Pagina's

woensdag 20 maart 2019

Verbouwen in vertrouwen (slot)


De volgende ochtend werd Sheila wakker en sloeg ze het vuile deken van zich af.
Mathieu was nog in een diepe slaap verzonken.
Sheila slaagde erin om ook enkele uurtjes de slaap te kunnen vatten, ondanks de heftige pijnen als gevolg van de klappen die ze kreeg van Ollie en Dylan.
Ze liep naar het keukentje en goot een kan water in het koffiezet apparaat.
Ze trok haar t-shirt uit en haar BH en waste zich aan het aanrecht.
Met een stinkend washandje en een flinke klets zeep.
Daarna spoelde ze haar lichaam af met veel water.
Dan werd Mathieu wakker.
Zat Sheila aan te gapen.
Kwijl liep over zijn kin.
"Bonjour Mathieu, vous ete bien dormir?" vroeg Sheila.
"Oui," zei hij.
Hij wees naar haar borsten.
"Belle seins," zei hij. "Mooie borsten."
"Merci Mathieu," zei ze.
"Tu lavé ta chatte aussi? (ga je je poesje ook wassen?)" vroeg hij ongegeneerd en met een grijns op zijn gezicht.
"Ja," zei ze ineens.
"Maar dan wil ik dat jij je 'bite' ook wast, OK."
Ze vond nog een al even vuil washandje, spoelde het af en gaf het aan Mathieu.
Waarna ze meteen haar broek liet zakken en haar intieme zone begon te spoelen met veel water.
Ze zag hoe Mathieu met zichzelf begon te spelen, en liet hem begaan.
"Hier nog een beetje," wees ze naar het topje van zijn eikel. Welks hij meteen beroerde met het washandje, terwijl hij dat deed spoelde ze haar intieme delen af met wat water, daarbij keek ze hem suggestief aan.
Wat maakte dat hij meteen klaarkwam.
Ze had wat ze wilde.
Ze had hem verlost van zijn hitsigheid nog voor hij ook maar iets in zijn hoofd kon halen.
Dat hij haar naakt zag deerde haar niet. Als er iets is waarop je Sheila niet kan betrappen, is het dat ze zich zou schamen om voor een wildvreemde uit de kleren te gaan.
Wat zou ze ook?
Als tiener liep ze graag uitdagend gekleed in een jeansbroek waarvan ze eigenhandig de pijpen had afgesneden tot vlak onder haar billen en een kort en weinig verhullend topje.
En van wat losbandigheid was ze zeker niet vies, al op heel jonge leeftijd liep ze op school of op op fuiven de aandacht van de jongens te trekken met haar flirterige gedrag.
En het laatste waar ze zich zorgen over maakte was haar reputatie. Tot groot ergernis van haar ouders, nu ja vooral van haar moeder.
"Je gho ghie nog e slechte name kriegn", zei ze dan altijd.

Even later trok ze haar kleren terug aan en nam ze twee mokken koffie uit de keukenkast.
En schonk voor Mathieu en haarzelf heerlijke dampende zwarte koffie in.
Waar ze met gulzige teugen van dronk.
Ze had er geen idee van hoe laat 'Ollie' en Dylan zouden terugkomen dus besloot ze om de tijd maar wat te doden met een spelletje kaarten.
En ontdekte dat Mathieu voor een verstandelijk beperkte jongen heel veel spelinzicht had.
Alsook dat hij verbaal heel klever uit de hoek kon komen.
Er ontstond een hechte band tussen Sheila en Mathieu.
Hij vertelde meer over zijn mama.
Die 'naar boven moest gaan met mannen', waarna Ollie elke avond langskwam.
Die dan altijd raasde en tierde.
Terwijl Mathieu buiten op het kleine koertje moest blijven tot Ollie weer buiten was.
Waarna hij zijn moeder steevast aantrof huilend van de pijn en onder het bloed.
En over zijn grootouders. Zijn 'Mémé' Agnes en 'Parrain' Charles die nog in de mijnen heeft gewerkt en na de sluiting van de mijnen in een fabriek ging werken waar hij zich vooral liet gelden als vakbondsafgevaardigde.
Terwijl ze luisterde naar Mathieus verhalen wachtte ze vol ongeduld op de terugkeer van 'Ollie'.
Daar was hij dan.
Mathieu kromp ineen van angst.
"Restez la," zei Sheila.
"Blijf hier jongen... Alles komt goed. Je promise, ik beloof het je," zei Sheila terwijl ze hem in zijn arm kneep.
Dan verliet ze het afgesloten kantoorgedeelte.
"Wel, waar is Mathieu." vroeg Ollie verbaasd.
"Ik had verwacht dat hij u tot pulp zou slaan en daarna suf zou neuken.
En we u alleen maar ergens hoefde te dump.... "
Sheila zei niets liep onverstoorbaar op 'Ollie' af.
Waarna ze hem met een welgemikte trap in het gezicht tegen de grond werkte.
Dylan zette het op een lopen.
Maar raakte niet ver.
Sheila nam de baksteen waarmee Ollie haar afgelopen nacht in het gezicht sloeg en mikte hem tegen Dylan's achterhoofd.Hij viel op zijn buik en bleef roerloos liggen.
Dan riep ze Mathieu. "Viens t'aider, kom helpen." gebood ze.
Samen bonden ze 'Ollie' en Dylan die nog buiten westen waren vast op een stoel en sloten hen zo op in het kantoorgedeelte.
Ze spuwde vol minachting in Ollie's gezicht.
"Ghodverdoms lowlife!" sneerde ze.
Ze nam Mathieu mee naar haar wagen nadat ze haar smartphone en autosleutels terug had gevonden in de binnenzak van 'Ollie's' jas.

"Nu moet je me helpen jongen," zei ze terwijl ze de auto startte.
"Je moet me tonen waar zich het café van je Mémé en Parrain bevindt, ok?"
"OK," zei Mathieu terwijl Sheila koers zette naar de Ring  van Brussel.
Terwijl ze met een stevige vaart richting Charleroi reed schakelde Sheila de handsfree in en belde ze Lou op.
"Eindelijk!" hoorde ze hem zeggen.
"Waar zit gij ergens? We maken ons hier allemaal ongerust."
"Dat es nie nodig 'moatje'," antwoordde Sheila.
"Ik ben veilig en wel. Maar ik heb wel wat hulp nodig Lou.
Er staan foto's op mijn mailbox en die zou je moeten op een USB-stick zetten en ermee naar de politie stappen, ik zal je het paswoord van mijn inbox doorgeven. Ga er meteen mee naar Hoofdinspecteur Alain Donck.
"Doe maar," zei Lou. Ik zit toch achter mijne computer nu.
Sheila gaf aan welke username en paswoord hij moest intypen, Lou geraakte zonder problemen op haar mailbox vanaf zijn computer.
"God nee, da's dat stuk crapuul genaamd Dylan Tempels." zei Lou.
"Samen met een moddervette kerel van het louche type."
"Ja dat zijn ze," zei Sheila.
Ik heb dat kereltje bij zijn ballen, en die dikzak is het brein achter die diefstallen. En nu wil het toeval dat ik met die gast ook nog een eitje heb te pellen.
Ze waren veel meer van plan Lou, veel erger dan het pikken van wat bouwgerief."
"Wat dan?"
Sheila zuchtte, kon het amper onder woorden brengen. Zo erg was ze onder de indruk.
Het idee alleen al deed haar maag draaien.
"Ze hadden een plan opgezet om Francis Pelckmans te helpen ontsnappen uit de instelling voor geïnterneerden."
"Wat?" vroeg Lou.
"Meende gij da?"
"Ja," zei Sheila.
"Ik meen dat.
Maar ik moet eerst even iets heel anders afhandelen.
Vertel er je wel over als ik terug ben."
"OK," zei Lou.
"Doe maar.
Ge moet alleen verstaan dat ik kei ongerust was." zei hij.
"Dat es nie nodig moatje," zei ze.
"Je zie me nog nie kwiet.
Nooit nie.
Ghie en ek... Da's vor olsang Lou!" zei ze.
Die woorden raakten Lou diep in het hart.
"Ksienugeire," zei hij.
Het klonk gemeend.
Dat wist Sheila.
Voelde ze
"Ek joen ook," zei ze met een brok in haar keel.
"Cette ton marie?" vroeg Mathieu
"Oui," Antwoordde Sheila.
"Vous t'aimes hui hein." zei hij.
"Ja jongen," zei Sheila.
"Ik zie hem zielsgraag.
En wil  hem nooit meer kwijt."
Dan keek Mathieu Sheila aan.
"Bon courage," zei hij.
Het klonk gemeend.
Sheila haalde diep adem.

Na een uur rijden reed Sheila Jumet binnen.
Ze reed door grauwe ééntonige wijken.
Waar een deprimerende sfeer hing.
Dit is 'het zwarte land'.
De streek die gekend stond voor de chronische werkloosheid, bittere armoede en deprimerende uitzichtloosheid.
kleine grauwe huisje, scheef hangende rolluiken, afgebladderde ramen, beduimelde gordijnen,
De streek waar de pijnlijke herinneringen aan De Zaak Dutroux nog levendig waren.
Het was koud, winderig en regenachtig.
Ondanks het feit dat het al eind mei was.
Leek het eerder late herfst in plaats van late lente.
De temperatuur die nauwelijks boven de tien graden uitkwam.
Vlagen van ijskoude regen.
Soms zelfs met hagel erbij.
"Ici a droite," zei Mathieu.
"Cette café dans le coin, ca c'est le café de Mémé et Parrain."
Sheila parkeerde haar wagen op de laatste parkeerplaats bij de hoek van de straat waar ze daarnet nog door reed.
Op de hoek was er een café.
'Le Prince Albert'.
Een ouderwets café met sanseveria's bij het raam, zo'n gordijn aan een koperen buis, zwarte en bruine tegeltjes op de vloer, al jaren dezelfde stoelen en tafels en een tapbiljart.
"Luister," zei Sheila tegen Mathieu.
"Jij blijft hier in de auto op me wachten, ok.
Is dat afgesproken?
Dan kom ik je halen en kan je je Mémé en Parrain zien, ça va?"
Mathieu knikte.
Hij kon niet wachten om zijn Mémé en Parrain na al die jaren terug te zien.
Sheila stapte het café binnen en werd overvallen door een penetrante geur van sigarettenrook. Hier leek niemand zich ook maar iets aan te trekken van het rookverbod op café's.
Aan de toog zaten uitgebluste types, zonder uitzondering waren ze allen werkloos en leefden ze van één of andere uitkering.
Dronken ze overmatig en staarden ze voor zich uit met een doffe blik in de ogen, en allen hadden ze een brandende sigaret in hun hand.
"Bonjour tout le monde, pour moi un chope."  zei Sheila terwijl ze zich op de laatste vrije barkruk zette,.. "Je te peux deposer un question sils vous plais madame?" Vroeg ze meteen met de deur in huis vallend.
De waardin was een stokoude gezette vrouw met grijs onverzorgd haar, overdreven geschminkt, en ze droeg een tot de draad versleten bloemetjeskleed dat los over haar uitgezakte lijf hing. Ze bekeek Sheila met enig wantrouwen. Ook zij hield een brandende sigaret tussen haar vingers.
"Oui tu peux," zei ze kortaf.
"Stel je vraag maar."
"Wel," zei Sheila.
Het gaat over jullie kleinzoon Mathieu.
Agnes bekeek Sheila met een scherpe doordringende blik.
"Com'on tu connais mon grand fils?" vroeg ze meteen.
"Weet je waar hij is?"
Sheila knikte.
"Ik heb hem weggehaald van bij Olivier Beauregard, bijgenaamd 'Ollie Le Gros'.
"Un instant," zei Agnes.
Ze liep haastig naar het vertrek achter het café.
"Charles!!!" riep ze luid.
"Charles vien un fois! vite!"
Een oud gebocheld mannetje kwam de gelagzaal binnen.
In het haast onverstaanbare Waalse dialect vertelde Agnes aan Charles dat Sheila wist waar haar kleinzoon was.
"Cjette un Flamande, petetre tu parlej de Neerlandaisj!" zei Agnes in haar sappige 'Patois'.
"Aaah goeiendag madame!" zei Charles met ietwat hese stem, niet meer of ook hij is een verstokte roker.
"Wa wetje ghie van uzze kleijnzeune?"
"Heel wat," zei Sheila.
"Kom meej vanachtern," zei Charles. Dan draaide hij zich om en riep hij naar de klanten, "excusej moi mais cette fermej pour au'joudhui. Question de famiejl!"
Sheila nam haar pint en volgde Charles naar de sober ingerichte leefruimte achter het café.
Een achterkeuken met een krakkemikkige tafel, een oud gasvuur, vuil aanrecht bruine tegeltjes waarvan er al heel wat gebarsten waren, een transistor radiootje en een TV toestel van minstens 25 jaar oud.
Meer was het niet.
Charles Verwichte was de zoon van uitgeweken West-Vlamingen die in de donkere jaren dertig hun heil gingen zoeken in Wallonië.
Hij zag het levenslicht in Jumet.
Op school sprak hij Frans, met zijn vriendjes 'Waals' en thuis Vlaams.
Nu nog altijd spreekt hij een woordje Vlaams met enkele andere vaak stokoude Vlamingen die er hun 'chope' komen drinken, hun gazet kwamen lezen of de tijd kwamen doden met een spelletje kaart. En die net als zijn ouders hun geluk in het 'zwarte land' kwamen beproeven.
"Woar es uzze kleejnzeune?" vroeg Charles.
"Hoe es 't ie d'eran toe?"
Sheila gaf eerlijk antwoord en vertelde over de toestand waarin ze hem aantrof.
En ook over dat ze de politie over heel die zaak had ingelicht en dat 'Ollie Le Gros' nu vast al in de boeien geslagen zou zijn."
"Als u me even toestaat, dan ga ik Mathieu halen."
Vijf minuten later stapte Mathieu het inmiddels lege café binnen.
Het weerzien was hartelijk.
"Mon gamin!" snikte Anges.
"Vous ete grandir hein," zei Charles.
"Tu sais qu'est qui tu promaisse?" vroeg Sheila.
"Eerlijk antwoorden op de vragen die de mensen van de politie gaan stellen.
Inmiddels arriveerden twee rechercheurs in het ondertussen zo goed als lege café.
Die zeer opgetogen waren dat de gruwelijke moord op een jonge alleenstaande moeder eindelijk kon worden opgelost.
De rechercheurs twijfelden ernstig aan het verhaal dat Olivier Beauregard opdiste.
Waarin hij vertelde dat hij zijn zoon Mathieu kwam halen - zogezegd - omdat Magalie Verwichte haar zoontje Mathieu zou verwaarlozen, hem sloeg en dat hij in zijn eigen uitwerpselen moest slapen.
Hij stapte met Mathieu naar de politie om klacht neer te leggen tegen Magalie, maar niet zonder hem goed de les te spellen over wat hij zeker moest zeggen en vooral wat niet!
Toen de agenten na het verhoor Magalie opzochten om haar versie van de feiten te horen, deden ze een gruwelijke ontdekking.
Ze troffen haar aan in de keuken van de kleine arbeiderswoning met ingeslagen schedel.
Olivier had haar hoofd tegen een hoek van de tafel gelegd en haar daarna toegetakeld met een zwaar voorwerp.
Haar schedel was niet gebroken... MAAR VERBRIJZELD!
Er was geen cash geld aanwezig en haar juwelen alsook haar gsm - een Nokia 3310 - was gestolen.
Roofmoord?
Of was het die opvliegende pooier die elke dag langskwam om het geld op te eisen dat ze verdiende door met allerhande mannen naar bed te gaan die afkwamen op de advertenties die Ollie Le Gros op het internet liet plaatsen met bijhorende suggestieve foto's van Magalie wiens gezicht hij met Photoshop bewerkte zodat ze onherkenbaar was.
Het bleek het laatste.
Ollie vond dat ze 'te oud' werd om nog om te brengen.
Waarna hij besloot om zich van haar te ontdoen.
In het huis waarin Magalie woonde vestigde hij al gauw een ander meisje die er in ruil voor onderdak mannen moest ontvangen. Mathieu nam hij met zich mee, om hem allerlei vuile werkjes te laten opknappen. Voornamelijk het sorteren en eventueel poetsen van zijn gestolen goed. In ruil daarvoor kreeg hij klappen en vernederingen te slikken en leefde hij al een dier in de oude loods van Ollie in een Brusselse achterbuurt.

In de nasleep van het onderzoek naar de praktijken van Olivier Beauregard werd Sheila gecontacteerd door het parket.
Tuurlijk werkte ze mee, en gaf ze antwoord op alle vragen en toonde ze alle bewijsstukken die ze verzameld had.
Vooral de foto's waarop te zien was hoe 'Ollie' aan Dylan een enveloppe gaf.
Die hij moest afgeven aan Francis Pelckmans.
Ze wilden hem helpen ontsnappen.
In de instelling waar Francis Pelckmans verbleef werd inderdaad een enveloppe met in totaal twintigduizend Euro gevonden. Alsook een kaartje met daarop een telefoonnummer dat aan Olivier Beauregard toebehoorde.
Verpletterende bewijzen, ontkennen had dus weinig zin.
Sheila bleef de zaak opvolgen en vernam meteen van de parketmagistraat dat dankzij haar toedoen, dankzij die ene gouden tip van haar duidelijk was geworden dat Francis Pelckmans HELEMAAL NIET ONTOEREKENINGSVATBAAR WAS!
Maar integendeel bij zijn volle verstand is!!
Want hoe zou hij anders in staat zijn om zorgvuldig gedetailleerde aantekeningen te maken in een schrift dat hij onder zijn hoofdkussen bewaarde. En hoe zou er anders in geslaagd zijn om maar liefst drie gsm's in zijn kamer te krijgen?
En er geen reden is om het niet tot een proces te laten komen waarin hij zich ook zal moeten verantwoorden voor de dood van Sandra Musschaert. Net zoals zijn kompanen die hun straf intussen al kennen.
Ook Dylan en zijn vriendjes die in zijn opdracht bouwmaterialen stalen op de werf van Sheila's huis dat in de steigers stond, zullen zich moeten verantwoorden voor de rechter.
Bovendien diende Sheila ook klacht in tegen hem en tegen Ollie voor de slagen en verwondingen die ze moest ondergaan.
Haar neusbeen bleek gebarsten te zijn, waardoor ze met een verband rond haar neus moest rondlopen. En haar twee tanden die los zaten moesten door de tandarts operatief verwijderd werden.
Na het bezoek aan de tandarts stapte ze de Dinky Toys binnen.
"Willem, voe mie ne whisky... 'k Heint nodig nu!!" zei ze.
Lou zat er zoals gewoonlijk driftig te discussiëren met enkele andere vaste stamgasten.
Hij draaide zich om.
"En, hoe was het bij de tandarts?" vroeg hij. "Ge hebt hem toch goed laten doorrekenen zeker? Laat dat crapuul van een Dylan Tempels maar goed bloeden zulle."
"Wat zou ik daarmee bereiken?" zei Sheila.
"'t Ventje heit ghinne nagel voer a ze lege luie koente te scharten," zei ze cynisch.
"Zo lange meugelijk in de bak bluuvn ja. Dat hopen 'k da ze dermee doen.
E gevoar voe de maatschappieje es dadde, nie meer of nie minder.
Weet je Lou," zei ze. "Ik ben al blij dat ik mijn materiaal terug heb, mijn sierstenen, mijn tegels, en de firma Verplancke hun dure materiaal en machines.
Maar dat weegt niets op," zo vervolgde Sheila nadat ze een flinke slok van haar whisky had genomen.
"Tegen het feit dat Mathieu, die verstandelijk gehandicapte jongen die door Olivier Beauregard als slaaf werd behandeld en die moest slapen op een vieze matras... "
Sheila moest even naar adem happen, het werd haar even te machtig als ze terugdacht aan de erbarmelijke omstandigheden waarin Mathieu leven moest.
"Dat Mathieu nu herenigd is met zijn grootouders, de ouders van zijn moeder die door 'Ollie Le Gros laffelijk werd doodgeslagen gaf mij een opgelucht gevoel.
Hij gaat nu naar een dagcentrum voor mensen met een verstandelijke beperking en woont nu gewoon bij zijn grootouders in.
Ze zien ondertussen uit naar een plaatsje in een tehuis voor mensen met een beperking.
Maar die jongen is gelukkig Lou.
En dat maakt me zoveel blijer dan het feit dat ik mijn spullen terug heb.
Het maakt me zelfs blijer dan het feit dat ik kon voorkomen dat Francis Pelckmans op vrije voeten is."

Lou keek Sheila aan.
Legde zijn hand op de hare.
"Daarom heb ik u zo geiren se.
Gij zijt ambitieus en ge weet wat ge wilt.
Maar hoe ambitieus ge ook zijt.
Ge blijft oog hebben voor de noden van een ander.
Dat vind ik schoon van u.
Veel mensen geven niet om jongens zoals Mathieu.
Zelfs door hun ouders worden ze weggemoffeld en zelfs gedumpt.
Dat heb ik zelf met eigen ogen gezien als kind.
In onze straat woonde een jongen, een mongooltje.
Allez ja, ik weet dat ge dat niet meer zo moogt zeggen. Maar zo noemden ze zo'n gastjes vroeger.
Ricky heette hij.
Ricky zat altijd alleen.
Ricky werd door iedereen gemeden.
Ik zie hem daar nog staan leunend tegen een elektriciteitscabine als wij op straat aan het sjotten waren.
Met die doffe wazige blik in zijn ogen.
Het was de eerste zomer dat Gracienne bij haar Marraine kwam logeren in de grote vakantie, en met ons meespeelde.
Met ons, een stel luidruchtige tienjarige straatjochies.
Als enige meisje.
Weet je wat heet eerste was wat ze vroeg?
Waarom we Ricky niet lieten meespelen?
We verklaarden haar voor gek.
"Hey, wat dacht die meid wel?
Dat wij 'die mongool' zouden laten meespelen, hij kon nog niet eens tegen een bal schoppen of een bal vangen."
Maar ze dreef haar willetje door en we maakten kennis met haar sterke karakter.
Ricky mocht meespelen.
Zijn gezichtje klaarde op.
Ze leerde hem enkele basistechnieken en zorgde ervoor dat hij zijn eerste goal maakte.
Hij kreeg een zekere vorm van eigenwaarde.
We vonden hem eigenlijk wel grappig. Niet grappig in de zin van 'hem uitlachen'.
Maar hij had iets ontwapenends.
Ricky.
Dat kereltje had mijn hart gestolen.
'Grace'ke' vertrok na de vakantie terug naar haar ouders in Antwerpen.
Maar Ricky werd onze vriend.
Eigenlijk vooral mijn vriend.
Tot zijn ouders hem naar een instelling stuurden.
We zagen hem nooit meer terug.
Ik was daar kwaad over.
Echt kwaad.
Ziet ge, daarom mis ik haar zo hard.
Ze heeft me zoveel geleerd over het leven.
Leerde me anders naar de dingen en vooral naar de mensen kijken."
Een traan liep over Lou's wangen.
Sheila sloeg zijn arm rond haar hals en wreef over zijn rug.
Lou keek haar aan.
"Ik heb het al meer gezegd Sheila.
Gij doet mij zo hard aan 'haar' denken.
Hoe dat ge in het leven staat.
Hoe dat ge met mensen omgaat.
Hoe dat ge het beste uit mensen kunt halen.
Al die dingen dus.
Hoe meer ik dat besef Sheila...
HOE MEER IK VOOR U VOEL!!!"


maandag 18 maart 2019

Verbouwen in vertrouwen 6


Sheila zat vastgebonden op een stoel.
Half ontkleed.
Nog buiten bewustzijn.
Haar achterhoofd zat onder het bloed.
Van de klap die ze kreeg toen ze langs achteren werd aangevallen terwijl ze de loods waarin Olivier Beauregard en Dylan Tempels het gerief dat uit haar huis gestolen werd aan het uitladen waren.
En ze vernam wat ze van plan waren met het geld dat al dat gestolen goed moest opbrengen.
Namelijk de crimineel en serieverkrachter Francis Pelckmans helpen ontsnappen.
'Ollie Le Gros' zoals Beauregard werd genoemd liep naar haar toe met een grote emmer water.
Die hij over haar uit kieperde.
Sheila schrok zich rot! "Verdomme wat es dat hiere?" vroeg ze.
"Reveilles toi! Sale pute!" hoorde ze Ollie zeggen. "Wakker worden jij slet!"
Sheila keek Ollie aan. "Och t'es ghie," zei ze cynisch.
"Ik zou maar uitkijken wie jij een slet noemt, dikke pervert!" sneerde Sheila.
"Ta gueule!!!!" Schreeuwde Ollie terwijl hij haar een geduchte klap in het aangezicht gaf.
"Ik voer hier het woord, begrepen 'hoerejoeng'?"
"Wel, wel, wel... " grinnikte 'Ollie' terwijl hij Sheila van kop tot teen bekeek.
Hij had haar t-shirt en BH uitgetrokken en ergens in een hoek van de hangaar gegooid.
En bekeek haar met een blik van geile wellust.
"Nooit gedacht dat ik jou hier nog zou terugzien." zei hij.
"Jij bent nog geen haar veranderd.
Je bent nog altijd een half manwijf.
Je hebt nog altijd een veel te grote bek voor een wijf.
En je bemoeit je nog altijd met andermans zaken!"
"Dat materiaal dat in die camionette zat is wel in mijn huis gestolen ja!" zei Sheila.
"Denk dat ik alle redenen heb om me hiermee te moeien!"
"Mais oui, bien sure ma belle!" zei 'Ollie'.
"Tuurlijk maske.
Je hebt gewoon gelijk dat je het spoor volgt van de dieven die uit jou huis kwamen stelen.
Het spoor dat zo heel toevallig bij mij uitkwam.
Die ex instructeur van de para-commando's die uit het leger werd gegooid.
Ook weer door jou bemoeizucht.
Ik zat hier op te wachten.
Nee echt.
Toen de handlangers van mijn kompaan Dylan hem kwamen melden dat hun werkgever werd ingehuurd door ene Sheila Verdoolaeghe zag ik mijn kans schoon om twee vliegen in één klap te vangen.
Niet alleen konden we ook in dat mooie herenhuis van jou kostbaar materiaal stelen welk ons een stevige som geld kan opbrengen.
Geld dat we nodig hebben voor ons andere grote plan.
Maar loerde de gelegenheid om de hoek om mij te wreken!
Om mij te wreken voor hetgeen dat gij mij hebt geflikt!!!!
"Ik heb jou niks geflikt!" zei Sheila.
"Je had het alleen maar aan jezelf te danken ja!
Je hebt het alleen aan jezelf en aan je perverte streken en aan je smerige machtsmisbruik te danken at je uit het leger werd gesmeten!
Steek dat maar goed in je vette kop Olivier Beauregard!"
'Ollie' keek Sheila aan.
Zijn gezicht kleurde bloedrood en het zweet liep van zijn voorhoofd.
Dan gaf hij haar weer een klap.
Ditmaal met de vuist!
En daarna nog één.
"Niemand!
Niemand legt Ollie Le Gros ook maar één strobreed in de weg." brulde hij in haar oor.
En niemand moet het wagen om Ollie Le Gros de les te spellen.
Heb je me gehoord smerige teef?
Niemand!
EN ZEKER GEEN WIJF!!!"
"Ik wil mijn t-shirt terug!" eiste Sheila.
"Pourqoui?" Vroeg 'Ollie'.
"Meuge wijlen aa tetten niet zien misschien?"
Hij begon haar borsten te betasten, Sheila voelde één en al walging.
"Gij ziet er verdomme nog goed uit voor een wijf dat tegen de veertig aanloopt Sheila Verdoolaeghe!" zei hij.
"Kom, lot ons de rest uuk mor nekeer zien!" zei hij terwijl hij haar benen losmaakte waarna hij haar broek begon los te knopen!
"Bluf van me lief ghie nieweirt!" Brulde Sheila.
Maar 'Ollie' trok zich daar niets van aan en rukte brutaal haar jeansbroek naar beneden.
Sheila kon zich niet verweren, ze zat vastgebonden op een stoel met haar handen op haar rug en Ollie hield haar benen stevig in bedwang met zijn enorme handen en sterke armen. Hij bond haar benen ook meteen terug vast eens ze helemaal naakt was.

