Vanmorgen kreeg ik telefoon van Ter Duinen.
Ik stond onder de douche maar belde meteen terug, was er iets waarvan ik
ondanks het feit dat ik in ziekteverlof ben toch van op de hoogte moest zijn?
Een nieuwe regeling of zo. Ik belde terug naar het nummer waarmee men mij belde
en dat bleek het nummer van Stijn van de keuken te zijn.
Hij vertelde mij dat hij ‘droevig nieuws’ had.
Dat nieuws sloeg in als een bom.
Het was heel tragisch nieuws over één van mijn collega’s bij de afwas in Ter
Duinen.
Paul is in de nacht van dinsdag op woensdag helaas… onverwacht
overleden.
Ik hapte naar adem, dit kon toch gewoon niet.
Een jonge gast, in de fleur van zijn leven. Een jonge kerel vol humor, grappen,
gekke invallen en originele ideeën. Een jonge gast, dolverliefd op zijn meisje
die ergens in het binnenland woont en die regelmatig vroeg om te wisselen omdat
hij bij zijn liefje wilde zijn. En wie ben ik om hem dat te weigeren, ik ben zelf
jong geweest en zelfs nu pik ik elk extra moment dat ik zelf bij mijn liefje
kan zijn gretig mee.
En dan denk ik, wat moet dat meisje nu doorstaan. Je vriend, je liefde op zo’n
plotse en tragische manier verliezen. Dan kan je alleen maar met de nodige
oprechtheid zeggen: “HEEL VEEL STERKTE!”
Welks uiteraard ook geldt voor zijn familie en naasten.
Paul.
Je was een topkerel.
Met u werken was altijd plezant.
Ook al was er het leeftijdsverschil en moest ik soms wennen aan je temperament
en je sterke wil. Ik was altijd blij als ik op mijn uurrooster keek en ik zag
dat we samen dienst hadden, ook al was het ‘de ene de vroege, de andere de late’.
Ja dan was ik natuurlijk blij want ik wist dat de dag goed zou verlopen.
We hebben samen aan tafel gezeten of in de rode zetels en dan toonde je je gekke
filmpjes op je smartphone. Vaak van die blooperfilmpjes met vooral onhandige
fitnessgasten in de hoofdrol.
Fitness was je leven, je uitlaatklep. Net als zelf memes maken, hoe je dat deed
weet ik niet? Ach wat maakte het uit, ik ben meer een mens van woorden dan van
beelden.
Maar met u erbij zat de sfeer erin en ging het vooruit.
Muziekje op, meteen de refterkar gaan halen en machine aan en weg waren we.
Ik hielp bij het sorteren van de borden en glazen, jij met het bestek (altijd een intensief
werkje). Je zei het altijd meteen als er je iets dwars zat of waarvan je dacht 'dit kan toch beter'.
Je was ook zo’n gast die met iedereen overweg kon en met iedereen aan de praat
sloeg. Collega’s van de zaal, keuken, bar, poetsdienst en andere diensten en
natuurlijk de vrijwilligers. Hey zelfs de residenten (die soms meermaals
terugkeren) spraken je aan en je kende hen bij hun naam.
Dat was duidelijk wanneer we ’s middags moesten helpen met het uitdelen van de
soep, of het schenken van de wijn.
En als er iemand nodig was om in de namiddag te helpen in de cafetaria – waar je
de eerste maanden toen je bij ons werkte werkzaam was – dan was je er altijd
als de kippen bij. De Cafetaria of ‘De Bar’ dat was uw biotoop. Goeiedag zeggen
tegen de mensen, hun plateau’s met drank helpen dragen, een babbeltje hier en
een kwinkslag daar. En tussendoor een pannenkoek achter de kiezen slaan (die
teveel was en anders toch in de vuilnisbak zou belanden).
Ter Duinen zal niet meer hetzelfde zijn zonder u Paul. Dat
maken de vele reacties op Facebook nu al duidelijk.
Je zal nooit ver weg zijn en er zal altijd wel iets zijn iemand aan doet
herinneren.
Paul, Popolleke, ‘Paul Did It’!
Weet je wat echt deed?
Je stempel drukken op Ter Duinen. Een diepe indruk heb je op je collega’s, de
vrijwilligers en de residenten gemaakt.
That’s What You Did!
