Bloggen in tijden van corona deel 11: Hartverscheurend nieuws.

Dag lieve mensen.
Kreeg u ook een krop in de keel toen u tijdens de dagelijkse persconferentie e de sprekers met stokkende stem hoorde aankondigen dat er een meisje van amper twaalf jaar oud is bezweken aan het coronavirus?

Ik wel.
Ja echt lieve mensen.
Dit nieuws heeft mij diep geraakt.
Dit nieuws maakt mij treurig en ietwat neerslachtig.
Het was dezelfde treurige neerslachtigheid die ik voelde toen ik in 1996 vernam wat er met Julie en Melissa is gebeurd.
Diezelfde neerslachtigheid voelde ik ook toen ik hoorde welk drama er zich in 2006 in Antwerpen afspeelde door toedoen van het rechts extremistische uitschot Hans Van Temssche (nee die naam zet ik met opzet niet in een vet lettertype).
En drie jaar later toen een ander stuk verdriet beestachtig te keer ging in een kinderdagverblijf in Dendermonde waarbij twee onschuldige baby's en een kinderverzorgster het leven lieten.

Kinderen.
We zouden hen moeten beschermen voor alle vormen van onheil.
Ik vind dat dit de plicht is van elke volwassene.
Ja dat vind ik.
Net zoals we alles wat zwak en weerbaar is moeten beschermen tegen geweld, onderdrukking of uitbuiting.
Voor mij lieve mensen... Is dit één van de diepste fundamenten van onze beschaving!
Helaas hebben we ditmaal te maken met een vijand die anders is.
Die geen mens is.
Zelfs geen dier.
Het is een virus.
Het is al erg genoeg dat de meeste slachtoffers van dit virus oudere mensen zijn.
En ja ook dat is iets wat te betreuren valt.
Maar dat nu ook een kind ten prooi valt aan 'het beest'...
Dit is voor mij onwezenlijk.
En niet te vatten.

Lieve kleine ster.
Ik heb je niet gekend.
Weet zelfs niet eens hoe je heette.
Wel dat je uit Gent kwam.
De mooie oude stad van Artevelde en Edward Ansseele.
Deze stad vormde het decor van je veel te korte levensverhaal.
Ik heb je niet gekend, maar ik weet zeker dat je heel graag gezien was.
Dat veel mensen nu in tranen achterblijven na jou heengaan.
Lieve kleine ster.
Dit blogartikel draag ik aan jou op.
Op die manier breng ik hulde aan jou.
En aan alle andere slachtoffers van 'het beest'
Vandaag buig ik verdrietig het hoofd om je te gedenken.
En breng ik mijn oprechte gevoelens van diep medeleven over aan je ouders, familie en je vele vriendjes en vriendinnetjes.

Vaarwel lieve kleine ster.

Bloggen in tijden van corona deel 10: Kort intermezzo.

Dag lieve mensen.
Gewoon even tussendoor.
Zonder al te veel inspiratie.
Maar toch zet ik hier iets.
Gewoon omdat ik nu even vind dat dit moet.
Gewoon een korte groet.
'Just saying hello'.

Het is en blijft toch een vreemde en vooral bevreemdende situatie waar wij ons nu in bevinden.
Dit is nu al de derde week van deze zogenaamde 'lockdown'.
Drie weken lang al leven we op zelfs minder dan halve kracht.
Amper auto's in de straat, amper file's.
Trams en bussen zijn amper gevuld.
Geen café's of restaurants open.
Het levenslustige en Bourgondische België werd vooral met deze maatregel recht in het hart getroffen.
Want als er één iets is dat ons bindt dan is dat onze voorliefde voor het goede leven.
Het gezellige tafelen, het genieten van een goed 'bierke' op een zonovergoten terras.
Het gezellige 'klapke' aan de toog.
Het kaarten en biljarten, het samen kijken naar de voetbal of de koers.
Nog zo'n stuk van onze ziel en onze volksaard dat dit virus ons heeft ontnomen.

Maar gelukkig is de mens een veerkrachtig wezen.
Wij gaan hier sterker uitkomen.
Dat weet ik zeker.
Ja echt.
Onze groot en overgrootouders hebben zoveel ergere dingen meegemaakt.
En zij kwamen er ook sterker uit.
Waarom zouden wij dat niet kunnen?

Enfin, ik ga het hierbij laten.
Slaapwel iedereen.

Bloggen in tijden van corona deel 9: Zondagse mijmeringen

Dag lieve mensen.
Koud hé.
Allez ja, de wind is koud.
Zo'n verdomd gure wind uit het noordoosten.
Zo'n wind die door merg en been gaat en die je voelt tot in de toppekes van uw tenen.
Wat is een mens blij dat hij nadien gezellig thuis kan zitten met de verwarming of de stoof aan.
En een boek binnen handbereik...
Blijf in uw kot!
Ja Maggie, met alle plezier Maggie.
Het valt me op dat - zeker op een zondag als deze - het verdomd kalm is op onze wegen.
Er rijden amper auto's.
En dat maakt dat alles veel stiller is dan anders.
Het is ook te merken dat er minder vliegtuigen boven ons hoofd vliegen dan normaal, je ziet amper van die witte lijnen in de lucht.
Maar is dat wel zo?
Wel zoek het uit via Flightradar24.com.
Ik hou wel van dat soort websites.
Ja, ik heb al dikwijls terwijl mijn laptop aanstond op mijn terras staan kijken naar de overvliegende vliegtuigen om dan op de laptop te kijken vanwaar ze komen en waar ze naartoe gaan.
En me dan af te vragen wat iemand op een doordeweekse zondagavond drijft om pakweg vanuit Londen naar Sylhet in Bangladesh te vliegen.
Waarschijnlijk mensen uit Bangladesh die in Groot-Brittannië wonen en die op familiebezoek gaan.
Of één of andere rijke zakenman uit de Londense City die op prospectie gaat langs de vele obscure kledingfabriekjes daar, om er dan deze uit te pikken die het goedkoopste werken - lees deze die hun werkvolk nog harder uitbuiten dan anderen - om de baas ervan een vet contract onder de neus te schuiven.

Het vliegtuig vliegt verder, de wereld gaat zijn gang.
Weliswaar op een heel ander ritme dan we gewoon zijn.
Ons leven is grondig door elkaar geschud door 'het kleine beestje'.
En veel dingen zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Zeker niet voor diegenen die een geliefde verloren door 'het kleine beestje'.
Maar zelfs voor wie van dergelijk verdriet gespaard bleef zal door alle gebeurtenissen en gevolgen heel anders in het leven staan.
Positiever of negatiever?
Dat is nog maar de vraag.
Maar dat het ons raakt.
Dat het ons iets doet.
Dat staat nu al vast.
Het isolement weegt op ons.
De spanning en onzekerheid treft ons.
De angst en het verdriet raakt ons.
En dan vooral de empathische en gevoelige mensen onder ons.
Ik weet dat er in deze harde wereld van onverschilligheid en apathie er vele gevoelige mensen zijn.
En ik weet zeker dat sommigen onder hen deze blog lezen.
Net zoals er onder mijn lezers mensen zijn die net als ik boos worden van de onverschilligheid en complete laksheid die nogal wat mensen hebben omtrent de te nemen maatregelen en het belang ervan.
Ja, ik word ook boos.
Ik word ook boos als ik lees dat er lieden zijn die de maatregelen bewust en met heel veel brutaliteit met voeten treden.
Ik word ook boos als ik lees dat er nog altijd mensen zijn die 'lockdown-feestjes' houden en zich in groep verzamelen.
Die naar andere mensen zitten te spuwen of opzettelijk lopen te hoesten.
Ongelooflijk hoe verrekt asociaal sommige mensen kunnen zijn.
Zelfs een brutaal om zich heen slaand virus dat vooral de zwaksten en ouderen onder ons treft - maar dat ook jonge en gezonde mensen kan vellen - kan hen er zelfs niet toe bewegen om hun decadente en egoïstische levensstijl te laten varen en al was het maar één keer... EEN KEER!
Rekening te houden met hun medemens.

Aan de onverschilligen, asocialen, egoïsten, eeuwige feestbeesten en andere sukkels zonder normen en waarden die illegale café's of feestjes opzoeken omdat ze niet bekwaam zijn om hun nihilisme zelfs maar voor even te laten varen. Die hamsteren en zich in groep verzamelen.
Randdebielen die het begrip afstand houden maar niet onder de knie krijgen. Puberale rebellen en rebelse pubers, lawaaierige rondhangers en provocerende in het rond spuwers. Cafebazen die stiekem openhouden en denken dat ze daarmee zullen wegkomen en nadien toch die 4000 euro kunnen binnenrijven (ik kan jullie zeggen dat ik nooit nog een voet in zo'n zaak binnen zet). Cybercriminelen die met valse e-mails andermans vertrouwen misbruiken met valse coronaberichten...
Dit gaat over jullie!!!
En ik heb dit tegen jullie te zeggen.

FUCK YOU!!!!







































Een dikke en vooral welgemeende fuck you aan jullie allen.
Ik wens jullie echt waar acute klootkramp, etterende puisten, zwerende wonden en pijnlijke aambeien toe.
En moeten betalen aan de belastingen, een haperende motor op de linkerrijstrook van de E40, een dure vakantie in een luxe resort boeken en dan je hele verblijf op de pot doorbrengen met vlammende diarree, een acute voedselvergiftiging oplopen na een bezoekje aan de meeneemchinees, achtervolgd worden door een leger kwaaie wespen, etc, etc, etc...
En nog veel veel veel meer dan dat!
Jullie zijn weinig meer dan het product van een veel te individualistische en egocentrische maatschappij waar veel te lang alles mocht en alles maar moest kunnen.
Jullie zijn het product van 50 jaar lang doorgeschoten egoïsme, individualisme en vooral permissiviteit.Veel te lang heeft men oeverloos geluld over mensen hun rechten.
Het gevolg is helaas dat velen zijn vergeten dat je in het leven ook PLICHTEN hebt!
Het asociale gedrag dat mensen in deze tijden waarin voorzichtigheid, zorgzaamheid en oplettendheid zo hard nodig is tentoon spreiden is daar een zeer goed voorbeeld van..
En het interesseert me niet dat het misschien 'maar' een minderheid is.
Zelfs die 'minderheid' kan veel ellende veroorzaken met hun egoïstische gedrag.

Je denkt nu misschien, 'Miguel, nu klink je echt wel als een verbitterde oude zak'.
En pas op, ik besef dat ook wel van mezelf dat hetgeen ik schrijf behoorlijk reactionair is.
Maar eigenlijk heb ik het altijd al moeilijk gehad met zaken als laksheid, onverschilligheid en gebrek aan discipline zoals je dat tegenwoordig - naar mijn mening - net iets teveel ziet in deze maatschappij.
Ik heb dat onlangs nog in episode van mijn laatste verhaal heel duidelijk gemaakt hoe zo'n dingen volgens mij zouden moeten worden aangepakt;
KLIK HIER!!!
En zie hoe mijn West-Vlaamse heldin Sheila omgaat met een stel asociale lawaaitrappers.
Fictie, en in werkelijkheid niet meteen haalbaar.
Maar in mijn lichtjes verwrongen geest is nog veel meer mogelijk, maar soms hou ik dingen gewoon even voor mezelf.
Dit gezegd zijnde.
Ik heb het moeilijk met die hedendaagse laksheid.
Want zie je.
Ik ben een BSD-kind
Ik groeide op in een behoorlijk militaristisch milieu.
En bij deze ben ik verplicht erbij te vertellen dat mijn vader - die dit stukje ook zal lezen - in deze een zeer schappelijk en redelijk man is die zich zelfs redelijk terughoudend opstelde tegen de strenge leer die er alom tegenwoordig was.
En die in de opvoeding eerder erop gericht was om kwaad te voorkomen in plaats van het te bestraffen.
Bedankt pa.
Maar velen waren hier anders in, en op de school waar ik zat was het duidelijk dat de leerkrachten wisten dat de ouders van mijn klasgenoten ook van de school verwachten dat hun nageslacht er 'kort gehouden werd'.
In de praktijk kwam dat er op neer dat er op school weinig tegenspraak werd geduld.
In de kleuterklas en eerste leerjaren vloog je al snel in de hoek. Of mocht je gewoon binnen blijven tijdens het speelkwartier.
'Vijf bladzijden DIN-A4 tegen morgen' was voor de oudere kinderen bij overtreding van de regels eerder regels dan uitzondering.
Eerlijk.
Ik heb er deugd van gehad, echt waar.

Dan verhuisde ik naar België en ging ik hier naar school.
En ja.
Het verschil was meteen merkbaar.
Men sprak hier gewoon de leraren tegen.
Ik was - zoals dat heet - 'flabbergasted'.
Ik wist niet wat ik hoorde.
En wat meer was.
Die kwamen er nog mee weg ook!
Die kregen geen uitbrander of draai tegen hun oren.
De leraar bleef er zelfs onverschillig bij.
Komaan!
Jongeren - leeftijdsgenoten dus - hoefden noch van hun leraren noch van hun ouders iets te vrezen en deden gewoon maar wat.
Stelden zich lekker brutaal op en pesten was er normaal.
Ja ik ben gepest geweest.
Nee ik heb er geen trauma's aan over gehouden.
Zeker niet toen ik er achter kwam dat de grootste pestkoppen niet eens in staat waren om hun naam juist te spellen of een eenvoudige tekst foutloos te lezen.
Dit klinkt misschien hautain, maar moest ik het me aantrekken om voor 'brillekas' of 'schelen otter' verweten te worden door gasten die amper het leerniveau haalden dat ik haalde.
Niet omdat ze het niet konden, maar puur omdat het hen geen reet interesseerde.
Moest ik dat doen?
Nou, ik dacht het niet!
Maar het bleef me verbazen.
Parten spelen.
Dat dat soort zaken blijkbaar als iets normaal werden gezien.
Ik kon dat niet vatten.
En nee.
Het kwam nooit in me op van 'ha waarom zou ik dat ook niet gaan doen'.
Was ik nu te braaf?
Ja.
Op sommige vlakken wel.
Ik had veel meer en veel vroeger van me af moeten bijten.
Maar om tegen de schenen van mijn ouders te gaan schoppen en me te gaan inlaten met zogenaamd rebels gedrag.
Om te gaan spijbelen, stiekem te roken, drugs te gebruiken.
Nee.
Dat zat niet in mijn aard.
En daar ben ik eigenlijk blij om.

En ja, misschien... Nee zeker is dat de reden dat ik het niet kan vatten dat pubers zich zo afzetten tegen de regels en zelfs hun eigen moeders provoceren zoals ik dat van een zeer goede FB vriendin las.
Zeker is dat de reden waarom mijn bloed gaat koken als ik lees dat jonge gasten met opzet naar andere mensen en zelfs naar de politie gaan spuwen.
Net zoals ik dat niet kan verdragen dat mensen jong of minder jong zich op éénder welke manier asociaal gaan gedragen.
Wat ik nu schrijf en wat ik in die episode waarvan ik een link postte heb geschreven is weinig meer dan het ventileren van boosheid, woede en frustratie omtrent dat asociale gedrag.
Ja.
Soms moet het er even uit!
Ik hoop lieve mensen dat jullie deze ietwat minder positieve post kunnen begrijpen.
Dat mijn woede over dit soort zaken vooral voortkomt uit rechtvaardigheidsgevoel.
Uit onmacht over het teniet doen van zoveel goed werk door dat handjevol leeghoofden en nihilisten die alleen maar afkeer opwekken bij mij.
Maar voor die mensen van goede wil die zich dag en nacht inzetten voor hun medemens.
ALLEEN MAAR LIEFDE EN SYMPATHIE VANUIT HET DIEPSTE VAN MIJN HART!
En dat meen ik.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 8: Contact houden.

Dag lieve mensen.
Het wordt zwaar hé.
Dit leven vol beperkingen en inperkingen.
Ja ook voor mij.
Vooral de beperkingen in sociaal contact beginnen te wegen.
Gelukkig heb ik nog mijn job die mij afleiding geeft.
En zijn er nog mijn hondjes waarmee ik dagelijks ga wandelen, en tijdens die wandelingen doe ik dan ook kleine boodschappen, bakker, bank, apotheek, etc.
Maar die contacten zijn vluchtig en oppervlakkig.
Het zijn die goede gesprekken, de hartelijke babbeltjes die we missen.
"Hallo, hoe gaat het? Alles goed met je?
Fijn je te zien. Hoe is het met de man en met de kindjes?
Mooi weer vandaag hé."
Dat soort dingen.
Vergezeld van een dikke knuffel en de obligate drie kussen.

Gelukkig is er nog de technologie.
Daarnet nog een hartelijk Skype gesprek gehad met mijn zus en schoonbroer.
Ewel dat deed goed ja.
En het doet goed te weten dat met hen alles goed gaat.
En daar gaat het om.
We zijn nog allen gezond levend en wel.
Het lelijke beest heeft ons nog niet te pakken gehad.
Helaas kan niet iedereen dat zeggen.
In Limburg is een jonge vrouw van amper dertig jaar overleden aan de gevolgen van corona.
Dertig jaar lieve mensen.
Een beeldschone jonge vrouw in de fleur van haar leven.
Verpleegkundige in een woonzorgcentrum in Genk.
Dertig jaar.
En het is voor haar nu al voorbij.
Hier wordt ik gewoon even stil van.
En het herinnert me eraan dat we in dit leven in de eerste plaats moeten...
ZORGEN VOOR ELKAAR!
Zorgen voor de mensen die ge graag ziet.
Er zijn voor elkaar.
Je tijd niet verdoen met roddel, achterklap en intriges.
Maar gewoon eens wat meer zeggen hoe graag ge mekaar ziet.

Het is ook altijd een beetje de rode draad geweest in mijn verhalen.
Het broze en het breekbare van het leven.
Het diepe besef hoe dierbaar iemand is, en het feit dat dat besef er pas komt als die persoon er niet meer is.
En dit zal de rode draad ook blijven.
Mijn verhalen, en deze blog in het algemeen.
Gaan over het leven.
Het leven in al zijn facetten.
Met zijn mooie maar ook zijn lelijke kant.
Want het leven kan verdomme ook lelijk zijn en verrekt hard uit de hoek komen.
En voor je het weet geeft het leven je een uppercut van jewelste.
En dan heb je elkaar nodig.
Dat is gewoon zo.
Je kunt niet zonder de anderen.
Echt niet.
Geloof me.
En ge kunt ook niet zonder liefde!
LIEFDE....
Dat is toch een schoon ding.
Niet alleen de liefde voor je partner.
Of de man of vrouw waar je nu op dit moment veel voor voelt en je hoopt dat hij/zij die liefde beantwoord.
Maar liefde in het algemeen.
Liefde voor je medemens.
Liefde voor jezelf - ook dat is niet onbelangrijk, jezelf graag zien...


Lieve mensen.
Zij die ik ken, en deze die dit lezen.
Weet.
Ik zie jullie graag.
Deze woorden komen uit mijn hart.
En schrijf ik met plezier neer voor jullie.
En nog veel meer.
Als jullie dat willen.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 7: Cartoons voor de moraal.

Dag lieve mensen.
Hier zit ik weer in mijn luie zetel met een stel kussens onder mijn rug, mijn vriendin in de zetel ernaast en mijn twee lieve hondjes die zich om beurten komen installeren.
Die guitige blik in hun oogjes.
Ik besef dat het isolement en de opgelegde maatregelen voor alsmaar meer mensen zwaar begint te wegen.
En we weten niet meer wat we wel of niet mogen doen?
We verlangen naar zon en buitenlucht en kijken reikhalzend uit naar de dag dat we de draad van onze levens weer mogen oppikken.
Dat we als vanouds kunnen leven, genieten, elkaar begroeten, vastpakken, knuffelen.
En tonen hoe graag we elkaar zien.

Maar die dag is nog veraf.
Nog altijd wordt van ons verlangt dat we afstand houden en onze verplaatsingen tot een minimum beperken.
Nog altijd worden we overstelpt en overdonderd met onheilspellende berichten over almaar toenemende besmettingen en weer nieuwe overlijdens.
Over de artsen die zich alsmaar meer zorgen maken over hoe en met welke drastische gevolgen het virus zich manifesteert.
Dat zijn dingen die ons somber maken.
Ja, ook mij.
Daarom dat ik af en toe alle mogelijke nieuwskanalen afsluit.
Radio, TV, sociale media.
Af en toe moet het on hold.
Om niet te neerslachtig te worden van al die ellende.
Gelukkig zijn er nog goeie muziekradio's zonder al te veel geleuter.
Willy bijvoorbeeld, ken je dat?
De radio voor wie van heerlijke pretentieloze rockmuziek draait.
Pretentielozer rockmuziek zoals ze die in de jaren negentig op Studio Brussel draaiden, lang voor dat 'Studio Hype' werd. Aangevuld met het hedendaagse betere muziekwerk.
Geen gebabbel er tussendoor, alleen op vrijdag is er presentatie, de rest van de week non-stop muziek.
Speaker aan, of koptelefoon aansluiten op gsm of laptop en hopla.
Even weg van de wereld.
Ja, ik kan daar enorm van genieten.
Nu meer dan ooit.
En lezen
Oh ja.
Ik ga hier zeker nog boeken bespreken die ik gelezen heb, vroeger en recent.

Maar wat ik nu met jullie ga delen zijn gewoon een paar grappige cartoons.
Om jullie avond wat op te vrolijken.
Cartoons zijn grappig, raak en gewoon leuk.

Raadgeving voor te wassen sokken.

Mag je de Nederlandse koning beledigen?
Ja, maar je baas die De Koning heet niet.

Ik denk dat ik het begrepen heb.
Rood bij jagers, wit bij vissers.

Wat scheelt er jongens?
Jullie hebben toch ook een trofee.

Leuk?
Wel, er komen er zeker nog?

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 6: Uitzieken.

Dag lieve mensen.
Mijn stem is al veel minder schor, het spreken gaat al iets beter.
Maar ik doe nog regelmatig een zeehond na.
Hoesten dus.
En zo'n kriebelende irritatie in mijn keel.
En mijn neus loopt gelijk zot.
Da's toch raar hé.
Dat je neus loopt... En je voeten ruiken!

Ach ja, ik hou van dergelijke grappige woordspelingen.
Maar ook van de vele respons die ik kreeg voor mijn artikelen.
Bedankt hiervoor.
Bedankt om de tijd te nemen om op mijn artikelen te klikken en deze door te nemen of helemaal uit te lezen.
En voor de mooie commentaren.
Ja, echt ik geniet daarvan.
Ik trek me daaraan op.
Ik doe dit met heel mijn hart.
Door mij, voor jullie.
Of je me nu IRL kent, of alleen via sociale media.
Of je nu een toevallige bezoeker bent.
Welkom.
Ik zou ook zeggen neem gerust een kijkje, klik even op het 'blogarchief'.
Snuister wat rond en neem te tijd om de andere artikelen te lezen.
En laat eens weten wat je er van vindt.
Of kijk gewoon op mijn FB pagina.
Ik zal af en toe een link plaatsen van zaken uit mijn blog die mij aan het hart liggen.

Liefs.
Miguel.

Bloggen in tijden van corona deel 5: Go see the doctor.

Dag lieve mensen.
Ja ik weet het.
Het was hier een beetje stil.
Maar hier ben ik terug.
Ben dezer dagen een beetje verkouden. Hese stem, hoesten, keelpijn..
Maar heb geen schrik.
Het smerige beestje heeft me niet te pakken.
Ik heb naar de dokter gebeld en die verwees mij door naar een 'triagecentrum' in Veurne.
Dat klonk al tamelijk creepy vond ik.
Het feit dat ik net nu verkouden werd boezemde wel wat angst in ja.
En ja, het leek me beter om naar de dokter te bellen.
Ik moest sowieso niet meer werken tot na het weekend en mijn overste vroeg me om mij zeker op de hoogte te houden over mijn gezondheidstoestand voor hij me laat terugkomen.
Maar goed, ik moest dus naar dat 'triagecentrum'.
Ik sprong in mijn autootje - mij gelukkig prijzend dat ik eigen vervoer heb en niet aangewezen hoef te zijn op anderen of gebruik moest maken van het openbaar vervoer wat toch ook een risico is, zeker als je ziek bent - en reed naar Veurne.
Langs de gebruikelijke weg die loopt langs het Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke.
Water, polders, een éénzame wielertoerist die zijn kilometers maalt over het jaagpad aan de overkant.
En dan denk ik aan één van de voordelen van deze coronacrisis.
Geen hordes ambetante 'wielerterroristen' die in deze tijd uit hun holen komen gekropen om in groep en onder invloed van de nodige trappistenbieren de wegen onveilig te maken, zichzelf de nieuwe Greg Van Avermaet of Wout Van Aert wanend.
Enfin soit. No hard feelings hoor.
Rij maar met jullie fiets hoor, mij niet gelaten.
Maar dan volgens de voorschriften.
Met niet meer dan twee personen, afstand houden.
En blijf op het fietspad!

In Veurne aangekomen moest ik mij aanmelden bij het loket en mijn identiteitskaart tonen.
Daarna moest ik wachten in de wachtzaal tot de dokter mij kwam halen.
De wachtzaal was leeg, dat was al een geluk.
En de dokter kwam al meteen buiten.
Helemaal gehuld in plastic, daaronder een gele schort en hij droeg een haarmuts en een mondmasker.
Het leek wel een Marsmannetje.
Toen kreeg ik toch wel een heel onbehaaglijk gevoel.
Even leek het of ik in één of andere bizarre film over een ineens losgebroken enge epidemie ben terechtgekomen.
Maar achter de bevreemdende kledij zat een jonge dokter, waarschijnlijk een stagair of pas afgestudeerde. Hij sprak me aan in een mengeling van AN en het lokale dialect en trachtte me op mijn gemak te stellen.
Ik moest wel binnen een vierkant van tape blijven.
Na het stellen van vragen, en de nodige klassieke onderzoeken met de stethoscoop en zo'n houten staafje dat hij op mijn tong duwde terwijl ik AA moest zeggen stelde hij vast dat het bronchitis was.
Uitzieken, hoestsiroop, keelspray en neusdruppels.
Paracetamol tegen de pijn en eventuele ongemakken en veel thee drinken.
"Het is niets verontrustend," zei hij.
En ik moest niets betalen

Op de terugweg naar huis maalden de gedachten door mijn hoofd.
En ik bedacht dat we toch wel een goed georganiseerde gezondheidszorg hebben.
Dat draaiende gehouden wordt door geëngageerde mensen die zich dag en nacht inzetten voor ons en onze gezondheid.
Mensen die nu onder grote druk staan door deze coronacrisis.
We moeten ons zorgsysteem koesteren lieve mensen.
Ja dat is.
We hebben een zeer goed zorgsysteem en een uitmuntende gezondheidszorg.
Van topdokter over verpleegster tot logistiek, keuken en schoonmaak.
Allen zetten ze zich in om van wieg tot graf over onze gezondheid te waken.
Ze bestrijden ziektes, helen onze wonden en verzachten onze pijn.
Drogen kindertraantjes en sussen de angsten van de gevallen ouderling die angstig om zich heen kijkt wanneer hij in de ambulance wordt gedragen.

Mijn vriendin is zorgkundige en staat dag na dag in voor de zorg van hulpbehoevende bejaarden in een woonzorgcentrum.
Door haar weet ik uit eerste hand hoe zwaar het werk van een verzorgende of verplegende is.
En nogmaals.
Ik doe mijn klak af voor deze mensen.
Er wordt over de zorg veel vertelt.
-"En die mensen worden aan hun lot overgelaten."
-"Het is daar allemaal bandwerk."
-"Ze behandelen die oudjes als vuil, ze worden in hun bed vastgebonden of urenlang op de WC gezet."
Ja helaas, die dingen gebeuren.
En zowel mijn grote liefde als ikzelf veroordelen deze zaken ten zeerste.
Maar het leven van een zorgkundige loopt zeker niet over rozen lieve mensen.
Constante onderbemanning en onderbezetting, het management dat de kosten zo laag (en de winsten zo hoog) mogelijk wil houden, besparen op van alles en nog wat en zelfs op essentiële materialen.
Zoals ik al eerder zei, veel zorgkundigen zitten op hun tandvlees.
Velen hebben lichamelijke klachten, vooral dan rugklachten.
Ze werken hun lichamen kapot.
Deze mensen verdienen beter!
Mensen die zorgen voor onze gezondheid en ons welzijn VERDIENEN BETER!!

Op de gezondheid van je mensen bespaar je niet.
Daarin INVESTEER JE!
En ja, mensen zouden hun gezondheid meer ter harte mogen nemen.
Nadenken over hun manier van leven, hun voeding, beweging en dergelijke.
Je geld, je job, je woning.
Dat is allemaal vervangbaar.
Maar je gezondheid.
Als dat het laat afweten.
Als je lichaam begint te sputteren.
Dan zit je pas echt met een probleem.
Ben je nog gezond van lijf en leden.
Koester dat.
Probeer te beseffen wat een zegen dat wel is.
Een baaldag op het werk, een ruzie met je partner.
Dat gaat zo weer over.
Chronische pijn, aftakeling.
Dat gaat niet over.
Dat blijft.
Dat vreet aan je.
Ik zit hier nu met een bronchitis.
Zuip hier thee en zuig op keelpastilles om deze te verzachten.
En ja, dat is vervelend.
Maar dat is niets in vergelijking bij wat mensen doormaken die nu in het ziekenhuis liggen met corona.
Aan een beademingsmachine liggen en vechten voor hun leven.
Tegen mensen die kanker hebben.
Of die chronische pijnen lijden.
Ik zal over enkele dagen weer de oude zijn.
Voor deze mensen blijft de lijdensweg duren.
Zij kunnen enkel dromen van een gezond en fit lichaam.
Ik heb er nog één.
Mits wat schaafwerk natuurlijk.
Hmmm misschien toch eens werk van maken?
Van dat schaafwerk.

Bloggen in tijden van corona deel 4: De grote dank je wel!

Dag lieve mensen.
Vanuit het diepste van mijn hart een welgemeende DANK JE WEL!!!
Ja, echt waar.
Dank je wel.
Dank je wel.
Dank je wel.

Weet je.
Ik zou het duizendmaal kunnen schrijven, en nog het gevoel hebben dat het niet genoeg is.
Want de dokters, verpleegsters, zorgkundigen, logistieke medewerkers, schoonmaaksters, keukenpersoneel in ziekenhuizen en zorgcentra die zich nu te pletter werken voor de huidige en komende patiënten kunnen niet genoeg bedankt worden.
Maar ook dankjewel voor: winkelbedienden, magazijniers, vrachtwagenchauffeurs, huisartsen, zorgkundigen en bejaardenhelpers, thuisverplegers, bakkers, beenhouwers, winkeliers, landbouwers, groentetelers, fabrieksarbeiders, vuilnismannen, helpdesk en callcenter medewerkers, ITC-mensen... Kortom iedereen die zich nu uit de naad werkt om mensen van al het nodige en minder nodige te voorzien. Om mensen die vragen hebben met raad en daad bij te staan en die klaarstaan om éénieder in deze zware en nooit geziene crisis op te vangen wanneer dat nodig is.

Ook de buren, familieleden en naaste vrienden van de allerzwaksten in deze samenleving. De vele vrijwilligers en anderen die spontaan twee helpende handen toereiken.
Ook deze mensen verdienen een welgemeende dank je wel!!!
Alsmaar meer mensen beseffen dat we elkaar nodig hebben.
EINDELIJK!!!
Eindelijk beseffen de mensen dat we elkaar nodig hebben.
Moge dat besef echt heel diep doordringen.
Echt waar, dat hoop ik.
Mogen de mensen nu eindelijk gaan beseffen dat er GEEN MINDERWAARDIGE BEROEPEN BESTAAN!
Dat elke beroep, elke functie, elke taak gewoon belangrijk is.
En dat éénieder die deze uitvoert recht heeft op respect, waardering en vooral op een deftige...
Wat zeg ik?
Op een WAARDIGE VERGOEDING!

Mijn hele actieve loopbaan lang heb ik niets anders gehoord dan werkgevers en politici die orakelen over de 'loonlast'.
Over hoe duur het is om in dit land iemand aan te werven en welke kosten daaraan verbonden zijn.
En tegelijk kwamen de 'truken van de foor' om onder die loonlast onderuit te komen.
Om arbeid aan zo goedkoop mogelijke voorwaarden uit te besteden en om onder die loonlasten uit te komen.
Met interimwerk, dagcontracten, schijnzelfstandigen en het inhuren van goedkope arbeidskrachten uit minder welvarende EU-landen die hier komen werken aan de sociale voorwaarden van hun thuisland.En die op die manier oneerlijke concurrentie zijn voor onze werknemers.
Werkzekerheid is voor steeds meer mensen een zeldzaam goed en de werkdruk swingt de pan uit, want men werft alleen de hoogstnodige mensen aan.
Wanneer er iemand ziek valt dan is dat voor andere mensen een verhoging van de werkdruk en op die manier en gecombineerd met de toenemende werkonzekerheid ertoe gaat leiden dat mensen gewoon doorwerken als we ziek zijn.
We weten dat in deze tijden van corona dat je dit echt niet maken kan.
En toch gebeurt het, meer nog in veel sectoren is het zelfs bijna de norm geworden dat ge niet thuisblijft met een 'onnozele verkoudheid'.
De toenemende werkdruk is zelfs de grootste oorzaak van alsmaar meer ziekteverzuim en van de toename van het aantal langdurig zieken.
Mensen werken letterlijk hun lichaam kapot!In de gezondheidszorg, de schoonmaak, de bouw en in veel andere sectoren kennen mensen die er werkzaam zijn niet één maar gewoon meerdere collega's die gewoon kapot gewerkt zijn.
Wiens rug, schouders, heupen of knieën gewoon tot op de draad versleten zijn.
Dat mag je zelfs letterlijk nemen.
En dit als dank voor jarenlang werken aan een loon dat net hoog genoeg is om de maandelijkse kosten, voedsel en andere noodzakelijke dingen en af en toe iets leuks voor zichzelf te betalen.

Daarom!
Daarom is dank je wel... NIET GENOEG!Weet je hoe we het beste onze waardering voor al die hierboven vermeldde mensen het beste kunnen uitdrukken?
Wel, heel éénvoudig.
Door eendrachtig te pleiten voor betere statuten, arbeidsvoorwaarden en verloningen voor al deze mensen!
Door collectief tot het besef te komen dat het niet de CEO's, managers of andere heren in maatpak zijn die onze bedrijven rechthouden.
Dat het niet de politici met hun veel te grote loon waar wij voor betalen, hun dure praatjes en hun ideologische stoerdoenerij zijn die onze maatschappij rechthouden.
En vooral... Dat het niet die overbetaalde voetballers, BV's en andere celebs met hun streken en grote manieren zijn die onze aandacht en onze waardering verdienen.
Maar meer dan ooit de mensen uit onze eigen omgeving die zich dag en nacht inzetten voor brood op de plank, voedsel in de supermarkt rekken, vlotte doorstroming aan de kassa. Dat we geholpen worden als we ziek zijn en verzorgd worden wanneer we arm en behoeftig zijn.
Die verdienen onze aandacht, onze waardering en ons respect.
Kom alstublieft - NU MEER DAN OOIT - tot dit besef!

Nu meer dan ooit moeten we schouder aan schouder staan.
Niet alleen tegen dit virus.
Maar nog meer tegen de verdeel en heers spelletjes van politici, opiniemakers en andere aandachtsgeile figuren die weinig meer doen dan ons - gewone mensen - tegen elkaar opzetten.
Die ons opdelen en tegen elkaar opzetten.
-Arbeider vs bediende.
-Werknemer vs zelfstandige.
-Werkende vs werkzoekende.
-Jongere vs oudere.
-Autochtoon vs allochtoon.
-Vlaming vs Waal.
Enzovoort, enzovoort, enzovoort!
Leer deze spelletjes te doorzien en besef dat we allemaal aan hetzelfde zeel moeten trekken.
Ook wanneer er geen corona of ander virus onze maatschappij teistert.
Leer dat we elkaar nodig hebben, en dat elk beroep een meerwaarde heeft in onze maatschappij.
Neem even de tijd naar wat deze Nederlander ons te zeggen heeft in het filmpje op onderstaande link.

Is het niet waar misschien?
Wordt het niet eens tijd dat we de DOENERS eens de waardering krijgen die ze verdienen.
Wordt het niet eens tijd dat we de komende generatie werkenden warm maken voor een carrière als DOENER!
Door eindelijk eens het beroeps en technisch onderwijs de waardering te krijgen die het verdient.
Door eindelijk eens te beseffen dat we de straten niet kunnen blijven plaveien met universitair geschoolden die amper aan de bak komen, terwijl de vacatures voor technici, zorgkundigen, bakkers, beenhouwers, kappers en andere beroepen waarbij je gewoon dingen moet DOEN gewoon open blijven staan.
Maar misschien om ook eens dank je wel te zeggen tegen die mensen die elke dag de handen uit de mouwen te steken en te tonen dat je hun harde werk naar waarde schat, ook wanneer dat smerige coronavirus bedwongen is.
Om het met Mevrouw Protut uit Het Eiland te zeggen...

Zullen we dat afspreken?

Bloggen in tijden van corona deel 3: dagelijkse observaties.

Dag lieve mensen.
Alles goed?
Vandaag moest mijn vriendin werken.
Ik ben nog thuis.
Ben wel naar de winkel gegaan, ja ik had nog enige zaken nodig die misschien niet levensnoodzakelijk zijn, maar waarvan het in deze tijden van zoveel mogelijk binnen blijven en extra aandacht voor hygiëne wel praktisch is dat ge ze in huis hebt.
Keukenrol bijvoorbeeld.
Lijkt me toch wel veel noodzakelijker dan WC-papier denk ik zo. Temeer omdat het hygiënischer is dan zo'n vochtige keukenhanddoek waar de bacteriën en bacillen zich lekker kunnen vermenigvuldigen dat het een lieve lust is.
Als je dan zo eens buitenkomt mensen.
Ja dan zie je nog eens wat.
Dat er nog altijd mensen zijn die het niet begrepen hebben.
Dat afstand houden.
Dat concept van zich niet te verplaatsen als dat niet noodzakelijk is.
Mensen denken nog te vaak 'mij zal het niet overkomen'.
Of om het op z'n Frans te zeggen: apres nous le deluge.
En eerlijk gezegd, ik word daar echt wel moedeloos van.

Lieve mensen.
Ik vraag jullie langs deze weg vanuit het diepste van mijn hart.
Temper uw egoïsme.Leer nu eens eindelijk dat de wereld niet draait om u en om uw ego.
As we speak zijn in Italië de ziekenhuizen tot op de gangen toe gevuld.
Mensen liggen daar te reutelen en naar adem te snakken als vissen op het droge.
In de Italiaanse stad Bergamo nemen de overlijdensberichten in de lokale kranten minstens tien pagina's in beslag.
Tien pagina's vol diepdroevige meldingen van vaak veel te vroege overlijdens.
Berichten van familieleden die in tranen achterblijven.
Familieleden die gewoon de kans niet krijgen om waardig afscheid te nemen van hun overleden naasten.
Overledenen worden in konvooien naar crematoria gebracht omdat de toevloed van overlijdens gewoon te groot is en gewoon teveel in één keer!
Ook hier in ons land hebben al 21 mensen de strijd verloren tegen deze vreselijke ziekte.
En we staan nog maar aan het begin.
In ziekenhuizen bereiden dokters, verpleegkundigen, logistiek en ander personeel zich voor op wat komen zal, en op wat al is.
634 mensen zijn gehospitaliseerd en 130 daarvan liggen op de afdeling intensieve zorgen.
En dat zijn heus niet allemaal ouderen.
Dit lieve mensen zijn voor mij de cijfers die er toe doen.
Voor mij hebben mensenlevens absolute prioriteit!
Omdat achter elke mens die sterft er familieleden zijn die in diepe rouw gedompeld zijn.
Die in tranen achterblijven.
'Oltied iemands voader, oltied iemands kind' zong Willem Vermandere ooit.
Daarom, nogmaals.
Temper uw egoïsme!Hou  op met zeuren hoeveel geld ge gaat verliezen, hoeveel die verplichte sluiting u zal kosten.
Geld is vervangbaar!
Mensen... NIET!!!

Wat nu van prioritair belang is, is dat dit smerige virus wordt ingedamd, en als het even kan... GESTOPT!
Al de rest is gewoon bijzaak.
-Naar de kapper gaan, fitness, schoonheidsspecialiste, manicure of pedicure.
Bijzaak.
-Op vakantie gaan, reizen, weekendjes weg, terrasjes doen.
Bijzaak.
-Voetbal, wielrennen, afgelaste sportwedstrijden of evenementen.
Bijzaak
-Uw aandelen op de beurs, rekeningen die opstapelen, verwittigingsbrieven en andere shit.
Bijzaak. 
Wat we nu moeten doen is ten allen prijze te vermijden dat we hier Italiaanse toestanden krijgen.
En dat kan alleen maar als we aan één zeel trekken.
Als we één worden in daden en gedachten.
Minder ik en MEER WIJ!!!
Dat is wat we nu nodig hebben.
Mensen... Wij kunnen dit.
Daar geloof ik echt in.
YES WE CAN!!!!

Bloggen in tijden van corona: Deel 2, wat, waar en hoe?

Dag lieve mensen.
Hoe gaat het ermee?
Iedereen nog gezond?
Ik mag het hopen, echt wel.
Want ik zit echt met jullie in.
Kan het jullie niet persoonlijk komen zeggen, en dan zeker niet die mensen die ik in het echte leven ken.
Maar ik zit met jullie in.
Echt waar.
En ik hoop dat met hetgeen ik nu schrijf ik jullie niet alleen kan informeren, maar dat ik jullie ook een hart onder de riem  kan steken.
Maar laten we nu ter zake komen.
Sta me toe om even wat essentiële informatie met jullie mee te delen.
Want in deze tijden van constante toevloed - zeg maar overkill - van informatie lijkt het mij toch interessant om een paar basics met jullie te delen.
Kwestie om toch wat sterker in jullie schoenen te staan in deze enorme informatie overkill.

Virussen, wat zijn dat nu eigenlijk?Virussen zijn piepkleine deeltjes genetisch materiaal, vaak weinig meer dan strengetjes RNA of zelfs DNA. Het zijn muterende genetische materialen omhult met eiwitmantel die een eigen leven gaan leiden.
Ze dringen je lichaam binnen en kapen een cel waar ze dan alle controle van overnemen. Alleen wanneer een virus in een cel is doorgedrongen kan het zich voortplanten. Wanneer dat gebeurt ontregelen virussen je lichaam en ondermijnen ze je gezondheid.
Je lichaam zal dan proberen om dat virus aan te vallen en te verdrijven en dat lukt het best wanneer je een hoge weerstand hebt. Ouderen en zieken hebben een minder goede weerstand en dan is het risico dat een virusziekte slecht afloopt een stuk groter.
De wetenschap helpt hierin een handje, hun geheime wapens zijn vaccins
Vaccins bestaan uit verzwakte ziekmakers, zowel virussen als bacteriën.
Wanneer je een vaccin toegediend krijgt dan gaat je lichaam antistoffen aanmaken om deze te bestrijden. Op die manier herkend je lichaam deze ziektemakers en gaan het sneller in het verweer.
Nee!!!
Vaccins zijn niet gevaarlijk.
Er wordt heel wat upper crap bullshit op het internet geplaatst over de zogezegde gevaren van vaccins.
Maar laat die onzin links liggen en alstublieft... Deel het niet op sociale media.
Doet dat niet!
Ik herhaal...
VACCINS ZIJN NIET GEVAARLIJK!!!

Virussen, is dat hetzelfde als bacteriën?
Nope!
Bacteriën zijn levende organismen.
Bacteriën zijn ééncellig, en dat houdt in dat ze zich in tegenstelling tot virussen zich zelf kunnen voortplanten.
Daar waar virussen alleen worden overgedragen door rechtstreeks contact met speeksel, bloed of zelfs sperma (denk aan HIV, het beruchte AIDS-virus dus), kan je een bacteriële infectie oplopen wanneer je een open wonde hebt of door iets te eten dat besmet is.
Dan dringen deze beestjes je lichaam binnen en komen ze op plaatsen waar ze niet horen te zijn.
Pas op!
Bacteriën kunnen in tegenstelling ook nuttig zijn voor de mens.
Denk aan de darmflora waar ze het in allerlei reclamespotjes altijd over hebben.
Maar ook bepaalde schimmels zijn de mens nuttig.
Om wilde gisten te vormen waarmee men in en rond Brussel het goddelijke Geuze bier brouwt.
Of om suiker om te zetten in alcohol als essentieel onderdeel van het brouwen van bier of wijn.
Virussen daarentegen.
Die zijn voor niets nuttig!
Buiten met die ondingen! Weg zeg ik u! WEG!!!

En hoe zit dat nu met dat fameus coronavirus?
Het coronavirus is het virus dat de ziekte COVID-19 wat staat voor Corona Virus Disease 2019, oftewel de ziekte veroorzaakt door de variant van het coronavirus dat in 2019 werd ontdekt.
De officiële wetenschappelijke naam van het virus is SARS-Cov-2.
Ik hoor u al denken... 'SARS', dat was toch een ander zeer besmettelijk virus.
Ja, inderdaad.
'SARS' was ook een variant uit de familie van coronavirussen.
Maar het staat ook voor Severe Acute Respiration Syndrome.
Wat in menselijke taal wil zeggen dat beide virussen ziekten aan de luchtwegen veroorzaken.
Maar ondanks ze tot dezelfde stam en familie behoren zijn het twee aparte virussen.

Kan je dat virus behandelen?Nee, dat is nu net het probleem.
De medische wetenschap staat machteloos.
Men kan alleen de symptomen onder controle houden.
Ondanks de vele praatjes die op sociale media verkocht worden kan je dat virus niet tegenhouden.
Niet door te gorgelen of door warme thee te drinken.
Het enige wat je kan doen is uitzieken en je medisch laten behandelen als de symptomen erger worden.
En in volledige quarantaine gaan.
Nog meer van belang is dat je - ziek of niet - er alles aan doet om mensen die tot een risicogroep behoren niet in gevaar te brengen.
Dat doe je dus door extra waakzaam te zijn en zeker in deze tijden van acuut besmettingsgevaar uit hun buurt te blijven.
Ouderen, zieken, mensen met een lage weerstand zoals diabetici, hartpatiënten of mensen die kanker hebben of hebben gehad.
Blijf bij hen uit de buurt.
Better save than sorry!
Echt wel.

Waarom schrijf ik dit allemaal?
Omdat ik in mijn kot moet blijven.
Om de tijd te doden.
Om mezelf wat nuttig te maken.
En om een klein beetje mijn steentje bij te dragen bij het verspreiden van zo correct en accuraat mogelijke informatie.
Ik heb het al eerder gezegd in deze blog.
Ik maak me zorgen over die constante stroom van desinformatie en fake-news die de mensen op het verkeerde been brengen.
Het internet was bedoelt om informatie en opinies over een zo breed mogelijk publiek te verspreiden.
Helaas is dat veel te vaak compleet onjuiste informatie.
Verspreid door lieden die denken dat hun verwrongen wereldbeeld er toe doet.
Dat hun compleet verdwaasde visies op mens, natuur en wetenschap enige relevantie hebben.
Wel... Dat is niet!
Die anti-vaxxers, conspiracy-nutters, haatverspreiders en religieuze idioten richten met hun blogs, websites en vooral met hun trolgedrag op sociale media net heel veel schade aan.

Hier ga ik het voorlopig bij laten lieve mensen.
Maar ik geef jullie graag enige nuttige links mee.

https://www.info-coronavirus.be/nl/
De site van de FOD-volksgezondheid over het coronavirus en de maatregelen die de overheid neemt.

https://www.microbiologie.info/Verschil%20tussen%20bacterie%20en%20virus.html
Hier wordt het verschil tussen bacteriën en virussen haarfijn uitgelegd.

https://nl.wikipedia.org/wiki/CoronaviruspandemieDe Wikipedia pagina over de corona pandemie.


https://www.gezondheid.be/index.cfm?fuseaction=art&art_id=30191

Bloggen in tijden van Corona (deel 1)

Dag lieve mensen.
Ja ik weet het.
Het is een hele poos stil geweest op mijn blog.
Heb nu nog eens een nieuw vervolgverhaal gepost met als hoofdrolspeelster onze detective Sheila.
Toen ik daar de laatste hand aan legde werden de eerste echt drastische maatregelen bekend gemaakt.
Namelijk het sluiten van alle café's, restaurants en andere horeca.
Alsook de eerste berichten over het massale hamsteren, de lockdown feestjes en andere zaken die ons wat vertellen over hoe men omgaat met crisis, vaak gewoon tegen beter weten in.
Ikzelf moet eveneens ootmoedig bekennen dat ik afgelopen weekend niet 'in mijn kot' gebleven ben.
Samen met mijn geliefde en onze twee keeshondjes bracht ik het afgelopen weekend door in een bungalow in het Groothertogdom Luxemburg waar we voornamelijk lange boswandelingen maakten. Er staan al heel wat foto's van op mijn Facebook pagina en er zullen er ook op mijn blog gepost worden.

Nu is het dinsdag 17 maart 2020.
De maatregelen worden scherper en scherper, en de verbolgenheid over het asociale gedrag van nog VEEL TE VEEL MENSEN wordt met de dag groter.
EN TERECHT!!!
Wat ik nu schrijf is puur gevoelsmatig, maar ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik zeg dat deze Corona-crisis duidelijk maakt wat voor verwende donders wij westerlingen toch maar zijn.
Dat hamsteren, die lockdown party's, nog een laatste keer bij elkaar komen om flink te vreten en te zuipen - niet beseffende dat je daarmee dat virus nog meer kans geeft om zich te verspreiden, ja ook onder risicogroepen.
En natuurlijk krijgen we weer te horen wat dat allemaal weer gaat kosten en over de enorme schade die deze maatregelen - onze heilige - economie zal toebrengen.
We moeten allemaal onze pleziertjes ontzeggen en opofferingen doen.
en dat in het ALGEMEEN BELANG!
Is dat plezant?
Nee dat is niet plezant!
Ook niet voor mij.
Want ik ben zo iemand die ook graag een terrasje doet, een weekendje weggaat of een daguitstapje maakt.
Ik keek net zoals zovelen reikhalzend uit naar de lente, het schoon weer en het warme zonnetje.
Maar zal net zoals iedereen mij moeten aanpassen en mijn verplaatsingen tot het strikt noodzakelijke moeten beperken, afstand houden en aan social distancing moeten doen.
Ik zie lege straten, gesloten café's, verlaten terrasjes, vaak met de stoelen op elkaar gestapeld.
Mensen houden afstand, beginnen meer en meer te beseffen dat het ernst is en schikken zich.
Beetje bij beetje.
De ene al moeizamer dan de andere.
Maar ze doen het.
Ja er zijn nog mensen die morren, en misschien bent u die dit leest er één van.
Wel, dit is mijn boodschap.
Het is mooi weer en u mag niet buiten?
U vindt dat u in een sociaal isolement wordt gedwongen?
Wel, denk dan eens aan die mensen die in een echt sociaal isolement zitten.
De ouderen op hun kamertje in het rusthuis.
De minder mobiele mensen, de zieken die aan hun bed gekluisterd liggen.
De mensen die al heel hun leven moeten binnen blijven bij mooi weer omdat ze hooikoorts hebben.
Voor velen een 'ver van mijn bed show', en dat was voor mij ook zo.
Maar meer dan ooit zie ik wat er nu gebeurt als iets waar we van kunnen leren.
Het is nu meer dan ooit het moment ons eens in de plaats van een ander te stellen.
Om ons eens in te leven in de wereld van de chronisch zieke, de eenzame bejaarde, de fysiek gehandicapte, etc.
Meer dan ooit is het nu het moment om eens afstand te nemen van al het opgeklopte commerciële gedoe.
Dat gedoe van 'je moet mooi zijn, je moet de laatste mode dragen, je moet slank zijn, en sportief, en mee met je tijd'.
Ach, is dat zo?
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets moet.
Wel het gevoel dat dit 'moeten' veel mensen het gevoel geeft van er niet bij te horen.
Niet iedereen heeft een maatje 35 en een perfect lichaam.
Niet iedereen verdient genoeg om elke drie maanden een nieuwe smartphone te kopen.
Meer nog. Dat zijn toch allemaal stoffelijke, vergankelijke en vooral VERVANGBARE zaken.
Dit kan en mag nooit belangrijker zijn dan een leven. Een mensenleven!
Ja toch.

Daarom...
Daarom ben ik blij met de vele blijken van solidariteit en medeleven met diegenen die nu in gedwongen isolement zitten.
Met de manier waarop men deze mensen probeert op te beuren op de vaak beperkte manieren dat het kan.
We beseffen meer dan ooit dat wij mensen sociale wezens zijn.
Dat we elkaar nodig hebben.
Je kunt niet zonder de anderen zong Zjef Vanuytsel vele jaren geleden.
En dat is gewoon zo.
We hebben elkaar nodig.
Daarom...
Doe ik zeer nederig mijn klak af voor alle dokters, verpleegkundigen, zorgkundigen, logistiek personeel en allen die zich dag en nacht inspannen om zieke mensen te behandelen, te verplegen en te verzorgen. Om hen te voorzien van eten en drinken en van hygiënische en sanitaire voorzieningen.
Voor de mensen werkzaam in supermarkten, apotheken, politie en ordediensten.
Die in deze tijden mensen op hun plichten moeten wijzen en daarbij meer dan ooit waakzaam moeten zijn voor hun eigen veiligheid en vooral gezondheid.
Daarom...
Denk ik harder dan ooit na over hoe ook ik een steentje kan bijdragen in deze vaak verwarrende tijden en nog meer verwarrende berichtgeving.
Over de constante stroom van informatie, die vaak niet even correct is en vaak weinig meer dan fake news! 
En meer dan ooit is wat hieronder staat van cruciaal belang.
Echt wel.
















Daarom...
Dat mijn blog de komende dagen en weken in het teken zal staan van juiste en vooral essentiële informatie.
Want het feit dat mensen al dan niet bewust op het verkeerde been worden gebracht en zichzelf en anderen in gevaar brengen door toedoen van foutieve en ronduit misleidende informatie.
Dat verontrust me.
Hierover later meer...

Beloofd!

**Belangrijk!**
Ik ben geen wetenschapper of deskundige en heb zelfs geen hoger of universiteitsdiploma.
Mijn bron is net zoals bij veel bloggers het internet en alle informatie die daarop te vinden is.
Is deze fout.
Zeg het mij!
Geef FEEDBACK!
Ik leer graag bij.
En ik sta erop om op deze blog zaken te verspreiden die juist en accuraat zijn.
En hulp is hierbij zeer welkom

Over loverboys en viespeuken (slot)

Enkele dagen later.
De voorbereiding voor de housewarming party was in volle gang.
Slinger, tuinverlichting, vuurkorven, mooi gedekte tafels, de barbecue die stond te warmen.
De hele dag waren Sheila, Morgane, Cathy en nog enkele andere goede vrienden in de weer geweest om alles af te krijgen.
Maar ze kregen hulp uit onverwachte hoek.
Maryssa was er ook.
Haar vader Marc Antheunissen stond erop dat zijn dochter mee zou helpen met de voorbereidingen van de housewarming party.
Dat ze wel wat mocht terugdoen bij wijze van bedanking voor al hetgeen Sheila had gedaan om Maryssa uit de klauwen van die tienerpooiers te halen.
Sheila had er niet beter om Maryssa samen met Yanaïka aan het werk te zetten in de tuin.
Het klaarzetten van de stoelen en het dekken van de tafels, het ophangen van slingers en ander versieringen.
Het klikte meteen tussen beide meisjes. Giechelen, lachen, gek doen.
Sheila liet het gebeuren, dat het niet erg vooruit ging deerde haar niet.
Maryssa vertoefde in een 'normale' omgeving.
Niet tussen aanstellers, macho's en pretentieuze sletten zoals die Jessica.
Maar in het gezelschap van een meisje met hoogstaande normen en waarden.
Ja, dat was Yanaïka, dat was voor Sheila nu wel duidelijk.
Een meisje met hoogstaande normen en waarden.
Maryssa fleurde op en voelde zich meteen in haar sas.
Een blos op haar wangen.
Een glimlach op het gezicht.
Het gaf Sheila een warm gevoel.

Er zou veel volk komen, dat stond nu al vast.
Sarah Van Beiren die we nog kennen van het rechercheteam van Alain Donck was bezig met het marineren van het vlees en het bereiden van de salade.
"Ghoat het e betje?" vroeg Sheila.
"Ja hoor, ben bijna klaar."
"Dat ziet er ghoed uut," zei Sheila terwijl ze het vlees keurde en van de marinade proefde.
"Amai, straf mo toch ghoed. Waar heb je dat leren maken?"
"Van mijn vader," zei Sarah.
"Die kon echt lekkere marinades maken.
Papa da's een echte barbecue kampioen, echt waar."
"A je zegt dat nu?" zei Sheila. "Als ik dat geweten had, had ik gevraagd of je hem niet langs kon laten komen."
"Papa en mama weunen wel in Roeseloare wi," zei Sarah.
"Peins nie dat ie da ziet zitten voe gheileghans nar ier te riejn vor achter e grille te stoan.
En sourtous ma zoedt dat nie zien zitten. Want ze weet dat ie geiren an de pientjes zit."
Sheila lachte hartelijk.
"Da's woar ook. Ghie ziet ook opgegroeid in de West-Vloanders."
"Ja, maar mijn pa is wel een rasechte Sinjoor.
Maar ja, hij was Rijkswachter hé, dan kon je zomaar naar om het even waar overgeplaatst worden.
En bij papa was dat West-Vlaanderen.
Eerst Oostende, dan Veurne waar hij mama leerde kennen en tenslotte Roeselare.
Wat spraken jullie thuis?" vroeg Sheila.
"Op school West-Vlaams, thuis ABN - nu ja eerder algemeen beschaafd Antwerps met hier en daar een West-Vlaams woord erdoor - en met mama ook West-Vlaams.
Maar papa blijft altijd Antwerps praten, nog altijd na die jaren.
Ook in het korps.
Hij zegt altijd, 'ge kundet gastje oit Antwaarpen hoale, mor Antwaarpen nooit oit 't gastje'.
Sheila moest erom lachen.
Het heeft altijd al goed geklikt tussen Sheila en Sarah, en ja het feit dat Sarah in West-Vlaanderen opgroeide had ermee te maken.
Maar ook het feit dat Sarah een goudeerlijk meisje is met het hart op de juiste plaats.
Dan ging de bel, het waren Jan Ceustermans en zijn broer Pieter. Beide jongens hebben de begrafenisonderneming van hun vader Raymond overgenomen, al moeten ze wel zijn 'bemoeienissen' ondergaan, want  de oude baas steekt nog graag een handje toe en nog meer overal zijn neus tussen, of ze dat nu leuk vinden of niet.
Jan en Pieter zijn van kindsbeen af de beste maten van Lou, en ook Sheila hebben ze in hun hart gesloten.
"Zeg 'k Hein julder voader ook uutgenodigt hé, je zal toch wel komen zeker?" vroeg Sheila.
"Pa zit in 't Biljartcafé," zei Jan.
"Maar hij zal zeker langskomen, dat heeft hij vanmiddag nog verzekerd."

