Sheila sprong over het hekken en griste een steen mee die ergens in het slijkerige gras lag.
En gooide die naar de stier die klaar stond om toe te slaan en Dylan met volle kracht op de horens te steken.
Of om hem letterlijk te vermorzelen.
De steen raakte het dier vlak boven zijn ogen.
De stier draaide zijn imposante kop en keek Sheila aan.
"Kom stiertje kom!" riep ze.
De kolossale stier stormde op Sheila af die het meteen op een lopen zette.
Sheila perste alles uit haar lichaam en liep zo hard ze kon.
De stier achtervolgde haar en dreigde haar zelfs in te halen.
Sheila liep sneller en sneller, ademde met korte krachtige stoten.
Hoorde het trappelen van de hoeven en voelde de hete adem van de stier al in haar nek.
Het dier kon elk moment uithalen met zijn fel uitstekende horens.
"Wat doede gij toch?" zei Lou die samen met Kirsten in het kielzog van de agenten en rechercheurs naar de weide was gelopen.
Hij hield de adem in.
"Zijde gij nu helemaal zot geworden... " mompelde hij tussen zijn tanden.
Terwijl openden de agenten de poort en liepen ze op Dylan af, gevolgd door Alain Donck, Bart Holvoet en Patrick Muyshond.
Die twee laatsten tilden Dylan op die het uitschreeuwde van de pijn.
"Gaat ge u aanstellen ja? Snotneus!" zei Alain die geen greintje medelijden had met de jonge delinquent.
"Kom mee naar de auto en dat ik u niet hoor, of ik stamp nog eens extra op die poot van u, smerige crimineel!" bastte hij.
"Mankend en jankend liep Dylan ondersteund door Bart en Patrick naar de klaarstaande politie auto.
Intussen werd de afstand tussen Sheila en de stier alsmaar groter.
Het dier ging over van galop naar rustige pas. Sheila liep verder om dan langs het prikkeldraad terug naar het poortje te lopen.
Halverwege vertraagde ze ook haar pas.
Ze hijgde het uit van de inspanningen die ze geleverd had en hield de stier die in het midden van de wei stond in de gaten, want met een stier weet je maar nooit.
Alleen Lou stond nog bij de poort die Sheila meteen achter zich sloot.
"Zijde gij helemaal op uwe kop gevallen!" zei Lou ineens.
"Waarom?" vroeg Sheila.
"Wat es dat nu me joen?"
"Uw leven riskeren voor dat stuk krapuul!
Komaan Sheila.
KOMAAN!!!!"
Sheila keek Lou aan.
"Wat moest ik doen? Toekijken hoe die stier hem vermorzelde."
"Ja," zei Lou.
"Ja godverdomme!
Dat krapuul verdiende gewoon niet beter.
Na alle ellende! Alle godverdomse ellende dat dat smeerlapke heeft aangericht!"
Sheila bleef Lou onbewogen aankijken.
Schudde het hoofd en terwijl ze terug naar de parking liep.
Dan hield Lou haar tegen.
"Ge had dood kunnen zijn!" zei hij.
"Had die stier u ingehaald dan...
Godverdomme!" riep Lou ineens uit.
Ik mag er niet aan denken!
Ik mag er godverdomme gewoon niet aan denken.
Dat ik u op zo'n stomme manier zou verliezen.
Voor dat smerig.... "
Sheila legde haar handen op Lou zijn schouders terwijl ze hem aankeek.
"Lou...
Moatje."
Ze drukte hem tegen zich aan.
"Moatje," herhaalde ze.
Waarna ze hem opnieuw in de ogen keek.
"Je zie me nog nie kwiet wi.
Geloof me.
Je zie me nog niet kwiet!
Nog lange, lange nie!
Diene stier.
Dat was een oede beeste.
Dat zagen kik direct.
Je ziet e boeredochter of je ziet het nie hé!
Ik wisten sebiet dat diene stier niemeje verre ging lopen.
Beetje uutdagen.
Heel rappe lopen.
Meer was dat nieje."
Kirsten ging mee met de rechercheurs naar het bureau.
Ze had aan Alain Donck laten kennen dat ze een verklaring wilde afleggen.
"Ik was u verwachtende," zei hij. "Uw ouders hadden gebeld voor een afspraak."
Ook Sheila werd op het bureau verwacht voor een verklaring en werd er meteen bedankt omdat dankzij haar hulp en inzit Dylan Tempels terug achter slot en grendel zat.
"Gij zijt een verdomd moedige vrouw," zei de korpschef.
"Iedereen dacht dat het laatste uur van Dylan Tempels geslagen had.
Maar wat jij deed, dat was buiten iedereens verwachtingen."
"Wat ik deed commissaris.
Was voorkomen dat een mensenleven zinloos zou verloren gaan.
Dylan Tempels is 'e nieweirt en stik crapuul', daarover is geen discussie mogelijk.
Maar ook dat houdt me niet tegen om hem te redden als hij in nood is zoals daarnet.
Een mensenleven boven alles!"
Bij die woorden keek Sheila naar Lou.
Die zijn duim opstak.
Na de nodige dankbetuigingen en het afleggen en ondertekenen van verklaringen verlieten Sheila en Lou het politiebureau.
Hand in hand.
"Kom," zei Sheila.
"Lot us één gon drinken in de Dinky Toys.
Ne straffen.
Want 'k heint ghodverdomme nodig nu!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten