Schrijfkramp.

 

Ik ben de laatste tijd veel aan het schrijven, ik heb er meer inspiratie en energie voor dan voor mijn operatie. Het is eigenlijk maanden en zelfs jaren geleden dat ik nog zoveel energie had. Dat ik de schrijf vibe zo sterk voel. En ik hoop dat ik dat zo lang mogelijk ga kunnen volhouden.
Het enige wat ik meer ga moeten doen is mijn schrijfsels op mijn blog zetten en nog meer en regelmatiger mijn blog updaten.
Want ik voel dat er een sterke respons is. Ze is niet groot, maar wel heel sterk. Mensen moedigen mij aan en vinden dat ik de dingen mooi kan verwoorden. Wel, wat dat laatste betreft streef ik er dan ook naar om er beter in te worden.
En misschien dat door nog meer te publiceren en dat dan ook op mijn Facebook pagina te zetten en die berichten op openbaar te zetten zodat iedereen die mijn Facebook profiel bezoekt deze kan zien, de respons nog groter wordt.
Want ik weet dat mensen zich optrekken aan mijn verhalen en diepere zielenroerselen, en dat doet eigenlijk wel deugt aan het hartje. En voor die mensen wil ik er zijn, en als ze zo nog meer mensen zijn dan is dat zelfs mooi meegenomen.

Schrijven is iets moois, taal is iets moois, woorden zijn iets moois.
En dat moois wil ik met jullie delen lieve mensen. Echt wel.
Ik wil jullie een goed gevoel in het hart bezorgen, dingen schrijven waar mensen zich aan kunne optrekken, die mensen inspireren, ontroeren, doen huilen, doen lachen. Wat zeg ik? Doen SCHATERLACHEN!
Ik wil inspireren, een indruk nalaten. Ik wil jullie hart raken.
Maar tegelijk wil ik ook mijn bezorgdheden met jullie delen. Mijn hart uitstorten en zeggen wat er op mijn lever ligt. Maar dat dan zonder al te veel de zageman uit te hangen. Want dat is nu ook weer niet de bedoeling. Niemand houdt van de zageman.
Maar mensen houden wel van verhalenvertellers. Zelfs toen we nog jagers-voedselverzamelaars waren stonden verhalenvertellers hoog in aanzien. Bij het kampvuur luisterde men geboeid naar hetgeen ze te vertellen hadden en hun verhalen gingen over van generatie op generatie. Men noemt dit ‘orale overlevering’ en zo leerden generaties op generaties de oude verhalen van hun voorvaderen kennen.
En dan kwam het schrift  kopieerden monniken oude verhalen op nieuwe vellen perkament zodat deze zeker niet verloren zouden gaan. Niet veel later kwam dan de drukpers en de boekdrukkunst. Leerden alsmaar meer mensen lezen en schrijven en nu helpt ook de hedendaagse technologie ons een handje.

Tegenwoordig doet men voor het schrijven van teksten, verhalen of scenario’s beroep op artificiële intelligentie, kortweg AI.
En eerlijk gezegd fascineert dat fenomeen mij toch wel. Elke dag komen er nieuwe mogelijkheden en toepassingen bij, het lijkt wel eindeloos.
Maar tegelijk huiver ik bij het idee dat kunstmatige intelligentie onze eigen intelligentie zou vervangen en zelfs overtreffen. Alsook zit ik een beetje met het idee dat AI ons een beetje lui zal maken. Net zoals Google, Google Maps, rekenmachines, autocorrect en teksten typen ipv schrijven dat doen.
Net zoals onze spieren worden ook onze hersenen lui als we ze niet of te weinig gebruiken. ‘If you don’t use it, you loose it’, het zijn loze woorden maar een harde realiteit die we altijd in gedachten moeten houden. Daarom zal je me niet snel betrappen op het gebruik van AI om teksten of verhalen te schrijven, tenzij misschien om ermee te experimenteren, om te weten of het wel werkt en hoe?
Maar er gebruik van maken omdat het zoveel gemakkelijker is? Hmmm nee.
Want ik haal veel te veel voldoening uit het zelf schrijven van verhalen en artikelen waarin ik ook een beetje van mezelf blootgeef en jullie een inkijk geef in mijn gedachten en zielenroerselen.

Maar wat ik jullie met dit korte, in de late avond geschreven artikel wil zeggen is dat ik nog meer en nog regelmatiger dingen op mijn blog ga publiceren. En ja, dat ga ik zo lang mogelijk proberen vol te houden.
Want het kriebelt, en je weet… ALS HET KRIEBELT MOET JE SCHRIJVEN!

Liefs.
Miguel.