Psychopaat met connecties (slot): Afscheid van Jennifer.

Sheila betrad de aula van Begrafenissen Ceustermans gekleed in een zwart kleed en rouwsluier. Welks haar veel bekijks opleverde.
Vechtend tegen de tranen stond ze voor de urne met ervoor een foto van Jennifer Kerkhofs die in ervoor stond. Jennifer zoals ze was, speelse doch innemende glimlach, glimmende ogen, kuiltjes in haar wangen. Liggend op haar buik en een kussen omklemmend tijdens een fotoshoot. De andere foto’s had Sheila ook gezien en die waren lichtjes uitdagend. Er waren zelfs naaktfoto’s bij. Jennifer was een vrouw met een sterke voorliefde voor erotiek, seksuele avontuurtjes en nudisme.
“Jennifer, mokke,” zei Sheila met een snik in haar stem. “Het leven lachte je toe, je was were vrie.
Je zake marcheerde ghoed.
En toene lapte die klootzak joen dadde.
’t Es ol zo oneerlijk,” snikte Sheila terwijl Lou zacht over haar schouders wreef.
Hij begeleide haar naar hun zitplaats en hield haar hand vast. Tranen rolden over Sheila’s wangen.
Haar vriendin Cathy Weylandts ging aan de andere kant zitten en nam ook Sheila’s hand vast, ook zij was aangegrepen door de laffe moord op Jennifer, die Georges Uytterlinde dan nog liet uitbesteden aan een stel losgeslagen junkies die het deden voor een voorraad drugs en de belofte dat ze mochten doen wat ze maar wilden. Hij gaf zelf een anonieme tip die tot hun aanhouding zouden leiden met het idee dat hij toch ongrijpbaar was en zij alleen voor die moord zouden opdraaien.
“Die loslippige heks van een ex dood en twee losgeslagen junks minder in de samenleving, ik noem dat dubbele winst,” zou hij later tegen Alain Donck zeggen die kookte van woede om zoveel psychopathische kilheid in één persoon.
De vader van Jennifer nam het woord. Hij sprak vol lof over zijn dochter en voegde eraan toe dat diegene die haar dood echt op haar geweten had beter voorgoed doodgezwegen zou worden.
Sheila kon daar alleen maar mee akkoord gaan.

Dan zei hij de volgende woorden.
“Ik wil speciaal een woord van dank richten aan een dame die ervoor gezorgd heeft dat dat laffe, kille, psychopathische monster voor eens en voor altijd uit de samenleving werd gehaald. Dankzij haar zal de moord op Jennifer niet als een ordinaire roofmoord worden afgehandeld, waar die lafaard duidelijk op aanstuurde. Maar zal hij die dit alles in elkaar stak met de bedoeling haar te doen zwijgen en zijn kille wraak op haar te laten nederdalen omdat ze het gore lef had om tegen zijn misselijkmakende praktijken vol misogynie en machtswellust. Zich voor zijn daden moeten verantwoorden, zonder zich te kunnen wegsteken achter zijn connecties en de hulp van zijn al even psychopathische vriendjes wiens namen we allemaal kennen, maar vooralsnog beter niet genoemd worden. Al was het maar omdat negatieve publiciteit ook publiciteit is.
Sheila. Dappere vrouw.
In jou had Jennifer een echte vriendin, tot na de dood toe.
Ik vraag u of u straks de asse van Jennifer zou willen uitstrooien in zee tijdens het ultieme afscheid dat straks in intieme kring zal plaatsvinden op de Noordzee. Daar waar Jennifer zo graag ging uitwaaien en al haar zorgen kon vergeten.”
Tuurlijk wilde Sheila dat.
Met een krop in de keel stond ze aan boord van een gecharterde boot die vanuit Nieuwpoort het ruime sop koos met aan boord de urne met de asse van Jennifer Kerkhofs.
Sheila nam de urne huilend vast en stond bij de reling.
“’t Ghoa je ghoed mokke,” zei ze snikkend, waarna ze de urne omdraaide waarna de asse van Jennifer meegevoerd werd met de wind en in waaiervorm in het water belandde.
Daarna gooide ze zich in de armen van Lou en huilde ze bittere tranen.
Bittere tranen om Jennifer!!!

Psychopaat met connecties 6

Een Gulfstream V privéjet vloog hoog boven Frankrijk.
Sheila had zich op Georges zijn schoot genesteld en legde haar hoofd tegen zijn borst. Hij woelde zachtjes door haar haren terwijl ze speels haar handen over zijn broek liet glijden.
“Serieus pak precies,” zei Sheila lichtjes kirrend terwijl ze zijn gulp zachtjes openritste.
“Nog een beetje geduld nieuwsgierige meid,” zei Georges terwijl hij haar hand opzij legde.
“Toe Georgey, juste ekeje loeren,” zei Sheila terwijl ze zijn knopje losmaakte.
“Straks heb je alle tijd te over om van mijn pik te genieten lieve Sheila,” zei Georges terwijl hij haar kont streelde.
“Ké zukke ghoeste vent, echt,” kreunde Sheila terwijl ze haar handen op zijn borstkas legde.
“Ik ook liefje, ik ook. Maar de landing wordt zo meteen ingezet,” zei Georges. En dat was ook zo.
Het vliegtuig begon te dalen en scheerde laag over de zee om dan te landen op de kleine luchthaven van Saint Tropez waar vooral kleine privéjets landen.
Daar stond een kleine roadster, een heuse oldtimer te wachten. Eén van Georges bedienden gaf de sleutel en stapte in een klaarstaande BMW die meteen wegreed. Georges liet Sheila op de passagierszetel plaatsnemen en kroop achter het stuur. Met een vinnige vaart reed hij naar de jachthaven. Daar stond zijn privéjacht al vertrekkensklaar. Georges overhandigde de sleutels van de oldtimer aan een jonge bediende met de aanmaning om voorzichtig te zijn en liet Sheila aan boord gaan.
“Amai da’s ghinne kattepisse,” zei Sheila terwijl ze zich vergaapte aan het interieur van het schip.
Mooi hé liefje, en er is een eigen zwembad ook,” zei hij terwijl hij op een knop duwde waarna een stuk vloer verschoof waarachter een klein zwembad tevoorschijn kwam. Intussen werden de trossen losgemaakt en zette het jacht zich in beweging. “Hopelijk heit Alain mien berichtje gelezen,” dacht Sheila bij zichzelf. “Of ’t es gedoan met Sheila Verdoolaeghe.”
“Laat ons een frisse duik nemen liefje,” zei Georges terwijl hij haar kleed openritste.
Sheila draaide zich om en liet het kleed zakken. Daaronder droeg ze alleen een kanten slip bezet met nepdiamantjes. “Oh wat ben je toch een prachtvrouw,” zei Georges terwijl hij zijn handen op haar prachtige welgevormde borsten legde. Sheila omhelsde Georges en kuste hem terwijl ze zijn gulp openmaakte welks hij deze keer wel liet begaan. Ze pakte zijn lid vast en duwde het tegen haar intieme delen nadat ze haar slip had weggeschoven. Ze beet op haar lip terwijl ze hem strak aankeek. Georges greep haar slip en trok die naar beneden.  Waarna hij zijn hemd uittrok en zijn broek liet zakken. Laat ons even genieten van het koele water liefje,” zei hij terwijl hij haar naar de trap loodste. Sheila stapte het water in dat heerlijk koel doch niet te koud was. Ze zwom naar de andere kant en draaide met haar rug naar de kant waarna ze zich wat optrok. “Kom schietje,” zei ze terwijl ze haar hoofd achterover sloeg. “Kom bie je schatje die zo heet stoat.”
Sheila zag hoe Georges het water in gleed. Hij was groot en struis gebouwd en had heel wat lichaamsbeharing, vooral veel borsthaar. Zijn puntige baard maakte zijn ruige uitstraling compleet. Maar wat voor Sheila het meest in het oog sprong was het feit dat Georges Uytterlinden meer dan behoorlijk geschapen was. “Komt bie me vent, ek wiln je lul tusschen me benen,” dacht Sheila terwijl ze op haar lip beet.
Georges kwam bij haar en greep haar vast. Hij streelde Sheila’s heerlijke welgevormde borsten en speelde met haar tepels. Sheila nam zijn penis vast en stroopte zijn voorhuid terwijl ze verrukt haar hoofd achterover sloeg. “Zukke lekkere pale vent,” zei ze met een diepe kreun. Ze spreidde haar benen en klemde ze rond Georges onderlichaam en voelde zijn ontblote eikel over haar schaamlippen glijden. Georges greep haar bij haar heupen en trok haar wat van de rand weg waarna hij zijn pik met een krachtige stoot in haar liefdesgrotje duwde. Hij keek haar met zijn staalblauwe ogen strak aan terwijl hij haar met krachtige stoten neukte. Eerst langzaam maar dan steeds sneller en sneller. Sheila was een meer dan heftig orgasme nabij, dit was gewoon buitenaards. Georges domineerde haar en gaf haar waar ze als vrouw zo hard naar verlangde. Een stevige neukbeurt gegeven door een echte vent. Een stevig uit de kluiten gewassen mannelijke man!
Georges trok haar benen meer omhoog en begon met volle kracht te stoten. Het water klotste over heel het zwembad heen. Intussen bevond het schip zich op volle zee. In de verte zag je de verlichting van de badsteden Saint-Tropez, Sainte Maxime en Frejus. De volle maan stond hoog aan de prachtig verlichte sterrenhemel en het was windstil op deze heerlijke zachte Mediterraanse nacht. Met een druk op de knop had Georges het dak boven het zwembad weggeschoven zodat Sheila genoot van de prachtige sterrenhemel terwijl ze door Georges werd geneukt.
Nadat hij was klaargekomen sloot hij haar in de armen. Sheila liet haar hoofd rusten op zijn brede schouder. “Meinschenlief dat was zalig,” zei Sheila.
“Het wordt fris,” zei Georges. “Laten we naar de slaapkamer gaan.”

In de slaapkamer werd er nog een glas champagne gedronken waarna Georges zacht Sheila’s vagina streelde en zijn vingers over haar schaamlippen liet glijden. Lang duurde het niet eer hij haar clitoris begon te stimuleren. Sheila lag op bed en ademde steeds zwaarder en zwaarder. Dan kroop Georges op haar en trok haar benen open. Weer drong hij in haar binnen en begon hij haar krachtig te penetreren. Hij keek haar opnieuw aan met zijn staalblauwe ogen. Maar ditmaal met een diepnijdige blik. Dit vervulde Sheila met afschuw. En terecht zo bleek.
Hij pakte haar handen vast en duwde ze op bed. Hij ging alsmaar bruter op haar tekeer en ramde zijn pik meedogenloos in haar schede. “Teef!” hoorde Sheila hem zachtjes murmelen.
“Georgey je doet me pijn,” zei Sheila terwijl ze haar handen uit zijn greep probeerde te krijgen.
“Dat is ook de bedoeling!” zei hij vlakaf.
“Voor ik je van kant maak ga ik eerst mijn lusten op u botvieren ja! Gore slet dat ge zijt!”
Dan drukte hij zijn handen op haar keel en keek hij haar recht in de ogen.
“Gij gaat mij niet verlinken Sheila Verdoolaeghe!!
Theo Verwichte zal veroordeeld worden voor de moord op Alixe Verbrugghe en NIEMAND ANDERS!”
Georges duwde met volle kracht op haar keel, en dan vooral met zijn duimen. Sheila verkeerde in ademnood. Terwijl hij haar wurgde bleef hij haar genadeloos en pijnlijk penetreren.
“Klaarkomen terwijl zo’n strontwijf gelijk gij haar doodsreutel weerklinkt. Dat is gewoon het zaligste wat er is. Die kick is goud waard! Die kick is gewoon goud waard Sheila!!!” brulde Georges in haar oor terwijl hij genoot van de doodsangst in Sheila’s ogen.
Zo meteen kom ik klaar Sheila… Maar dat zal jij helaas niet meer meemaken! Zal je leren om je met mijn zaken te bemoeien!”

Dan plantte Sheila met volle kracht haar vuist recht op de neus van Georges Uytterlinde. Waarna ze hem met volle kracht van haar afduwde.
“Aauw gaase godverdomse vuil hoere!!!” riep Georges die van Gent afkomstig was. “Ik maak aa van kant gaase vuile sloerie!”
Lenig als een kat dook Sheila het bed uit, maar Georges poging tot wurgen maakte dat ze naar adem moest happen. Georges sprong uit bed en wilde Sheila vastgrijpen, maar ze is natuurlijk veel sneller dan dat. Ze liep de kamer uit en meteen naar het dek, naakt.
“Arrëte cette salope!” brulde Georges naar de meereizende bemanningsleden. Maar voor ze iets konden doen was Sheila al op het dek. Ze liep naar de voorkant van het schip en speurde de hemel af. Dan zag en hoorde datgene waar ze op wachtte. Ze opende een kist en haalde er een doos met drie lichtpijlen uit. “Wat ga je daarmee doen Sheila?” vroeg Georges. “Niemand zal je vuurpijlen zien meisje! Je bent verloren, straks zinkt jouw levenloze kadaver naar de zeebodem en zal je voor eeuwig zwijgen over wat je weet over mij!”
“Ezo e piele in je mulle doe ghin deugd wi,” zei Sheila terwijl ze de vuurpijl op Georges richtte. Hij deinsde achteruit waarna Sheila de pijl in de hemel schoot.
Dan werd het geronk van twee helikopters alsmaar luider hoorbaar.
Ook voer er ineens een snelle boot in de richting van het jacht. “Godverdomme de gendarmen!” foeterde Georges.
“Ja, en ze hebben een aanhoudingsbevel bij, in het kader van het onderzoek naar je Malinese werkvrouw die je hebt vermoord.”
“Godverdomse teef!” riep Georges terwijl hij Sheila te lijf wilde gaan. Maar ze velde hem terstond met een gemene draaitrap.
“Rode baret paracommando, Provinciaal en nationaal kampioen kickboksen woar da ‘k nog olsang lesse in geven.
Ghie zie ghin partieje voe mien smeirige vrouwenmepper!” siste Sheila terwijl ze haar voet op de buik van de bewusteloze Georges Uytterlinde legde. Intussen klampten de gendarmen hun boot vast aan het jacht en klommen ze aan boord.
“Monsieur Uytterlinde vous ete arrétez pour le assassination de Fanta Fatoumé!” zei de hoogste gendarme in rang terwijl anderen hem optilden en in de boeien sloegen.
“Godverdomse teef!!!” murmeldee Georges terwijl hij langzaam weer bijkwam en Sheila vol diepe minachting aankeek.
“Hiervoor gade boeten vuil slunze!” brulde hij.
“Ik kom hier wel uit hoor! En dan zoek ik je op en dan zal ik je afmaken op de ergst denkbare manier! Ik zal nog harder tekeergaan dan dat ik tot nu toe deed met al die wijven die ik onder handen nam!”
“Jaja Georgey… Beloven,” zei Sheila schamper terwijl de gendarmen hem hielpen bij het aankleden en ook Sheila haar kleren bij elkaar zocht en zichzelf toonbaar maakte alvorens aan boord te gaan van de boot van de gendarmen. Daar zat ze naast een knappe jonge gendarme met getaande huidskleur. Hij keek haar aan, zij keek hem aan. Ze maakte een kusje met haar mond, hij wist zich geen houding te geven.

Eens aan wal werd Sheila ondervraagd en gaf ze toe dat ze Alain Donck de opdracht gaf om het Franse gerecht in te lichten dat de in Frankrijk gezochte Georges Uytterlinde op weg was naar Frankrijk met zijn privé jet en dat hij in gezelschap was van een vrouw die nota bene detective is en een onderzoek naar hem voerde. Reden te meer voor de Fransen om alle alarmbellen te doen afgaan. De gendarmen werden erop uitgestuurd met hun snelle boot en er gingen meteen ook twee helikopters de lucht in . Die konden het jacht meteen lokaliseren nadat ze de vuurpijl zagen opstijgen. Toen ze een naakte vrouw zagen die een eveneens naakte man met en rake trap uitschakelde en meteen ook de naam van het jacht herkenden wisten ze dat ze prijs hadden.
Sheila wachtte nu al uren in de muffe gang van de gendarmeriepost van Saint-Tropez; Ze werd net ondervraagd over haar aanwezigheid op Georges jacht en wat ze daar deed, hoe ze hem leerde kennen en waarom ze met hem meeging. Sheila bekende alles eerlijk en de gendarmes luisterden met stijgende verbazing naar haar verhaal.
“Cette a votre initiative monsieur Alain Donck appellez monsieur le prefecte,” zei hoogste officier van het gezelschap. Sheila knikte instemmend.
“Dus eigenlijk hebt u met gevaar voor eigen leven een val uitgelokt voor Georges Uytterlinde?” vroeg de officier. Weer knikte Sheila instemmend.
“Vous ete un femme tres brave madame,” zei hij. “U bent een zeer dappere vrouw en u hebt met groot gevaar voor uw eigen leven gehandeld.”
“Ik wilde andere vrouwen voor dit gevaar behoeden,” wierp Sheila op. “Die man is een publiek gevaar en moest gestopt worden. Als ik niets deed dan deed niemand het. Want blijkbaar schijt men in België in de broek voor dit heerschap.”
“Il-ya ete un histoire de corruption, ça c’est un fait. Hij heeft een geschiedenis van corruptie en machtsmisbruik dat is een feit. Ook in Frankrijk zijn er mensen die plooien als een knipmes voor heerschappen als hij, helaas.
Maar ditmaal hangt hij, en blijkbaar begint men nu ook bij jullie in te zien dat  die man gestopt moet worden.
Mais bon, de ondervraging zit erop, maar ik sta er op dat u nog even op de gang wacht.”
Tijdens het wachten zag Sheila hoe de commandant van het korps een man in kostuum binnenliet en met de grootste egards ontving, ze trokken zich terug op zijn bureau. Dan werd Sheila naar binnen geroepen.
“Madame puis-je vous présenter Monsieur Edgard Buisogne, prefect van Nice en de regio Provence Alpes Cote-d’Azur.”
De prefect begroette Sheila met een warme handdruk. “Mevrouw, u hebt ervoor gezorgd dat een gevaarlijk man uit de samenleving werd gehaald, mon felicitations!” zei de prefect met diepe officieel klinkende stem.
“J’ai fait mon devoir monsieur le prefect. Ik deed mijn plicht als detective, als lid van de samenleving en vooral… ALS VROUW!
Ik zou het mijn hele leven beklagen moest hij nog meer slachtoffers maken, wetende dat dit kon voorkomen worden met mijn plan. En ja, ik besef dat ik hierbij het leven kon verliezen.
Maar ik ben niet bang om te sterven, want ik weet dat goede zielen op mij zullen wachten.”
“Vous ete tres courageuse madame,” zei de prefect waarna hij met een warme handdruk afscheid nam. De officier riep een jonge gendarme en gaf hem de opdracht om haar naar haar hotelkamer te brengen die de prefect voor haar had geregeld. Het was de gendarme die naast haar zat op de boot.
Daar aangekomen keek Sheila de jonge bruingebrande gendarme aan met een zwoele blik.
“Veux-tu me tenir compagnie çette nuit?” vroeg ze terwijl ze haar armen rond zijn hals sloeg.
De jonge sportieve kerel, half Frans, half Creools slikte en hapte naar adem.
“Je ne sais pas mademoiselle,” zei hij.
“J’aime pas dormir seul apres cette aventure,” zei Sheila terwijl ze de jonge kerel dichter trok.
Hij hapte toe en eens in de kamer zakte Sheila door haar knieën terwijl ze zijn broek open maakte.
Een kwartier later genoot ze van de amoureuze kwaliteiten van Nathan, een jonge gendarme uit Martinique die pas werd  overgeplaatst naar de Cote d’Azur, waar hij net uitkeek naar wilde avonturen met hunkerende vrouwen.
Hij liet Sheila genieten van zijn vingers, tong, en vooral van zijn stevig geschapen geslacht en zijn uitmuntende fysieke conditie.
Toen het eerste zonlicht door de ramen piepte keek ze hem vol teleurstelling aan.
“Domage, mais mon avion partir en mois dans deux heures,” zei ze terwijl ze zich aankleedde.
“Mais tu va pas retourner a Saint-Tropez?” vroeg hij.
“Peut-tétre,” zei Sheila. “Dans cette casse je té telephoner tout suite.
“Et cette un promise,” voegde ze eraan toe waarna ze afscheid nam van Nathan met een lange vurige kus.
Op het vliegtuig dacht ze met een glimlach terug aan Nathan die ze vooral verleidde om die nare ervaring met Georges Uytterlinde te vergeten.

Eens Sheila terug thuis was keerde ook Lou terug.
Er werd een gezellige avond gehouden met hapjes en drankjes en Sheila vertelde over haar hachelijke avontuur op de Middellandse Zee.
“Meiske toch,” zei Lou. “Waarom brengt gij uw eigen altijd in gevaar?”
“Mor Lou toch. Georges Uytterlinde was echt nie zo sterk als ie dacht wi.
Infeite es dat e grote zwakkeling die niks anders kost dan ze frustroasjes op weerloze vrouwen uutwerken.
Mor nu hangt ie en j’had ghin andere optie dan bekennen.
En Theo’tje Verwichte ghoat vrijuut. En ’t lijkt erop dat ie ze lesje geleerd heit.
Je werkt nu op de dienst verkoop van e grote multinational in Brussel. Ze dure sportauto’s heit ie verkocht, alsook z’n penthouse en je weunt nu in e simpel flatje aan de rand van Brussel.
Toch spietig dat joenge gasten eerst met ulder kop tegen de muur moeten lopen eer ze verstoan dat alleine in ’t woorden boek succes voor werken komt,” zei Sheila terwijl ze haar glas ophief.
“Loaten we klinken op de ghoeie afloop en op de liefde da kik voeln voe me schietje Lou.
Daarna stond ze recht, trok ze ook Lou recht en gaf ze hem een lange tedere tongzoen.
Waarna het hele gezelschap de glazen liet klinken.

Psychopaat met connecties 5

 

Een exclusieve  feestzaal even buiten de stad.

Sheila stapte uit de taxi waarmee ze erheen reed en stapte fier en elegant naar de ingang in haar vuurrode cocktailjurk met split en diepe decolleté. Ze droeg een rode handtas en haar zonnebril stak diep in haar haren boven haar voorhoofd. Ze hield het hoofd rechtop en toonde geen enkele emotie, noch haat noch vrees maakten zich meester van haar lichaam of geest.
Ze toonde haar uitnodiging aan de struise kerel in smoking bij de ingang, die bekeek haar van top tot teen – hij kleedde haar net niet uit met zijn ogen – en knikte goedkeurend. “Welkom op het Kiwanis galadiner mevrouw Verdoolaeghe,” zei hij.
“’t Es juffrouw,” zei Sheila onderkoeld terwijl ze naar binnen stapte.
Ze zag al meteen enkele bekende gezichten. Logisch zowat elke zelfstandig ondernemer is lid van Kiwanis, en velen van hen deden beroep op haar diensten als detective. Er werd van haar weinig meer verwacht dat ze hier van de partij was. Maar ditmaal zou haar aanwezigheid zich niet beperken tot wat gezellige praatjes met een natje en een droogje.
Sheila praatte met de aanwezige gasten en hield zich in het begin op de vlakte. Ze proefde van de heerlijke hapjes en gerechtjes op het ‘walking diner’ en ze ontmoette er Cindy Persoons die in de stad een standingvolle lingeriewinkel uitbaat. Cindy was de hartsvriendin van wijlen Gracienne Dewilde en zodoende ook heel close met Lou. Tuurlijk vroeg ze naar het waarom van Sheila’s breuk met Lou.
“Ik versta het niet, jullie waren zo’n goed koppel, hoe kan het dat het ineens niet meer gaat tussen jullie.”
“Cindy meisje, dat es ’t leven. Niet alles es lik dat het lijkt.
Woarom zieje ghie nooit iets met Lou begonnen?” vroeg Sheila.
“Ik wilde wel, maar hij kon Graceke niet uit zijn kop zetten,” zei Cindy.
Dan ben ik maar mijn eigen weg gegaan, maar hij blijft toch in mijn hart zitten hoor.
“Probeer je kanse te wagen, ik zien zeker daje ghie beter bie hem past dan ik Cindy.”
Cindy zei niets en keek Sheila met trieste blik aan.
“Ik moet gaan nu,” zei ze dan. “Morgen is ’t weer vroeg dag.
’t Beste nog Sheila,” zei ze nog voor ze de feestzaal verliet.
Sheila richtte haar blik nu op Georges Uytterlinde die met een glas champagne in de hand aan het praten was met enkele andere ondernemers en belangrijke personen, onder wie Marcel Leliaert.
Dan zag hij Sheila staan en excuseerde zich aan zijn gasten.
“Juffrouw Verdoolaeghe, wat een eer om u hier op dit galadiner te mogen ontvangen,” zei hij terwijl hij zijn handen op haar half blote schouders legde.
“Dank u, het is voor mij een hele eer om hier te mogen zijn,” zei Sheila terwijl ze hem recht in de ogen keek en even voorover boog om hem zo een royale blik in haar decolleté te gunnen, waar hij natuurlijk niet naast keek.
Het orkest begon te spelen. “Mag ik deze dans van u?” vroeg Georges aan Sheila.
“Met alle plezier Meneer Uytterlinde,” antwoorde Sheila.
“Zeg maar George hoor liefje, Jij mag me zelfs Georgey noemen als je wil,” zei hij terwijl hij Sheila dichter trok en over het ontblote deel van haar rug wreef. “Georgey, dat past wel bij je,” kirde Sheila terwijl ze speels haar bekken heen en weer bewoog en haar handen van haar rug tot vlak boven zijn kont liet zakken.
“Alleen mensen die mij dierbaar zijn of die voor mij heel speciaal zijn mogen mij zo noemen.”
“En waarom ben ik heel speciaal voor u Georgey?” vroeg Sheila terwijl ze heupwiegde op de maat van de muziek.
“Omdat jij een prachtige, en gracieuze vrouw bent. Ik ontmoette je zo vaak op recepties en andere gelegenheden, maar hield afstand omdat ik wist dat je een relatie had. Maar die is  blijkbaar afgesprongen.”
“Die heb ik zelf beëindigd, voor mijn eigen bestwil. Ik wil vooruit in het leven en dat betekent voor mij dat het werk voorgaat. Iemand die elk weekend wil op café gaan en plezier maken past niet in dat plaatje, ook al had hij andere kwaliteiten die voor mij aantrekkelijk waren.”
“Welke kwaliteiten waren dat dan als ik zo indiscreet mag zijn?”
“Lou was enorm goed in bed. Maar helaas betaal je daar je rekeningen niet mee.”
“Ik begrijp het liefje,” zei Georges terwijl hij Sheila aankeek en zijn rechterhand over haar welgevormde kont liet glijden. “Jij bent een gezonde vrouw met gezonde goesting, maar je bent ook brandend ambitieus. Twee zaken die ik zoek in een vrouw,” zei Georges.
“En ik in een man,” zei Sheila terwijl ze haar bovenlip aflikte. “Heb ik al gezegd dat u een zeer goed danser bent Georges?” voegde ze eraan toe.
“Wil je nog een dans van me?” vroeg Georges.
“Ik ben eerder toe aan wat frisse lucht,” zei Sheila. “En aan een drankje.”
Georges riep één van de obers en vroeg een fles Champagne: “Mumm & co Magnum graag. Buiten op het terras.”
Bij een gietijzeren reling stonden Sheila en Georges te praten terwijl de ober de fles champagne sabreerde en de glazen vulde.
“Tot uw dienst meneer Uytterlinde,” zei hij.
“Dank u wel,” zei Georges die de jonge ober een flinke fooi gaf waarna hij Sheila een glas aanreikte.
Bij het proosten keek ze Georges diep in de ogen waarna ze haar lichaam een halve slag draaide. Georges trok haar dicht tegen zich aan en streelde haar buik. Sheila kirde zachtjes en keek hem aan.
“U weet hoe u een vrouw moet benaderen,” zei ze met licht sensuele stem terwijl ze lichtjes met haar heupen wiegde.
“U bent een zeer aantrekkelijke vrouw Sheila. Het doet me veel plezier om nader met u kennis te maken.”
Sheila nam zijn hand vast en keek Georges met een blik vol verwachting aan. Ze zette haar glas op een tafel en sloeg haar armen rond zijn hals. “Mijn hart is totaal van streek Georges,” zei ze terwijl ze hem reikhalzend aankeek. Georges zette ook zijn glas op een tafel en trok haar dichter, hij drukte zijn lippen op die van Sheila en begon haar te kussen. Hij legde zijn handen op haar achterste en begon hitsige bewegingen te maken met zijn bekken. Sheila spreidde haar benen lichtjes en voelde dat hij een stevige erectie had, ze kuste hem almaar heftiger en heftige. “Je maakt me vochtig Georgey,” fluisterde ze zacht in zijn oor. Georges greep haar bij haar kont en schuurde zijn stijve pik over haar kruis. “Wil je met mij de nacht doorbrengen Sheila?” vroeg hij.
Sheila kuste Georges en beet in zijn oorlelletje. “Ik vraag niets liever Georgey,” was haar antwoord.

Ik heb een voorstel liefje.
De organisatie van deze jaarlijkse bijeenkomst is een heel werk. Ik steek hier naast een flinke sloef geld ook heel wat van mijn tijd en energie in om dit feest tot in de puntjes verzorgd te krijgen.
Na afloop van dit feest trek ik me dan altijd een poosje terug op mijn jacht dat zich in Saint Tropez bevindt. En dan ben ik voor alles en iedereen onbereikbaar.
Sheila, ik zou graag willen dat jij me tijdens mijn verblijf op mijn jacht vergezeld. We hebben alle tijd om elkaar van top tot teen te verwennen en ik laat je genieten zoals een vrouw wil genieten.”
“Ik weet niet of ik mijn zaak zolang alleen kan laten Georgey,” zei Sheila.
“Morgane kan toch wel even alleen uit de slag zeker,” zei Georges. “Ik weet dat zij een zeer goede kracht is. Ik volg jou bureau al een poosje en eigenlijk heb ik al veel langer de wens om nauw met je bureau samen te werken. Maar met jou samenleven op dit moment nog veel meer.”
“Zou je mij tot vrouw willen… “
“Zeker wel lieve Sheila,” zei Georges terwijl hij haar schouders masseerde en haar voorhoofd kuste.
Ik kan voor extra hulp zorgen zodat je bureau blijft draaien. En als wij op zakelijk gebied zouden samenwerken zou zelfs deze periode van verlies snel goedgemaakt worden.
Sheila, ik sta erop dat je met me meegaat. Ik begeer je al zo lang en wat je me nu gegeven hebt smaakt naar zoveel meer.”
“Oh ja Georgey, ik ga met je mee,” zei Sheila terwijl ze zich vol hartstocht aan Georges Uytterlinde vastklampte.
Georges begeleide Sheila naar zijn auto. Een Bentley met chauffeur die meteen naar de luchthaven van Wevelgem reed waar zijn privé jet al stond warm te draaien.
“Dat dat ol nie gepland es zeker? Ghodverdomsche totentrekker,” dacht Sheila bij zichzelf.

Psychopaat met connecties 4

 

Sheila had al een meer dan lijvig dossier met getuigenissen over wat voor een tiranniek persoon Georges Uytterlinde wel niet was. Vooral dan naar vrouwen toe. Hij was niet meer of minder dan een ordinaire VROUWENHATER!

Vrouwen moeten hem op elk moment seksueel ter wille zijn, hem gehoorzamen en aanvaarden dat zij de mindere zijn en hij hun meester naast God. Maar Sheila besefte dat hoezeer die getuigenissen haar een beeld gaven van een gestoord misogyne individu. Dat wil daarom nog niet zeggen dat hij een moordenaar is.
Sheila liep naar het koffie automaat en goot de vers doorgelopen koffie in de thermos, terstond zette ze ook de radio aan om naar het regionaal nieuws op de lokale zender Radio Express te luisteren. Maar hetgeen ze hoorde maakte dat ze het terstond ijskoud kreeg.
“Luisteraars, we hebben meer informatie over de roofmoord die gisterenavond plaatsgreep in de Stationsstraat. We schakelen meteen over naar onze reporter ter plaatse”
“Ja, luisteraars even herhalen. Vanmorgen vroeg ontdekte een werkneemster van een poetsbedrijf het levenloze lichaam van de zaakvoerster van een gekende designwinkel in de stationsstraat, ze verwittigde meteen de politie die onmiddellijk ter plaatse kwam om de nodige vaststellingen te doen… “
“Me ziele ghods… JENNIFER!” riep Sheila ontzet uit!
Snel deed ze haar jas aan en fietste ze zo snel ze kon naar het Stationsplein. Daar trof ze Alain Donck die net van achter het politiecordon kwam, hij zag Sheila en begroette haar hartelijk.
“Zieje ghie ol were an ’t werk?” vroeg ze.
“Van begin deze maand, ik kon het niet meer aarden thuis,” zei Alain. “Maar nu begin ik toch te denken dat ik een vergissing begaan heb met terug aan de slag te gaan.”
“Woarom dadde?” vroeg Sheila.
“Ik mag gewoon niks meer.
Marcel Leliaert is nu volwaardig lid van de politieraad, na eerst een jaar plaatsvervangend lid te zijn geweest. En dat heb ik geweten. Hij heeft de commissaris zover gekregen dat hij nu aandringt dat ik op vervroegd pensioen ga. En hij dreigt ermee dat bij de minste klacht hij zijn handen van mij aftrekt. Hij wil een einde maken aan mijn zogezegde eigengereide optreden. Dat maakt dat ik nu een jonge gast die zijn onschuld blijft uitschreeuwen voor de rechter ga moeten brengen voor de moord op zijn vriendin. Terwijl er genoeg elementen zijn die erop wijzen dat er iemand anders de moordenaar is.”
“Wie denk je?” vroeg Sheila.
“Georges Uytterlinde. Helaas een man met machtige connecties, en maakt deel uit van de entourage van Marcel Leliaert.”
“En woarom verdacht je hem?”
“Ik weet uit goede bron dat wijlen Alixe Verbrugghe bij hem langs ging voor financiële steun, want het ging heel slecht met haar bedrijf. Een jonge vrouw die aangewezen is voor vers geld bij een psychopaat en roofdier zoals hij. Hij heeft zo al meerdere vrouwen tot seks gedwongen, maar elke, maar dan ook echt elke klacht werd ongegrond verklaard. En dan orakelt dat ‘betweterke’ bij ons daar dat het maar normaal is, want er zijn geen bewijzen. “Je opent geen onderzoek naar een belangrijk man als Georges Uytterlinde met sluitende bewijzen, blablabla!” Godverdomme, voor dat sujet heeft een verkrachte vrouw het zelf uitgelokt. En dat werkt hij in mijn team als rechercheur!
Godverdomme.
Trouwens, er is een verzoek tot aanhouding tegen hem vanuit Frankrijk, hij zou achter de moord op een jonge Malinese vrouw zitten die in één van zijn villa’s in Zuid-Frankrijk als poetsvrouw en meid voor alle werk werkte. Voor het plaatselijke parket zijn de aantijgingen tegen de jonge hovenier die in eerste instantie werd aangeklaagd ontoereikend, ze zijn er echt rotsvast van overtuigt dat Georges Uytterlinde de echte dader is. En pas op, die gasten van het parket van Nice, dat zijn geen uilen hoor.
Maar ja, wat denk je dat de reactie is van ons heerlijk gerecht? “De bewijzen tegen Meneer Uytterlinde zijn voor ons onvoldoende om tot aanhouding en uitlevering over te gaan. Schande dat zo’n klootzak wordt beschermt! Maar gij weet net zo goed als ik wie daar achter zit, nietwaar.
Maar goed, ik ga u moeten laten want er is veel werk aan de winkel.”
“Voe mien ook,” dacht Sheila terwijl ze haar fiets pakte en terug naar huis reed.

Dan belde ze kort met Jan Ceustermans, Lou’s beste vriend en thans mede zaakvoerder van Begrafenissen Ceustermans, het bedrijf dat hij samen met zijn broer overnam van zijn vader die eindelijk voor rede vatbaar is en besefte dat hij de fakkel maar beter overliet aan zijn beide zoons. Wat niet wil zeggen dat de ouwe zich nog graag komt moeien, tot grote ergernis van beide broers.
Daarna liep ze naar Lou’s kamer en haalde ze al zijn spullen eruit en zette deze buiten voor de voordeur. Morgane kwam thuis en zag Sheila bezig. “Mais qu’est ce que tu vas faire tois? Wat voer jij allemaal uit?” vroeg Morgane ontzet.
“Lou meug ze boeltje pakken,” zei Sheila beslist. “’k Hein ’t meer of g’had met hem,” zei Sheila bits.
“Wat? Meen je dat nu?” vroeg Morgane.
Sheila draaide zich om en legde haar armen op Morganes schouders. “Tuurlijk niet, mor ’t es wel dadde da ‘k wiln dat de meinschen over uus peinzen.”
“Jij voert iets in je schild,” zei Morgane.
“’t Zal wel zien.
Noaste weke vindt het jaarlijkse galadiner van de Kiwanis plaats, en niemand minder dan Georges Uytterlinde organiseert sinds jaar en dag het hele gebeuren, daarmee dat ze hem vijf jaar geleden erevoorzitter maakten.
En als ‘k wiln dat die meer wilt dan met mien e dansje doen, es ’t wel van belang da ’t geweten es da ‘k were single zien. Want e vent van zien niveau wordt liever niet publiek gezien in een te dichte omhelzing met vrouwe die in e relatie zit.”
“En Lou, wat vind hij daarvan?” vroeg Morgane.
“Zal je gauw zelf merken,” zei Sheila. “Daar heb je hem trouwens al.”
“Gij godverdomse! Dus gij meent dat?” Bulderde Lou toen hij zijn spullen zag staan.
“Wat dacht je? Daje overol mee ging wegkomn, ghodverdomsche zeikerd daje ziet! Kom pak mo je boel, je meuget opteirten!” riep Sheila terwijl ze hem striemend aankeek. Aan de overkant van de straat stak al iemand zijn hoofd uit de deur.
“Gij staat mij hier publiek te vernederen! Godverdomse bitch, dit hoef ik niet te pikken!”
“Ofdaje vele keuze heit. Kom bol het af, triestige droenkoard! ‘k Hein ’t meer of g’het me joen bezopen gezever!” riep Sheila terwijl ze een koffer voor zijn voeten gooide.
“En waar is mijn gitaar, mijn Fender Stratocaster!” brulde Lou.
“Ghin paniek, je meugt hem komn halen als ’t joen past, mor wacht er niet te lange mee want ‘k kennen de weg naar ’t containerpark beter of ghie. Leeghoart daje ziet!”
Net op dat moment parkeerde een anonieme zwarte bestelwagen voor het oude herenhuis. Jan Ceustermans stapte uit en nam de valiezen. “Maak het niet erger dan het al is ‘pal’, zei hij. En help gewoon inladen.”
“Dat is dan mijn dank voor al dat zweet hier aan dat huis godverdomme!” foeterde Lou terwijl hij zijn koffers achterin de bestelwagen gooide.
“Hier ga je spijt van krijgen ROTWIJF!” schreeuwde hij uit het open raam terwijl de bestelwagen wegreed.”
Dan kwam Marleen, de overbuurvrouw en vroeg ze wat er gaande is. “’t Es gedoan tusschen Lou en ek, zo simpel es dadde,” zei Sheila.
“En gijlen waart zo’n schoon koppel,” zei Marleen.
“Schijn bedriegt mokke, en wil je mien nu efkes gerust loaten,” zei Sheila waarna ze de deur dichtgooide.
“Yes!!” riep ze terwijl ze tegen de muur leunde en haar vuisten balde.
“I love it when a plan comes together!”
Nu lag de weg vrij voor de verdere uitvoering van haar plan, die avond ging ze langs bij Alain Donck om het te hebben over het Franse arrestatiebevel dat tegen Georges Uytterlinde werd uitgevaardigd. En hoe groot de kans was dat de Fransen effectief tot arrestatie zouden overgaan wanneer hij voet op Franse bodem zou  zetten.
“Als blijkt dat hij van plan is om een misdrijf te plegen dan schieten ze in actie.”
“En dat ghoat ie,” zei Sheila. “Je wordt overmoedig. Jennifer moest zwiegn, en ook ek werden geschaduwd deure e detective. En je lag op de loer toen da ‘k Jennifer opzochten. Dus Jennifer moeste zwiegn, en ik ook.
Je moet alleine nog een opportuniteit hein, en als ie mien op zien favoriete manier kan om ’t leven brengen, dan ghoat ie dat niet loaten.”
“Je speelt gevaarlijk spel Sheila,” zei Alain. “Georges Uytterlinde is een zeer gevaarlijk man. Hij was in zijn jonge jaren Europees kampioen gewichtheffen en ook nu brengt hij veel tijd door in zijn eigen fitnessruimte. Ik weet dat je fysiek erg sterk bent Sheila… Maar Georges Uytterlinde is dat ook.”
“Ek ben de enige die hem kan ontmaskeren, en als ’t nu nie gebeurt, dan gebeurt het nooit niemeer.
Wie weet hoevele slachtoffers voln d’er toene nog?”
Alain keek Sheila recht in de ogen.
“Jij bent met stip één van de meest dappere mensen die ik ken Sheila,” zei hij.

Psychopaat met connecties 3

 

Sheila had zich de hele nacht opgesloten op haar kantoor met de bedoeling om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over Georges Uytterlinde. En hoe meer ze over hem te weten kwam, onder andere door mensen via e-mail te contacteren, hoezeer het beeld dat ze over hem had veranderde.
De gedistingeerde, welbespraakte en zeer gerespecteerde zakenman die zowat elke ondernemer van kleine zelfstandige tot groot bedrijf uit de stad en wijde omgeving als klant had, bleek toch wel enige zeer nare en vooral tirannieke kantjes te hebben.
Waarom anders was hij tot drie keer toe getrouwd en weer gescheiden, en wensten zijn ex-echtgenotes geen enkel contact meer met hem te hebben? Ze had trouwens al een afspraak kunnen regelen met Jennifer Kerkhofs, zijn derde echtgenote die blijkbaar heel veel te vertellen heeft over zijn narcistische en psychopathische trekken.
Dan kwam Lou het bureau binnen en liep meteen naar haar toe.
“Zoude gij niet beter een paar uurkes proberen te slapen schatje?” vroeg hij.
Sheila draaide zich om en zag Lou staan in zijn boxershort. Ze pakte zijn handen en trok hem op schoot.
“Die zake hé voe mien absolute prioriteit Lou,” zei ze.
“Komaan, geloof jij nu echt dat die Georges Uytterlinde daar achter zit. Alle bewijzen pleiten tegen die verrekte fils-a-papa, waar je zelf ook geen al te hoge dunk van hebt.”
“Het feit dat Theo Verwichte e fils-a-papatje es die e broertje dood heit an werken en zelve instoan voe zien inkomsten, wilt echt nog niet zeggen dat ie e moordenoare es wi.
Fuck, ek meugen d’er nie aan peinzen dat ezo e complete narcist lik diene Georges Uytterlinde zoe vrijuit ghoan en dat een onschuldige joengn die nog e heel leven voor hem heit voe de reste van ze leven in den bak ghoat.”
“Ik hoor het al, gij zijt zaken op een spoor die wel eens de zaak in een ander daglicht zouden kunnen plaatsen.”
“Daje da mor wet,” zei Sheila terwijl ze haar armen rond Lou sloeg en hem met een verliefde blik aankeek.
Dan volgde er een lange intense kus. Een intense kus die alleen echt verliefde koppels elkaar geven.
Sheila trok Lou zijn slip wat omlaag en plantte haar nagels in zijn kont, en tot haar tevredenheid voelde ze hoe hij niet alleen een heerlijke erectie kreeg, maar ook dat hij licht hitsige bewegingen begon te maken.
Lou trok haar gilet uit en begon de blouse van haar mantelpakje open te knopen, Sheila hielp hem daarbij een handje. Dan duwde ze hem van zich af. “Doe je slip uut en zet joen op de stoel,” zei ze waarna ze haar rok slip en panty’s uittrok. Naakt ging ze op hem zitten en duwde ze zijn heerlijke paal diep tussen haar benen. “Oooh schietje,” kreunde ze terwijl ze haar hoofd achterover sloeg. “Seks met joen es toch zooo fucking zalig! Mor zoooo fucking zalig!” zei ze met diephese stem.
Lou streelde haar heerlijk volle borsten en stopte haar rechterborst in zijn mond waarna hij gretig haar tepel begon te likken, Sheila schreeuwde het uit van puur en intens genot.
Dan tilde hij haar op en zette hij haar op het bureau vlak naast de printer. Met zachte dwang liet hij haar op haar rug liggen waarna hij haar benen opentrok en met korte doch krachtige stoten begon te penetreren. “U ga ik nu nekeer goe pakken se,” zei hij terwijl hij haar borsten vastgreep en met haar tepels speelde. Niet veel later weerklonk haar diepe rauwe oerkreet door het bureau.

De volgende ochtend parkeerde Sheila haar Dodge Ram voor een peperdure designwinkel. Ze stapte uit en liep naar binnen waar ze zich vergaapte aan de dure en vooral kitscherige meubelen die er stonden. “Wien wilt er dat in ziene living?” vroeg ze zich af.
Dan kwam een roodharige vrouw van eind de dertig de ruimte binnen. Ze droeg een rode bloes met diepe decolleté en een lange rode rok met een split onderaan die haar prachtige benen accentueerde. “Goeiedag, wat kan ik voor u doen?” vroeg ze.
“U bent Jennifer Kerkhofs? Vroeg Sheila. “Wij hadden een afspraak, mijn naam is Sheila Verdoolaeghe.”
“Oh juist ja, u hebt mij gisterenavond en nacht nog gemaild. Kijk, het is nu wel erg druk en ik ben nu bezig met een klant, en aangezien het gaat over privé zaken wil ik dat nu even laten voorgaan. Kunnen we afspreken straks in de lunchbar verderop in de straat?”
“Dat es ghin enkel probleem,” zei Sheila waarna ze de zaak verliet en besloot om in de bewuste lunchbar al een koffie te gaan drinken.
Daar las ze de ochtendkrant en viel haar oog op een toch wel heel vreemd artikel.
“Frans gerecht laat graafwerken uitvoeren in villa van Belgisch ondernemer.” En ja het bleek een villa te zijn van Georges Uytterlinde. Ze nam haar smartphone en zocht meteen de website van de regionale krant Nice Matin en vond al snel meer details waarover het ging.
“Blijkt dat het plaatselijke parket er zoekt naar de stoffelijke resten van een jonge vrouw van Malinese origine die al meer dan vijf jaar spoorloos is en die nog voor hem werkte. Er is sprake van meerdere aanklachten en aantijgingen voor zware mishandeling. En het Franse parket heeft al oms zijn aanhouding verzocht.”
Intussen kwam Jennifer de zaak binnengewandeld met een zelfzekere elegantie, ze keek Sheila aan en ging op de stoel tegenover haar zitten.
“U wil dus meer weten over het gedrag van mijn ex-man, Georges Uytterlinde,” zei ze meteen ter zake komende.
“Ja, ik wiln weten of hetgeen da ‘k over hem opving waar is? Zijn narcisme, zijn psychotisch gedrag, zijn extreme agressie.”
“Georges,” zei Jennifer hoofdschuddend. “Hij leek echt de ideale man. Een welbespraakte erudiete gentleman, strak in het pak en goed in het geld. Ik leerde hem kennen op de meetings van de Kiwanis club waar ik net als mijn ouders en grootouders lid van ben. En het klikte meteen tussen ons.
Georges nam me mee naar zijn loft in Milaan waar ik mocht shoppen naar hartenlust, gevolgd door een romantisch etentje in een toprestaurant. Van daaruit ging het per privé jet naar Marbella waar we op zijn jacht verbleven. En waar ik kennismaakte met zijn kwaliteiten als minnaar, en die had hij dat kan ik je verzekeren.
Niet veel later nam hij me mee naar de Malediven waar hij een eigen eiland heeft met lodge voorzien van privé butler en kok. Daar vroeg hij mij ten huwelijk. Dat ik hem amper een maand kende deerde mij toen totaal niet. Wat een vergissing heb ik toen begaan.
Ons huwelijksfeest was er één met pracht en praal. Een kleed bezet met Swarovski diamanten, een feest voor meer dan duizend gasten waar gekookt werd door gerenommeerde sterrenchefs waaronder Johan Seghers en Geert Vanhecke. En opgeluisterd met een groot orkest en gastoptredens van Willy Sommers en Natalia. Hij wilde me laten voelen dat ik – zijn bruid – de ster van de dag en avond was.
Daarna vertrokken we per limousine naar de luchthaven waar zijn privé jet al warm stond te draaien. We vlogen naar Rio De Janeiro waar hij een penthouse heeft met zicht op de stranden van Ipanema en Copacabana.
En daar… Zag ik voor het eerst zijn andere kant.
ZIJN DUISTERE KANT!

Het was avond, en ik lag in bikini in een ligzetel naast het kleine zwembad op het terras van het penthouse. Hij stond voor me en zei “Doe je bovenstukje uit.” Hij vroeg het niet, hij beval het gewoon.
“Waarom moet ik mijn bovenstukje uitdoen?” vroeg ik. “Wat is dat nu met u gast?” zei ik erbij.
Dan sleurde hij mij uit de ligzetel en gooide mij in het zwembad. Hij sprong er ook in en duwde me kopje onder, zeker vijf minuten lang.
“Omdat ik u kan van kant maken als ik dat wil en wanneer ik dat wil. En daarna verberg ik je rottende kadaver ergens in de buurt van die smerige ‘favelas’ hier. En dan gaat de politie ervan uit gaan dat jij verkracht en vermoord werd door dat schorremorrie dat daar samenhokt. Ze gaan mij niet verdenken hoor, ze gaan dat schorremorrie verdenken. En zo gaat het overal waar ik kom. Ik blijf buiten schot, altijd! Genoeg idioten en nuttelozen die kunnen ervoor zullen opdraaien als ik eender wie uit de weg wil ruimen.
Snap je truttebelleke! Jij bent nu mijn vrouw, ik ben je echtgenoot… JE HEER EN MEESTER!
Jij doet wat ik van je verlang! En nu doe je dat bovenstukje uit, begrepen!”
Bevend als een espenblad kroop ik uit het zwembad en deed ik mijn topje uit. Ik zag hem goedkeurend glimlachen. “Ge zijt zo’n schoon teefke,” zei hij tussen zijn tanden terwijl hij met zijn hand in zijn broek zat. “En ge neukt zo lekker.”
Dan ging hij naar binnen en haalde hij zich een whisky. Zette zich in zijn ligzetel en liet zijn broek zakken.
“Kom slet! Pijpen!” beval hij terwijl hij met zijn vingers knipte.
Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. “Meende hij dat nu?
Ben ik echt getrouwd met een man die eens getrouwd denkt met mij te kunnen doen wat hij wilde.”
Maar niets… “ Jennifers adem begon te stokken. Sheila nam haar beide handen vast en wreef over de ruggen van haar handen met haar duimen.
“Niets was minder waar,” zei Jennifer zacht snikkend.
Op elk vlak liet hij blijken dat hij de baas was en ik in alle opzichten de mindere, de ondergeschikte.
Ik moest plooien naar zijn grillen en wensen en werd onderworpen aan zijn controlezucht en zijn extreme jaloezie.
Vanaf het moment dat iets niet liep zoals hij dat wilde maakte ik kennis met zijn verwijten, zijn gemene sarcastische woorden, zijn dreigementen… Zijn slagen.
En hij sloeg hard Sheila.
Eerst met de vlakke hand.
Dan met zijn vuisten.
Dan gebruikte hij alles wat hij kon vastkrijgen en sloeg hij ofwel tot bloedens toe, ofwel tot ik buiten bewustzijn was.
Ook seks draaide steeds opnieuw uit tot onvoorstelbaar bruut geweld. Hij sloeg, krabte, beet, trok aan mij haren om dan voor hij klaarkwam mij gewoon ongenadig buiten westen te slaan.
Zeven jaar duurde het eer ik de moed en de kracht vond om mij van zijn waanzinnige tirannie te bevrijden. En eigenlijk… De echtscheiding was nog de ergste nachtmerrie.
Op een keer werd ik in een bestelwagen gesleurd door enkele ongure types, Albanezen.
Ze brachten me naar zijn villa en daar werd ik in de kelder opgesloten.
Dan kwam hij binnen. Hij rukte de kleren van mijn lijf, sloeg mij met een baseball knuppel en verkrachtte me op de meest gewelddadige manier. Hij wilde mij vermoorden.
Die nacht Sheila… HEB IK DE DOOD IN DE OGEN GEKEKEN!
Ternauwernood kon ik aan hem ontsnappen. Ik heb aanklacht tegen hem ingediend en inspecteur Alain Donck nam mijn klacht te harte.
Maar er gebeurde helemaal niets mee.
Er kwam geen proces, zelfs geen onderzoek.
Onvoldoende bewijzen; mijn gezicht was godverdomme in frut geklopt!
Kijk Sheila, de littekens zijn nog altijd zichtbaar.”
Sheila kreeg het koud toen ze het relaas van Jennifer hoorde.
Ze maakte ijverig notities en uiteraard had ze het hele gesprek opgenomen met haar dictafoon. Ze vertelde ook over haar opdracht.
“Als ik kan helpen om die gevaarlijke zot eindelijk achter de tralies te helpen, met alle plezier. Bel me wanneer je ook maar iets wilt weten, vragen of zeggen?” zei Jennifer vastberaden.
Sheila nam afscheid van Jennifer met een flinke knuffel en ging meteen naar huis.

Psychopaat met connecties 2.

Een week later.

De Sint-Martinuskerk zat afgeladen vol voor de uitvaart van Alixe Verbrugghe, wiens lichaam een week voordien naakt en levenloos werd aangetroffen op de carpoolparking van de snelweg;
Mishandeld, verkracht en gewurgd;
Wie stond de jonge ambitieuze zakenvrouw naar het leven? Dat was de vraag die iedereen in de stad bezighield. Algauw kwam een verdachte in het vizier. Theo Verwichte, zoon van ondernemer Dominique Verwichte. Theo was gewoon in alles het tegenovergestelde van zijn vader. Leeft op grote voet, heeft geen gat maar een krater in zijn hand en leeft royaal van de centen van zijn vader en heeft zijn deel van de erfenis van zijn grootvader zaliger naar wie hij werd vernoemd al helemaal opgesoupeerd.
Hangt graag rond in de surfclubs en beachbars van Knokke-Zoute waar hij graag indruk maakt op het vrouwelijke geslacht met zijn centen, zijn dure merkkledij en zijn gulle traktaties. Verder zijn er nog de vele snoepreisjes naar Miami of Dubai. Zijn nachtelijke uitspattingen in de dancings van Brussel of Antwerpen met veel drank en coke en zijn voorliefde voor snelle sportwagens en motoren.
Theo had sinds een jaar een stormachtige affaire met wijlen Alixe Verbrugghe. En dat maakte de tongen los. Zou het niet kunnen dat hij de oorzaak is van de slechte cijfers van Alixe haar bedrijf? Dat hij erin slaagde om zich in dat bedrijf binnen te werken met zijn charmes en zijn vleierij, en dat hij daar met zijn grijpgrage klauwen in de bedrijfskas zit om zo zijn rijkelijke levensstijl te blijven bekostigen. En is Alixe daarop uit gekomen en volgde er een ruzie die voor de jonge zakenvrouw gruwelijk afliep?
Alles leek in die richting te wijzen ja.
Want Alixe had de ochtend voor haar overlijden kletterende ruzie met Theo op haar kantoor. Het ging luid en er werd met van alles gegooid. Een furieuze Alixe werkte Theo buiten die dan ineens ging reageren met zijn vuisten en haar zeker vier geduchte vuistslagen gaf vol in het aangezicht.
“Ik slaag u godverdomme dood vuil hoere!” riep Theo terwijl medewerkers hem van haar probeerde weg te trekken.
Alixe deed diezelfde dag nog aangifte bij de politie. Maar waarom stond haar knalrode BMW-Roadster dan geparkeerd in de garage van het gebouw waar Theo’s loft zich bevond?

Sheila Verdoolaeghe stond recht voor de offerande. Ze stond voor de bruine eiken kist waarin het ontzielde lichaam van Alixe rustte. Verslagen boog Sheila het hoofd. Ze kende Alixe wel, en ze kende haar als een gehaaide en vooral ambitieuze zakenvrouw. Maar buiten het werk om stond Alixe gekend als een zeer sociale en vooral lieve jonge vrouw met een goed hart die van het leven genoot.
In het weekend ruilde ze graag haar mantelpakje in voor een jeansbroek en T-shirt om dan heerlijk door te zakken in de Dinky Toys, vooral als er die avond een optreden was. Dan ging ze helemaal op in de stevige rockmuziek die er te horen was.
“Alixe, mokke,” zei Sheila met een diepe zucht.
“Dat eje ghie nu echt niet verdient.
Woarom zieje na die prullevent geghoan? Woarom?
‘k Hein ’t je zo dikwijls gezeit ‘meisje, ’t es e PRULLEVENT!!!
Loat dat lopen!’
Aje ghie mor ene keer geluusterd mokke. Ene keer mor.”
Sheila besprenkelde met betraande ogen de kist met wijwater en nam het doodsprentje in ontvangst.
Na afloop van de uitvaartdienst betuigde Sheila haar medeleven met de zwaar beproefde ouders van Alixe. Ze gaf Severine, de mama van Alixe een tedere knuffel en begroette Marc Verbrugghe, de vader van Alixe en een zeer gerespecteerd zakenman die veel aanzien genoot in de stad. Marc deed destijds beroep op de diensten van Pieter Slembrouck en ook hij zou één van zijn vele klanten worden die besloot om voortaan beroep te doen op de diensten van Sheila. Nadat Sheila hem haar rouwbeklag had overgemaakt wilde ze naar huis toe gaan, maar dan werd ze aangeklampt door Dominique Verwichte die ook vaak beroep deed op haar diensten.
“Dag Sheila,” zei hij. “Blij dat ik u hier tref, kan ik u even spreken onder vier ogen?” vroeg hij.
“Dat kan zeker,” zei Sheila. “Laten we samen iets drinken,” stelde ze voor.
“Kan het niet discreter? Ik wordt nu al scheef bekeken, maar ik moest hier zijn. Marc Verbrugghe is tenslotte een belangrijke zakenpartner voor me, en ook privé hebben we een zeer hechte band. Maar de priemende blikken van de mensen, alsof ik diegene ben die Alixe om het leven heeft gebracht.”
“Ik begrijp het,” zei Sheila. “Misschien dat we even naar mij thuis gaan en op mijn kantoor alles bespreken”, zei Sheila die al een idee had welke richting dit gesprek zou uitgaan.
Op haar kantoor stak Dominique meteen van wal.
“Sheila, ik weet jij bent een puike detective. Jij gaat voor de waarheid en niets dan de waarheid en je gaat daarvoor tot op het bot. Jij bent de enige die mijn zoon zijn onschuld kan bewijzen.”
“Hier vreesde ik al voor,” zei Sheila.
“Sorry dat ik het zo zeg, maar er zijn weinig zaken die niet in zijn nadeel spelen. Hij heeft geld verduisterd uit het bedrijf van Alixe Verbrugghe. Hij heeft haar de voormiddag voor haar overlijden zeker vier of vijf keer in het gezicht geslagen en het moest ooit uitkomen dat het hem enkel en alleen maar te doen was om Alixe kaal te plukken om zo zijn luxe leventje te kunnen verder zetten nu zijn vader hem op droog zaad heeft gezet.
Dat soort spelletjes blijven niet duren, en zeker niet met een jonge vrouw als Alixe. Je kan iemand als zij, éénmaal bedriegen maar geen honderdmaal. En dat besefte Theo, waar of niet waar?”
“Sheila, in godsnaam! THEO IS GEEN MOORDENAAR!”
“Nee, misschien niet. Maar j’es wel verwende fils-a-papa die geiren op grote voet leeft. En aan werken heit ie e broertje dood. Sorry, maar voe mien is Theo het toonbeeld van gemakzucht en parasitair gedrag. Hij leefde op joen kosten, en hij leefde op de kosten van Alixe, en ze was zie dat stroentebeu! En op droog zaad komen te zitten, oh nee dat kan niet zijn hé!”
“Ik dacht dat jij de zaken nuchterder bekeek Sheila, je stelt me heel erg teleur.”
“Nuchter bekijken?” zei Sheila schamper.
“Luister Dominique. Alixe lag mij nauw aan het hart en ik heb haar zo vaak gewaarschuwd voe dat zeuntje van joen. En ghodverdomme, had ze mor eerder geluusterd na mien,” zei Sheila terwijl ze vocht tegen haar tranen.

“Ok,” zei Dominique, ik begrijp dat je emotioneel erg betrokken bent bij de dood van Alixe. Maar luister als ik je zeg. Theo is onschuldig. Hij is de moordenaar niet. Echt niet!”
“En wien es de moordenoare toene wel? De kaboetertjes?” vroeg Sheila schamper.
“Georges Uytterlinde,” zei Dominique vastberaden.
“Zieje ghie nu serieus?” vroeg Sheila. “Georges es één van de meest gerespecteerde burgers van uzze stad, en e als boekhouder e krak in ze vak.”
“Nee! Nee! Nee!,” zei Dominique terwijl hij driftig met zijn hoofd schudde. “Georges Uytterlinde is een maniak. Iemand die niet aarzelt om zijn macht te misbruiken en om zo gedaan te krijgen wat hij wil gedaan krijgen. Niets meer of hij heeft geprobeerd om Alixe zover te krijgen dat ze hem seksueel ter wille is. En eens hij een vrouw zover krijgt gaat hij alsmaar verder en verder. Zijn naam is – en dat weet ik uit zeer goede bron – vaak genoemd in dat schandaal rond die hoerentent waar met minderjarige meisjes werd gesjacherd.”
“Le Mimosa,” zei Sheila.
“Ja die tent ja.
Georges is een boezemvriend van Marcel Leliaert en qua perversie zijn ze elkaar waard. Maar daar waar Marcel ze graag jong en onschuldig heeft, is Georges Uytterlinde iemand die kickt op het plegen van zwaar geweld op jonge vrouwen. Het is een publiek geheim dat hij het liefst klaarkomt als er bruut geweld bij te pas komt. Als hij zijn slachtoffers niet kan verrot slaan of wurgen tijdens zijn brutale verkrachtingssessies dan is er voor hem geen donder aan.”

Dan boog Dominique zich voorover en keek hij Sheila strak aan.
“Georges Uytterlinde is een zwaar gestoorde maniak, en het feit dat Alixe een relatie had met mijn zoon wiens reputatie helaas gekend is, was voor hem de ideale gelegenheid om Alixe als prooi uit te kiezen.”
“Dominique,” zei Sheila. “Dat zien heel zwoare beschuldigingen. Kan je daar iets van hard maken.”
“Nabila BenQassar,” zei hij. “Een jonge Marokkaanse, verbleef illegaal in ons land. Georges stelde haar tewerk als meid voor alle werk. Eigenlijk buitte hij haar uit en ze moest hem seksueel ter wille zijn. Op een dag werd ze zwaargewond en bewusteloos aangetroffen op de parking bij de Kruisbossen even buiten de stad. Ze werd nog naar het ziekenhuis gebracht waar ze door het oog van de naald kroop. Ze overleefde na heel wat operaties, maar ze is een wrak, een schim van de prachtige jonge vrouw die ze ooit was. Aan haar bed gekluisterd verblijft ze in een instelling, de kosten worden betaald door enkele goed menende mensen die zich haar lot aantrekken. Ik ben één van die mensen.
Want ik was diegene die haar destijds aantrof toen ik in de bossen ging joggen, dat is nu al zo’n vijftien jaar geleden.
Moeizaam pratend vertelde ze mij en anderen wat er haar was overkomen. En elk van ons besefte, dit kon ze gewoon niet verzinnen.
Het heeft lang geduurd, maar toch slaagde ze erin om tot in detail te beschrijven wat die klootzak met haar deed. Hoe hij haar uitbuitte, als slavin behandelde en haar lichaam zich toe eigende. Hoe hij haar op een dag zwaar en brutaal mishandelde, uren en dagen aan een stuk. Hoe hij haar sloeg, martelde, bewerkte met messen, gloeiend ijzer en zelfs met kettingen die hij eerst boven een vuur verhitte voor hij het ongelukkige meisje daarmee vastbond. Hoe hij haar urine en zelfs kokend heet water liet drinken en haar urenlang geselde met die gloeiend hete kettingen.
Tussendoor verkrachtte hij haar.
Nabila ging door een hel.
Helaas, er gingen vijf jaar voorbij eer ze echt begon te spreken over wat ze had meegemaakt. Niemand die nog moeite deed om iets te ondernemen. We stonden met onze rug tegen de muur.
Logisch ook, aan zo’n machtig en invloedrijk man die door iedereen de hemel wordt in geprezen raak je natuurlijk niet zomaar.”
“Kan ik Nabila zien?” vroeg Sheila.
“Nabila gaat niet zomaar haar verhaal aan de eerste de beste doen hoor. Ze is zeer schuw en zwaar getraumatiseerd. Het kostte ons heel veel tijd om haar vertrouwen te winnen. Maar ik kan je wel in contact brengen met iemand die veel beter dan ik kan doordringen tot Nabila. Haar naam is Ingrid Meuleman.”
“Die ken ik, dat is een zeer gerenommeerde psychologe,” zei Sheila.
“En diegene die zich het lot van Nabila het hardst aantrekt,” voegde Dominique eraan toe.
“Kijk,” zei Sheila.
“Ik wil u wel helpen de onschuld van uw zoon te bewijzen. Maar het zal een zeer harde dobber worden. En eerlijk gezegd. Ik vrees dat de slaagkansen zeer miniem zullen zijn. Want zoals je zelf zegt. Je raakt niet zomaar aan iemand als Georges Uytterlinde. Zeker niet als politie en gerecht er voor 110 procent van overtuigt zijn dat Theo de dader is.
Mo ‘k ghoan me besten doen,” zei Sheila terwijl ze Dominique een zachte glimlach toewierp

Psychopaat met connecties.

Een hagelwitte Range Rover parkeerde op de oprit van een protserige villa aan de rand van de stad. De deur zwaaide open en met een air van hooghartigheid stapte zakenvrouw Alixe Verbrugghe uit en liep ze naar de voordeur nadat ze het portier van haar auto toe klapte. 27 jaar, slank, sluik blond haar tot op de schouders, muisgrijs mantelpakje, zwarte schoenen met hoge hakken.

Nog terwijl ze de trap opliep ging de deur open en een jongeman in stijve smoking begroette haar. “Alixe Verbrugghe neem ik aan,” zei hij op stijfdeftige toon.
“Dat ben ik,” zei Alixe.
“Meneer Uytterlinde verwacht u in zijn werkkamer,” zei de jongeman in smoking. Zonder iets te zeggen of hem een blik te gunnen stapte Alixe naar binnen en liep ze over de pluche rode loper door de gang naar de werkkamer. Ze betrad de ruimte zonder kloppen.
Daar zat Georges Uytterlinde, de steenrijke financier, beursmakelaar en zaakvoerder van een gerenommeerd boekhouderkantoor achter zijn PC. Hij keek op en knikte minzaam.
“Dag Alixe, wat kan ik voor u doen liefje,” zei hij terwijl hij stiekem zijn gulp openmaakte.
“Mijn bedrijf heeft geld nodig Georges,” zei Alixe kortaf.
“Welk bedrijf heeft er geen geld nodig Alixe,” reageerde Georges terwijl hij de jonge Alixe net niet uitkleedde met zijn ogen.
“Feit is wel liefje, dat jou bedrijf verlies blijft maken. Heb je al een reddingsplan in gedachte voor je bedrijf juffrouw Verbrugghe?” vroeg Georges.
“Tuurlijk wel, jij denkt dat je met een seutje te doen hebt nietwaar? Hier, mijn reddingsplan, samen met mijn accountant en rechterhand Mark Bervoets in elkaar gestoken.”
Georges Uytterlinde opende de map en bladerde erin. Hij bekeek alles zeer aandachtig.
“Goed plan liefje,” zei Georges. “Maar ik mis iets,” voegde hij eraan toe.
“Wat dan?” vroeg Alixe met lichte vertwijfeling in haar stem.
“Ik heb bezuinigd waar ik maar kon, volk ontslagen, personeel dat wegging niet meer vervangen. Wat kan ik nog meer doen?”
“Dat weet je best liefje,” zei Georges terwijl hij zijn stoel wat draaide zodat ze zijn gulp zag die wijd open stond. Alixe schudde vertwijfeld het hoofd en wilde het bureau verlaten. Maar liep dan naar hem toe. Ze zakte door haar knieën en  begon Georges oraal te bevredigen.
“Goed zo schatje, ik ben blij dat we mekaar begrijpen,” zei Georges terwijl hij door haar blonde haren woelde. Hij sloeg zijn hoofd achterover en alleen sjokkende geluiden waren hoorbaar. Dan hield Alixe op en trok ze haar gilet uit waarna ze het bloesje van haar mantelpakje openknoopte.
“Wil je gepijpt  worden of meer?” vroeg ze.
“Wil je centen of je bedrijf over de kop zien gaan?” vroeg Georges grijnzend.
Alixe kleedde zich helemaal uit en nam zijn stijve penis in zijn handen. Ze klom dan naakt op zijn schoot en duwde hem tussen haar benen.
“Oooh heerlijke meid,” zei Georges terwijl hij haar kont vastgreep. Wat heb je toch een heerlijk lichaam Alixe.
Ik wil je een voorstel doen liefje,” zei hij nadat hij was klaargekomen en Alixe haar intieme delen schoonveegde met een vel Cleenex.
“Volgende week reis ik naar Dubai. Een zakenreis, ge kent dat wel. Lange onderhandelingen, zakendiners en dat soort dingen.
Een beetje afleiding ginder zou me goed doen Alixe, snap je wat ik bedoel.
Jij bezorgd me wat afleiding en laat me genieten van je heerlijke lichaam.
En ik. Ik zorg ervoor dat je bedrijf nooit nog in financiële moeilijkheden komt.
Hey liefje, je mag zelfs uitgebreid shoppen met mijn Gold Creditcard, wat denk je daarvan?”
“Vanwaar je gulheid?” vroeg Alixe.
“Omdat je gewilliger bent dan ik dacht liefje,” zei Georges.
“En omdat je mij heerlijk hebt laten genieten. Je bent zo’n prachtvrouw Alixe,” zei Georges.
“En een taaie tante in zaken.
Daar hou ik zo van.
Ik heb altijd gelooft in je bedrijfje weet je. En vooral in je durf.
Ik kan je in Dubai aan zeer interessante zakenpartners voorstellen. Maar je weet… Voor wat hoort wat.
Ik stel voor dat je morgenavond langskomt om de details te bespreken, is dat goed?”
“Morgenavond is geen probleem,” zei Alixe terwijl ze zich terug aankleedde.

Even later in haar Range Rover huilde ze tranen met tuiten. Hoe is het zover kunnen komen dat ze ooit in een netelige situatie als deze zou geraken? Alixe Verbrugghe, een jonge ambitieuze zakenvrouw die wist wat ze wilde en daar keihard voor werkte. Haar bedrijf dat gespecialiseerd was in winkelinrichting draaide goed en haar klanten waren tevreden. Toch stapelden de schulden zich op en had ze plots onrealistisch hoge onkosten. Ze twijfelde en leefde in ontkenning, maar uiteindelijk moest ze dan toch inzien wie de ware oorzaak hiervan was. Had ze maar nooit gezwicht voor de charmes van die ene mooiprater. Die ene kerel die ze zo vurig liefhad maar nu tot in het diepste van haar ziel haatte.
Dan herpakte ze zich en startte ze haar auto. Ze had nu echt wel een eitje te pellen met iemand.
Met een rotvaart reed ze naar haar bedrijf waar ze vaststelde dat er nog licht brandde. Waarom verbaasde haar dit eigenlijk niet?
Ze nam foto’s om dan door de achterdeur naar binnen te sluipen. Zo stil mogelijk opende ze de deur van haar eigen kantoor, en weer maakte ze foto’s. Dan maakte ze dat ze zo snel mogelijk terug in haar auto was om de persoon die in haar kantoor bezig was op de gevoelige plaat vast te leggen.
Morgenvroeg zal het er stuiven, dat stond nu al vast.