Het pleidooi deel 8: De afloop.

Sandra liep naar de stationsbuurt. De uitgaansbuurt, de ontmoetingsplek voor het jonge volkje van de stad waar ze woonde.
Ze had de locatie goed gekozen.
Café Dinky Toys…
Een alternatief café met van die lekker ruige muziek die je alleen maar in De Afrekening van Studio Brussel hoort. Deze muziek hoorde ze liever dan de House en Techno in de Loungebar waar ze jarenlang werkte. Maar ja dat zijn voorkeuren hé.
Ze zette zich aan een tafeltje en bestelde een wit wijntje.
Ze wachtte op Caroline.
En daar kwam ze binnen. Een groot meisje met lange blonde haren en levendige blauwe ogen. Ze droeg  een blauwe jeans en een rood geruit hemd. Stoer, beetje mannelijk. Maar toch met vrouwelijke charmes.
“Ben jij Sandra?" Vroeg ze?
“Helemaal." Antwoordde Sandra.
“Zet u maar." Voegde ze eraan toe.
Caroline zette zich neer.
Ze wist niet goed hoe te beginnen. Toch wist ze van wal te steken.
“Ik sta nog altijd stijf van bewondering voor je mooie pleidooi. Waarin je het opnam voor mijn geliefde, mijn lieve Inez."
Sandra antwoordde.
“Inez verdiende dat. Ze had teveel geleden. Ik kon niet verdragen dat hij op haar kap zijn gram zou halen."
En zo raakten beide meisjes aan de praat.
Sandra en Caroline.
Wat hen samenbracht was het vreselijke lijden en de tragische dood van Inez Gonzalez-Garcia.
Het gesprek  begon te vlotten. Caroline had eens de gelegenheid om haar hartje uit te storten.
En Sandra, die gaf haar daar al de gelegenheid toe.
Sandra zag het verdriet in Caroline haar ogen, wanneer ze vol liefde over Inez sprak.
Maar er was meer.
Caroline vertelde ook over wat ze doormaakte de maanden en jaren na de dood van haar lieve Inez.
“Ik heb zware fouten gemaakt." Zei Caroline.
“Ik heb de mensen die zoveel om me gaven zo zwaar teleurgesteld.
Om mijn verdriet te verdringen hing ik rond hier in de stad. Ik kwam in contact met jongeren die uitgingen in discotheken, en die al eens ‘pilletjes’ namen. En een lijntje snoven.
Ik begon het ook te doen.
Het milderde mijn verdriet. Die pijn in mijn hart was weg… Voor even.
Maar even later was het daar weer. Dubbel zo hard.
Dus ging ik meer gebruiken.
Ik heb fouten gemaakt Sandra.
Ik ben lesbisch. Toch liet ik me overhalen om mijn te prostitueren, voor geld. Om aan Coke en XTC te geraken.
Ik schaam me daarvoor.
Met geld dat als escort girl verdiende, kocht ik een appartementje.
Daar ontving ik mannen, gaf ik drugsfeestjes voor mijn vrienden.
Fuck… Ik schaam me daarvoor zo erg."

Caroline huilde.
“Mama kwam het te weten wat ik deed.
Ze pakte me hard aan.
Indien ik niet brak met de drugs en de prostitutie zou ze aan Chico en Isabella. De ouders van Inez vertellen wat ik allemaal deed.
Dat kon ik hen niet aandoen. Ze zouden zo zwaar teleurgesteld zijn.
Ze zagen me als een deel van de familie. Ze waren me zo dankbaar dat ik zoveel vreugde bracht in het leven van hun dochter, hun liefdeskind.
Dus zocht ik hulp. Ik kickte af van de drugs en brak met dat prostitutiemilieu. Het was hard.
Kreeg veel te verduren. Zelfs harde slagen.
Maar ik zette door.
Ik won.
Ze lieten me met rust.
Nu probeer ik mijn leven weer op de rails te krijgen. Ik zoek werk, maar zonder diploma is dat niet makkelijk.
Ik heb mijn school niet afgemaakt.
Daar heb ik zo’n spijt van.
En het verdriet om Inez. Het zit nog altijd zo diep.
Mijn leven is één grote hoop ellende.
Jij bent zo sterk Sandra.
Ik bewonder jou.
Was ik ook maar zo sterk Sandra… “

Caroline was ten einde raad, dat was voor Sandra wel duidelijk.
Sandra nam haar handen vast.
“Je hebt het moeilijk hé Caroline.
Ik zal je helpen.
Ik ken iemand die volk nodig heeft in zijn café.
Maar stel hem niet teleur, hij is een goeie baas en een goede vriend van mij."
“Als je me even wil excuseren? Ben zo terug." Zei Sandra.
Ze  ging even naar buiten. Zocht naar haar GSM en belde naar Marc Vriezemans.
“Ah Marc… Sandra hier hé."
Marc die net bezig was de frigo’s aan te vullen in zijn Loungebar, was blij om Sandra eens aan de lijn te hebben.
“Hoe is dat met u meisje?" Vroeg hij.
“Goed”, zei Sandra… “Zeg gij zoekt toch nog iemand om te serveren heb ik gehoord hé”. Vroeg Sandra met een opgewekte stem.
“Ja dat klopt… Maar je wil toch niet opnieuw beginnen? Bedenk je maar goed meisje."
“Nee zei Sandra, het is niet voor mij… Het is voor Caroline Vermeiren, ze was de vriendin van Inez, dat lieve meisje dat de beestachtigheid van die klootzak van een Pelckmans niet te boven kwam.”
Er volgde even een stilte.
“Kunnen jullie even langskomen?” Vroeg Marc.
“Geen probleem hoor, we komen eraan”.
Ze wandelde terug naar de tafel waar Caroline zat.
“Meisje kom mee, ik heb een job  voor je kunnen regelen”.
Sandra en Caroline dronken hun glas leeg, rekenden af en zochten Marc Vriezemans op.
Ze mocht meteen aan de slag. Caroline was enorm blij.
“Hoe kan ik je bedanken Sandra? Je bent zo lief."
Caroline gaf Sandra een welgemeende knuffel.

Maanden gingen voorbij.
Er ontstond een hechte band tussen Sandra en Caroline.
Je zag hen steeds vaker samen.
Samen shoppen, samen op een terrasje, samen naar de bioscoop.
Lachen, tateren, dollen in het park.
Caroline bloeide helemaal open.
Veel van haar vroegere vrienden hadden haar laten vallen toen ze met de verkeerde mensen begon om te gaan. Toen ze met die foute vrienden brak raakte ze in een isolement.
Ze woonde alleen in een flatje. Kwam zelden nog de deur uit.
Maar Sandra haalde haar uit haar isolement.
Caroline was haar daar erg dankbaar voor.
“Als ik ooit iets kan terugdoen, gelijk wat. Zeg het me."
Op een dag postte Sandra een bericht op haar Facebookpagina.
“Voorlopig rijbewijs op zak. Nu nog iemand vinden die mijn begeleider wil zijn. Pa en ma kunnen zich niet vrijmaken."
Meteen daarna rinkelde haar gsm.
Het was Caroline.
“Hey zotteke, waarom bel je me niet. Ge weet toch, als ik u met iets kan helpen. Ik ben daar.
Ik heb een auto en wil dat met heel veel plezier doen Sanneke."
En zo gingen beide jongedames op pad. In Caroline haar auto.
Sandra achter het stuur en Caroline gaf haar goede raad en stuurde haar bij.
Ze reden naar de kust, daar wandelden ze op het strand. Of lagen ze zalig te zonnen.
“Zal ik  je insmeren Sanneke”? Vroeg Caroline.
Dat mocht.
Sandra voelde hoe de handen van Caroline over haar rug gleden.
Ze vond het een fijn gevoel. Het gaf haar kriebels in haar buik.
Ze droomde even weg…. “Zaalig”, fluisterde Sandra zachtjes.
Caroline hoorde het, ze gaf Sandra een zachte, zalige massage.
Sandra voelde hoe Caroline haar bikini losknoopte…
“Niet bang zijn, wil gewoon wat ruimt maken om je rug eens lekker te masseren." Zei Caroline.
“Doe maar meisje”, zuchtte Sandra. “Je hebt gouden handjes Caroline.
Je mag dat gerust eens meer doen. Doet me zoveel deugd om te genieten van liefdevolle aanrakingen, zonder ineen te krimpen van angst. Da’s zo lang geleden Caroline."
Bij die woorden sloot Sandra haar ogen en gaf zich over aan de zachte handen van Caroline.

Lieve lezers wordt het jullie duidelijk?
Ja er bloeide iets heel mooi’s tussen Sandra en Caroline.
Twee meisjes, hard geraakt door het leven.
Het sadisme van één man had voor hen beiden zware gevolgen.
Diepe littekens diep gekerfd in hun ziel.
Hun broze hartjes zo zwaar op de proef gesteld.
Lange gesprekken, soms in een café waar men hen meer dan eens duidelijk moest maken dat men wilde sluiten.
Maar ook meer en meer bij Caroline thuis.
Na samen te hebben gekeken naar een leuke film, gezellig in de zetel onder een fleece-dekentje. Zaten ze vaak lang bij te praten.
Dan nestelde Sandra zich graag in de schoot van Caroline die een kop groter was dan zijzelf.
Caroline woelde dan lekker lang door de donkerrode krullenbol van Sandra.
Daar genoot Sandra zo enorm van.
Dan viel ze, moe en bedwelmd van de rode wijn of de ‘Kabouterbiertjes’ die ze samen dronken, zielsgelukkig in slaap.
Heerlijk meedeinend in de schoot van Caroline, bij elke ademhaling van haar.
Caroline gaf haar dan een kusje op haar voorhoofd en sloot dan ook haar ogen.
Nadat ze eerst even stiekem Sandra’s buik streelde. Of even haar borsten aanraakte.
“Wat zou ik zo graag eens met haar vrijen… Ben zo zot van dat meiske. Ze weet mijn hart zo te raken. Zou ze hier ooit nog klaar voor zijn. Voor zalig intiem contact. Ik zou het haar wel gunnen die lieverd”.
Met die gedachte viel Caroline dan ook in slaap.
De volgende dag kwam Sandra dan thuis.
“Weer bij Caroline blijven slapen ‘krullekopke'?" Vroeg haar moeder.
‘Krullekopke’, zo noemde haar Mama haar altijd heel liefdevol.
“Ja Mama. Ach het is zo’n fantastisch meisje.
Met haar kan ik praten, bij haar kan ik mijn hart even luchten, en zij bij mij."
Bij die woorden straalden haar ogen.
Dan voelde ze haar moeders hand op de hare.
“Vertel eens eerlijk meisje, ik bedoel het niet kwaad hoor.
Maar is er niet meer tussen jullie dan alleen maar vriendschap?"
Sandra kreeg een kleur en keek verlegen weg.
“Waarom denk je dat Mama?"
"Je bent altijd bij haar, je ogen stralen als je over haar praat.
Je zit vaak dromend naar je gsm te staren als je haar sms’jes stuurt.
Of gewoon naar haar foto te staren op je gsm
En ik weet dat je Bi gevoelens koestert. Dat je in het verleden al eens avontuurtjes beleefde met meisjes.
Ja ik hoorde al eens wat over je flirtpartijtjes  hoor. En over je stoeipartijtjes met Jeroen, samen met andere meisjes.
Maar ja ik weet, je was jong. En je nam je voorzorgen.
En je deed altijd je best op school, je werkte en werkt nog steeds hard.
Ik gunde je het wel. Plezier beleven.
We leven ook niet meer in de jaren stillekes hé.
En nu, Caroline.
Ik zie dat je zielsgelukkig bent.
Je wordt weer stilletjes aan de oude.
Ik heb mijn lieve, vrolijke Sandra terug.
Mijn guitige levenslustige meisje met die lieve kuiltjes in haar wangen, die fonkelende pretoogjes."
Met die woorden gaf ze haar dochter een dikke knuffel. Tranen van diepe ontroering stonden in haar ogen.
“Ik ben zo blij dat ge terug gelukkig zijt mijn ‘krullekopke’.
“Ja Mama. Ik ben gelukkig met Caroline."
Ze zweeg even en boog het hoofd.
“Met haar door het leven gaan, terug leren genieten van de liefde. Ooit gaan samenwonen met haar”.
Ze haalde diep adem en keek haar moeder nu recht in de ogen.
“Het is een stille wens van me, die ik zolang koester en waarover ik al langer wilde praten. Maar vond er de moed niet voor."

“Maar ‘krullekopke’ toch. Ge moet u daarvoor toch niet schamen. Da’s toch allang geen schande meer om met iemand van hetzelfde geslacht een relatie te beginnen. Zie naar ‘Nonkel Joris’. Hoe gelukkig hij is met Karel. Ze zijn samen van sedert dat jij geboren bent.  Veel heterokoppels mogen een voorbeeld nemen aan wat ze voor elkaar en voor hun relatie over hebben”.
Mama’s woorden gaven Sandra verse moed.
Diezelfde dag ging Sandra nog langs bij haar therapeut.
Ze vertelde over haar diepste gevoelens voor Caroline.
“Ik denk dat je wel klaar bent om te proberen om je lichamelijk open te stellen voor Caroline, Sandra.
Maar forceer je niet. En maak duidelijk wanneer je iets niet wil."
Ook in de praatgroep vonden de andere vrouwen, en vooral haar ‘lotgenotes’ dat ze haar hart moest volgen.
“Je kan het best Sandra." Zeiden ze. “En weet je wat? We gunnen het je zo van harte meisje. Ga voor je geluk, je verdient het zo hard."
Sandra had verse moed.
De dag erna. Ze had net gedaan met werken.
Ze kocht een grote bos bloemen, en een paar flesjes La Chouffe, kabouterbierkes zoals ze altijd zeiden. Omwille van het grappige kaboutertje dat de brouwerij als herkenning gebruikt.
Dan klopte ze aan bij Caroline die die avond niet moest werken in Loungebar Nightdreams.
Caroline deed open en zag Sandra in een sexy topje met diepe decolleté en een heel kort rokje. Ze zag er zo verleidelijk uit.
“Amai!!!! Bloemen, kabouterbierkes, en gij die er zo verleidelijk uitziet. Waar heb ik dat aan verdiend? Het is toch mijn verjaardag niet.”
Caroline nam de bloemen aan en haalde een vaas uit de kast en zette ze erin. Sandra zette snel de flesjes bier in de frigo.
Toen pakte ze Caroline stevig vast en keek haar diep in de ogen.
“‘Lientje’… Lieve schat, superlieve, toffe, zalige vriendin.
Ik zou zo graag je meisje zijn. Ik zou zo graag VAN JOU ZIJN!!"
Daarna raakten haar lippen die van Caroline. Een lange passionele zoen volgde.
“Oooh Sanneke. Wil je dat echt?" Caroline huilde haast van ontroering.
Toen trok Sandra haar topje uit. Liet haar rokje zakken. Toen ze enkel nog haar slipje aanhad knoopte ze Caroline haar jeansbroek los.
“Vrij met me Caroline. Ik ben her helemaal klaar voor. Ik schenk je mijn lichaam."
Caroline legde Sandra in de zetel, deed haar slipje uit en zoende teder haar naakte lichaam.
Sandra was in de wolken. Ze slaakte een fel kreetje toen ze de tong van Caroline tussen haar benen voelde.
“Ooooh ooohooooh… wat zalig. Oooh dat heb ik toch zo gemist se!!"
Wat volgde was een passionele nacht waarin Sandra voor het eerst sinds ze door Francis Pelckmans zo brutaal werd verkracht terug genoot van liefdevol lichamelijk contact.
Sandra genoot met volle teugen. De tijgerin in haar ontwaakte. En Caroline…
Die had het geweten!
Twee lichamen kronkelden in de zetel en tot in de gang klonken felle kreetjes afgewisseld met langgerekt gezucht en gekreun vol intens genot.
Een maand later woonden ze samen in Caroline haar appartementje.

Het werd hun liefdesnestje.
Het was er huiselijk en gezellig. Vrienden die langskwamen getuigden over de warme liefdevolle sfeer die er hing.
Ze werden overal samen gezien.
Hand in hand, elkaar diep in de ogen kijkend.
Sandra en Caroline.
Twee dolverliefde jonge vrouwen.
Ze waren door velen super graag gezien.
Maar intussen ging Sandra zich almaar meer inzetten voor het lot van verkrachtte vrouwen en meisjes.
Haar lotgenote Linda Bruynooghe kende veel mensen die actief zijn inzake vrouwenrechten en dat soort dingen.
Sandra ging in zee met een organisatie die slachtoffers van verkrachting bij elkaar bracht om te spreken over hun ervaringen.
Via deze organisatie  kon ze in scholen, universiteiten, bedrijven en andere organisaties gaan spreken over wat ze had meegemaakt.
Ze kreeg de kans om andere slachtoffers van verkrachting moed in te spreken.
Ze beantwoorde brieven van vrouwen en jonge meisjes die te maken hadden met seksuele intimidaties en erger.
Ze antwoordde steeds met  “denk nooit dat het uw schuld is. Niemand heeft het recht om aan uw lichaam te zitten als je dat niet wil. Dien klacht in, laat je nooit of te nimmer intimideren!”
Ze gaf interviews over haar werk in dag en weekbladen.

Sandra werd een echte activiste.
Een ware passionaria zeg maar.
En daar oogstte  ze veel bijval en bewondering mee
Intussen had ze ook haar werk, wilde ze samen zijn met haar vrienden en vriendinnen.
Kortom, Sandra heeft een rijk gevuld leven.
Een jaar later.
Veel  volk dromde samen aan het stadhuis.
Vol ongeduld wachtten ze tot een dolgelukkig paar zou buitenkomen.
En daar kwamen ze. In alle glorie, dolgelukkig, tranen van vreugde.
Sandra en Caroline waren voortaan ‘vrouw en vrouw’.
Er werd gejoeld en de rijst vloog in het rond.
Een open Cadillac stond klaar.
Sandra en Caroline zaten op de achterbank. Dolgelukkig.
Sandra in een beeldig wit kleed.
Caroline in een mooi mantelpakje.
Ze keken elkaar in de ogen.
Mensen juichten hen toe.
Een regenboogvlag wapperde uit een balkon.
Een homokoppel was blij dat het meest geliefde lesbische paartje voortaan officieel een koppel was.
Een receptie in café Dinky Toys, waar ze zo vaak samen zaten.
Daarna een groot feest in een feestzaal  aan de rand van de stad.
Daar dansten ze, eye to eye, cheek to cheek…
Het kon niet mooier zijn voor die twee meisjes die bij elkaar het geluk vonden.
Sandra en Caroline.
Ieder Sprak hun naam in één adem uit.
Er was niemand die hun dit mooie geluk misgunde.
Niemand.
Tenzij….

Het Pleidooi deel 7: Het vonnis.

Het was muisstil in de rechtszaal.
"Beschuldigde sta op." beval de rechter.
Francis Pelckmans stond recht.
“Francis Pelckmans.
In mijn lange carrière als rechter heb ik veel mannen zoals u op de beklaagdenbank zien verschijnen.
Mannen die dachten dat een vrouw niets meer of minder was dan hun bezit.
Die meenden dat zij het recht hadden om zich aan eender welke vrouw, op eender welk moment te vergrijpen.
Maar van al die mannen die ik de revue zag passeren.
Bent u gewoon de ergste van allen!
Het is door mannen zoals u, dat vrouwen ’s avonds alleen de straat op durven.
Het is door mannen zoals u, dat moeders vol angst zitten wanneer hun dochter de deur uitgaat. Ook overdag.
Het is door mannen zoals u, dat vele ouders  ’s nachts niet kunnen slapen, wanneer hun dochter eens een avondje uit is.
Want vele ouders zijn bang dat hun dochter net zoals deze jonge dames ten prooi zouden vallen aan mannen zoals jij.
De pijn die ik zie in de ogen van het echtpaar Gonzalez-Garcia. Die geconfronteerd werden met één van de ergste dingen die er zijn, het verlies van je eigen kind.
Welks de grootste nachtmerrie is voor elke ouder.
Meer nog, wat zij meemaakten is de nachtmerrie van elkeen die één of meerdere opgroeiende dochters heeft. Die pijn liet mij als mens niet onberoerd.

Ik heb u spreekrecht gegeven. Ik heb u de kans gegeven om uw daden uit te leggen, om er een verklaring voor te geven.
Maar toen u zo grievend uithaalde naar de ouders van wijlen Inez Gonzalez-Garcia. Toen ik zag hoe ervan genoot om zo genadeloos op hun hart te trappen.
Kreeg ik daar grote spijt van.
Ik wil bij deze mijn excuses aanbieden aan deze lieve, zachte mensen.
Ik heb niet gewild dat jullie die harde woorden zouden moeten aanhoren. Bovenop jullie diepe verdriet.
Daarentegen werd ik diep geraakt door de woorden van juffrouw Sandra Musschaert.
Het betoog van deze dappere jonge vrouw greep me regelrecht naar de keel.
De manier waarop zij het opnam voor haar jonggestorven lotgenote.
De manier waarop zij brandhout maakte van heel jou misselijk makende betoog.
Haar schreeuw om gerechtigheid. Gerechtigheid voor dat bitter jonge meisje.
Welnu… Die schreeuw zal gehoord worden.
Ik zal u niet alleen veroordelen voor de verkrachtingen, gepaard gaande met slagen en verwondingen en vrijheidsberoving.
Maar voor hetgeen u Inez Gonzalez-Garcia aandeed. Komt daar nog bij…
“Slagen en verwondingen, zonder het oogmerk om te doden.. MAAR MET DE DOOD TOT GEVOLG!!!!!
Na die woorden werd het zo stil, je kon een speld horen vallen in de rechtzaal.
Francis Pelckmans. Met dit alles samen… Veroordeel ik u tot 30 JAAR CEL!!!!
En…
Ik zal al mijn invloed aanwenden om de ‘Commissie voor vervroegde invrijheidstelling’ ervan te overtuigen dat ze u zo lang mogelijk in de cel moeten houden.
Want U Francis Pelckmans.
U bent een gevaar voor de maatschappij!!!
Dat is uit hetgeen we op dit proces leerden, maar ook uit andere feiten uit uw strafdossier, werd het ons meer dan duidelijk dat geen vrouw veilig is voor u.
Teveel vrouwen hun levens werden verwoest door uw hatelijke, smerige en harteloze sadisme.
Daarbij denk ik ook aan de jonge Thaise waarmee u kort getrouwd geweest bent.
Het was een schijnhuwelijk.En ja… Ze liet je staan.
En daar betaalde ze een zware prijs voor.
Nog steeds verblijft Milay Chayong in een instelling voor gehandicapten.
Ze is verlamd, kan niet meer spreken, niet zelfstandig eten… Ze leeft nog steeds verder als een plant…
U kreeg tien jaar cel, en kwam vervroegd vrij… zij kreeg LEVENSLANG!!!
Het is genoeg geweest… Ik maak een einde aan jou smerige spelletjes!"
Toen sloeg hij nog een laatste maal met zijn hamer.
Het hof ging uitéén.
In de rechtszaal was een zucht van opluchting te horen.
Gerechtigheid was geschied.
Sandra omhelsde haar lotgenotes.
“Het is gelukt”, zei Linda. We hebben hem klein gekregen.
Geen enkele vrouw moet nog vrezen voor die smeerlap”…
Sandra werd met felicitaties overladen.
Fotografen verdrongen zich rond haar, ze wilden haar zo graag voor de lens.
Maar ze werd weggeleid, samen met de anderen.
Ze sloot haar ouders in de armen.
“Ik ben fier op je meisje”, zei haar moeder.
Ook haar pa nam zijn dochter eens goed vast.
“Da’s nu MIJN dochter se. Mijn lieve dappere dochter”.
Iedereen mocht het horen.
Voor de ingang van het gerechtshof had een troep betogers postgevat.
“Geen genade voor vrouwenbeul Pelckmans!”, stond er op de spandoeken te lezen.
De betogers, meestal vrouwen. Leden van een kleine radicaal feministische actiegroep, juichten Sandra toe.
“Heldin, heldin, heldin, heldin!!!" Scandeerden ze.
Ze zette haar GSM terug aan.
“20 nieuwe berichten”, las ze.
Allemaal steunbetuigingen, felicitaties. Van vrienden en kennissen die reeds via het internet het nieuws vernamen.
Flarden van Sandra’s getuigenis werden op het journaal getoond.
Nog meer felicitaties. Nog meer telefoontjes, SMS’jes, berichten op haar e-mail,  haar Facebook pagina.
Ze wist er geen blijf mee.
De dag erna…
Haar foto op alle voorpagina’s.
"Slachtoffer van verkrachting praat haar belager aan de galg." “Verkrachter krijgt zwaardere straf na dapper pleidooi van slachtoffer." “Dappere Sandra laat Pelckmans boeten." “Gerechtigheid voor Inez." 
het was maar een greep uit de vele krantenkoppen die hulde brachten aan Sandra.

Het onderwerp kwam aan bod op radio en TV.
Sandra stond een interview toe. Live in het middagjournaal.
Ze vertelde over hoe diep ze werd geraakt door het droevige verhaal van Inez.
Hoe ze walgde van de show die Pelckmans opvoerde in de rechtszaal. Ze wilde een wederwoord brengen. Ze wilde gerechtigheid.
En ze vertelde dat ze opgelucht was dat die gerechtigheid er kwam. En dat die Pelckmans voor lange tijd in de cel zat.
Maar de aandacht werd haar een beetje teveel.
Mensen klampten haar aan op straat, tot zelfs op haar werk.
Ze was blij dat zen even thuis mocht blijven. Tot alles bekoeld was.
Ze kreeg vele brieven. Sommigen van mensen die hun verhaal wilden doen.
Die beantwoordde ze dan.
Zo was ze wel.
Als ze mensen kon helpen, dan deed ze dat graag.
Sandra heeft een hart van goud…
De weken gingen voorbij. De media had andere katten te geselen.
Sandra vond weer rust.
Dan ontving ze een brief.
Geschreven door een zekere Caroline Vermeire.
De vriendin van wijlen Inez Gonzalez-Garcia.
Sandra las de brief.

Lieve Sandra.
Ik schrijf deze brief omdat ik nog steeds diep onder de indruk ben van je mooie pleidooi vorige maand tijdens het proces tegen Francis Pelckmans.
Je herstelde mijn vriendin Inez in ere.
Ik Caroline Vermeire was tot aan haar dood de vriendin en grote liefde van Inez Gonzalez-Garcia.
We waren dolverliefd, onafscheidelijk. Twee handen op één buik.
Ik hield van Inez en zij van mij. We leken voor elkaar geboren.
Ik kende Inez al van kindsbeen af. We zaten samen in de kleuterklas in het kleine dorpsschooltje.
Ook de lagere school hebben we daar doorlopen.
We speelden op straat, maakten krijttekeningen op de stoep.
Heerlijke zorgeloze jaren waren het.
Zo groeiden we op.
Toen ik 14 was, merkte ik dat ik anders was dan de andere meisjes.
Jongens konden me niet boeien, maar meisjes en vrouwen wonden me op.
Ik zat stiekem in de vuile boekjes van mijn oudere broer te loeren. Ik werd geil van die mooie naakte lijven.
Ik wist niet wat ik ermee aanmoest.
Bij Inez kon ik mijn verhaal kwijt. Zij begreep me. Ze vertelde mij dat ze ook zo’n gevoelens had. En dat ze blij was dat ze niet de enige was.
Dat schiep een band.
Op een avond, we waren alleen thuis. Inez en ik.
Daar gebeurde het. We begonnen elkaar te zoenen, wat begon met een voorzichtige kus op de mond.
Werd een lange passionele tongzoen.
Het smaakte naar meer.
Inez kleedde me uit. Raakte me overal aan…
Het was zo mooi Sandra.
Het is een beklijvende herinnering die ik altijd koesteren zal.
Sinds die ene passionele avond…
Waren we niet meer van elkaar te scheiden.
De band tussen ons was nog sterker geworden.
Ze was niet langer mijn vriendin, ze was mijn lief. j
Mijn eerste en tot op de dag van vandaag…
Mijn enige grote liefde.
Toen werd ze verkracht.
Na twee lange weken mocht ik haar eindelijk zien in het ziekenhuis.
Zo erg was ze eraan toe.
Ik kreeg een schok. Ik herkende haar niet meer.
Mager, bleek, haar ogen zo dof en levenloos.
Mijn grote liefde… Ik zag haar wegkwijnen.
Ze was een bang vogeltje. Angstig en schuchter in een grote boze wereld.
Na haar tweede zelfmoordpoging werd ze naar een instelling gestuurd.
Daar zocht ik haar op, wanneer dat kon.
Ik had nieuwe hoop, die ene keer toen we samen in de bezoekersruimte voorzichtige toekomstplannen maakten.
Ze wilde samenwonen. Ze wilde mij aan mijn zijde… ooit.
Want bij mij voelde ze zich geborgen. Veilig.
Ze mistte dat veilige gevoel van geborgenheid wanneer ze zich in mijn schoot nestelde.
Alleen daarom wou ze zo graag eens een weekje verlof. Een weekje weg uit die muffe instelling.
Het motiveerde haar, dacht ik.
Wist ik veel dat er in haar een sterk doodsverlangen schuilde. Iets wat ze zorgvuldig verborgen hield.
Dat laatste moment samen.
Zij lag in mijn schoot, een flauwe glimlach op haar lippen.
Zo lagen we samen op mijn kamer in de zetel.
Ik woelde door haar zachte, lange zwarte haren.
Ze hield mijn hand vast. Ze keek me aan, met haar donkere doffe ogen.
“Te quiero mi corazon." Zei ze zachtjes.
We keken elkaar minutenlang diep in de ogen.
En ze gaf me een laatste kus.
Het waren haar laatste woorden aan mij gericht.
De volgende morgen kwam mama me wekken.
Ze zette zich naast me in bed.
Voorzichtig probeerde ze me het nieuws te brengen.
Maar ik was in shock. Mijn wereld stortte in…
Ze hebben me naar het ziekenhuis moeten brengen.
Daar heb ik dan drie dagen gelegen.
Kun je je voorstellen Sandra.
In één en hetzelfde dorpje moest de ambulance komen om twee jonge meisjes op te halen.
Eéntje is nu dood, de ander was in zware shock.
Dat ging rond.
Iederéén had met mij en met de lieve mama en papa van Inez te doen.
Nog altijd lieve Sandra. Voel ik die diepe pijn.
Inez laat nog altijd een lege plek achter in mijn hart.
Ik mis haar…
Haar zachte liefde, haar kussen, haar lichaam.
Ik mis haar…
‘Het leven gaat verder’ zeggen ze.
Dat is zo.
Maar niet zonder die vreselijke pijn in mijn hart.
Ik wil er over praten.
Maar dat lukt niet.
Mensen willen vergeten. Begrijpen niet dat je zo lang kunt rouwen om iemand.
Lieve Sandra.
Je hebt indruk op me gemaakt.
Ik was aanwezig in de rechtzaal. En zat stilletjes te wenen toen je sprak.
Ik was zo blij dat ik je even, een vluchtige knuffel kon geven.
Had de kans niet om eens met je te spreken. Zoveel mensen om je heen.
Ik zou zo graag eens met je spreken Sandra.
Mijn gevoelens uiten. Jou persoonlijk zeggen welke indruk jij op me gemaakt hebt.
Geef me die kans lieve Sandra.
Ik weet, het klinkt raar voor jou.
Maar je bent in mijn gedachten, elke dag.
Ik heb je foto uit de krant geknipt. En kijk ernaar elke nacht.
Je bent mijn heldin.
Gun me de kans om eens met je te praten.
Alsjeblieft….

Liefs.
Caroline.

Sandra las de brief.
Ze wist niet wat ze ervan moest denken.
In bed dacht ze na…
Ze besefte dat Caroline zwaar heeft geleden onder de dood van Inez.
Ze knipte het licht aan en las de brief.
En opnieuw… En opnieuw.
Ze zette haar laptop aan.
Op Facebook zocht ze naar Caroline Vermeire.
Er waren zeker een stuk of tien vrouwen die zo heten.
Maar ze zag een foto… “Dit is ze”, dacht ze bij zichzelf.
Ze klikte erop.
“In een relatie met Inez Gonzalez-Garcia” stond er te lezen.
Het verbaasde haar niet.
Ze stuurde Caroline een vriendschapsverzoek. Dat werd meteen aanvaard.
Dan een chatberichtje.
“Hey Sandra, leuk dat je me toevoegde... Knuf”.
Sandra antwoordde. “Geen probleem Caroline, aangename kennismaking…
Heb je zin om morgen… allee vanmiddag iets te gaan drinken in de stad?”
Caroline zei meteen ja…
Ze praatten nog wat over koetjes en kalfjes. Ze wensten elkaar nog een goeie nacht en toen sloot Sandra haar computer af.
Ze zag een ontmoeting met Caroline best wel zitten.

Het Pleidooi, deel 6: Het Proces.

De dag van de waarheid was aangebroken.
Sandra kwam aan bij het gerechtsgebouw. Een stel potige politiemensen hield de persmeute op een afstand zodat zij, haar ouders en haar lotgenotes ongehinderd naar binnen konden gaan.
Ze nam plaats op de voor haar en haar lotgenotes voorziene banken.
Ze zat in het midden.
Linda zat naast haar. Linda woelde even door haar rode krullebol.
“Kop op meisje, het komt wel goed. We slaan er ons doorheen."
Sandra glimlachte. En keek Linda liefdevol aan. “Merci.” Prevelde Sandra. Dit kleine gebaar deed haar deugd aan haar hartje.
De zenuwen gierden door haar keel.
Francis Pelckmans werd de zaal binnengebracht.
Hij keek de vijf vrouwen die hem aanklaagden vol minachting aan.
Je zag het hem denken. “Zie die trezebezen daar zitten. Ze denken hun slag thuis te halen. Maar ik zal hier mijn ideeën over hen en over hun plaats in de samenleving zo meteen eens duidelijk maken."
En dat was hij werkelijk van plan.
Zo’n proces, is een saaie bedoening lieve mensen.
Vooral in het begin.
Het urenlange voorlezen van de akte van beschuldiging. Dan het proces verbaal voorgelezen door de procureur.
Dan kwamen allerlei getuigen voor en tegen Pelckmans aan het woord.
Ook Sandra moest onder ede getuigen over wat ze die ene vreselijke nacht had meegemaakt.
Ze vertelde sereen doch met krachtige stem over hetgeen ze had doorstaan.
Over die ene avond toen hij aan haar billen zat, hoe hij zijn hand op zijn geslacht legde, terwijl hij met zijn andere hand in haar broekje zat. Over wat er toen door haar heenging.

Ook Marc Vriezemans getuigde.
“Meneer de voorzitter,  leden van het hof.
Ik zag hoe Francis Pelckmans Sandra bepotelde en hoe hij zijn geile blik niet van haar kon afhouden. En gaf David, één van mijn barmannen opdracht hem in de gaten te houden.
Meneer de voorzitter.
Ik zit al meer dan 25 jaar in de horeca. En baat al 15 jaar een eigen zaak uit.
Ik herken ze zo. Die vieze venten met hun geile blik in hun ogen.
Die viespeuken die hun handen niet kunnen thuishouden.
En die man daar. Die Francis Pelckmans.
Dat is er zo één, dat zag ik meteen. Ja zelfs van bij het binnenkomen.
Maar ja, je geeft iedereen de gelegenheid om van een drankje te genieten. Ook zo’n mensen.
Maar ik zag hem loeren. Meteen naar Sandra. Ik zag hoe hij zijn zinnen op haar had gezet.
Sandra is een mooi meisje. Dat wil ik je wel zeggen. De gasten hielden van haar, van haar spontaniteit, haar levendige groene ogen, haar slanke figuurtje. Maar 99,99% van da gasten respecteerden haar en lieten haar in haar waarde. Behalve dat minimale percentage viezerikken. Met hun glibberige handjes en perverse manieren.
Meneer de voorzitter.
Ik zeg je met de hand op mijn hart.
Was het die avond niet zo druk geweest. Ik had die Francis Pelckmans zo hard geslagen… dat hij niet eens meer in staat zou zijn om Sandra datgene aan te doen wat hij haar aandeed.
Toen ik hem buitenzette voelde ik haat… HAAT!!! Meneer de voorzitter.
Want voor zo’n geile vetzakken als hij. Kan ik alleen maar haat en minachting voelen… “
De rechter aanhoorde zijn verhaal. Het verhaal van Sandra. En dat van haar lotgenotes.
Ook naar de ouders van Inez Gonzales Garcia luisterde de rechter met veel aandacht.
Toen ze getuigden over de lijdensweg van hun lieve dochter.
Over hoe het ooit zo levenslustige lieve meisje na die lange nacht vol vernederingen en martelingen langzaam wegkwijnde. Over hoe die heldere pretlichtjes in haar ogen langzaam doofden.
Het verdriet stond op hun gezicht te lezen.
“Wat hebt u hierop te zeggen Francis Pelckmans”?  Vroeg de rechter na het aanhoren van de vele getuigenissen?

“Heel veel…”  Antwoordde Pelckmans.
“Als ik de kans krijg om te zeggen wat ik wil zeggen." Voegde hij eraan toe.
“Ga uw gang”. Antwoordde de rechter.
Pelckmans stak van wal.
“Meneer de voorzitter… Leden van het hof. En alle andere toehoorders.
We leven in een gefeminiseerde maatschappij.
Emotie verkoopt. Meer dan ooit tevoren.
Ook deze rechtszaak  zit er vol van.
Tranerige getuigenissen van wijven die beklagen hoe ze zogezegd ze verkracht werden. Hoe ze door mij zouden bepoteld zijn.
Maar ze gaan allen voorbij dat ze op dat moment op plaatsen waren waar ze niet hoorden te zijn, als ze niet door een hitsige man als ik gepakt wilden worden.
Maar dat hadden ze niet door. Zich in hun superioriteit wanende, gingen ze door met hun wulpse ‘Cockteaser’ spelletjes.
Want dat is wat die smerige wijven die zich hier hebben aangemeld als 'aanklaagsters meneer de voorzitter.
Vulgaire COCKTEASERS !!!!!
Hun borsten vooruit en schudden met die kontjes. Zo brachten die smerige teven elke man zijn hoofd op hol.
Maar je mocht er niet aankomen, noch een voorstel doen. Of ze maakten een scène.
Maar ik… ik liet me daar niet door afschrikken.
Ik beantwoorde hun avances en ze zouden op mijn voorstellen ingaan. Indien niet goedschiks… Dan maar kwaadschiks.
Zo ben ik.
Ja edelachtbare, dat ben ik.
Ik laat niet met me sollen.
Ik heb mijn gevoelens, mijn libido.
Lage liederlijke wijven hebben daar al te vaak misbruik van gemaakt.
Om iets van me gedaan te krijgen.
Maar ik wist hoe je hen dat moest afleren.
En ik gebruikte dat tegen hen.
Keihard.
En nu komen ze bleiten… Dat ze misbruikt geweest zijn. Verkracht geweest zijn.
Ik gaf het onlangs aan in een brief naar de krant.

VERKRACHTING BESTAAT NIET!!!!
Het wordt echt wel tijd dat dat onnozele modewoordje voor eeuwig naar het rijk der fabelen wordt verwezen.
Ze hebben stuk voor stuk gekregen waar ze om vroegen.
Een ferme staaf tussen hun benen.
Maar ja ik wil mild zijn.
Ze beseften in hun domme naïviteit niet welke signalen ze uitzonden.
Wel.
Nu beseffen ze het misschien wel. En zullen ze zich misschien wat zediger kleden.
Het zou mooi zijn indien ze alle andere dames die hun pad kruisten zouden aanraden hetzelfde te doen, wanneer ze niet tegen hun wil gepenetreerd zouden worden.
Het zou veel misverstanden voorkomen. En die miskleun ‘verkrachting’ zou eindelijk uit het strafboek verwijderd mogen worden. .
In Afrika, in de moslimwereld… In Oost-Europa.
daar weten vrouwen wel beter. Daar weten ze dat je niet uitdagend moet rondlopen wil je niet lastiggevallen worden door mannen die door jou kledij en het teveel tonen van je wulpse vormen geprikkeld worden.
Vrouwen doen daar wat ze moeten doen willen ze niet door mannen lastiggevallen worden.
Ze houden hun ogen teneergeslagen.
Mooi toch.
Geen misverstanden meer.
Mooi toch.
Ik zou er direct voor tekenen.
Jullie niet mannen"?
Hij keek om zich heen, zoekend naar aandacht.
Aandacht voor zijn persoontje.
"Een te schaars geklede vrouw. Je mag haar voorstellen wat je wil. Het is toch maar een HOER!!!
In landen als Saoudi-Arabië worden ze ervoor zelfs gestraft. Zelfs hard gestraft.
Daar denk je wel na eer je onbedekt de straat oploopt.
Zo moet het zijn.
Zedig gekleed? Afblijven. Schaars gekleed, doe haar maar een voorstel.
Grabbel haar maar vast.
Da’s wat ik deed.
Daarom vraag ik de VRIJSPRAAK!!!!"

Consternatie in de rechtzaal.
Mensen begonnen te roepen.
De voorzitter verzocht met strenge stem tot orde.
Dan werd het weer stil.
"Ja ‘Meneer de voorzitter’… Ik vraag de vrijspraak.
Want ik heb hen niet verkracht.
Ik heb hun signalen beantwoord.
OK Ik oefende wat dwang uit.
Maar ach. Eens ze daarvoor door de knieën gingen.
Werd het pas echt leuk.
Nu noemen ze dat verkrachting.
Ze genoten ervan. Echt waar.
Ik vraag de vrijspraak.
U kunt hiermee een precedent scheppen.
Vrouwen opnieuw hun plaats leren in de maatschappij.
En dat is niet ’s avonds laat op straat.
Niet als je niet genomen wil worden door hitsige venten.
Mannen die willen bekomen van een lange dag vol stres en zorgen.
Die zijn net zo dubbel geprikkeld.
Daarom doen ze wat ze doen. Jonge vrouwen seksueel benaderen.
Da’s hun natuur.
Wil je dat niet als vrouw.
Blijf binnen ’s avonds. En kleed je zedig als je buiten gaat.
Simpel? Ja toch….
En ook voor hun ouders heb ik een boodschap.
Hou uw dochters binnen. Leer haar haar plaats in het huishouden.
Laat haar meehelpen in het huishouden.
Da’s een goede voorbereiding op het latere leven.
Daar hebben ze meer aan dan de hele dag op straat rond te dolen”.
Bij die woorden keek hij naar het echtpaar Gonzalez-Garcia. Met een blik vol minachting.
Die brave mensen krompen ineen. Isabella hield haar handen voor haar gezicht en begon te snikken.
Hij leek er zijn plezier in te hebben…
“Meer heb ik niet te zeggen edelachtbare."

Zo besloot hij zijn betoog.
Sandra aanhoorde dit alles.
Dit was het betoog dat hij brengen zou.
Dan ging het hof uiteen, tot na de middag.
Dan zou Sandra spreken.
Dat had haar advocaat haar gevraagd.
Of zijn cliënte ook spreekrecht had.
Het werd haar toegestaan.
Als onderdeel van de spreektijd voor de aanklagers.
Tot dan was er ruim de tijd om snel iets te eten.
Sandra en haar ouders zochten een frituur op niet ver van het gerechtsgebouw.
Na een pak friet met een frikandel-special was het tijd om terug te keren.
Om de confrontatie met Francis Pelckmans echt aan te gaan.
De zitting werd opnieuw geopend.
Sandra stond recht.
“Sterkte meisje." Hoorde ze Linda zeggen.
Linda kneep in haar arm, vlak voor ze opstond.
En keek haar vluchtig aan.
“Je kan het best meisje”….
Linda haar ogen straalden. Ze zag de moed in Sandra’s ogen. Het deed haar deugd.
Sandra schraapte haar keel…

En begon haar PLEIDOOI !!!!!!!
“Meneer de voorzitter. Leden van het hof.
Mensen in het publiek, mensen in deze rechtzaal.
U aanhoorde het pleidooi van Francis Pelckmans.
Zijn woorden van haat tegen al wat vrouwelijk is en er aantrekkelijk uitziet.
Woorden van een man die denkt dat vrouwen hem maar moeten gehoorzamen, tot in het absurde toe.
“U prikkelt de mannen teveel, trekt u even deze DWANGBUIS aan.”
“Wij zijn diegenen die jullie prikkelen, zeg je.
Ik wou dat het omgekeerd was.
Want zo prikkelend zijn de meeste mannen niet hoor. Met hun bierbuiken, vieze snorren, mottige baarden met de etensresten er nog in, stinkende adem, etc…
Maar we moeten jullie toch dulden. Hoe jullie jullie vieze lijven tegen ons schurken. Willen we niet dan zijn we ‘trezebezen’, ‘tante nonnekes’, preutse teven, etc…
Als dienster in de Loungebar Nightdreams heb ik het zo vaak meegemaakt dat venten denken dat onze billen of borsten in de bediening inbegrepen zijn.
Meestal volstond een rake blik of een bitse opmerking om hen op andere gedachten te brengen.
Sandra haalde diep adem.
Ze zocht naar haar woorden. Ze wende haar blik naar de zwaar geplaagde ouders van Inez.

"Ik kijk naar de mensen in deze rechtzaal. En mijn blik valt speciaal op twee lieve zachte mensen.
Mensen wiens hart vol zit van intens verdriet.
Mensen die zopas te horen kregen dat ze hun dochter moesten binnenhouden.
Zij krijgen de schuld van wat hun lieveling heeft moeten ondergaan.
Zij mochten haar de vrijheid niet geven om haar vleugels te spreiden.
Want voor die meneer op de beklaagdenbank mag een meisje of vrouw niet vrij zijn.
Zijn ideaal dat zijn de draconische wetten van een land in de onherbergzame woestijnen van het Midden Oosten. Een land waar mensen op de meest barbaarse manier ter dood worden gebracht. Een land waar vrouwen geen tweederangsburgers. Maar derde of zelfs vierderangsburgers zijn.
Zo’n man krijgt hier de gelegenheid om dergelijke onzin te spuien. En dat in het bijzijn van mensen die tot in het diepste van hun ziel geraakt zijn door een dieptragisch en zwaar verlies.
En zelfs dat zou ik hier niet mogen zeggen. Want meneer vindt dat er teveel emotie is in de in zijn ogen gefeminiseerde maatschappij.
Maar je vulgaire lage lusten op weerloze vrouwen botvieren, en er nog trots op zijn ook. En er dan over opscheppen. Lage denigrerende praat over mensen. Want wij vrouwen wij zijn nog altijd MENSEN !!!!
Daar ziet meneer dan wel geen graten in.
Mijn lotgenotes en ikzelf…
Wij hebben na wat ons overkomen is, een lange lijdensweg ondergaan.
Ons leven werd door elkaar geschud. Onze toekomstplannen bruusk verstoord.
Ikzelf heb met pijn in het hart een einde moeten maken aan een mooie relatie die vijf jaar duurde.
Een relatie waarvan ik intens heb genoten, ja ook op seksueel vlak.
Want Jeroen was en is nog altijd  een jongen die maar niet genoeg kan krijgen van seks.
Dat maakte dat hij voor mij de ideale jongen was. Een jongen die me urenlang kon laten genieten.
Ja ik was een echte seksgodin. Zo noemde hij mij, en dat was niet gelogen.

Maar nadat ik door Pelckmans brutaal werd verkracht.
Kwam daar een einde aan. Ik was niet langer in staat om in seks nog iets moois te zien.
Zelfs een simpele aanraking was zelfs teveel.
Toen nam ik een besluit. Ik maakte een einde aan onze relatie. Uit liefde en uit diepe genegenheid voor mijn allerliefste Jeroen. Hij verdiende beter dan een getraumatiseerd meisje dat nooit meer zou kunnen genieten van een liefdevolle aanraking, een innige zoen, een zalige vrijpartij. Daarom liet ik hem vrij om toch nog te kunnen genieten, want hij is nog jong…
Maar het deed pijn… Toen kreeg ik mijn spreekwoordelijke klop.
Ik zonk weg in een depressie. Diezelfde avond nog nam ik een overdosis medicijnen.
Ik verlangde naar de dood.
Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik nooit meer zou ontwaken.
Ja lieve mensen… Dat hoopte ik echt. Dat de dood mij zou verlossen van die intense pijn, dat diepe verdriet, die angsten, die vreselijke nachtmerries.
Lange gesprekken, therapie, een verblijf op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.
Maar vooral de gesprekken met andere meisjes en vrouwen die brutaal verkracht werden. Hun verhalen over wat ze doormaakten, en hoe ze de kracht vonden om terug er bovenop te geraken.
Het gaf me moed.
Ik kreeg de kracht om terug overeind te krabbelen. Om terug te vechten.
Beetje bij beetje kwam mijn oude levenslust terug.
Ik ben nog lang niet de oude… Nog te vaak komt dat vreselijke gevoel van depressie, van moedeloosheid terug, soms keihard en dat zonder enige waarschuwing.
Maar ik leerde ermee omgaan.
Ik wel…
Daar ben ik veel mensen, en vooral mijn lieve lotgenotes enorm dankbaar voor.
Maar toen hoorde ik het intrieste verhaal van Inez Gonzalez-Garcia.
Het raakte me in het hart.
Ik kon me zo voorstellen door welke hel dit broze meisje is gegaan.
Vol liefde en met verdriet in het hart vertelden haar ouders het verhaal van hun liefdeskind.
Een verhaal dat me tot in het diepste van mijn vezels raakte.
Een verhaal dat door mijn hoofd bleef spoken.
Inez had de kracht niet om terug overeind te krabbelen?
Was het omdat zij niet de kans kreeg om met lotgenotes te praten?
Dat vraag ik me tot de dag van vandaag af.
Ik had het haar gegund, dat lieve, zachte, teergevoelige meisje.
Ik had zo graag mijn arm om haar schouder geslagen. Ik had haar zo graag diep in de ogen gekeken.
Ik had haar zo graag moed ingesproken.
Ik weet niet of het zou geholpen hebben. Of dit zou helpen om uit het diepe dal te kruipen waarin ze verzeild geraakte?
Ik weet niet of dit de helse pijn zou kunnen verzachten die haar lichaam en ziel dag na dag, uur na uur, minuut na minuut teisterde.
Maar ik zou al blij geweest zijn indien ik erin zou slagen om, al was het maar voor heel even…
Een glimlach op haar lieve gezichtje te toveren”.
Sandra slikte even…
Een traan bengelde over haar wangen. Maar ze herpakte zich.

Meneer de voorzitter.
Leden van het hof.
Francis Pelckmans wil dat jullie hem vrij spreken !!!
De man die Inez op de brutaalst denkbare manier al haar levenskracht ontnam.
Hij die haar beestachtig verkrachtte, folterde, vernederde.
Hij die haar innigste wens, haar mooiste droom ontnam.
Om ooit mama te worden.
Hij die haar benen verrot schopte.
Hij die haar leven compleet verwoestte.
Hij die haar behandelde als lager dan een dier. Enkel goed om zijn lage lusten op bot te vieren.
En haar daarna dumpte.
Het maakte hem niet uit of ze leefde of dood was.
Hij  dumpte haar op een akker. Naakt, zwaargewond.
Ze leefde nog ja. Het is te zeggen.
Haar hart klopte nog, ze ademde nog.
Maar daarmee was alles gezegd.
Haar ooit zo mooie stralende ogen waren dof en uitgeblust.
Haar heldere stem zou nooit meer vrolijk weerklinken.
Ze was gebroken.
Alle leven had hij uit haar geklopt.
Ze voelde alleen nog pijn. Diepe helse pijn.
Elke dag van die laatste zes maanden dat ze er nog was.
Waren gevuld met pijn.
Die pijn heeft haar gesloopt.
En nu zit hij daar.
En vraagt de VRIJSPRAAK !!!”
Sandra keek Francis Pelckmans aan… Met een nijdige blik vol haat en minachting.
“Ge moet het verdomme toch maar durven !!!!!”
Gij Francis Pelckmans. Gij hebt Inez VERMOORD!!!!!
Gij hebt haar verkracht, verrot geschopt en haar daarna met zware verwondingen, wat zeg ik? VERMINKINGEN achtergelaten!
Je veroordeelde haar tot een ondraaglijk lijden.
Tot ze compleet murw geslagen en compleet moegestreden een einde maakte aan haar leven, dat uit niets anders meer bestond dan ondraaglijk lijden.
Waarvan gij de oorzaak zijt!
Gij vraagt de vrijspraak.
Ewel… Meneer de voorzitter.
Ik vraag dat dit heerschap zou veroordeeld worden voor MOORD!!!!!”Sandra keek nu strak voor zich uit. Haar ogen zaten vol vuur.
“Meneer de voorzitter, leden van het hof.
Ik smeek jullie. Ik weet dat u onmogelijk aan dit verzoek kan voldoen.
Net zo min als u dit heerschap zal kunnen vrijspreken.
Maar ik vraag u één ding.
Ik vraag het uit de grond van mijn hart.
Denk bij het bepalen van de strafmaat aan de vreselijke dingen die hij Inez heeft aangedaan.
Denk aan de lijdensweg van dit broze, fijngevoelige meisje…
Ik wil maar één ding…
Gerechtigheid…. Gerechtigheid VOOR INEZ !!!!!”
Terwijl ze die laatste woorden uitsprak balde ze haar vuist.
Daarna ging ze terug naar haar plaats.
Een applaus barstte los…
Sandra zag hoe Isabella, de lieve mama van Inez een kruisteken maakte.
Linda en de andere lotgenotes omhelsden haar…
“Orde”… Riep de rechter, terwijl hij met zijn hamer klopte.
“Orde in de rechtszaal !!!!!”
Het applaus verstomde.
“Het hof gaat nu beraadslagen over de strafmaat.
En zal volgende week, zelfde dag zelfde uur.
Terug samen komen voor het eindoordeel."
En hij klopte opnieuw met zijn hamer.
Mensen stonden recht.
Sandra werd als een heldin onthaald.
Ze kreeg vele felicitaties voor haar mooie betoog. Haar mooie pleidooi.
De mama en papa van Inez omhelsden haar.
“Gracias… dank je wel.
Je bent een dappere meid”.
Meer kon haar mama niet uitbrengen. Huilend nam ze Sandra in haar armen.
Ook de papa van Inez  gaf Sandra een stevige pakkerd.
“Je beseft maar half wat je woorden voor ons betekenen Sandra…. “

Het Pleidooi Deel 5: De aanloop.

De volgende ochtend.
Het zou nog maar een maand duren eer het proces tegen Francis Pelckmans van start zou gaan.
Met Sandra gaat intussen alles goed, dank je.
Ze werkte sinds een week weer in het interimbureau en genoot er van om mensen te kunnen bijstaan, hun vragen te beantwoorden. Kortom, hen aan een passende job te helpen.
En haar baas was maar al te blij dat ze vol motivatie aan de slag ging.
Hij had Sandra graag als werkneemster, ze was stipt, ordentelijk, had een luisterend oor en ze wist perfect welke mensen ze aan welk bedrijf moest aanbevelen en vice versa.
Die ochtend nadat Sandra het intrieste verhaal van Inez had aanhoort kwam ze op het kantoor.
Ze nam een kop koffie en startte haar computer op.
Els, haar collega die naast haar zat wierp de krant toe.
“San, dit moet je lezen… Die klootzak van een Pelckmans heeft een brief geschreven naar de krant. En die onnozelaars publiceren dat nog ook."
Sandra nam het stuk  krant dat Els haar toewierp. Het stuk nam een halve pagina in beslag.
Ze begon te lezen.

Waarde redactie.

Ik Francis Pelckmans.
Opgesloten in de gevangenis Nieuwe Wandeling te Gent.
Ik zal volgende maand moeten terechtstaan voor ‘verkrachting’.
U denk nu vast, “het is te hopen dat ze uw ballen eraf snijden."
Indien dat zo is, dan bent u gehersenspoeld door de linkse, feministische ‘infotainment’ media.
En het is daarom dat ik deze brief schrijf naar alle krantenredacties van dit land, in de hoop dat er toch ééntje hem publiceert. Maar dat zal maar ijdele hoop zijn vrees ik.
En ik zal u meteen zeggen waar het op staat….
VERKRACHTING BESTAAT NIET!!!!!
Verkrachting is een onnozele, pseudo feministische term, uitgevonden om ons mannen te dwingen onze natuur te ontkennen en te negeren.
Verkrachting, als zijnde het seks hebben met een vrouw tegen haar wil, desnoods met gebruik van geweld. Het is een misbruikte term die eigenlijk alle evenwicht in onze samenleving onderuit haalt.
De term verkrachting, in het Duits vergewaltigung. Sloeg oorspronkelijk op het nemen van de vrouw van de vijand als oorlogsbuit. De vrouwen van de vijand hoorden toe aan de overwinnende soldaten.
Die bevruchten dan die vrouwen, en zodoende zetten de overwonnen vrouwen dan HUN kinderen op de wereld.
Het is normaal dat je als krijger er alles op alles aan doet om dit te voorkomen.
Verkrachting is niet het vastgrabbelen van een vrouw die je zit op te winden met haar lekkere lijf, in haar uitdagende kleertjes, met haar strakke figuurtje. Die met haar lichaam aangeeft dat ze wel wil paren, maar wanneer je ze vastgrabbelt en te kennen geeft dat jij ook wil, zich terugtrekt, zegt dat je haar niet aanstaat, en dan klacht gaat indienen indien je toch verdergaat.
Veel valse vrouwen grijpen dit woord aan om mannen in de val te lokken. Om hen dan zo te pluimen, te vernederen en en te schande te maken.
En ze komen er nog mee weg ook.

En weet je waarom?
Omdat de maatschappij, en vooral de (linkse) media zodanig gefeminiseerd zijn, dat ze geen enkele mannelijk wederwoord meer durven publiceren.
Tegenwoordig moet je je als man schuldig voelen als je zelfs maar iets te lovend spreekt over een vrouw haar mooie boezem. Krijg je boze blikken als je iets te luid een schuine mop vertelt.
Een man die in de zetel ligt met een blikje bier in de hand wordt meteen afgeschilderd als een luiaard. De man die luiers ververst, het stof afdoet en tussendoor zijn vrouwtje een glaasje witte wijn of cava inschenkt is een goeie, hij is de ‘nieuwe man’ en het is zijn voorbeeld dat we moeten volgen.
Want dankzij hem kunnen vrouwen nu ook gaan werken, de baas spelen, leiding geven, ons manipuleren en vooral onder de knoet houden beste geslachtsgenoten.
En u wordt gedwongen om zich als een gefeminiseerde slaaf te gaan gedragen.
Waag het niet om haar verjaardag te vergeten, bloemen voor haar mee te brengen, de afwas te doen als te thuiskomt.
Een pint gaan drinken, voetbal kijken met de maten, gezellig gaan vissen  of biljarten. Vergeet het maar.
U bent de man!!
U hebt geen recht op plezier.
U moet maken dat het huis aan de kant is, de kleine zijn luier ververst is, en het eten op tafel staat.
En maak u vooral niet druk als madam zat is of de volgende ochtend een kater heeft.
Stel vooral geen vragen over die vreemde witte plekken op haar slipje. Die mannelijk ruikende parfum aan haar blouse.
Want u bent de man.
Wanneer u lipstick aan uw kraag hebt dan ben je verdacht. Zij niet. Zij is een vrouw…
Zij mag haar plezier op een ander zoeken. U hebt niet het recht om haar die vrijheid te ontzeggen.
U moet er maar mee leren leven indien twee van uw drie kinderen bastaarden zijn.
En wanneer het tot een scheiding komt, wie is er de pineut? Wel beste man. Dat bent U!
Want jij bent diegene die zich blauw mag betalen aan alimentatiegeld. Jij bent diegene die loonbeslag aan zijn been krijgt als je de alimentatie niet op tijd en correct betaalt. De vrouw is in alles het slachtoffer en de man altijd de dader, de booswicht.

Daarom beste man… Kijk niet te diep in de decolleté van die ene mooie blonde vrouw. Want dan ben je een obsedé, een maniak, een pervert.
Wanneer een mooie vrouw met haar kontje draait. Grabbel er niet in, het is geen teken dat ze wil paren. Nee ze doet dat omdat ze vindt dat ze het recht heeft om zich excessief te gedragen en dat zal ze doen wanneer ze wil.
Jij bent de man. Jij moet maar zien dat je je kan beheersen.
Jou lusten zijn slecht. Ze zijn primitief en laag bij de gronds. Maar zij mag wel haar lusten botvieren. Zij mag wel uitdagen, showen met haar vriendinnen, lekker staan vozen en tongzoenen voor je neus, jou beste man. Voor Jan Lul doen staan.
Maar kijk niet te diep in haar decolleté, doe geen te rake opmerkingen. Want dan ben jij de pervert.
Welnu. Dan ben ik maar een pervert.
Dat is wat ik jaren geleden dacht. Nadat ik weer eens door een vrouw voor schut werd gezet.
Daarom heb ik besloten. Als ik een vrouw zie die met haar kont naar mij staat te zwaaien. Dan knijp ik erin, doe ik haar pikante voorstellen, zeg ik haar… Ja ik wil met je naar bed.
Vinden ze dan dat IK de pervert ben. Omdat ik reageer op hun obscene gedoe. Dan hebben ze gelijk.
Dan gedraag ik me ook als een pervert.
Met dit verschil...
In mijn ogen hebben ze met hun obscene bewegingen en gebaren aangetoond dat ze met mij willen paren. Dat ze in mij de alfaman zien die het waard is om met hen te paren.
En dat wil ik dan ook doen. En dat zal ik dan ook doen.
Daarom heb ik me aan die vrouwen vergrepen.
Hun wulpse kontjes draaiden iets te lang naar mijn richting.
Hun strakke lichaampjes prikkelden net iets te lang mijn ogen. En dat wilden ze, de mannen hun ogen prikkelen met hun wufte kledij en hun zinnenprikkelende gebaartjes.
Maar je mag er niet aankomen. De vrouw behoud zich het recht voor om door het showen van haar lichaam de aandacht van de mannen te lokken. Maar jij mag er niet aankomen als jij niet haar uitverkorene bent.
Maar wij mannen mogen niet te hard laten zien dat wij in hen geïnteresseerd zijn. Want dan zijn wij macho’s, perverten, klootzakken, vrouwenzotten, etc…
De omgekeerde wereld dus.

Daar zet ik me tegen af.
Wij mannen zijn al veel te lang voor schut gezet door verdierlijkte, zuipende, uitdagende, vuilgebekte en respectloze vrouwen.
In Afrika, waar ik destijds nog als Para-Commando en als huurling dienst heb gedaan. Daar zouden veel van die verdierlijkte specimen behorende tot de Europese vrouw, het geen dag uithouden.
Hitsige, uitgedaagde mannen zouden hen penetreren tot ze niet meer konden rechtstaan. En ze zouden snel met een mes in de rug in de gracht liggen. Omdat mannen zich snel beledigd zouden voelen moesten ze door die verdierlijkte vrouwen door het slijk gehaald worden zoals ze dat met U en ik doen.
In Afrika maar nog meer in de islamitische wereld, lopen vrouwen en zeker gehuwde vrouwen zeer zedig gekleed.
Daarmee tonen ze aan dat ze niet langer beschikbaar zijn. Ze houden hun ogen teneergeslagen, want ze willen u als man niet in verleiding brengen.
Zij beseffen dat mannelijke zelfbeheersing een illusie is. Want wij mannen moeten ons zaad verspreiden. Onze genen verspreiden…
Onze zonen uitzenden !!!!
Daar beseffen ze dat nog.
Hier niet meer.
Daarom zullen wij ten onder gaan.
Het feminisme heeft vele mannen zwak gemaakt.
Velen.
Maar mij niet.
Ik sla terug.
Hard!
Keihard!
Vrouwen moeten terug hun plaats kennen.
Moeten terug leren dat ze ’s avonds horen binnen te blijven.
Een vrouw die ’s avonds niet binnen  blijft, die zich in strakke kledij onder mannen begeeft.
Die vraagt erom om bepoteld, betast en verkracht te worden.
Net zoals een gazelle die de groep niet volgen kan erom vraagt om opgevreten te worden door de leeuwen.
Da’s de harde wet van de natuur.
Als een vrouw niet wil genomen worden door een hitsige man, dan moet ze zich maar zediger kleden en zich discreter gedragen.
Vrouwen die uitdagen als hoeren, zich gedragen als hoeren.
Die moeten maar kunnen verdragen dat ze gepakt worden als hoeren!!!
Daar gaat het om.
Als je niet wil paren, moet je als vrouw niet doen alsof je wel wilt paren.
Daarom zeg ik…
Verkrachting bestaat niet !!!

Getekend…
Francis Pelckmans.

Sandra las het stuk…
En keilde het stuk krant meteen door het kantoor.
“Die Godsgeklaagde gestoorde smeerlap!!!!!!” Schreeuwde ze.
“Dat lowlife heeft godverdomme het leven van een meisje van zeventien compleet verwoest. Hij heeft haar tot op het bot vernederd. Haar wil om te leven GEBROKEN!!!!
En net hij zegt zulke smerige dingen!!!!”
Sandra was razend.
“Zeventien jaar… Een meisje met een hart van goud.
Geen slet, geen vrouw die uitdaagde. Maar gewoon een levenslustig meisje met een hart van goud.
Te gevoelig voor deze  rotte kutwereld.
Maar omdat ze 1) van Spaanse origine was en 2) het waagde om hem uit te schelden, terwijl ze probeerde te verhinderen dat hij met zijn vettige poten aan haar lichaam zat.
Heeft hij haar godverdomme geslagen en vernederd waar en hoe hij dat maar kon.
Dat meisje was totaal gekraakt.
En nu is ze dood!!
Ze is uit het leven gestapt..."
Sandra zette zich op haar bureaustoel en verborg haar hoofd onder haar gezicht.
Haar collega’s ondersteunden haar.
“Is dat echt Sandra? Wie was dat meisje”? Vroegen haar collega’s.
De baas hoorde het tumult en kwam poolshoogte nemen.
“Wat is er aan de hand, wat is dat geroep? En waarom huilt Sandra zo?"
“Het is mijn schuld me Meneer Vermeulen." Zei Els. Ik heb haar dit artikel willen tonen, had ik beter niet gedaan.
Wist ik veel dat Sandra gisteren vernam dat één van die klootzak zijn slachtoffers uit het leven stapte.
Ze was amper 17 jaar meneer".
Peter Vermeulen las het artikel en vloekte binnensmonds.
“Hoe is dat in godsnaam mogelijk.  Moeten ze dat gespuis nu nog en forum geven ook? Waar zijn ze toch met hun gedachten? Dat sensatie gedoe van onze kranten tegenwoordig…  Hierse in de vuilbak met dat vod."
Hij wendde zich tot Sandra.
“Het is beter dat je naar huis gaat Sandra. Begrijp best dat het verhaal van dat jonge meisje je heeft geraakt. Dat je meer dan wij allen samen beseft wat ze heeft doorgemaakt."
“Bedankt meneer Vermeulen." Antwoordde Sandra.
“Maar ik red me wel."
Peter Vermeulen, die de dagelijkse leiding had in het Interimbureau is een stipt en correct man, die hetzelfde verwachtte van zijn personeel. Maar ook een man met een hart voor zijn werknemers.
En net daarom hield hij voet bij stuk.
“Het zal nog zwaar genoeg worden. Zo’n proces dat kruipt niet in je kleren. Ga nu maar naar huis en rust wat, je zal het nog nodig hebben. Geloof me.
Ik weet waarover ik het heb, ik heb zelf een proces van dichtbij meegemaakt."
Sandra stond recht, deed haar jas aan en fietste naar huis.
De verontwaardiging die ze voelde maakte plaats voor strijdbaarheid.
In het park stond ze op de brug over de vijver waar sierlijke zwanen zwommen, en waar eendjes zich niet snel genoeg naar de over konden haasten. Waar ze gevoerd werden door een klasje uitgelaten kleutertjes.
Daar zat ze na te denken.
Ze wilde die klootzak van antwoord dienen. Maar hoe? Wanneer? Hoe zou ze dat aanpakken.
Maar één ding was duidelijk.  Die Pelckmans moest niet denken dat hij weg zou kunnen komen met zijn achterlijke prietpraat vol vrouwenhaat.
Sandra overlegde met de andere lotgenotes.
Ook zij vonden dat die Pelckmans niet zomaar de aandacht naar zich toe kon trekken.
Haar lotgenotes, Linda, Inge, Nadja, en Tine  zagen het vuur in Sandra’s ogen. Ze zat ineens vol strijdbaarheid.
Ze wilde tonen dat die Francis Pelckmans haar niet klein gekregen had.
Ze trokken zich op aan de leeuwenmoed van de jonge en strijdbare Sandra.
Na Inez die moegestreden uit het leven stapte, was Sandra de jongste van de slachtoffers van Francis Pelckmans. En net zij zat zo vol strijdlust. Het deed de andere vrouwen met verstomming slaan.
Vooral Linda… voluit heette ze Linda Bruynooghe, had bewondering voor de strijdlust van Sandra.
Linda Bruynooghe was een ambitieuse juriste, een feministe pur sang en een ze had een brutaal bekje waarmee ze menig man de mond snoerde als die wat te seksistisch uit de hoek kwam.
Maar haar carrière ging voor. Ze ging werken voor een groot advocatenkantoor in Brussel. Ze worstelde zich door ingewikkelde internationale juridische dossiers. Ze stond haar mannetje in moeilijke vergaderingen waarin ze de enige vrouw was.
Ze wist heel wat te vertellen over de ‘machtswijzer’. En wees mannen daar graag op als ze haar met ‘schatje’, ‘liefje’ of ‘vrouwtje’ aanspraken.
Ja ook op het forum van de datingsite waar ze frequent aanwezig was, En haar mening gaf op allerlei actuele onderwerpen. Maar ook over issues die met relaties en rollenpatronen te maken hadden.
Wist Linda veel dat die gast met de nickname ‘Toro’ niemand minder was dan Francis Pelckmans.
Hij gaf laag bij de grondse commentaren op haar feministische en vaak terechte standpunten over opdringerige mannen, ongewenste intimiteiten op het werk, etc…
In een topic over ‘ongewenste intimiteiten’ gaf ze hem steevast lik op stuk toen hij weer eens erop wees dat vrouwen niet uit moesten gaan werken, dat hun plaats thuis in de keuken was, etc… Wist hij het zover te krijgen dat hij door de ‘Admin’ van de datingsite uit het forum werd geschopt en zijn profiel gebanned werd.
Maar net dat zou de reden zijn waarom zij zijn eerste slachtoffer werd.
Hij maakte een nep profiel aan en deed zich voor als een nette brave jongen met veel gevoel en een luisterend oor.
Hij wist een date met Linda te regelen.
Ze zouden afspreken in een café bij het station.
Café Dinky Toys… Een alternatieve ‘bruine kroeg’.
Daar zat ze dan op het terras op ene ‘Manuel’ te wachten.
Maar ‘Manuel’ kwam niet af. En ze werd het beu. Stond recht en liep dan maar terug naar haar auto.
Daar dook een man op. Ze zag hem net weggaan toen ze een goed plaatsje zocht op het terras van Café Dinky Toys.
Een ‘grellige vent’, zoals ze hem later omschreef.
“Dit ding is geladen." Siste hij. Terwijl hij zijn revolver tegen haar slaap duwde.
“Schonekes meekomen slet, of ’t is met u gedaan."
Ze onderging ook dezelfde vreselijke lijdensweg.
Hij sloeg haar, verkrachtte haar, schopte haar.
Hij noemde haar omhooggevallen klote-feministe.
Hij ging haar wel eens afleren om mannen voor schut te zetten.
“Nu kan je je niet verstoppen achter uw computerke hé vuil teef”... Schreeuwde hij.
Het gaf hem een kick. Zo een vrouw een pistool tegen haar hoofd duwen, haar in zijn auto dwingen. Haar dwingen haar kleren uit te doen. En dan haar slaan met die rijzweep... Die kick. Het smaakte naar meer.
De gevolgen kennen we.

Linda was totaal van de kaart.
Haar strijdbaarheid was uitgedoofd.
Ze gaf haar baan op, moest in therapie. Ze deed er alles aan om terug haar oude strijdbare zelf te zijn.
Maar er was iets geknakt.
Ze zou nooit meer die gedreven ambitieuze vrouw zijn die ze ooit was.
Daarom bewonderde ze Sandra.
Ze bewonderde haar vurige strijdbaarheid.
Temeer, toen ze Sandra leerde kennen was ze net zo bang en breekbaar als zijzelf.
Ze herkende die breekbaarheid die ze zelf ervoer nadat ze door Pelckmans verkracht was geweest.
En ze zag Sandra openbloeien, vechten, rechtkrabbelen.
Maar ook zij hoorde het droevige verhaal van Inez.
Het greep haar naar haar hart.
Het sloeg haar met verstomming.
Het zou haar moeten aanmoedigen om nog harder tekeer te gaan tegen macho gedrag, tegen mannen die denken dat de vrouw nog altijd ‘de mindere’ is.
Maar ze kon het niet. Niet zoals Sandra.
Maar ze zwoer een heilige eed. En ze vertelde het aan Sandra.
“Meiske, ik zal voor u een goed woordje doen. Een meisje zoals gij moet haar verhaal doen. De stem zijn voor alle onderdrukte vrouwen. Ik kan u op weg zetten in die richting. Wat het mij ook kosten mag. Dat zweer ik op het graf van mijn lieve moeder."
Ze gaf Sandra na die woorden een dikke welgemeende knuffel en zei met tranen in de ogen.
“Gij zijt zo’n dapper meiske Sandra…
Ik zien u zo geire…. “
Sandra aanhoorde die woorden. En voelde de welgemeende sympathie en vriendschap van Linda.
Maar ook met de andere lotgenotes had ze een goeie band.
Ze waren net als zij zo vreselijk gekweld en moesten eveneens net als zijzelf zware trauma’s overwinnen.
Maar, en daar was Sandra van overtuigt.
“We mogen die smerige Pelckmans niet doen geloven dat hij ons klein heeft gekregen. Lieve meisjes, doe het voor mij, voor uw andere lotgenotes. Maar vooral… En ik smeek jullie. Maar vooral…
Doe het voor Inez!!!!
Hij heeft zes jonge vrouwen verkracht en vernederd. Een ervan heeft hij zodanig hard gekraakt dat ze geen ander uitweg meer had dan uit het leven te stappen.
Maar vijf anderen zijn er nog altijd. En die zullen voor hem staan met geheven hoofd.
En zij zullen hem confronteren met wat hij onze lieve lotgenote heeft aangedaan.
Nee we zullen en we mogen onszelf niet beklagen.
We moeten hem confronteren met het onmenselijke leed van Inez”.
Wanneer Sandra met de andere lotgenotes samenkwam om met de psycholoog en de hun advocaat het komende proces en de gevolgen op juridisch en psychologisch vlak te bespreken. Vroeg en verkreeg Sandra dat er een lege stoel extra werd geplaatst. Die stoel moest Inez vertegenwoordigen.
“Ik wil dat ze zo in gedachten bij ons is. Dit is ook haar proces”
Sandra zat vlak naast die lege stoel. Vaak keek ze ernaar en dacht ze. “Je bent één van ons Inez. Jij kan niet meer vrijuit spreken? Daarom doe ik het voor je… Je verdient dat zo hard meisje.”

’s Avonds op haar kamertje zat Sandra in bed met haar laptop op schoot.
Ze schreef hele teksten uit en sloeg die op op haar harde schijf. Ze zette er al haar gevoelens in. Dingen die ze in haar dagboek had geschreven. Diepe zielenroerselen. Gedachten die ze voelde na het aanhoren van het trieste verhaal van Inez.
De dag nadat die ene opiniebrief van Pelckmans in de krant verscheen schreef ze op haar Facebookpagina “Ik ga die schoft van een Pelckmans van antwoord dienen, als ik daar de kans toe krijg. Hij kan zich verdedigen, Inez niet meer… IK VERDEDIG HAAR !!!!
En hij zal het geweten hebben”.
Ze kreeg veel steun op haar FB pagina.
Veel bemoedigende woorden.
“Goed gezegd Sandra." “Ga Ervoor." Geef hem lik op stuk die smeerlap." “Ik bewonder je strijdlust."
Sandra kon er zich zooo aan op trekken.
Met goede moed telde ze de dagen naar het proces af…

Het Pleidooi deel 4: De Getuigenis.

Sandra had veel aan de gesprekken met haar lotgenotes in de praatgroep.
Ze luisterde naar de raar en daad van de vele vrouwen en meisjes die het slachtoffer werden van verkrachting.
Maar ze had vooral veel aan de getuigenissen van meisjes en vrouwen die door de jaren heen, net als zijzelf het slachtoffer werden van die brutale vrouwenhater genaamd Francis Pelckmans
Ze zag hen als lotgenotes.
Want ze waren niet alleen verkracht. Ze moesten ook de gruwel van foltering, vernedering, slagen en allerlei verwensingen en beschimpingen ondergaan.
Toen de slachtoffers van Pelckmans elkaar vonden in de groepsgesprekken. Zochten en vonden ze een gerenomeerde advocaat die op het komende proces ‘hun belangen wilden behartigen’ zoals ze dat zo schoon kunnen zeggen.
Op een dag werden ze door hun ‘raadsman’ samengeroepen.
Er waren nog twee mensen die zich ‘Burgerlijke Partij’ stelden  tegen Pelckmans
Het was een ouderpaar van Spaanse origine. Hun enige dochter, hun liefdeskind kwam ook in de greep van Francis Pelckmans.
Maar helaas… Het broze, zachte en fijngevoelige meisje kwam die brutale confrontatie nooit meer te boven…
In het bijzijn van haar lotgenotes hoorde Sandra het dieptragische verhaal aan van de 17 jarige Inez Gonzales-Garcia.

Lieve mensen

Het is belangrijk voor het verloop van dit verhaal dat het verhaal van Inez Gonzales-Garcia hier verteld wordt.
Daarom bij deze….

We beginnen ons verhaal in de Rioja streek in Spanje.
Daar tussen de wijngaarden waar de populairste wijn van Spanje verbouwt wordt, daar in een prachtig oud kasteel dat hoog boven de prachtige wijngaarden uittorende.
Daar woonde een jonge Spaanse Doña genaamd Isabella Garcia-Lopes de Mariosa.
Ze was de dochter van een Spaanse edelman, en tevens een gelauwerde officier in het leger van Francisco Franco.
Een man met ijzeren principes en conservatieve denkbeelden.
Voor hem moest een vrouw zich onderdanig gedragen, gedienstig zijn tegenover haar echtgenoot en zich voornamelijk bezig houden met de orde in het huishouden en de opvoeding van de kinderen.
Met politiek en maatschappelijke ordening hoorden vrouwen zich niet bezig te houden.
En jonge meisjes van adellijke bloede moesten zich niet teveel onder het gepeupel bewegen, daar kwam toch niets goeds van.
Die denkbeelden maakten dat Isabella zich gevangen voelde, en je kan het al raden. De jonge dame met Spaans temperament en een merkbaar gevoel voor maatschappelijk engagement van het (je kan het al raden) links progressieve soort, dreef haar  vader wel vaker tot wanhoop.
Er was een fiësta in het dorp. Isabella wou er zo graag heen. Maar vader zag zijn temperamentvolle dochter daar liever niet rondlopen.
“Het is niet goed voor een jonge dame van goede stand om tussen dat losgeslagen gepeupel rond te lopen." Briesde haar vader.
“Die jongelui luisteren naar verderfelijke popmuziek, scharrelen met alles en iedereen en kennen waarden noch normen. Nee jij hoort daar niet thuis Isabella. Jij kan zoveel beter krijgen." Sprak haar vader met gestrenge toon. “Ik heb er alle reden toe om jou te verbieden naar de fiësta te gaan” !!!!
Maar de rebelse Isabella had lak aan de conservatieve ideeën van haar vader, wat wel vaker tot vlammende ruzie en harde klappen van haar ouweheer leidde.
Want ook op vlak van opvoeding was hij van de harde lijn. “Kinderen zijn nooit te oud om klappen te krijgen. Als ze denken dat ze groot genoeg zijn om vaders wil te negeren, dan zijn ze ook groot genoeg om vaders toorn te incasseren” zei hij wel vaker met strenge stem.
Maar het kon Isabella niet schelen dat vader haar op haar billen zou slaan met zijn rijzweep, of met zijn wandelstok die hij altijd bij zich had.
Ze wilde weg uit dat enge kasteel, weg uit die gouden kooi. Al was het maar voor even.
Op de Fiësta danste ze met ‘Chico’. Een mooie gebronsde Gitane. Een Zigeuner dus.
Hij kon prachtig gitaar spelen, had een goddelijke stem, kon dichten als de beste.
Isabella verloor haar hart aan hem. En hij, hij raakte in de ban van de pure schoonheid van de zwartharige, ranke, slanke Isabella.
Er ontstond een romance.

En om een lang verhaal kort te maken. Vader Garcia-Lopes de Mariosa zag zijn dochter liever niet in het gezelschap van een Andalusische ‘Gitane’ met Morenbloed.
Hij dreigde en sloeg en wou zijn dochter desnoods opsluiten in de kerker van zijn kasteel te midden van de rijke wijngaarden van de Rioja.
Maar zover kwam het niet. Isabella was slimmer.
Ze smeekte haar grote liefde ‘Chico’. “Breng me weg van mijn ouweheer.
Ik krijg het zo benauwd in dat bekrompen milieu waar hij me in dwingen wil. Ik wil niet heel mijn leven ten dienste staan van een beveelzuchtige legerofficier die hij als toekomstige echtgenoot voor me uitkiezen zal. Ik wil niet in een gouden kooi leven ver van jullie gewone mensen. Ik wordt misselijk als ik hoor hoe mijn vader en zijn vrienden officieren en edellieden over jullie gewone mensen spreken. Echt waar”.
Ja het was waar. Haar vader vond dat na het overlijden van Franco en de machtswissel die erop volgde, het ‘gepeupel’ teveel praat begon te krijgen. Dat de arbeider zijn plaats niet meer kende, en het ‘gewone volk’ geen enkel respect meer had voor God noch gebod.
Maar Isabella die maar al te vaak uit het kasteel wist te ontsnappen wist wel beter.
Ze luisterde maar al te graag naar de verhalen van de gewone mensen.
Ze wist hoe de gewone man in de straat maar al te blij was dat er eindelijke het einde kwam aan de tirannie van die 'smerige Franco'. Dat ze eindelijk vrijuit konden denken en spreken. Dat de jeugd eindelijk vrij kon zijn en de boeken kon lezen die ze wilden lezen. De films konden zien die ze wilden zien. En de woorden konden uitspreken die ze wilden uitspreken.
En net daarom raakte ze in de ban van de zigeuner Chico.
Hij was muzikaal, kon rijmen, dichten, kende hele citaten van boeken, had een scherp inzicht en een afwijkende mening over vele dingen.
Isabella en Chico. Het werd een mooi verhaal.
Maar haar vader was er niet mee opgezet.
Hij wilde haar kost van kost van die ‘smerige zigeuner’ scheiden.

Maar twee verliefde harten kan je niet scheiden.
 “Ik wil hier weg Chico". Smeekte Isabella nogmaals. "Weg van vader en zijn tirannie en zijn walgelijke conservatieve denkbeelden. Ik wil bij jou zijn.
Alleen bij jou voel ik me vrij en toch geborgen."
Ook Chico wilde graag zijn lieve Isabella dicht bij zich hebben, maar zo éénvoudig was dat niet.
De vader van Chico wist raad.
“Ik zal een brief schrijven naar een goede vriend van mij in Belgica.
‘Joske’ is zijn naam. ‘Joske’ was de zoon van het gastgezin dat mij opving toen ik op de trein werd gezet naar Noord Europa ten tijde van de Burgeroorlog.
Joske en ik schrijven nog regelmatig brieven. Ik zal hem schrijven en als ik nieuws heb laat ik het jullie weten.
‘Joske’ wilde de zoon van ‘Paco’, zijn Spaanse kameraad wel opnemen. En langs een clandestiene route over steile Pyreneese bergwanden raakten ze de Franse grens over (moest wel er waren toen nog grenscontroles). En met hulp van gedienstige vrachtwagenchauffeurs raakten Isabella en Chico in Vlaanderen.
Daar werden ze met veel warmte onthaald door ‘Joske’.
Hij kon de eigenaar van het huis naast hen overtuigen zijn huis aan hun te verhuren.
Chico ging aan de slag als klusjesman in het dorpsschooltje en Isabella ging aan de slag als administratief bediende op het stadhuis van de stad waartoe het dorpje waar ze gingen wonen behoorde.
Na een jaar in Vlaanderen werd hun liefdeskind  geboren.
Het was een meisje en ze doopten haar Inez.
Inez had de gracieuze trekken van haar mama en de muzikaliteit van haar papa.
Joske, de buurman die hen onthaalde als een waar vaderfiguur en die hen wegwijs hielp in de administratie en zo. Ewel dat was een fanatiek verzamelaar van allerlei muziekinstrumenten.
Hij had accordeons, gitaren, violen, orgels en wat weet ik nog allemaal.
Inez was erdoor gefascineerd. Ze kon al snel overweg met de gitaar en zijn oude accordeon.
“Dat meisje is een natuurtalent!!!!” Zei hij aan ieder die het horen wilde.
En dat was ze ook.
Ze moest maar een liedje horen en ze kon het al meteen naspelen op de gitaar van haar vader of die van ‘Nonkel Joske’ zoals ze hem zo graag noemde.
Inez was zo’n meisje dat door velen graag gezien was.
Een mooie ranke verschijning, lange zwarte haren, mooie reeënogen… Een gracieuze schoonheid met dat vleugje Spaanse charme.
Ze had een stem als een nachtegaal en mocht door bemiddeling van haar diepchristelijke moeder meezingen in het kerkkoor.
Maar ze zong ook bij een bandje van enkele van haar vrienden, en ja de teksten die ze mocht zingen waren niet zo Katholiek.
Maar wat deerde haar ouders dat. Ze zagen dat hun liefdeskind gelukkig was. Ines nam de gitaar die ze van haar vader kreeg mee naar ’t school en zong tijdens de pauze het ene liedje na het andere. En ze kreeg er nog bijval voor ook.

Op een avond, moeder Isabella had net een heerlijke maaltijd op tafel gezet.
 “Mama, Papa… " Zei Inez met een bang hartje. "Ik moet jullie iets vertellen….”
“Wat mijn kind”? Vroeg haar moeder bezorgt.
“Mama… Wees niet boos op mij, het is sterker dan mezelf.
Ik ben... lesbisch! “
Inez had tranen in haar ogen.
Maar haar mama en papa namen haar in hun armen en Moeder Isabella zei.
“Wat maakt dat nu uit lieveling. Als je maar gelukkig bent. Ik zal je toekomstige ‘echtgenote’ evengoed als mijn schoondochter ontvangen hoor”.
Vader Chico sprak.
“Lieve schat. Jij bent mijn allerliefste dochter. Wie je ook mag liefhebben. Te quiero mi hija!!!!”
“Ik heb  je lief mijn meisje”….
Caroline, Inez haar grote liefde werd meteen warm onthaald door Isabella en Chico.
Caroline was een lieve blonde meid die eruit zag als een fotomodel. Maar dan zonder de ‘jannestreken’ erbij.
Het was raar. Inez was ook een mooi meisje, lang haar, donkere sprekende ogen, rank en slank lichaam, en een elegante gang.
Nee niet alle lesbiennes zijn manwijven.
Je moest hen eens zien lopen, hand in hand. Met hun blik vol liefde.
Je moest hen eens zien dansen, op de jaarlijkse Chirofuif in het dorp.
‘Les yeus dans les yeus et la main dans le main’.
Maar de grootste liefde van Inez was muziek.
Weet je wat ze graag deed?
Gewoon gitaar spelen op het dorpsplein.
Soms ook in de stad.
Van terrasje naar terrasje. Liedjes zingen, mensen blij maken.
Zo vergaarde ze veel  geld.
Want zo’n frisse jonge verschijning met een engelenstem.
Daar hadden mensen nog wel geld voor veil.
Op een dag. Ze stond in de nabijgelegen stad te zingen voor het station.
Ze zong over liefde, over de natuur, over de vogels.
Niets aanstootgevend. Veel teksten waren in het Spaans.
Ze zong ook een Italiaans liedje, ze hoorde het op cassette bij buurman Joske.
“A la fiera del est” van Angelo Branduardi.
Een man, kwam naderbij.
Een enge man.
Het was Francis Pelckmans. Met zijn grijzende slapen en zijn gemene grimlach.
Hij gooide een briefje van 500 Euro in het mandje.
“Maar meneer dat is veel te veel." Zei Inez.
“Voor je liedjes ja… Maar toch niet voor een nachtje met jou lekkertje."
Inez schrok en deinsde terug…
“Nee dat wil ik niet… Ga weg." Ze gooide het briefje terug naar hem.
Ze ging naar huis, en probeerde het voorval te vergeten.

