Dag lieve mensen!
Het is lente.
Ok, normaal begint ze pas op 21 maart (ongeveer). Maar wie niet ziet dat de
natuur langzaam maar zeker aan het ontwaken is, die is ziende blind of leeft
onder een steen.
Het is lente!! Tijd om terug buiten te komen.
Tijd om terug wat vaker onze neus buiten te steken en om wat meer onze benen te
strekken.
De vooruitzichten voor de komende dagen zien er zeer goed uit. Zoals je zelf
kan zien.
Dat het komende
week stukken kouder zal worden mag de pret niet drukken vind ik. Het is nog
maar pas maart en het weer gaat in deze periode van het jaar nog regelmatig
alle kanten uit. Het kan zelfs nog sneeuwen met Pasen. Hey, wist je dat de kans
op een Witte Pasen groter is dan die op een Witte Kerst.
Maartse buien en aprilse grillen weet je wel.
Ach, ik kijk er
al helemaal naar uit, echt wel.
En zeker die overgang van winter naar lente vind ik altijd wel iets speciaals.
De krokusjes en narcissen die hun kopje opsteken (valt het je ook op dat dit
elk jaar weer vroeger gebeurt?). De bomen die beginnen te botten en de vogeltjes
die hun lied alsmaar luider en luider
gaan zingen. Zelfs een paar weken terug toen ik op een koude morgen aankwam op
mijn werk – nadat ik eerst de rijm van mijn autoruiten moest plakken – en ik de
vogeltjes al volop en met veel enthousiasme hoorde fluiten. Toen wist ik het:
de lente is in aantocht.
en dat stemde mij hoopvol, echt wel.
 |
| Vorig jaar was de lente niet zo fraai. Zicht vanop de 8ste verdieping van het AZ-Brugge. |
Vorig jaar rond
deze tijd werd ik geopereerd en moest ik daarna nog anderhalve maand in het
ziekenhuis blijven. Weinig genieten van de lente was er dus niet aan. Maar ik
weet dat ik niet de enige was die er amper kon van genieten. Want weet ge nog
lieve mensen? De lente van vorig jaar.
Een hoogvlieger was het toch niet hé.
Veel te nat, veel te koud en veel te grijs. Ik herinner mij nog de beelden van
de renners in de Waalse Pijl die in een felle sneeuwbui en helemaal verkleumt
van de kou over de streep reden.
Maar dat was
vorig jaar en dus verleden tijd. Ik kijk liever vooruit.
Zeker nu ik me veel beter voel, ik zou niet meteen zeggen ‘beter dan ooit,’ maar toch wel beter dan vorig jaar. En ja dat is een gevoel dat ik koester, een gevoel dat ik wil vasthouden.
Genieten van de dagelijkse wandelingen met mijn hondjes en voelen hoe het beetje bij beetje wat warmer wordt en zien hoe de natuur uit zijn winterslaap ontwaakt. Wat foto’s nemen met mijn smartphone, tussendoor wat rusten op een bankje en een blik werpen op de staalblauwe lucht met hier en daar een vliegtuig op zijn weg van of naar Londen. Allez ja, dat is wat een korte blik op flightradar24.com mij leert. Op dit moment is er eentje op weg van Londen naar Perth in Australië. Have a safe trip mates, denk ik dan.
En dan bedenk ik mij dat terwijl ik daar op dat bankje zit en het geluid hoor
van de vogeltjes of en het gemekker, gekakel, gekraai of gebalk van de dieren
van de kinderboerderij. Hey, het leven gaat door. Vliegtuigen zetten hun reis
verder, mensen zijn aan het werk, kinderen zitten aandachtig in de klas te
luisteren of hun oefeningen te maken, in de volkstuintjes wat verder inspecteert
er iemand zijn moestuintje en ik schrik op van het gekef van mijn hondjes omdat
ze een ander hondje zien dat eveneens met zijn baasje aan het wandelen is.
En dan heb ik dat heerlijke gevoel van ‘sorry mensen, maar ik doe vandaag even
niet mee!’
Zeker als je zoals vandaag eens vrijaf bent na heel wat dagen na elkaar te
hebben gewerkt. En als dan net op die dag de zon zo uitbundig schrijft is dat nog
eens zo heerlijk.
Straks breng ik mijn grote liefde naar het werk, en ik denk dat ik daar een speelmomentje
op het strand aan vastkoppel. Altijd leuk voor de hondjes en voor mij het
moment om even het hoofd leeg te maken.
 |
| Laat ons nog wat wandelen baasje, toe. Cecieleke en Celientje. |
Liefs.
Miguel.
Reacties
Een reactie posten