Dag lieve mensen.
Vrije dag, geen verplichtingen en we moeten nergens naartoe.
Dus gaan we nergens naartoe en blijven we gezellig thuis in de zetel hangen.
Doet zoveel deugd.
Ik weet het, het is mooi weer en dan zou een mens gewoon buiten moeten
vertoeven.
Wat? Moeten?
IK MOET HELEMAAL NIETS!!!
Ik heb bij momenten een schijthekel aan het woordje ‘moeten’.
Aan verplichtingen, plichtplegingen en dingen die ‘gedaan moeten worden’.
Ik moet werken, anders heb ik geen geld en kan ik geen eten kopen. Ik moet
belastingen betalen en ik moet zien dat als ik de deur uitga dat ik mijn
identiteitskaart bij heb. En om de vier jaar moet ik gaan stemmen.
Dat is voor mij al meer dan voldoende. Al wat erbij komt en dat geen enkele
toegevoegde waarde heeft. Wel daarmee kunt ge echt wel de hoogste boom in.
Zelfs als ik niet moest gaan stemmen dan zou ik toch nog gaan, omdat ik gaan
stemmen wel belangrijk vind. Het gaat over de toekomst van het land.
Maar van die vaak volstrekt nutteloze dingen zoals het als een zot toeplakken
van een kartonnen doos omdat je niet zou zien wat voor papieren er in zitten,
of alles wat maar naar u kan verwijzen verwijderen, afplakken, scheuren of
markeren met een stift omdat men beslist heeft dat je daarvoor beboet kan
worden. Welke idioot verzint zoiets?
Christiane is daar altijd heel verbeten in, maar ik denk dan altijd van: ‘hey,
ik heb wel betere dingen te doen!’
Noem me nonchalant, slordig, lui, whatever? Het kan me
niet schelen.
Laat mij gewoon iemand zijn die lak heeft aan al die kleine en zinloze nep
verplichtingen die mensen verzinnen om andere mensen zogezegd bij de les te
houden.
Het leven is al gecompliceerd genoeg zonder dat je je moet druk maken of je
niet beter iets nieuws zou komen om naar dat ene feestje te gaan? Want stel je
voor, daar verschijnen met iets wat je al eerder aan had. Kent ge dat soort
shit?
Vrouwen zijn daar heel gevoelig voor, en sommige mannen eigenlijk ook. Maar ik
ben zo iemand aan wiens reet het mij allemaal kan roesten hoe vaak mensen mij
al in dat ene T-shirt of in die ene jeansbroek hebben gezien. Alleen een vieze
vlek of rare geur kan mij ertoe bewegen om alsnog iets anders aan te trekken,
maar dat komt omdat ik ondanks alles toch nog een zekere fierheid heb over
mezelf. Maar iets al da niet dragen omdat anderen u er al mee gezien hebben of
omdat het al dan niet trendy is. Wat kan het mij schelen of iets trendy is of
niet? Is het deftig en maak ik mezelf er niet mee belachelijk? Dat is wat mij
interesseert. Ja ik ben er mij van bewust dat ge als bijna vijftiger niet meer
in een Bart Simpson T-shirt moet rondlopen. Hoewel ik Bart Simpson eigenlijk
een cool tekenfilmfiguurtje vind. Ja nog altijd, na al die jaren. Daarom zet ik hem even hieronder.
Mensen verliezen gewoon veel te veel tijd met al die
onnozele – vaak zelfverzonnen – verplichtingen.
‘Wat zullen de mensen zeggen’? Het is iets wat iedereen in zijn jeugd wel eens
hoorde, vaak van je eigen moeder maar ook van anderen die zich graag met alles
en iedereen bemoeien. Het zal mij echt wel worst wezen wat mensen zeggen over
mijn doen en laten, mijn kledingstijl, wanneer of hoe vaak ik op café ga, wat
ik eet of drink, of mijn hondjes veel of weinig blaffen tijdens de wandeling,
wat ik allemaal plaats op Facebook.
Zolang ik met hetgeen ik doe mijzelf, mijn naasten of andere medemensen geen schade
toebreng hebben mensen met wie ik geen rechtstreekse relatie hebben zich geen
bal te moeien met wat ik doe, wat ik laat of hoe ik in het leven sta. En zelf
zal het mij dan ook compleet worst wezen wat anderen al dan niet doen. Lopen ze
rond in crocks, of met een short aan in de stad. Gieten ze voor de middag al
een halve liter Jupiler achter hun kiezen. So f***ing what? Dat is
toch hun zaak zeker?
Zolang mensen met hun gedrag geen overlast veroorzaken, andere mensen lastig
vallen of hen schade berokkenen hanteer ik het motto LEVEN EN LATEN LEVEN!
Het leven zou zoveel eenvoudiger zijn moesten mensen elkaar eens met rust laten
en een ander niet lastig vallen met hun compleet overbodige adviezen of
commentaren.
Ik heb oor naar de bezorgdheden en raadgevingen van mensen uit mijn omgeving,
mensen van wie ik weet dat ze met mij inzitten. Maar als een wildvreemde mij
lastigvalt met allerhande adviezen, hoe goed bedoelt ook. Dan krijg ik de
kriebels en zou ik het liefst van al heel hard weg willen lopen of heel hard
roepen moei je eens met je eigen zaken!
Maar goed. Zo’n dagje zonder verplichtingen.
Hoe zalig kan dat wel niet zijn.
Ik schrijf deze tekst, sta op en wandel tot aan mijn terras en kijk wat naar
buiten. Ik loop terug naar binnen en streel één van mijn hondjes. Schenk mezelf
nog wat koffie in en neem een slokje en dan zet ik me terug in mijn zetel. De
tijd verstrijkt langzaam en de wereld gaat verder zijn gang.
Maar dan even ZONDER MIJ!
Ik zie op Facebook wat anderen doen en denk er het mijne van. De ene gaat
naar het strand, de ander gaat een toerke lopen en nog een ander pikt een
terrasje mee.
Ach ze doen maar, ik laat even de boel de boel en ga straks nog wat aan mijn
verhaal schrijven, dan kan ik weer wat publiceren op mijn blog.
Ja ik weet het, het is lang geleden dat ik er nog eens iets op geplaatst heb, maar
daar hebben persoonlijke en familiale omstandigheden mee te maken. En nee ik ga
deze niet wereldkundig maken. Ik ben zo iemand die over dit soort zaken liever
op de vlakte en discreet blijft. Je moet niet alles aan die sociale media hun
neus hangen, laat dat over aan de ‘influwensers’. Die zijn daar beter in dan ik.
Ik kan dat niet, onzin verkopen op dagelijkse basis. Nog zo iets? Moet ik alle
dagen iets posten in mijn blog? Of een dagelijkse status plaatsen op FB?
Nee begot, ik heb niet alle dagen iets te melden, en als dat wel zo is dan is
het iets dat ik ofwel grappig vind ofwel iets waarvan ik me afvraag ‘wat gaan mijn
FB vrienden daarvan vinden’? En dan kom je soms tot verrassende conclusies.
Ge kunt veel leren uit een pittige discussie met lui die u keihard tegenspreken
en u wijzen op eventuele hypocrisie of tweezakkerij die er wel degelijk is,
maar die ge niet zag omdat ge met de paardenbril opliep. Ge leert er om de dingen
eens van een andere kant te bekijken. Ge moet vooral zien dat ge wegblijft uit
echokamers en dergelijke, want dat vernauwt dan weer uw wereldbeeld.
Ach ja dat zijn zo van die kleine bedenkingen die ik me op
een dag als deze maak.
En die ik dan met jullie deel.
Zoals nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten