Harde woorden op kerstavond 2

 

Sofie liep met stevige tred door de uitgestorven stad.
Terwijl de tranen over haar wangen rolden.
Wat had ze zich vergist.
Wat had ze zich vergist in Angelo, die joviale gast die meehielp met het op poten zetten van de fuif die ze samen met enkele van haar vriendinnen en haar nichtjes organiseerde ten voordele van ‘Help De Vierde Wereld’. Met de opbrengst van die fuif werd dan het kerstfeest georganiseerd.
Angelo die voor één van de grootste brouwers van de stad werkte zorgde voor het bier en voor de opbouw van de tapinstallatie. Ook regelde hij de DJ en de klank en licht installatie.
Vorig jaar groeiden Sofie en Angelo tijdens het opbouwen en afbreken van de feestzaal naar elkaar toe. Toen de tapinstallatie en alle drank in de vrachtwagen was geladen vielen Angelo en Sofie in elkaars armen.
Er volgde een kus. Een lange passionele liefdeskus.
En voor ze het wisten lagen Angelo en Sofie te vrijen achterin de vrachtwagen waar Angelo Sofie op een biervat zette, haar benen spreidde om dan heerlijk diep in haar binnen te dringen.
De hele avond lang tot diep in de nacht hebben Angelo en Sofie achterin de vrachtwagen van elk zicht onttrokken geproefd van elkaars lichaam op alle mogelijke manieren.
Sindsdien waren ze niet van elkaar te scheiden en afgelopen zomer trokken ze met de rugzak en een tentje naar de Ardennen waar ze door de woeste natuur trokken en veel te korte nachten beleefden, tenminste wat slaap betrof.
Tussen de vele vrijpartijen werd er gepraat.
Over het leven.
Er werden toekomstplannen gemaakt. Angelo droomde van een eigen zaak een eigen café.
Een jeugdcafé, want veel ontmoetingsplaatsen voor jongeren zijn er niet in de stad waar Angelo en Sofie opgroeiden.
Sofie twijfelde, ze haalde zoveel kracht uit haar werk als verpleegster op de afdeling psychiatrie van het Stedelijke Ziekenhuis.
Sofie is een meisje dat echt de gave heeft om met mensen om te gaan en daarin in haar grootste troef haar luisterend oor. Ze begrijpt dan ook niet waarom het voor zoveel mensen zo moeilijk is om te luisteren zonder op voorhand te oordelen.

Maar op deze miezerige kerstavond leek het wel dat er een einde zou komen aan het mooie verhaal van Angelo en Sofie een bitter einde.
Sofie leunde tegen een lantaarnpaal en huilde met lange diepe halen.
Tranen liepen over haar wangen.
Haar hart was gebroken.
Diepe teleurstelling maakte zich van haar meester.
Uiteindelijk vermande ze zich en liep ze verder terwijl ze verwoed haar tranen probeerde te drogen.
Dan kwam ze aan bij een oude feestzaal, stemmige muziek en gezellig gepraat van mensen kwam haar tegemoet.
Audrey, één van haar nichtjes liep haar tegemoet: “Hey zijde gij hier ook ik had u pas na middernacht verwacht.”
Sofie keek Audrey aan, hield het niet meer.
Schreiend viel ze haar lievelingsnichtje in de armen.
“Het is ge gedaan tussen mij en Angelo,” zei ze.
“Wat? Komaan dat meent ge niet. Wat is er gebeurd?”
“Hakkelend en stotterend vertelde Sofie wat er gebeurd was die avond.
Audrey kon haar verontwaardiging niet verbergen.
“Allez zeg, wat ne sul is me dat zeg.
Venten hé, groot bakkes maar als het erop aan komt dan schijten ze in hun broek.
Dieje moet mij de eerste dagen niet tegenkomen, godverdomme nee. Die krijgt zijn vet ze.
Allez kom mee, ik ga u een zjatteke koffie inschenken,” zei Audrey terwijl ze met haar nichtje langs de vele gedekte tafels liep.
“Wat doede gij hier, is het feest al afgelopen?” vroeg moeder.
Audrey nam Sofies moeder apart en vertelde in het kort wat er gebeurd was.
“Mor meiske toch, komt zet u efkes en komt op uw positieven.”
Mensen kwamen Sofie goeiedag zeggen en sloegen een praatje met haar, Sofie voelde zich al meer en meer in haar sas en even later hielp ze mee met het schikken van de borden voor het hoofdgerecht.
En was ze al aan het dollen met Dieter de kok van dienst. Een joviale volkse jongen die zelf heel wat armoede had meegemaakt.
Maar desondanks is Dieter een jongen van de wereld. Hij begon als afwasser in een sterrenzaak en werkte zich op tot souschef. Omdat het restaurant sloot op kerstavond omdat ze geen extra personeel vinden steekt Dieter nu al drie jaar na elkaar een handje toe bij ‘Help De Vierde Wereld’.
Omdat hij iets terug wil doen.
Al snel waren Dieter en Sofie één team.
De hoofdgerechten gingen in sneltreinvaart door, de mensen die instonden voor de bediening konden amper volgen.
Nadien hielp Sofie Dieter met het opruimen van de keuken en de voorbereidingen van de desserts.
“Zeg wat hoor ik?” zei Dieter. “Het is uit tussen u en Angelo.”
Sofie knikte.
Ze vertelde nogmaals wat er die avond is gebeurd.
“Die Jerry hoe heet die zegt ge?”
“Vervaecke,” zei Sofie.
“Och nee,” zei Dieter. “Ik heb nog voor die gast gewerkt in zijn traiteurzaak.
Een echte bullebak en een afdrijver.
Om nog te zwijgen van zijn zwaar drankprobleem.
Was dan verwonderd dat zijn vennoten hem hebben uitgekocht.
Wat de redding was voor dat bedrijf, echt wel.
Grote dikke vette blageur is het, niets meer of minder.
Niemand durfde die gast tegen te spreken.
Eerlijk gezegd ik had er in het begin ook schrik van.
Schrik om zonder werk te vallen en terug aan de dop te vliegen met alle gezever van dien want ik had nu eindelijk een vaste job na lang werkloos te zijn, dreigde mijn uitkering verliezen kent ge dat?
Maar op een keer toen hij me weer aan het uitmaken was voor luierik, nietsnut, armoezaaier en meer van dat fraais heb ik hem gezegd dat hij mijn kloten kon kussen.
“Liever sterven in de goot dan tot aan mijn pensioen uw slaaf te zijn,” dat zei ik tegen hem.
Waarna ik mijn boel pakte en het afbolde.
Dan belde ik naar het restaurant waar ik nu werk, ik kon meteen beginnen.
Als afwasser terwijl ik de richting beenhouwerij had gedaan hé.
Maar liever dat dan dat ik me verder liet vernederen door die waardeloze ploert.

Rond middernacht kwam de kerstman langs, samen met drie muzikale elfen in typische roodgroene elfenpakjes. Ze speelden liedjes als Jingle Bells en Rudolph The Red Nosed Reindeer op gitaar, ukelele en accordeon. Sofie kwam kijken.
Keek met open mond naar de drie elfen.
Vooral naar de jongen met de ukelele.
“Angelo,” zei ze terwijl ze met verstomming stond te kijken.
“Wat doet die hier godverdomme? Denkt die idioot nu echt dat hij me op die manier kan terug winnen?”
Na een toespraak van de kerstman werden de ‘elfen’ bedacht met een frisse pint. Angelo stapte meteen op Sofie af.
“Wat komde gij hier doen sukkelaar?” zei Sofie kattig.
“Ge hebt gelijk,” zei hij. “Ik ben een lafaard.
Ik had Nonkel Jerry veel eerder tot de orde moeten roepen.”
“Daar ben ik vet mee,” zei Sofie. “Maar wat doede gij hier eigenlijk met die stomme ukelele in uw poten?”
“Weet ge nog dat ge zei dat ge viool speelde?” zei Angelo.
“Wel eergisteren ben ik samen met Ben naar uw moeder gegaan en heb ik gevraagd of gij uw viool nog hebt? Ze zei dat ie boven op uw kamer lag. Ik vroeg of ze die even wilde halen en… “ Hij knikte naar Ben die een jute zak op zijn rug droeg. Angelo nam de zak over en haalde er Sofie haar viool uit.
Samen met een elfenpakje maar dan met een rokje en groene kousen.
“Da’s helemaal mijn maat… Maar.
Wat is dat hier eigenlijk allemaal.”
“Sofie.
Ge vertelde over wat ge elk jaar samen met uw mama en pluspapa doet, en ik vond dat eigenlijk wel iets schoons.
Mijne maat Ben vergezelde altijd zijne pa Jos als hij hier voor kerstman komt spelen. En Ben wilde eigenlijk eens iets speciaals doen en hij vroeg mij en Frederik of we niet wilden figureren als muzikanten. Ik kan goed overweg met de ukelele en Frederik is een krak met de accordeon.
En gij erbij met de viool en uw schone stem had het helemaal afgemaakt. Ik wilde het u voorstellen na het etentje bij mijn ouders dat je met ons mee zou gaan en we dan zowel bij mijn als bij uw ouders kerst zouden vieren.”

