De natuur in beeld: In het land van feeën en kabouters. Nog wat indrukken van een mooie week.

Dag lieve mensen.
Als ik door de foto's van ons heerlijke weekje in de Ardennen blader op mijn harde schijf dan voel ik weer die heerlijke rust over me heen komen die ik daar ervaarde. De aanwezigheid van natuur, van bomen, bloemen, planten, dieren. De stilte die alleen onderbroken wordt door het verkeer op de enige weg die het dorpje met de buitenwereld verbindt en die vooral 's morgens en 's avonds heel voelbaar is. 
Dan is het goed om eens een avondje geen TV op te zetten en je smartphone zo ver mogelijk uit je buurt te houden, en ik geef toe dat ik dat eigenlijk te weinig deed. Die dingen zijn echt wel een verslaving en hoewel ik niet op Facebook kon reageren omdat de ban nog geldig was, toch zat ik die handel om de haverklap te checken. Om dan mezelf dwingend te zeggen: "leg dat aan de kant, laat de buitenwereld eens voor wat ze is."
Dan stond ik recht en liep ik door het schuifraam naar buiten en stond ik met mijn blote voeten in het gras voor me uit te staren. En probeerde ik om vijf minuten eens aan zo weinig mogelijk te denken.
Ik hoorde de vogels en snoof de zuivere boslucht op.
En dan ineens kwam dat besef dat het de laatste avond is. 
De grootste koffer lag al in de auto en andere bagage stond al klaar beneden in de leefruimte om de volgende ochtend in de auto geplaatst te worden. Wat gaat zo'n weekje toch vlug voorbij.
De volgende ochtend zouden we dan terugkeren naar Vlaanderen.
Of zoals het ineens spontaan in mij opkwam: STRESSLAND VLAANDEREN!
Waar alles altijd rap-rap moet gaan, waar mensen zichzelf voorbij lopen. Waar lawaai, vervuiling en drukte alom tegenwoordig zijn en stilte een alsmaar zeldzamer goed wordt. Waar mensen op elkaars lip leven en waar open ruimte steeds schaarser wordt.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind thuiskomen na een poosje weggeweest te zijn eigenlijk wel heerlijk. Weer in je eigen bed slapen, in je eigen zetel zitten en in je eigen keuken je potje koken waar je alles bij de hand hebt en blindelings kunt vinden. De mensen die je kent groeten en terug langs die vertrouwde plekken lopen tijdens de dagelijkse wandeling met de hondjes. 
Maar luisterend naar de stilte op die laatste avond kreeg ik toch wel zo'n raar gevoel. Zeker omdat even tevoren het nieuws opstond en je weer die berichten hoorde over het nefaste van leven met veel te veel mensen op een veel te kleine kluit grond. Verkeersagressie, gezinsdrama's, burenruzies. Van waar komt dat allemaal denk je? 
Wanneer ik daar opnieuw moest aan denken was wanneer we terug naar huis reden en eens de ring van Brussel op maar ook later op de E40 richting Gent het me opviel hoe gehaast iedereen is. Dat nerveuze gedoe, constant van rijstrook veranderen, snel nog invoegen om die afrit te nemen, bumperkleven, altijd zoeken om sneller te rijden dan toegelaten is. Altijd rap-rap-rap en geduld is iets van 'den-ouwen-tijd'. 

Nee dan verlopen de dingen daar in het zuiden van ons landje toch veel en veel gemoedelijker.
Mensen zeggen er oprecht 'bonjour' en als je dan niet even oprecht 'bonjour' terug zegt dan ben je volgens mij echt wel een eikel, sorry. 
Ook de streekspecialiteiten zijn er echt om van te smullen. In elke beenhouwerij vindt je worsten, salami's gerookte ham en andere artisanale vleessoorten. Ook kazen vindt je er in alle soorten en kleuren en als je in de Ardennen bent moet je echt eens paling gegeten hebben. Nog beter is als je hem zelf vangt. Er is altijd wel een visvijver waar je forel kunt vangen en in Achouffe kan dat vlakbij Restaurant La Grange waar er een prachtige visvijver is.

Lijntje uitgooien.

Ik zou nog zoveel kunnen vertellen over de indrukken die ik opdeed. Maar foto's zeggen zoveel meer dan woorden. Daarom nog enkele foto's genomen tijdens korte wandelingen vanuit ons gezellige huisje naar de directe omgeving.

Door de regen langs een drukke weg.

Wilde bloemen.

Weeral natte pelsjes. NIET PLEZANT!!
Cecieleke en Celientje.

Jonge boompjes. Helaas voor de houtkap bestemd.

Het andere perceel.

Het heeft toch iets mysterieus, zo'n mastbos.

Zoveel indrukken, zoveel kunnen genieten van de prachtige natuur.
En niet alleen mijn lieve vriendin en ik, maar ook onze kleine lieve rakkertjes hebben zo hard genoten van dit weekje vrij rondlopen, hun pootjes strekken en dan 's avonds languit in hun mandje liggen.
Of bij 't baasje of vrouwke in de zetel.
De lieverdjes.

Oef even uitblazen. 
Want wandelen met de baasjes is zoooo
vermoeiend.

Ik hoop dat jullie van deze reportages genoten hebben.
En mocht je zin hebben om er ook eens heen te gaan. Hier is de website van de eigenaars van ons huisje.
Liefs. Miguel.