De natuur in beeld: De Semois op haar mooist (slot)

Dag 3: Zondagmiddag in Bouillon.

Dag lieve mensen.
Zondagmorgen. De mist is minder fel als gisteren. Het is wel grijs en het wolkendek laag.
Het is zondagmorgen, we liggen nog alle vier lui te soezen. De hondjes laten we even op bed. De lakens en het dekbed die erop liggen zijn van ons dus van haar op het bed is weinig of geen sprake. Het is gezellig, ik streel de hondjes en knuffel mijn allerliefste. Ik voel de warmte van haar lichaam.
Haar heerlijke lichaam.
En ik kus haar vol liefde.
We vergeten de wereld om ons heen en maken tijd voor ELKAAR!
We verdelen het bed eerlijk in twee. De ene helft is voor de hondjes die zich koesteren aan de warmte van mijn lichaam dat ervoor nog op die plek lag. De andere helft is  voor mijn lieve Christiane en mijzelf. Dit is zo'n moment waarop de rest van de wereld heel even van geen tel is. Als ge verstaat wat ik hiermee wil zeggen?
Daarna is het weer tijd voor koffie en voor croissants. Want het is tenslotte zondag.
Met dat heerlijke gevoel van warme liefde in het hart begeef ik me naar het dorp en zoek ik een bakker op die nog croissants in huis heeft. Want ons heerlijk liefdesmomentje duurde toch langer dan we dachten.
Maar ik zocht en vond en nam de tijd om nog even van dit charmante dorpje te genieten.

Maar het is zondag, wat gaan we doen? Wandelen?
Hmmm die wandeltocht van gisteren zit nog in onze benen. Maar we willen wel buiten zijn natuurlijk.
Ha, maar waarom gaan we eens niet een keer gezellig naar Bouillon?
Zo gezegd, zo gedaan, Onze hondjes van achter in de auto, GPS ingesteld en even later slingerden we weer langs de bochtige wegen van de Ardennen. Hé, we reden zelfs een stukje Frankrijk. Maar het enige wat we zagen van La Douce France waren dichte bossen en veel groen. Er was geen mens te bespeuren en op het vroege middaguur waren er amper auto's op de weg. We zaten echt in the middle of nowhere. 
Maar voor we het wisten zagen we de borden met Belgique en My God, de wegen zijn hier echt wel slecht.

Maar goed Bouillon.
Stad van Godfried van Bouillon en zijn machtige burcht.
prachtig gelegen aan de oevers van de Semois en zowat de enige plaats van belang waar deze rivier door stroomt. De Semois slingert zich door weinig bevolkt gebied, in een streek die vroeger als 'afgelegen' kon worden beschouwd. Maar door het toerisme is daar weinig van te merken, behalve in de wintermaanden misschien. Maar het is er toch wennen aan de afstanden en mijn lieve vriendin vroeg zich af waar de mensen daar eigenlijk kleren en zo gingen kopen. Want boetiekjes en zo vindt je niet in Bouillon. Hotels en restaurants van frituur of kebab tot poepsjiek in het Hotel Panorama dat hoog op een heuveltop is gelegen, met zicht op de burcht van onze goede vriend Godfried wiens leven en werk als een rode draad door de stad loopt.
We zitten hier niet ver van Frankrijk en dat is te merken aan de vele auto's met Franse nummerplaten. Iets zegt me dat onze zuiderburen massaal hierheen komen omdat ze hier geen vaccinatiebewijs moeten voorleggen wat in hun land al sinds augustus verplicht is. Dik tegen die jongens hun goesting natuurlijk. Fransen en overheidsmaatregelen, het is nooit een goed huwelijk geweest.
Ach, wij Belgen moeten niet veel zeggen, wij zijn zelf geen haar beter. Maar dit geheel terzijde.

Bouillon is een stadje op mensenmaat. Geliefd bij toeristen die een bezoekje aan de stad toevoegen aan hun activiteiten tijdens hun verblijf. Er zijn gezellige terrasjes, vooral dan aan de oevers van de Semois en er is natuurlijk de burcht die ik zo'n tien jaar geleden als eens bezocht. Je kan er helaas niet in met hondjes erbij dus lieten we hem links liggen.
Tip: als je de burcht bezoekt, probeer dan zeker de roofvogeldemonstratie mee te pikken.
Ook een goede manier om de stad te verkennen is het toeristische treintje dat om het uur vertrekt vanuit verschillende locaties. Wij stapten op bij de Pont De Liege.

