Dag lieve mensen.
Ja ik weet het.
Het is een hele poos stil geweest op mijn blog.
Heb nu nog eens een nieuw vervolgverhaal gepost met als hoofdrolspeelster onze detective Sheila.
Toen ik daar de laatste hand aan legde werden de eerste echt drastische maatregelen bekend gemaakt.
Namelijk het sluiten van alle café's, restaurants en andere horeca.
Alsook de eerste berichten over het massale hamsteren, de lockdown feestjes en andere zaken die ons wat vertellen over hoe men omgaat met crisis, vaak gewoon tegen beter weten in.
Ikzelf moet eveneens ootmoedig bekennen dat ik afgelopen weekend niet 'in mijn kot' gebleven ben.
Samen met mijn geliefde en onze twee keeshondjes bracht ik het afgelopen weekend door in een bungalow in het Groothertogdom Luxemburg waar we voornamelijk lange boswandelingen maakten. Er staan al heel wat foto's van op mijn Facebook pagina en er zullen er ook op mijn blog gepost worden.
Nu is het dinsdag 17 maart 2020.
De maatregelen worden scherper en scherper, en de verbolgenheid over het asociale gedrag van nog VEEL TE VEEL MENSEN wordt met de dag groter.
EN TERECHT!!!
Wat ik nu schrijf is puur gevoelsmatig, maar ik denk dat ik er niet ver naast zit als ik zeg dat deze Corona-crisis duidelijk maakt wat voor verwende donders wij westerlingen toch maar zijn.
Dat hamsteren, die lockdown party's, nog een laatste keer bij elkaar komen om flink te vreten en te zuipen - niet beseffende dat je daarmee dat virus nog meer kans geeft om zich te verspreiden, ja ook onder risicogroepen.
En natuurlijk krijgen we weer te horen wat dat allemaal weer gaat kosten en over de enorme schade die deze maatregelen - onze heilige - economie zal toebrengen.
We moeten allemaal onze pleziertjes ontzeggen en opofferingen doen.
en dat in het ALGEMEEN BELANG!
Is dat plezant?
Nee dat is niet plezant!
Ook niet voor mij.
Want ik ben zo iemand die ook graag een terrasje doet, een weekendje weggaat of een daguitstapje maakt.
Ik keek net zoals zovelen reikhalzend uit naar de lente, het schoon weer en het warme zonnetje.
Maar zal net zoals iedereen mij moeten aanpassen en mijn verplaatsingen tot het strikt noodzakelijke moeten beperken, afstand houden en aan social distancing moeten doen.
Ik zie lege straten, gesloten café's, verlaten terrasjes, vaak met de stoelen op elkaar gestapeld.
Mensen houden afstand, beginnen meer en meer te beseffen dat het ernst is en schikken zich.
Beetje bij beetje.
De ene al moeizamer dan de andere.
Maar ze doen het.
Ja er zijn nog mensen die morren, en misschien bent u die dit leest er één van.
Wel, dit is mijn boodschap.
Het is mooi weer en u mag niet buiten?
U vindt dat u in een sociaal isolement wordt gedwongen?
Wel, denk dan eens aan die mensen die in een echt sociaal isolement zitten.
De ouderen op hun kamertje in het rusthuis.
De minder mobiele mensen, de zieken die aan hun bed gekluisterd liggen.
De mensen die al heel hun leven moeten binnen blijven bij mooi weer omdat ze hooikoorts hebben.
Voor velen een 'ver van mijn bed show', en dat was voor mij ook zo.
Maar meer dan ooit zie ik wat er nu gebeurt als iets waar we van kunnen leren.
Het is nu meer dan ooit het moment ons eens in de plaats van een ander te stellen.
Om ons eens in te leven in de wereld van de chronisch zieke, de eenzame bejaarde, de fysiek gehandicapte, etc.
Meer dan ooit is het nu het moment om eens afstand te nemen van al het opgeklopte commerciële gedoe.
Dat gedoe van 'je moet mooi zijn, je moet de laatste mode dragen, je moet slank zijn, en sportief, en mee met je tijd'.
Ach, is dat zo?
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets moet.
Wel het gevoel dat dit 'moeten' veel mensen het gevoel geeft van er niet bij te horen.
Niet iedereen heeft een maatje 35 en een perfect lichaam.
Niet iedereen verdient genoeg om elke drie maanden een nieuwe smartphone te kopen.
Meer nog. Dat zijn toch allemaal stoffelijke, vergankelijke en vooral VERVANGBARE zaken.
Dit kan en mag nooit belangrijker zijn dan een leven. Een mensenleven!
Ja toch.
Daarom...
Daarom ben ik blij met de vele blijken van solidariteit en medeleven met diegenen die nu in gedwongen isolement zitten.
Met de manier waarop men deze mensen probeert op te beuren op de vaak beperkte manieren dat het kan.
We beseffen meer dan ooit dat wij mensen sociale wezens zijn.
Dat we elkaar nodig hebben.
Je kunt niet zonder de anderen zong Zjef Vanuytsel vele jaren geleden.
En dat is gewoon zo.
We hebben elkaar nodig.
Daarom...
Doe ik zeer nederig mijn klak af voor alle dokters, verpleegkundigen, zorgkundigen, logistiek personeel en allen die zich dag en nacht inspannen om zieke mensen te behandelen, te verplegen en te verzorgen. Om hen te voorzien van eten en drinken en van hygiënische en sanitaire voorzieningen.
Voor de mensen werkzaam in supermarkten, apotheken, politie en ordediensten.
Die in deze tijden mensen op hun plichten moeten wijzen en daarbij meer dan ooit waakzaam moeten zijn voor hun eigen veiligheid en vooral gezondheid.
Daarom...
Denk ik harder dan ooit na over hoe ook ik een steentje kan bijdragen in deze vaak verwarrende tijden en nog meer verwarrende berichtgeving.
Over de constante stroom van informatie, die vaak niet even correct is en vaak weinig meer dan fake news!
En meer dan ooit is wat hieronder staat van cruciaal belang.
Echt wel.
Daarom...
Dat mijn blog de komende dagen en weken in het teken zal staan van juiste en vooral essentiële informatie.
Want het feit dat mensen al dan niet bewust op het verkeerde been worden gebracht en zichzelf en anderen in gevaar brengen door toedoen van foutieve en ronduit misleidende informatie.
Dat verontrust me.
Hierover later meer...
Beloofd!
**Belangrijk!**
Ik ben geen wetenschapper of deskundige en heb zelfs geen hoger of universiteitsdiploma.
Mijn bron is net zoals bij veel bloggers het internet en alle informatie die daarop te vinden is.
Is deze fout.
Zeg het mij!
Geef FEEDBACK!
Ik leer graag bij.
En ik sta erop om op deze blog zaken te verspreiden die juist en accuraat zijn.
En hulp is hierbij zeer welkom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten