De laatste van 2021.

Terwijl ik dit schrijf is het minder dan zes uur en 2021 wordt toegevoegd aan de geschiedenisboeken.

Wat een jaar was het ook al weer.
Een jaar vol coronamiserie, nog maar eens.
Een jaar waarin een enorme vaccinatiecampagne werd op gang getrokken voor het welzijn van u en ik.
Ja dat is.
De farmaceutische industrie gaat er een flinke stuiver aan verdienen, dat is waar. Maar dat is nu eenmaal het systeem waarin wij leven. Het systeem dat we allemaal helpen in stand te houden met alles wat we kopen en met alle diensten waarop we beroep doen. Zolang we niet echt gaan nadenken over ons consumptiepatroon en de onrechtvaardigheden die we daarmee in stand houden is het toch gewoon clueless om te gaan janken over de winst die enkele pharmabedrijven maken met het produceren en op de markt brengen van vaccins die er tenslotte toe geleid hebben dat we ondanks de stijgende cijfers niet opnieuw in lockdown zijn gegaan.
Hoeveel winsten maken kledingfabrikanten en modeketens wel niet. En haast al hun kledij wordt gemaakt in landen als India of Bangladesh in vaak heel miserabele omstandigheden.
We hebben toegestaan dat alle productie eenheden die niet alleen werkgelegenheid brachten maar er ook voor zorgen dat we nog enige controle hadden op kwaliteit en arbeidsomstandigheden verplaatst naar zogenaamde lage loonlanden. We hebben onszelf voor de productie van heel wat zaken die we dagelijks gebruiken afhankelijk gemaakt van landen als China. Landen waar men geen reet inzit met de belangen van het individu. Zij bepalen hoeveel gij als werknemer zult produceren en gij gaat doen wat ze u opdragen, zo gaat het ginder. Veel van die consumptieverslaafde jongens en meisjes zouden heel grote ogen trekken moest hen de arbeidsomstandigheden die daar ‘normaal’ zijn opgelegd krijgen.

We beseffen nog te weinig wat voor verwende donders we zijn. We leven in een democratisch land waar nog vrije meningsuiting is, hoewel dat laatste tegenwoordig heel erg onder druk staat, niet vanwege de overheid maar vanwege half maffe drukkingsgroepen en lui die zichzelf ‘woke’ noemen.
We beschikken over een uitmuntende gezondheidszorg en een sterke sociale zekerheid.
Loopt alles hier perfect? Nee gij belange niet. Maar ik breek liever een been hier in mijn eigen land dan in Burkina Faso of Bangladesh, echt wel. Zelfs in de USA wordt je maar beter niet ernstig ziek, zeker niet als je geen ziekteverzekering hebt afgesloten, daar moet je daar allemaal zelf voor zorgen.
Ziek worden, of door ziekte of letsel langdurig arbeidsongeschikt zijn. Het zet je leven overhoop, ik heb dat helaas van heel dichtbij mogen meemaken. En dan was het gelukkig niets levensbedreigend, daarvoor kus ik al zeker en vast mijn beide handen.
Het is mijn lieve schat die vorig jaar en het eerste helft van dit jaar thuis zat met ellendige rug en nekpijn.
Dit alles heeft me doen nadenken, echt waar. En daarbij kwam ik meermaals tot de volgende conclusie…

Gezondheid is echt wel je kostbaarste schat.

Zonder gezondheid ben je niets!
Wat je plannen en ambities in dit leven ook mogen zijn. Als je lichaam op welke wijze dan ook begint te sputteren of te haperen dan mag je je plannen opbergen.
Ik hoorde dat vaak zeggen van oudere – lees WIJZERE – mensen. En ik hoorde het met een lichte vorm van apathie aan. Vooral als ze me wezen op slechte gewoonten en teveel nonchalance op vlak van voeding, beweging, alcoholgebruik, correcte houding, en al van die dingen.
FOUT!!
Zolang je gezond bent ligt de wereld aan je voeten en voel je jezelf duizend man sterk.
Maar van zodra je lichaam begint te haperen en te sputteren en je overal pijn begint te krijgen of je amper tot nachtrust toekomt omwille van pijn, stress of wat dan ook, gaat je productiviteit achteruit, verslechteren je prestaties en ga je ook minder bewegen waardoor er weer andere gezondheidsproblemen om de hoek komen piepen. En voor je het weet moet je de dag beginnen met het slikken van alsmaar meer medicijnen tot er elke ochtend een halve apotheekkast voor je neus ligt.

Het zijn zaken waar ik het afgelopen jaar van wakker heb gelegen, ik heb hier op mijn blog weinig over gerept, maar in he dagboek dat ik op mijn PC bij hou en ik regelmatig herlees heb ik het er genoeg over gehad, vooral dan omdat ik terugdacht aan mijn levensstijl die ik tot over enige jaren aanhield. Een levensstijl waar ik beetje bij beetje van aan het terugkomen ben.
Een levensstijl met veel te veel alcohol, bourgondisch tafelen en te weinig beweging, dit ondanks ik elke dag met mijn hondjes ga wandelen. Maar dit is echt niet genoeg hoor. Een man van mijn leeftijd zou toch minstens twee keer per week matig intensief moeten bewegen. Dat wil zeggen minstens een keer in de week een half uur of twee keer in de week een kwartier joggen, of stevig doorfietsen of aan gewichtstraining don.
En gezondheidsadviseurs drukken dan ook op het woord MINSTENS!!!
Dus het mag wat meer zijn hé!
Het is nieuw jaar, misschien is het goed dat ik hier eens een goed voornemen van maak.
Al weet ik ook dat goede voornemens gedoemd zijn om te mislukken, maar dat is omdat mensen op dat vlak eigenlijk gewoon te hoge eisen stellen aan zichzelf en meteen teveel hooi op hun vork nemen.

Het is intussen tien voor zeven, nog vijf uur voor het nieuwe jaar  begint. Ik luister naar de Tijdloze 100 via de TV, mijn lieve schat is aan het werk, de hondjes liggen lekker te soezen, ik schrijf over iets dat tamelijk persoonlijk is, de gezondheid van mijzelf en mijn geliefde. Maar ook over gezondheid in het algemeen. Ik had het hier vooral over mijn eigen persoonlijke situatie en vooral die van mijn geliefde. Maar ook in mijn minder directe omgeving hoorde ik te veel berichten over langdurige ziekte, plots verergerende gezondheidstoestand en de harde confrontatie met kanker, hart en vaatziektes en andere welvaartziektes. En als je dan bedenkt dat je de kans op het krijgen van zogenaamde welvaartsziektes kan VERMINDEREN door gezonder te gaan leven en op je voeding te gaan letten…
Gezondheid is iets wat de afgelopen twee jaar toch echt wel centraal stond in het publieke debat nietwaar? We zijn de afgelopen twee jaar echt wel geconfronteerd geworden met wat er kan gebeuren als je gezondheid al behoorlijk wankel is en daar nog zo’n virusinfectie bovenop komt. Dit heeft al teveel gezinnen in diepe rouw gedompeld. En zou eigenlijk echt wel een wake-up call mogen zijn voor ons allemaal.

Wel: VOOR MIJ WAS HET EEN WAKE-UP CALL!!!
En ik ga het daar de komende dagen, weken, maanden zeker nog over hebben op deze blog.
Maar dat is voor later. Wat ik nu ga doen is al mijn volgers, mijn familie, mijn vrienden en al wie me dierbaar is…

Een gelukkig, voorspoedig, vreugdevol maar GEZOND 2022 toewensen!
Liefs. Miguel.

Harde woorden op kerstavond 2

 

Sofie liep met stevige tred door de uitgestorven stad.
Terwijl de tranen over haar wangen rolden.
Wat had ze zich vergist.
Wat had ze zich vergist in Angelo, die joviale gast die meehielp met het op poten zetten van de fuif die ze samen met enkele van haar vriendinnen en haar nichtjes organiseerde ten voordele van ‘Help De Vierde Wereld’. Met de opbrengst van die fuif werd dan het kerstfeest georganiseerd.
Angelo die voor één van de grootste brouwers van de stad werkte zorgde voor het bier en voor de opbouw van de tapinstallatie. Ook regelde hij de DJ en de klank en licht installatie.
Vorig jaar groeiden Sofie en Angelo tijdens het opbouwen en afbreken van de feestzaal naar elkaar toe. Toen de tapinstallatie en alle drank in de vrachtwagen was geladen vielen Angelo en Sofie in elkaars armen.
Er volgde een kus. Een lange passionele liefdeskus.
En voor ze het wisten lagen Angelo en Sofie te vrijen achterin de vrachtwagen waar Angelo Sofie op een biervat zette, haar benen spreidde om dan heerlijk diep in haar binnen te dringen.
De hele avond lang tot diep in de nacht hebben Angelo en Sofie achterin de vrachtwagen van elk zicht onttrokken geproefd van elkaars lichaam op alle mogelijke manieren.
Sindsdien waren ze niet van elkaar te scheiden en afgelopen zomer trokken ze met de rugzak en een tentje naar de Ardennen waar ze door de woeste natuur trokken en veel te korte nachten beleefden, tenminste wat slaap betrof.
Tussen de vele vrijpartijen werd er gepraat.
Over het leven.
Er werden toekomstplannen gemaakt. Angelo droomde van een eigen zaak een eigen café.
Een jeugdcafé, want veel ontmoetingsplaatsen voor jongeren zijn er niet in de stad waar Angelo en Sofie opgroeiden.
Sofie twijfelde, ze haalde zoveel kracht uit haar werk als verpleegster op de afdeling psychiatrie van het Stedelijke Ziekenhuis.
Sofie is een meisje dat echt de gave heeft om met mensen om te gaan en daarin in haar grootste troef haar luisterend oor. Ze begrijpt dan ook niet waarom het voor zoveel mensen zo moeilijk is om te luisteren zonder op voorhand te oordelen.

Maar op deze miezerige kerstavond leek het wel dat er een einde zou komen aan het mooie verhaal van Angelo en Sofie een bitter einde.
Sofie leunde tegen een lantaarnpaal en huilde met lange diepe halen.
Tranen liepen over haar wangen.
Haar hart was gebroken.
Diepe teleurstelling maakte zich van haar meester.
Uiteindelijk vermande ze zich en liep ze verder terwijl ze verwoed haar tranen probeerde te drogen.
Dan kwam ze aan bij een oude feestzaal, stemmige muziek en gezellig gepraat van mensen kwam haar tegemoet.
Audrey, één van haar nichtjes liep haar tegemoet: “Hey zijde gij hier ook ik had u pas na middernacht verwacht.”
Sofie keek Audrey aan, hield het niet meer.
Schreiend viel ze haar lievelingsnichtje in de armen.
“Het is ge gedaan tussen mij en Angelo,” zei ze.
“Wat? Komaan dat meent ge niet. Wat is er gebeurd?”
“Hakkelend en stotterend vertelde Sofie wat er gebeurd was die avond.
Audrey kon haar verontwaardiging niet verbergen.
“Allez zeg, wat ne sul is me dat zeg.
Venten hé, groot bakkes maar als het erop aan komt dan schijten ze in hun broek.
Dieje moet mij de eerste dagen niet tegenkomen, godverdomme nee. Die krijgt zijn vet ze.
Allez kom mee, ik ga u een zjatteke koffie inschenken,” zei Audrey terwijl ze met haar nichtje langs de vele gedekte tafels liep.
“Wat doede gij hier, is het feest al afgelopen?” vroeg moeder.
Audrey nam Sofies moeder apart en vertelde in het kort wat er gebeurd was.
“Mor meiske toch, komt zet u efkes en komt op uw positieven.”
Mensen kwamen Sofie goeiedag zeggen en sloegen een praatje met haar, Sofie voelde zich al meer en meer in haar sas en even later hielp ze mee met het schikken van de borden voor het hoofdgerecht.
En was ze al aan het dollen met Dieter de kok van dienst. Een joviale volkse jongen die zelf heel wat armoede had meegemaakt.
Maar desondanks is Dieter een jongen van de wereld. Hij begon als afwasser in een sterrenzaak en werkte zich op tot souschef. Omdat het restaurant sloot op kerstavond omdat ze geen extra personeel vinden steekt Dieter nu al drie jaar na elkaar een handje toe bij ‘Help De Vierde Wereld’.
Omdat hij iets terug wil doen.
Al snel waren Dieter en Sofie één team.
De hoofdgerechten gingen in sneltreinvaart door, de mensen die instonden voor de bediening konden amper volgen.
Nadien hielp Sofie Dieter met het opruimen van de keuken en de voorbereidingen van de desserts.
“Zeg wat hoor ik?” zei Dieter. “Het is uit tussen u en Angelo.”
Sofie knikte.
Ze vertelde nogmaals wat er die avond is gebeurd.
“Die Jerry hoe heet die zegt ge?”
“Vervaecke,” zei Sofie.
“Och nee,” zei Dieter. “Ik heb nog voor die gast gewerkt in zijn traiteurzaak.
Een echte bullebak en een afdrijver.
Om nog te zwijgen van zijn zwaar drankprobleem.
Was dan verwonderd dat zijn vennoten hem hebben uitgekocht.
Wat de redding was voor dat bedrijf, echt wel.
Grote dikke vette blageur is het, niets meer of minder.
Niemand durfde die gast tegen te spreken.
Eerlijk gezegd ik had er in het begin ook schrik van.
Schrik om zonder werk te vallen en terug aan de dop te vliegen met alle gezever van dien want ik had nu eindelijk een vaste job na lang werkloos te zijn, dreigde mijn uitkering verliezen kent ge dat?
Maar op een keer toen hij me weer aan het uitmaken was voor luierik, nietsnut, armoezaaier en meer van dat fraais heb ik hem gezegd dat hij mijn kloten kon kussen.
“Liever sterven in de goot dan tot aan mijn pensioen uw slaaf te zijn,” dat zei ik tegen hem.
Waarna ik mijn boel pakte en het afbolde.
Dan belde ik naar het restaurant waar ik nu werk, ik kon meteen beginnen.
Als afwasser terwijl ik de richting beenhouwerij had gedaan hé.
Maar liever dat dan dat ik me verder liet vernederen door die waardeloze ploert.

Rond middernacht kwam de kerstman langs, samen met drie muzikale elfen in typische roodgroene elfenpakjes. Ze speelden liedjes als Jingle Bells en Rudolph The Red Nosed Reindeer op gitaar, ukelele en accordeon. Sofie kwam kijken.
Keek met open mond naar de drie elfen.
Vooral naar de jongen met de ukelele.
“Angelo,” zei ze terwijl ze met verstomming stond te kijken.
“Wat doet die hier godverdomme? Denkt die idioot nu echt dat hij me op die manier kan terug winnen?”
Na een toespraak van de kerstman werden de ‘elfen’ bedacht met een frisse pint. Angelo stapte meteen op Sofie af.
“Wat komde gij hier doen sukkelaar?” zei Sofie kattig.
“Ge hebt gelijk,” zei hij. “Ik ben een lafaard.
Ik had Nonkel Jerry veel eerder tot de orde moeten roepen.”
“Daar ben ik vet mee,” zei Sofie. “Maar wat doede gij hier eigenlijk met die stomme ukelele in uw poten?”
“Weet ge nog dat ge zei dat ge viool speelde?” zei Angelo.
“Wel eergisteren ben ik samen met Ben naar uw moeder gegaan en heb ik gevraagd of gij uw viool nog hebt? Ze zei dat ie boven op uw kamer lag. Ik vroeg of ze die even wilde halen en… “ Hij knikte naar Ben die een jute zak op zijn rug droeg. Angelo nam de zak over en haalde er Sofie haar viool uit.
Samen met een elfenpakje maar dan met een rokje en groene kousen.
“Da’s helemaal mijn maat… Maar.
Wat is dat hier eigenlijk allemaal.”
“Sofie.
Ge vertelde over wat ge elk jaar samen met uw mama en pluspapa doet, en ik vond dat eigenlijk wel iets schoons.
Mijne maat Ben vergezelde altijd zijne pa Jos als hij hier voor kerstman komt spelen. En Ben wilde eigenlijk eens iets speciaals doen en hij vroeg mij en Frederik of we niet wilden figureren als muzikanten. Ik kan goed overweg met de ukelele en Frederik is een krak met de accordeon.
En gij erbij met de viool en uw schone stem had het helemaal afgemaakt. Ik wilde het u voorstellen na het etentje bij mijn ouders dat je met ons mee zou gaan en we dan zowel bij mijn als bij uw ouders kerst zouden vieren.”

Sofie was sprakeloos.
“Angelo godverdomme.”
Meer kon Sofie niet uitbrengen want de tranen liepen opnieuw over haar wangen.
“Als ge niet wilt dan neem ik daar vrede mee.
Maar ik wil dat ge weet dat ik spijt heb van mijn laffe houding tegenover Nonkel Jerry.
God, ik haat het dat jaarlijkse etentje bij mijn familie, echt wel.
En na vanavond wil ik er voortaan echt wel de brui aan geven, ook al komt het hierdoor tot een breuk met mijn ouders.”
“Nee Angelo niet doen.
Ik was buiten mezelf.
Er ging zoveel door me heen.
Ik voelde me schuldig omdat ik nee zei toen Dr Claessens me vroeg om met kerstavond te komen werken. Er is zoveel personeelsuitval zie je?
En ook tegenover ‘Help De Vierde Wereld’ waar ik elk jaar een handje toesteek. Vooral omdat ik wet dat die mensen die hier komen zich echt optrekken aan het gezellig samenzijn hier.
Zonder ons zaten veel van die mensen alleen in een vochtig krot te verpieteren terwijl de rest van de wereld decadent zit te vreten en te zuipen.
Angelo.
Kijk om je heen.
Veel van deze mensen hier zijn gekraakt.
Gekraakt door het leven.
En toch zitten ze hier te lachen en zijn ze blij.
Blij omdat we voor hen deze zaal gezellig inrichten en lekker eten bereiden.
Kijk Angelo. Hier zitten de mensen waarop uw Nonkel Jerry zit te kakken. Die mens daar achter u met zijn rode trui, dat is Harry. Hij kreeg Long-Covid, verloor hierdoor zijn job moest zijn huis verkopen. Twee maand geleden stond hij op een stoel met een koord rond zijn nek.
Nu zit hij hier, praat hij met mensen en kan hij voor het eerst weer genieten, dat ondanks zijn kortademigheid en stramme spieren.
Tegenover hem zit Jill, een alleenstaande moeder van Congolese origine. Haar dochtertje Marie ligt in haar armen te slapen. Niet echt comfortabel maar ze heeft het hier warmen dan in het appartement waar ze wonen, want ze hebben de gas afgesloten omdat Jill de rekening niet kon betalen.
Elk jaar hoor ik hier dezelfde schrijnende verhalen Angelo. En zie ik de dankbaarheid in de ogen van al die mensen.”
“Wel, bedenk eens hoe blij en dankbaar die mensen zullen zijn moest gij voor hen zingen. Zoals ge voor ons gezongen hebt tijdens het weekendje aan zee met de vrienden met Pasen, weet ge nog?”
“Ge hebt gelijk,” zei Sofie terwijl ze het elfenpakje uit de zak haalde. “Ik ben zo terug, zorg jij voor mijn viool?”

Even later zon Sofie uit volle borst en bracht ze de stemming erin.
Ze hadden niet gerepeteerd maar gelukkig was het voor Sofie maar een kleine moeite om zich de tekst van ‘All I Want For Christmas Is You’ voor de geest te halen. Gevolgd door Last Christmas en ‘Feliz Navidad’.
Eindigen deden ze met een lang uitgesponnen en vooral zeer plezante versie van Bakske Vol Met Stro. Waarbij Sofie en Angelo tussen de tafels een rondendansje maakten tot groot jolijt van de aanwezigen.
Toen de avond voorbij was en de gasten één voor één naar huis vertrokken en ze zaal werd opgeruimd stonden Sofie en Angelo in een hoekje.
Ze keken elkaar aan, Sofie sloeg haar armen rond zijn hals en Angelo streelde zacht Sofies rug.
“Ik zie u graag,” zei Sofie haast onhoorbaar.
“Mijn Sofieke,” zei hij terwijl hij haar dichter tegen zich aan trok.
Sofie drukte snikkend haar lippen tegen die van Angelo en kuste hem vol tederheid. Angelo proefde het zout van haar tranen en veegde deze af met zijn handen. “Nog nekeer, het spijt me. Het spijt me zo heel erg meiske. Het spijt me dat ik u zo diep teleur heb gesteld.”
“Wilt ge het goedmaken?” vroeg Sofie.
Angelo keek haar aan maar wist niet wat zeggen.
Hij knikte van ja.
“Neem me mee naar huis, breng me naar uw slaapkamer, doe mijn kleren uit en…
Vrij met mij de hele nacht!!!”

Harde woorden op Kerstavond.

Het was koud en miezerig buiten.

Angelo zat op de bank in en zapte nerveus van de ene zender naar de andere.
Hij had zijn katoenen zwarte broek aan, een deftig hemd en stropdas en zijn grijze overjasje.
Hij haatte die kleren en al helemaal om in die kledij op de bank te zitten, daar droeg hij als het even kon niets meer dan zijn t-shirt en ‘Simpsons-boxershort’. Of als zijn liefje Sofie erbij was gewoon helemaal niets.
Hij pakte zijn gsm en keek naar de inkomende berichten, geen nieuwe berichten.
“Waar blijft ze nu toch, godverdomme dat is toch ook altijd hetzelfde met haar hé.
Hij had sowieso al weinig zin in wat er komen zou.
Kerstavond met de familie aan moeders kant.
Wat haatte hij dat overdreven blasé gedoe.
Gelukkig had hij de cadeaus al op voorhand online besteld dit met enige hulp van zijn moeder die een paar tips in zijn oor fluisterde.
Maar vooral, dit jaar wilden ze graag zijn vriendin Sofie erbij.
En dat was geen makkie, want Sofie werkt als verpleegster en laat ze het nu echt wel heel druk hebben nu de covid pandemie weer zo hard oprukt.
Men mocht a blij zijn dat er geen nieuwe lockdown komt met die nieuwe varianten en zo.
Hij ontving een sms’je, van zijn moeder. “Zijn jullie al onderweg? Over een uur verwacht Tante Magda ons voor het aperitief, wees aub op tijd.”
“Bellen dan maar,” zei Angelo luidop.
Hij belde Sofie op, de telefoon ging meteen over.
“Waar zit gij?” vroeg Angelo korzelig.
“Ik sta nu aan uw deur, ik wilde net aanbellen,” zei Sofie, hij hoorde haar stem in stereo.
Meteen stond hij recht en deed hij de deur open. Sofie stond voor hem in een prachtig bordeauxkleurig kleed, diadeem in haar haren en stralende parelwitte glimlach.
“Eindelijk, ge zijt er. Ik had u gevraagd om op tijd te zijn hé,” zei Angelo lichtjes geërgerd.
“Ik kan daar toch moeilijk als een slons verschijnen hé, ge hebt me zelf gewaarschuwd voor het chichi gehalte van uw familie langs moeders kant.”
“Kom, we gaan er niet over discussiëren en meteen vertrekken,” zei Angelo terwijl hij zijn autosleutels haalde en binnen alle lichten en de TV uitdeed.

Magda Vervaecke woonde in een typische Vlaamse fermette met groot kort gemaaid gazon. De leefruimte van haar woning was al goed gevuld met mensen en de tafel was al feestelijk gedekt. Naast Angelo’s ouders waren er ook Tante Els en haar echtgenoot Nonkel Peter en Nonkel Jerry en zijn echtgenote Tante Martine en Angelo’s neven Nick en Sven. Erwin, de man van Tante Magda ging rond met het aperitief, champagne van een duur merk. Tante Magda was intussen in de keuken de oesters aan het openen, Lieve, Angelo’s moeder hielp haar daarbij een handje.
Angelo stelde Sofie aan zijn familie voor en het verbaasde hem niet dat Nonkel Jerry naar haar decolleté zat te staren terwijl hij Sofie een hand gaf.
Maar ondertussen had Erwin Angelo en Sofie al een coupe champagne in de handen geduwd – die Sofie beleefd weigerde omdat ze geen alcohol drinkt - en werd Angelo afgeleid door de neven Sven en Nick die meteen over voetbal begonnen.
De oesters gingen rond, de stemming begon erin te komen en Nonkel Jerry begon al meteen met schuine moppen te tappen, dat Angelo niet in de mot had dat hij Sofie met een stiekeme geile blik zat te bekijken zeker. Maar hij moest natuurlijk zien dat zijn echtgenote Martine het niet zag.
Sofie voelde zich onwennig, ze hoorde de dames opscheppen over hun nieuwe keuken, nieuwe oprit, de nieuwe auto die ze op het oog hadden, met saloncondities natuurlijk.
Angelo had Sofie al op voorhand gewaarschuwd, maar toch vervulde dit alles Sofie met veel afgrijzen.
Sofie komt uit een eenvoudige familie waar sociaal dienstbetoon hoger werd ingeschat dan persoonlijk gewin, het stond in de sterren geschreven dat Sofie iets zou doen in wat men ‘de zachte sector’ noemt.
Sofies moeder en plusvader leven heel sober en milieubewust, maar je kan hen er allerminst van beschuldigen wereldvreemde geitenwollensokkendragers te zijn. Pluspapa Ronald zet zich al jaren in voor de vzw ‘Help De Vierde Wereld’, omdat hij zelf heeft mogen ervaren wat het is om in armoede op te groeien. Hij slaagde erin om met hard werken hogerop de maatschappelijke ladder te klimmen maar vergat zijn armoedige afkomst nooit. Hij is een zeer intelligent man en heel sterk in wiskunde, en het is dankzij zijn toenmalige leraar wiskunde dat hij alsnog in aanmerking kwam voor een studiebeurs, die hij zeer wel besteedde. Hij werd zelf leerkracht wiskunde en fysica in een zeer gerenommeerd college en helpt na zijn uren zwakkere leerlingen met hun wiskunde, dit doet hij geheel vrijwillig omdat hij vind dat elk kind een kans verdient.
Het was tijdens zijn vrijwilligerswerk voor ‘Help De Vierde Wereld dat Ronald zijn huidige echtgenote en Sofies moeder Sylvia leerde kennen die net haar man – Sofies vader – Gilles had verloren bij een tragisch verkeersongeluk. Gilles en Sylvia baatten samen een goed draaiende taverne uit, maar Sylvia kon de combinatie van een drukke taverne en de zorg voor haar dochtertje niet aan en toen de zaak op de fles ging verzeilde Sylvia in een sukkelstraatje. Ronald hielp de jonge weduwe met raad en daad en gaf bijles aan haar dochtertje, en zo werden ze een koppel.

Angelo’s moeder nam Sofie apart voor een gesprek, eigenlijk vroeg ze Sofie gewoon uit over haar studies, werk, hobby’s en dergelijke. Sofie had het gevoel dat ze aan een kruisverhoor werd onderworpen en ze nog meer dat sommige antwoorden haar niet bevielen. Sociaal engagement en behulpzaam zijn tegenover anderen was voor deze familie duidelijk te min.
“Ik wil hier weg,” dacht Sofie tegen zichzelf.
“Godverdomme wat doe ik hier eigenlijk tussen dat fucking bekakte strekenvolk?”
Dat Nonkel Jerry een racistische mop vertelde die eindigde met ‘ik kom voor da schaathois da nie wil warreke’ maakte Sofies degout alleen maar groter.
Dan werd iedereen verzocht om aan tafel te zitten en ongelukkiger wijze zat Nonkel Jerry rechts van Sofie, ze moest zich inhouden om een vlaag van walging te onderdrukken.
“Geen zorgen,” zei Angelo. “Ik hou hem wel in de gaten.”
Sofie merkte dat Jerry al goed in de wind zat. Hij stonk naar het bier en zijn dikke rode neus verraadde dat hij meer dronk dan gezond voor hem was.
“Ik ben blij dat ge naast mij zit poepeke,” zei hij. “Ik heb geire schoon zicht, snapt ge?”
Maar Angelo trakteerde zijn nonkel meteen op een boze blik.
“Ge zijt toch niet jaloers zeker hé Angelooke?” zei Jerry die zijn neef en petekind met een blik vol spotternij aankeek terwijl hij een flinke slok nam van de pas geschonken witte wijn. Nog voor er gelegenheid was gegeven om te klinken.
Er werd geklonken op een vrolijk kerstfeest en op een goed jaar met veel gezondheid. En een dikke bankrekening,” voegde Erwin eraan toe terwijl hij het glas hief.
Het gesprek kwam op gang en het thema immigratie en vluchtelingen kwam door een anekdote van Nonkel Peter.
“Maakt mij minister van binnenlandse zaken en ik maak hier direct korte metten met dat ‘vremd gespuis’, echt waar zulle. Geen geldige papieren, de vlieger op en gedaan. Desnoods  laat ik ze gewoon in zee dumpen dat godverdoms nutteloos strontvolk,” zei Nonkel Jerry onomwonden.
Hij keek daarbij meteen naar Sofie. “Ge moogt het weten ze poepeke, ik zen racist.
Nie ‘ik zen gene racist, maar’… Nee ik ben racist en ik kom ervoor uit.
Ik stem niet alleen voor ’t Vlaams Belang, maar ik ben er ook lid van. En van Voorpost die ik als bedrijfsleider met veel plezier sponsor. Dan ben ik tenminste zeker dat mijn geld goed besteed wordt, kunde van l’Etat Belgique niet zeggen ze.”
Hey, ge werkt gij toch ook hé, poepeke of niet soms?”
Sofie knikte van ja, maar voelde tegelijk een withete woed in zich opborrelen.
“Ewel dan, wat vinde gij daarvan dat de staat de helft van uw pree afpakt om die vreemde luizen op hotel te steken of hen voorrang te geven op ne sociale woning. En wij Vlamingen, wat krijge wij? Nougabollen begot.” Bij die woorden nam Nonkel Jerry nog een slok wijn en greep hij naar de fles die rechts van hem in de koeler zat. “Ook nog wat wijn poepeke?” vroeg hij aan Sofie.
“Of moet ge nog rijden? Nee zeker hé, het is waarschijnlijk den Angelo die rijdt hé. Kom maske ’t is Kerstavond, pakt het het mor is van voor die smerige moslims dat ons afpakke.”
“Ik drink geen alcohol,” zei Sofie terwijl ze haar glas vlug omdraaide. Jerry zette de fles met een teleurgestelde blik weg.
Hoe meer Nonkel Jerry dronk hoe platvloerser en vulgairder zijn taalgebruik, zelfs anderen ergerden zich aan hem. Zijn stem bulderde en hij moest voortdurend lachen om zijn eigen grappen.
Het voorgerecht, plakjes gerookte zalm met waterkers, een schijf citroen en gesnipperde peterselie at hij al schrokkend en schransend op terwijl hij knipogend naar Sofie zat te lonken. “Gij zijt een schoon poepeke gij, weetteda?” zei hij openlijk gapend in haar decolleté.
“Jerry hou uw manieren is een beetje,” zei zijn echtgenote ineens.
“Wa? Ik doe toch niks. Ik ben gewoon blij voor  mijn petekind. Die jongen heeft smaak.
En hij blijft tenminste bij zijn eigen volk en ras, kan niet van iedereen gezegd worden,” zei hij terwijl hij keek naar Nick die sinds enige tijd verkering heeft met een meisje wiens moeder uit Guadaloupe afkomstig is, maar die Nick op begrijpelijke redenen liever niet meenam naar het kerstfeest.
“Hoe is dat met uw zwarte trees, werkt ze nog of staat ze ook al op den dop gelijk al dat ander gekleurd volk hier.
Kent ge dat? Zes maanden werken en dan gaat dat gewoon doppen, en krijgt ge dat met geen stokken meer uit ulder nest.”
“Camille werkt,” zei Nick. En ze doet werk waar veel Vlamingen hun neus voor ophalen, moogt ge gerust weten ja.”
“Jaja dat zal wel. Ne Vlaming die zijn neus ophaalt voor hard werk dat is genen echte Vlaming.
Weet ge, de dienstplicht dat mochten ze nooit afgeschaft hebben. Daar leerde ge pas wat dat afzien was. Die snotneuzen van tegenwoordig, die kunnen niet meer afzien. Godjammenas zeg, allemaal verwende jankers dat zijn het.
Allez gulder nie hé, mor d’er zijn er godverdomme andere zulle.
Allez zeg het is, wat doet uw zwarte trees nu van werk?”
“Zorgkundige,” zei Nick. “Ze is begonnen als logistiek, maar heeft dan de verplichte opleiding gaan werken en nu werkt ze voltijds als zorgkundige.”
“Is dat hard werk? Komaan, laat me niet lachen hé.
OK, ze hadden vorig jaar een lastig jaar, maar ze mogen daar nekeer stoppen met zagen zulle.
Hard werk zegde. Een hele dag in de kou met karkassen van koeien en varkens lopen sleuren. Uitbenen, scheiden, fileren, ontvellen. Zeven dagen op zeven in de winter en in de zomer. Dat is hard werk.
Doe dat al van mijn veertiende, en zelfs toen ik studeerde stond ik nog in ons vader zijn zaak terwijl dat die ander paljassen gingen feesten en zuipen.
Dat is hard werk ja.
En ik moest niet gaan klagen bij de vakbond zulle.
Beste leerschool die d’er is, zo rap mogelijk aan het werk. Leerde veel meer van dan heelder dagen op die scholen uw broek te verslijten zulle, weetteda?
Allez wat leerde daar allemaal? Wat dat politiek correct is en wat niet? Dat alle mensen gelijk zijn en dat racisme verkeerd is, en dat ge moet op de groen stemmen omdat die inzitten met het milieu en al die bleke snotterkes slikken dat gelijk zoetekoek. Maar eens van school dan trekken ze heel ander oogskes ze.
Daarmee dat ze iedereen naar de unief willen, om die gasten nog verder te hersenspoelen.”

“My God,” dacht Sofie. “Is er dan niemand die het lef heeft om tegen die ploert te zeggen dat hij moet zwijgen?”
Dan werd het hoofdgerecht op tafel gezet en ging men rond met de rode wijn. Weer moest Sofie herhalen dat ze niet dronk.
“Hedde gij uw eigen bekeerd of wa? Wat is ’t volgende? Dat ge hier met een hoofddoek binnenkomt.
Of zijde ook zo’n groene trees, geen alcohol, geen vlees, geen auto. Alleen nog maar konijnenvoer fretten en met de velo rijden. Zijt toch nekeer sociaal en drinkt nekeer mee met de mensen godverdomme.”
Het gesprek vorderde verder en Jerry werd alsmaar meer dronken, hij had al een fles rode wijn op zijn eentje geleegd. Sven vertelde tegen Nick dat hij vorige week zijn boosterprik had laten zetten op zijn werk.
“Onnozelaar!” zei Jerry. “Komt niet zagen dat ge geen kinderen kunt krijgen hé, of dat ge ne valling krijgt die niet meer weggaat omdat uw immuunsysteem naar de kloten is.” Zei hij.
“Bij mij komt die vuiligheid er niet in, ik heb mijn eigen immuunsysteem en dat marcheert heel goe en dat zonder gifspuit.
Werk al heel mijn leven in de beenhouwerij in de kou en nog nooit griep of iets gehad. Al die corona da’s allemaal bangmakerij en ge moet er nekeer op letten, al diegene die meegaan met al die verhaaltjes dat zijn die bijna allemaal beroepsdoppers, gasten aan de ziekenkas en ‘ambetantenaren’. Iedereen die ik ken en die zelfstandige of ondernemer is, is TEGEN DIE KUTMAATREGELEN!
Let op mijn woorden, straks mogen alleen gevaccineerden gaan stemmen, en dat zijn allemaal van die lulleventen en trezebezen die op links stemmen. Ja zo kan ik ook aan de macht blijven.
Het wordt godverdomme tijd dat er een revolutie komt en dat ze die smerige virologen een kogel door hunne kop jagen. Godverdomse Communisten!!!
Allez jong zoveel tamtam voor een onnozel griepke. Wie gaat eraan dood? Ouw peekes, gasten die langdurig ziek zijn en de maatschappij klauwen vol geld worden en vetzakken die de hele dag op ulder lamme tamme reet zitten. Is toch waar hij poepeke,” zei hij terwijl hij Sofie dichter tegen zich aan trok en ongevraagd kuste.”