Sofie was sprakeloos.
“Angelo godverdomme.”
Meer kon Sofie niet uitbrengen want de tranen liepen opnieuw over haar wangen.
“Als ge niet wilt dan neem ik daar vrede mee.
Maar ik wil dat ge weet dat ik spijt heb van mijn laffe houding tegenover Nonkel Jerry.
God, ik haat het dat jaarlijkse etentje bij mijn familie, echt wel.
En na vanavond wil ik er voortaan echt wel de brui aan geven, ook al komt het hierdoor tot een breuk met mijn ouders.”
“Nee Angelo niet doen.
Ik was buiten mezelf.
Er ging zoveel door me heen.
Ik voelde me schuldig omdat ik nee zei toen Dr Claessens me vroeg om met kerstavond te komen werken. Er is zoveel personeelsuitval zie je?
En ook tegenover ‘Help De Vierde Wereld’ waar ik elk jaar een handje toesteek. Vooral omdat ik wet dat die mensen die hier komen zich echt optrekken aan het gezellig samenzijn hier.
Zonder ons zaten veel van die mensen alleen in een vochtig krot te verpieteren terwijl de rest van de wereld decadent zit te vreten en te zuipen.
Angelo.
Kijk om je heen.
Veel van deze mensen hier zijn gekraakt.
Gekraakt door het leven.
En toch zitten ze hier te lachen en zijn ze blij.
Blij omdat we voor hen deze zaal gezellig inrichten en lekker eten bereiden.
Kijk Angelo. Hier zitten de mensen waarop uw Nonkel Jerry zit te kakken. Die mens daar achter u met zijn rode trui, dat is Harry. Hij kreeg Long-Covid, verloor hierdoor zijn job moest zijn huis verkopen. Twee maand geleden stond hij op een stoel met een koord rond zijn nek.
Nu zit hij hier, praat hij met mensen en kan hij voor het eerst weer genieten, dat ondanks zijn kortademigheid en stramme spieren.
Tegenover hem zit Jill, een alleenstaande moeder van Congolese origine. Haar dochtertje Marie ligt in haar armen te slapen. Niet echt comfortabel maar ze heeft het hier warmen dan in het appartement waar ze wonen, want ze hebben de gas afgesloten omdat Jill de rekening niet kon betalen.
Elk jaar hoor ik hier dezelfde schrijnende verhalen Angelo. En zie ik de dankbaarheid in de ogen van al die mensen.”
“Wel, bedenk eens hoe blij en dankbaar die mensen zullen zijn moest gij voor hen zingen. Zoals ge voor ons gezongen hebt tijdens het weekendje aan zee met de vrienden met Pasen, weet ge nog?”
“Ge hebt gelijk,” zei Sofie terwijl ze het elfenpakje uit de zak haalde. “Ik ben zo terug, zorg jij voor mijn viool?”

Even later zon Sofie uit volle borst en bracht ze de stemming erin.
Ze hadden niet gerepeteerd maar gelukkig was het voor Sofie maar een kleine moeite om zich de tekst van ‘All I Want For Christmas Is You’ voor de geest te halen. Gevolgd door Last Christmas en ‘Feliz Navidad’.
Eindigen deden ze met een lang uitgesponnen en vooral zeer plezante versie van Bakske Vol Met Stro. Waarbij Sofie en Angelo tussen de tafels een rondendansje maakten tot groot jolijt van de aanwezigen.
Toen de avond voorbij was en de gasten één voor één naar huis vertrokken en ze zaal werd opgeruimd stonden Sofie en Angelo in een hoekje.
Ze keken elkaar aan, Sofie sloeg haar armen rond zijn hals en Angelo streelde zacht Sofies rug.
“Ik zie u graag,” zei Sofie haast onhoorbaar.
“Mijn Sofieke,” zei hij terwijl hij haar dichter tegen zich aan trok.
Sofie drukte snikkend haar lippen tegen die van Angelo en kuste hem vol tederheid. Angelo proefde het zout van haar tranen en veegde deze af met zijn handen. “Nog nekeer, het spijt me. Het spijt me zo heel erg meiske. Het spijt me dat ik u zo diep teleur heb gesteld.”
“Wilt ge het goedmaken?” vroeg Sofie.
Angelo keek haar aan maar wist niet wat zeggen.
Hij knikte van ja.
“Neem me mee naar huis, breng me naar uw slaapkamer, doe mijn kleren uit en…
Vrij met mij de hele nacht!!!”