Zomaar een ontroerend Kerstverhaal (slot)

24 december.

Op de valreep voor kerstavond.
Filip en Cathy reden naar de kust
De weg was gelukkig goed berijdbaar.
Filip begon het gaspedaal zelfs al stevig in te duwen.
Hij keek even opzij.
Cathy glimlachte.
"Mon Amour". Fluisterde ze zachtje.
Zijn hart voelde warm aan.
Toch was dat gevoel van diepe tristesse diep aanwezig.
Cathy.
Zijn lieve Cathy.
Het eerste meisje die hij ooit echt liefhad.
Het enige meisje waarmee hij ooit een echte relatie mee had.
Niet zomaar even voor de fun.
Maar een echte en hechte relatie.
Over het jaar schreven ze zelfs brieven naar elkaar.
En ontmoetten elkaar zelfs in de weekends.
en net zij.
Moest afscheid nemen van het leven.
Dit....
Raakte hem heel diep.

Hij dacht aan zijn ouders en familie.
Hoe zouden ze op haar reageren.
Ze vonden het vreemd.
Hun zoon die ineens meldde dat hij iemand had leren kennen.
En dat hij die 'iemand' graag aan hen wilde voorstellen op kerstavond.
Filip verliet de snelweg.
Arriveerde in het plaatsje Wulpen.
Op een vijftal kilometer van de zee.
Een klein polderdorpje.
Hier bracht hij zijn jeugd door.
In een prachtige boerderij.
Moeder liep meteen naar buiten als ze zijn busje op het erf zag rijden.
Hij verzaakte aan al die dure firmawagens.
En hield het op zijn 15 jaar oude busje dat hij ooit tweedehands kocht.
Dat had al veel reizen meegemaakt.
Met de surfplank op het dak.
"Mor es dat nu joen lief vriendinnetje?" Zei moeder.
"Welgekommen meisje, welgekommen!"
Het werd gezellig.
Zoals kerstavond altijd gezellig was ten huize Desoete.
Filip was in zijn nopjes.
Zoals hij zich voelde in zijn kindertijd.
Het haardvuur knetterde.
Er werd een CD met kerstmuziek opgelegd.
En het geurde naar heerlijke kalkoen.
Kalkoen van eigen kweek die door moeder eigenhandig werd geslacht, gepluimd, gereinigd en klaargemaakt met haar eigen heerlijke vulling van appeltjes van de appelboom, rozijnen en gegarneerd met stukjes mandarijn.
Filip en Cathy genoten.
Moeder had iets te melden.
"Ik had gisteren 'Nonkel William' aan de telefoon.
Hij zal niet alleen zijn als hij morgen komt voor het familiediner.
Hij heeft iemand leren kennen".
Filip lachte.
"Nee... Nonkel William eindelijk van 't straat.
Wie had dat nu gedacht"?
'Nonkel William" was de broer van Filips moeder en de eeuwige vrijgezel van de familie.
Woonde sinds jaar en dag op Tenerife waar hij aan de kost kwam als hotelemanager.
Hij leefde er als een bon-vivant en was een notoir rokkenjager.
Maar nu leek hij toch al een poos een vaste relatie te hebben.
En hij wilde zijn vriendin voorstellen aan zijn familie in België.
Natuurlijk was dit nieuws het gespreksonderwerp van de avond.

Na een heerlijke maaltijd had Cathy behoefte aan wat frisse lucht.
Filip haalde haar jas en samen liepen ze naar buiten.
Het sneeuwde.
Voor het eerst hier.
Aan de kust sneeuwde het maar zelden.
Lag er in het binnenland een goed pak.
Aan de kust bleef het meestal groen.
Zo waren de mensen het er gewoon.
Nu was het even anders.
En dan op kerstavond.
Samen wandelden ze naar buiten
Hoorden de koeien loeien in de stal
Cathy keek Filip aan.
Een traan in haar ogen.
"Het doet pijn lieverd.
Nu al afscheid nemen van het leven.
Ik had zo graag gebleven.
Zeker nu.
Nu ik je teruggevonden heb".
Ze omhelsde hem.

"Merci.
Schatje".
Hij knuffelde haar.
Dan liet hij los.
Ze bukte zich.
Nam wat sneeuw en gooide het in zijn gezicht.
"Deugniet". Zei hij.
Ze stoeiden op het erf.
Cathy's ogen straalden.
Niets was wat het leek.
Ze had pijn.
Voelde zich zwak.
Maar hield zich sterk.
Voor Filip.
Haar Filip.
Met wie ze de kerstdagen mocht doorbrengen.
Na een kwartiertje stoeien in de sneeuw gingen ze naar binnen.
Net op tijd voor het dessert.
Natuurlijk lag er kerststronk of 'buche de noël' op het bord.
Waarna er nog werd nagepraat met warme koffie en een lekker digestiefje.

De volgende dag kwam de familie druppelsgewijs naar binnen.
Het nieuws van 'Nonkel William' en zijn vriendin was natuurlijk het gespreksonderwerp.
Iedereen was benieuwd naar wie ze was.
"Het is een Zuid-Amerikaanse'" zei Tante Frieda.
"Toch geen bruin zeker"? Reageerde Nonkel Freddy die niet vies was van een racistische opmerking meer of minder.
"Zo precies of onze eigen vrouwen zijn niet goed genoeg".
Bij die woorden keek hij nijdig naar Filip en Cathy.
Filip kookte van woede.
Nu wist hij weer waarom hij liever niet aanwezig was op het jaarlijkse kerstdiner van de familie.
De champagne werd ontkurkt, de glazen gevuld.
Er waren hapjes.
Moeder werd bijgestaan door Tante Frieda en Tante Katrien bij haar werk in de keuken.
"Is er iets wat ik kan doen"? Vroeg Cathy met een lieve glimlach.
"Mobaneint joengsje", riep Tante Katrien.
"We trekken wiender uzze plan wel wi".
Tom, één van Filips neven kwam binnen.
"Mo, eje ghie ook e mokke"? Vroeg hij.
"En toen nog zo e snelle".
Hij gaf zijn neef een knuffel.
Het gebeurde niet vaak dat Tom ook kwam.
Hij woonde immers in Amsterdam en had een drukke baan in de reclame.
Maar toch slaagde hij erin om eens over te komen samen met Geertrui zijn vriendin.
Een ravissante blonde Hollandse.
Het klikte meteen tussen Geertrui en Cathy.
Filip zag het graag gebeuren.
Wat was hij blij dat zijn favoriete neef er eens bij was.
Toch één iemand met wie hij eens een deftig gesprek kon voeren.

Dan ineens een stem.
"William es doar, William es doar"!
Alle hoofden draaiden naar de deur.
William Legein kwam binnen.
Een grote gezette man met grote zwarte hoed, lange zwarte regenmantel, zwarte broek en glimmende zwarte schoenen.
"Goeiendag ollemolle en vor iedereen NE ZALIGEN HOOGDAG!"
Hij had een stem als een klok, wanneer hij sprak werd het meteen stil.
Naast hem stond een vrouw.
Iets kleiner dan hij, maar toch nog groot.
Zeker voor een vrouw.
Ze had lang zwart haar, donkere ogen en ze droeg een prachtig stijlvol kleed onder haar dikke mantel.
Ze was een eind in de vijftig, maar ze mocht er nog best wezen.
Ineens trok Cathy grote ogen.
"Maman!!!" Riep ze uit.
"Maman! C'EST TOI?"
De dame keek in haar richting
"Ca alors"! Klonk het.
"Ma fille! Ma petit fille!!
Mijn lieve dochter, wat doe jij hier mijn kind".
Cathy vloog haar in de armen.
Een ontroerend weerzien.
In de woonkamer van Filips ouders.
In het bijzijn van de hele familie langs moeders kant.
Moeder en dochter keken elkaar aan.
"Ik ben zo blij je te zien lieverd". Zei ze.
Toen de emoties bekoeld waren vertelde Cathy over het plotse vertrek van haar moeder.
Het was een ietwat vreemd verhaal.
Louise Cordon keerde na een mislukt huwelijk met een brute Colombiaan met losse handjes terug naar België waar ze haar dochter Cathy alleen grootbracht.
Maar ze verlangde opnieuw naar het zonnige Zuid-Amerika.
Eens haar dochter op eigen benen stond keerde ze terug.
Maar kwam na heel wat omwegen in Tenerife terecht waar ze recensies schreef voor een Spaanstalige reiswebsite.
Daar leerde ze dan William kennen, op wie ze stapelverliefd werd.
Zo zag ze uiteindelijk haar dochter met wie het contact verwaterd was door elk hun drukke bezigheden terug.

Tuurlijk hadden moeder en dochter heel wat bij te praten.
Na veel gebabbel over koetjes en kalfjes in de zetel met een glaasje champagne.
Biechtte Cathy op dat ze terminaal ziek was.
Louise verbleekte.
"Mais... Mon couer!
Dis moi c'est pas vrai". Zei ze, terwijl ze naar adem hapte.
"De dokters zeggen dat verder behandelen zinloos is". Zei ze.
"Mon couer! Je reste chez toi.
Ik blijf bij jou, tot op het einde.
Dat ben ik je wel verschuldigd.
Oh lieve Cathy, waarom toch"?
Aan tafel werd er weer honderduit gepraat.
Cathy had inmiddels ook Filip voorgesteld aan haar moeder.
Die nam hem even apart.
"Ik zie.
Dat je mijn dochter gelukkig maakt", zei ze met haar herkenbare accent en rollende R die verraadde dat ze oorspronkelijk Franstalig was.
"Heeft ze je het al verteld"? Vroeg Louise.
"Ja". Zei hij zacht.
We kennen elkaar nog van vroeger, maar sinds een week pas vonden we elkaar terug.
Ze wilde haar laatste kerst samen met mij doorbrengen.
En kijk.
Nu is ze uiteindelijk verenigd met haar moeder.
Ze is gelukkig.
En dat geeft me een goed gevoel.
Ook al doet het pijn te bedenken dat ze er weldra niet meer zal zijn".

Dan gingen Filip en Cathy weer even een luchtje scheppen.
Ze zei dat ze het benauwd kreeg.
Ze sloeg haar armen om hem heen.
"Voel je je niet goed Cathy"? Vroeg hij bezorgd.
"Nee". Zei ze.
"Alles draait.
Ik kan amper op mijn benen staan.
Ze werd kortademig.
"Ik breng je naar mijn kamer". Zei Filip.
Daar legde hij haar op bed.
"Mijn morfine". Zei ze.
Hij haalde een koffertje uit haar reiskoffer en opende het.
Niet veel later drukte hij op haar aanwijzingen een shot morfine in haar aderen.
Dan werd ze rustig.
Ze strekte haar armen.
Filip deed zijn schoenen uit en ging bij haar op bed liggen.
Ze omhelsde hem.
Hij voelde hoe haar ademhaling steeds rustiger werd.
Steeds trager.
Tot... Ineens.
Hij voelde hoe haar grip verslapte.
Ze ademde niet meer.
"Verdomme!
Cathy!!!
CATHY!!!"
Hij legde haar op haar rug.
Een glimlach sierde haar lippen.
Hij legde zijn handen op haar frêle schouders.
En schreeuwde het uit.

NEEEEEEEEEEEE !!!!!!!

Cathy was overleden.
Ze had zich sterk gehouden.
Hoewel ze haar krachten voelde afnemen.
De pijn was niet te harden.
Zelfs niet met morfine.
Ze gaf hem aanwijzingen.
Zonder het te weten diende hij Cathy een te hoge dosis toe.
Eindelijk voelde ze die pijn die haar zo afpeigerde afnemen.
Haar lichaam dat werkelijk kapotgevreten was door die kanker vond eindelijk rust.
Ze omhelsde haar grote liefde.
Haar eerste echte, en ook enige echte liefde.
Klampte zich aan hem vast.
Voelde zijn lichaamswarmte.
En nam zo afscheid van hem.
EN VAN HET LEVEN!
Filips moeder kwam kijken wat er gaan de was.
Ook Louise liep de trap op
Hij vertelde wat er gebeurd was, en hoe ze eraan toe was toen hij haar een week eerder ontmoette.
Hij viel huilend in de armen van zijn moeder.
Louise liep de kamer in en knielde voor het bed waarin haar dochter lag.
32 jaar werd ze.
Cathy Rodriguez.
Passionele meid die leefde met volle goesting.
Met pure hartstocht.
Zo ging ze ook voor haar Filip.
Die ze uiteindelijk in de laatste week terugvond en terugwon.
Samen met hem beleefde ze haar laatste kerst.
In zijn armen blies ze haar laatste levensadem uit.
Dan werd het zwart voor haar ogen.
Ze zag een licht.
Een fel licht.
Kinderen stonden haar op te wachten aan het einde van dat licht.
Die kinderen die ze tot het laatst verpleegde.
Aan wiens sterfbed ze stond.
Ze toonden hun liefste glimlach.
Het aardse leven was voorbij.
Er was alleen nog eeuwige warmte en geluk.

Een week later werd ze gecremeerd in intieme kring.
Zo wilde ze het.
Zo had ze het laten vastleggen in haar laatste wilsbeschikking.
Alleen haar moeder, Filip en enkele van haar goede vrienden waren erbij.
Alsook twee collega's van haar.
Die haar nauw aan het hart lagen.
Haar asse werd in zee uitgestrooid.
Filip hield de urne vast.
Drukte die tegen zijn hart.
"Vaarwel Cathy.
Ik laat je gaan.
Voorgoed.
Maar de warme herinneringen aan jou.
Die koester ik in mijn hart.
Nadat hij de asse uitstrooide omhelsde Louise hem.
"Bedankt.
Dat je bij mijn dochter was in haar laatste momenten". Zei ze snikkend.
Ook zijn nonkel nam hem vast.
"Gie ziet ne goeie joeng". Zei hij in het West-Vlaams.
Dan drukte hij zijn neef tegen de borst.
Terwijl hij vocht tegen de tranen.

Sindsdien.
Kijkt Filip heel anders naar Kerstmis.
En naar het leven.
Een maand na het overlijden van Cathy gaf hij zijn job op.
Hij verkocht zijn appartement en haalde al zijn geld van zijn spaarrekening.
Hij kocht een huisje aan de opaalkust.
Vlak bij de zee.
Dat renoveerde hij eigenhandig.
En begon er een surfers B&B.
Niet veel later leerde hij een nieuwe liefde kennen.
Hildegard, een jonge vrouw uit Duitsland.
Die er vaak over de vloer kwam.
Ze ruilde eveneens haar bestaan als administratief bediende in het plaatsje Rothenburg Ob Den Tauber om voor een nieuw leven aan de zijde van Filip.
Maar op zijn bureau met zicht op de zee en de prachtige natuur van de Opaalkust.
Stond een prachtige foto van Cathy.
Zoals ze was.
Met haar lieve glimlach.
En haar stralende ogen.
Dan dacht hij even terug.
Aan die ene kerst, die zijn leven veranderde.