Dat was het moment dat het voor Sofie allemaal teveel werd. Ze pakte haar glas water en gooide het in Jerry zijn gezicht. “Fucking vieze pervert! Als ge nog een keer met uw vuile varkenspoten aan mijn lijf komt dan snij ik met dit mes uw kloten eraf hebt ge dat verstaan?” riep ze zodanig luid dat alle hoofden in haar richting draaide.
“How meiske, beetje op uw woorden letten hé,” zei Jerry terwijl hij met een serviet zijn gezicht droogdepte.
“Op mijn woorden letten?” zei Sofie. “Hoor wie het godverdomme zegt! Godverdomse racistische covidioot!
Moet ge eens wat weten domoor? Ik werk als verpleegster in het Stedelijk Ziekenhuis en stond sinds maart vorig jaar maanden aan een stuk op de ‘covid-afdeling’. En ik heb daar mensen zijn sterven terwijl ze letterlijk naar adem hapte. Ik heb mensen moeten laten sterven eenzaam en alleen in een steriele kamer zonder dat hu familie erbij mocht. En dat waren geen ‘ouw peekes’ of mensen die de maatschappij tot last waren. Dat waren mensen die familie hadden, mensen die van hen hielden en NOG ALTIJD om hen rouwen.
Maar dat doet u toch waarschijnlijk niets hé triestige psychopaat!
Maar weet ge wat het ergste is?
Dat niemand hier aan deze tafel het gore lef heeft om u tegen te spreken.
Om u tot de orde te roepen.
Vinden jullie dat echt allemaal normaal die smerige, racistische en ronduit onmenselijke HAATPRAAT?”
Met een moordende blik keek Sofie iedereen aan en zag de een wegkrimpen en de andere met draaiende ogen wegkijken.
“Zeg Sofie het mag wat kalmer hé,” zei Angelo’s moeder. “Het is wel kerstavond hé.”
“Oh ja tuurlijk, het is kerstavond. Dan moeten we huichelen en lachen met domme praat van een domme vent die denkt dat hij het is omdat hij meer uren werkt dan een gemiddelde mens, meer poen binnenraapt dan een gemiddelde mens en zich boven alles en iedereen superieur waant.
Godverdomme had ik dit geweten dan had ik gewoon nee gezegd en gewoon zoals elk jaar samen meet mijn ouders gaan helpen bij ‘Help De Vierde Wereld’. Daar haal ik tenminste wel voldoening uit. Echt wel.”
Dan stond Angelo recht en trok hij Sofie apart. “Hey liefje, doe eens rustig meid.
Nonkel Jerry heeft een grote mond, maar ge moogt wel niet vergeten dat hij diegene is die zorgt voor het hoofdgerecht en de bijgerechten en voor de wijn hé. Komt allemaal van de traiteur die deel uitmaakt van zijn vleesbedrijf.”
“En dat geeft hem het recht om hier de hele avond af te geven op mensen die het zo al moeilijk genoeg hebben, om denigrerende vrouwvijandige praat uit te slaan en om mij te betasten.
Is het daarom dat ge er de hele tijd bijzat als een zoutzak, gij komt niet tussen als uw lief wordt betast omwille van een duur stuk rood vlees. Wat voor ne zak zijde gij eigenlijk?”
“Sofie lieverd, ik had wel degelijk iets gezegd, maar ge hoorde het niet omdat ge verdorie zelf uit uw krammen schoot.”
“Ach sukkel weet ge wat? Bekijk het maar. Verslik uzelf in de alcohol en in dat decadente vreten. Ik ben hier weg.” Met die woorden nam Sofie haar jas, verliet ze de leefruimte en sloeg ze de voordeur met een harde smak dicht.

Hoe zit het nu echt? Dromen van een witte Kerst.

 

Dag lieve mensen.
Mooi hé. Zo'n prachtig ongerept sneeuwlandschap.
Even leek het erop dat zo'n moment van onverwachte sneeuwpret en de aanblik van zo'n maagdelijk wit tafereel deel zou uitmaken van het kerstgebeuren.
Maar helaas, zien de weerverwachtingen er voor de komende dagen er alles behalve winters uit.
Integendeel zelfs. Kijkt u maar even naar het onderstaande screenshot.

U kan deze net als elke andere afbeelding op mijn blog vergroten. En ja wat zie je?
Temperaturen met dubbele cijfers en wind uit het Zuidwesten.
Dan weet je het wel hé. Frank Deboosere noemde het 'anti-winterweer'. En eigenlijk zou 'veel te warm voor de tijd van het jaar' een betere omschrijving zijn. Maar dat laatste kan natuurlijk aan mij liggen. Want ik ben van mening dat een winter pas een winter is als ge die voelt tot in de toppekes van uw tenen!
Maar misschien is dat laatste misschien iets te veel een stil verlangen naar de echt koude winters die ik mij nog herinner van mijn kinderjaren in het Duitse Soest, waar ik menige winters doorbracht met sleetje rijden of sneeuwmannen maken op het grasveld vlakbij het appartementsgebouw waar we woonden. En waar je op Kerstavond nog meer redenen had dan hier om je te koesteren bij de verwarming of bij een heerlijke kom warme soep of stevig vleesgerecht met een nog steviger drankje erbij.
Het verschil met de veel zachtere winters met amper sneeuw hier aan de Belgische kust was voor mij toch echt wel wennen en nog altijd verlang ik stiekem naar zo'n echte koude winter. En als ik diep graaf in mijn herinneringen weet ik dat de winter van 1986/87 echt een heel koude winter was. Het was de eerste winter die doorbracht hier wonende en school lopend in Koksijde/Oostduinkerke.
Maar die koude bestond meer uit echt koud vriesweer met dichtvriezende waterlopen dan uit rijkelijke sneeuwval. Dus een verschil was er wel.

Een witte Kerst.
Waar komt dat gegeven eigenlijk vandaan?
Waarom vragen we ons elk jaar opnieuw weer af of we een witte Kerst krijgen of niet?
Wie heeft dat verzonnen?
Ach, we weten allemaal dat het iets is wat we vooral kennen van Amerikaanse films en liedjes, zoals het prachtige White Christmas van Bing Crosby. En van films die zich afspeelden in feeërieke sneeuwlandschappen.
We krijgen allemaal kerstkaartjes met prachtige sneeuwlandschappen en wintertaferelen. Ook het beeld van een rustig brandende open haard met daarboven de kerstsokken en brandende kaarsjes en heel veel hulst zijn dingen die we associëren met Kerstmis en alles wat ermee te maken heeft.
Hieronder zie je een oude Engelse kerstkaart met rozen.
Ja u leest en ziet het goed.
ROZEN!

Dit heeft veel te maken met de typisch Engelse voorliefde voor tuinieren en voor bloemen en dan vooral rozen die een bloeitijd hebben van begin juni tot eind december. En zeker het milde zeeklimaat van Zuid-Engeland leent zich voor een lange bloeitijd van rozen. Daar geen winterse taferelen, maar milde temperaturen tot ver in het nieuwe jaar en dat was iets wat een enorme aantrekkingskracht had voor de rijke burgerij die maar al te graag de grauwe kille industriesteden inruilde voor gebieden met een milder klimaat en gezonde lucht.
De associatie van Kerst met sneeuw en vrieskou is er dus niet altijd geweest.
Het is iets wat we kennen van de Hollywood filmindustrie en Coca-Cola die van een warm ingeduffelde Kerstman die zich verplaatst met een arreslee een waar cultfiguur heeft gemaakt.
Eigenlijk is het toch grappig dat ze zelfs in Australië waar het nu zomer is Kerst associëren met sneeuw, vorst en rendieren. 

In de Alpen, in Scandinavië en Oost-Europa is het 'as we speak' koud genoeg voor een ouderwetse portie winters kerstplezier. Dit zijn van oudsher gebieden waar de winter vroeg invalt en vaak heel lang blijft duren. Het zuiden van Duitsland is de bakermat van de glühwein wat er traditioneel gedronken werd op de 'Weihnachtsmarkte'. En in onze streken werd als het kouder werd de jeneverfles van het schap gehaald. Het late herfstseizoen is en was en is nog altijd het wildseizoen bij uitstek en in tijden van onverwacht invallende kou waren gepofte kastanjes een welgekomen lekkernij die in vroegere tijden zelfs hongersnood voorkwamen. 
Maar hoezeer al die dingen op een of andere redenen bij ons ingeburgerd raakten zijn ze allerminst een reden om Kerst automatisch met sneeuw te associëren.

Ik hoorde ooit dat de kans op een Witte Pasen groter is dan de kans op een Witte Kerst, maar dat is wel overdreven. Pasen valt elk jaar op een andere datum en als Pasen in maart valt dan kan het wel eens zijn dat het dan nog heel koud is en eventuele maartse buien voor een al dan niet tijdelijk wit tapijtje zorgen.
Het is eigenlijk ook wel zo dat het op het einde van de winter vaak kouder is dan wanneer de winter begint en dat heeft dan vooral te maken met de temperatuur van het zeewater. Nu is het zeewater nog warm., De zee heeft een hele zomer lang opgewarmd en het is de warmte van het zeewater die een sterk bepalende invloed heeft. Wanneer de wind uit het Zuidwesten komt mogen we ons verwachten aan zachte temperaturen en veel regen en wind. En af en toe een stevige Zuidwesterstorm. 
Pas wanneer het zeewater is afgekoeld stijgt de kans op koud winterweer en dat is dan vanaf de maand februari. Iets wat ik mij herinner uit mijn kinderjaren is dat het vooral in de krokusvakantie heel erg koud was. En dat die kou vaak duurde tot eind maart of zelfs midden april Maartse buien en aprilse grillen weet je wel.

Wat ik aan die lichte obsessie voor vroeg winterweer en een Witte Kerst heb overgehouden is dat ik rond deze tijd van het jaar graag weersites raadpleeg.
Zo is er in de eerste plaats de website van het KMI. Of die van hun Nederlandse collega's van het KNMI.
Maar heel interessant is Noodweer Benelux, die geven heel gedetailleerde weerinformatie voor België, Nederland en Luxemburg.
Maar als je in één oogopslag wil zien welk weer het is op eender welke plek op de wereld, dan is er de website ventusky.com. Hieronder een klein voorbeeld van wat je op deze site mag verwachten. Dit is de actuele weertoestand terwijl ik dit bericht schrijf.

Ach kon die sneeuw uit het oosten van Duitsland en Polen maar tot hier komen.
Want sneeuw is mooi.

Hoe zit het nu echt? Commerciële feestdagen.

Dag lieve mensen.
Koud hé.
Ja de winter is in het land, vanmorgen voor het eerst de rijp van mijn autoruiten mogen krabben.
Ja, het is weer de tijd van het jaar.
Van wintertenen en tintelroze wangen, van het genieten van een heerlijke kop chocolademelk, een lekkere ovenschotel of van hutsepot.
Voor mij echt het ultieme wintergerecht.
En soep.
Wintertijd is soeptijd. Die heerlijke geur van verse groenten in de keuken, alles eerst stoven, wat verse groene kruiden erbij. Tussendoor kijk je door het raam en zie je dat het weer aan het gutsen is. Maar je zit binnen, muziekje op, aperitiefje erbij? Waarom niet.
Op zulke momenten laat ik de wereld het liefst aan mij voorbijgaan; Het gedoe over corona, vaccinaties, de maatregelen en het verzet van nogal wat mensen daartegen.
Want de mensen voelen zich toch zo in hun vrijheid beperkt, en dat is toch zo lastig. Politici moeten goed nadenken over hoe dat over  te brengen en dan nog moeten ze tien keer hun tong draaien (nee viespeuken niet zoals jullie denken) voor ze met de bevolking communiceren. En dan nog moet de ene na de andere belangengroep of meningsspuier kritiek komen geven en alles afkraken, omdat het zijn achterban veel inkomensverlies bezorgt.
En op den duur krijg je geen informatie meer binnen maar een stroom van meningen en meninkjes en verliezen mensen de essentie uit het oog.
En dan is het natuurlijk gemakkelijk om te gaan denken dat het allemaal EEN GROOT COMPLOT IS!
Een 'plandemie'.
Sorry, maar de idioot die deze oveer het paard getilde term heeft verzonnen mogen ze van mij verzuipen in een emmer water.
Komaan, hoe haal je het in je weke hersens man?!?
Jullie complotdenkers beweren dat de mainstream-media angst zaaien. Wel ik heb daar net even zo een 'wappiesite' aangeklikt, en daar teksten gezien over jullie zogenaamde 'plandemie'. En ik kon alleen maar het volgende concluderen.
JULLIE ZIJN DE ANGSTZAAIERS!!!
Jullie zijn diegenen die angst en haat zaaien in de harten van de mensen en die iedereen opruien tegen de experten en iedereen die ernstig met WETENSCHAP bezig is verdacht maken.
Maar ik ga me er niet teveel over opwinden. Ik schrijf dit hier even van me af omdat als ik dat op Facebook doe, ik vast weer een ban aan mijn 'sjokkedeizen' heb.
Ik mag dat eigenlijk niet doen, mij zo opwinden over al die zaken, over zaken waar ik toch niks aan kan veranderen. Tenzij dan door een tegengewicht te bieden in de vorm van een blogartikel.

Het is dinsdagavond. Het is kwart na zes 's avonds terwijl ik dit schrijf. En hier speelt even geen radio, geen TV zelfs geen muziek via Youtube of Spotify of zo.
Ik hoor alleen de wind roffelen tegen de rolluiken en het verkeer van de drukke straat waar ik woon.
Heerlijk toch.
Geen gedram over Corona, geen dagelijkse cijfertjes, geen Dagelijkse Kost of Blokken met Ben Crabbé die zichzelf toch zo grappig vindt.

Geen schreeuwerige reclameblokken, geen drammerig gedoe rond Sint of Kerst, met alle commerciële gedoe dat er rond hangt.
Want dat is eigenlijk hetgeen waarover ik het met jullie wilde hebben.
Je hoort het zo vaak zeggen: "ach die feestdagen dat is toch allemaal commercieel  gedoe."
Is ook zo.
Was al toen u en ik kind waren en we reikhalzend uitkeken naar de komst van de Sint en zijn (toen nog) Zwarte Pieten.
Want die bracht zoveel lekkers mee. Snoep, mandarijntjes, marsepein, speculaas, chocolade. Hmmmm slecht voor de tanden en de lijn. Maar zo lekker.
Kerstmis, ook weer zoiets.
De tijd van kalkoen, lekker gebraad dat urenlang in de oven lag en de keuken vulde met heerlijke geuren. Van 'glühwein' met veel kaneel en de obligate Bûche de Noël.
En natuurlijk geen Nieuwjaar zonder Champagne, laat die kurken maar lekker knallen.
Vandaag de dag zijn dergelijke vormen van decadente luxe en overconsumptie almaar meer mensen met diep afgrijzen. En ik begrijp dat eigenlijk wel.
Want de zowel onze planeet als onze gezondheid worden echt niet beter van al dat consumeren en al dat overmatig gebruik van vlees, vet, suiker, en alcohol. We leven zo al in een wereld van overmaat en overvloed en omdat het eindejaar is gaan we er met zijn allen nog een schepje bovenop doen. En nee we gaan niet onderdoen voor familie of buren. Ons Kerstdiner zal het meest chique zijn en onze cadeautjes de duurste.
Eindejaar is de tijd van het jaar waarin het gezegde: 'met geld dat ze niet hebben, kopen mensen dingen die ze niet nodig hebben. Om indruk te maken op mensen die ze niet mogen' harder dan ooit waarheid wordt.
En als ge mensen dan bezig hoort dan lijkt het alsof dat allemaal nog maar iets recents is.
Maar niets is minder waar.








In vroegere tijden was het al de gewoonte dat lui uit de gegoede kringen van onze samenleving elkaar bedachten met dure cadeaus om zo het nieuwe jaar te beginnen. Kinderen moesten dan hun Nieuwjaarsbrief voorlezen, plechtig en in hun schoonste kostuumpje. Iedereen was keurig uitgedost en de feesttafel sierlijk gedekt.
Doch, dit deed men op Nieuwjaarsdag. Dat was destijds een burgerlijke feestdag, daar waar Kerst een zeer religieus feest was dat veel soberder gevierd werd, en waarin in de eerste plaats het kerkbezoek centraal stond.
Doch in de Angelsaksische landen was Kerst al heel vroeg een periode waarin families samenkwamen. Soldaten kregen verlof, zeelui keerden naar huis terug en werden pas na Nieuwjaar in de kazerne of op de boot verwacht om weer een heel jaar de wereld rond te varen of te dienen in de kolonies die Engeland destijds had.
Tuurlijk wilde men dan dat het huis kraaknet was en haalde men de beste gerechten in huis. Niet om familie of buren mee te overtroeven, maar om de vaders, zonen, nonkels en neven die ze zolang niet meer hadden gezien warm te onthalen en hen een thuisgevoel te geven.
Wanneer die zeelui, kooplui, soldaten en anderen die werkten in de verre kolonies overzee naar huis kwamen, dan brachten ze natuurlijk ook heel wat lekkers en kostbaars mee uit de verre en exotische landen waar ze vertoefden.
En aan de goed gevulde feestdis werden dan verhalen verteld over woeste zeerovers, wilde inboorlingen, prachtig versierde tempels, de ondoordringbare jungle met zijn angstaanjagende wilde dieren. En als de kindjes vredig in hun ledikant lagen te slapen over prachtige vrouwen met getaande huid en prachtige lange haren en lichamen die zelfs de meest beheerste man overstuur brachten.

Toen slimme kooplui in de gaten kregen dat alsmaar meer mensen nieuwsgierig werden naar al die producten van overzee? deden ze er ook alles aan om die nieuwsgierigheid wat aan te wakkeren.
Sinterklaas met zijn 'appeltjes van oranje', zijn 'pepernoten', speculaas en marsepein. Hoe waanzinnig populair is die wel niet als Katholieke heilige in het voornamelijk Protestantse Nederland?
Toevallig ook het land waar in 1602 de VOC of 'Vereenigde Oost-Indische Compagnie' het levenslicht zag.
Die hun schepen naar het verre Indië ofwel het huidige Indonesië stuurden om dan terug te komen met zaken die destijds heel kostbaarheden waren, maar die je nu in elke keuken terugvindt. Muskaatnoot (muskatnuss Herr Müller!) pepers, kaneel, vanille (nog altijd heel duur, de echte vanillestokken dan), suiker, bananen, rijst, cacao, thee, koffie, enzovoort.
Wel lieve Mensen.
Vroeger was het helemaal niet zo vanzelfsprekend om die dingen in huis te hebben. Dat was exclusief en alleen voor de rijke mensen. De echt rijke mensen.
En dan nog gingen die rijke mensen daar zeer spaarzaam mee om. En kwam al dat lekkers alleen op feestdagen of bij bijzondere gelegenheden op tafel.
Maar met de jaren werden al die kostbaarheden meer en meer beschikbaar en konden ook minder bemiddelde mensen deze verkrijgen. Maar ook hier weer alleen bij echt speciale gelegenheden.
Maar Nederlanders zijn kooplui. De koopmansgeest zit diep in de Nederlandse genen. En hoe kan je iets beters verkopen dan door er een mooi verhaal aan vast te maken. Het verhaal over een 'goedheiligman' die helemaal vanuit Spanje - toen nog een ver en onbekend land - die met een boot, of beter nog een stoomboot - in de 19de eeuw nog een echte bijzonderheid - kwam afgezakt om de brave kindjes lekkernijen te geven. Lekkernijen die je niet elke dag kreeg. Zo'n pepernoot, hoe lekker moet dat niet hebben gesmaakt voor een Amsterdams jochie anno 1874?

Vroeger waren de wintermaanden voor veel mensen een tijd van duisternis, koude en ontbering. En alles wat dat gevoel kon wegnemen - al was het maar voor even - was meer dan welkom/
Goede mensen zamelden geld in om de armste mensen in deze donkere koude tijd een hart onder de riem te steken. En zo maakten velen van hen kennis met etenswaren die helemaal nieuw waren voor hen.
Citrusvruchten die uit het Middellandse Zeegebied kwamen. Heel duur omwille van de afstand en de toen nog beperkte transportkosten. Maar dokters wisten toen al dat ze barstensvol vitamine C zitten. En vitamine C versterkt het immuunsysteem en maakt het lichaam weerbaarder tegen verkoudheid of griep.
Tuurlijk wilden fruitverkopers maar al te graag een deel van hun koopwaar schenken aan organisaties die zich het lot van arme en ongezonde kinderen aantrokken.
Werkgevers gaven hun werklui wat extra bovenop hun loon, en later kwam er iets als een 'eindejaarspremie'. Daarmee konden ook gewone mensen zich al eens een extra stuk vlees (wat vroeger iets voor 'de rijken' was) veroorloven.
En uiteraard speelden winkeliers hierop in door hun waren aan verminderde 'speciale' prijzen te verkopen of acties te organiseren. Want het was Sinterklaas, Kerst, Nieuwjaar. Dan mocht het toch wel eens zeker?

Wat wil ik hiermee zeggen?
Heel eenvoudig.
We zijn het comfort van een warm huis met goedgevulde koelkast en alle moderne gemakken, alsook de sociale verworvenheden waar we vandaag van genieten zo vanzelfsprekend gaan vinden dat we ons amper kunnen voorstellen wat de eindejaarsfeesten echt zo bijzonder maakte voor de mensen in vroegere tijden.
Stel je het leven voor van eenvoudige hardwerkende mensen zo tussen 1800 en 1950.
Hun leven bestond voornamelijk uit hard en zwaar werk en dit zes dagen op zeven. De zondag waren ze vrij, maar er werd van hen verwacht dat ze 'ter kerke' gingen. De herberg, daar bleef je maar beter weg als je reputatie je lief was. Want daar kwam alleen 'het gemeen' en het kon  je niet alleen je goede naam maar ook je job kosten als je daar iets te vaak werd gezien. Ook je inlaten met politiek activisme of zelfs het prille syndicale werk kon voor je baas een reden zijn om u op straat te zetten. Letterlijk dan, want niet zelden woonden arbeiders in huizen die eigendom waren van de fabriek.
Sober leven en deugdzaamheid was de norm. Dit leven is immers maar tijdelijk en het hing er van af van hoe kuis en deugdzaam je leefde of je na de dood al dan niet naar de hemel mocht. Dus kwam het er op aan om je niet teveel te hechten aan het aardse of het vleselijke. Meneer Pastoor kwam regelmatig zonder aanbellen over de vloer om u arme zondaar daar even aan te herinneren.
Wat er op tafel kwam was meestal heel sobere en eenvoudig en had vaak met heel weinig voedingswaarde. Wie een moestuin had was gezegend, en wie plaats had in de kelder om er een varken te houden dat werd vetgemest, en in november (de slachtmaand) werd geslacht nog meer. Maar arbeiders in de beluiken en cités van de toenmalige grootsteden moesten het met veel en veel minder stellen.
Verlof verkreeg men slechts bij hoge uitzondering, meestal was dat verbonden met kerkelijke hoogdagen of feesten ter ere van de plaatselijke heilige, op die dagen was er vaak ook de jaarlijkse kermis. Op die dagen was het dan vaak feest en vergaten de mensen hun zorgen en bekommernissen.
Ook Kerstmis is een religieus feest en op deze dag werden de arbeiders en gezinnen bedacht met zaken die hen het leven tijdens de lange koude winterdagen iets draaglijker maakten. Een extra zak kolen voor de kachel, dikke truien, of een stevig stuk vlees om er 'vleeschnat' van te trekken zodat de kinderen konden aansterken.
En snoep.
Snoep, zoetigheid of zoet fruit was echt wel het summum van luxe en verwennerij.
Ik kan me goed inbeelden hoe de eenvoudige en hardwerkende mensen in die tijd reikhalzend naar dit alles uitkeken.
En ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze eens ze dankzij de sociale strijd en het verkrijgen van hogere lonen en betere sociale rechten zichzelf en diegenen die ze liefhadden trakteerden op een heerlijke portie 'rijkeluiskost' zoals een schoon stuk gebraad of wit brood. Ik kan me goed voorstellen hoe de ogen van menig kind uit die tijd  straalden toen ze voor het eerst pudding, créme glace of rozijnenbrood voorgeschoteld kregen.
Ook waren en zijn het nog steeds de dagen waarop families nog eens samen kwamen. De dagen waarop soldaten verlof kregen om hun familie op te zoeken, waarop zeelui aanmonsterden en voor langere tijd dan gewoonlijk aan wal bleven en mensen omwille van langer verlof de gelegenheid hadden om familie die veraf woonde eens op te zoeken in tijden waarop verplaatsingen op lange afstand niet zo vanzelfsprekend waren.
Deze momenten wilden mensen niet zomaar laten voorbij gaan en daar spaarden arm zowel als rijk kost noch moeite voor.
En natuurlijk speelden handelaars maar al te graag in op die stijgende vraag naar feestelijk voedsel en dranken.
En uit het verre Amerika kwam nog meer lekkers en vooral inspiratie.
Coca-cola, het mierzoete drankje van het bedrijf dat de Kerstman zijn definitieve vorm gaf was voor de generatie van mijn ouders een traktatie bestemd voor echt maar dan ook echt heel bijzondere gelegenheid. En ja dat hadden ze dus goed begrepen. De ware reden waarom het bedrijf wat advertenties betreft alle registers opentrekt tijdens de eindejaarperiode.

Besluit.

Ja de feestdagen zijn een commercieel gegeven.
Ze zijn voor bedrijven en adverteerders van kapitaal belang.
Maar voor ons gewone mensen zijn ze een goed moment om de banden met familie en geliefden te versterken of opnieuw aan te halen. Om tijd te maken voor die mensen waar je de rest van het jaar amper contact mee hebt.
Wij hebben Kerstmis en Nieuwjaar. Moslims schuiven aan de feestdis op het Suikerfeest en in China is de periode voor en na het Chinese Nieuwjaar hectisch druk omdat iedereen naar het platteland wil om er bij de familie te zijn. En Thanksgiving is in de USA de drukste periode van het jaar voor de luchtvaart
Met zijn allen aan tafel, samen eten, samen klinken en drinken. Luisteren naar elkaars verhalen en geschillen beslechten bij een goed glas bier of wijn. Het is zo oud als de mensheid zelf.
Het zijn deze momenten waarop we even de dagelijkse sleur, zorgen en bekommernissen vergeten.
En ja dan mag het wel eens wat exclusiever zijn hé.
Ook het uitwisselen van cadeautjes is een universeel gegeven. En ook daar spelen adverteerders graag op in.

December, de maand van Jingle-Bells en Stille Nacht.
Tot je het zo beu bent als kouwe pap. Elk moment van de dag wordt je eraan herinnert dat je nog cadeaus moet kopen, dat je voor een nieuwe outfit moet zorgen want je kan toch niet in je kleren van vorig jaar bij je schoonfamilie verschijnen. Je familie verwacht een feestmaal met kreeft, foie-gras en voor nonkel een dure fles cognac. Maar jij denkt aan die hoge eindfactuur van je energieleverancier. Je bent de zoveelste vals gezongen reclameversie van Oh Dennenboom al kotsbeu en als je nog eenmaal die obese baardmens hoort 'ho ho ho'en' dan bega je een ongeluk.
Commercieel tot en met. Peperduur en een pest voor je lijn.
Maar bedenk dat je niet dik wordt van wat je eet tussen Kerstmis en Nieuwjaar, maar van wat je eet tussen Nieuwjaar en Kerstmis.
Is het niet zo dat we het hele jaar al zoveel gelegenheden hebben om te feesten, samen te komen en uitgebreid te eten?
Dat zowat elk aspect in ons leven commercieel wordt uitgebuit.
De kerstversiering ligt nog maar net op zolder en ze slaan ons al om de oren met Valentijn, en terwijl je op 15 februari je lief uitzwaait liggen de Paaseieren al in de etalage.
En welke halve zool vroeg er ooit om dat dwaze Black Friday gedoe?
Als ik terugdenk aan hoe ik de decemberdagen als kleine jongen ervaarde. Dan denk ik aan dingen als langer mogen opblijven, het mooie feestbestek dat zorgvuldig werd opgeblonken en de kristallen wijnglazen die zo'n mooi geluid maken en waar ik absoluut niet mocht aankomen. Familie uit het verre België die naar Soest waar we toen nog woonden kwamen afgezakt en bleven logeren. Dingen die anders nooit op tafel kwamen, iedereen deftig opgekleed, feestelijke muziek die vader liet afspelen op zijn bandopnemer. Geuren die gezellig bleven hangen.
Eens mogen proeven van een glaasje wijn of Champagne.
Al die kleine maar mooie dingen dus.
De leegte die achterbleef als de kerstboom werd afgebroken. Het volgende leuke moment om naar uit te kijken was gewoon de grote vakantie en de zomer. Want het zou nog lang koud en winters zijn.
Opgroeien in een tijd waarin we niet elk moment van de dag worden bestookt met reclame en commerciële jingletjes op elk moment van de dag. En je slechts de keuze had tussen kijken naar de programma's waar je ouders naar keken of een boek lezen. En frisdrank enkel in het weekend mocht gedronken worden.
Ik mocht het meemaken.
En eerlijk.
Soms verlang ik terug naar die tijd.

Dingen die me bezighouden: Dat virus kwam weer.

Dag lieve mensen.
Hebben jullie me gemist?
Op Facebook vooral?
Hebben jullie jullie zich niet afgevraagd: 'Waar zit ie nou? Met zijn spitante commentaren en grappige opmerkingen'.
Ja ik mocht weer eens een weekje doorbrengen in de beruchte 'Facebook Jail'.
Nog maar eens.
Ik zie het ook bij anderen dat er echt niet veel nodig is om een ban op te lopen op het zogenaamde 'sociale netwerk'. Hun uitleg is dan altijd: 'we willen dat Facebook voor iedereen een aangename en veilige omgeving is'.
Ligt dat nu aan mij? Maar ik krijg echt het apezuur van dat soort wolligheden.
'Let op wat je zegt, want uw woorden zouden voor iemand wel eens een onaangenaam kunnen overkomen en dat is slecht voor ons gezinsvriendelijk imago'.
ACH HOU TOCH OP!!!!
Als ge u op een medium of forum vertoeft waar van gedachte wordt gewisseld en waar men ideeën verspreid dan is de kans groot dat ge iets leest of ziet dat u een minder onaangename ervaring hebt. Dat ge dingen leest waar ge het absoluut niet mee eens zijt. Leer daar mee omgaan/
We leven meer en meer in een overgevoelige en ruggengraatloze maatschappij waarin relativeren een haast onmogelijke opgave is geworden voor velen, en waar men alles wat men zegt of schrijft letterlijk neemt of persoonlijk opvat. Iedereen is zo snel beledigd, op de (lange) teentjes getrapt of misbegrepen.. En over dat 'woke' gedoe ga ik maar beter zwijgen, het is de nagel aan de doodskist van de vrije meningsuiting, de satire en het recht om te mogen spotten of beledigen. Ja dat is een recht.

Maar ik ga er over zwijgen, Dat quasi Facebookloze weekje waarin ik nauwelijks meer kon doen dan meeloeren op mijn 'wall' of in de groepen waar ik mij op hou was in zekere zin een verademing en een oefening in het mij concentreren op zaken die er veel meer toe doen, zoals mijn verhalen (er is er weer eentje in voorbereiding) of om wat vaker gewoon offline te zijn.
Even die stroom aan berichten en vooral meningen aan mij voorbij laten gaan.
Want hebben jullie dat ook lieve mensen? Die onrust die je voelt als je naar het nieuws kijkt. Dat gevoel van angst of onzekerheid met al die berichten over 'het klimaat', 'dure energieprijzen' en vooral... Het opnieuw snel oprukkende CORONAVIRUS!

Een mens durft er niet aan denken hé.
Gaan ze weer alles dichtgooien? Weer zoveel inkomstenverlies voor zelfstandigen en ondernemers. Weer zoveel mensen in diepe miserie.
Is dat vaccineren dan eigenlijk niet voor niks geweest? Aangezien er toch weer zoveel besmettingen en ziekenhuisopnames zijn en er weer zoveel mensen op intensieve zitten.
Zijn die vaccins eigenlijk wel te vertrouwen, ze waren zo snel klaar meneer.
Lieve mensen.
Laat u niets aanpraten door de valse informatieverspreiders, terecht ook wel eens 'wappies' genoemd.
Vaccinatie is de sleutel tot een wereld met minder corona, minder ziekenhuisopnames en minder te betreuren overlijdens ten gevolge van van corona.
Wie de statistieken van Sciensano bekijkt weet meteen dat het aantal overlijdens lager ligt dan vorig jaar, ondanks het feit dat we nu meer besmettingen hebben. Ook de ziekenhuisopnames en het aantal mensen op intensive care ligt lager.
Heb VERTROUWEN in de wetenschap, in de harde werkers van de zorgsector die nu weer de benen van onder het lijf lopen om de toevloed van patiënten de baas te kunnen en in de vaccins die net als ALLE ANDERE VACCINS levensredders zijn.
Wat ik hier vertel is is geen mening, ik herhaal GEEN MENING!!!!
Al wat ik schrijf kan je terugvinden op de websites van elke instantie of persoon die ERNSTIG met wetenschap en met volksgezondheid bezig is.
En bij deze maak ik een statement.
Dat zijn de enige bronnen die ik 100% vertrouw en ernstig neem.

"Maar Miguel, wat zijde gij toch naïef;
Dus gij gelooft alles wat de 'main-stream media', de politiek en die corrupte virologen die betaalt worden door Big-Pharma die vette miljardenwinsten maken met hun onbetrouwbare vaccins waar ge heel nare bijwerkingen van krijgt u wijsmaken. Want van die bijwerkingen daar leest ge niks van in de gazet nietwaar?
Wordt wakker gij schaap en doe je onderzoek man."
Kijk.
Sta me toe om al wie met bovenstaande onzin komt aandraven eens klaar en duidelijk van antwoord te dienen.

Punt 1: de 'main-stream media', wat is dat dan?
Ik verwed er mijn hoofd om dat diegene die nu roepen dat ze de 'main-stream media' niet meer geloven, dezelfden zijn wiens leefwereld niet verder reikte dan het VTM-Journaal, Het Laatste Nieuws en zijn op sensatie gerichte clickbait site of in het beste geval De Standaard of De Morgen. 
Jullie hebben een paar keer teveel gelezen op de walls van jullie Facebook vrienden dat ze de traditionele media niet meer vertrouwen en dus besluiten jullie om deze links te laten liggen.
Maar weet ge? Die 'traditionele media' is een huis met vele kamers.
Er is veel en veel meer dan Het Laatste Nieuws of het slappe theekransje genaamd 'De Zevende Dag' hoor.
Hebben jullie al eens naar de website van The Guardian gesurft? Dat is een zeer gerenommeerde Britse krant die nieuws en opinies van zeer hoog niveau brengt. Zeer mainstream en bovendien links want de spreekbuis van de Britse Labour Party. Maar vooral hun artikelen over wetenschappelijke onderwerpen zijn van zeer hoog niveau.
En zo zijn er nog heel wat nieuwsbronnen die het vaak middelmatige niveau van de populaire Vlaamse media heel sterk overstijgen. Je mag alleen niet LEESLUI zijn en je moet bereid zijn om je woordenschat en talenkennis wat aan te scherpen. Ooit waren wij Vlamingen gekend en zelfs geroemd om onze talenkennis, wat schiet daar nog van over? Scherp dat aan alstublieft. Zap eens wat vaker naar de BBC, hun duidingsprogramma's zijn van zeer hoog niveau en dat geldt ook voor CNN. Brulboei annex pussygrabber Trump verfoeide CNN. Voor mij een reden om wat vaker naar deze nieuwszender te zappen.
Punt 2: de virologen zijn corrupt en worden betaalt door Big-Pharma!
Echt?
Komaan doe eens normaal.
Als ge zo'n achterlijk commentaar ziet van zo'n wappie ziet, dan moet ge eens zijn Facebook profiel opendoen. De meest groteske onzin over zogenaamde snode plannen met de bedoeling om onze vrijheden in te perken en ons permanent in angst te doen leven. Niet zelden promoot zo'n wappie de 'natuurlijke immuniteit' en gelooft hij dat er betere manieren zijn om de immuniteit aan te sterken dan de vaccins.
PEEEUUT!!!! Wrong again!
Op een natuurlijke manier je immuniteit versterken zorgt er misschien voor dat je de winter doorkomt zonder snotvalling of die vervelende griep.  Maar je stopt er geen ultra besmettelijk virus als Covid19 mee. En ook de griep is een net iets te gevaarlijke aandoening om deze zonder vaccin te lijf te gaan en eigenlijk zou elkeen die tot de risicogroep behoort of met risicopatiënten in contact komt zich tegen de griep moeten vaccineren.
En ja de grote farmaceutische bedrijven hebben als voornaamste core-business zoveel mogelijk winst maken en hun aandeelhouders tevreden houden. Maar zonder winst of aandeelhouders geen geld  voor onderzoek of ontwikkeling. Zonder hun megapopulair middel tegen erectiestoornissen genaamd Viagra zou Pfizer nooit het vele geld nodig voor het snel ontwikkelen van hun vaccin in kas hebben gehad.
That's the way the world is turning.
Of je het er nu mee eens bent of niet.
Punt 3: Het moet toch prettig leven zijn in een wereld waar iedereen met een zekere vorm van macht, status of invloed deel uitmaakt van het grote snode plan en jij als gewone mens die verdorie gevraagd wordt om enige maatregelen in acht te nemen om een globale pandemie in te dijken. En nee niemand weet hoe lang dat zal duren? Niemand weet hoe lang we nog dat mondmasker zullen moeten dragen. De zeer gerenommeerde viroloog en AIDS-specialist Peter Piot spreekt van zeker drie tot vijf jaar.
Langer dan de moderne mens met zijn focus op plezier en entertainment verdragen kan dus.
En als ik eerlijk mag zijn.
IK GELOOF HEM!
Is dat leuk? Nee dat is niet leuk!
Maar nogmaals: het moet een heel prettige gedachte zijn als alles wat u niet bevalt of waarvan ge denkt dat het de kwaliteit van uw leven aantast onderdeel is van een groot complot of door de politici bedacht is om u te pesten of u het geld uit de zakken te kloppen.
Maatregelen om het verkeer veiliger te maken worden door mensen die zo denken aanzien als pesterijen ten nadele van de automobilist. En die snelheidsbeperkingen zijn toch zo onrealistisch meneer.
Echt? En in uw straat rijden ze als zotten zeker? Komaan.
HET GAAT NIET OM U!!!!

Het wordt voor veel mensen gewoon tijd om eens VOLWASSEN TE WORDEN en die slachtoffermentaliteit af te werpen.
Zijn mensen vandaag de dag dan zo stronteverwend dat ze elke inperking van hun heilige vrijheid als een aanslag op hun integriteit of zelfs hun leven beschouwen?
Zijn mensen vandaag de dag zo verrekt narcistisch dat ze denken dat alles in het leven om hen, hun ego en hun plezier moet draaien?
En jullie noemen de media 'links' en elk bericht dat niet in jullie kraam past is 'propaganda'.
Jullie moeten dus constant naar de mond gepraat worden en elke oproep tot verantwoordelijkheid of zorg voor het milieu of jullie medemens is 'fake', 'linkse propaganda' of 'framing'. 
Of hoe simpel kan het leven zijn?
Met mijn 47 jaar levenservaring weet ik echter at het leven helemaal niet simpel is en vooral dat het onrealistisch en vooral zelfzuchtig is om te verlangen dat alles en iedereen zich schikt naar uw grillen.
En nee, het kan heus niet alle dagen feest zijn. Ik ga nog wat olie op het vuur gieten.
Beetje soberder mag wel.
Oh klik eens op de blauw gekleurde woorden, er zitten links achter.;
Links naar websites die u echt tot inzicht brengen.
En FUCK BLACK FRIDAY!! (hier mag het) 

De vuurproef (slot)

Sheila sprong over het hekken en griste een steen mee die ergens in het slijkerige gras lag.

En gooide die naar de stier die klaar stond om toe te slaan en Dylan met volle kracht op de horens te steken.

Of om hem letterlijk te vermorzelen.

De steen raakte het dier vlak boven zijn ogen.

De stier draaide zijn imposante kop en keek Sheila aan.

"Kom stiertje kom!" riep ze.

De kolossale stier stormde op Sheila af die het meteen op een lopen zette.

Sheila perste alles uit haar lichaam en liep zo hard ze kon.

De stier achtervolgde haar en dreigde haar zelfs in te halen.

Sheila liep sneller en sneller, ademde met korte krachtige stoten.

Hoorde het trappelen van de hoeven en voelde de hete adem van de stier al in haar nek.

Het dier kon elk moment uithalen met zijn fel uitstekende horens.

"Wat doede gij toch?" zei Lou die samen met Kirsten in het kielzog van de agenten en rechercheurs naar de weide was gelopen.

Hij hield de adem in.

"Zijde gij nu helemaal zot geworden... " mompelde hij tussen zijn tanden.

Terwijl openden de agenten de poort en liepen ze op Dylan af, gevolgd door Alain Donck, Bart Holvoet en Patrick Muyshond.

Die twee laatsten tilden Dylan op die het uitschreeuwde van de pijn.

"Gaat ge u aanstellen ja? Snotneus!" zei Alain die geen greintje medelijden had met de jonge delinquent.

"Kom mee naar de auto en dat ik u niet hoor, of ik stamp nog eens extra op die poot van u, smerige crimineel!" bastte hij.

"Mankend en jankend liep Dylan ondersteund door Bart en Patrick naar de klaarstaande politie auto.

Intussen werd de afstand tussen Sheila en de stier alsmaar groter.

Het dier ging over van galop naar rustige pas. Sheila liep verder om dan langs het prikkeldraad terug naar het poortje te lopen.

Halverwege vertraagde ze ook haar pas.

Ze  hijgde het uit van de inspanningen die ze geleverd had en hield de stier die in het midden van de wei stond in de gaten, want met een stier weet je maar nooit.

Alleen Lou stond nog bij de poort die Sheila meteen achter zich sloot.

"Zijde gij helemaal op uwe kop gevallen!" zei Lou ineens.

"Waarom?" vroeg Sheila.

"Wat es dat nu me joen?"

"Uw leven riskeren voor dat stuk krapuul!

Komaan Sheila.

KOMAAN!!!!"

Sheila keek Lou aan.

"Wat moest ik doen? Toekijken hoe die stier hem vermorzelde."

"Ja," zei Lou.

"Ja godverdomme! 

Dat krapuul verdiende gewoon niet beter.

Na alle ellende! Alle godverdomse ellende dat dat smeerlapke heeft aangericht!"

Sheila bleef Lou onbewogen aankijken.

Schudde het hoofd en terwijl ze terug naar de parking liep.

Dan hield Lou haar tegen.

"Ge had dood kunnen zijn!" zei hij.

"Had die stier u ingehaald dan... 

Godverdomme!" riep Lou ineens uit.

Ik mag er niet aan denken!

Ik mag er godverdomme gewoon niet aan denken.

Dat ik u op zo'n stomme manier zou verliezen.

Voor dat smerig.... "

Sheila legde haar handen op Lou zijn schouders terwijl ze hem aankeek.

"Lou...

Moatje."

Ze drukte hem tegen zich aan.

"Moatje," herhaalde ze.

Waarna ze hem opnieuw in de ogen keek.

"Je zie me nog nie kwiet wi.

Geloof me.

Je zie me nog niet kwiet!

Nog lange, lange nie!

Diene stier.

Dat was een oede beeste.

Dat zagen kik direct.

Je ziet e boeredochter of je ziet het nie hé!

Ik wisten sebiet dat diene stier niemeje verre ging lopen.

Beetje uutdagen.

Heel rappe lopen.

Meer was dat nieje."

Kirsten ging mee met de rechercheurs naar het bureau.

Ze had aan Alain Donck laten kennen dat ze een verklaring wilde afleggen.

"Ik was u verwachtende," zei hij. "Uw ouders hadden gebeld voor een afspraak."

Ook Sheila werd op het bureau verwacht voor een verklaring en werd er meteen bedankt omdat dankzij haar hulp en inzit Dylan Tempels terug achter slot en grendel zat.

"Gij zijt een verdomd moedige vrouw," zei de korpschef.

"Iedereen dacht dat het laatste uur van Dylan Tempels geslagen had.

Maar wat jij deed, dat was buiten iedereens verwachtingen."

"Wat ik deed commissaris.

Was voorkomen dat een mensenleven zinloos zou verloren gaan.

Dylan Tempels is 'e nieweirt en stik crapuul', daarover is geen discussie mogelijk.

Maar ook dat houdt me niet tegen om hem te redden als hij in nood is zoals daarnet.

Een mensenleven boven alles!"

Bij die woorden keek Sheila naar Lou.

Die zijn duim opstak.

Na de nodige dankbetuigingen en het afleggen en ondertekenen van verklaringen verlieten Sheila en Lou het politiebureau.

Hand in hand.

"Kom," zei Sheila.

"Lot us één gon drinken in de Dinky Toys.

Ne straffen.

Want 'k heint ghodverdomme nodig nu!"

De Vuurproef 5

 

"Ben je niet blij van me te zien Kirsten?" vroeg Dylan terwijl hij haar hoofd een kwartslag draaide en haar recht in de ogen keek.

Hij richtte het politiewapen dat hij afgelopen nacht ontvreemde van de politieagent die hij overmeesterde vlak voor zijn ontsnapping voor haar en grijnsde in haar gezicht.

"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.

"Eerst een stevig potje neuken met u," zei hij terwijl hij met zijn hand tussen haar benen begon  te tasten en de rits van haar jeansbroek losmaakte.

"Want het is te lang geleden, snapte?"

"Dit wil... ik niet," zei Kirsten haast onhoorbaar.

Dylan greep haar bij haar blonde krullende haren en dwong Kirsten op haar knieën.

"Gij hebt hier niks te willen, hebde dat goed gehoor? Gijse slet!

Kom broek losknopen en pijpen... NU!"

Hij drukte het pistool andermaal tegen haar slaap.

Met trillende handen knoopte ze Dylan zijn broek los.

Hij nam zijn penis vast en duwde hem naar gezicht toe.

"Pijpen heb ik gezegd! En rap een beetje!"

Gedwee deed Kirsten wat Dylan van haar vroeg.

Tot hij er genoeg van had en haar weer bij haar haren trok en met volle geweld op bed gooide. Waarna hij haar broek los knoopte en naar beneden trok.

"Benen open slet, ik heb goesting godverdomme."

Dylan drong in haar binnen en verkrachtte Kirsten zonder mededogen.

Het meisje huilde van pure wanhoop.

Dylan genoot ervan.

Genoot ervan om een meisje onder dwang te houden en zo zijn lusten op haar bot te vieren.

Nadat hij was klaargekomen dwong hij haar om zich terug aan te kleden en zich te fatsoeneren.

"Kom, naar beneden.

We gaan eens een klapke doen met uw ouwelui."

"Kunt ge niet slapen meisje?" vroeg Marie-Christine toen ze haar dochter ineens in de keuken zag komen.

"Zonder dat Kirsten iets kon zeggen kwam Dylan de keuken binnen en richtte hij meteen zijn wapen op Marie Christine.

"Zijde gij de mama van mijn sletje Kirsten, aangenaam," zei hij spottend.

Hij trok Kirsten tegen zich aan en dwong haar tot een tongzoen.

"Ge hebt een schoon dochter, echt wel.

En zo gewillig.

Ze doet alles wat ik wil.

Ge hebt ze goed opgevoed... Proficiat!"

"Hoe komt gij hier, en wat wilt ge van ons?" vroeg Marie Christine.

"Wij willen geld," zei Dylan.

"En de sleutels van die heerlijk rappe Porsche Panamera die in de garage staat.

Die is rap en toch discreet.

Wat van uw dochter niet kan gezegd worden, de liefde voor mij druipt er vanaf, he schat."

Marie Christine was in schok en riep haar echtgenoot Erwin.

"Wat is dat hier?" vroeg hij.

"Dag schoonpapa.

Uw lieftallige dochter en ikzelf, wij willen naar het buitenland.

Om er een nieuw leven te beginnen.

En weet ge? Kirsten maakt er geen geheim van dat ze een kind van me wil.

Een liefdeskindje.

Ze is zelfs gestopt met de pil.

Hadden jullie niet gedacht hé van jullie brave dochter?

Dat ze valt voor ruige gasten.

Voor gangsters!

Maar dat is wel ze.

Het stond in al haar brieven.

'Ik ben het braaf zijn beu, ik wil met u door het leven en samen aan alles ons gat vegen'.

Kijk ouwe.

Als het leven van uw verrimpeld wijf u lief is, dan overhandigt ge nu de sleutels van uw bliksemsnelle Porsche Panamera. En gaat ge met mij mee naar de safe.

Want wij hebben geld nodig.

Een envelopke.... "

Erwin had weinig keuze dan te doen wat Dylan hem opvroeg.

Even later reed Dylan met de grijze Porsche Panamera en een koffer vol geld door de poort van het domein van het gezin Rottiers.

Hij hield zijn wapen op Kirsten gericht en lachte de politieagenten in hun gezicht uit.

"Niks proberen hé smurfkes, of het is 'bye bye Kirsten Rottiers'... " zei hij spottend voor hij met gierende banden vertrok.

"Wat ga je nu doen?" vroeg Kirsten.

"Waar wil je heen met me?"

"Waar is uw gsm? Geef me uw gsm en rap een beetje." beval Dylan.

"Waarom? Wat wil je toch?"

"Uw gsm... Bitch! En hou uw fucking bek ja!" zei Dylan terwijl hij Kirsten in het gezicht sloeg.

Bevend gaf ze haar gsm aan Dylan.

"Ha, je hebt het nummer van die Sheila al opgeslagen... Heel goed. Heel goed."

"Ja... Ze zei dat ik maar moest bellen als ik een probleem had, gelijk welk."

"Goed, heel goed," zei Dylan terwijl hij een parkeerplaats langs de snelweg opreed en zich op een afgelegen stuk parking zette, vlak achter een stuk of vijf lichte bestelwagens met Poolse of Roemeense nummerplaat.

"Doe dat maar... Bel haar op."

"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.

"Zijde gij doof ofwa?" zei Dylan boos terwijl hij Kirsten opnieuw in het gezicht sloeg, ditmaal zo hard dat haar neus ervan begon te bloeden.

"Bel haar op! Godverdomse teef!"

"Zeg haar dat ge een probleem hebt en dat ze hierheen moet komen.

Niets meer, hebt ge dat verstaan...?

NIETS MEER!!!"

Intussen was Sheila thuis bezig aan haar eindverslag.

Niet achter haar bureau maar in haar eigen vertrek in de vlammend rode zetel met haar laptop op schoot.

Leunend tegen Lou aan die zijn linkerarm rond haar middel had geslagen, haar T-shirt omhoog trok en zacht haar buik streelde.

Ze draaide haar hoofd en keek hem aan met blinkende ogen.

"Of hoe daje een werkdag minder saai kan maken," zei ze zacht.

Lou ging met zijn hand onder haar joggingsbroek, Sheila liet hem begaan.

"Deugniet," kirde ze.

"Als ik u uit uw concentratie breng moet ge het maar zeggen hé."

"Ach," zei Sheila.

"'k Hein toch gedoan wi.

Juste nog controleren op spellingsfouten en we zien hier streke... 

Mor da 'k kun 'k straks wel doen," zei ze terwijl ze het bestand op harde schijf opsloeg de laptop afsloot, dichtklapte en op de salontafel zette.

Dan trok ze gezwind haar T-shirt uit, liet ze haar broek zakken en kroop schrijlings over Lou die op het verlengde van de zetel zat, achterover leunend met zijn hoofd op het hoofdstukje.

Hitsig bewoog ze haar bekken heen en weer terwijl ze zijn jeansbroek losknoopte.

"Lekkere brokke van e vent," zei ze tussen het kussen door.

Lou streelde haar borsten en buik en greep dan haar welgevormde kont vast met zijn beide handen.

Maar niet zonder er eerst eens een stevige pets op te geven.

"Ghie droevoard!" zei ze terwijl ze zijn handen vastnam.

"Wacht ekeer e betje," zei ze terwijl ze met hem begon te worstelen.

Lou gooide haar op de zetel en kroop op en over haar.

Hield haar beide handen in bedwang en keek haar plagerig in de ogen.

"Wat gade doen? Hé!

Zeg het mij nekeer."

"Ek geevn mien over" zei Sheila.

"Je meugt doen met mien wat daje wilt."

Lou trok zijn T-shirt uit en gooide het waar het vallen wilde.

Waarna hij zijn broek met een ruk naar beneden trok.

"Gezegd is gezegd hé," zei hij terwijl hij haar benen opentrok en haar begon te penetreren.

Sheila sloeg haar hoofd achterover.

"Hmmmm ja schietje doet het.

Pakt me Lou.

Gelik daje ghie dat alleine dat kan."

Net op dat moment ging de telefoon.

"Godverdomme.... wien belt er nu!" zei Sheila kregelig.

"Toch efkes checken of dat 't niet dringend es."

Ze zag de naam Kirsten R," op het display.

"Zonder na te denken nam ze op."

"Kirsten wat scheelt er."

"Ge moet dringend naar de snelwegparking komen vlak achter de afrit."

"Is Dylan bij u?" vroeg ze.

"Ge moet komen, alstublieft!"

"Kirsten, antwoord op mijn vraag alstublieft."

"Er werd ingehaakt!"

Sheila kwam van onder Lou uit en zocht meteen naar haar kleren.

"Ghodverdomsche smeerlap!" siste ze.

"Je wilt mien in de valle lokken.

Mor toene kent ie Sheila Verdoolaeghe nog niet ghoed!"

"Over wie heb je het? Dylan Tempels?" vroeg Lou.

Sheila knikte bevestigend."

Dan zocht ze naar het nummer van Erwin Rottiers en belde hem op.

"'t Was lik da 'k peinsde," zei ze nadat ze inhaakte.

"Dylan es binnengedroengn in de weuning van Erwin Rottiers en verschanste zich in de kamer van Kirsten.

Heeft haar gegijzeld en nu wil hij mij in de val lokken."

Sheila dacht na.

"Khein e plan," zei ze.

"En ghie moet mien helpen."

"Waar is uw partner Morgane eigenlijk?" vroeg Lou.

"Die hein nu ghin tied.

Ze touch met ne vent.

E créme van e vent. Dat kun'k joen wel zeggen.

En 'k jeun't eur echt wel.

Ze zie ook recht op e betje geluk in de liefde.

Maar goed, ons plan. We hebben weinig tijd te verliezen.

Gij hebt toch uw camionet nog, nietwaar?"

"Ja, dat klopt.

Nog gekregen van mijn vroeger baas Bastiaensen toen we begonnen te toeren met ons groepke.

Plaats voor vijf man en achterin de laadbak voldoende plaats voor ons gerief, wat wilden we als beginnend bandje nog meer.

Grace'ke heeft hem destijds nog geschilderd.

De reden waarom ik dat bakske koester als was het mijn kind."

"Bon, ghie ried naar die parking en ek kruupn vanachter in de laadbak."

"Is wel gevaarlijk en als we onderweg tegengehouden worden door de politie?" Vroeg Lou.

"Dan zeggen we de waarheid, die man ghoan dat wel verstoan.

Doarmee z'eint nu vele te druk om ulder met zukke details bezig t'hoeden.

En zeker achter 't telefongsje dat ik sebiet ghoan doen!"

Even later reed Lou met zijn oude Volkswagen minibus met overdekte laadklep de snelweg op.

Sheila zat achterin en weerstond het schokken en het gerammel van de oude afgeleefde minibus die ooit nog diende voor het vervoeren van bouwmateriaal en later van de instrumenten en installaties voor Grace & Beauty, de groep waar Lou en zijn grote liefde Gracienne al hun energie in staken. 

Het was winderig en er viel net een stevige bui.

Sheila voelde de regen door het zeil sijpelen.

Dan reed Lou de parking op, Sheila lag plat op haar buik en overschouwde de auto's die er stonden.

Ze zag een grijze Porsche Panamera wat verder aan een afgelegen stuk parking waar vooral minibusjes en lichte vrachtwagen stonden, zonder uitzondering met Poolse, Roemeense of Bulgaarse nummerplaten.

Lou draaide terug, wat ook niet anders kon als je dit stuk parking wilde verlaten om terug  de snelweg op te rijden. Maar in plaats van de laan richting snelweg op te rijden keerde hij om, om dan achter een nogal logge en duidelijk overbeladen lichte vrachtwagen met Servische nummerplaat te parkeren. 

Sheila stapte uit en tikte op het raam aan de passagierskant.

"Probeer Kirsten mee te krijgen ik hou me met Dylan Tempels bezig," zei ze.

"Wees voorzichtig liefje," zei Lou. "Want die Dylan Tempels is een gevaarlijk kereltje."

"Mobaneint," zei Sheila.

"Je peinst dat ie gevoarlik es.

Dat es olles."

Ze wierp Lou een vluchtig kushandje toe en verdween dan tussen twee lichte bestelwagens. 

Lou reed weer naar de plek waar Kirsten stond  om dan op het stuk dat terugdraaide naar het beginpunt zijn camionette te parkeren.

Hij stapte uit en liep op Kirsten af.

"Zijde gij Kirsten Rottiers?" vroeg hij.

"Ja, waarvoor is het?" vroeg Kirsten die angstig om zich heen keek.

Vooral in de richting van de Porsche Panamera waar Dylan zich vast bevond, goed weggedoken.

"Ge zit veilig, kom gewoon met me mee.

Ik ben een vriend."

"Ga weg," zei Kirsten.

"Moei u hier niet mee... Alstublieft."

"Ge moet niet bang zijn, alles is onder controle."

Dan ineens stapte Dylan uit de auto en liep op Lou af.

"Ey ouwe laat mijn bitch eens met rust ja!

Of moete wat kletsen hebben?"

"Wie gade gij daarvoor meebrengen snotneus?" vroeg Lou.

Dan trok Dylan zijn pistool.

"Hebde gij stront in uw oren of wa?

Kruipt in uwen ouwe rammelbak en maakt dat ge hier weg zijt, verstaan ouwe vetpens!

Of ik schiet een blauwe boon recht tussen uw twee ogen.

Of denkt ge dat ik niet durf misschien?

Hé!!

HE!!!!"

Lou bleef staan.

Hij zag Sheila tussen het struikgewas opdoemen vlak achter de Porsche Panamera en met kordate stap op Dylan afstappen.

Niet meer of ze zou hem meteen overmeesteren.

"Maakt dat ge weg zijt fucking ouwe pee!" riep Dylan.

"Ik ga schieten! Ik meen het!"

"Nee Dylantje... Gij gaat niet schieten!" zei Sheila die achter hem stond.

Dylan draaide zich om en richtte zijn wapen naar Sheila.

"Haaa!!! Daar zijt ge!

Fucking teef!

Omdraaien en op uw knieën!! 

Nu!"

"Woarom?" vroeg Sheila die teken deed naar Lou die meteen op Kirsten afstapte en haar meenam naar zijn camionette.

"Eje 't lef niet om iemand in de ogen te kijken voor je hem of haar vermoordt Dylan Tempels?

Néé hé, dat heb je niet hé!

Zelfs toen Kirsten op haar knieën zat en je dat geweer tegen haar slaap duwde aarzelde je nog om haar neer te knallen.

Jij aarzelde.

Ik niet."

Sheila grijnsde, lachte Dylan in het gezicht uit.

"Op uw knieën vuile bitch!" herhaalde Dylan terwijl hij zijn wapen met twee handen vasthield en naar Sheila's hoofd richtte.

"Schiet toene.

Lafoard daje ziet!

Haalt de trekker over en je stoa were in de groasje van joene noenkel.

En mag je meedoen met de grote jongens."

Ze zag dat zijn handen trilden.

Zag de aarzeling in zijn ogen.

"Waarom denk je dat 'Nonkel Francis' je niet laat meedoen.

Je zie geweune nie mans genoeg... Broekventje!

Wat eje ghie nu ol gepresteerd in joen leven, hé?

Nietekloten!

Je zie te lui voe te werken, liever andermans ghoed ontvreemden en sjachern met drugs en andere rotzooi.

En je ziet e zwakkeling!"

"Je zal meteen merken hoe zwak ik ben, als ge op de grond ligt met een kogel door uw geschminkte rotkop, VUIL HOER!!!"

"Allez doet het toene.

Woar wacht je op?

Schiet!

Mo je ghaot dat niet doen.

Want je ziet e grote zwakkeling!

E LAFFOARD!

Alleine mo sterk als je moatjes derbie zien.

Of als je slachtoffer ghin kanten meer uut kan.

Lik Mathieu die voe Olivier Beauregard de vuule werksjes mocht opknappen.

Of lik da meisje dat je verkracht had in 't zwembad met je krapulevriendjes, weet je 't nog?

Je noenkel en ze moatje Olivier Beauregard dat zien ex-paracommando's en ex-huurlingen.

De opleidingen dat ze moesten volbrengen... 

Dat kuje ghie niet aan.

WANT JE ZIET E MIETJE! EN EEN AANSTELLER!"

Sheila keek Dylan in de ogen.

Ze hoorde auto's de parking op rijden en wist dat het politiewagens waren.

Hoogstwaarschijnlijk anonieme wagens, zonder sirene natuurlijk om hun 'target' niet af te schrikken.

"Godverdomse bitch!" riep hij terwijl hij zijn wapen liet vallen en het op een lopen zette.

Sheila ging achter hem aan.

Hie liep naar de omheining die de parking omzoomde en sprong erover daar waar deze behoorlijk geplooid en gebogen was, wat vast het werk was van transmigranten.

Dan liep hij over het zandweggetje tot bij een poortje dat toegang gaf tot een weide met koeien en klom erover.

"Moe je zekers doen... Dommekloot!"

Sheila bleef staan en draaide zich om.

Enkele mannen liepen achter haar en hielden eveneens halt bij het poortje.

"Hoe krijgen we dat open."

"Niet doen," zei Sheila grijnzend.

"Want woar dat er koeien zitten, zitten d'er ook stieren."

En ja hoor.

Sheila's woorden waren nog niet koud of een kolos van een stier die aan de andere kant van de wei stond te grazen liep op Dylan af die nu in het midden van de wei liep.

Dylan zag de stier op zich afkomen en verstijfde van angst.

"Godverdomme... Nee!!!" riep hij.

Hij liep terug naar het poortje, ofschoon er een hele hoop agenten en rechercheurs voor stonden. Onder andere Alain Donck en zijn manschappen.

"Heeelp doe die poort open! Doe die poort open alstublieft!" riep hij terwijl hij in paniek met zijn armen zwaaide.

Dan viel hij, slaakte hij een ijselijke kreet.

Hij had zijn voet omgeslagen.

De stier liep op Dylan af en boog zijn kop.

Klaar om Dylan op de horens te steken.

"NEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!" riep de ongelukkige Dylan.

Doodsangst in zijn ogen.

Zijn lot was bezegeld!