Laten we het over liefde hebben.

Dag lieve mensen.
Valentijn.
Zeggen dat het een rete-commerciële bedoening is die vooral tot doel is om de mensen nog maar eens te laten consumeren is al even cliché als de overdaad aan hartjes, stroperige teksten op sociale media en melige liefdesliedjes op zowat elk radiostation.
Daarover ga ik het hier dus niet hebben.
Maar wel over de liefde.

Ook al wordt er zoveel gezegd en geschreven over de liefde.
Maar het is dan ook iets waar we echt niet zonder kunnen.
Er worden verhalen over geschreven, liedjes over gezongen en films over gemaakt. Zelf heb ik ook al heel wat verhalen op deze blog gepubliceerd die gaan over de liefde in al zijn facetten. 
Elkaar liefhebben, elkaar beminnen, er zijn voor elkaar.
Daar leven we toch voor, toch?
En als ge dat niet kunt, dan zijt ge toch een triestige mens.
Ja, dat vind ik toch.

Ik weet nog hoe het was toen ik nog single was en alleen woonde. En als ik eerlijk mag zijn. 
Ik wil nooit meer terug naar die tijd.

Ik was een eenzaat met een onregelmatig leven. Ik werkte in de horeca, kwam vaak laat thuis en ging vaak na het werk nog iets gaan drinken. Het was niet dat ik alle dagen ladderzat thuiskwam maar als ik er nu op terugkijk dan weet ik dat ik toch meer dronk dan goed voor me was. En ik at ook tamelijk ongezond. Meestal at ik op het werk een warme maaltijd en vaak was dat met frieten, omdat die in een horecazaak altijd voorradig zijn en je die maar in de friteuse te steken hebt. Dan na een paar pinten drinken en wat lullen tegen de eerste de beste - denkende dat ik aan het socializen was - naar huis waar ik nog wat pintjes dronk en vooral veel te lang aan de computer gekluisterd was. Facebook, online discussies en dan nog wat muziekclipjes bekijken op Youtube en dan vaak rond drie uur 's nachts of zelfs later mijn bed in om dan zo tussen half elf wakker te worden met kleine oogjes en na een paar koppen koffie zo tegen twaalf uur naar het werk vertrekken. Ja toen moest ik pas tegen half één beginnen werken, maar ik had als afwasser vaak pas gedaan zo rond middernacht.
Maar het is nog geweest - en dat was op een andere werkplek dat ik er rond negen uur moest zijn, en hoe ik het steeds voor elkaar kreeg om op tijd wakker te worden en met een fris hoofd op het werk te verschijnen, Joost mocht het weten. Maar goed, ik was toen wel vijftien jaar jonger, dat speelt misschien ook wel mee.
Maar ik had naar niks te kijken als als alleenstaande man dus ik was tevreden met dat leventje.

Maar toen mijn lieve Christiane in mijn leven kwam was dat toch heel anders. Tuurlijk dat ze liet merken dat ze toch graag had dat ik na het werk gewoon naar huis kwam en ze vond mijn nachtravengedrag maar niks, en dat was al zo toen we nog apart woonden. Ook over mijn drankgebruik maakte ze zich zorgen.

En omwille van mijn liefde voor haar paste ik mijn gedrag aan. En eens we samenwoonden werd er ook thuis gekookt. Echt gekookt dan. Geen snelle pastagerechten of pikante rijstschotels meer maar oerdegelijke keuken zoals ik dat nog kende van bij mijn ouders thuis. Vroeger naar bed en ook op tijd thuis. En ja ik vond dat in het begin toch maar behoorlijk 'kleinburgerlijk'. 
Maar ergens wist ik dat ze gelijk had.
Toen ik daarna nogmaals van werk veranderde en terechtkwam in Zorgverblijf Ter Duinen, was de overgang naar een echt geregeld leven compleet.
Geen lange dagen meer waarvan ik wel wist wanneer ik begon te werken  maar niet wanneer ik gedaan had. Niet meer thuiskomen zo rond middernacht of ver erna. Een weekend op de twee thuis. Niet druk aan het werk in een veel te kleine en erg hectische keuken, maar gewoon thuis!
En aangezien Ter Duinen een zorginstelling is kwam ik ook in contact met mensen voor wie gezond eten echt wel een belangrijke issue is en dat maakte dat ik zelf ook meer over die dingen ben gaan nadenken.

Maar door die regelmatiger uren bracht ik ook veel meer tijd door met mijn lieve schat en dat meer tijd hebben was ook dat ze een droom van haar in vervulling mocht zien komen. Er kwam een hondje, een keeshondje. Want mijn lieve schat ziet graag keeshondjes.
Wat zeg ik? ER KWAMEN ER TWEE!
En nee, ik kan ze niet meer missen onze lieve kleine pluizenbolletjes.
En ook dat bracht veranderingen met zich mee. Op tijd opstaan om met die kleintjes te gaan wandelen. Veel wandelen, veel buiten zijn. Af en toe ermee naar het strand of een prachtige boswandeling maken. Doordat er in tijden van corona weinig andere mogelijkheden waren om vrije dagen op een leuke manier door te brengen gingen we steeds vaker wandelen.
Prachtige wandelingen hebben we samen gemaakt, in bossen en duinen, langs het strand en op het veld en soms met onze laarzen diep in de modder.
We hebben ook mooie tripjes gemaakt naar de Ardennen, naar Nederland (het prachtige eiland Texel) of naar de mooie provincie Limburg. Ik toonde haar zelfs mijn geboortestadje Soest in Duitsland.

Wat ik hiermee wil vertellen is gewoon...
Mijn lieve Christiane en ik zijn nu dertien jaar samen. En in die dertien jaar is mijn leven enorm veranderd. 
Maar vooral... Mijn leven is TEN GOEDE VERANDERD!
Ik leid nu een leven dat gezonder, regelmatiger en evenwichtiger is.
En in tegenstelling tot wat ik ooit dacht.
Dat is niet saai.
Integendeel, dat is heel verrijkend.
Samenleven met iemand die je diep in je hart draagt is niet saai. Dat is zelfs heel mooi.
Je leeft ergens voor. Je hebt een reden om 's avonds na de dagtaak gewoon naar huis te komen zonder meer. 
Daarom draag ik dit artikel op aan mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat, mijn lieve grote schat.
Wat ik schrijf ik geen groot verhaal, geen alles veranderend relaas dat in een mum van tijd virtueel gaat. Want negen keer op de tien zal diegene die al surfend op het grote internet op dit artikel stoot er geen donder aan hebben.
Maar dit artikel zal dan ook vooral gelezen worden door mensen die mij kennen, ofwel persoonlijk ofwel via sociale media (vooral Facebook). En ik wil in de verf zetten waarom Christiane voor mij de belangrijkste persoon in mijn leven is. 

Toen ik alleen was heb ik vaak in stilte gehunkerd naar liefde. Naar twee zachte armen om me heen, een tedere knuffel een liefdevolle kus. En misschien nog het meest van al. EEN ZALIGE LANGE VRIJPARTIJ!

Maar waar ik op dat moment te weinig bij stilstond is dat je dit alles niets voor niets krijgt. 
Je moet er ook iets voor over hebben.
En wat je ervoor moet over hebben is in de eerste plaats dat je gaat beseffen dat het leven niet alleen om jou draait.
Je kan niet en - door het leven gaan als de eeuwige vrijgezel die na het werk nog gaat pintelieren of heelder nachten achter je pc zitten terwijl je partner al is gaan slapen, en - verwachten dat ze dit alles door de vingers ziet en je met de glimlach van de nodige liefde en knuffels voorziet.
Zo gaan de dingen niet in het leven!
En de definitie van volwassen worden is volgens mij... Dat je dit ten volle en met elke vezel van je lijf gaat beseffen.

En pas als je dat echt beseft dan besef je pas hoe mooi en waardevol het leven echt is.
Want een rijk leven is een leven dat je deelt met die ene persoon.
Wat vind u die dit leest van bovenstaande tekst?
Klef? Stroperig? Slijmerig?
U mag dat vinden van mij, het raakt mijn kouwe kleren niet.
Maar weet dat ik ooit ook zo dacht.
Maar naar die periode waarin ik zo dacht...
WIL IK NOOIT MEER TERUG!