Winter in Vuurland 4

De volgende dag zat Sarah weer aan de receptie.
Ze hoorde tumult.
Het kwam van achter het bureau achter de receptie.
Daar waren Ronny en Elvira aan het ruzieën.
"Je moet dat rotjoch buiten smijten zeg ik je"!! Schreeuwde Elvira.
"Dan moet hij terug naar de gevangenis, en dat wil ik hem niet aandoen.
Hij is nu net op de goeie weg,"
"Jaja, tot op een dag dat hij met geld van de kassa gaat lopen.
Wat ga je dan zeggen?
"Oh had ik dat maar geweten".
Naïeveling".
Elvira trippelde op haar hoge hakken de receptie in.
"Sarah je was twee minuten te laat beneden.
7 uur geen minuut later. Ik ga het niet blijven dulden.
Ik eis stiptheid,  ook van personeel dat familie is, me entiendes? (heb je me begrepen)?"
"Jazeker... Euh señora".
Elvira keek Sarah met een striemende blik aan.
Het beviel Sarah niet.
Hoe warm en sympathiek Nonkel Ronny was.
Die zijn nichtje met open armen ontving en wegwijs maakte.
Elvira, zijn echtgenote was koel en streng, op het onmenselijke af.
Ze hield iedereen met haar starre arendsblik minutieus in de gaten.
En stond op vinkenslag om eenieder die zelfs het kleinste foutje maakte een uitbrander te geven.

Sarah baalde.
Ze vond het in Hotel Rosita ineens een heel stuk minder aangenaam.
De sfeer was er erg onderkoeld.
Iedereen liep er op de toppen van zijn tenen.
In de keuken voor de grillen van Juan.
In de zaal alsook de kamermeisjes voor de nukken van Elvira.
's Middags had ze het er tijdens de pauze over met Beatriz.
"Elvira", zei ze. "Die is niet gewoon streng.
Die is harteloos.
Regels zijn voor haar belangrijker dan mensen.
Iedereen loopt op de toppen van zijn tenen.
En het ergste is.
Die dronkaard van een Juan laat ze gewoon zijn gang gaan.
Die loopt te zuipen en gaat als een wildeman tekeer gaat tegen die arme Gabriel.
Vanmorgen hoorde ik haar tekeer gaan tegen Ronny.
Ze wil Gabriel buiten...
Waarom?
Die jongen heeft het zo moeilijk.
Hij vecht, hij zet door.
Maar diep van binnen gaat hij kapot.
Hij kan elk moment breken.
Gewoon breken".
Sarah huilde zacht.
Beatriz sloot haar in haar armen.
Woelde zacht door haar blonde haar.
"Wees eens eerlijk", zei ze.
"Je voelt veel voor Gabriel hé.
Meer dan alleen maar vriendschap of mededogen".

"Gisterenavond toen ik een sigaret rookte.
Kwam hij met de vuilniszakken.
Toen heb ik met hem gepraat.
Een diep gesprek.
Dat zo goed voelde.
Ik gaf hem een knuffel.
Zei wat ik voor hem voelde.
Spontaan.
Het kwam recht uit mijn hart.
En met heel mijn hart.
Begon ik hem te kussen.
Hij beantwoordde mijn kussen.
Ook met heel zijn hart.
Ach.
Gabriel".
"Sarah", zei Beatriz.
"Je hebt een goed hart.
Gabriel ook.
Jullie verdienen elkaar.
Geloof me.
Geef die jongen liefde.
Geef het hem".

Beatriz gaf Sarah een lange lieve knuffel.
Streelde zacht haar blonde haren.
Drukte haar dicht tegen zich aan.
Sarah genoot ervan.
Wreef zacht over Beatriz haar rug.
Ineens keek Beatriz haar in de ogen: "Sarah" zei ze, "ik wil je iets vertellen.
Maar je moet het voor jezelf houden.
Alleen Simon, de barman en ikzelf weten ervan.
Elvira en Juan... Ze hebben een verhouding".
"Wat? Zei Sarah?
Hier?
Zomaar onder Nonkel Ronny zijn neus"?
"Ja", zei Beatriz.
Juan en Elvira zijn studiegenoten
Ze studeerden beiden aan de hotelschool in Buenos Aires.
En daar waren ze blijkbaar meer dan studiegenoten.
In bijzijn van Ronaldo, zo noemen we je nonkel altijd, hielden ze zich in.
Maar eens hij naar boven was, of zich terugtrok op het bureau om zijn boekhouding te doen.
Dan kon de pret niet op.
Gibberen, giechelen, grappen maken.
Voor Juan er was, was Elvira nog te genieten.
Ze was een goede en begripvolle bazin.
Ze werkte mee, onthaalde de klanten, stond achter de receptie.
Toonde zich de perfecte gastvrouw.
Nu drinkt ze zelf ook meer dan goed voor haar is.
Vernederd ze je nonkel, zelfs waar anderen bij zijn.
Ze werd van de ene dag op de andere zo bazig en onhandelbaar".

Sarah aanhoorde het.
Het begon haar steeds meer te dagen.
Ze kende Nonkel Ronny als een goedlachse en immer hartelijke man die graag onder de mensen kwam, en die geen minuut kon zwijgen.
Als hij naar België kwam bleef hij altijd bij haar ouders logeren.
Als kind keek ze zo hard uit naar de komst van Nonkel Ronny die ook haar peter was.
Hier in Hotel Rosita zag ze een sombere man die zich al op zijn appartement terugtrok terwijl het avondservice nog aan de gang was.
Hij stapte met trage tred en sprak weinig.
Het verontrustte haar.
Heel erg zelfs.
Maar wat moest ze doen?
Praten?
Maar hoe moest ze daaraan beginnen?
Ze wist het niet.
"Wacht gewoon het goede moment af", zei Beatriz.
Die woorden gaven Sarah wat innerlijke rust.

Het werd tijd om naar beneden te gaan en aan de avonddienst te beginnen.
Sarah begaf zich naar de zaal.
Ze passeerde langs de lounge, daar zat Manuel Torres aan een tafel de krant te lezen.
Hij nipte van zijn whisky.
Toen draaide hij zijn hoofd.
Hij zag Sarah.
Keek haar aan met zijn indringende grijsgroene ogen.
Een grimmige grijns op zijn gezicht.
Hij likte zijn bovenlip af.
Keek Sarah aan alsof hij haar met zijn ogen zat uit te kleden.
Sarah voelde diep vanbinnen een withete woede.
Toen hij aan tafel zat was het weer Sarah die hem bediende.
Weer keek hij haar aan met die grijns op zijn gezicht.
"Gracias", zei hij toen Sarah het bord met het hoofdgerecht op zijn tafel zette en wat wijn bijschonk.
Toen ze na het werk langs de bar liep zag ze dat Elvira bij hem zat aan de dichtste tafel bij de deur.
Ze wenkte naar Sarah. "Sarah venir aqui", zei ze.
Sarah zuchtte.
Maar draaide zich toch om en liep de bar in.
"Deze heer wil jou iets te drinken aanbieden Sarah.
Zet je even naast hem in de zetel meisje".
Ze glimlachte.
Een koude, valse glimlach.
Nu viel het Sarah pas echt op wat een koude, valse vrouw Elvira was.
Die hartelijke glimlach waarmee ze Sarah rondleidde ervaarde ze ineens niet meer als 'hartelijk'.
"Lieve Sarah, je hebt deze goede man zijn hart gestolen meisje.
U weet dat Manuel Torres niet zomaar de eerste de beste is.
Veel vrouwen zouden graag in jou plaats willen zijn.
Ik zou deze kans niet laten schieten Sarah.
Normaal verbied ik geflirt tussen personeel en cliënten.
Maar hiervoor maak ik graag een uitzondering.
En nee, niet omdat je familie bent.
Een jong meisje die zo'n mooi toekomstperspectief heeft zoals jij nu.
Daar maak ik graag een uitzondering voor.
En morgen moet je maar 's avonds de zaal doen, overdag ben je vrij.
Ik zal de receptie wel voor mij nemen
Oh Sarah", fluisterde ze in haar oor.
"Wees niet te preuts meisje, je beste troeven zitten onder deze werkkleding".
"Nou dat had ze dan maar gedacht", dacht Sarah.
"Dat ik met die klier in bed zou duiken voor de schone schijn en de trots van de familie".

Sarah ging zitten, tegen haar zin.
Manuel vulde haar glas nog wat bij.
"Nee", dacht ze.
"Jij gaat me niet dronken voeren".
"Vertel eens Sarah, wat studeer je? Welke richting?"
"Vertaler-tolk," antwoordde ze.
"Spaans en Duits".
Ineens was Manuel één en al oor.
"Muy interessante", zei hij.
Je zou een goede professionele hulp kunnen zijn.
Ik zou graag mijn boeken in andere talen vertaald zien.
Er zijn al Engelse vertalingen, en ze zijn nu bezig met het vertalen naar het Frans.
Maar Nederlandse en vooral Duitse vertalingen lijken me zeer interessant".
"Dat kan ik begrijpen," zei Sarah.
"Su Castellano es buena Sarah,"  zei hij op vleierige toon.
"Ik moet nog veel leren", zei Sarah.
"Nonono!!!" Reageerde Manuel.
"Je woordenschat, je uitspraak, je taalbeheersing.
Ik ken expats die jaren in Madrid wonen.
En wiens 'Castilliaans' nog altijd huilen met de pet op is.
En dan spreek ik van academici hé.
Voor wat het begrip academicus nog waard is tegenwoordig.
Ik ken proleten die meer boeken lezen dan het zootje imbéciles dat ze tegenwoordig intellectuelen noemen.
Lees jij veel boeken Sarah?"
"Ja, en voor mijn studies ook veel Spaanse.
Om de taal onder de knie te krijgen.
Daarom ben ik ook hier.
Nu valt het me op hoeveel ik nog moet leren. Hoeveel woorden ik nog niet ken."
Manuel glimlachte.
"Sarah, Sarah, querida Sarah", zei Manuel.
Zijn ogen blonken.
Hij glimlachte.
Het leek een warme en oprechte glimlach.
Toch was Sarah op haar hoede.
Bleef de man haar angst inboezemen.
"Hermosa flor de una mujer (mooie bloem van een vrouw).
Laat me eerlijk zijn.
Het verheugde me dat onze reis dezelfde bestemming had.
Ik begrijp, die eerste keer.
Dat je bang was.
Je bouwde een muur om je heen.
Ik hoop dat je beseft.
Dat dit niet nodig was."

Hij sloeg zijn arm om haar schouder.
Trok haar dichter.
Sarah zag dat Elvira van achter de bar haar in de gaten hield.
Hij nam haar hand.
Legde die op zijn hartstreek.
"Pueden sentir mi corazon latiendo Sarah (Voel je mijn hart kloppen Sarah)?
Onrustig en onregelmatig.
Telkens als ik je zie.
Je bent nooit uit mijn gedachten Sarah.
Ik heb je in mijn hart gesloten.
Ik wil je al mijn liefde geven.
Sarah.
Sarah Albrecht.
Schenk vannacht je lichaam aan mij.
Geef je over aan mijn liefde en passie.
En ik zorg ervoor dat het je voor de wind gaat in het leven".
Toen Manuel dit zei gleden zijn handen onder haar blouse.
"Quiero sentir tu cuerpo Sarah (Ik wil je lichaam voelen Sarah)." Zei hij terwijl hij haar BH met zijn grijpgrage vingers naar beneden trok.
Hij had niet door dat Sarah stiekem wat ijsblokjes uit de ijsemmer nam.
Meer nog.
Ze deed alsof ze het spelletje meespeelde.
Elvira had de bar inmiddels verlaten.
Sarah ritste traag zijn broek open.
"Traviesa guapa", zei hij.
Drukte zijn lippen tegen de hare.
"Laat ons naar boven gaan, dan zal ik jou eens heerlijk verwennen de hele nacht lang"

Toen voelde Manuel ineens hoe het ijzig koud werd ter hoogte van zijn kruis.
"Hier geile pervert!!!" Zei Sarah met boosheid in haar stem.
"Beetje afkoeling heb je wel nodig!
Of dacht je echt dat ik al na een eerste gesprek met een wildvreemde pervert naar bed ga?"
Ze stond recht en verliet de bar.
Ze liep naar de lift en begaf zich naar de 5de verdieping.
Boos stormde ze de kamer in.
"Heb je nu van je leven?" Zei ze tegen Beatriz die op bed TV lag te kijken.
"Hola mi hermana", suste Beatriz. "Tranquillo un poco por favor (blijf rustig alstublieft).
Wat is er gebeurd?"
Sarah knoopte haar blouse los en gooide die in een hoek van de kamer.
Ook haar BH gooide ze van zich af.
"Elvira heeft het in haar kop gekregen om mij aan die klier van een Manuel Torres te koppelen.
Ze stond erop dat ik met hem een glas wijn te drinken.
En ja hoor, hij begon me al te bepotelen die pervert.
Maar ik heb wat ijsblokjes in zijn broek gedeponeerd, zodat hij wat kon afkoelen."
Beatriz moest erom lachen.
"Vindt je dat grappig of wat"?
"Dat van die ijsblokjes?
Dat vind ik heel grappig mi hermana."Toen moest ook Sarah erom lachen.
Ze viel op bed, Beatriz sloeg haar arm om Sarah.
Samen giechelden ze nog wat verder.
"Ik ga me eerst douchen", zei ze.
Ik stink naar het zweet en de vettige vingers van Manuel geven me een vuil gevoel."
Beatriz keek haar aan.
"Moet ik je rug wassen zusje?" Vroeg ze terwijl ze Sarah's slip uittrok.
"Dat mag je doen, dat zal me misschien wat ontspannen".

Samen kropen beide meisjes in de douchecel.
Beatriz sloot de deur en nam de douchekop.
"Ik zal de temperatuur even regelen", zei ze.
Sarah voelde de koude waterstroom langs haar benen.
Die langzaam lauwer werd.
"Spreid je benen zusje", gebood Beatriz.
Ze richtte de waterstraal op Sarah's intieme delen.
"Denk aan Gabriel", fluisterde ze zacht in Sarah's oor.
"Denk aan die heerlijke kus van gisterenavond.
Denk aan zijn de zoete liefde die hij voor je voelt.
Want dat voelt hij.
Heb daarstraks met hem een sigaretje gerookt.
Hij denkt aan jou Sarah.
Kan hem geen ongelijk geven.
Je bent zo mooi Sarah."
"Heb jij nooit iets gevoeld voor Gabriel?" Vroeg Sarah.
"Het klikt toch best tussen jullie."
Beatriz liet de sproeier zakken.
Zuchtte diep.
"Sarah", zei ze.
"Soy lesbiana... "
Ze boog verlegen het hoofd.
Alsof ze zich daarvoor heel diep schaamde.
Sarah sloeg haar handen om Beatriz haar hals.
"Hey zus", zei ze.
"Dat is toch geen schande meer".
"Bij jullie in Europa niet nee.
Maar op het platteland waar ik ben opgegroeid.
Daar ben je beter een dief dan een homoseksueel.
Een meisje die bij mij op school zat.
Kwam op een dag niet meer.
Later hoorde ik.
Dat haar vader erachter kwam dat ze een verhouding had met een ander meisje.
Hij heeft haar... DOODGESCHOTEN!
Richtte zijn jachtgeweer op haar.
En schoot een lading hagel door haar borstkas.
En begroef haar in de Pampas, ver van de bewoonde wereld.
Hij werd opgesloten, maar kwam na enkele jaren terug vrij.
In het dorp werd hij onthaald als een held.
Carmen werd gewoon een een naamloos graf aan de rand van het kerkhof begraven.
Kreeg zelfs geen kerkelijke begrafenis.
Daarom ben ik weggelopen.
Ook hier hou ik mijn geaardheid verborgen.
Omdat mensen hier in Vuurland ook heel conservatief zijn.
Ooit... Wil ik naar Buenos Aires gaan wonen.
Waar de mensen veel opener zijn.
En daar dan de liefde van mijn leven vinden."

Sarah gaf Beatriz een tedere knuffel
Nadat ze de douchekop aan de haak had gehangen zodat ze de warme waterstraal zouden voelen in die koude badkamer.
Zacht streelde Sarah haar rug.
"Wilde je daarom mijn rug wassen Beatriz?
Om samen met mij in de douche te zijn?"
"Si", zei ze.
"Jij bent zo knap."
"Jij ook", zei Sarah.
"Je hebt zo'n mooie volle borsten."
Sarah raakte haar borsten aan.
Streelde ze zacht.
Ze koesterde diepe bi gevoelens.
Fantaseerde er stiekem van hoe het zou zijn om met een vrouw of meisje te vrijen?
Beatriz nam de douchekop weer vast.
En richtte de waterstraal weer op Sarah's intieme delen.
Draaide aan de kraan, zodat het water ietsje kouder werd.
"Zal ik je klaar vingeren Sarah?" Vroeg Beatriz fluisterend in haar oor.
"Si." Zei Sarah.
Zacht gleden de vingers van Beatriz tussen Sarah haar benen.
Terwijl ze het meisje begon te kussen.
Sarah drukte haar dicht tegen haar aan.

Twee meisjes vonden elkaar.
Verkenden elkaar.
Een heel intiem moment dat hen dichter bij elkaar bracht.
Samen lagen ze achteraf nog na te genieten in bed.
"Je was heerlijk", zei Beatriz.
"Je deed me genieten.
Fijne meid.
Echt waar.
Bedankt Sarah.
Bedankt dat ik mezelf mag zijn.
Dat je me aanvaard zoals ik ben.
Nogmaals.
Het was fijn.
Maar bewaar je liefde en je lichaam voor Gabriel.
Die jongen smacht naar liefde".
"En jij niet dan"? Vroeg Sarah.
"Ach", ze Beatriz.
"Wat er zonet was, tussen ons.
Was leuk.
Beetje fun.
Moet kunnen toch?
Maar meer wil ik echt niet.
Ik hou de echte passie voor de ware.
Die ik in Buenos Aires hoop te vinden".
"Ik hoop het voor jou ook zusje", fluisterde Sarah teder in Beatriz haar oor.
Beide meisjes gaven elkaar nog een knuffel.
En een lange zoen.
Om dan in elkaars armen in slaap te vallen.