Aan de oevers van de Semois kan je heerlijk verpozen en konden we de leiband van onze hondjes even laten vieren, wat die twee rakkertjes zeker konden appreciëren. Er zijn bankjes en wat is er heerlijker om een heerlijke Ardeense worst of een broodje met Ardeense ham te eten aan de oever onder het gesnater van eendjes die hopen dat er een kruimeltje van de kar valt. Maar brood is niet goed voor eenden en andere vogels. En achtergelaten brood trekt ratten en ander ongedierte aan. Toch maar niet doen dus.

Beeld van de heilige Arnoldus.
Maar de beeldhouwer had Godfried van Bouillon in gedachten.

Maar het was helaas de laatste dag en avond. Reden temeer om van de laatste maaltijd iets lekkers te maken. Forel met amandelen zoals ze dat in de Ardennen zo lekker kunnen klaarmaken en in ons verblijf nog een heerlijk lokaal biertje.'
's Anderendaags was het tijd om terug naar huis te keren.
Maar met een voldaan gevoel in ons hart en heel veel mooie herinneringen.
En ook onze lieve keesjes genoten met volle teugen.

Die lieverdjes.

De natuur in beeld: de Semois op zijn mooist 2

 

Dag 2: Een heerlijk lange wandeling.

Dag lieve mensen.
Zaterdagmorgen. Een dichte mist hangt over de vallei van de Semois. Ik ontwaak en hijs mezelf uit bed waarna ik het gordijn opentrek. Ik kijk door het raam en zie dat er een dichte mist hangt die de hoogste toppen in nevelen verhult.
Spontaan denk ik aan die conversatie die ik vaak zie op Njam-TV - waar mijn zoetje graag naar kijkt en ik stiekem ook. Want vanwege mijn opleiding en mijn werk als keukenhulp vind ik het kijken naar hoe topchefs te werk gaan wel interessant - tussen de Brugse chocolatier Dominique Persoone en de Belgisch-Italiaanse chef Peppe Giacomazza waar al wandelend in de omgeving van hun chalet waar ze hun programma maakten rond samen koken met plaatselijke producten de eerste het volgende zei.
Persoone: "Stel je ki voorn zeg, iedere dag mist.
Hé, Iedere dag mist.
'Ek peinzen daje hier e wienkeltje mé mistlampen eit daje hier ghoe zakens doet."
Maar dat is zo hé.
Vanaf de herfst invalt krijg je op je Ardense hoogten te maken met hardnekkige mist. En in de winter vriest die ook nog eens aan.
Maar mist is vaak de voorbode van mooi weer. Dus ik bewaarde mijn optimisme tijdens het dagelijkse toiletritueel terwijl de geur van verse koffie in ons vakantieverblijf domineerde.
Even naar de bakker is toch iets heel anders als je met vakantie bent nietwaar. Het is voor mij de uitgelezen kans om de omgeving echt in je op te nemen. Ook al was ik met de wagen wegens nog andere dingen nodig dan brood. En ik laat mijn hondjes niet graag buiten voor de winkeldeur achter. Ik mag er niet aan denken dat ze door één of ander individu met kwade bedoeling worden meegenomen.
Dan maar de auto geparkeerd en na het winkelen een kleine wandeling in en rond het dorp gemaakt.
Terug in ons verblijf genoten we van een stevig ontbijt. Dat was wel nodig want er stond een lange wandeling op het programma.

Tussen het stapeltje brochures over de streek en wat je er kan doen vonden we een folder met wandelzoektochten en ik dacht, laten we er eens eentje doen. Ik koos voor een wandelzoektocht die startte in het dorpje Naifraiture. Op zo'n tien kilometer rijden van Bohan. 
De basis van onze wandeling waren de instructies die we moesten volgen om de antwoorden te vinden op de vragen verderop in de folder. Die instructies leiden ons weg van het dorpje, door de velden en weiden en tenslotte... Het bos in.

De wandeling bracht ons diep de bossen in, weg van alle drukte, stress en overmatige lawaai.
Meer nog.
Wat was het hier toch zalig stil.
Ik hoorde alleen het ruisen van de zachte wind door de bomen. Het vallen van de bladeren en hier en daar de verre kreet van een vogel.
De hondjes mochten gerust los, ofschoon dat eigenlijk niet hoort, zelfs als er geen expliciet verbod is, omdat loslopende honden storend kunnen zijn voor dieren en voor andere wandelaars. Maar onze keesjes lopen in het begin wat dartel rond, snuffelen wat om dan snel achter ons aan te lopen. Maar voor de rest van de wandeling blijven ze altijd dicht bij ons. Die kleine lieverdjes.

De wandeling was behoorlijk pittig en ik moest goed letten op de details onderweg om toch maar geen aanwijzing over te slaan. Van de vragen heb ik amper iets gevonden en op den duur konden ze me niks meer schelen. Ik was waar ik hoe langer hoe meer het liefste ben. Midden in de natuur. En dat waar de natuur nog echt natuur is. Waar van 'beschaving', menselijke aanwezigheid en bebouwing amper iets te merken is en er zo goed als geen auditieve vervuiling is. Geen geruis van auto's zelfs niet in de verste verte. Je hoort er het klateren van een beekje beneden je. En hoe dieper je afdaalt hoe luider het klinkt. Wat een heerlijk rustgevend geluid is dat toch.

 

De stress, drukte en dagelijkse sleur zijn hier ver weg. Ik pak in een onbewuste reflex toch even mijn smartphone en open Facebook, wat me  net lukt met de povere verbinding en vraag me ineens af waarom ik dat toch steeds weer doe? De wereld draait door en de dagelijkse mallemolen van de waan van de dag met de bijhorende stroom van meningen en meninkjes gaat gewoon verder. Maar nu... Zonder mij.
Smartphone terug weg en fototoestel in de aanslag. Want ik wil al dat moois toch echt wel delen met wie mij lief is en wie deze blog leest.

De wandeling liep van Naifraiture naar het naburige dorpje Houdremont en dan weer terug. We liepen een stuk op een pad waarlangs ooit de stoomtram reed naar Vresse Sur Semois. Maar het gesis en gefluit van de stoomtram is voorgoed verstomd en maakt plaats voor de zalige stilte die je alleen diep in de natuur vinden kan. Als die stilte tenminste niet wordt onderbroken door luid taterende mountainbikers. Voordeel, je hoort ze van ver aankomen dan, want meestal merk je pas als ze er zijn als ze rakelings langs je scheren. Op een gegeven moment merk ik dat ons Cecieleke achtergebleven is. Ik kijk om en zie dat mevrouwtje in het gras licht te rollebollen. Ik roep haar en bekijk haar goed.
Maar Cecieleke, hoe zie jij eruit meisje?

Haar kopje, rug en pootjes zaten helemaal onder het vuil en de vettige smurrie.

Hondjes.
Wat zijn ze toch lief hé.

Ja dat wordt een badje met stevig schrobwerk straks. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst even verder genieten van al het moois rondom ons.

Herfsttijd = paddenstoelentijd.

De foto bovenaan werd genomen op de linkerkant van het pad waarop we liepen.
Rechts nam ik de foto onderaan. Merk het verschil van bodembegroeiing. 

Eens we het bruggetje op de foto hierboven over waren wachtte er ons nog een steile klim, waarna we terug aan de rand van het bos kwamen; Terug in Bohan genoten we van een lekker aperitiefje en een lekkere maar iets te sobere maaltijd. Dat kwam omdat alle restaurants vol zaten en je er niet inkwam als je niet gereserveerd had.
En wat doe je dan als echte Belg?
Dan ga je een frietje steken natuurlijk.

En het waren verdorie lekkere frietjes.
Morgen het laatste deel: Zondag in Bouillon.

De natuur in beeld: de Semois op zijn mooist.

 

Dag één: de heenreis.

Dag lieve mensen.
Ik heb een heerlijk weekend gehad.
Vrijdag 24 september jongstleden laadde ik mijn kleine autootje vol voor een deugddoend weekendje er tussenuit.
Zoals veel mensen waren ook mijn grote liefde als ikzelf hier echt aan toe. De dagelijkse sleur in combinatie met die verstikkende maar helaas broodnodige coronamaatregelen werkten op ons gemoed en ons humeur. Dit ondanks het vele en deugddoende wandelen in de prachtige natuur dicht bij huis.
Een mens heeft dat af en toe eens nodig om eens in een andere omgeving te zijn.
Daarom boekten we een verlengd weekendje in een supergezellig en gerieflijk huisje diep in de prachtige Ardennen. Na een rit van twee uur ruilde ik de snelweg in voor die heerlijk kronkelende wegen in de Ardennen. Overal zag je stapels omgezaagde bomen en het was er uitkijken voor de vele vrachtwagens geladen met boomstammen. Voorts zag ik uitgestrekte bossen, pittoreske dorpjes en huizen gebouwd met typische Ardeense leistenen. Dan kwamen we aan in het dorpje Bohan. 

Bohan is een klein en charmant dorpje aan de oever van de Semois.
Het is behoorlijk toeristisch, er liggen heel wat campings aan de oevers van de Semois, en veel huizen worden verhuurd als vakantiehuis. Maar echt druk was het nergens, behalve op zaterdagavond toen we iets wilden gaan eten en alles al gereserveerd was. Maar het was er vooral gezellig druk. De terrasjes gevuld met levensgenieters die genoten van een heerlijk streekbiertje of een heerlijke maaltijd. Daarvoor kom je toch naar de Ardennen, toch?
En om te wandelen natuurlijk.

Wanneer we hadden uitgepakt en ons hadden geïnstalleerd in onze supergezellige vakantiewoning, trokken we al snel onze wandelschoenen aan en de hondjes hun leibandje en gingen we op verkenning.
Maar het is er erg steil en dit in combinatie met het feit dat we er een lange autorit en het bijhorende in en uitladen van de bagage op hadden zitten, maakte dat we toch snel terugkeerden.
Mmm ja, snel. We namen de tijd om van de prachtige omgeving te genieten en om foto's te maken van al het moois dat we op onze weg tegenkwamen. En we gingen daarna gewoon naar het dorp om er te genieten van een heerlijk aperitiefje en een stevige maaltijd.

Ja hoor, ze mochten mee.
Onze lieverdjes.

Hier wil ik oud worden.
Oud huisje, rustige straat, de zon die schijnt op de gevel.
Prachtig toch.

Tot zover dag één. Morgen geef ik een verslag van die heerlijk superlange wandeling die we zaterdag maakten.
Liefs.
Miguel.

Nine Eleven.

Dag lieve mensen.
11 september 2001. 20 jaar geleden al.
Maar als ik die beelden terugzie, dan lijkt het alsof het gisteren was.
Ik weet nog waar ik was. En ook hoe ik me voelde.
Ik voelde me 20 jaar geleden niet echt prettig in mijn vel. Ik zat even zonder vaste job na een conflict met harde woorden met mijn toenmalige werkgever. Ik had geen werk, geen lief en mijn eigenwaarde stond even op een laag pitje. Dat veranderde gelukkig een klein half jaar later toen ik een nieuwe job vond en terechtkwam op een plek waar ik tenminste meer was dan een 'manusje-van-alles' dat alleen maar goed was om als pispaal te dienen en op zijn kop te krijgen. Ik leerde er toffe collega's kennen en mijn Frans kreeg een ferme boost, want op de receptioniste en de oudste kelner na was iedereen er Franstalig. Ok, de baas probeerde zich verstaanbaar te maken in het Nederlands, maar na verloop van tijd verstond ik hem beter als hij Frans sprak tegen mij.
Maar goed: die ene dag in september 20 jaar geleden.
We betaalden nog in Belgische Franken, al werden we al stevig voorbereid op de komst van die vermaledijde Euro. De GSM was al goed ingeburgerd, ikzelf was één van de vele trotse bezitters van een Nokia 3310. Heerlijke mobieltjes waren dat.

Ook het internet maakte toen al deel uit van ons leven. Ik zou later in het najaar nog enkele leuke contacten maken via chatkanalen en zo, maar het waren eigenlijk van het soort contacten waar jullie lezers geen zaken mee hebben. Ook wij bloggers houden soms dingen voor onszelf moet je weten.

Maar dan op een doordeweekse dinsdag. 
Ik woonde nog thuis. En na het eten zat ik in de woonkamer samen met mijn moeder. Ik zat in de zetel en las wat in de Dag Allemaal, dat was mijn moeder haar wekelijkse lectuur en ook de TV gids voor de hele familie.
Dan bleef moeder hangen op ZDF en zei: "Er is iets raars gebeurd in New-York."
De commentaarstem had het over 'ein flugzeug' dat zich in één van de WTC torens had geboord.
Terwijl zag je beelden van rook en vlammen die uit de toren kwamen. "Euh.... WTF????"
Ik legde mijn 'boekske' aan de kant. Meende die dat nu?
Die piloot moet een ferm stuk in zijn kraag gehad hebben dat hij zo'n groot gebouw niet zag staan.
Maar terwijl men in het Duits over de mogelijke oorzaken aan het bakkeleien was? Was het een ongeluk? Of was er terrorisme in het spel. Amerika heeft immers nogal wat vijanden gemaakt met zijn agressieve buitenlandpolitiek, dus er zijn genoeg lui die met dat land een eitje te pellen hebben. En dan op dat moment...
Knalt er een tweede vliegtuig in de andere toren.

Ok, dit was wel degelijk een terroristische aanval.
En geen kleintje ook. Dit moeten lui zijn die wel heel erg 'pissed off' op de US of A.
Ondertussen hadden ook onze eigen Vlaamse zenders het nieuws opgepikt en alle uitzendingen onderbroken. Overal ter wereld viel alles stil. En iedereen belde elkaar op: "hebt ge gezien wat er gebeurd is in New-York?"
Ja lieve mensen. Dit was onwezenlijk.
Dit was niet te vatten.
Wie kon dit op zijn geweten hebben?
Wie is er zo door en door verrot om op een doordeweekse dag mensen die gewoon gingen werken en met hun zaken en hun leven bezig maken op dergelijke manier de dood in te jagen.
DOOR EN DOOR VERROT BEN JE ALS JE ZOIETS DOET!!!

De hele middag en avond zat ik verbijsterd toe te kijken naar wat er zich daar in de VS voltrok.
En ik weet... Vele mensen met mij.
En ineens, toen men naar mogelijke daders wees, dacht ik... Verdomme, hoe naïef ben ik eigenlijk?
Zo verdom naïef om te geloven in die zogenaamde 'multiculturele samenleving'.
Zo verdomd naïef om te denken dat ge met moslims kunt samenleven. Terwijl wij voor hen ongelovigen zijn. Lager dan varkens of honden.
Heel even vervloekte ik mezelf, en de rest van de wereld. Ik vervloekte mijn naïviteit en deze van de media, de onderwijzers die mij probeerden wijs te maken dat racisme fout is en ge niet zomaar moogt oordelen over andere culturen. Ik vervloekte onze zwakheid en ons gebrek aan alertheid. Maar gelukkig zijn deze gedachten in mijn hoofd verzwakt en werden ze niet dominant. Maar het veranderde wel mijn kijk op de dingen.
We werden wakker in een heel andere wereld. We werden wakker met het besef dat onze leefwereld niet zo veilig was als we dachten. Dat de vrede en veiligheid waar we ons in wentelden geen zekerheid was. We gingen opnieuw beseffen dat je voor veiligheid en vrede moet vechten. Dat er overal vijanden op de loer lagen die deze konden bedreigen.
En dat is ook zo.
Na 9/11 kwamen de aanslagen in Madrid, Londen, Parijs... Brussel.
Die waren niet zo megalomaan, maar daarom helaas niet minder dodelijk. En elke aanslag herinnert ons eraan dat vrede een illusie is en veiligheid iets waar je voor moet vechten en de alertheid van iedereen vereist.
Maar dat wil niet zeggen dat je nu ineens het recht hebt om wie anders leeft of denkt als jij met misprijzen te gaan bejegenen.
Het is integendeel een goede zaak om diegene die wel goed doen een hart onder de riem te steken.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar een documentaire die afgelopen week op Canvas te zien was. De gebeurtenissen van 9/11 En dan zag ik dat deze gebeurtenissen gevolgd werden door een enorme golf van steun en solidariteit voor de hulpdiensten. Voor de brandweerlui en ambulanciers die met gevaar voor eigen leven anderen ter hulp schoten en daarbij helaas het leven lieten. En toen moest ik even denken aan de vele steunbetuigingen die de mensen in de zorg vorig jaar TERECHT kregen tijdens de coronacrisis.

Laat me hierin heel duidelijk zijn.
Wie dingen denkt als: "ja maar die Amerikanen hebben het toch zelf gezocht met hun eeuwige bemoeienis met andere landen en hun oorlogen en zo."
Of: "Nu weet de westerling ook eens hoe het is om te leven in angst voor terreur, aanslagen of bombardementen."
Die weet echt niet wat hij lult.
Want hoe fout de beslissingen ook waren  om zich te gaan moeien met conflicten waar ook ter wereld. Denk aan Vietnam, Irak, Afghanistan, Syrië. Er zijn heel veel mensen die tegen deze beslissingen hebben geprotesteerd.
Die er kritiek op op hebben geuit en deze met alle mogelijke middelen probeerden te stoppen.
Vergeet niet.
HIER MAG DAT!!!
Hier in het westen mag je je ongenoegen uiten over eender welke beslissing van de overheid. En kan je deze tegenhouden als je daar genoeg medestanders voor vindt? Hier mag je op straat komen en manifesteren. Op voorwaarde dat je niet gaat rellen en andermans gerief niet kapot maakt. Doe je dat toch, dan moet je niet komen huilen als 'Oom Agent' met zijn 'matrak' gaat slaan.
Mag dat in Afghanistan waar de Taliban 20 jaar na 9/11 en de inval van de USA terug aan de macht is? Mag dat in het Syrië van Assad? Mag dat in Rusland of in Turkije?
Nee dat mag daar niet.
Daar vlieg je in een donker hok en wordt je gemarteld als je kritiek hebt op de overheid.
Hier mag je zelfs rondbazuinen 'dat de overheid het volk vergiftigt met vaccins tegen een ziekte die een sterftegraad heeft van minder dan drie procent'.
Ik hoef u niet te vertellen over welke ziekte het hier gaat.
Maar dit soort bullcrap mag je  gewoon op Facebook zetten. Het enige wat je riskeert is dertig dagen ban op Facebook. Maar dat riskeer je voor veel minder dan dat.

De aanslagen op 9/11 en alle anderen daarna waren aanslagen op het VRIJE WESTEN en op alles waarvoor het staat.
Vrijheid, democratie, mensenrechten, onderwijs, toegankelijke gezondheidszorg, juridische bescherming, gelijkheid van man en vrouw, etc.
Daarom zeg ik dit!!!!
Wie deze aanslagen vergoelijkt of goedpraat is voor mij ook een vijand van het westen en alles waarvoor het staat.
Punt andere lijn.
En op eigenlijk gewoon ondankbaar.
Ondankbaar voor de vele kansen die je in zo goed als elk westers land krijgt. Onderwijs is er zeer toegankelijk en goedkoop tot zelfs zo goed als kosteloos. In westerse landen kan lezen en schrijven. Kindersterfte is hier zeer laag, zeker in vergelijking met derde wereldlanden. Ook sterven hier zeer weinig moeders tijdens de bevalling, wat in Afrikaanse of Aziatische landen wel heel anders is.
Hier moogt ge zo anti-westers zijn als je zelf maar wil. Ja echt wel.
Ge moogt alleen niet provoceren en met een swastika of IS-vlag lopen zwaaien of in boerka rondlopen.
Ja we moeten ergens een lijn trekken.
Moogt ge met de regenboogvlag rondlopen in Saudi-Arabië? Moogt ge als vrouw in een kort topje en minirok rondlopen in Iran? Moogt ge een 'Proud to be gay' t-shirt dragen in Rusland?
Nee...
Dat mag allemaal niet.
Ge riskeert er om gearresteerd of zelfs op straat doodgeklopt te worden. Ge wordt er verstoten en verbannen als ge u niet kleedt of niet leeft naar de normen door geloof of overheid opgelegd.
Dit is de reden waarom vele mensen hier hun heil zoeken. Omdat ze hier in vrijheid willen leven. Zonder angst, zonder vrees. Ze willen zichzelf zijn.
En dat kan je hier.
JEZELF ZIJN!!!

Ik denk dat dit hetgeen is wat westerse landen zo bijzonder maakt. Dat ge uzelf kunt zijn. Dat ge kunt leven volgens uw normen of uw wensen. Zijt ge gelovig? Geen probleem. Leeft ge in een 'manage au trois' waarvan één van uw partners een transseksueel is. Geen probleem. Vroeger wel, maar nu niet meer.
Prachtig toch.
Weet je lieve mensen?
We beseffen te weinig hoe prachtig dat wel niet is?
En ik vrees dat dit een grotere bedreiging is dan alle terroristen samen.
Als wij niet wat vaker zeggen hoe prachtig al die verwezenlijkingen die wij in het westen hebben wel niet zijn. Dan zegt niemand het.
We moeten ophouden met onszelf zo neer te halen of laten neerhalen door volk dat in alles en iedereen racisme of discriminatie ziet.
En dat eigenlijk niets anders doet dan spijkers of laag water zoeken.
Echt... Stop daarmee.

En wie na dit alles te lezen vindt dat deze blog en ikzelf niet 'woke' genoeg zijn.
Lees alles eens opnieuw. Misschien heb je het één en ander niet goed begrepen.