De charme van een zondag.

 

Zondag.
En dan nog Pinkstezondag.
En ik ga eerlijk zijn, ik heb nog maar weinig uitgevoerd vandaag.
Mijn geliefde ging deze voormiddag achter brood en pistolets en ging daarna wandelen met onze lieve keesjes. Ik douchte mij op het gemak, at wat boterhammen en nam mijn ochtendmedicatie om me dan voor de TV te nestelen en De Zevende Dag op te zetten.
Daarna middagmaal, simpel wat boterhammen met charcuterie en kaas en dan was het tijd voor het nieuws. Daarna toe ik zag da mijn schatje sliep heb ik de TV uitgezet om ook even de ogen te sluiten.
Nu is het half vier gepasseerd en ik zit nu in de zetel met mijn laptop op schoot en ik dacht aan het feit dat het toch alweer een poosje geleden is dat ik nog wat op mijn blog schreef.
Nou laat ik het eens over ‘De charme van een zondag hebben’.

Zondag.
Die dag waarop toch zeker de helft van de mensen niet hoeven te werken. De dag waarop alle supermarkten, banken en openbare diensten gesloten zijn en waarop er in het ziekenhuis geen consultaties worden gehouden. Ook niet voor de patiënten.
Op zondag moet je geen dokter aan je bed verwachten die komt vragen hoe het met je gaat, of het zou diegene zijn die op dat moment permanentie heeft.
Maar ik heb er lang genoeg gelegen om te kunnen zeggen: zondagen in het ziekenhuis zijn saai. Gelukkig hebben veel mensen tijd om op bezoek te komen, dus meestal zag ik dan toch wel iemand. Maar dat was niet altijd mijn geliefde Christiane omdat ze één weekend op de twee moet werken.
Maar er zijn geen dokters, geen kine of logopedie. Ze komen je niet halen voor de radiologie of andere onderzoeken. Tenzij het echt nodig is. En dan nog, is het in de lange gangen van zo’n ziekenhuis saaie mies, terwijl het op andere dagen altijd wel een drukte van belang is.

Hier aan de kust merk je daar weinig van, maar afgelopen jaar bracht ik door de ziekte van Christiane haar vader meerde dagen tot zelfs weken in Zandvliet door. Een dorpje in de schaduw van de Antwerpse haven.
Daar zie je dus een hele zondag lang geen kat op straat. Enkel ’s ochtends als de plaatselijke Delhaize supermarkt open is zie je mensen die nog rap iets nodig hebben af en aan lopen. Maar ééns het over de middag is sterft het hele dorp uit.
En dat is in die hele streek zo. Wat een cultuurshock voor iemand die van de kust komt waar op een mooie zonnige zondag de auto’s in mijn straat bumper aan bumper rijden enkel en alleen om eens aan zee te zijn.
Maar in de winterperiode is het ook hier in Nieuwpoort behoorlijk rustig op een zondag. Alleen in de cafés en tearooms zit er dan wat volk, mensen die behoefte hebben aan gezelschap of die op restaurant gaan omdat ze toevallig iets te vieren hebben. Maar voor de rest is het heel rustig.
Maar aan zee is het op weekdagen in de winter nog rustiger. Dan kan je er in je bloot gat op straat lopen zoals ze hier aan zee zouden zeggen.

Een zondagse wandeling in een bos.
Heerlijk toch.

Maar nog een keer, zo’n dag heeft echt wel zijn charme.
Geen gehaast, geen gedoe. Even op adem komen.
Soms ga je eens op bezoek bij je ouders of familie, en op zo’n momenten komt er al eens taart op tafel en is de koffie vers. Soms maak je al eens een wandeling in de natuur. Maar bovenal kom je even op adem op zo’n dag.
Daarom vind ik dat de zondagsrust beschermt en in ere moet worden gehouden.
Om de zoveel keer hoor je organisaties als Unizo of VOKA pleiten om op zondag winkels of zelfs supermarkten open te houden, met als argument dat dat in onze buurlanden al jaren het geval is. Niet altijd waar, in de Nederlandse Bible Belt is alles potdicht op zondag zelfs cafés en restaurants. Dat stelde ik vorig jaar vast toen ik eens op een zondagmiddag in het stadje Goes belandde. In tegenstelling tot Vlissingen of het alom gekende Zoutelande is het daar zo dood als een pier. Om iets te vinden dat open was moest je al enige kilometers verder rijden tot in Yerseke, gekend voor zijn mosselen. Ja die mosselschuren zijn wel open op zondag om er de vele toeristen – waaronder heel wat Belgen – te ontvangen.
Maar toch, ik vind dat winkelpersoneel en anderen die nu op zondag thuis zijn moeten kunnen blijven genieten van hun vrije zondag. Vaak de enige dag waarop ze tijd kunnen maken voor hun gezin en hun partner.
En trouwens, moe dat eigenlijk allemaal? Op zondag zo nodig op restaurant gaan? Of als een kuddedier richting kust rijden om daar dan in een overvolle tearoom veel te lang op uw portie mosselen te wachten omdat ze daar onderbemand zijn?
Allez ja, mensen doen met hun vrije tijd wat ze willen. Maar ik vind het vaak een beetje sneu dat mensen die de hele week te lijden hebben onder stress, drukte en deadlines nog eens op een zondag in de file gaan staan en uren zoeken naar een parkeerplaats en vaak even of nog meer gestresseerd thuiskomen dan op een doodgewone werkdag.

Mensen.
Maak eens van je zondag een echte rustdag.
Slaap uit, vrij met je partner, maak eens een uitgebreid ontbijt, lig eens lekker languit op de bank, doe eens radio en TV uit en geniet van de stilte. Zit in je tuin en luister naar het gefluit van de vogeltjes. Of trek je wandelschoenen aan en maak eens een wandeling in je eigen stad of gemeente. Ga weg van de platgereden paden en wie weet ontdek je plekjes waarvan je niet wist dat ze bestaan, of waar je al jaren niet meer gekomen bent.
Veel mensen gaan op reis naar verre landen of stappen in hun auto om op hun vrije dag eens erop uit te zijn. Maar vaak kennen ze hun eigen streek niet eens.
Dat is toch zonde.
Net tijdens de corona toen je nog niet overal kon of mocht komen en de horeca nog niet open was, hebben we in onze eigen streek plekjes leren kennen van prachtig natuurschoon. Zelfs in West-Vlaanderen, de bos armste provincie van ons land heb je prachtige bossen waar je uren in kan rondwandelen, vooral dan in de streek rond Brugge.
Ook rond Ieper heb je heel prachtige bossen. En er zijn de West-Vlaamse heuvels.
En wie denkt dat je aan de kust alleen maar hoogbouw zal vinden raad ik aan om eens de Westhoek wandelroute te doen langs het strand tot aan de Franse grens (De Schreve) en dan de duinen in. Of naar Oostduinkerke met het prachtige natuurreservaat De Doornpanne en de duinen rond Groenendijk. Of De Haan met de mooie Duinbossen en de Belle Epoquewijk.
Laat een regenachtige zondag eens een excuus zijn om eens een gezelschapsspelletje te spelen of een puzzel te maken. Of om gewoon eens een goed boek te lezen.
Er wordt veel te weinig gelezen, ook door mezelf. Hier moet ik eerlijk in zijn.
Al die schermen en sociale media nemen veel te veel tijd in beslag die we zouden kunnen gebruiken om eens een boek ter hand te nemen.
En eigenlijk is dat toch zonde.

Zo heerlijk om thuis te zijn.

 

Iets meer dan een week thuis nu.
Nog veel rusten en af en toe eens wandelen om terug op conditie te komen,
Het strakke ziekenhuisritme heeft plaats geruimd voor een iets rustiger ritme thuis;
Opstaan zo tussen negen en tien, eerste medicatie nemen, kopje koffie en ontbijt. Dan gaat mijn geliefde even om boodschappen en gaat dan met de hondjes wandelen. Ik kijk dan wat TV of tokkel op de PC zo tot twaalf uur om dan samen een hapje te eten.
Nu is ze gaan werken, ik zit hier alleen en schrijf wat. Vanavond als ze thuiskomt nog een kleine wandeling met onze lieve schatjes.

Ik voel me goed, dank u. En dat heeft ook invloed op mijn gemoed en humeur. Ik heb het gevoel dat alles terug goed gaat komen. Alleen nu nog wat aansterken en terug wat aankomen (niet te veel natuurlijk). En het komt allemaal weer goed.
De operatie was zwaar en het herstel moeizaam, omwille van het gevaar van infecties moest ik op doktersbevel langer in het ziekenhuis blijven dan normaal het geval is bij een hartoperatie. Maar die infectie was volgens de dokter dan ook levensbedreigend, en het is dankzij de goede opvolging en waakzaamheid van de dokters dat ik dit zonder enige gevolgen heb kunnen doorspartelen.

Ze hebben mij zo lang moeten missen.
Mijn lieve schat en de hondjes.

Weet je?
We mogen allemaal onze beide handjes kussen omwille van het feit dat we in een land leven dat zo’n goed uitgebouwde gezondheidszorg heeft. Uitstekende ziekenhuizen, goed opgeleide dokters en verpleegkundigen, materiaal en infrastructuur die up to date is en vooral dat de overheid er alles aan doet om de kosten van dit alles voor de patiënt zo laag mogelijk te houden.
Op een avond dat ik in het ziekenhuis lag zag ik een reportage in het programma Vranckx over een ziekenhuis in Congo. Toen ik zag hoe het er daar aan toe ging dan was ik oprecht blij dat ik hier gezondheidsproblemen heb en niet ginder. Want dan was ik er nu misschien niet meer.
Hoed af voor de medische wetenschap die met onderzoek en voortschrijdend inzicht steeds bijblijft en ervoor zorgt dat ziektes en aandoeningen die vijftig jaar terug nog ongeneeslijk waren en waarvan de diagnose niets meer was dan een doodsvonnis, nu perfect te behandelen zijn. Operaties die voordien een lang herstel vereisten kunnen nu zodanig worden uitgevoerd dat de patiënt binnen een week of zelfs nog dezelfde dag naar huis kan.
De mensen in de geneeskundige sector en in de zorg verdienen echt wel alle respect. Elkeen die om eender welke reden een beroep moet doen op hun diensten en vaardigheden kan dat beamen. We leven in een tijd van vergrijzing en onze ongezonde levensstijl zorgt ervoor dat er voor deze mensen werk te over is. Kanker is overal, ik vrees dat zo goed als iedereen wel iemand kent die deze ziekte heeft of er helaas aan overleden is. Ook hart en vaatziekten rukken razendsnel op en nog veel meer het aantal trombozen. Wat hierover de oorzaak is daarover ga ik geen discussie aangaan, zeker niet met bepaalde ‘ontkennende’ mensen. Maar feit is wel dat we ook hier eens mogen kijken naar onze niet altijd zo gezonde manier van leven.7

Alleen al het feit dat ik geconfronteerd ben geweest met een wankele gezondheid en een hart dat niet deed wat het moest doen, maakt dat ik mij ervan bewust ben geworden dat gezondheid echt wel het hoogste goed is.
Ofschoon ik iemand ben die geniet van alles wat lekker is en de stemming erin brengt, neig ik nu toch wat meer naar zelfdiscipline en onthouding. Het leven is te kort en te kostbaar om het te verkwanselen aan een moment van ongezond werelds genot. Ik weet het, het is vloeken in de Bourgondische kerk. Maar het genot van een stuk rood vlees doorgespoeld met een glas bier of wijn is slechts kortstondig genot, maar de gezondheidsproblemen die van het veelvuldig nuttigen van die dingen voortkomen kunnen je je hele leven lang achtervolgen en u zelfs enige gezonde levensjaren kosten.
Toch iets om over na te denken, toch?
Genot en plezier moet je leren vinden in kleine dingen. De zon zien opkomen, een mooie lentedag, vrijen met je lief, de blik van je huisdier (in mijn geval mijn lieve keeshondjes), een toffe film of serie op TV.
En ja een gezonde schotel kan ook lekker zijn hoor. Recepten en inspiratie genoeg te vinden op het internet

Maar goed, terug het gewone leven. Alleen werken zit er voorlopig nog niet in. Eerst nog wat recupereren en op krachten komen.
En nog bedankt voor de vele steunbetuigingen, het deed echt wel goed aan mijn hartje hoor.
Liefs.
Miguel.