"Regarde ça," zei 'Ollie' terwijl hij zijn arm rond Dylan zijn schouders sloeg.
"Zie ze daar nu eens zitten.
Naakt en machteloos.
Naa edde zuu ghin gruut bakkes niemeer hé... Truttemie!" zei hij grijnzend in het Brusselse dialect.
Hij knoopte zijn broek los en haalde zijn penis eruit terwijl hij zijn voet op Sheila's bovenbeen plaatste.Terwijl trok hij aan haar haren.
"Allez! Suce ma bite, sale pute!" zei hij misprijzend terwijl hij zijn pik voor haar neus liet hangen.
Sheila draaide haar hoofd weg, 'Ollie' zijn lid stonk uren in de wind en zijn eikel zat onder de 'kaas'.
"Als 'k me moend opendoen, es 't voe der e stik uut te bietn," zei Sheila.
"Dat je dat maar goed weet... PERVERT!"
"Dylan, prend une de ça," wees 'Ollie naar een drietal bakstenen die ergens in een hoek lagen. Sloom liep Dylan er naartoe kauwend op zijn kauwgom, nam er één en gaf die aan 'Ollie'.
"Nu kunt ge kiezen slet," zei hij.
"Of ge zuigt me klaar?
Of ik bewerk je gezicht met die baksteen tot niemand je nog herkennen zal!"
Hij sloeg haar in het gezicht met die baksteen.
"De keuze, is aan u!"
Sheila besefte dat ze geen andere keuze had.
Ze bloedde uit haar neus.
Er zat een tand los, twee zelfs.
Ze was ontdaan van al haar waardigheid en ze wist dat dit tweetal tot alles in staat was.
Ze opende haar mond, 'Ollie' duwde zijn pik er diep in terwijl hij haar hoofd stevig vasthield.
Ze begon hem oraal te bevredigen.
Hoewel haar maag keerde.
Deed ze haar best om haar verstand op nul te zetten.
Ze zoog 'Ollie' klaar.
"Oooooh ça c'est bon!" kreunde hij.
"Allez Dylan c'est a toi, 't is aaven toer!"
Dylan aarzelde.
"Wat is er?
Te oud of wa?
Hé, ge weet wat ze zeggen hé copain.
Dans un vielle casserolle tu faites la meilleur potage hein mon ami."
"Dat is 't niet!" zei Dylan.
"Maar ik zou haar eigenlijk veel liever in elkaar rammen!
Ze laten boeten voor hetgeen ze mijn grootmoeder heeft aangedaan!"
Hij keek Sheila vol minachting aan.
"Ik versta u wel jongen!
Allez vooruit, ga je gang. Lot aa mor nekeer ghoe ghoan!"
Sheila hield de adem in.
Zag hoe Dylan zijn vuisten balde. Terwijl hij venijnig zat te kauwen op de kauwgom die hij in zijn mond had.
Weer kreeg ze klappen.
Dylan gebruikte haar hoofd letterlijk als boksbal.
Half versuft hing ze in de stoel.
"Da's voor wat ge mij, mijn zus en mijn grootmoeder hebt aangedaan... BITCH!" Sneerde hij.
"Maar wacht maar.
Tot 'Nonkel Cis' u onder handen krijgt.
Dan zijt ge nog nie jarig.
Ik zal met plezier toekijken hoe hij u heel langzaam kapot gaat maken, heel traag en heel pijnlijk."
Gij gaat nog veel pijn lijden fucking bitch, dat geef ik u nu al op een briefje!"
"Bon, we gaan het hierbij laten," zei Ollie terwijl hij haar BH en t-shirt voor haar voeten legde, waarna hij Sheila begon los te maken.
"Doe rap uw kleren aan," zei hij. "Dat ge er een beetje fatsoenlijk bijloopt, want straks gaat Mathieu u bewaken en die loopt een beetje hitsig de laatste tijd."
Terwijl Sheila zich begon aan te kleden nadat ze eerst het bloed van haar gezicht had geveegd met een nat washandje dat 'Ollie' haar toestopte zag ze dat er een derde man in de loods was.
Hij was achterin de twintig, liep gebocheld, er liep kwijl over zijn kin en hij keek met een ietwat wazige blik.
"Matthieu heeft het verstand van een zevenjarige en kan zich enkel in het Frans uitdrukken." zei Ollie.
"Maar hij heeft de kracht van een os en niemand komt hier binnen of buiten wanneer hij dat niet wil. Maar dat had je daarnet zelf wel gevoeld zeker?
'Eigenlijk-feitelijk' is hij de betrouwbaarste persoon die ooit voor mij werkte.
Maar bon, genoeg gekletst. Mathieu, gij zorgt voor mamzel hier," beval 'Ollie'.
Ge moet gewoon ziet dat ze niet wegloopt! Gaat dat lukken 'Thieuke'? Ik denk het wel hé.
Anders!!!!" 
Bij die woorden richtte hij zijn blik naar een 'teaser' die op een tafel lag. Sheila zag Mathieu ineenkrimpen van pure angst en kookte van woede.
Dan stapte hij in de blauwe Mercedes Sprinter en reed hij achteruit de loods uit die door Dylan gesloten werd.

Daar zat Sheila, in het gezelschap van een jongen met een mentale achterstand die wazig voor zich uit staarde. Sheila had oprecht medelijden met Mathieu.
"Moi prepare un pizza, tu veux un pizza?" vroeg hij aan Sheila.
"Oui," zei Sheila. Haar hoofd duizelde nog van de slagen die ze kreeg van 'Ollie' en Dylan.
Mathieu liep naar het kantoortje dat zich achteraan de loods bevond en van de rest van de loods gescheiden was door een prefabmuur met een deur en venster.
Hij haalde twee pizza's uit de diepvriezer en plaatste die in de microgolf.
Intussen nam Sheila plaats aan een tafel in het keukentje achter het bureau.
"Hoe koste kik zo dom zien?" zei ze tegen zichzelf.
Door niet om me heen te kijken?
Hoe kosten kik zo'n domme beginnersfoute maken?"
Sheila schudde het hoofd en staarde naar de tafel voor haar.
Even later kwam Mathieu terug met twee dampende en geurige pizza's en zaten Sheila en Mathieu in het keukentje pizza te eten.
"Il faites toi mal?" vroeg Sheila. "Doet hij je pijn?"
"Qui?" vroeg Mathieu.
"'Ollie', doet hij je pijn?"
"Non," zei hij.
"Niet liegen Mathieu," zei Sheila.
"Ik zal heus niets verklappen hoor."
Mathieu huilde.
"Je te manque mon maman... " zei hij.
"Waar is je mama?" vroeg Sheila.
Mathieu staarde voor zich uit.
Een logge reus op lemen voeten.
Een jongen met mentale achterstand, groot, log, struis gebouwd.
Vettig donker haar, doffe donkere ogen.
Daarin zag Sheila een groot verdriet.
Een diep verdriet.
"'Ollie frappé mon maman." zei hij.
"Apre il prendez moi avec hui."
"Heeft hij je mama geslagen?"
"Oui, elle crié... Mois restez a l'exterieur.
Il'ya beaucoup de sang."
"Tu etes qu'elle age? Hoe oud was je op dat moment?" Vroeg Sheila die erg aangedaan was en zelfs haar eigen pijn, bonzende hoofd en bloedneus vergat.
Mathieu telde op zijn vingers.
Eerst op zijn rechterhand, dan op zijn linkerhand en dan nog eens twee keer op zijn rechterhand.
"Douze ans, twaalf jaar." Zei Sheila.
"En nu ben je hoe oud?"
"Vingt-huit." zei hij ditmaal foutloos.
"Me ziele ghods", zei Sheila binnensmonds.
"Joengen toch."
Sheila strekte haar arm, haar vingers raakten de knoestige behaarde hand van Mathieu.
Ze streelde de rug van zijn hand.
Hij glimlachte.
"Tu veux niquer?" Vroeg hij ineens terwijl zijn gezicht opklaarde.
"Nee, ik wil niet neuken," zei Sheila kalm.
"Pourqoui pas?" vroeg Mathieu
Teleurstelling stond op zijn gezicht te lezen.
"Je suis marrié," zei Sheila. "Ik ben gehuwd.
Ik heb iemand anders trouw gezworen.
En beloofd om alleen met hem te neuken.
En een belofte breek je niet Mathieu, dat begrijp je toch wel."
Mathieu stond te kijken met zijn vinger in zijn mond.
"Oh, tu est pas un pute?" zei hij.
"Wie heeft er gezegd dat ik een 'pute' ben Mathieu?" vroeg Sheila.
"'Ollie', zei hij."
"Mathieu.
Zou het niet kunnen dat Mathieu wel vaker mensen namen geeft die niet netjes zijn?
Jou bijvoorbeeld.
Hoe noemt hij jou als hij je niet bij je naam noemt."
Mathieu twijfelde, of hij de vraag niet begrepen had.
"'Maboul', 'debile', 'imbecile', 'mongole', 'con'... " zei Mathieu.
Sheila keek hem aan, legde haar handen op de zijne.
"Mathieu.
Jij bent helemaal geen 'maboul'.
En al zeker geen 'debile' of 'mongole'.
Je bent een hele fijne jongen.
Heb je nog familie buiten je mama?
"Oui," zei hij.
"Mémé et parrain."
"Zozo en waar wonen die? Weet je waar ze wonen?"
"Jumet," zei Mathieu.
"Uw Mémé en Parrain zijn vast al heel oud." zei Sheila.
"Parrain célébré son pension deux mois avant 'Ollie prend moi avec," zei hij
"Het was een heel groot feest in het café van Mémé, Café Le Prince Albert. Met veel muziek en ik mocht ook 'un chope' meedrinken." zei Mathieu met weemoed in zijn stem.
"Kijk Mathieu, ik zal ervoor zorgen dat je terug kan naar je Mémé en Parrain.
Maar dan moet je mij wel helpen, ok."
Mathieu's gezicht klaarde op.
"Oh oui je veux t'aidé, vraiment!" zei hij.
Sheila had een plan.
Een snood plan.
Want Francis Pelckmans mocht absoluut niet op vrije voeten terechtkomen.
"Da crapuul hoort thuus achter slot en grendel!" zei Sheila binnensmonds.
"Je suis fatigue," zei Mathieu. "je vais dormir."
"Waar slaap je?" vroeg Sheila.
Mathieu toonde zijn slaapplaats, een matras in een nis achter de keuken die zich achteraan in het als kantoor ingerichte gedeelte bevond dat gescheiden was door ene prefabmuur.
Een stinkende matras en een beduimeld oud deken.
"Is dat je slaapplaats?" vroeg Sheila terwijl de verontwaardiging diep in haar opborrelde.
"Oui," zei hij.
Achter de matras lag een opblaaspop.
"Et c'est qoui ca?" vroeg ze.
"Mon poupée," zei hij.
"Elle appelle Sylvie."
Naast die pop lagen er ook enkele pornomagazines.
"Da's normaal dat ie hitsig stoat aje zo ne joengen pornoboeksjes te lezen geeft," dacht Sheila bij zichzelf.
Mathieu kleedde zich uit zonder enige gene.
Stonk uren in de wind.
Deed nog snel een kattenwasje aan het aanrecht.
Daarna trok hij het deken weg en ging op de matras liggen.
"Tu vais aussi dormir?" vroeg Mathieu.
Sheila slikte even.
Maar zocht dan toch zijn gezelschap op.
Hij gooide de opblaaspop in een hoek van de nis en maakte zoveel mogelijk plaats, lag meer naast dan op de matras.
Galant legde hij het vuile deken over haar.
Gaf haar een natte zoen op haar wang.
"Bonne nuit Sheila," zei hij.
Sheila draaide zich op en glimlachte.
"Bonne oui Mathieu, tu ete un bon mec. Je bent een goeie jongen," zei Sheila waarna ze hem ook een nachtzoen gaf.
Een zachte zoen op zijn mond,hij glimlachte.
Daarna viel Mathieu direct in slaap en begon meteen luid te ronken.
Met zijn duim in zijn mond.
Naakt lag hij tussen de matras en de muur.
Het kon hem niet deren dat hij geen deken had en met zijn zij op de koude vloer lag
Sheila had diep en oprecht medelijden met hem.
Uitgebuit door een ranzige en gewetenloze gangster die hem als slaafje behandelde.
Net zoals hij zovele jonge vrouwen uitbuitte.
Als instructeur bij de para's zoveel jongens vernederde op de meest schofterige manier.
Zelfs zijn seksuele lusten op onwetende jongens botvierde.
Pervert, sadistisch en machtsgeil als hij was.
Het was daartegen dat Sheila in ging.
Hij wilde het met haar ook proberen.
Maar ving bot na hem een flinke stamp tussen zijn benen te hebben gegeven stapte ze naar haar oversten met de bewijzen die ze tegen hem had verzameld.
Die namen haar klacht ernstig en na een tuchtprocedure werd hij veroordeeld voor geweldpleging, chantage en seksueel misbruik en werd ook uit het leger gezet.
En nu zou ze ervoor zorgen dat hij en Dylan de gevangenis in vlogen.
En Francis Pelckmans alsnog voor de rechter zou moeten verschijnen voor zijn aandeel in de dood van Sandra Musschaert.
"Wait and see bende niewerts!"  zei ze.
"Wait and see!!"