Net toen Sheila de deur wilde sluiten kwam nog een oude bekende de hoek om.
Niemand minder dan Alain Donck.
"Hier se, uzzen eigen Witse, komt erin Alain komt erin," zei Sheila.
Ze was helemaal in haar schik met het binnenstromende bezoek.
"Wat gaan julder drinken? Khein pintjes, cola, wien, fruutsap, cava en voe de liefhebbers e gin-tonic."
"Niets met alcohol in," zei Alain. "Ik ben geheelonthouder."
"Dat weet ik Alain," zei Sheila. "Khein ook 'mocktails', ekeje proeven?"
"Laat maar komen," zei hij.
"En waar staat de barbecue?" vroeg Jan die zich samen met zijn broer had aangeboden als chef kok van dienst.
Sheila begeleide de twee broers naar het barbecue stel.
"Chique dinges," zei Jan.
Sarah volgde met het gemarineerde vlees. "Ziet er lekker uit," zei Pieter.
Meer en meer volk stroomde toe.
Er werd gebabbeld, kennis gemaakt en Sheila begeleide de gasten in groepjes door het huis.
En werd alom geprezen  voor de zorgvuldige en vooral geslaagde renovatie.
Dan ging de bel, het was Raymond Ceustermans
Sheila onthaalde hem hartelijk, prijzend keek hij rond terwijl hij zijn duim in de lucht stak.
"Dat hebde gij goed voor elkaar gekregen Sheila," zei  hij.
"Mijn welgemeende complimenten meiske, echt wel.
"Madame Gracienne had het moeten zien, ze zou fier zijn echt waar.
Haar schoon huis.
Van de ondergang gered.
Kom hier da 'k u ne stevige pakkerd geef!" zei hij.
Sheila wist dat Raymond zeer veel respect had voor wijlen Gracienne Van Ackere
Alsook voor haar veel te jong gestorven kleindochter die hem voor haar tragische dood nog verzoende met zijn eigen zoon waarmee hij in ruzie was gekomen na zijn besluit om toch niet in te gaan op het aanbod om voor Club Brugge te gaan voetballen.
Raymond was razend omdat hij die schone kans links liet liggen om met dat - in zijn ogen - onnozel rockgroepje op te trekken.
Gracienne zorgde ervoor dat hij de zaken helemaal anders zag.
Deed hem beseffen dat hij zijn zoon te hard pushte voor iets wat hij zelf niet kon - lees mocht - bereiken, en dit omwille van het feit dat zijn eigen vader hem dwong om hem op te volgen in de begrafenisonderneming, daar waar de jonge Raymond een flinke trap in de voeten had en ook bij hem de grote voetbalploegen aan zijn mouw trokken.
Dan vlak na dat ene gesprek.
Het allerlaatste gesprek dat hij met Gracienne had.
Kwam dat ene telefoontje over een tragisch voorval aan het brugje over de vaart.
Samen met zijn oudste zoon Pieter die hij aan het klaarstomen was om de zaak over te nemen snelde hij naar de plaats des onheils.
Hij hoorde wat er gebeurd was en zag het ontzielde lichaam van Gracienne onder het witte laken liggen.
Zag zijn zoon, gebroken van verdriet.
Hij voelde de grond wegzakken onder zijn voeten.
Met liefde heeft hij haar opgebaard en hij haalde de oude lijkkoets - die hij liet opknappen om Gracienne's 'Marraine' die hoog bij hem in aanzien stond, een waardig afscheid te bezorgen - terug uit de garage.
"Ook gij verdient een waardig afscheid meiske," zei hij met een snik in zijn stem.
"Ik heb tranen in mijn ogen Sheila," zei hij.
"Echt waar.
Hier woonde de schoonste mens die ik heb gekend.
En haar kleindochter.
Haar opbaren, dat was één van de pijnlijkste dingen uit gans mijn carrière.
En geloof me.
Ik heb veel pijnlijke zaken meegemaakt toen ik nog zelf de zaak runde."

Sheila genoot van de aandacht en ze besefte dat ze in de kleine stad waar ze woonde zeer hoog in de achting stond van alsmaar meer mensen.
Maar intussen waren de broers Ceustermans en enkele van hun vrienden in de weer met een laptop en vroegen ze de wifi code.
"Mo wat zie julder toch van plan?" vroeg ze.
"Verrassing?" zei Jan.
"Nog een klein beetje geduld nieuwsgierig Aagje," zei Morgane die blijkbaar mee in het complot zat.
Dan nadat de gasten het voorgerecht - een heerlijk slaatje met meloen en Parmaham en fijngesneden mango - hadden verorberd, werd Sarah door de jongens geroepen.
"Er is iemand die u graag wil spreken via Skype," zei Jan.
Sheila nam plaats op een stoel die voor de laptop werd gezet, iedereen ging rond haar staan.
Op het scherm zag ze Lou.
"Dag mijn grote schat," zei hij.
Hij stond op een podium omringt door de bandleden.
"Lou!" zei ze verrukt.
"Me schietje."
"Ja," zei Lou glimlachend.
"Ik ben het, je 'schietje'.
Ik had er graag bij geweest, bij de housewarming party.
En samen met u de felicitaties in ontvangst genomen voor het harde werk dat we samen hebben verricht.
Maar ja.
Nu zit ik in Spanje hé.
We hebben net opgetreden, ge hoort misschien op de achtergrond de hoofdact van 't festival waar we zonet gespeeld hebben.
Maar voor we opbreken en naar ons hotel gaan.
Wil ik efkes voor u.
Een serenade brengen.
Heel speciaal voor u.
Want gij meiske...
Gij zit hier."
Bij die woorden sloeg hij zijn vuist tegen zijn hartstreek.
"Hier zit gij meiske.
En hier gade gij blijven... Tot dat ik mijne kop neerleg."
"Mo schietje toch," zei Sheila met een snik in haar stem.
Dan speelde hij enkele noten op zijn gitaar.
"Dees lieke Sheila.
Is heel speciaal voor u.
Ik weet dat gij dat geiren hoort.
Want dat is uw lievelingslieke... "
Hij begon te spelen.
Alive van Pearl Jam.
Ingetogen en toch krachtig.
Sheila kreeg tranen in de ogen.
Huilde van pure ontroering.
Schudde vertwijfeld haar hoofd.
"Woarom!" prevelde ze zachtjes.
"Woarom zieje ghie zo verre van mien.
Ksienjoengheiren schietje.
Echt."
"Ik zie u ook graag meiske," zei Lou.
En ik tel de dagen af tot onze tournee voorbij is.
Om u terug in mijn armen te sluiten.
Hey.
Hou u sterk meid.
Uw maten zijn er.
Staan rond u.
Ge weet wat ik altijd zeg hé.
Uw maten.... DAT MOET GE KOESTEREN!"

Over loverboys en viespeuken 6

Sheila reed met een rotvaart achter Quinten aan.
Achtervolgen was het liefste wat ze deed als het op detectivewerk aankwam.
Zeker met de auto die ze nu onder haar welgevormde kont had.
Een heuse Dodge Ram.
Iets waarop ze zichzelf trakteerde met hetgeen ze overhield van het budget van de restauratie van haar huis.
"Da kuje doen aje ghoed je centen beheert," zei ze terwijl ze het gaspedaal dieper induwde.
"Den auto kopen woar daje ol van sedert je jeugd van droomt."
Het was een occasie.
Twintig jaar oud.
Ze moest ervoor helemaal naar Drenthe rijden waar ze hem kocht van een landbouwer die hem van de hand deed omdat hij het boeren voor bekeken hield.
"'k Verkoop hem liever onner de pries dan dat die klootzakken van de overhied hem kommen ansloan!" zei hij in het platste Drenths dat je je kon inbeelden.
Of Sheila het niet begreep zeker.
Een landbouwer vol schulden, kapot gemaakt door een bedilzuchtige en regelzuchtige overheid.
Als boerendochter bleef het haar kwaad maken.
Of de oude landbouwer het niet doorhad zeker.
"Jij bunt ook een boer'ndochter! Woar of nie woar?" vroeg hij terwijl hij zijn tandeloze mond bloot lachte.
"Yep! Geboren en opgegroeid op de boerhofstee in West-Vlaanderen. Maar ben iets heel anders gaan doen."
"Daje geliek hebt," zei de oude Drent.
"De boer'nstiel is naar de klote meid, Je bunne beter af aj op je tamme reet goa zittuh, daar wor je veur beloond in dit verrekte kutland!"
Sheila volgde Quinten die met zijn Porsche Cayenne over de snelweg raasde.
Hij verliet twee afritten verder de snelweg en stopte bij een motel bij de afrit.
Sheila kende dit hol wel.
Een tiental afgeleefde houten chalets die voornamelijk als rendez-vous plek dienden, of waar Oost-Europeanen halt hielden om even te pitten voor ze met hun lichte vrachtwagens verder over de snelwegen jakkerden om hun vracht op tijd geleverd te krijgen.
Quinten stopte en belde aan bij één van de chalets.
Een man deed open en duwde Quinten iets in de handen, geld natuurlijk.
Dan trok hij Maryssa naar binnen en gooide hij de deur dicht.
"Godverdomse fucking perverten!" foeterde Sheila.
Ze nam snel enkele foto's, maar voor ze dit deed dook ze haast onder het dashboard zodat Quinten haar zeker niet in de smiezen zou krijgen.
"'t Es tegen de deontologische regels, mor da kan mien nie scheeln. Ek ghoan hier ingriepn."
Sheila stapte uit en liep naar de chalet waar Maryssa zich bevond.
Ze ademde snel en gejaagd.
Dan trok ze haar stoute schoenen aan en stapte kordaat naar de deur waar ze keihard op bonkte.
"Open the door please, management!"
De deur ging open, de man van daarnet verborg zich achter de deur. Hij had een beduimelde grijze handdoek rond zijn middel geslagen.
Sheila duwde de deur helemaal open en stapte naar binnen, ze zag Maryssa in bed liggen. Het meisje trok het laken over haar lichaam.
"Dit meisje gaat mee met mij!" zei ze.
"Pardon?" zei de man.
Sheila sloeg de deur dicht en ging dreigend voor de man staan.
"Dit meisje gaat met mij mee... En als ge teveel van uw paretten maakt mag je aan den lijve ondervinden wat ze in de gevangenis met KINDERVERKRACHTERS doen!
Wa peins je doarvan? pervert!"
De man trilde op zijn benen.
"Wat scheelt er té? Wanhopige kieszak?" vroeg Sheila vol minachting.
"Kom doe mor je kleren an in de badkamer, oendertusschen ghoan Maryssa en ik... Ekeje heel serieus klappen... "
De man ging naar de badkamer en sloot de deur.
Tuurlijk had Sheila vingervlug de sleutel weggenomen en langs de buitenkant de badkamer op slot gedaan.
Of dacht je nu echt dat ze een pervert die minderjarige meisjes misbruikt zou laten lopen?

Sheila liep naar het bed en trok de lakens weg.
Maryssa keek haar met grote doodsbange ogen aan.
"Je moet niet benauwd zien meisje," zei ze.
"Ik kom je redden."
Maryssa probeerde het laken terug over haar hoofd te trekken.
"Hey.
Maryssa.
Ik meen het.
Ik kom je redden.
Echt waar."
"Ben je politie?" vroeg ze.
"Ik ben detective.
Ik en ingehuurd door je vader."
"Mijn vader," zei Maryssa.
"Ja.
Hey.
Hij maakt zich zorgen om je.
Terecht, zo blijkt."
Maryssa trok een lip en tranen liepen over haar wangen.
"Ik heb papa erg teleurgesteld," zei ze zacht snikkend.
"Nee, dat heb je niet.
Hij houdt van je.
Is bezorgd om je.
Daarom heeft hij contact met me opgenomen.
Kom doe je kleren aan." zei Sheila
Schoorvoetend en met trillende handen kleedde Maryssa zich aan.
"Je vader maakt zich zorgen om jou Maryssa!" zei Sheila.
Maryssa zweeg.
"Hoor je wat ik zeg meisje?" drong Sheila aan.
"Als papa dit te weten komt dan gaat hij vast het hoederecht aanvechten," zei Maryssa.
"Ja," zei Sheila.
"En ik kan hem in deze zeer goed begrijpen hoor."
"Wist je moeder waar je allemaal mee bezig was?" Vroeg Sheila.
"Nee," zei Maryssa.
"Vroeg ze daar nooit naar?
Waar je was?
Met wie?
Waarom?"
"Moeder is altijd aan het werk," zei Maryssa.
"In de zaak van haar nieuwe man."
"En dan ben je de hele tijd alleen thuis?" vroeg Sheila.
"Ja. Allez 't is te zeggen.
Samen met  Jessica, de dochter van Joris.
De nieuwe man van mama."
"Oh ja," zei Sheila. "Ik denk dat ik het snap.
Twee jonge meiden, alleen thuis.
Of alleen op stap.
Hoe oud is die Jessica?" vroeg Sheila.
"18," was het antwoord.
"Beetje groot leeftijdsverschil niet."
"Daar stond ik niet bij stil," zei Maryssa.
"Ja.
Het was door Jessica dat ik met Angelo in contact kwam.
Ze nam mij altijd mee naar het stationsplein waar ze altijd optrok met die patsers die daar rondhangen.
Met Bilal, Saïd, Turgan, Salomon en Angelo.
Die laatste leerde ik daar kennen ja.
Angelo.
In het begin was dat zo'n toffe.
Hij babbelde wat met mij.
Ik voelde me bij hem op zijn gemak.
Begon wat voor hem te voelen en nam Jessica in vertrouwen.
'Angelo is ne goeie gast', zei ze. 'Ge moet gewoon tonen dat ge interesse hebt en je zal zien dat ik gelijk heb'.
En dat deed ik, het klikte meteen.
Op een keer gaf hij mij een cadeau.
Een mooie ketting.
Met een hartje.
My God, ik voelde mij zo bijzonder.
Zo'n mooi cadeau, van een jongen.
Ik voelde mij voor het eerst echt vrouw."
"En heeft Angelo daar geld voor, hij heeft geen werk, dat heb ik opgezocht,"
"Angelo heeft veel spaargeld," zei Maryssa. "Allez dat zei Jessica toch. En hij rijdt met een toffe bak, een gepimpte BMW.
En hij nam me meen naar Gent of Antwerpen om te gaan shoppen, ik mocht kopen wat ik maar wilde.
Nie meer dan dat ik mij liet gaan natuurlijk."
"Zonder ook maar één keer te denken dat hij daarvoor iets zou terug willen, nietwaar?" zei Sheila.
"Hij wilde me alles geven, want hij was stekezot van mij," zei Maryssa.
"Elke avond stuurde hij me zulke lieve berichtjes voor het slapengaan."
Sheila schudde het hoofd.
"Zo naïef, kindje toch.
Zelfs als kind was ik zo naïef niet.
Nooit, zelfs geen enkel moment gedacht 'wat wil ie van mij?'
Wat wil ie nu ECHT van mij?" vroeg Sheila.
Maryssa knikte van nee.
Schaamte stond op haar gezicht te lezen.
"Ja hij wilde met mij naar bed.
Nu, ik had al seks gehad met een jongen, dus daar stond ik wel voor open.
Op een nacht na een fuif in het jeugdhuis bleef ik bij hem slapen.
Ma en Joris dachten dat Jessica en ik bij een vriendin waren gaan slapen.
Angelo was lief en zacht.
En wist hoe hij mij zin moest laten krijgen.
Voor ik het goed en wel besefte zat hij in mij.
Hij gebruikte wel een condoom, dat wel.
Maar het ging snel.
Te snel.
Ik dacht 'fuck, ik ben een slet nu'!
En dat was nog maar het begin... "
Maryssa boog het hoofd.
Stilaan begon het tot haar door te dringen hoe het zover kon komen. Hoezeer ze beetje en beetje in de prostitutie werd gedwongen.
"Op een dag," vertelde ze.
"We waren samen op zijn appartement.
We lagen in de zetel, de TV stond op Netflix en ik was half naakt.
Had alleen nog mijn slip aan.
Angelo kuste me en streelde me overal.
Zacht en teder zoals hij altijd deed.
Dan ging de bel.
Hij stond op en liep naar de deur.
Ineens stonden er vijf gasten in de kamer.
"Ik ging juist mijn nieuw sletje binnen doen, hebde gijle goesting om mee te doen?" hoorde ik hem zeggen.
Vanaf dat moment veranderde alles.
Angelo veranderde.
Ik wilde weg, maar kon nergens heen.
Angelo greep me bij de haren en duwde me in de zetel.
Trok mijn slip uit.
Ruw en genadeloos.
Ik verweerde me, hij sloeg me.
"Gij doet wat ik zeg," zei hij.
"Of ik sla uw tanden uit bitch!"
Ik kon nergens heen.
Ik werd verkracht.
Om beurten neukten ze me, terwijl moest ik de anderen met mijn handen en mond bevredigen.
Ik voelde me vies.
Toen pakte hij zijn laptop die op een andere tafel stond.
Hij had gewoon alles gefilmd met zijn webcam.
"Ik stuur dat naar uw pa en ma," zei hij.
"Tenzij ge doet wat ik zeg." zei hij.
Hij nam foto's van me.
Naakt.
Terwijl ik hem pijpte en terwijl hij me neukte.
Dan maakte hij een advertentie aan.
"Ik wil dat gij neukt voor geld," zei hij.
"Uw lijf is geld waard.
En met dat geld gaan wij leuke dingen doen.
Als ge dure kledij en juwelen wilt... Dan moet ge ervoor neuken!" zo zij hij."

Weer keek Maryssa naar de grond.
Ze huilde.
Met almaar langere halen en diepere snikken.
Zacht woelde Sheila door Maryssa's blonde haren.
"Hey.
Mokke.
Kijk me aan.
't Is voorbij nu.
Je vader meent het goed met je.
Nee, je krijgt van hem niet zoveel mooie cadeau's als van je moeder.
Maar hij heeft me ingehuurd.
Met de bedoeling om je uit dat netwerk te halen.
Dat deed hij omdat hij met je in zat.
Zat je moeder met je in?
Nee.
Ze was zelfs niet bezig met wat jij en Jessica allemaal uithaalden.
Ze vroeg zelfs niet waar jullie naartoe gingen.
Dat is leuk hé.
Kunnen doen wat ge maar wilt.
Maar ge ziet.... "
Maryssa begreep.
"Ik hoop dat papa niet boos is."
"Als ouders boos zijn Maryssa.
Dan is dat omdat ze zich zorgen maken.
Met je begaan zijn.
Mijn ouders waren ook vaak boos op me.
En ja, ik heb dat gehaat ja.
Maar nu hé.
Ben ik dankbaar.
Dat ze grenzen stelden.
Mij bijstuurden en corrigeerden.
Ja, vaak met harde hand.
Maar nu moet ik toegeven.
Ik had dat eigenlijk wel nodig ja!"

Even later kwam de politie met onder andere rechercheurs Hilde Tabbaert en Sarah Van Beiren.
De man werd uit de badkamer gehaald en in de boeien geslagen.
"Mijn complimenten Sheila," zei Hilde.
"U hebt ons heel wat werk bespaard weet je.
We hadden al heel wat tips binnen gekregen over de handel en wandel van Quinten Maerschalck.
Maar ja, gebrek aan manschap en middelen ziet u.
Eigenlijk zouden we iemand van uw kaliber best kunnen gebruiken bij de recherche," voegde Hilde eraan toe.
"Nee merci, 'k werken liever op mien eigen," reageerde Sheila.
Sheila ging samen met Maryssa naar het politiebureau waar ze beiden werden ondervraagd.
Sheila zat er vooral om Maryssa te steunen en bij te staan.
Om er voor haar te zijn.
Had een krop in de keel toen Marc Antheunissen zijn dochter Maryssa in de armen sloot.
"Maakt etwadde van je leven Maryssa," dacht Sheila bij zichzelf.
"Nu daje nog kan!"
Dan reed ze naar huis.
Toen ze uitstapte zag ze twee jonge kerels rond haar afkomen.
Of ze hen niet kende zeker. En dan vooral die gast die een knipmes trok en dreigend vooruitstak toen hij op Sheila afstapte.
Angelo
Angelo Puystjens."U moet ik hebben vuil bitch!" zei hij
Hij wilde uithalen met zijn mes, maar Sheila hief haar linkerbeen op en strekte dan haar onderbeen.
Het mes vloog door de lucht en belandde in het gazon naast de oprit.
Angelo greep naar zijn hand, een pijnlijke grimas trekkend.
Sheila lachte spottend.
"Wat kwam je doen Angelootje?
Zeg het ekeje."
Dan vloog hij op haar af.
"Ik maak u kapot fucking bitch!"
Hij duwde Sheila tegen haar auto en hief zijn vuist op.
"Gij ga mij nie kapotmake ze, vuil teef!!!" brulde hij.
"Allez kom ventje, sloat!" zei Sheila.
"Sloat zeggen 'k je!"
Hij haalde uit met zijn vuist, raakte haar recht in het gezicht.
Maar Sheila gaf geen krimp.
"Es 't ol daje kan? Prulleventje," vroeg ze spottend.
Hij haalde nog twee keer uit met zijn vuisten en gaf haar ene kopstoot.
"Dat es nie sloan, dat es kitteln.
Zieje ghie ne vent of wat zieje ghie?"
Sheila lachte Angelo in het gezicht uit.
Dat werkte bij hem als een rode lap op een stier.
Hij trok Sheila van de auto weg en duwde haar van zich af, hij wilde haar tegen de grond werkte.
Maar Sheila staat als ex-paracommando natuurlijk niet dat ietsje steviger op haar benen dan een gewone sterveling.
Ze zette een paar stappen achteruit, ze zag de handlanger van Angelo achteruit deinzen, die voelde blijkbaar de bui al hangen.
Sheila kruiste haar armen en schudde haar hoofd.
"Nu es 't an mien... " zei ze.
Waarna ze met een gemende draaitrap haar voet in Angelo zijn gezicht plantte.
Hij vloog tegen Sheila's Dodge en zakte dan onderuit.
Knock out zoals dat heet.
De andere jongen wilde weglopen, maar Sheila haalde hem onderuit, hij viel plat op zijn buik
"Hiergebleven pantoffelheld," zei ze spottend.
"Zet je mo bie je moatje, stiksje krapuul daje ziet!" zei ze terwijl ze hem naast Angelo gooide.
"Ziet dat doar nu ekeje zitten.
Peinzen da ze vent zien met ulder tattoo's, ulder fake spiertjes en ulder macho mentaliteit.
Grote dikke nuls!!! DAT ZIE JULDER!
Weet je wat ze mé julder moeten doen?
IN E BOOTCAMP STEKEN!!!!
Alle dagen werken!
Werken tot dat julder toenge op julder tenen hangt!
En in volstrekte stilte.
Ghin moment rust, ghin moment pauze.
Iedere stap da je zet MOETEN VERANTWOORDEN!!!!
Iedere keer opnieuw!
Dat zoe julder moeten doen!
Rotverwende, platgepamperde NIEWEIRTS!!!!"
Dan kwam de politie, die Sheila al had gebeld.
Of ze die kerels niet in de smiezen had zeker."
"Ik dien klacht in tegen u, kan ik u nu al zeggen! Fucking gestoorde bitch!" mompelde Angelo terwijl hij geboeid naar de politieauto werd gebracht.
Sheila ging grijnzend voor hem staan, haalde haar gsm boven.
"En ik tegen joen!
Voor HUISVREDEBREUK!"
Ze toonde de foto die ze nam al rijdende nam - goed wetende dat dit niet mag - van Angelo die door de voortuin liep en zich achter de buxus in Sheila's voortuin verborg.
"Ghie moe mé je stienkende in veels te dure lelijke sportschoenen gehulde poten van me pelouze bluuvn ghodverdoms stik krapuul!!!" Dan ging ze naar binnen zonder Angelo die weggevoerd werd nog maar één blik te gunnen.

