Vijftig kaarsjes uitblazen.

 

Dag lieve mensen.
Het is mijn verjaardag morgen.
Op zich niet zo wereldschokkend, ik doe dat namelijk elk jaar op 1 juli en dit sinds het jaar 1974.
Maar we zijn nu 2024, en laat dat dus exact 50 jaar later zijn.
Huh???? Wat????
Ben ik al zo oud?
Ja, dat is zo.
Veel mensen zien daar tegenop, maar ik niet.
Zeker niet na wat ik het afgelopen half jaar doorstaan en meegemaakt heb.
Had ik die hartklep operatie niet ondergaan dan had ik deze vijftigste verjaardag misschien wel nooit kunnen vieren.
Het leven kan soms aan een zijden draadje hangen, en voor je er erg in hebt kan dat draadje knappen en is het voorgoed voorbij. Zoals dat met mijn toffe collega Paul gebeurde.
Hij mocht niet ouder worden dan dertig jaar.

Ik heb het al eens eerder gezegd. Ooit had ik een profiel op een andere site en één van de vragen was: ‘Wie of wat ik ooit zal zijn’. Mijn antwoord was: EEN WIJZE MENS!
En ben ik een wijze mens geworden?
Hmmm, ik denk het wel.
Het is te zeggen, ik ben toch zeker een stuk wijzer dan toen ik dat schreef.
Ik was als jonge gast vooral heel onzeker. En kwam eigenlijk veel te weinig voor mezelf op.
Zo bleef ik veel te lang bij werkgevers die van mij profiteerden en mij eigenlijk als een stuk vuil behandelden. Wat maakte dat ik er heel gestresseerd en eigenlijk ongelukkig bijliep.
Vooral op mijn eerste vaste werk was dat zo. En het was pas toen ik daar ben weggegaan dat ik echt ben beginnen te leven. Dat ik al een stuk minder onzekerder werd en dat ik ook wat meer begon buiten te komen en na het werk al eens een stapje in de wereld zette, dit onder zachte druk van mijn toenmalige collega’s, ken je dat?

En dan kwam de liefde in mijn leven.
De immer zoete en diepe liefde van mijn schatje Christiane Vermeulen.
Zij heeft mijn leven in de goede richting geduwd en voor haar verlegde ik mijn grenzen. We gingen op vakantie in Duitsland, Nederland en de Ardennen en deden heel wat uitstapjes en wandelingen. Er kwamen veranderingen in mijn appartementje, een nieuw laminaat, nieuwe rolluiken, een vernieuwd terras en relingen en nog van die dingen.
En we besloten om een hondje in huis te nemen.
EN NOG EENTJE!
En die twee lieve, grappige en superschattige woelwatertje bezorgen ons elke dag heel veel plezier met hun fratsen en grapjes en vertederen onze harten met die lieve blik in hun oogjes.

De tijd dat ik alleen woonde en dat mijn appartement een rommeltje was is definitief voorbij. Evenals het net iets teveel drinken, ongezond eten en te weinig slapen.
In het begin was dat wennen, rekening houden met je partner, aan vrijheid inboeten en dat soort dingen. Maar nu weet ik meer dan ooit dat het mij dat waard was, want… IK HEB ER ZOVEEL
VOOR TERUGGEKREGEN!
En dat wil ik nooit meer kwijt.
En het feit dat ik mij nu zelfzekerder, rijper, verstandiger en vooral wijzer ben geworden, ook niet.
Veel mensen zien erop tegen om ouder te worden en zeggen dat ze na verloop van tijd verjaren niet meer zo leuk vinden.
Wel, ik zie dat anders.
Ik wil zeker niet die onzekere, veel te verlegen en veel te weinig voor zichzelf opkomende jonge gast zijn die ik tot zo’n 15 jaar geleden was. En de ongezonde levensstijl die ik toen had daar wil ik ook voorgoed van af. Niet dat ik een toonbeeld ben van gezond leven, er is echt nog veel werk aan de winkel. Zo zou ik eigenlijk wat meer fruit moeten eten en vooral veel minder bewerkte rotzooi. Wat ik met dat laatste bedoel ga ik spoedig in een ander blogartikel uit de doeken doen.
En ik zou eigenlijk meer moeten bewegen. Ook al ga ik nu twee a drie keer per week naar de kiné en twee keer per week naar de cardio training in ‘het Kei’. Het kan niet de bedoeling zijn dat als die sessies afgelopen zijn dat ik terug in een ‘couch-potato’ modus herval.

Ja ik weet dat wanneer je over de vijftig wordt, dat dan de ‘ouderdomskwaaltjes’ beginnen.
De stijfheid, stramheid, sneller moe zijn als je de trap opgaat of zware inspanningen doet. Maar nu ik herstel van mijn operatie en terugdenk aan hoe mijn conditie ervoor was, dan kan ik alleen maar blij zijn dat mijn conditie niet verbetert is. Beetje bij beetje krijg ik de conditie en vooral levenslust terug die ik vroeger had. En dat stemt me optimistisch.
Maar het doet me ook beseffen dat je een goede gezondheid niet zomaar cadeau krijgt.
En laat het dat nu net zijn waar het om gaat om zo lang mogelijk een zekere vorm van levenskwaliteit te hebben. Zo lang mogelijk gezond en fit blijven.
Elk gezond levensjaar extra telt.
En nee, dat wil niet zeggen dat je moet gaan leven als een monnik en alles wat enigszins vreugde verschaft in je leven ontzeggen. Maar het gaat er vooral om om mate toe te staan in je leven.
ALLES MET MATE!
Matigheid.
En wat is dat, matigheid?
Dat is een barbecue met grote hopen vlees gedoopt in vettige sausjes en de nodige glazen alcohol afwisselen met een sobere periode waarin gezond eten, suiker, vet en alcohol mijden en niet de hele dag door smikkelen en snoepen centraal staan.
Dat is je houden aan aanbevelingen als ‘niet meer dan tien glazen alcohol per week drinken’, fruit verkiezen ipv zoete tussendoortjes en vooral – hier ben ik nog eens – minder bewerkt voedsel tot u nemen.

U vindt misschien dat ik een beetje aan het zagen ben over gezond leven en zo. Maar dat is nu zo’n beetje waarover ik nadenk op een avond als deze waarop ik met mijn laptop op schoot in de zetel lig. Ik besef dat ik door het oog van de naald ben gekropen, en ik kus mijn beide handjes dat ik hier nog rondloop en dat ik weer de conditie en gezondheid heb die ik lange tijd heb moeten ontberen. Als ik met mijn hondjes door de straten wandel dan geniet ik meer dan ooit van het leven om me heen. Van de vogeltjes die fluiten, de mensen die mij en vooral Cecieleke en Celientje groeten en dingen zeggen als: ‘maar zo’n mooie hondjes zeg, en zo lief’.
En zelfs het feit dat het weer niet is wat het zou moeten zijn voor het begin van de zomer deert of stoort me niet. Kijk hoe de wolken over drijven. Voel de wind. Hoor de vogeltjes fluiten.
Het leven is toch zo schoon.
En mijn lieve schat ziet mij graag!