"Ben je niet blij van me te zien Kirsten?" vroeg Dylan terwijl hij haar hoofd een kwartslag draaide en haar recht in de ogen keek.
Hij richtte het politiewapen dat hij afgelopen nacht ontvreemde van de politieagent die hij overmeesterde vlak voor zijn ontsnapping voor haar en grijnsde in haar gezicht.
"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.
"Eerst een stevig potje neuken met u," zei hij terwijl hij met zijn hand tussen haar benen begon te tasten en de rits van haar jeansbroek losmaakte.
"Want het is te lang geleden, snapte?"
"Dit wil... ik niet," zei Kirsten haast onhoorbaar.
Dylan greep haar bij haar blonde krullende haren en dwong Kirsten op haar knieën.
"Gij hebt hier niks te willen, hebde dat goed gehoor? Gijse slet!
Kom broek losknopen en pijpen... NU!"
Hij drukte het pistool andermaal tegen haar slaap.
Met trillende handen knoopte ze Dylan zijn broek los.
Hij nam zijn penis vast en duwde hem naar gezicht toe.
"Pijpen heb ik gezegd! En rap een beetje!"
Gedwee deed Kirsten wat Dylan van haar vroeg.
Tot hij er genoeg van had en haar weer bij haar haren trok en met volle geweld op bed gooide. Waarna hij haar broek los knoopte en naar beneden trok.
"Benen open slet, ik heb goesting godverdomme."
Dylan drong in haar binnen en verkrachtte Kirsten zonder mededogen.
Het meisje huilde van pure wanhoop.
Dylan genoot ervan.
Genoot ervan om een meisje onder dwang te houden en zo zijn lusten op haar bot te vieren.
Nadat hij was klaargekomen dwong hij haar om zich terug aan te kleden en zich te fatsoeneren.
"Kom, naar beneden.
We gaan eens een klapke doen met uw ouwelui."
"Kunt ge niet slapen meisje?" vroeg Marie-Christine toen ze haar dochter ineens in de keuken zag komen.
"Zonder dat Kirsten iets kon zeggen kwam Dylan de keuken binnen en richtte hij meteen zijn wapen op Marie Christine.
"Zijde gij de mama van mijn sletje Kirsten, aangenaam," zei hij spottend.
Hij trok Kirsten tegen zich aan en dwong haar tot een tongzoen.
"Ge hebt een schoon dochter, echt wel.
En zo gewillig.
Ze doet alles wat ik wil.
Ge hebt ze goed opgevoed... Proficiat!"
"Hoe komt gij hier, en wat wilt ge van ons?" vroeg Marie Christine.
"Wij willen geld," zei Dylan.
"En de sleutels van die heerlijk rappe Porsche Panamera die in de garage staat.
Die is rap en toch discreet.
Wat van uw dochter niet kan gezegd worden, de liefde voor mij druipt er vanaf, he schat."
Marie Christine was in schok en riep haar echtgenoot Erwin.
"Wat is dat hier?" vroeg hij.
"Dag schoonpapa.
Uw lieftallige dochter en ikzelf, wij willen naar het buitenland.
Om er een nieuw leven te beginnen.
En weet ge? Kirsten maakt er geen geheim van dat ze een kind van me wil.
Een liefdeskindje.
Ze is zelfs gestopt met de pil.
Hadden jullie niet gedacht hé van jullie brave dochter?
Dat ze valt voor ruige gasten.
Voor gangsters!
Maar dat is wel ze.
Het stond in al haar brieven.
'Ik ben het braaf zijn beu, ik wil met u door het leven en samen aan alles ons gat vegen'.
Kijk ouwe.
Als het leven van uw verrimpeld wijf u lief is, dan overhandigt ge nu de sleutels van uw bliksemsnelle Porsche Panamera. En gaat ge met mij mee naar de safe.
Want wij hebben geld nodig.
Een envelopke.... "
Erwin had weinig keuze dan te doen wat Dylan hem opvroeg.
Even later reed Dylan met de grijze Porsche Panamera en een koffer vol geld door de poort van het domein van het gezin Rottiers.
Hij hield zijn wapen op Kirsten gericht en lachte de politieagenten in hun gezicht uit.
"Niks proberen hé smurfkes, of het is 'bye bye Kirsten Rottiers'... " zei hij spottend voor hij met gierende banden vertrok.
"Wat ga je nu doen?" vroeg Kirsten.
"Waar wil je heen met me?"
"Waar is uw gsm? Geef me uw gsm en rap een beetje." beval Dylan.
"Waarom? Wat wil je toch?"
"Uw gsm... Bitch! En hou uw fucking bek ja!" zei Dylan terwijl hij Kirsten in het gezicht sloeg.
Bevend gaf ze haar gsm aan Dylan.
"Ha, je hebt het nummer van die Sheila al opgeslagen... Heel goed. Heel goed."
"Ja... Ze zei dat ik maar moest bellen als ik een probleem had, gelijk welk."
"Goed, heel goed," zei Dylan terwijl hij een parkeerplaats langs de snelweg opreed en zich op een afgelegen stuk parking zette, vlak achter een stuk of vijf lichte bestelwagens met Poolse of Roemeense nummerplaat.
"Doe dat maar... Bel haar op."
"Wat zijde gij van plan?" vroeg Kirsten.
"Zijde gij doof ofwa?" zei Dylan boos terwijl hij Kirsten opnieuw in het gezicht sloeg, ditmaal zo hard dat haar neus ervan begon te bloeden.
"Bel haar op! Godverdomse teef!"
"Zeg haar dat ge een probleem hebt en dat ze hierheen moet komen.
Niets meer, hebt ge dat verstaan...?
NIETS MEER!!!"
Intussen was Sheila thuis bezig aan haar eindverslag.
Niet achter haar bureau maar in haar eigen vertrek in de vlammend rode zetel met haar laptop op schoot.
Leunend tegen Lou aan die zijn linkerarm rond haar middel had geslagen, haar T-shirt omhoog trok en zacht haar buik streelde.
Ze draaide haar hoofd en keek hem aan met blinkende ogen.
"Of hoe daje een werkdag minder saai kan maken," zei ze zacht.
Lou ging met zijn hand onder haar joggingsbroek, Sheila liet hem begaan.
"Deugniet," kirde ze.
"Als ik u uit uw concentratie breng moet ge het maar zeggen hé."
"Ach," zei Sheila.
"'k Hein toch gedoan wi.
Juste nog controleren op spellingsfouten en we zien hier streke...
Mor da 'k kun 'k straks wel doen," zei ze terwijl ze het bestand op harde schijf opsloeg de laptop afsloot, dichtklapte en op de salontafel zette.
Dan trok ze gezwind haar T-shirt uit, liet ze haar broek zakken en kroop schrijlings over Lou die op het verlengde van de zetel zat, achterover leunend met zijn hoofd op het hoofdstukje.
Hitsig bewoog ze haar bekken heen en weer terwijl ze zijn jeansbroek losknoopte.
"Lekkere brokke van e vent," zei ze tussen het kussen door.
Lou streelde haar borsten en buik en greep dan haar welgevormde kont vast met zijn beide handen.
Maar niet zonder er eerst eens een stevige pets op te geven.
"Ghie droevoard!" zei ze terwijl ze zijn handen vastnam.
"Wacht ekeer e betje," zei ze terwijl ze met hem begon te worstelen.
Lou gooide haar op de zetel en kroop op en over haar.
Hield haar beide handen in bedwang en keek haar plagerig in de ogen.
"Wat gade doen? Hé!
Zeg het mij nekeer."
"Ek geevn mien over" zei Sheila.
"Je meugt doen met mien wat daje wilt."
Lou trok zijn T-shirt uit en gooide het waar het vallen wilde.
Waarna hij zijn broek met een ruk naar beneden trok.
"Gezegd is gezegd hé," zei hij terwijl hij haar benen opentrok en haar begon te penetreren.
Sheila sloeg haar hoofd achterover.
"Hmmmm ja schietje doet het.
Pakt me Lou.
Gelik daje ghie dat alleine dat kan."
Net op dat moment ging de telefoon.
"Godverdomme.... wien belt er nu!" zei Sheila kregelig.
"Toch efkes checken of dat 't niet dringend es."
Ze zag de naam Kirsten R," op het display.
"Zonder na te denken nam ze op."
"Kirsten wat scheelt er."
"Ge moet dringend naar de snelwegparking komen vlak achter de afrit."
"Is Dylan bij u?" vroeg ze.
"Ge moet komen, alstublieft!"
"Kirsten, antwoord op mijn vraag alstublieft."
"Er werd ingehaakt!"
Sheila kwam van onder Lou uit en zocht meteen naar haar kleren.
"Ghodverdomsche smeerlap!" siste ze.
"Je wilt mien in de valle lokken.
Mor toene kent ie Sheila Verdoolaeghe nog niet ghoed!"
"Over wie heb je het? Dylan Tempels?" vroeg Lou.
Sheila knikte bevestigend."
Dan zocht ze naar het nummer van Erwin Rottiers en belde hem op.
"'t Was lik da 'k peinsde," zei ze nadat ze inhaakte.
"Dylan es binnengedroengn in de weuning van Erwin Rottiers en verschanste zich in de kamer van Kirsten.