Enkele weken later stond ze er opnieuw te zingen.
Weer kwam de man.
Hij stond te luisteren en graaide met zijn hand in zijn broek. Het was duidelijk dat hij zijn lid streelde.
Inez voelde zich niet op haar gemak.
Toen ze het laatste akkoord van haar liedje speelde, kwam hij op haar af.
Hij greep haar  vast en zei. “500 Euro schatje, je moet gewoon met me neuken. Is toch rapper verdient dan hier te staan zingen ja”….
Bij die woorden zat hij onder het sierlijke zwarte kleed dat ze droeg, een mooi kleed dat haar Mama voor haar maakte. Ze voelde hoe hij met zijn vieze vingers naar haar clitje zocht.
Ze beet van zich af en krabte en beet in zijn grijpgrage armen.
“Piernas de mi cuerpo HIJO DE PUTA!!! (Poten van mijn lijf hoerenzoon)” schreeuwde ze het uit.Terwijl ze hem vlak in het gezicht sloeg.
Een voorbijganger kwam tussenbeide. Hij kende Inez.
“Hey wat gaat zijn jonge… Laat da meiske met rust of ik slaag u in de kliniek smerig lowlife!!!!”
Francis duwde de jongeman op de grond en spuwde hem in het gezicht.
Hij lachte hem uit.
“Gij moet nog veel boterhammekes eten ventje. Eer ge mij in de kliniek wilt slaan…
Onnozele janet!!“
Inez reed met haar fiets terug naar huis. Naar het dorpje waar ze opgroeide.
Zo snel als haar benen maar trappen konden.
Maar een Land Rover maaide haar van de weg.
Nog voor ze recht krabbelen kon voelde ze een pistool tegen haar slaap.
Ze werd gedwongen in te stappen.
Ze onderging de zelfde lijdensweg als Sandra.
Maar dan met nog meer vernederingen.
Hij sloeg haar niet alleen met de rijzweep. Hij gaf haar elektroshocks, sloeg met een ijzeren staaf op haar benen, ze zou nooit meer kunnen lopen zoals voordien. En nooit meer zonder pijn.
Hij penetreerde haar met die zelfde staaf. Daardoor zou ze nooit nog kinderen kunnen krijgen.
Hij schold haar uit voor ‘Spaans crapuul’. Hij kon het niet verdragen dat ze haar uitschold in het Spaans. Dat hij haar ‘hoerenzoon ‘ noemde.
Hij noemde haar ‘smerig ingevoerd crapuul’.
Het paste zo hard bij zijn instelling.
Wat niet dacht zoals hij, wat niet paste in zijn ‘Male Chauvinist Pig’ instelling. Bij zijn enggeestige rechtse denkbeelden.
Daar kotste hij op, dat moest en zou hij vernederen.
En als het een vrouw was.
Er nog zijn lusten op bevredigen ook

Een landbouwer vond Inez
Toen hij die ochtend zijn veld wilde omploegen.
Toen vond hij haar.
Naakt, in shock. Naakt met vreselijke verwondingen over heel haar lichaam.
Ze werd naar de kliniek overgebracht.
Men omringde haar met de beste zorgen.
Maar Inez….
Ze was gekraakt, totaal gekraakt.
Het licht uit haar mooie bruine ogen was helemaal verdwenen.
Ze sprak met hese, stille, licht krakende stem. Ze was niet meer in staat om zo mooi en helder te zingen zoals ze voordien deed.
En ze liep met trage tred, het hoofd gebogen. Ze gedroeg zich angstig en schuw voor alles en iedereen.
Alle levenslust werd uit haar geslagen.
Ze kreeg psychologische begeleiding.
Maar nadat ze een overdosis pillen nam, en een maand daarna haar polsen over sneed.
Leek het beter dat ze opgenomen zou worden.
Inez verbleef in een instelling.
Daar leek het of men tot haar door kon dringen.
Caroline zocht haar op en ze vertelde dat Inez er levendig en blij uitzag.
Ze vertelde over hoe ze haar geliefde vriendin haar handen vastnam en hoe ze samen voorzichtige toekomstplannen maakten.
Aan de behandelende artsen vertelde Inez dat ze zo graag eens naar huis wou. Ze wilde genieten van de zomer in de tuin van haar ouders. Haar vrienden terug zien. En dan na een week terug met verse moed aan de therapie beginnen.

Inez at goed, werkte goed mee aan de therapie en zo.
Dus de artsen en psychologen gaven haar de toestemming voor een weekje verlof.
Inez leek te genieten van het contact met haar ouders, haar buren,  haar vrienden…. Van het samenzijn met Caroline.
Maar dan die laatste avond. De avond dat ze ongemerkt maar diep intens, afscheid nam van het leven.
Ze had de dag doorgebracht bij Caroline thuis. Onder een fleecedekentje keken ze op Caroline’s kamer naar een film. Ze nestelde zich in de schoot van haar geliefde, van het meisje dat ze zo graag zag. En genoot ervan hoe Caroline liefdevol met haar vingers door haar haren woelde. Na de film nam ze afscheid van haar lieve Caroline met een lieve knuffel en een voorzichtige maar lange tongzoen…
Daarna ging Inez naar huis. Moeder had gemarineerde kippenbillen met saffraanrijst klaargemaakt. Haar lievelingskost. Maar Inez had er maar een klein beetje van gegeten.
Ze zei dat ze moe was en wilde op haar kamer zijn.
Haar moeder zag haar zitten op de vensterbank,met een dromerige blik in haar ogen. Ze zag hoe haar dochter genoot van de avondzon.
Maar had niet door hoe ze de omgeving afspeurde, hoe ze de weg van de achterdeur tot het duivenhok van buurman Jos bestudeerde.
Maar het laatste wat ze van haar lieve dochter zag was hoe ze haar blik ten hemel sloeg.
Hoe ze staarde naar de ondergaande zon die langzaam achter de kerktoren verdween. Naar de mooie wolkenformaties. Alsof het de poorten van de hemel waren.
Dat beeld deed Inez nog het meest van al verlangen naar haar nakende einde.
Ze zag in het spel van zonlicht in voorbijdrijvende wolken, echt wel de poort naar het paradijs. Naar een land waar ze ooit zou gaan leven, bevrijdt van pijn en angst.
Dan sloot Inez het raam en schoof ze de gordijnen dicht…
De volgende ochtend ging Jos zijn duiven voederen.
Hij zag hoe het poortje achter het duivenhok niet goed gesloten was. En dat ergerde hem.
“Wie heeft er da gedaan, Der heeft toch niemand willen binnendringen zekers? Jamoja... in dezen tijd weet ge nooit…”
Even later sloeg hij een ijselijke kreet….
Chico die zijn ochtendsigaretje rookte hoorde het en ging erop af.
Terwijl zijn echtgenote zich zorgen maakte omdat Inez niet op haar kamer was.
“Joske wat is er”? Vroeg hij.
Maar even later stond hij naast Joske aan de grond genageld.
Zijn enige dochter, zijn liefdeskind.
Ze hing daar met een koord rond haar nek aan de tak van een oude eik die achter Joske zijn duivenhok stond.
In haar handen zat een stuk papier geklemd.
Haar afscheidsbrief.

Querida mamá, querido papá.
Ik weet dat ik jullie nu heel veel verdriet heb aangedaan.
Maar ik kan echt niet verder.
Elke dag, elk moment, elke minuut…
Voel ik die vieze handen, hoor ik die griezelige stem en ruik ik die vieze geur. Iedere geur, ieder geluid, elke onbekende blik… alles herinnert me aan die vieze vent die me vernederde, sloeg, minachtte…
Elke nacht word ik badend in het zweet wakker.
Met elke stap voel ik die vreselijke slagen op mijn benen.
Elke dag voel ik hoe hij mij vernederde en mij de kans ontnam om ooit zelf een kindje op de wereld te  zetten door mij met die ijzeren staaf te misbruiken.
Lieve Mama, lieve Papa…
Ik weet ik doe jullie veel verdriet.
Maar vergeef me alsjeblief.
Ik kan niet verder.
Het leven doet pijn.
Alles in mijn lichaam doet me denken aan die ene vreselijke dag.
En dat doet me zo’n pijn.
Het doet zo’n pijn !!!!!
Ik kan niet meer…. Echt niet.
Het spijt me. Echt waar.
Maar het gaat niet meer.
Lieve Caroline.
Wees niet boos op me.
Ik was gelukkig met jou.
Mijn God wat heb ik genoten van je lichaam.
Van die heerlijke liefdesmomenten met jou.
Je liefde was zo oprecht, en ook jou steun na die ene vreselijke dag.
En je deed alles om me op te monteren.
Je praatte op me in, met het idee dat dat mij er bovenop helpen zou.
Ik waardeer dat.
Maar het hielp langs geen kanten.
Maar het ligt niet aan jou lieve Caroline.
Het zit in mezelf.
Ik kan niet meer.
Echt niet.
Ik heb geprobeerd.
Probeerde me op te trekken aan de toekomstplannen die we samen maakten.
Maar eerlijk… Het lukt me niet.
Het gaat niet meer…
Ik kan echt niet meer. Hoezeer ik ook wil.
Hoezeer ik ook probeer.
Wees niet boos op me lieve, lieve, lieve Caroline.
Alsjeblieft.
Ik weet ik doe je veel verdriet.
Maar ik kan niet meer. Echt niet.
Het doet zo’n pijn.
Aan alle mensen die van me houden.
Het spijt me…
IK KAN NIET MEER… HET GAAT NIET MEER !!!!!

Het leven doet zoveel pijn…
Vaarwel en alsjeblief…
Vergeef me.
Liefs xxx
Inez.

Dit waren haar laatste woorden.
Nadat ze op een koele en nevelige nacht het huis uitsloop met onder haar nachtpon een koord die ze bij de Chiro had buiten gesmokkeld enige dagen terug.
Zachtjes sloot ze het poortje, maar niet goed genoeg zodat haar buurman het toch zag dat iemand het poortje opende.
Die brave goeie buurman met zijn kippetjes, duifjes, zijn lieve Duitse Herder en zijn poesjes.
Die brave buurman die Inez, het liefdeskindje van de zoon van zijn vroegere speelkameraad en zijn lieve echtgenote, zo diep in zijn hart sloot. Als was het zijn eigen kleindochter.
Hij vond zijn oogappel diezelfde ochtend, toen de prille stralen van de ochtendzon een mooie en warme dag aankondigden, aan een koord bungelen.
De brave man zou dit nooit meer te boven komen.

De schok in het dorpje was groot,toen men vernam wat er met Inez was gebeurd?
Inez was graag gezien.
En velen waren aangedaan over hetgeen haar overkomen was.
En nu is ze er niet meer.
Onder massale belangstelling greep een week later de uitvaartplechtigheid plaats.
Het kerkje was te klein voor de vele vrienden, kennissen en sympathisanten.
Mensen leefden mee met haar ouders die zo vol verdriet waren omwille van het heengaan van hun liefdeskind.
Met die lieve Caroline die met stokkende stem een tekst voorlas, een hulde aan haar grote liefde en aan haar ouders die uit pure genegenheid haar naam op Inez haar doodsbrief en rouwprentje zetten.
‘Caroline Vermeiren – Haar allerliefste vriendin’ stond er te lezen.
Caroline kon haar tekst niet afmaken. Ze werd overmand door verdriet.
Zachte handen ondersteunden haar.

Arme Caroline
.Ook zij werd onrechtstreeks slachtoffer van die klootzak van een Francis Pelckmans.
Want hij had haar, haar eerste echte en tot nu toe enige grote liefde ontnomen….
Het meisje liep elke ochtend met gebogen hoofd naar het kerkhof. Vaak met een ruiker bloemen in de hand.
Dan knielde ze neer bij het graf van haar ‘allerliefste’.
En huilde bittere tranen…


Het verhaal van Inez raakte Sandra diep in haar ziel.
Ze kon het niet van haar afzetten.
“Dit is zo hard”, zei ze achteraf…. “Zo hartverscheurdend en pijnlijk."
Thuisgekomen kreeg ze geen hap door haar keel.
Moeder dacht eerst dat ze weer naar boven zou gaan, zich terugtrekken op haar kamer.
Maar Sandra bleef zitten, en staarde voor zich uit.
“Ik heb vandaag iets heel triest gehoord mama." Zei Sandra zacht.
“Het verhaal van een meisje, ze werd ook verkracht door die klootzak van een Pelckmans.
Een lotgenote. Net als Linda, Inge, Nadja, Tine en ikzelf…
Alleen. Wij hebben het overleeft, wij sloegen er ons door. Zij had er de kracht niet voor”…
Sandra vocht tegen haar tranen.
“Inez had de kracht niet om terug te vechten Mama. Ze werd nog harder vernederd, geslagen, geschopt, misbruikt en verkracht dan dat hij met ons deed. En dan te weten dat ze amper 17 was.
Dat meisje was gewoon gekraakt…. Ik heb zo met haar te doen.
Ik voel haar pijn Mama.
Mijn pijn, mijn angsten. Die waren erg.
Maar mijn benen werden niet kapot gestampt. Mijn knieschijven werden net niet verbrijzeld. Mijn baarmoeder werd niet kapot gepenetreerd met een ijzeren staaf."
Sandra dronk haar Cola uit.
“Ik trek me zo hard op aan de steun van de andere meisjes, van mijn lotgenotes. En het doet me deugt om hen ook te steunen door mijn verhaal te vertellen.
Maar Inez vond geen steun bij lotgenotes. Zij had niemand die zei 'meisje  ik versta je pijn. IK maakte het zelf mee'."
Zij had alleen haar ouders, familie, vrienden. Die steunden haar, net zoals jij en papa mij steunden.
Maar da’s niet hetzelfde als de bemoedigende woorden, de raad en de steun van iemand die weet waarover ze spreekt.
Waarom werd haar dit niet gegund…
Arme Inez...”
Sandra en haar moeder praatten nog wat na. En samen keken ze nog wat naar de TV.
Toen ging Sandra naar boven.
Maar Inez…  Sandra kon haar lot niet van haar afzetten.