Winter in Vuurland (slot)

Met een enorme rotvaart scheurde Ronny Albrecht over de hoofdweg terug naar Hotel Rosita.
Hij duwde het gaspedaal net niet door de bodem van zijn Dodge Ram.
Ronny trok zich niks aan van de aangevroren sneeuw op het wegdek.
Hij wilde maar één ding.
Zo snel mogelijk terug in Hotel Rosita zijn.
Daar was de paniek compleet.
Nog maar eens.
Politie was aanwezig.
Commandant Felipe Granados was ook al ter plaatse.
"Señor Albrecht", zei hij.
"We hebben het vermoeden dat hier een ernstig misdrijf heeft plaatsgevonden"?
Hij nam Ronny mee naar de koer waar de afvalcontainers staan.
Daar zag hij sporen van een worsteling.
Opzij geschoven en vertrappelde sneeuw.
En BLOEDSPOREN!
"Hier stond señorita Beatriz Guzman na de avonddienst een sigaret te roken.
Terwijl binnen jongeheer Gabriel Lopez aan het poetsen was.
Hij hoorde geschreeuw en geluid alsof er klappen vielen.
Daarna zag hij hoe Beatriz weggesleurd werd".
"Nee", dacht Ronny.
"Niet Beatriz.
Niet mijn beste dienster."
"We weten zeker dat het al zeker niet Pancho was die hier achter zit.
We vrezen dat iemand de jonge Beatriz naar het leven stond.
Gabriel hoorde de persoon zeggen, "ahora tengo que empacar, tu gorda cerdo" (nu heb ik je te pakken jij dik zwijn).
Elvira kwam tussenbeide.
"Ronny, je gelooft toch niet wat die Gabriel zegt.
Wie weet heeft hij het wel zelf gedaan?"

Nu werd Ronny erg boos.
"Ben jij niet beschaamd!!!!" Schreeuwde hij.
"In plaats van je zorgen te maken om wat er met Beatriz is gebeurd.
Probeer je die jongen gewoon aan de galg te praten.
Kom buiten!" Zei Ronny kordaat.
"Heb je ooit?" Reageerde Elvira verontwaardigt.
"Ga je een beetje brutaal worden?
Tu cobarde (jij lafaard)!"
"Buiten"! Herhaalde Ronny, nu heel luid schreeuwend.
Hou jij je bezig met je werk en de klanten. Ik handel het wel af met Commandante Granados.
En daarna señora Razon...

Gaan wij eens een HEEL HARTIG WOORDJE PRATEN!"

Elvira deinsde achteruit.
De blik in Ronny's ogen was gewoon moordend.
Zo had ze hem nog nooit gezien.
Ronny concentreerde zich weer op wat er mogelijk met Beatriz kon gebeurd zijn.
Felipe Granados zijn mannen speurden de omgeving af.
Er waren voet en sleepsporen naar het hekken.
Tot aan de rand van het bos.
Daarna het spoor van een sneeuwscooter, diep de bergen in.
Met honden werd het spoor gevolgd.
Uit de videobeelden bleek dat de man een bivakmuts droeg.
Hij was lang en mager, geen potige kerel zoals Pancho.
En ook niet zo sterk dat hij een meisje zomaar op zijn schouder kon meenemen.
Felipe ging naar het ski station waar ook sneeuwscooters konden gehuurd worden.
En vroeg een lijst op van mensen die de afgelopen uren, dagen.
Een sneeuwscooter huurde.
Samen met Ronny vergeleek hij die met de lijst van de gasten van het hotel.
Eén naam viel meteen op.
Die van Manuel Torres.
Waarom wou die ineens een scooter huren.
Lijkt me echt niks voor hem.
Hij bleef immers liefst zo veel mogelijk in het hotel om te schrijven.
En om in de bar rond te hangen en whisky te drinken.

Intussen...
Deden de mannen die het spoor volgenden van de sneeuwscooter een vreselijke ontdekking.
Ze vonden Beatriz.
Dood.
Vastgebonden aan een boom.
Geslagen.
Geschopt.
Verkracht.
En gewurgd met een touw dat rond haar hals bengelde en door de moordenaar tergend traag werd aangespannen tot het ongelukkige meisje uiteindelijk stikte.
"Het lijkt wel een primitieve Garotte," zei Felipe Granados toen hij ter plaatse kwam.
Toen zweeg hij even.
Dacht na.
"Quiero una orden de arresto contra Manuel Torres. Enseguida" (Ik wil een arrestatiebevel tegen Manuel Torres. Onmiddelijk)! Beval hij meteen.
Maar Elvira wist te melden dat Manuel die ochtend onverwacht had uitgecheckt.
Felipe vloekte.
"Alle manschappen paraat op de luchthaven, controleposten langs de wegen, grensovergangen, en verwittig het hoofdbureau in Buenos Aires.
Ik wil die smeerlap in de boeien zo snel mogelijk!"
Ronny was aangedaan door de dood van Beatriz.
Die toch al een poosje bij hem in dienst was.
En van wie hij erg tevreden was.
Altijd goedlachs.
Altijd vriendelijk.
Wist de gasten op hun gemak te stellen.
Hij wist ook hoezeer Sarah met haar overeen kwam.
"Sarah," dacht hij.
"Hoe moet ik haar dit vertellen?"

De volgende dag mocht Sarah naar huis.
Daar vertelde hij haar het vreselijke nieuws.
Sarah was in schock.
"Manuel Torres zit hier achter.
Omdat Beatriz en ik hem een lesje wilden leren".
Sarah vertelde over hoe hij haar probeerde te chanteren.
Hij wist dat Gabriel en ik elkaar regelmatig afspraken beneden in de kelder".
Sarah boog het hoofd, uit schaamte.
"Om seks te hebben.
Ik ben verliefd op Gabriel.
Hij heeft mijn hart gestolen".
Toen herwon Sarah haar trots en rechtte ze terug haar hoofd.
"Aan hem wilde ik mijn lichaam schenken".
Ze keek Elvira aan.
"Aan hem ja.
Niet aan die klier van een Torres.
Die al vanop de luchthaven in Madrid als een geile kikker mij zat uit te kleden met zijn kille ogen.
Die vrouwen ziet als een lustobject.
Die me wilde VERKRACHTEN!
Ja!
Dat wilde hij.
Hij wilde mijn lichaam.
Niet wie ik was.
Hij wilde mijn lijf aan zich knechten.
Wat ik wilde.
Was voor hem niet belangrijk.
Die man is gestoord.
En hier lopen nog gestoorden rond".
Nu keek ze naar Juan Cortez.

"Wat Gabriel zoal deed in de straten van Buenos Aires.
Was erg ja.
Dat beseft hij ook.
Hij kreeg een nieuwe kans.
voldeed aan de voorwaarden daarvoor.
Werk hebben.
En dat werk houden.
Daarvoor.
Doorstond hij de tirannie van die vetzak van een kok daar.
Ja Juan Cortez. Ik heb het over jou.
En de vernederingen van de bazin hier.
In een kruipkot moeten slapen met Alfredo Chang als chaperon.
Van 's ochtends tot 's avonds moeten werken.
Nauwelijks buiten mogen.
Nauwelijks vrijaf krijgen.
Om de haverklap uitgescholden worden.
Dat kon ik niet verdragen.
Ik gaf hem waar hij zo naar verlangde.
Een vriendelijk woord.
Een lieve lach.
Iets om te drinken.
Een knuffel.
Een kus.
Ik zag hem openbloeien.
Ik voelde zijn liefde.
En ik werd gewaar.
DAT MIJN LICHAAM SMEEKTE OM MEER!

Beatriz en ikzelf.
Waren de enigen die om hem gaven.
Bijna was hij mij kwijt.
Nu moet hij horen dat Beatriz er niet meer is.
Maar krijgt hij de kans om dit alles te verwerken?
Nee.
Weer slavenarbeid.
Weer verwensingen en beledigingen".
Sarah zweeg.
Keek weer naar Elvira.
"Als je me buiten wil Elvira.
Als je mij, die franke moeial uit België weg wil.
Dan moet je het maar zeggen.
Het kan me niet schelen.
Maar weet.
Gabriel gaat met me mee.
Hoe ik dat voor elkaar krijg, dat weet ik niet.
Maar ik laat die jongen niet in de steek.
Beatriz zou het ook zo gewild hebben.
Ze steunde me toen ik vertelde over mijn gevoelens voor Gabriel.
Ze was blij met mijn oprechte liefde voor hem.
En hoe dat een positieve invloed had op Gabriel".

Elvira zweeg.
Zuchtte diep.
"Nee", zei ze.
"Je hoeft niet weg te gaan Sarah.
Ik ga weg.
En Juan ook.
We beginnen een nieuw leven.
Je nonkel en ik zijn uit elkaar gegroeid.
Ik besef.
Ik was geen gemakkelijke bazin voor jullie.
De problemen tussen Ronny en mezelf werkte ik uit op jullie.
Dat was fout.
Het was ook fout om met Juan aan te pappen voor de neus van Ronaldo.
Om hem te bedriegen onder hetzelfde dak.
Met een man die hij elke dag tegenkwam.
En die hij zijn loon uit betaalde.
Wat Gabriel betreft.
In onze ogen is hij een straatjoch dat niks te zoeken heeft in een hotel dat standing wil uitstralen.
Zo iemand komt in onze zaak dan ook niet binnen.
Maar Ronaldo, die mag nu doen wat hij wil.
We wensen jullie het allerbeste.
Oh Ronaldo...
Stuur ook condoleances in mijn naam naar de familie van Beatriz"...

Daarna vertrokken Elvira en Juan.
Het bericht kwam dat Manuel Torres van een vliegtuig dat vertrekkensklaar stond met bestemming Buenos Aires werd geplukt.
Hij werd op dit moment verhoord in het bureau van de Policia Federal in Ushuaïa.
Die avond na de dienst hielp Sarah Gabriel om zijn spullen van het kleine slaapvertrek in de kelder te verhuizen naar... HAAR KAMER!Sarah en Gabriel lagen in bed.
Het meisje klampte zich aan Gabriel vast.
Huilde.
Om Beatriz.
"Dat ze dit niet meer mag meemaken," snikte ze.
"Ik mis haar zo Gabriel.
Het doet zo'n pijn.
Het besef dat ze er niet meer is...
DOET GODVERDOMME ZO'N PIJN!!!"
Gabriel kuste haar.
Streelde haar lange blonde haar.
Hij wist nu al dat Sarah hem die nacht niet meer zou loslaten.
Dat ze bescherming zocht in zijn armen.
De warmte wilde voelen van zijn lichaam.
Geen seks.
Geen oplaaiende passie.
Gewoon bescherming.
Troost.
Het verdriet om de dood van Beatriz zat te diep.
Sarah dacht aan de nachten die ze op deze kamer samen met Beatriz doorbracht.
Aan die heerlijke klets en vertelmomenten.
"Beatriz", fluisterde Sarah zacht.
"Ze hoopte om ooit naar Buenos Aires te kunnen gaan.
Om daar de liefde van haar leven te vinden.
Gelukkig te kunnen zijn als wie ze was.
Het mocht niet zijn.
Het was maar een eenvoudige droom.
Toch...
Mocht het niet zijn".
Die gedachte kwelde Sarah enorm.

Een week later werd Beatriz begraven.
Haar familie wilde niets meer met haar te maken hebben zo bleek.
Omdat ze lesbisch was.
De geruchtenmolen had de ronde gedaan dat Sarah in Ushuaïa in een café was gezien met een ander meisje.
Dansend en kussend.
Geruchten die eerdere geruchten in de ogen van de conservatieve dorpsbewoners alleen maar bevestigden.
En die haar familie in verlegenheid brachten.
Toen agenten van de Policia Federal bij José Guzman aanbelden om het tragische nieuws te melden zei hij vlakaf "No tengo hingana hija màs, que ella debe arder en el infierno" (ik heb geen dochter meer, dat ze mag branden in de hel).
Het zag er naar uit dat Beatriz Guzman, 22 jaar oud.
Een haast anonieme begrafenis zou krijgen op het kerkhof van Ushuaïa.
Maar dat was zonder Ronny en Sarah gerekend.
Niet alleen zouden al haar collega's haar de laatste eer bewijzen.
Ronny wist zelfs enkele vaste klanten te overtuigen om de begrafenis van Beatriz bij te wonen
De kerk zat niet vol. Maar er was toch volk.
Sarah liep naar het spreekgestoelte.
Ontvouwde een blad papier.
Het was, tragisch genoeg een brief die Beatriz schreef de nacht dat Sarah ontvoerd werd en in de bergen op het nippertje van de dood werd gered.
Beatriz had het moeilijk gehad die nacht.
Ze schreef haar verdriet van zich af.
Denkende dat ze haar lieve kamergenote.
Het lieve blonde meisje uit België waarmee ze op korte tijd zo'n hechte band mee opbouwde.
Nooit meer zou terugzien.
Schreef ze een afscheidsbrief.

Sarah vond de brief tussen de spullen van Beatriz.
Huilde zeker een uur toen ze hem las.
Maar besloot, hoe moeilijk het ook zou wezen.
Om hem toch voor te lezen, bij wijze van afscheid.

Mi Querida amigo, mi hermana.
Ik zit hier in de warme kamer.
Maar mijn gedachten zijn bij jou.
Aan de doodsangst die je meemaakte of misschien nog altijd meemaakt.
Aan de kou die je getormenteerde lichaam gijzelt en verlamd.
Aan je laatste gedachten die door je hoofd spoken als je belager het leven uit jou frêle lichaam wil slaan, schoppen, of erger.
Mi hermana.
Is het leven voor jou nu al voorbij?
Ik kan het niet geloven.
Ik hoor de vraag door mijn hoofd weerklinken.
Waarom?
Waarom?
Waarom jij?
Zoveel klootzakken, smeerlappen en egoïsten op de wereld.
En jij, die zo warm en liefdevol was.
Wordt zomaar weggerukt.
Je dromen stukgeslagen.

Mi hermana, lieve zus.
Ik hoop.
Dat de hemel bestaat.
Een mooie plek vol liefde en vrede.
Waar eeuwige rust heerst.
Dat heb je wel verdient.
Als je daar bent, geef een teken.
Want dan, alleen dan.
Kan ik met een gerust gemoed slapen gaan..

Adios querida hermana.

Sarah staarde voor zich uit.
Tranen liepen over haar wangen.
Gabriel stond recht, nam haar hand en begeleide haar naar haar plaats.
Hij woelde zacht door haar mooie blonde lokken.
Reikte haar een zakdoek aan.
Na de rouwdienst werd Beatriz ten grave gedragen.
Sarah stond voor de kist.
Legde de brief erop.
Alsook een prachtige rode roos.
"Adios hermana,", fluisterde ze stilletjes.
Meer kon ze niet uitbrengen.
Ze keek toe hoe de kist in het graf neerdaalde.
Gabriel stond achter haar.
Nam haar handen vast.
Trok haar dicht tegen zich aan.
Hoorde hoe ze huilde met lange diepe snikken.
Ronny stond naast haar.
"Beatriz heeft weinig liefde gekend Sarah", zei hij.
"Maar in jou vond ze toch een lieve vriendin.
Die haar leven opfleurde.
Koester die mooie gedachte zusje".

Het koste Sarah veel moeite om de plotse dood van Beatriz te verwerken.
Maar de liefde van Gabriel en de steun van Ronny hielpen haar wel.
En er was veel werk in het hotel.
Dat hielp haar om de sombere gedachten te verjagen.
Zo gingen de maanden voorbij.
Eer ze het goed en wel besefte.
Zaten de drie maanden die ze er zou doorbrengen er alweer op.
"Terug naar huis".
Het was zo raar, na wat ze hier allemaal doormaakte.
Terug naar dat saaie leventje.
Studeren.
Op kot.
Die oppervlakkige kotfeestjes, die vriendinnen die alleen maar over mode, hun vriendjes en de moeilijke examens konden praten.
Die kleine zorgen verzonken in het niets met wat ze hier in Vuurland allemaal meemaakte.
Maar vooral.
Ze wilde geen afscheid nemen van Gabriel!De gedachte alleen al gaf haar een stevige knauw in het hart.
En ja.
Gabriel had het er ook moeilijk mee.
Op een dag stond ze in de tuin voor zich uit te staren.
Ze had haar sigaret uitgeduwd en liep in gedachten verzonken over de verse sneeuw de tuin in.
Ze zag de skiërs van de steile hellingen naar beneden suizen.
Ze keek naar de kerselaar die voor haar stond.
De zon scheen.
Voelde warm aan op haar huid.
Het voelde zo heerlijk aan.
Zo lente achtig.
Ze keek naar de kerselaar.
En zag een bloesem.
Eentje maar.
Een kleintje.
Een kleine roze bloem die ontluikte.
Badend in de zon.
Een mooie jonge bloem in een witte winterse omgeving.
De lente hing in de lucht.
Lente in Vuurland.
Het leek zo onwaarschijnlijk.
Het was midden september.
In België was het bijna herfst.
De bladeren zouden vallen.
Grijze luchten.
Hier voelde ze een vleugje lente.
Raar.
Ze voelde haar hart bonzen.
Het bloed stromen.
Ze besefte dat ze hier leefde!
Vooral toen Gabriel zijn armen om haar heen sloeg.
En haar zacht achter het oor kuste.
"Querida Sarah mia." Fluisterde hij in het oor.
"Mira, Gabriel.
La primavera Gabriel.
Las flores, el sol, las hojes jovenes".Ze draaide zich om.
Kuste hem teder.
"Querida Gabriel," zei ze.
Terwijl ze hem in de ogen keek.
"Mi decion està tomada.
Me quedaré aqui, contigo.
PARA SIEMPRE. (Ik heb mijn besluit gemaakt. Ik blijf hier bij jou... VOOR EEUWIG)""En je studies in België dan?" Vroeg hij.
Je familie?
Je vrienden"?
"Nee Gabriel", zei ze zelfverzekerd.
"Ik weet.
Het zal niet makkelijk zijn.
En ik zal stuiten op veel onbegrip.
Maar mijn besluit staat vast, en niets kan mij ervan afbrengen.
Ik blijf bij jou lieve schat.
Niets...
KAN MIJ NOG VAN JOU SCHEIDEN!"

En zo geschiedde.
Sarah bleef in Vuurland.
Werkte in het hotel van haar nonkel.
Om zo geld bijeen te sparen.
Geld voor haar studies.
Ze zou hier voor vertaler-tolk studeren.
Maar vooral.
Ze was voor altijd samen met Gabriel.

HAAR GABRIEL!!!!