Over loverboys en viespeuken 5

Sheila stapte op haar fiets.
Met één hand sturend bekeek ze haar gsm.
Een berichtje.
"Waar blijf je? Ben al vertrokken naar de Dinky Toys voor het aperitief.
Tot zo xx Morgane."
Sheila remde en ging aan de kant staan, om dan te reageren op het berichtje.
"Eerst het eten in de koelkast zetten, dan kom ik eraan.
P.S. ga het niet lang trekken want er is werk aan de winkel."
Toen Sheila even later het stationsplein opreed zag ze enkele jonge kerels rond een zwarte BMW.
Ze kon een glimp opvangen van de bestuurder van de wagen.
Het was de lange slungel die ze in de supermarkt in bedwang hield.
"Moet dat ekeje bekieken," zei ze luidop.
"Veel streken, dure wagen.
Mor woarmee betaalt dat ventje dat ollemolle?
Niemand die dat ekeje onderzoekt."
Een jong meisje dartelde tussen de jonge patsers in.
Jessica Weynants.
Dat Sheila dat wicht niet kende zeker?
Lou vertelde dat hij haar al meermaals eigenhandig uit het jeugdhuis gezet waar hij als vrijwilliger werkt.
Omwille van haar storende gedrag, maar vooral omdat ze drugs bij had.
Drugs dat ze het jeugdhuis binnensmokkelde, waar op dat moment een fuif of optreden aan de gang was. Diepe decolleté, borsten vooruit, eens lief lachen, meer had ze niet nodig om voorbij de kassa te passeren waar steevast enkele jonge vrijwilligers klaarstonden om te fouilleren als dat nodig was.
Om dan die drugs door te spelen aan de reeds aanwezige handlangers.
De jonge vrijwilligers aan de deur hadden het spelletje niet door.
Lou des te meer.
Toen ze Jessica zag was ze dan ook niet verbaasd.
"Een oppervlakkig trutje zoender woarden of normen," zei ze zonder blikken of blozen.
"Dat zoedt eigenlijk ekeje ghoed over de knie moeten worden gelegd, echt wel!"
Dan kwam Sheila bij de Dinky Toys waar het best druk was
Morgane wenkte haar toe, Sheila ging meteen aan tafel zitten waar al een vers getapte pint klaarstond.
"Heb je een opdracht?" vroeg Morgane.
"Ja, een heel dringende eigenlijk," antwoordde Sheila.
Ze vertelde over haar onderhoudt met Marc Antheunissen en over Maryssa.
"Mon Dieu... Dat meisje zit lelijk in de knel," zei Morgane.
"Die loverboys laten niet met zich sollen.
En spelen het spel heel gewiekst.
Wees toch maar voorzichtig, dat soort gasten kunnen gevaarlijk zijn."
"Ik ook!!!" zei Sheila beslist.
"Sheila es nie benauwd van e bende patsertjes die peinzen dat sterk zien omdat ze e betje met gewichtjes sleuren in de fitness, voe toene ulder 'spiertjes' te tooghen op Instagram.
Laat ze ekeje deelnemen aan de proeven om bij de para's te meugen, ze ghoan rap anders piepen!"
Sheila vertelde over haar tijd bij de paracommando's.
"Gij bij de para's?" reageerde Morgane.
"Meid, je blijft me verbazen."
Sheila glimlachte.
"Dat was e toffe tied.
Echt wel.
'k Ghoa je ekeje voorstellen an e kameroad waar ik samen mee op missie was.
Patrick Limpens, heel toffe gast, echt wel.
Maar voor ik dat doe wil ik eerst Jessica uit de klauwen van die loverboys halen.
Of nee, laten we ze geweune noem lik da ze echt zien!
Pooiers.... FUCKING ORDINAIRE POOIERS!"

's Anderendaags.
Sheila reed de straat in van het Atheneum.
Achter haar hoorde ze geronk.
Het geluid van een 'opgezette' auto, alsmaar luider.
Ze zag hem in haar achteruitkijkspiegel.
Het was de zwarte BMW die ze gisteren op het stationsplein zag.
Een auto die vlak bij de poort geparkeerd stond reed weg, Sheila nam meteen de vrijgekomen parkeerplaats in.
Ze zag de jongeman in de BMW hard op zijn stuur bonken.
"Het leven es voe de rappe, patsertje." grinnikte Sheila.
Dan hoorde ze de schoolbel, de poort zwaaide open.
Sheila bekeek snel de foto van Maryssa die Marc haar had door gemaild.
Probeerde haar gezicht te herkennen tussen al die jongens en meisje die heel luidruchtig de schoolpoort uitkwamen.
Startende brommertjes, fietsende jongelui die zonder kijken de straat op reden.
Dan zag ze haar.
Maryssa.
Een knap meisje van vijftien jaar.
Ziet er een stuk ouder uit dan ze in werkelijkheid is, en dat heeft vooral te maken met haar weelderige boezem.
"Moet dat ekeje bekieken," zei ze.
"Toen dat kik zo oed woaren woaren kik nog plat van voorn.
Dat es toch ollemolle niemeje normaal? Wat steken ze toch in dat eten tegenwoordig?"
Maryssa  liep naar de BMW en stapte in, waarna hij meteen optrok. Sheila had gelukkig al lang haar auto gestart, alsof ze wist dat die kerel voor Maryssa kwam.
Hij reed door de stad met een onverantwoorde snelheid.
Hield er een ronduit asociale rijstijl op na.
Sheila volgde hem, hij reed de stad uit.
Naar een verloederde sociale woonwijk, rijen flatgebouwen met grijze gevels en balkons waarvan de verf op de relingen stuk voor stuk afbladderde.
Satellietontvangers op de balkons en beduimelde gordijnen voor de ramen.
"Lot me raden?" zei Sheila.
"Werkloos, officieel ghin nagel vor a ze ghat te krabben.
Mor vult zien uutkering an met illegale praktieken.
Lik ol de reste van dat volk hier.
Aja, wadde  weunt ier?
Rifraf, OCMW-volk en ander marginaal gepeupel."
Sheila parkeerde haar wagen en begon meteen te observeren.
Er belde een man aan, de der ging open en hij ging binnen.
Om na een half uur terug buiten te komen.
Nog geen vijf minuten later... Een andere.
Gewone mannen.
Weinig opvallende mannen.
Geen OCMW gevallen, enfin toch niet allemaal.
Maar vaak zelfs nette heren.
"Dat zien venten die ulder puupe komn uutkloppen," dacht Sheila bij zichzelf.
"Nu ja... 'venten. Tusschen aanhalingstekens, echt wel."
Het was Sheila nu wel duidelijk dat Maryssa zich - al dan niet gedwongen - prostitueerde.
En dat bezorgde Sheila koude rillingen.
"Vijftien joar," zei ze luidop.
"'t Moest mien dochter zien ek stekte doar binnen en braken heel dat kot of, ghoe geweten ja!"

Een man kwam naar buiten.
Alweer een half uur later dan zijn aankomst.
Sheila stapte uit haar auto en stapte op hem af.
"Momentje vriend," zei ze.
"Ik zou graag ekeje e woordje willen klappen met joen?" zei ze.
"Wie zijde gij?" vroeg de corpulente man die haar met zijn kleine lodderige oogjes aankeek.
"Wat ben je daarbinnen gaan doen?" vroeg Sheila.
"Zijn dat uw 'affaires' trezebees?" reageerde de man boos.
"Jij woont toch in het huizenblok schuin tegenover het huis dat ik recent heb gekocht en gerenoveerd hé.
Ik heb je vaak genoeg zien kijken terwijl ik aan het werk was, met je handen op je rug en uw sigaar in uw mond, en dan mij komen lastig vallen met uw domme commentaar.... Nu antwoord op mijn vraag. Wat deed jij in dat appartementsgebouw?
Ik kan het ook aan uw vrouw vragen als je wil hoor, ik zie haar toch elke dag bij de bakker."
"Laat mijn vrouw hierbuiten, die heeft daar geen affaires mee...
En gij nog veel minder!"
"Uw vrouw mag niet weten wat gij daar doet hé.
Stel u voor dat het zou uitkomen dat gij op een ander uw pijp gaat uitkloppen."
De man begon te zweten en zijn handen trilden.
"Mens alstublieft bemoeit u met uw eigen zaken," zei hij terwijl hij haar wegduwde. Maar Sheila was niet van plan om zich zomaar te laten afschepen.
"Ik ben detective dat weet je goed genoeg.
En in het kader van de zaak waar ik nu aan werk heb ik een sterk vermoeden dat er in dit gebouw prostitutie activiteiten aan de gang zijn. Mannen lopen hier af en aan en dit met maar één bedoeling...
Ik denk dat ik er geen tekeningske bij moet maken hé."
"Madam alstublieft, als dit uitkomt dan vlieg ik met mijn klikken en mijn klakken buiten ja.
Na veertig jaar huwelijk."
Sheila schudde het hoofd.
"Als uitkomt wat gij daarbinnen aan het doen zijt dan zal uw huwelijk het minste van uw zorgen zijn, dat beseft ge toch."
"Ja, ik kom hier regelmatig langs op dat appartement op 't eerste verdiep.
Om te 'poepen' met Maryssa.
Heb eur annonce gevonden op 't internet op redhotlights punt com.
Waar hoerkes hun diensten aanbieden.
Ons Magda heeft niet altijd goesting, euren overgang en zo.
Mor ik heb ook mijn gevoelens hé zeg.
Ik z'n ne vent hé, dat moet af en toe nekeer geleegd worden hier benejen," probeerde de man zich eruit te lullen.
"Hoe oud denk je dat die Maryssa is?" vroeg Sheila.
"Op de website stond negentien, ik peins eerder achttien of zo ja."
"Vijftien jaar!" zei Sheila.
"Stel u nekeer voor dat het uw dochter was die daar lag.
Of uw kleindochter!
Zou jij dat tof vinden als ze zich daar in een appartement bevindt en de ene na de andere vent komt er eens op kruipen?"
"Jamoja... Da wiste kik nie," zei de man die trilde op zijn beide benen.
"Nee hé.
Daar had je niet aan gedacht hé, dat zo'n meisje wel eens minderjarig kon zijn.
Dat ze misschien hiertoe GEDWONGEN WERD!!!
 Was ze daar alleen?" vroeg Sheila terwijl ze de man dreigend en vol minachting aankeek.
"Nee, der is ne jonge gast. Die zit in de living op zijn playstation te spelen, hij doet open, ontvangt en dan roept hij haar en dan neemt Maryssa mij mee naar eur kamer.
En dan poep kik met eur."
"En die vent, hoe ziet ie eruit?"
"Gij gaat mij toch niet verlinken aan de polies zeker?"
"Antwoord op mijn vraag!" snauwde Sheila de man toe.
"Ne jonge gast, ne lange slungel.
Vooraan in de twintig. Draagt altijd een wit klakske en een marcelleke.
En nen blauwe jeans en turnsloefen.
Hij heeft ook veel tatoeages en ne piercing in zijne neus.
Mor 't is gene vremde zulle. 't Is er ene van hier.
Want anders was ik doar weggegoan zulle want als 't vremde zijn dan is 't altijd uitbuiting en zo."
"En nu niet ofwa?" Zei Sheila die haar verontwaardiging amper kon wegstoppen.
"Kom makt daje weg ziet, zielige sukkeloare daje ziet!
En komt joen nog ene keje moeien over hoe da kik me kot renoveren en ik ghoan met de beelden da 'k van joen gemakt hein na de poliesje eje ghie dat ghoed verstoan triestige lullevent daje ziet!"
De man beende weg, Sheila stapte terug naar haar auto.
Ze wilde met de beelden die ze maakte naar huis gaan, om dan morgenvroeg terug te keren en de bewoner van dat appartement eens te confronteren met hetgeen ze zag en fotografeerde.
Maar dan stopte er een zware SUV, een Porsche Cayenne.
Een man stapte uit.
Sheila kende hem.
Het was Quinten Maerschalck die de elektriciteitswerken kwam doen in Sheila's huis.
En waar ze ronduit ontevreden over was.
"Mo kiekt nu?" zei ze luidop terwijl ze haar armen kruiste.
"'t Elektriciéntje vandenaldi komt hier ook ze zak leegn.
Wat zoet ie ier anders komn doen?
Achter ze werkuren, met ze privé vervoer!"
Quinten liep naar de voordeur, keek even om of niemand hem zag.
"Meug 't nie geweten zien té daje hier ziet... Prulleventje?
Te loate!" grijnsde ze terwijl ze foto's nam.
"Joen lappen kik d'er zeker bie.
En met olle plezier zelfst." zei ze met een demonische ondertoon in haar stem.
Dan kwam hij buiten...
Met Maryssa!!!