Een weekje Ardennen.

 

Dag lieve mensen.
We hebben een heerlijke week achter de rug.
Een week waarin we genoten van de rust, stilte, natuur en het goede leven in onze eigen Belgische Ardennen.
Jullie weten, ik hou van de Ardennen. Het is er rustig, er is veel open ruimte en de natuur is er zo prachtig. Hier kan je je herbronnen en jezelf als mens terugvinden.
We boekten een weekje in een vakantiehuis bij dezelfde mensen waar we twee jaar geleden een heerlijk weekendje boekten, maar dan in een ander vakantiehuis. Iets dichter bij het centrum op de weg naar de Franse grens… In de oude douanierspost.
Niets aan te geven? Rien a declarer?
Nee de gelijknamige Frans-Belgische film is daar niet opgenomen. Moest ik de regisseur zijn, ik had het wel geweten. Maar dit geheel terzijde.

Ons vakantieverblijf.
Het oude douanekantoor.

Op vrijdag 6 oktober heb ik mijn autootje volgeladen met de koffers, en vooral veel spullen voor de hondjes – onder andere dekens en fleecedekens voor de bedden en de zetels zodat deze gevrijwaard blijven van haren van onze lieverdjes. Er was nog net een plaatsje vrij vanachter om een mandje te zetten waar ze zich konden installeren. En dan waren we weg.
Omdat ik de app Waze heb geïnstalleerd kon ik makkelijk de files vermijden, bij melding van een file kiest die app meteen een andere route. Zo vermeden we de werken en files bij het viaduct van Vilvoorde en in de plaats daarvan reden we via Halle, Nijvel, Charleroi naar Namen om dan in te voegen op de E411 richting Luxemburg, het mooiste traject van onze reis. Dwars door onze prachtige Ardennen. Tot we afreden in Wellin om dan over de bochtige wegen en de steile hellingen tot in Bohan te rijden.
Daar stonden we dan voor ons douanehuis, de Belgische en Franse vlag hangen nog altijd aan de gevel, wij betrokken de bovenste verdieping. Er zijn twee verschillende verblijven met elk een toegang aan de andere kant van de woning. Wij hadden Douane Belge, het andere is Douane France.

µ

Achter de tuin lag een kampeerterrein dat niet toegankelijk is wegens privé eigendom, en daarachter stroomt de Semois. Die zagen we in de keuken aan de ontbijttafel gezapig stromen. Aan de andere oever gaat het dan steil omhoog. Wanneer de Semois verderop een bocht naar links neemt  begint Frankrijk waar de rivier zo’n goeie twintig kilometer verderop in de Maas uitmondt.
Ons huisje heeft een mooie kleine tuin met daarin een ligzetel en bij het huisje een tafel met stoelen waaraan je buiten kan eten of gewoon je gezellig nestelen met een aperitiefje of een kopje koffie en een goed boek erbij.
Binnen was alles gezellig en gerieflijk ingericht, het grootste minpunt was wel dat de microgolf boven op de frigo stond, hoe moet je zo iets snels klaarmaken?£

µ

Maar wij gaan naar de Ardennen om buiten te zijn. Lange boswandelingen hebben we niet gemaakt, want sedert we daar eens lelijk zijn uitgeschoven tijdens onze vorige vakantie in Achouffe is mijn lieve schat wat bang, en ook door haar zere rug en pijnlijke heup heeft ze het moeilijk met de hoogteverschillen, dus deden we het deze keer iets rustiger aan. Zo wandelden we tot in het naburige dorpje Membre door een oude tunnel waardoor ooit een tram heeft gereden tot vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Dwars onder de heuvel als een mol onder de grond, ja dat heeft toch wel iets speciaals. Aan weerzijden van de tunnels allemaal campings met vooral stacaravans en kleine chalets. Bohan is de perfecte plaats voor wie houdt van kamperen. Zou ook nog eens leuk zijn, om eens ons tentje op te slaan voor een weekje of zo.
Maar bij nader inzien, geef mij maar de comfort van een vakantiehuisje. Ook al vind het wel wat hebben, die caravans en houten chalets en barakken midden in de natuur.
Er zijn mensen die daar permanent wonen, wat voor mensen zouden dat zijn? Zonderlingen die genoeg hebben van deze stresserende maatschappij. He, dat zou ik kunnen verwerken in een verhaal.
Goed, in het volgende stuk vertel ik over het uitstapje die we maakten naar de zondagsmarkt in Bomal en naar Saint Hubert.