Winter in Vuurland 7

Het was donker en koud diep in de bergen van Vuurland.
Het sneeuwde hard.
Geen zinnig mens zou het nu wagen om zich in dit onherbergzame stuk van Argentinië te wagen.
Toch liep een man met zelfverzekerde stap door de bossen.
Langs de steile hellingen en de verraderlijke rotspartijen.
Het was de gezochte serieverkrachter 'Pancho El Violador'.
Hij was op zoek naar een prooi.
En die vond hij.
Het werd Sarah.
Ze was bang.
Machteloos.
In de greep van een genadeloze verkrachter.
Hij had, zo kon ze duidelijk zien.
Een heel artisanaal van messen mee.
En ook een holster met een geweer.
Hij zei niks.
Stapte stug door.
Waarheen?
Sarah had er het raden naar.
"Ik kom hier nooit levend weg", dacht ze.
"Het is afgelopen."
Oh God, laat het snel voorbij zijn.
Alstublieft".
Midden in het diepe bos, aan de rand van een angstwekkend diep ravijn gooide hij Sarah met een smak op de grond.
Gelukkig brak de sneeuw haar val.
Maar tijd om te bekomen had ze niet.
Hij trok aan haar haren.
Nu zag ze zijn gezicht.
Hij had een lange ruwe baard.
Waar ijspegels aanhingen.
Borstelige wenkbrauwen.
Hij droeg een dikke jas met kap die afgewerkt was met bont.
Hij duwde haar tegen een boom.
Maakte zijn gulp los.
Had een erectie.
In die kou.
Sarah vroeg zich af hoe het mogelijk was.
Want de koude wind ging door merg en been.
Hij voelde tussen haar benen.
"Lo que un coño muy delicioso" (Wat een lekker poesje), zei hij met een huiveringwekkende stem.
Hij tilde haar rok op en trok brutaal haar slip uit.
"Te llevaré bueno y duro. Entonces déjame muriendo lentamente. (eerst neem ik je lekker hard. Daarna laat ik je langzaam sterven).
Hij hield haar bij haar polsen die hij hard tegen de koude harde boomstam duwde.
Hij grijnsde en zoende haar in haar hals.
"Tienes medo? Puta" (Ben je bang? Hoer). Vroeg hij.
"Dat is wat jullie wijven zijn?
Allemaal hoeren".
Hij wilde haar penetreren.
Maar dan...

"AAAAAUUUWW!!!!!" 
Weerklonk het plots in het dichte bos.
Sarah liet in een reflex haar voet keihard neerkomen op zijn enkel.
'Pancho' schreeuwde het uit van de pijn.
Hij loste zijn greep op haar armen.
Sarah maakte daarvan gebruik om hem keihard in het gezicht te meppen.
Hij viel achterover.
Sarah vluchtte.
Zonder slip.
Ze had enkel haar werkkledij aan, bestaandde uit elegante doch stevige schoenen, een rok tot iets onder de knie, een blouse en een gilet.
Daarboven droeg ze een dikke vest die ze aandeed als ze buiten even ging roken
Sarah liep.
Het was duidelijk dat de schoenen die ze droeg niet geschikt waren voor de glibberige besneeuwde ondergrond.
Ze klampte zich vast aan de bomen.
De ondergrond was stijl, wat verder ging het over in een diepe afgrond van wel dertig meter diep.
Ze klom naar boven.
Er was een soort pad.
Daarover liep ze
Zo ver mogelijk van Pancho.
Die ze hoorde vloeken en tieren.
Ze had zijn enkel goed geraakt.
Net zoals ze Manuel Torres goed had geraakt.
Dat hoeft u niet te verwonderen, daar Sarah aan Karate deed.
En dat deed ze zelfs heel goed.

Sarah liep door de ijzige kou.
De sneeuw blies in haar gezicht.
Floot in haar oren.
Ineens leek het of ze een kreet hoorde.
Een langgerekte kreet.
Het leek wel een doodskreet.
"Pancho"? Dacht ze?
"Zou hij uitgegleden zijn en in de ravijn gevallen?
Net goed.
Eigenlijk verdient hij niet  beter."
Maar waar was Sarah?
Hoe raakte ze terug in Hotel Rosita.
Ze liep verder.
Wie weet had ze die kreet maar ingebeeld.
Een uur lang liep ze.
Zonder echt te weten waarheen.
Dan hield ze op.
Nu maakte de koude zich meester van haar lichaam.
Het was nu echt hard aan het sneeuwstormen.
Sarah was bang.
"Ayùdame!" Riep Sarah.
"Ayùdame por favor!!! (Help me alstublieft)
Sarah hapte naar adem.
Ze zocht beschutting achter een boom.
Nu was ze veilig voor de gure ijzige wind.
Maar niet voor de alom tegenwoordige kou.
Het vroor tot min vijftien.
Sarah zette zich neer.
"Ik ben verloren." Zei ze.
"Mama, papa. Tim mijn lieve broer.
Nonkel Ronny, Elvira.
Beatriz.
Ik zal hen nooit meer weerzien.
Gabriel...
Lieve Gabriel.
Sorry schatje.
Dat ik je nu al moet achterlaten.
Sorry allerliefste jongen".
Het waren haar laatste gedachten.
Toen.... Werd het zwart voor haar ogen.

In Hotel Rosita was de paniek compleet.
Ronny dacht meteen aan de beruchte 'Pancho' toen Elvira hem vertelde dat Sarah verdwenen was.
Gabriel barstte in huilen uit.
"Het is mijn schuld", zei hij.
"Ik had bij haar moeten blijven".
"Nee", zei Elvira.
"Sarah moest maar mee naar binnen gaan.
Wat kan zo'n armoedige opdonder als jij haar nu gaan helpen".
"Hier heeft niemand schuld aan"! Reageerde Ronny boos.
"Wat nu telt is dat Sarah levend teruggevonden wordt.
We moeten de politie waarschuwen".
Ondanks de vrees dat ze niet zouden komen opdagen met dit gure stormweer.
Kwam de Policia Federal toch ter plaatse.
Een man in opzichtig uniform liep met stevige tred op Ronny af.
"Commandante Felipe Granados!" Stelde hij zichzelf voor.
"Ik ben meteen ter plaatse te komen omdat deze verdwijning zeer onrustwekkend is.
Pancho heeft al een tijdje niet meer toegeslagen.
En dat maakt het des te verontrustender.
Als hij zich een poosje koest heeft gehouden, dan gaat hij altijd veel beestachtiger te keer.
Telkens er een tussenpozen van meer dan één maand is bij het maken van een nieuw slachtoffer.
Dan wordt de ongelukkige vrouw steeds op beestachtige wijze gedood.
De laatste keer was zijn slachtoffer amper 16.
We hebben alle redenen om snel in te grijpen.
Storm of geen storm.
Mijn mannen kennen het gebied.
Pancho is taai, maar zelfs deze gure wind moet hem parten spelen.
Dat moeten we uitspelen.
Het is Sarah haar enige kans om te overleven!!"

Meteen trokken de mannen de bergen in.
Te voet.
Met sneeuwscooters.
Sommigen zelfs met langlaufski's.
En van toen men vaststelde dat de wind begon te luwen ging er ook een helikopter de lucht in.
Er werden ook speurhonden ingezet.
Die hadden een spoor.
Vonden Sarah.
Ze was buiten bewust zijn.
Maar ze ademde nog.
"Elviar el helicoptero aqui, rapido!" Weerklonk de haastige oproep over de radio.
Die kwam gelukkig snel ter plekke.
Sarah werd in aluminiumfolie gewikkeld en op een brancard gelegd.
Ze was er erg slecht aan toe.
Hadden ze haar een kwartier later gevonden, dan was ze vast al overleden.
In een rush werd Sarah naar het ziekenhuis in Ushuaïa gebracht.
Ronny werd op de hoogte gebracht en reed er meteen heen.
"Haar toestand is stabiel." Zei de dokter.
Maar ze is er nog buiten bewust zijn.
Ze heeft veel geluk gehad", besloot de dokter.
Ze werd niet verkracht.
Noch op een andere manier gemolesteerd.
Het is een mirakel hoe ze uit de klauwen van Pancho wist te ontkomen".
Dat verbaasde ook Felipe Granados toen hij ter plaatse kwam.
"Waarschuw mij meteen als de 'señorita' bij kennis is", beval hij.

Ronny waakte bij het ziekbed van Sarah.
"Ik dacht dat ik je kwijt was meisje," snikte hij.
"Lieve Sarah.
Lief nichtje.
Hoe had ik dit thuis moeten vertellen?
Dat jij er niet meer zou zijn."
Even later kwam Sarah langzaam bij bewust zijn.
"Waar ben ik?" Vroeg het meisje.
"In het ziekenhuis", zei Ronny.
"Geen angst, ik ben bij je."
"Waar is Pancho? Ik vluchtte, maar het leek of ik geschreeuw hoorde.
Maar ik liep verder, uit angst.
Was bij... Ravijn."
"Rustig maar kindje", zei Ronny.
"Hij kan je geen kwaad meer doen nu.
Hier ben je veilig".
Niet veel later kwam Felipe Granados de kamer binnen.
Sarah vertelde wat ze had meegemaakt.
Hoe ze werd ontvoerd, meegenomen diep de bergen in.
Hoe ze kon ontsnappen aan een brutale verkrachting en erger.
Ineens ging Felipe zijn GSM af.
"Discuelpa por favor" (verontschuldig me alstublieft). Zei hij.
Dan kwam hij terug.
"Sarah", zei hij.
"Felicidades señorita!" Zei hij.
Je hebt hem klein gekregen.
Gewoon door keihard tegen zijn enkel te schoppen en hem enkele klappen te verkopen.
De ravijn deed de rest.
De regio, en bij uitbreiding heel Argentinië kan opgelucht ademhalen.
PANCHO EL VIOLADOR ES MUERTE!!!"
Hij sloeg zijn arm om de schouder van Sarah die razendsnel opknapte.
De burgemeester van Ushuaïa kwam langs.
Met bloemen.
En een medaille.
Ook een cameraploeg kwam meteen binnenvallen.
Zo ging het de hele dag door.
Dan tegen de avond werd het weer rustig.

Sarah en Ronny hadden een lang gesprek die avond.
"Erg hé meisje. Dat ze u eerst moeten ontvoeren, dan redden en naar de kliniek brengen.
Eer ik eens kan klappen met mijn petekind en favoriete nichtje".
"Ge toont u niet veel in het hotel hé nonkel." Zei Sarah.
"Sorry dat ik het zo hard stel, maar.
Elvira die gedraagt zich als een tiran.
Zij en zij alleen is de baas. En zo te zien ook over u .
Nonkel." Zei Sarah ineens.
"Waarom laat gij zo over u lopen.
Die Elvira lijkt u gewoon te domineren.
Ze zit daar lol te trappen met die kok, Juan.
En wat ik nu zeg zal hard aankomen, ik weet het.
Maar een blinde kan zien dat er meer is tussen haar en Juan Cortez.
Maar het ergste van al is...
Hoe ze omgaat met Gabriel.
Elvira vernederd hem en dwingt hem apart te eten en beneden in een kruipkot te slapen.
Samen met Alfredo.
En Juan.
Die staat die jongen van 's morgens tot 's avonds uit te schelden."
Sarah keek haar nonkel aan.
Met die indringende smekende blik die hij zo kende.
Van toen ze nog klein was.
"Nonkel", zei ze.
"Gabriel gaat hier door een hel.
Die jongen kan elk moment breken.
Hij houdt zich sterker dan hij is.
Ik ben bang nonkel, dat hij op een dag.
Iets heel doms gaat doen".

Ronny schudde het hoofd.
"Ik weet het meisje.
Ik ben hier schuld aan.
Ik weet dat je me nauwelijks herkent.
Dat je je afvraagt waar die zelfverzekerde nonkel Ronny gebleven is.
Toen ik hier vijftien jaar geleden aanbelandde.
Alles begon zo mooi Sarah.
Elvira en ik maakten onze droom waar.
Ons eigen hotel.
Eindelijk zou ik de wereld laten zien wat ik geleerd had op de hotelschool in Koksijde.
Eerst de renovatiewerken.
We deden zoveel mogelijk zelf.
Met hulp van vrienden en familie van Elvira.
En ja.
Het moet gezegd.
Ook met de hulp van haar rijke vader.
Grootgrondbezitter in Patagonië.
Daar zat uiteindelijk het probleem.
Elvira komt uit een rijke maar zeer conservatieve Gaucho familie.
De Gaucho's, Argentijnse nomadische veehoeders. Te vergelijken met de Amerikaanse cowboys, zijn heel trots en gehecht aan hun onafhankelijkheid.
Er was veel overredingskracht nodig om haar vader vrede te laten nemen met het feit dat Elvira zou trouwen met iemand die geen Gaucho was.
Archibaldo Razon, Elvira's vader kreeg het zover dat het hotel en al het geld dat erin werd gestoken op naam van zijn dochter, met zijn volmacht zou staan.
Wat er infeite op neerkomt.
Als ons huwelijk ooit zou spaak lopen.
Dan sta ik op straat".

Ronny liet het hoofd hangen.
"Het botert niet meer tussen mij en Elvira, Sarah.
En ja.
Dat is zo sedert die Juan Cortez bij ons werkt.
Een oud schoolgenoot van haar.
Sindsdien is niets nog hetzelfde.
Alle dagen ruzie.
Ik doe niets goed.
Ik werk me uit de naad om dit hotel draaiende te houden.
De boekhouding, de administratie, dat soort dingen.
De lonen van het personeel.
Het komt allemaal op mijn nek.
Terwijl zei in het hotel met de pluimen gaat lopen.
Ja.
De afgelopen weken was ik afwezig.
Ik voelde me depressief ja.
Alles ging aan mij voorbij.
Ook jou ontvoering door Pancho".
Sarah sloeg haar arm om haar nonkels hals.
Keek hem aan.
Met die indringende blik die het meisje zo kenmerkte.
"Ge moet voor uzelf opkomen nonkel.
En als het misloopt.
Hey... Wij zijn er ook nog hé.
Pa zal u heus wel helpen hoor.
Ge kent hem.
Grote mond.
Beetje jaloers als hij was op uw hotel.
Op uw nieuw leven in Argentinië.
Maar hij heeft zo'n klein hartje.
Echt wel.
Ik ken mijn ouweheer!"

Dan ineens ging Ronny zijn GSM af.
Hij liep naar buiten en beantwoordde het gesprek.
Het was Elvira.
Met een huiveringwekkende mededeling!