgelaten studenten die blijkbaar met van alles bezig zijn behalve met studeren!
En wat is dat studeren?
Je hoofd vol kennis stompen in een van alle geluid afgeschermde ruimte, zittend aan een bureau met een dik boek voor je neus.
Uren aan een stuk.
In stilte als het even kan!
Moest ik een zoon hebben die denkt dat het veroorloofd is om in deze tijden waarin voor mensen die in de zorg werken het water aan de lippen staat, te feesten en te 'ad-fundummen' alsof er niets anders bestaat in de wereld.
Dat zei ik: "Kom manneke, ga maar werken! 's morgens om vijf uur uw nest uit en in een woonzorgcentrum of supermarkt uwe nestel afdraaien tot laat in de avond. Ge zijt er godverdomme niet te schoon voor!"
We hebben nu geen nood aan tot in ''t kot van de nacht fuivende nihilisten strevend naar een geneeskunde, recht of pol&soc diploma met een sjerp rond hun vadsige lijf
Nee echt niet!

Weet je waar we nood aan hebben?
Aan mensen met realiteitszin.
Mensen die nu, meer dan ooit. Het volgende beseffen!
HET GAAT NIET OM U!!!
Het gaat niet om uw misgelopen vakantie of het optreden van uw favoriete artiest dat niet kan doorgaan.
Het gaat niet om uw 'bubbelfeestjes' of 'lockdown-party's'.
Het gaat niet om uw meelijwekkende klaagzang in elke krant en in elk journaal omdat uw sector naar uw goesting net iets te hard wordt geviseerd door de opgelegde veiligheidsmaatregelen.
Het gaat niet om uw praktische probleempjes die misschien voor u heel even onoverkomelijk zijn, maar toch weinig meer dan 'kleine praktische probleempjes'.

Nee!!!
Het gaat om ons allen.
Het gaat om...
WAT KAN IK DOEN OM DEZE CURVE OMLAAG TE KRIJGEN?
Daar moeten we met zijn allen aan werken.
Hoe sneller de curve omlaag blijft hoe beter dit is voor ons allen.
Hoe beter we erin slagen om deze curve laag TE HOUDEN!
Hoe minder redenen er zijn voor de overheid om beperkingen op te leggen.
Deze crisis stelt ons op de proef.
Ze stelt vooral de manier waarop wij in het leven staan op de proef.
Wij westerlingen, wij zin individualisten.
We zijn zo sterk gehecht aan onze vrijheid.
Aan ons comfort en onze luxe.
We zijn heel wat zaken vanzelfsprekend gaan vinden.
Misschien zelfs te vanzelfsprekend.
Op zodanige manier dat we zaken die ooit luxe waren als een 'verworven recht' zijn gaan zien.
Er wordt ons even gevraagd om een stap terug te zetten.
Om even wat rustig aan te doen en iets soberder te gaan leven.
En we doen alsof ons een arm en een been wordt uitgerukt.
Komaan mensen!
Waar zijn we mee bezig?
Als we elk van ons en iedereen blijft over zijn eigen penibele situatie en zijn verloren inkomsten blijft jammeren.
Dan gaan we er echt niet geraken hoor.

Face it!
Iedereen ziet af!
Iedereen heeft te lijden onder deze crisis.
Zowel de restaurantuitbater als de bloemist, de zorgkundige als de afwasser, de barman als de kassierster.
Alleen door solidair te zijn en er te zijn voor DE ANDER!
Kunnen we ergens geraken.
En alsjeblieft!
Laat je de kop niet zotmaken door de media met zijn drang naar 'scoops', zijn schreeuwerige titels en holle artikels.
Maar praat met de mensen en vraag hen persoonlijk hoe het echt zit.
Ze zullen nog zo blij zijn dat er eens iemand met oprechte bedoelingen vraagt hoe het met hen is.

Liefs.
Miguel.