zondag 17 maart 2019

Verbouwen in vertrouwen 5


Sheila reed in zeven haasten naar het huis.
Toen ze aankwam ging ze keihard in de remmen en liet ze haar auto in het midden van de straat staan.
Ze zag alleen de bestelwagen van Renovatiewerken Verplancke.
Bij het huis stonden Davy en zijn vader Ernest.
Ze liep er meteen naartoe.
"Ik kreeg vannacht een telefoontje van een 'onbekend nummer', zei Ernest.
En met een vervormde stem, waarschijnlijk door een prop voor zijn mond te houden vertelde de beller dat er mensen dingen in hun camionette aan het inladen waren op één van onze werven.
Ze zeiden de straatnaam en ik wist meteen dat het hier was.
Ik belde mijn zoon en samen gingen we kijken."
"En wat is er weg?" vroeg Sheila.
"Bakstenen, sierstenen, cement, werkmateriaal.
Een hele hoop eigenlijk."
"Dan moeten we de politie verwittigen."
"Ach de politie," zei Ernest.
"Wat gaan die doen?
Proces verbaal opmaken, lastige vragen stellen over waarom we zoveel laten rondslingeren.
En ge hoort er niks meer van.
"Meneer Verplancke, zou het kunnen dat de dieven wel eens bij u zouden werken?" Vroeg Sheila meteen op de man af.
"We hebben inderdaad een vermoeden dat er bij ons lui werken die wel eens achter recente diefstallen op onze werven zouden kunnen zitten.
Maar we moeten het ook kunnen bewijzen hé."
"Laat mij een voorstel doen," zei Sheila.
"Ik ben detective.
En wil jullie graag hierbij helpen om dit discreet te onderzoeken.
Daarna kunt u de stappen ondernemen die u nodig lijken."
"Kunnen we wel proberen hé pa," zei Davy.
"Ja, misschien kunnen we een prijske maken.
Een korting of zo."
"Euh," zei Sheila. "Ik sta er wel op om alles officieel te doen.
ik ben pas begonnen met mijn eigen zaak en wil niet van het begin in de problemen komen."
Ernest slikte even maar ging dan akkoord.
"Misschien dat ik morgenvoormiddag even langskom voor het opmaken van een offerte, kunnen we het even hebben over welke aanpak het beste is in deze zaak."
Beide heren gingen ermee akkoord en gaven Sheila een hand.
Dan reed Sheila naar huis.
Naar haar eigen huis.
Al vond ze het jammer dat haar romantische samenzijn met Lou zo abrupt werd onderbroken.
Maar hij moest er vroeg uit voor zijn werk en ook Sheila had nog een hoop te doen straks.
Dus deed ze maar haar nachtjapon aan en kroop in bed.
Niet zonder hem een lief sms-berichtje te sturen.
"Schietje, je bent nog niet van mij af hoor.
 Dit was nog maar het begin.

Droom lekker en tot morgenmiddag... Love you xxx.
Je moksje!"


De volgende dag ging Sheila dus langs bij Ernest Verplancke voor de bespreking van hoe ze die zaak van de werfdiefstallen zou aanpakken.
Haar eerste opdracht als zelfstandige detective.
Die kans kon ze natuurlijk niet laten liggen.
Dat vond Lou ook wanneer ze hem erover vertelde toen ze onder de middag samen een broodje aten.
Ze hoefde niet lang na te denken over hoe ze dit moest aanpakken.
"Met ouderwets detectivewerk," zo zei ze tegen Lou voor ze een beet nam van haar 'Broodje Gezond'.
Een hele nacht lang in haar auto op de loer liggen tot de dieven zouden komen opdagen, om hen dan op de gevoelige plaat vast te leggen.
Daarom besloot ze om na de middag naar huis te gaan en nog enkele uurtjes te slapen.
Dan 's avonds ging ze op pad, doch niet nadat ze Lou nog een lief sms-berichtje stuurde natuurlijk. Vergezeld met de belofte dat ze hem morgenvroeg eens bellen zou.
Ze parkeerde haar auto discreet en op een veilige afstand van het huis.
Ze lag op de achterbank met haar fototoestel in de aanslag.
Naast haar haar verrekijker.
Ouderwets detectivewerk.
Het werd donker.
Sheila dook weg, hield alles scherp in de gaten.
Haar hart ging te keer en ze hield de adem in.
Geen idee hoe laat de dieven zouden toeslaan.
Er werd als lokaas een mooie partij sierstenen achtergelaten, niets meer of minder of de dieven zouden er direct mee aan de haal gaan.
Het was stil.
Er was niemand op straat op deze doordeweekse dag in een rustige buurt.
Het oude herenhuis dat Sheila kocht lag op de hoek van de straat.
Er rond was er een kleine tuin, nou ja. Nu leek het eerder een slordige bedoening, maar het zou snel een prachtige plek worden, vooral dan achter het huis. Daar zouden Sheila en haar vrienden vele mooie avonden doorbrengen.
Dat stond nu al vast.
Het was het enige huis met een tuin.
Er rond waren er allemaal éénvoudige rijhuizen waardoor het herenhuis in Belle-Epoque stijl wat afstak.
Nu ja wat verder waren er nog twee mooie huizen uit diezelfde periode, Met glas in lood ramen en een deur met zo'n smeedijzeren klopijzer.
Maar Sheila vond haar eigen huis natuurlijk het mooist, hoe zou je zelf zijn.
Traag kropen de uren voorbij, het liep tegen middernacht.
Niemand op straat.
Behalve die ene mens die zijn hond uitliet.
Een prachtige Duitse Herder.
Sheila kende hem wel, hij komt wel eens een praatje maken terwijl ze in het huis aan het werk is.
"Haa zijde gij die dame die 't huis van 'Madame Gracienne' heeft gekocht?" vroeg hij toen ze de eerste dag
"Yep, dat ben ik," antwoordde Sheila.
"Ewel dat stelt mij gerust.
Gij ziet er mij een betrouwbaar en degelijk persoon uit.
Iemand die van aanpakken weet.
Wat ge van die prutsers die het huis voordien hadden gekocht niet kon zeggen.
't Zou zonde zijn dat dat schoon huis van Madame Gracienne verloren zou gaan.
De mensen hebben d'er zoveel schoon herinneringen aan hé.
En gij vooral hé Lou," zei hij terwijl hij naar Lou keek.
Maar bon, ik ga d'er is vandoor want straks is moeder de vrouw thuis."
"Ja," zei Lou. "Zie dat ze merkt dat ge weer te lang in 't Biljartcafé hebt gezeten!"
De man zei niets en ging gewoon verder. Lou moest erom lachen.
Sheila sloeg de man gade.
Fernand was zijn naam.
Fernand Liefooghe.
Gepensioneerde leraar, duivenmelker en gepassioneerde biljarter.
En ook een klein beetje bemoeiziek.
Wat blijkbaar de reden was waarom Lou hem niet moest, welks ze zag aan zijn lichaamstaal.
Maar Lou vertelde er meteen bij dat Gaby, zijn echtgenote nog vele malen erger was.
"Gaby, dat is de grootste roddeltante van heel de wijk." Zei hij.
"Ik vergeef het haar nooit dat ze zoveel kwaad sprak van ons 'Grace'ke', echt niet.
Godverdoms kleinburgerlijk wijf."
Fernand sloeg de hoek om, het werd weer rustig.

Dan reed er een kleine bestelwagen de straat in.
Reed heel traag, de bestuurder en de twee passagiers keken in het rond, namen de omgeving in hen op.
"Ja," zei Sheila.
"Ze zien doar!"
Het busje reed verder, Sheila wachtte geduldig.
Vijf minuten later reed het terug de straat in.
Bleef midden op de rijbaan staan, de drie mannen stapten uit, de bestuurder opende de portieren achteraan, een ander schoof de zijdeur opzij.
Sheila herkende twee van de jongemannen, ze waren aan de slag bij de firma en werkten mee aan de verbouwingen. Ze kende zelfs hun namen want ze had alle namen van de lui die bij de opdracht betrokken waren opgevraagd en deze goed ingeprent, en even aan haar vriendin Sarah Van Beiren die bij de recherche werkt gevraagd of ze even kon checken wie er een strafblad had en wie niet.
En ja, de twee die ze zag uitstappen waren de twee die nogal wat op hun kerfstok hadden zo bleek uit hun strafregister.
Ze gingen naar binnen.
Sheila nam foto's.
Ze kwamen naar buiten met de sierstenen, en met een slijpschijf, nog een dure zaag om stenen mee doormidden te snijden en ander materiaal.
Snel werd alles ingeladen en de deuren dichtgeklapt.
De mannen stapten in en de bestelwagen en het busje ging er op volle snelheid vandoor.
Sheila had haar auto gestart en zat hen meteen op de hielen, al viel het niet mee om het busje bij te houden.
De bestuurder leek wel een geoefende rallypiloot zoals hij door de bochten knalde.
Maar hij was toch niet goed genoeg om Sheila van zich af te schudden.
Hij reed de stad uit.
Richting autosnelweg.
Op de carpoolparking stond een andere, grotere bestelwagen te wachten met draaiende motor en openstaande achterdeuren.
Bij de bestelwagen stond een jong kereltje, hij was niet de bestuurder want die zat nog in de bestelwagen, zijn arm hing uit het raam maar Sheila kon zijn gezicht niet zien.
Sheila herkende de jonge kerel.
"'t Es ghie," zei ze bij zichzelf.
"Juste losgeloaten uut Everberg omdaje meerderjoarig ziet en je ziet olwere op 't slechte pad."
De jongeman die bij de bestelwagen waarin alles in zeven haasten werd overgeladen was een oude bekende waarmee Sheila al eens mee te maken had, en die haar zelfs probeerde uit te schakelen, waar hij jammerlijk in faalde.
Het betrof de jeugdige vechtersbaas Dylan Tempels die in opdracht van zijn zus Shirley en zijn tante Rozette Pelckmans enkele maatjes optrommelde met de bedoeling om Sheila in elkaar te slaan. Maar bekocht dit met een stevige en overigens zeer terechte aframmeling en een bezoekje aan de dienst spoedgevallen met een knieschijf die uit de kom zat.
Waarna zijn verlof werd ingetrokken en linea-recta terug naar Everberg werd gestuurd om verder zijn straf uit te zitten.
Nu is hij meerderjarig en terug op vrije voeten.
Dylan stond bazig met gekruiste armen toe te kijken hoe zijn twee kompanen het gestolen gerief driftig over aan het laden waren van hun bestelwagen naar die van hem die groter was en van een veel recenter type.
Sheila nam foto's, legde alles zo goed mogelijk op beeld vast, hoe moeilijk het ook was in het donker, zonder de mogelijkheid om haar flits te gebruiken.
Maar het schijnsel van een lantaarn boven de grote baan hielp haar wel een beetje.
Ze kon Dylan heel scherp op beeld vastleggen, en wat later één van de jongens die bij haar huis van alles ontvreemden ook.
Ze grijnsde: "Khen je bie je kloten stiksje crimineel daje ziet! Je meugt algauwe na 't prisong voe de grote meinschen! Dat es etwat heel anders dan de kindercreche van Everberg wi!"
Dan sloegen de deuren van de beide bestelwagens dicht en duwde Dylan zijn kompanen elk een enveloppe in de handen, waarna ze wegreden.
Dylan opende het rechterportier en stapte in de blauwe Mercedes Sprinter. Sheila maakte dat ze achter het stuur van haar auto zat en startte de motor.
Ze zag hoe de bestelwagen de snelweg opreed terwijl ze zelf de carpool parking verliet.

Even later voegde Sheila in op de snelweg en had ze de blauwe Sprinter al in het vizier.
De  bestuurder ervan had een behoorlijk zware voet, zeker voor iemand die een volgeladen bestelwagen bestuurt want Sheila zag hoe de snelheidsmeter van haar auto vlotjes over de 160 km/u ging.
"Dat es nie riejen, dat es vlamm'n wat daje ghie doet!" Dacht Sheila bij zichzelf.
"Geweune levensgevoarlik keirel, echt!"
Gelukkig was het op dit nachtelijke uur kalm op de baan en kon Sheila de bestelwagen goed bijhouden zonder al te veel op te vallen.
Ze hield het stuur van haar auto stevig vast en zette het volume van haar auto een flink stuk hoger. Er speelde een stevige rocksong, één van haar all-time favorites.
Born To run van Bruce Springsteen. Een nummer dat bij haar altijd al een stevig potje kon breken. En zeker nu ze hier in opperste concentratie over de snelweg raasde.
De bestelwagen reed nu over de E40 en naderde Brussel, waar hij dan de weg vervolgde richting stadscentrum.
Dan reed hij door een verloederde buurt.
Met veel loodsen en garages.
Eigenlijk vooral louche autobedrijfjes waar op dit nachtelijke uur nog heel wat bedrijvigheid leek te zijn.
Auto's werden op vrachtwagens geladen, er werd handel gedreven, er werd in het midden van de straat aan auto's gesleuteld.
De straat kwam uit bij het 'Kanaal Brussel-Charleroi', hier sloeg de bestelwagen rechtsaf en hield halt bij een vervallen loods. Sheila reed zo onopvallend mogelijk voorbij en parkeerde haar auto een eind verderop achter er een oplegger.
Behoedzaam naderde ze de loods en verborg zich tussen de lege olievaten die bij de poort stonden.
De bestelwagen stond binnen in de loods, veilig weggedoken achter de olievaten kon Sheila ongemerkt gadeslaan wat er in de loods gebeurde.
Dylan Tempels stapte uit, alsook de bestuurder van de bestelwagen. Een grotesk corpulente kerel gekleed in een rood grijs ruitjeshemd, blauwe jeans, baseball petje en zwarte zonnebril.
Ook hij was geen onbekende voor Sheila.
Olivier Beauregard bijgenaamd 'Ollie Le Gros' was een zware jongen.
Hij was een gevreesde figuur in de onderwereld. Werkte een poosje als 'loopjongen' van de beruchte gangster en vrouwenhandelaar Richard Valckeneers Maar al snel kwam hij tot de conclusie dat zijn eigen handeltjes in gestolen goederen, smokkelwaar, illegale wapens en vooral drugs veel lucratiever waren.
Maar echt berucht was hij omwille van zijn knokploeg waarmee hij schuldenaren en concurrenten afdreigde.
Die bestond uit kereltjes die hij liet ronselen in jeugdinstellingen of gewoon op straat die hij aan een keiharde opleiding onderworp. Dat kostte hem weinig moeite, want Olivier Beauregard is een ex-paracommando. Het is door Sheila's toedoen dat hij uit het leger werd gezet, maar daar komen we later nog op terug.
"Dat die twee mekoar gevoeng hein, dat es ghin toeval," zo wist Sheila.
"Het achterneefje van Francis Pelckmans in dienst van diens toenmalige spitsbroeder Olivier Beauregard. 
Wat zouden ze toch in hun schild voeren?" vroeg Sheila zich af.
'Ollie' gaf Dylan een stevig por.
"Tres bien copain," zei hij. "Heel goed gedaan maatje!"
Met de opbrengst van het gerief dat jou maatjes bij elkaar stalen hebben we genoeg poen om ons plan tot uitvoering te brengen.
Het is nog maar een kwestie van dagen en 'Nonkel Cis' is weer op vrije voeten.
Morgen gaat gij hem opzoeken en ge geeft hem deze enveloppe, maar zorg dat niemand het ziet hé 'copain'." voegde 'Ollie' eraan toe.
"Want als 'ze' de informatie die hierin zit onder ogen krijgen is al ons werk voor niks geweest."
Hoorde Sheila dat goed?
'Nonkel Cis'.
"Op vrije voeten."
Waren ze echt van plan om die gewetenloze crimineel te helpen ontsnappen?
Hij die die lieve Sandra Musschaert naar het leven stond.
De eindverantwoordelijke was voor haar tragische dood.
Die door zogenaamde ontoerekeningsvatbaarheid aan een proces ontsnapte en 'geïnterneerd' werd.
Sheila had altijd al getwijfeld aan die zogenaamde ontoerekeningsvatbaarheid.
Ja, Sandra had flink naar hem uitgehaald toen hij haar in het nauw dreef in de cel van die verlaten douanierspost in de Ardennen waar Pelckmans zich liet insluiten terwijl ze daar nog opgesloten zat.
Met een houten tafeltje sloeg ze hem op het hoofd.
Sloeg hem een schedelbreuk.
Eén van zijn kompanen droeg hem naar zijn auto, tegen beter weten in.
Francis Pelckmans bleek zijn spraakvermogen verloren te zijn, en ook zijn geheugen was zwaar aangetast.
En hij kon amper nog lopen.
Hij werd geïnterneerd en slijt nu zijn dagen in een instelling.
Maar Sheila wist nu zeker dat het allemaal grote komedie was.
Ze nam foto's, de ene na de andere, die ze dan meteen naar haar e-mail adres doormailde.
Maar dan opeens voelde ze een enorme pijnscheut.
En werd alles zwart voor haar ogen.
Meteen daarna verloor Sheila het bewustzijn.

zaterdag 16 maart 2019

Verbouwen in vertrouwen 4



Sheila kwam bij het appartement van Lou.
Belde aan, meteen hoorde ze het signaal dat de deur open was.
Ze liep de trap op naar boven met twee tredes tegelijk.
De deur van zijn flatje stond op een kier, meteen liep ze naar binnen.
Lou zat aan de salontafel maar stond meteen recht toen hij haar zag binnenkomen.
Tranen liepen over zijn wangen.
Sheila sloeg zijn armen om hem heen en wreef over zijn kale hoofd.
"Moatje!" zei ze.
"Eje 't lastig?"
Hij slikte.
Kon geen woord uitbrengen.
Sheila gaf hem een flinke pakkerd.
"Ik weet geen weg met mezelf," zei hij.
"De muren komen op mij af.
Verdriet dat aan mij vreet.
Mijn hart die zoveel zeer doet.
Elke avond," zei Lou.
"Elke avond zit in dat café hier verderop.
Altijd weer de zelfde verhalen, en weer de zelfde gezever te horen.
De zelfde zattemansklaps.
Ik hoop op een goed gesprek, een warm gesprek.
Maar altijd maar weer is 't lullen over die stomme voetbal.
De politiek.
En al de rest van dat stom oppervlakkig gedoe.
De TV, just 't zelfde.
Altijd weer diezelfde flauwe zever.
Filmke kijken zou je zeggen.
Ach, ik heb al die films al dertig keer gezien en er is geen kloten meer aan.
Te vaak zit ik ofwel in 't café, ofwel hier, te drinken tot 't kot in de nacht.
Om dan half zat in bed te kruipen.
En de volgende dag half uitgeslapen, met een droge mond en lichte koppijn wakker te worden.
Dan naar de vakbond, de hele dag in dat loket of achter 't bureau.
Diezelfde vragen diezelfde problemen.
Elke dag opnieuw vechten tegen de bierkaai voor de rechten van de gewone man.
Altijd beleefd blijven, hoe 'stom' hun vragen ook zijn.
En zo gaat dat elke dag.
Elke godverdomse dag.
Die ik doorbreng.
Alleen.
Altijd maar alleen.
Met die pijn in mijn hart.
Vroeger kon ik nog troost vinden in een schoon liedje.
In een goed gesprek.
In... De stomste dingen bij momenten.
Maar nu.
Lijkt niks nog te werken."
Sheila keek hem aan.
Nam hem mee naar de zetel waar ze ze plaatsnam en hem de gelegenheid gaf om zich in haar schoot te nestelen.
"Moatje," zei ze terwijl ze hem in haar armen sloot.
"Ek Verstoan joen.
Echt wel.
Hey!
Je weet toch daje olsang meugt bellen.
Ja sorry.
Je hebt gebeld.
Maar ik pakte niet op."
"Da's niks." zei Lou.
"Ik ben al blij dat ge er zijt.
Dat gij tenminste nog luistert.
Nog tijd maakt voor mij.
Dat gij nog naar mij wilt komen op dit onzalige late uur."
"Lou," zei Sheila.
"Gij moogt mij altijd bellen.
Dag en nacht.
Gij wel.
Kom hier moatje.
Leg je hoofd tegen mijn schouder.
En huil maar eens goed uit.
Ja doe maar.
Huil maar.
Denk aan haar.
Aan uw geliefde Gracienne.
Uw 'Grace'ke'.
Laat je tranen maar eens rustig stromen Lou.
Gij kropt alles veel te veel op Lou.
En da's niet goed, weet ge."
Lou begon te huilen.
Met diepe snikken.
Sheila voelde zijn lichaam schokken.
Hield hem stevig vast.
Zeker een kwartier lang - misschien zelfs langer - huilde hij aan één stuk door.
Sheila voelde hoe haar t-shirt nat werd van zijn tranen.
"Merci", zei Lou.
"Nee echt.
Gij verstaat wat ik echt nodig hebt.
Zonder woorden.
Tranen staan soms in mijn ogen.
Soms zit ik  te snikken, te snikken.
Maar echt doorhuilen.
Dat lukt me gewoon niet.
Maar dankzij u Sheila..."
"Ssssjt!" zei Sheila.
"Nie tevele klappen moatje."
Zacht likte ze zijn tranen op met haar tong.
Om hem dan weer te zoenen.
Lou beantwoordde haar kussen meteen.
Ze trok haar leren jekker uit die ze nog aan had en liet die vallen op de grond naast de zetel.
Dan stopte ze haar handen onder zijn onderlijfje.
Ongegeneerd trok ze het naar boven.
Liet ze haar koele handen over zijn borstkas glijden."
Lou liet haar begaan.
Dan keek hij in haar ogen.
"Ik weet niet wat gij allemaal met me doet?
En nog minder hoe?
Maar meiske...
Ik vind het zo verdomd zalig!!!"
"Es 't woar?" vroeg Sheila.
"Zou je meer willen?" vroeg ze.
"Meer dan alleen maar kusjes en knuffels?"
"Gij wel hé," zei Lou terwijl hij naar haar glimlachte.
"Antwoord op mijn vraag Lou," gebood Sheila.
Lou zuchtte diep.
"Ge doet me goesting krijgen.
Echt wel.
Maar."

"Lou," zei Sheila terwijl ze zich heerlijk in zijn schoot nestelde.
"Luister eens hier.
Gij hebt me zoveel vertelt over Gracienne.
Uw 'Grace'ke'.
Dat ontembare meisje met haar rebelse Rock&Roll attitude.
Dat meisje dat ge zo graag zag.
Hoe de liefde tussen jullie met de dag sterker werd.
Maar ook.
Hoe erg gesteld ze was op haar vrijheid.
Hoe ze zich niet wilde binden en graag flirtte met andere jongens.
Om dan vast te stellen dat er geen enkele kon tippen aan jou.
Ja toch?
Ze was een vrijgevochten meid die genoot van het leven.
Op alle gebied.
Ze was erg losbandig, zeg maar gerust promiscue.
En daar kwam ze voor uit ook.
En ze liet u ook genieten hé.
Triootjes en zo.
Geile feestjes met de hele voetbalploeg.
En dat deed ze niet zozeer uit ordinaire sletterigheid.
Maar gewoon omdat ze iedereen graag liet meegenieten van wat ze het schoonste in de wereld vond.
Zalige seks.
Ongeremde seks.
Met maar één doel.
Gewoon genieten.
Gewoon ongeremd genieten!
Dat was toch wat je zo vaak over haar vertelde.
Toch?"
Sheila keek Lou aan.
Met haar zo typische indringende blik.
Lou, wees eens eerlijk.
Denk je echt dat ze dit wilde.
Dat je jezelf al dat moois ontzegt.
Omdat ze er niet meer is."
Lou haalde diep adem en keek Sheila aan.
"Sheila.
Meiske.
Ge hebt gelijk.
Echt waar.
Ge hebt zo keihard gelijk.
Maar.
Het...
Het zit hier."
Hij tikte even tegen zijn slaap.
"Hier.
En godverdomme...
Het heeft me al zoveel parten gespeeld.
Schone relaties heb ik aan mijn neus zien voorbijgaan.
Met vrouwen die me goesting deden krijgen.
Waarop ik verliefd was.
Vrouwen...
Die me nauw aan het hart lagen.
Sheila.
Gij ligt mij nauw aan het hart.
En ik heb schrik.
Nee echt.
Ik heb schrik dat...
IK U OOK ZO KWIJT GA GERAKEN!"
Sheila nestelde zich in Lou's schoot.
Keek hem aan.
"Lou.
Kiekt in mien ogen.
Alsjeblieft, doe wat da 'k vragen.
En kiekt en mien ogen."
Ze keek Lou aan.
Het leek wel of ze dwars door zijn ziel keek.
"Mij ga je niet kwijtraken Lou.
Nee, echt.
Mij ga je niet kwijtraken!
Dat gaat niet gebeuren Lou.
NOOIT!"

Sheila sloeg haar armen rond zijn hals, lag op hem.
Drukte haar lippen tegen die van Lou.
Haar handen gleden over zijn half ontblote buik.
Trok zijn onderlijfje nog meer naar boven.
Lou had de hint begrepen en trok zijn 'marcelleke' uit.
"Dat es 't moatje," prees Sheila hem.
Ze beet in zijn tepels en liet haar handen zakken.
Maakte de riem van zijn jeansbroek los.
Dan het knopje.
Dan ritste ze zijn gulp naar beneden.
Heel traag,
Ze keek hem aan.
Met een ondeugende blik in haar ogen trok ze zijn jeansbroek naar beneden.
Daaronder droeg hij een blauwe boxershort.
Lou woelde door haar blonde haren.
Keek in haar diepblauwe ogen.
Voelde hoe ze met haar wijsvinger over zijn penis wreef die in erectie stond.
Heel speels.
Heel ondeugend.
"Je ghie wel e serieus pak zitten hé schietje," zei ze kirrend.
"Woar of nie?"
Lou kleurde rood.
Weer kuste ze zijn buik.
Borst.
Zoende ze hem in zijn hals.
Keek hem aan.
"Lou.
Moatje.
Schietje.
Ventje.
Ik hein joen geiren.
Ksien toppezot van joen.
Je zit in min heirtje.
Ik wiln joen.
En kgoa je kriegn ook!"
Lou trok haar dichter en begon haar weer te kussen.
Ditmaal was hij het die haar T-shirt van Black Sabbath hoger trok.
Tot boven het bandje van haar BH, welks hij meteen los peuterde.
"Yeah baby... THAT'S THE SPIRIT!" kirde ze.
Ze keek hem aan.
Met een blik die warme genegenheid combineerde met een diep verlangen naar zinderende passie.
Ze trok haar t-shirt uit en gooide het ergens in de living.
En meteen daarna haar BH.
Dan pakte ze Lou's handen om ze op haar welgevormde borsten te leggen.
Ze zag hoe zijn ogen blonken.
Begon wulps met haar bekken te draaien.
Terwijl ze over zijn kale schedel wreef.
Haar poesje was druipnat.
"Godverdomme," kreunde ze.
Weer begon ze in zijn tepels te bijten en zijn buik te kussen.
Haar handen gingen onder zijn boxershort en beroerden zijn stijve penis. Lou ademde alsmaar zwaarder.
Voelde haar duim over zijn eikel die nu heel dik gezwollen was.
En verspreidde het vocht dat uit zijn penisgaatje kwam over zijn eikel.
"Khoan em ekeje doen glanzen," zei ze met een ondeugend stemmetje.
"Hmmm wat es dat toch e lekkere pik daje ghie heit."
Ze trok zijn boxershort uit en likte aan zijn eikel.
Stopte die in haar mond.
Beroerde hem met haar lippen.
Ging op in dit heerlijke moment.
Met haar andere hand streelde ze zijn ballen.
Lou's handen gleden over haar rug en haar kont, begon haar jeansbroek die ze nog aan had los te knopen.
Sloeg zijn hoofd achterover van puur genot toen Sheila hem oraal begon te bevredigen.
Op geen enkel moment dacht hij aan 'Grace'ke'.
Daar zorgde Sheila voor, door het spannend te houden.
Ze zou het hoogtepunt zo lang mogelijk uitstellen.
Hem teasen en plezieren.
Ze liet na om zijn penis helemaal in haar mond te stoppen.
Om het zo spannend en uitdagend mogelijk te houden.
Ook al had ze nu echt wel zin om keihard gepenetreerd te worden.
Dan ineens ging haar gsm af.
Ze nam op.
"Hallo... Met.
Verdomme waarom doen kik dat nu?" vroeg ze zich ineens af.
"Euh met Sheila Verdoolaeghe, wat kan ik voor u doen?
Wat?
Wat?
OK... Ik kom er zo meteen aan!"
"Wat scheelt er?" vroeg Lou.
"Het was Davy Verplancke, er is ingebroken in het huis." zei Sheila met stokkende stem.
"Ze zijn met bouwmateriaal weg en met bakstenen.
En ze kenden blijkbaar goed hun weg, DE DIEVEN!"

Verbouwen in vertrouwen 3


Een maand later.
Er werd hard gewerkt aan Sheila's nieuwe huis.
Lou bood zijn hulp aan en trommelde zoveel mogelijk vrienden op die een handje kwamen toesteken.
Er werden vloeren opgebroken,  nieuwe buizen gelegd, muren uitgebroken, gemetseld.
Elke dag waren ze in de weer, voornamelijk zo tussen 17 en 21 uur.
Daarvoor was Sheila vooral bezig met de administratieve kant van het opstarten van haar eigen detectivebureau.
En ook met het volgen van bijkomende opleidingen.
Het was hard ja.
Maar dat deerde haar niet.
Tijdens de verbouwingen groeide de band tussen Sheila en Lou.
Vaak zaten ze toen iedereen al naar huis was nog samen een blikje bier te drinken zittende op de vensterbank van één van de kamers op de eerste verdieping.
Met de ramen wijd open.
Het was begin mei, de dagen werden langer en de eerste zwoele avonden kondigden zich aan.
En dan vond Sheila het zo heerlijk om alle ramen wijd open te zetten en de wind door het huis te laten waaien.
"'t Was me were 't dagsje wi," zei Sheila.
"Zeg dat wel," zei Lou terwijl hij met smaak een flinke slok bier nam.
"Maar ik vrees meid.
Dat het een beetje boven ons hoofd gaat uitgroeien.
Die buitengevel daar is voor leken als wij geen beginnen aan en als we die muur beneden verder insmijten dan krijgen we gegarandeerd scheuren en andere onherstelbare schade.
Daarom denk ik dat we het beter aan specialisten overlaten.
Voor we hier 'maleuren' gaan hebben die u op kosten gaan jagen.
Jamoja, ik ben bouwvakker van opleiding hé.
Ook al zit ik nu al jaren achter een bureau'ke sinds mijn rugblessure.
Ik weet waarover ik het heb hé."
"Dat weet ik wel moatje.
Maar waar vinden we een betrouwbare firma."
"Ik regel dat wel," zei Lou.
"Ik ben goed thuis in die wereld.
Denk trouwens dat ik al weet wie ik moet contacteren."

Sheila sloeg haar arm rond zijn hals en slaakte een diepe zucht.
"Moatje," zei ze.
"Ghie ziet ol e grote hulpe voe mien gewest.
En dat zieje nog."
Lou keek haar aan.
Zag hoe haar blonde haren afstaken in het avondrood.
Hij bekeek haar.
"Meiske," zei hij.
"Gij...
Gij doet mij zo aan haar denken.
Gij doet mij zo hard denken aan mijn lieve 'Grace'ke'.
Zoals ge daar zit.
In wat ooit 'haar kamer' was.
Uw blonde haren die schitteren in de ondergaande zon."
Sheila glimlachte.
"Es 't woar moatje," zei ze.
Ze keek hem aan.
"'t Moe zeer gedoan héin hé." zei ze terwijl ze hem in de ogen keek.
"Om zo ineens afscheid te moeten nemen van je schatje, je lieveling.
'Je moksje'.
Daje zo gheiren zag."
Tranen liepen over Lou's wangen.
Haar woorden raakten hem.
Sheila troostte hem.
Legde zijn hoofd tegen haar borst en wiegde zo heen en weer.
"Gij verstaat mij tenminste," zei Lou.
"Mijn verdriet.
Die pijn in mijn hart.
Die gewoon niet overgaat.
Die nooit gaat overgaan.
Hoe hard ik het ook probeer.
Het wordt alleen wat minder.
Wat minder intens.
Maar 't zal mijn hart blijven teisteren zolang ik leef."
"Ik wil alles doen wat in mijn macht ligt om die pijn te temperen moatje," zei Sheila teder.
Terwijl zijn zijn kaalgeschoren hoofd streelde.
Weer drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Likte zijn bovenlip af met haar tong.
Dan nog eens.
Maar ditmaal voelde ze zijn tong.
Die de hare raakte.
En nog eens.
Dit was wat ze wilde.
Waarom ze hem zo graag heel teder kuste op de mond.
Sheila sloot haar ogen.
Genoot van dit intieme moment.
Eindelijk kreeg ze Lou zo ver dat hij haar een tongzoen gaf.
Hij kuste haar zeker vijf minuten lang.
Keek haar in de ogen.
"Is 't dat wat ge wilde?" vroeg hij.
Sheila glimlachte.
"Nee," zei ze.
"Maar het maakt er wel deel van uit."
Lou schudde het hoofd.
"Gij voelt iets voor mij hé." zei hij.
"Iets?" vroeg Sheila.
"Veel ja.
Heel veel.
In mijn hart brandt er een vuur Lou.
En dat vuur.
Dat wordt intenser met de dag.
Laait altijd heel fel op als we samen zijn."
"Ik weet wat je bedoeld," zei hij.
"Is bij mij ook zo.
Het is een gevoel.
Dat ik zolang niet meer kende.
Niet meer sinds Grace'ke gestorven is.
Die dag is dat vuur gedoofd.
En bleef er alleen nog diepe pijn.
Maar in uw aanwezigheid.
Werd die pijn minder.
En kwam dat vuur terug.
Maar toch.
Ben ik diep vanbinnen...
Zo bang."
Sheila keek hem aan, haar handen gleden over zijn borst.
Nu ja over het stoffige t-shirt dat hij droeg.
"Ek verstoa joen moatje.
Ik weet dat ik me niet mag forceren.
Maar mijn gevoelens voor jou...
Die steek ik niet mer weg Lou."


Een week later.
Sheila arriveerde bij het huis.
Haar huis.
Er stond een bestelwagen.
de chauffeur leunde nonchalant tegen de voorkant terwijl hij aan het telefoneren was.
Het was iemand van de firma waarmee Lou contact had opgenomen en aan wie hij haar telefoonnummer had doorgegeven.
'RENOVATIEWERKEN VERPLANCKE EN ZONEN verbouwen in vertrouwen' stond er op de zijkant te lezen.
Sheila stapte uit en stapte op de man af die meteen het gesprek beëindigde.
"Goeiendag madam, u bent Sheila Verdoolaeghe neem ik aan."
"Yep, dat klopt." zei Sheila.
"Danny Verplancke, mede zaakvoerder van Verplancke en zonen." stelde de man zich voor terwijl hij Sheila een stevige handdruk gaf. "Kunnen we misschien even kijken naar de werken die moeten uitgevoerd worden?" vroeg hij meteen ter zake komende.
"Tuurlijk, komt u maar mee meneer Verplancke," zei Sheila.
Sheila nam de man mee en toonde hem de muur in kwestie.
"Amai, amai, amai... Wat voor amateurs hebben er hier aan 't prutsen geweest?" vroeg Danny Verplancke zich af."
"Dat is werk van de vorige eigenaars," zei Sheila.
"Het is een zootje, ik weet het.
Daarom dat ik professionele hulp inroep.
Wil de zaak niet erger maken dan het is."
"Ik begrijp het," zei Danny.
"Maar ik ga eerlijk zijn met u madam.
"Dat gaat toch zeker een maand werk zijn om dat proper in orde te krijgen.
Ja dat is heel secuur werk hé. En zeker als ge wilt dat alles een beetje in de oorspronkelijke staat  behouden blijft."
Dan gingen ze naar binnen, ook daar was er nog veel werk, de putten waarin de buizen lagen waren nog niet gedicht en één van de af te breken muren stond nog half overeind.
"Dat gaat wel niet goeiekoop zijn madam," mompelde Danny terwijl hij in zijn haar krabte.
"Geld is geen probleem," zei Sheila.
"Ik wil vooral dat er proper werk wordt afgeleverd."
"Oh maar dat is geen probleem ze madam.
Met renovatiewerken Verplancke en zonen kunt u verbouwen in vertrouwen," herhaalde hij nogmaals de slogan van zijn bedrijf.
Dan arriveerde ook Lou.
"Hier se den Danny," zei hij. "En wat denkt ge ervan? Zal zwaar werk zijn zeker?"
"Vooral veel werk jongen.
Heel veel werk.
Veel manuren, en 't zijn die manuren die geld kosten hé, gij weet dat just zo goed als ik.
Maar madam is bereid ervoor te betalen, en ze zal er geen spijt van hebben."
"Dat weet ik Danny, "zei Lou. "Daarom heb ik haar met u in contact gebracht."
Er werd verder besproken en tenslotte vroeg Sheila aan Danny om een offerte op te maken.
"Ik neem dan binnen de week nog contact met u op."
"Dat hoor ik graag," zei Danny terwijl hij het portier van zijn bestelwagen opende.
Sheila gaf de lange slungelachtige Danny Verplancke een stevige handdruk  waarna hij het portier van zijn bestelwagen dichtsloeg en wegreed.
"En wat denk je?" vroeg Lou.
"Hij lijkt me te vertrouwen," was het antwoord.
"En hij weet waarover hij praat, dat kon ik toch uitmaken op de antwoorden die hij op mijn vragen gaf.
En hij zegt waar het op staat, dus ik neem aan dat het me wel een flinke stuiver zal kosten.
Maar hey... 't es voe de reste van me leven hé da 'k dat gekocht hein." voegde Sheila eraan toe.
Nog een week later gingen de werklui van  'Renovatiewerken Verplancke en zonen' aan de slag.
Werfleider was Davy Verplancke, de jongere broer van Danny.
Daar waar Danny lang en ietwat slungelachtig was, was Davy een klein geblokt kereltje met een scherpe blik en haviksneus.
Hij legde meteen de pees op de voornamelijk jonge bouwvakkers die hij onder zijn hoede had.
Het eerste werk dat werd gedaan was het bouwen van een stelling over heel het huis.
Overal bleek er werk te zijn aan de gevel.
En ook binnen moest heel wat metselwerk van de vorige eigenaars opnieuw gedaan worden.
Lou zag al heel snel dat zelf alles opknappen geen optie was wegens te grote veiligheidsrisico's en te grote kans op onherstelbare schade.
Maar de mannen van Renovatiewerken Verplancke en zonen kenden hun stiel.
Het bedrijf vijftig jaar geleden opgericht door de intussen overleden Ernest Verplancke.
Zijn zoon Renaat nam het 25 jaar geleden over en runt de boel nu samen met zijn twee zonen Danny en Davy.
Zeker tien zeer ervaren werklui waren er aan de slag.
Tot haar grote tevredenheid stelde Sheila vast dat het werk goed opschoot.
Door het feit dat er nu professionele lui aan het werk waren kon Sheila zich nu nog meer concentreren op de opstart van haar zaak
De opleiding was bijna afgerond en ook de administratieve kant van de opstart was zo goed als rond.

Op een avond.
Sheila kwam thuis van de opleiding en hing haar jas aan de kapstok.
"Nu hein 'k toch wel e zalig warm badje verdient," zei Sheila terwijl ze haar jas aan de kapstok hing.
"Miauw, miauw," hoorde ze terwijl ze iets rond haar benen voelde vleien.
Dat 'iets' was natuurlijk haar kater 'Dikke Oscar' die om zijn maaltijd vroeg.
"Jé doar nog korrels liggen," zei Sheila streng.
"Je ghoat het doarmee moeten doen wi 'dikzaksje', de dierenarts zegt daje dringend op regime moet.
En ek weetent nie hoe daje ghie doarover peinst? En 't interesseert mien ook nie.
Mor ek vieng da ze geliek heit, dus VORT!"
Mokkend droop de dikke kater naar zijn eigen poef waar hij met veel moeite opsprong.
Sheila liet het bad vollopen.
In het appartement dat ze nu huurde was er een bad.
In het vorige niet.
Had ze niet nodig zo vond ze.
Maar toen ze samenwoonde met Pieter Slembrouck die een groot bad had met jacuzzi functie was ze het eindeloze baden met een goed boek bij de hand gaan appreciëren.
Ze gooide alle kleren van haar lijf en stak haar linkerbeen in het bad.
"Betje stief warme," zei ze tegen zichzelf en ze draaide de koudwaterkraan wat meer open.
Dan ontdeed ze zich van haar laatste kledingstuk, haar slip.
Ze voelde het schuim, rook de heerlijke geur van de badolie.
Voor ze zich helemaal in het bad liet zakken stak ze nog de theelichtjes aan en schonk ze zich een glas whisky in.
"Hmmmm Lou.
Was je nu mo bie mien ventje.
In joen armen zoet dadde nog vele vele romantischer zien.
Ksoe je binn'nloaten in 't  intiemste deel van me lichaam.
Oooh joak, da zoe'k doen.
Ventje.
Moatje."
Ze liet haar handen tussen haar benen glijden.
Terwijl ze terugdacht aan die heerlijke dans.
En die eerste kus.
Die eerste echte kus.
Aan zijn snor die zo heerlijk prikte onder haar neus.
Aan zijn handen over haar rug.
Ze beeldde zich in hoe hij haar slipje zou laten zakken.
Hoe hij haar borsten en buik kuste.
Haar hart begon sneller te bonzen.
Haar tepels werden hard.
Ze ademde almaar zwaarder.
Traag beroerde ze met haar vingers haar clitoris die nu hard was en gezwollen.
"Komt in mien ventje," kreunde ze.
"Ooooh jaaa, ghie meugt dadde."
Sheila vergat alles en iedereen om haar heen.
Zelfs haar boek dat nog op het badkamerkastje lag.
Ze fantaseerde over Lou.
Ze voelde dat ze elk moment zou klaarkomen, maar dat probeerde ze nog even uit te stellen.
"'t Es veels te zalig nu.
Voe nu ol klaor te komn."
Maar sneller dan haar lief was begon ze uiteindelijk luid te kreunen.
Ze schreeuwde het uit.
Een klets water maakte de vloer nat.
Maar dat deerde haar even niet.
Ze kreeg een orgasme, zo heftig en zo hevig.
Dat niets haar nog kon schelen.
Niets.
Of toch...

"Verdomme," dacht Sheila. "Es dat dien telefong?
Ach, ksoen zeggen laoten beln.
Eerst nog een uurtje genieten van me badje."
Ze nam dan toch haar boek en begon te lezen.
Nam een slok whisky.
Liet nog even haar handen over haar poesje glijden.
Ze las zeer tegen haar gewoonte in eens geen non-fictieboek.
Maar een prachtige erotische roman van een Argentijnse schrijfster waar ze nog nooit eerder van hoorde.
Het was Cathy die haar dit boek aanraadde.
"Dit moet je lezen, en dan liefst van al in bad," zei ze erbij.
"Er zal een wereld voor je opengaan."
En dat was.
Weer begon ze met zichzelf te spelen.
Bij een prachtige passage over hoe de hoofdrolspeelster, dochter van een wrede grootgrondbezitter een stomende liefdesaffaire beleefde met een slaaf.
Het verhaal stelde niet zo heel veel voor, toch niet voor Sheila die het niet zo had voor dergelijke chlichématige verhalen die ze al veel te veel gelezen had of gezien had in films.
Maar de seksscènes waren werkelijk mooi geschreven.
Met veel gevoel voor passie en weinig verbloemend.
Sheila ging helemaal op in de scene waarin Elvira - het hoofdpersonage - zich liet uitkleden door de gespierde jonge zwarte slaaf Miguel.
Die haar penetreerde met zijn 'mooie lange pik met dikke eikel die leek te kloppen van heftig verlangen'.
"Lot mien doar nu juste zo'n fucking harde behoefte an hein... " kreunde Sheila.
"Seks me ne ruige keirel die wet hoe dat ie me moet aanpakken.
En eerlijk.
Ek peinzen da Lou die kerel es...
Echt wel!"
Toen het badwater toch te koud begon te worden kwam Sheila uit bad, droogde zich af en sloeg ze haar badjas rond haar lichaam.
Ze liep terug naar de woonkamer, nam haar gsm.
Drie gemiste oproepen.
En evenveel voicemail berichten.
Van Lou.
"D'er es toch nietend mé me doeningsje zeker?" zei ze luidop met bezorgde stem.
Ze luisterde naar de boodschappen.
Eerst hoorde ze hem vloeken waarna hij neerlegde.
"Sheila meiske, belt nekeer terug. 'k Heb behoefte aan een serieus gesprek."
Sheila voelde haar hart bonzen.
Dan het derde gesprek.
"Sheila, maske.
Belt nekeer terug.
Please.
'k Weet geen weg met mezelf."
Meteen belde ze hem op.
Hij nam direct op.
Leek wel of ze hem hoorde huilen.
"Lou.
Wuk scheelt er moatje?" Vroeg ze bezorgd.
"Kweenie," hoorde ze hem zeggen.
"Kheb het moeilijk.
Alsof de muren op mij afkomen."
"Lou, ik kom direct of moatje!" zei Sheila, waarna ze meteen naar de badkamer liep en zich aankleedde.

Verbouwen in vertrouwen 2



Twee weken later.
De zaal achter de gelagzaal van Het Biljartcafé liep stilaan vol voor de openbare verkoop die er plaatsvinden zou.
Het Biljartcafé was naast de favoriete pleisterplaats voor lui die al eens graag met een keu tegen een balletje tikken ook van oudsher de plaats waar belangrijke openbare verkopen plaatsvinden.
Vooral de openbare verkoop die deze middag zou plaatsvinden ging de laatste dagen en weken over de tongen in de stad.
Want het ging om een pand dat ooit hoorde tot één van de meest gerespecteerde burgers in de stad.
Gracienne Van Ackere was de eerste vrouwelijke schepen in de stad, en tevens een zeer respectabele zakenvrouw.
De oplettende lezer zal wellicht nog weten dat zij in haar naaiatelier vooral meisjes tewerkstelde die weinig kansen kregen, en die hen niet alleen te werk stelde, maar hen ook onderrichtte. Ze leerde hen lezen, schrijven en rekenen en bracht hen de basisbeginselen van boekhouding en administratie bij. En ze legde hen een lijst op van boeken die ze moesten gelezen hebben.
In de oorlog was het huis waarin ze woonde tevens een schuilplaats voor leden van het verzet, welks zij met hart en ziel steunde.
Zij was voor dit alles enorm gerespecteerd en het huis waarin ze woonde had vooral voor de ouderen die de oorlog bewust meemaakten als voor de vele vrouwen die ooit door haar werden tewerkgesteld een enorme emotionele waarde.
Maar nu lag het er verkommerd bij.
De laatste eigenaar wilde van het prachtige Belle-Epoque huis een Bed & Breakfast maken en begon met rigoureuze en eigenlijk enorm ondoordachte verbouwingen.
Hij maakte hierbij enorme schulden en had geen andere keuze dan het half opgebroken pand te verkopen.
Maar ja, wie staat er te springen om een half opgebroken pand te kopen waar nog veel verbouwingswerk aan is.
Dat was de vraag die op velen hun lippen brandde.
Men vreesde nu al voor meer kijkers dan kopers.
Voor de deur van het café stond Lou Selleslaghs een sigaret te roken.
Sheila kwam langs en wilde naar binnen gaan.
"Ook curieus naar wie het huis wil gaan kopen?" vroeg ze.
"Gij meent dat dus echt hé." zei hij.
Gij wilt een bod doen op dat huis hé?"
"Ja," zei Sheila die Lou al in vertrouwen had genomen over haar plannen.
Als eerste.
Sheila raakte meer en meer op hem gesteld.
Zeker sinds ze de nacht na haar breuk met Pieter Slembrouck bij hem doorbracht.
En met hem lange gesprekken had.
Toen ze terugkwam uit Bulskamp wist ze natuurlijk waar ze hem moest gaan zoeken.
In hun stamkroeg de Dinky Toys, die in het zelfde huizenblok als Het Biljartcafé gelegen was.
Ooit had je daar het ene café tegen het andere.
De Dinky Toys en Café Biljart waren de enige.
Oh ja, ook Café Tropical', aan de overkant van de straat.
Maar goed.
Sheila nam hem in vertrouwen over haar plannen.
Om een eigen detectivebureau op te starten!
"Lou.
Mijn besluit staat vast.
Dit lijkt me gewoon het ideale pand.
Voor het opstarten van mijn detectivebureau.
Ja er is veel werk aan.
Maar je weet onderhand wel dat ik niet terugschrik voor wat 'hard labeur' nietwaar?
En dat ik niet gauw een uitdaging uit de weg ga."
"Dat weet ik meiske.
En je hebt al mijn steun.
Godverdomme," zei Lou.
De emoties werden hem te machtig.
"Dat zou zo'n schoon eerbetoon zijn aan Gracienne Van Ackere.
En aan haar kleindochter, die naar haar vernoemd werd.
En die net zo gedreven en ondernemend was als haar grootmoeder.
Haar Marraine.
Mijn Grace'ke.
Mijn mateke.
Die had net dezelfde plannen als gij.
Om in dat prachtige huis waar ze zo aan gehecht was.
Omdat dit het huis was van haar Marraine.
Een eigen modehuis op te starten.
Spijtig genoeg mocht het niet zijn.
Het lot besliste anders.
Wreed zoals alleen het lot kan zijn.
Het zou zo schoon zijn Sheila.
Mocht het u wel lukken.
Mocht gij slagen."
Lou omhelsde Sheila.
Drukte haar hoofd tegen zijn borst en woelde door haar haren.
Dan keek Sheila op haar horloge.
"Misschien dat we best naar binnen gaan, over vijf minuten begint de verkoop."
Sheila en Lou gingen het zaaltje achteraan in.
De notaris had al achter het spreekgestoelte plaatsgenomen.
Hij begon met de plichtplegingen, het wijzen op de rechten en vooral plichten van de kandidaat kopers.
"Ghow doe vors tettergat," foeterde Sheila.
Lou moest erom lachen.
Dan begon het bieden.
Aarzelend, schoorvoetend.
Er waren naast haar drie kandidaat kopers.
Lou herkende één van hen.
"Die werkt in opdracht van een grote bouwpromotor.
Die wil de boel platsmijten.
Als 't moet leg ik bij Sheila.
Maar die gast mag het huis niet in zijn smerige poten krijgen godverdomme!"
Sheila deed haar bod.
De man die Lou herkende ging hoger.
Dan bood Sheila opnieuw.
De man aarzelde.
"Zesenvijftigduizend euro, zesvijftig, éénmaal...
Zesvijftig andermaal...
Zesvijtig.... "
De man stond recht en verliet de zaal.
"éénmaal... andermaal... verkocht!"
De notaris wees naar Sheila met zijn hamer en sloeg er dan mee.
Sheila vloog Lou in de armen.
"Het es me gelukt!!!! het es me gelukt!!!!!" riep ze terwijl ze hem warempel optilde.

De koop werd gesloten en de nodige papieren ingevuld.
Het huis was nu officieel van haar.
Ze had nog een ruim budget over voor de verbouwingen.
"Als we zoveel mogelijk zelf doen, dan kunnen we daar ook nog op besparen.
En ik heb eindelijk het geld gekregen dat ik nog tegoed had van Pieter Slembrouck.
Fuck vent, ksient ghelegans zitten!" zei Sheila. "Kom we ghoan d'er enen op drinken.
Ne goeien ghodverdomme!"
Dan stapten ze beiden de Dinky Toys binnen.
"Willemtje... TOURNEE GENERALE!!" riep ze uit.
Iedereen keek haar aan.
Cathy Weylands was er, en nog veel ander bekend volk.
"Is het gelukt?" vroeg Cathy die Sheila ook had ingelicht over haar plannen.
"Wuk aje nu gepeinsd zusje?" vroeg Sheila terwijl Cathy haar omhelsde.
"Als ik ergens voor ga, dan zet ik door weet je wel?"
"Ik hoop maar Sheila," zie Cathy.
"Dat ge uw vingers niet verbrandt aan dit avontuur."
"Je moe nie benauwd zien zusje.
Ik weet heel goed waar ik aan begin hoor.
Nee, 't gaat niet makkelijk zijn.
Het zal bij momenten echt wel bloed zweet en tranen zijn.
Maar ik ga hiermee door.
Liever kleine baas dan grote knecht, echt wel."
De drank ging vlot, de stemming zat erin.
Sheila's vrienden zagen haar vastberadenheid.
Verbetenheid.
Maar ook...
Hoe ze de hele tijd in Lou's gezelschap bleef.
Hoe ze hem aankeek.
En vooral.
Hoe hij haar aankeek.
Hoe zijn harde blik ineens heel zacht werd toen ze elkaar aankeken.

Jan Ceustermans nam zijn beste vriend Lou apart en reikte hem een pint aan.
"Dat klikt precies goed hé tussen u en Sheila," zei hij.
"Sheila," zei Lou die lichtjes met 'dikke tong' begon te praten.
"Da's een toffe.
Nee echt 'copain'.
Dat is een grave griet.
Een topwijf.
En dat meen ik."
"Dat hoor ik geire," zei Jan.
"En ik weet dat ge niet graag gaat horen wat ik nu ga zeggen.
Maar...
Ik hoop dat het iets wordt tussen jullie!"
Lou keek Jan aan.
Schudde het hoofd.
"Sheila en ik Jan.
Wij zijn vrienden.
Goede vrienden.
Met haar kan ik over zoveel klappen.
Met u ook, daar niet van.
Maar toch.
Het is... anders.
Zoveel dieper.
Intiemer."
"Dat bedoel ik," zei Jan terwijl hij een slok van zijn pint nam.
Gij hebt zo iemand nodig.
Iemand met wie ge lange en diepe gesprekken kunt voeren.
Zoals ge dat deed met 'ons' Gracienne."
"Weet ge Jan," zei Lou.
"Ik herken zoveel van haar in Sheila.
Echt wel.
Rebels, koppig, weerbarstig, van geen kleintje vervaard.
Zot van stevige rockmuziek.
Eigen willetje."
"Lou," zei Jan.
"Ik weet dat het niet gemakkelijk is voor u.
Ge hebt al vaker geprobeerd dat weet ik.
En het liep met een sisser af, dat weet ik ook.
Maar ik weet ook dat het aan u lag.
Aan uw onvermogen om haar los te laten.
Om dat idee uit uw kop te zetten dat ge haar ontrouw zijt wanneer ge iets met een andere vrouw wilde beginnen.
Maar Lou.
We zijn nu al twintig jaar verder hé.
Ik ben al achttien jaar getrouwd met Marieke.
Al onze maten, alle voormalige bandleden van Grace&Beauty, al onze vroegere makkers van het school en de voetbal.
Die zitten allemaal in een relatie, zin gehuwd, hebben een gezin.
Sommigen zijn al gescheiden en al aan een tweede relatie of huwelijk toe.
Maar kijk.
Ze zijn gelukkig.
Gij zijt nog altijd alleen.
En soms vind ik dat zo spijtig.
De grootste fucking eikel slaagt erin om de ene vrouw na de andere rond zijn vinger te winden.
Om dan meteen haar leven te verwoesten.
Maar ne créme van een gast gelijk gij, ne kerel met een hart van koekebrood.
Die blijft alleen.
Slaapt alleen, eet alleen, leeft alleen.
En nee, ik zeg dat niet uit medelijden.
Ik voel het gewoon zo aan."
Lou keek zijn beste vriend - zijn jeugdvriend - aan.
"Ik weet het copain," zei hij. "Ik weet het.
En ik ga eerlijk zijn.
Ik verlang er wel naar.
Een relatie, huwelijk.
Niet zozeer naar kinderen, toch niet in deze klotemaatschappij waarin we leven.
Maar wel naar een gezellige thuis waar de chauffage brandt en het ruikt naar lekker eten.
Dat soort dingen, weet ge?
Maar...
Ze zit hier maat." zei Lou terwijl hij zijn vuist op zijn hartstreek legde.
"Snapt ge?
En daar gaat ze blijven tot da 'k mijne kop  neerleg."
"Dat snap ik wel.
En Sheila, die snapt dat ook.
Geef haar een kans Lou.
Ze is een vrouw uit één stuk.
Echt wel.
Een 'topwijf', zoals dat ge zelf zegt.
Er is iets tussen jullie.
Er hangt elektriciteit in de lucht als jullie samenzijn.
En ik weet zeker Lou.
Dat ze meer voor u voelt dan alleen maar vriendschap.
Daar verwed ik mijn hoofd op."
Beide vrienden keken elkaar aan zonder verder een woord te zeggen.

Dan liep Sheila naar Lou toe, ze sloeg haar armen rond zijn hals.
"Kom ventje, lot us ekeje dansen!" zei ze.
De eerste tonen van een hit van jaren terug klonk door de speakers.
Sheila had net aan Willem gevraagd of hij het even kon laten spelen.
Het was 'Under The Bridge' van de Red Hot Chili Peppers.
Sheila vleide zich dicht tegen Lou aan.
Liet haar hoofd rusten op zijn robuuste borstkas.
Streelde zijn rug.
Ging zacht heen en weer met haar bekken.
"Moatje," fluisterde ze zachtjes in zijn oor, terwijl ze een diepe zucht slaakte.
Lou hield haar dicht tegen zich aan.
Liet haar begaan.
Deinde mee met de muziek.
Voelde haar warmte.
Voelde haar tong over zijn oorlelletje.
Haar lippen op zijn wang.
"Ksienjegeiren," fluisterde ze zacht.
"'k Ben toppezot van joen.
Echt... Toppezot!"
Haar stem klonk hees en doorleefd.
En vol emotie.
"Moest je 't ekeje weten moatje.
Me moatje."

Even later liepen Lou en Sheila door de nacht.
Tot bij haar appartement.
"Blijf bij me slapen?" stelde ze voor.
"Waarom?" vroeg hij.
Ze sloeg haar armen weer rond zijn hals.
"Ik wil je warmte voelen." zei ze.
"Die zalige warmte van je lichaam."
"Malle meid," zei Lou.
"Morgen is het voor mij vroeg dag.
En voor jou ook.
Morgen na mijn werk gaan we in het huis zien wat er allemaal gedaan moet worden en hoe we dat gaan aanpakken.
Hey Sheila," zei Lou.
"We gaan meer samen zijn dan ons lief is meisje.
Misschien ben je binnen hier en een maand mijn kop al beu gezien."
Sheila schudde het hoofd.
"Dan moet er veel gebeuren hoor," zei ze.
Dan drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Voor een tedere nachtzoen.





Verbouwen in vertrouwen.



De snelweg Parijs-Rijsel (Lille).

Op een doordeweekse dag.
Mensen op weg van en naar hun werk.
Vrachtwagens op hun eeuwige trip doorheen Europa.
Eeuwig gehaasten op de linkerrijstrook die elke PK uit hun auto halen om tijdig op hun bestemming te zijn.
En daartussen rijdt Sheila.
Op haar Harley.
Na haar avontuur in de Pyreneeën wilde ze maar één ding.
Zo snel mogelijk naar huis.
Nu ja, een kleine wijziging vond plaats toen ze op haar hotelkamer in de buurt van Parijs telefoon kreeg van haar ouders in Bulskamp.
Die haar graag wilden spreken over 'e stief belangrieke kwestie!'
Dat maakte dat Sheila besloot om al voor vijf uur 's morgens te vertrekken.
Ze wilde de monsterfile's rond Parijs voor zijn.
En daar was ze goed in geslaagd ook.
Dat ze moest omrijden via Rijsel ipv over Amiens naar Calais te rijden zoals ze eerst had gepland was het minste van haar zorgen.
Toen ze richting Rijsel rijdende het aanzwellende verkeer in de andere richting zag ging er -een golf van opluchting door haar heen.
Ze gaf extra gas, de teller ging over de 120.
Wat niet erg was, want hier in Frankrijk is de maximumsnelheid 130 km/u.
Elke vezel van haar lichaam stond gespannen, maar dat was niet zozeer uit stress, maar eerder uit zelfverzekerdheid.
Ze zou voor twaalf uur bij haar ouders zijn om daar dan het middagmaal te nuttigen.
Welks altijd op stipt om twaalf uur geserveerd werd.
"Dat es nog nie veranderd, en dat gho noois verandern," zei haar moeder gisterenavond nog aan de telefoon.

Sheila hoefde niet meer na te denken over welke richting het met haar leven moest uitgaan.
Ze wist het al.
Ze wist wel dat het niet makkelijk zou zijn.
Dat het risico's inhield.
Maar daar zou ze niet voor terugschrikken.
Integendeel.
"Liever op mezelf met veel vallen en opstaan, dan zekerheid en een gegarandeerd inkomen in ruil voor het naar de pijpen dansen van een ander."
Daar was ze nu meer dan ooit van overtuigd.
Kilometer na kilometer kwam haar einddoel dichterbij.
In Rijsel voegde ze in om de snelweg richting Duinkerke op te rijden.
Die zou ze dan afrijden in Steenvoorde om dan richting Hondschoote te rijden.
Ze had de ruige Pyreneeën ingeruild voor het vlakke Frans-Vlaanderen, en zou weldra Frankrijk inruilen voor haar eigen land België.
Om dan tenslotte het vertrouwde Bulskamp, waar ze haar jeugd doorbracht binnen te rijden.
Het was half twaalf toen ze het erf van de hoeve van haar ouders opreed.
Haar moeder Greta stond in de deuropening te wachten.
"Mo je ziet er ol, da's schone ip tied," zei ze.
Sheila deed haar helm af en liep naar haar moeder.
"Dag Ma'tje," zei ze terwijl ze haar moeder een dikke pakkerd gaf.
"Mo dag joengsje, eje ghie e ghoe reize ghad."
"Dat viel mej," antwoordde Sheila. "Es pa thuus?"
"In de schuur, bezig met den tracteur," zei moeder.
Sheila besloot om te gaan kijken.
Laika, de Duitse Herder die reeds jaren trouw het erf bewaakte liep Sheila tegemoet.
Sheila gaf haar een dikke knuffel.
"Mo dag meisje, zieje zo content van mie te zien té."
Dan keek haar vader op die geconcentreerd onder de motorkap van zijn tractor bezig was.
"Mor hier se, me dochtere." zei hij.
Ook hij kreeg een flinke pakkerd van Sheila die oprecht blij was nog eens op de ouderlijke boerderij te zijn.
"Probleem met den tracteur pa?" vroeg ze.
"Probleem en ghin probleem. 
Khen hier e nieuwe gloeibougie gekocht, mor kriegen hem d'er lik nie ip."
"Nieuw?" vroeg Sheila cynisch?
"Ezo nieuw ziet dat er nie ut wi."
"Ja 't es een occoasje," moest haar vader Johnny Verdoolaeghe bekennen.
"Neint 't es ghin occoasje pa. 't es briel!
BRIEL DAT ES 'T JA!"
Ze duwde de bougie voor zijn neus.
"Kiekt! Beschadigt langs olle kanten!
Je ghoat em er nooit inkriegn.
En moest je hem derin kriegn, es de kanse groot daje joen moteur onherstelboar beschadigd.
Allez kom, voe den dag ermee, woar eje ghie die briel gekocht?"
"Van Gusten Thieren," zei Johnny hoofdschuddend.
"Bie dienen ofzetter! Enfin Pa hoe es dat toch meugenlijk?"
"AN TAFEL!!!" hoorden ze Greta zeggen die de stal binnenliep. "Het eten komt koed!"
Sheila, Johnny en Greta zaten aan tafel.
Er stonden koteletjes, met sperzieboontjes en gekookte aardappeltjes op het menu.
Eenvoudige kost, maar alles van het vlees over het groenten tot de aardappelen kwamen van de eigen hoeve.
En werd door Greta met liefde bereid.
De hoeve was hun trots en hun leven.
Met veel zweet hebben zij dit alles jarenlang rechtgehouden.
Maar net daarom viel Sheila's mond open van verbazing toen Johnny na het eten zijn aankondiging maakte.
"Sheila meisje.
Khen je broere Jason in Australië vanuchtend gebeld voor hem op d'hoogte te briengn.
Mor joen kun 'k direct ooghe in ooghe verteln.
Je moeder en ik hein beslootn... VOE DEN HOFSTEE TE VERKOOPN!"
Sheila bleef rustig tot haar ouders grote opluchting.
"Ja 'k verstoant.
't Werd met de joaren zwoarder en zwoarder.
En je rik (rug) wilt niemeje mee.
Mor an den andere kant?
Wa gho je toene doen heel den dag voader?
Ghie zie ghin meins voe heel den dag stille te zitten."
"'t Zien joenge meinschen!" zei Johnny.
"De zeune van Ward Barrezeele!
Die zien hofstee é moeten verkopen vanwege de schulden.
Thomas Barrezeele is ne joengen met ambitie, en j'es opgegroeid met de boerenstiel.
Mor je kan natuurlijk wel wat hulpe gebruukn.
Doarom hein 'k aangeboden vor hem een handje te helpen.
Zo e dag of drie in de weke.
Wa goeie road gheevn, betje helpen ip 't land en met 't oenderhoed van 't machinepark."
"Ghoed idee." Zei Sheila.
"Mor dat es nog nie olles," vervolgde Johnny.
"Drie vierde van den opbrengst van de verkoop es voe julder.
Elk den helft ervan.
Dat es dus voe joen 800.000 euro."
Sheila wist even niet wat zeggen.
"Mor dat es veels te vele?"
"Mobaneint!.
Wiender kun voort met us deel," zei moeder.
En met 't geen dat voader verdient deure bie Thomas Barrezeele te werken."
"Luustert," viel Johnny in.
"Wiender hein liever om julder deel nu ol te geevn.
Dan daje dervoorn moe vechten as we dood zien.
Ol die ruzies voe geld, dat es 't ol nie weird.
When dat zelve gezien in de familie, die ruzies, die vetes, familieleden die joaren niemeje klappen me mekoars."
"Ja," zei Sheila."'t Es woar."
"Voe dat 'zwienegeld' zien d'er ol te vele drama's gebeurd.
Moe 't me niet verteln wi.
Khein genoeg gezien als detective"

"Oh when nog ghoe nieuws ook," zei Greta. "Jason zoe met de feestdagen na België komn met Daisy en de kienders."

Dat nieuws maakte Sheila echt wel heel blij.
Haar jongere broer Jason Verdoolaeghe woont nu reeds zo'n vijftien jaar in Australië.
Waar hij bleef hangen tijdens een van zijn vele tochten als rugzak toerist.
Hij werkte er als schaapscheerder in een grote schapenfokkerij.
Daar leerde hij Daisy Cartwright kennen, een rasechte Aussie-Girl.
Daisy werd de liefde van zijn leven en samen kochten ze een ranch in de Australische Outback.
Daar deed hij datgene wat zijn vader hem net afraadde.
Hij begon er te boeren.
En dat ging hem nog voor de wind ook.
Maar dat kwam volgens hem omdat er in Australië veel minder regels en 'pestbelastingen' zijn dan in Europa.
"In Australië, daar is een boer tenminste nog heer en meester op zijn erf," zo zei hij steeds.
Naast schapen, houdt Jason er ook nog runderen en kweekt hij kangoeroes en struisvogels.
Die worden geslacht en verwerkt door zijn eigen bedrijven die hij naast zijn ranch runt.
De mensen in de Australische deelstaat Queensland respecteerden Jason omwille van zijn werklust, ondernemingszin en zijn koppigheid.
Johnny Verdoolaeghe had zijn kinderen ten stelligste afgeraden om in de boerenstiel te gaan.
"Veels te vele regels en kloterij en 't kost je meer dan da 't opbriengt!"
Ach, ze hadden zelf genoeg gezien hoe moeilijk hun ouders het hadden om de boerderij draaiende te houden.
Het was vooral omdat ze zelf hun groenten teelden en runderen en varkens hielden voor eigen gebruik dat ze als dat nodig was konden rondkomen om daarmee dan wat extra bij te verdienen.
Maar Sheila en Jason begrepen heel goed waarom hun vader hen het afraadde om hem in de landbouw op te volgen.
Sheila voelde zich helemaal in haar nopjes met dit blijde nieuws.
Maar zelf zit ze ook boordevol toekomstplannen.
Het was daarom dat ze besloot om de volgende ochtend terug huiswaarts te rijden, al had ze best wel langer willen blijven. Want op de boerhofstee bij haar ouders, daar kwam ze pas echt tot rust.