Sheila betrad de aula van Begrafenissen Ceustermans gekleed
in een zwart kleed en rouwsluier. Welks haar veel bekijks opleverde.
Vechtend tegen de tranen stond ze voor de urne met ervoor een foto van Jennifer
Kerkhofs die in ervoor stond. Jennifer zoals ze was, speelse doch innemende
glimlach, glimmende ogen, kuiltjes in haar wangen. Liggend op haar buik en een
kussen omklemmend tijdens een fotoshoot. De andere foto’s had Sheila ook gezien
en die waren lichtjes uitdagend. Er waren zelfs naaktfoto’s bij. Jennifer was
een vrouw met een sterke voorliefde voor erotiek, seksuele avontuurtjes en
nudisme.
“Jennifer, mokke,” zei Sheila met een snik in haar stem. “Het leven
lachte je toe, je was were vrie.
Je zake marcheerde ghoed.
En toene lapte die klootzak joen dadde.
’t Es ol zo oneerlijk,” snikte Sheila terwijl Lou zacht over haar schouders
wreef.
Hij begeleide haar naar hun zitplaats en hield haar hand vast. Tranen rolden
over Sheila’s wangen.
Haar vriendin Cathy Weylandts ging aan de andere kant zitten en nam ook
Sheila’s hand vast, ook zij was aangegrepen door de laffe moord op Jennifer,
die Georges Uytterlinde dan nog liet uitbesteden aan een stel losgeslagen
junkies die het deden voor een voorraad drugs en de belofte dat ze mochten doen
wat ze maar wilden. Hij gaf zelf een anonieme tip die tot hun aanhouding zouden
leiden met het idee dat hij toch ongrijpbaar was en zij alleen voor die moord
zouden opdraaien.
“Die loslippige heks van een ex dood en twee losgeslagen junks minder in de
samenleving, ik noem dat dubbele winst,” zou hij later tegen Alain Donck zeggen
die kookte van woede om zoveel psychopathische kilheid in één persoon.
De vader van Jennifer nam het woord. Hij sprak vol lof over zijn dochter en
voegde eraan toe dat diegene die haar dood echt op haar geweten had beter
voorgoed doodgezwegen zou worden.
Sheila kon daar alleen maar mee akkoord gaan.
Dan zei hij de volgende woorden.
“Ik wil speciaal een woord van dank richten aan een dame die ervoor gezorgd
heeft dat dat laffe, kille, psychopathische monster voor eens en voor altijd
uit de samenleving werd gehaald. Dankzij haar zal de moord op Jennifer niet als
een ordinaire roofmoord worden afgehandeld, waar die lafaard duidelijk op
aanstuurde. Maar zal hij die dit alles in elkaar stak met de bedoeling haar te
doen zwijgen en zijn kille wraak op haar te laten nederdalen omdat ze het gore
lef had om tegen zijn misselijkmakende praktijken vol misogynie en
machtswellust. Zich voor zijn daden moeten verantwoorden, zonder zich te kunnen
wegsteken achter zijn connecties en de hulp van zijn al even psychopathische
vriendjes wiens namen we allemaal kennen, maar vooralsnog beter niet genoemd
worden. Al was het maar omdat negatieve publiciteit ook publiciteit is.
Sheila. Dappere vrouw.
In jou had Jennifer een echte vriendin, tot na de dood toe.
Ik vraag u of u straks de asse van Jennifer zou willen uitstrooien in zee
tijdens het ultieme afscheid dat straks in intieme kring zal plaatsvinden op de
Noordzee. Daar waar Jennifer zo graag ging uitwaaien en al haar zorgen kon
vergeten.”
Tuurlijk wilde Sheila dat.
Met een krop in de keel stond ze aan boord van een gecharterde boot die vanuit
Nieuwpoort het ruime sop koos met aan boord de urne met de asse van Jennifer
Kerkhofs.
Sheila nam de urne huilend vast en stond bij de reling.
“’t Ghoa je ghoed mokke,” zei ze snikkend, waarna ze de urne omdraaide waarna
de asse van Jennifer meegevoerd werd met de wind en in waaiervorm in het water
belandde.
Daarna gooide ze zich in de armen van Lou en huilde ze bittere tranen.
Bittere tranen om Jennifer!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten