Die kleine dingen des levens.

Dag lieve mensen.

Het is eigenlijk weer te lang geleden dat ik nog een blogberichtje schreef. Ja dat vind ik echt, en dat zeg ik jullie dan ook in alle eerlijkheid dat ik er zo over denk.
Temeer omdat ik van deze blog zo’n beetje mijn spreekbuis wil maken. Eigenlijk zou ik veel vaker hier moeten schrijven hoe ik me voel in plaats van op Facebook. Wat vaker kortere teksten posten maar frequenter. Korter op de bal. Teneinde jullie een beetje op de hoogte te houden van wat ik doe of laat.

Alles gaat hier goed met mij, dank u. Evenals met mijn lieve schatje en onze twee pluizige viervoetertjes.
Op één iets na – en dat is waar ik het met jullie over wil hebben – dat is dat ons kleine Celientje een nogal ingrijpende medische ingreep heeft moeten ondergaan.
Vorige maand merkte ik tijdens een speelmomentje op het strand dat Celientje nogal erg mankte. Ze hield haar rechter achterpootje ingetrokken als ze liep en ze liep ook moeizaam. Ze ging tijdens het wandelen ook veel liggen en had meer tijd nodig. We consulteerden de dierenarts en die gaf ons pijnstillers en ontstekingsremmers. Die leken de pijn even te verlichten, maar ze bleef manken en haar pootje intrekken. Daarom raadde de dierenarts aan om contact op te nemen met Anicura Dierenartsencentrum Malpertuus in Destelbergen bij Gent.
We zijn daar al eens geweest omdat in het voorjaar ons Cecieleke pijn leek te hebben aan haar pootje en omdat we nog wisten dat we daar heel goed geholpen werden besloten we om daar opnieuw een afspraak te maken. Daar namen ze foto’s van haar pootje en het verdict was een gescheurd kruisbandje. Operatie was noodzakelijk en omdat we ons lief hondje niet onnodig wilden laten pijn lijden hebben we besloten om deze te laten uitvoeren.

Donderdag dertien november reden we dus in alle vroegte naar Destelbergen om ons klein ‘Lientje’ in goede handen achter te laten. Ze werd aan een grote lijn gelegd en keek maar beteuterd toen ze ons zag weggaan en we ook haar zusje meenamen. Ook Cecieleke wist even niet waar ze het had.
Pas tegen de late middag konden we ons Celientje terug gaan ophalen. Het heenrijden in de ochtend en de terugrit verliepen dus tijdens de spits, en ja als je dicht bij je werk woont vergeet je wel eens hoe druk dat kan zijn. Stel je voor, langs de opritten naar Loppem, Aalter en nog andere plaatsen stonden de auto’s al op de pechstrook aan te schuiven. Waanzin gewoon.
Maar we zijn altijd veilig op onze bestemming geraakt met ons oude Citroën C1’tje. Klein, goedkoop maar het doet wat het moet doen, ons van Punt A naar Punt B brengen. En dat is wat er telt.
Toen we haar gingen ophalen had ze een kraag rond haar nekje. En die heeft ze tot nader order nog altijd om tot de dierenarts er zeker van is dat het wondje genezen is. Ze mag er gewoon niet aan likken, echt niet. Ook moet ze zoveel mogelijk rusten en mag ze niet teveel stappen. In huis wel, maar niet de hele tijd. Zodat alles mooi kan genezen.

Met haar kraagje aan onder haar favoriete tijdelijke plekje.
De Kerstboom.

Nu veertien dagen later loopt ze al stukken soepeler en ze trekt haar pootje al minder vaak in. We laten haar nog veel rusten en wandelen doen we met een buggy die we eens in zeven haasten kochten tijdens onze laatste vakantie in de Ardennen toen ze toen ook ineens leek te manken en we daar eveneens in allerijl op zoek moesten naar een dierenarts. Toen ging het manken na een poosje toch weer over en sindsdien stond die buggy in de kelder. Tot na de operatie dus. En nu loop ik regelmatig door Nieuwpoort met een hondenbuggy met daarin een Celientje met een kraag rond haar nekje. En dan vragen de mensen ‘wat is er gebeurd/wien es ’t er gebeurd té’? En dan moet ik het allemaal nog eens uitleggen. Maar het doet deugt als de mensen zeggen dat we toch zo goed zorgen voor ons hondje. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om het anders te doen ook. Het welzijn van mijn lievelingen gaat boven alles. En daar hoort ook mijn lieve schatje bij.

Het bovenstaande schreef ik gisteren. 
Intussen is het na de middag en is onze kleine Celine op controle geweest bij de dierenarts en de kraag mocht eraf. En blij dat ze was dat kleine schatje. Schudden met haar lijfje en overal rondkijken. En vandaag mocht ze gewoon meewandelen zonder buggy, maar voorlopig alleen nog kleine afstandjes. 
Nu ligt ze opnieuw onder de kerstboom, maar ditmaal zonder kraagje. Moeten we niet bang zijn dat ze bij elke beweging een paar kerstballen afrukt. Maar zelf is ze ook opgelucht nu ze weer kan eten, drinken, plassen en vooral rondsnuffelen waar en wanneer ze maar wil als we gaan wandelen.
Maar ook wij zijn opgelucht omdat haar herstel goed vordert. Ze moet wel een paar keer naar de fysio, maar dat nemen we er graag bij. Het welzijn van onze keesjes gaat boven alles.

Ja toch! 

Onze kleine hartendief zonder kraagje.