Heeft haar gegijzeld en nu wil hij mij in de val lokken."
Sheila dacht na.
"Khein e plan," zei ze.
"En ghie moet mien helpen."
"Waar is uw partner Morgane eigenlijk?" vroeg Lou.
"Die hein nu ghin tied.
Ze touch met ne vent.
E créme van e vent. Dat kun'k joen wel zeggen.
En 'k jeun't eur echt wel.
Ze zie ook recht op e betje geluk in de liefde.
Maar goed, ons plan. We hebben weinig tijd te verliezen.
Gij hebt toch uw camionet nog, nietwaar?"
"Ja, dat klopt.
Nog gekregen van mijn vroeger baas Bastiaensen toen we begonnen te toeren met ons groepke.
Plaats voor vijf man en achterin de laadbak voldoende plaats voor ons gerief, wat wilden we als beginnend bandje nog meer.
Grace'ke heeft hem destijds nog geschilderd.
De reden waarom ik dat bakske koester als was het mijn kind."
"Bon, ghie ried naar die parking en ek kruupn vanachter in de laadbak."
"Is wel gevaarlijk en als we onderweg tegengehouden worden door de politie?" Vroeg Lou.
"Dan zeggen we de waarheid, die man ghoan dat wel verstoan.
Doarmee z'eint nu vele te druk om ulder met zukke details bezig t'hoeden.
En zeker achter 't telefongsje dat ik sebiet ghoan doen!"
Even later reed Lou met zijn oude Volkswagen minibus met overdekte laadklep de snelweg op.
Sheila zat achterin en weerstond het schokken en het gerammel van de oude afgeleefde minibus die ooit nog diende voor het vervoeren van bouwmateriaal en later van de instrumenten en installaties voor Grace & Beauty, de groep waar Lou en zijn grote liefde Gracienne al hun energie in staken.
Het was winderig en er viel net een stevige bui.
Sheila voelde de regen door het zeil sijpelen.
Dan reed Lou de parking op, Sheila lag plat op haar buik en overschouwde de auto's die er stonden.
Ze zag een grijze Porsche Panamera wat verder aan een afgelegen stuk parking waar vooral minibusjes en lichte vrachtwagen stonden, zonder uitzondering met Poolse, Roemeense of Bulgaarse nummerplaten.
Lou draaide terug, wat ook niet anders kon als je dit stuk parking wilde verlaten om terug de snelweg op te rijden. Maar in plaats van de laan richting snelweg op te rijden keerde hij om, om dan achter een nogal logge en duidelijk overbeladen lichte vrachtwagen met Servische nummerplaat te parkeren.
Sheila stapte uit en tikte op het raam aan de passagierskant.
"Probeer Kirsten mee te krijgen ik hou me met Dylan Tempels bezig," zei ze.
"Wees voorzichtig liefje," zei Lou. "Want die Dylan Tempels is een gevaarlijk kereltje."
"Mobaneint," zei Sheila.
"Je peinst dat ie gevoarlik es.
Dat es olles."
Ze wierp Lou een vluchtig kushandje toe en verdween dan tussen twee lichte bestelwagens.
Lou reed weer naar de plek waar Kirsten stond om dan op het stuk dat terugdraaide naar het beginpunt zijn camionette te parkeren.
Hij stapte uit en liep op Kirsten af.
"Zijde gij Kirsten Rottiers?" vroeg hij.
"Ja, waarvoor is het?" vroeg Kirsten die angstig om zich heen keek.
Vooral in de richting van de Porsche Panamera waar Dylan zich vast bevond, goed weggedoken.
"Ge zit veilig, kom gewoon met me mee.
Ik ben een vriend."
"Ga weg," zei Kirsten.
"Moei u hier niet mee... Alstublieft."
"Ge moet niet bang zijn, alles is onder controle."
Dan ineens stapte Dylan uit de auto en liep op Lou af.
"Ey ouwe laat mijn bitch eens met rust ja!
Of moete wat kletsen hebben?"
"Wie gade gij daarvoor meebrengen snotneus?" vroeg Lou.
Dan trok Dylan zijn pistool.
"Hebde gij stront in uw oren of wa?
Kruipt in uwen ouwe rammelbak en maakt dat ge hier weg zijt, verstaan ouwe vetpens!
Of ik schiet een blauwe boon recht tussen uw twee ogen.
Of denkt ge dat ik niet durf misschien?
Hé!!
HE!!!!"
Lou bleef staan.
Hij zag Sheila tussen het struikgewas opdoemen vlak achter de Porsche Panamera en met kordate stap op Dylan afstappen.
Niet meer of ze zou hem meteen overmeesteren.
"Maakt dat ge weg zijt fucking ouwe pee!" riep Dylan.
"Ik ga schieten! Ik meen het!"
"Nee Dylantje... Gij gaat niet schieten!" zei Sheila die achter hem stond.
Dylan draaide zich om en richtte zijn wapen naar Sheila.
"Haaa!!! Daar zijt ge!
Fucking teef!
Omdraaien en op uw knieën!!
Nu!"
"Woarom?" vroeg Sheila die teken deed naar Lou die meteen op Kirsten afstapte en haar meenam naar zijn camionette.
"Eje 't lef niet om iemand in de ogen te kijken voor je hem of haar vermoordt Dylan Tempels?
Néé hé, dat heb je niet hé!
Zelfs toen Kirsten op haar knieën zat en je dat geweer tegen haar slaap duwde aarzelde je nog om haar neer te knallen.
Jij aarzelde.
Ik niet."
Sheila grijnsde, lachte Dylan in het gezicht uit.
"Op uw knieën vuile bitch!" herhaalde Dylan terwijl hij zijn wapen met twee handen vasthield en naar Sheila's hoofd richtte.
"Schiet toene.
Lafoard daje ziet!
Haalt de trekker over en je stoa were in de groasje van joene noenkel.
En mag je meedoen met de grote jongens."
Ze zag dat zijn handen trilden.
Zag de aarzeling in zijn ogen.
"Waarom denk je dat 'Nonkel Francis' je niet laat meedoen.
Je zie geweune nie mans genoeg... Broekventje!
Wat eje ghie nu ol gepresteerd in joen leven, hé?
Nietekloten!
Je zie te lui voe te werken, liever andermans ghoed ontvreemden en sjachern met drugs en andere rotzooi.
En je ziet e zwakkeling!"
"Je zal meteen merken hoe zwak ik ben, als ge op de grond ligt met een kogel door uw geschminkte rotkop, VUIL HOER!!!"
"Allez doet het toene.
Woar wacht je op?
Schiet!
Mo je ghaot dat niet doen.
Want je ziet e grote zwakkeling!
E LAFFOARD!
Alleine mo sterk als je moatjes derbie zien.
Of als je slachtoffer ghin kanten meer uut kan.
Lik Mathieu die voe Olivier Beauregard de vuule werksjes mocht opknappen.
Of lik da meisje dat je verkracht had in 't zwembad met je krapulevriendjes, weet je 't nog?
Je noenkel en ze moatje Olivier Beauregard dat zien ex-paracommando's en ex-huurlingen.
De opleidingen dat ze moesten volbrengen...
Dat kuje ghie niet aan.
WANT JE ZIET E MIETJE! EN EEN AANSTELLER!"
Sheila keek Dylan in de ogen.
Ze hoorde auto's de parking op rijden en wist dat het politiewagens waren.
Hoogstwaarschijnlijk anonieme wagens, zonder sirene natuurlijk om hun 'target' niet af te schrikken.
"Godverdomse bitch!" riep hij terwijl hij zijn wapen liet vallen en het op een lopen zette.
Sheila ging achter hem aan.
Hie liep naar de omheining die de parking omzoomde en sprong erover daar waar deze behoorlijk geplooid en gebogen was, wat vast het werk was van transmigranten.
Dan liep hij over het zandweggetje tot bij een poortje dat toegang gaf tot een weide met koeien en klom erover.
"Moe je zekers doen... Dommekloot!"
Sheila bleef staan en draaide zich om.
Enkele mannen liepen achter haar en hielden eveneens halt bij het poortje.
"Hoe krijgen we dat open."
"Niet doen," zei Sheila grijnzend.
"Want woar dat er koeien zitten, zitten d'er ook stieren."
En ja hoor.
Sheila's woorden waren nog niet koud of een kolos van een stier die aan de andere kant van de wei stond te grazen liep op Dylan af die nu in het midden van de wei liep.
Dylan zag de stier op zich afkomen en verstijfde van angst.
"Godverdomme... Nee!!!" riep hij.
Hij liep terug naar het poortje, ofschoon er een hele hoop agenten en rechercheurs voor stonden. Onder andere Alain Donck en zijn manschappen.
"Heeelp doe die poort open! Doe die poort open alstublieft!" riep hij terwijl hij in paniek met zijn armen zwaaide.
Dan viel hij, slaakte hij een ijselijke kreet.
Hij had zijn voet omgeslagen.
De stier liep op Dylan af en boog zijn kop.
Klaar om Dylan op de horens te steken.
"NEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!" riep de ongelukkige Dylan.
Doodsangst in zijn ogen.
Zijn lot was bezegeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten