Wandelmijmeringen.

 

Dag lieve mensen.
Gisteren gaan wandelen van De Panne naar Bray-Dunes.
Heerlijk was dat. Nog eens wandelen, nog eens buiten zijn, de hondjes lekker los laten lopen.
Vooral heerlijk als we dat kunnen doen in alle vertrouwen. Het enige wat ze doen is achter een meeuw of andere vogel aan crossen of blijven hangen om ergens te snuffelen. Maar voor de rest blijven zo mooi bij ons, zeker als ze eerst even met het balletje hebben gespeeld.

Mijn kleine lievelingen.

Wandelen is zo heerlijk, en zeker op dat mooi traject van De Panne tot in Bray-Dunes net over de Fransen grens. De zilte zeelucht, het melodieuze ruisen van de zee, de wolken. Het bleef droog dus dat was ook mooi meegenomen. Vanmiddag gingen we even naar Nieuwpoort Bad omdat zoetje kleren nodig had. Maar daar was het winderig en kregen we af en toe wat hemelwater op ons hoofd.
Maar weet je? Tegen de kou en de regen kan je je kleden. Dat is de wijsheid die mijn moeder mij altijd meegaf. Leer je te kleden naar het weer en vooral leer tegen een stootje kunnen. Kou, regen en wind horen bij ons klimaat. Wij zijn NOORDERLINGEN! Wij zijn niet gemaakt om heelder dagen met onze lamme tamme kloten in de zon te liggen. Nee, wij horen regen en wind te trotseren en zo karakter te kweken. Dat is wat ons sterk maakte.
Of nee, dat is overdreven. Net zoals onze obsessie met hard werken overdreven is. Nee wij moeten geen watjes of luiaards worden. Maar er is verdorie toch meer dan werken alleen zeker.
Zeker na mijn gezondheidsproblemen en het lange verblijf in het ziekenhuis ben ik verdorie blij dat ik ‘maar’ parttime werk en dat ze in Ter Duinen begrip hebben voor mijn situatie. In veel bedrijven is dat helaas anders.
En dat is iets wat ik moet koesteren. En wat ik moet leren zien als een opportuniteit.
Minder werken is meer tijd maken voor mezelf en om mij te ontwikkelen. Om mijn schrijftalent wat te verbeteren en er misschien ook echt iets mee te doen. Om dingen bij te leren en wijzer te worden. Om mijn gezondheid echt ter harte te nemen en mijn gewicht onder controle te houden en om echt gezonder te gaan leven. Terwijl ik dit schrijf ben ik een St Bernardus 12 aan het nuttigen. Ongezond en alcohol draagt niets bij aan je dieet. Besef ik maar al te goed. Maar het kan zo smaken op een veel te lange en regenachtige herfstavond.
Maar ik compenseer dat met ‘droge’ dagen en liefst meerdere achter elkaar. Ik ben niet gestopt met drinken, ik ben geen geheelonthouder en heb alsnog nog geen intenties om dat te worden. Maar beseffen dat alcohol een ongezonde harddrug is die voor veel ellende zorgt dat doe ik nu meer dan ooit. Meer dan pakweg tien jaar geleden en vroeger, toen ik nog elke dag dronk en ik altijd wel bier, wijn of sterkere dranken in huis had en regelmatig eens in één of ander café een pintje ging pakken.

Café in Bray-Dunes. 

Ook dat laatste doe ik nog amper. Een terrasje meepikken als we wandelen of gaan shoppen in Oostende, dat wel. Maar echt ergens naartoe gaan met de bedoeling om te drinken om te drinken. Nee, dat is niet meer aan de orde. Trouwens, in een zichzelf respecterende tearoom of brasserie serveren ze goede koffie en lekkere warme chocomelk. En als je warme chocomelk kan krijgen die je zelf moet bereiden door chocoladedruppels of ‘callets’  in warme melk te roeren, dan ben je echt wel op een plek die een tweede bezoekje waard is.
Ik ga graag naar een goede bistro, brasserie of taverne. Alleen spijtig dat ook zulke dingen alsmaar duurder en duurder worden. Het leven is duur in deze tijden en je moet heel goed opletten met je centen. Onverwachte facturen zoals we er vorige maand weer één kregen die tegen november moet betaalt worden kunnen je plannen danig in de war sturen en we doen echt ons best om zo weinig mogelijk ons spaargeld aan te spreken. Maar makkelijk is het echt niet.
En ergens is dat spijtig, wat ik gun hardwerkende horeca uitbaters en hun al even hardwerkend personeel wel een extra centje. 

De skyline van Duinkerke.

Eigenlijk zouden wij gewone mensen veel meer aan één zeel moeten trekken.
We doen dat echt veel te weinig. We laten ons zo graag verdelen. Op basis van ras, geloof, afkomst. Maar ook over hoe we onze tijd indelen, wat we doen van werk of welke sociale status we hebben. Arbeiders vs bedienden, ambtenaren vs zelfstandigen. Dat soort zaken.
Dat is toch allemaal niet nodig.
Laat u toch niet zo verdelen mensen. De meeste mensen dragen echt wel bij aan de maatschappij hoor. En ook al doet niet iedereen het volgens de regeltjes, wees toch eens een beetje begripvol en vergevingsgezind hé zeg. We willen allemaal hetzelfde. Rondkomen, het einde van de maand halen en geld opzij zetten voor onze plannen en ambities.

Dat zijn van die dingen waar ik aan denk als ik over het strand wandel en een flinke portie jodium (leer bij) opsnuif bij elke ademhaling. Het is voor mij het ideale moment om eens dingen op een rijtje te zetten. Eigenlijk is elke wandeling die ik maak met mijn lieve kleine hondjes zo’n moment.
Wandelen is heerlijk, wandelen is gewoon superzalig.
Wandelen is goed voor je mentale welzijn, je weerstand, je immuniteitssysteem, je spieren en zelfs je hersenen (je geheugen bijvoorbeeld). Wandelen, buitenkomen, welk weer het ook is. Het is de beste remedie tegen stress. Stress krijg je door te weinig zuurstof in je hersenen en waar vind je het meeste zuurstof? Buiten natuurlijk.
Dus lieve mensen. Jas aan, muts op, kraag recht. En ga gewoon de deur uit. Gewoon je neus achterna. Snuif de geur op van jodium of petrichor. Ruik de rottende bladeren, de zilte zeelucht of gewoon het vers gemaaide gras van je buurman die nog één keer zijn gazon kortwiekt. Voel de wind in je haren en probeer vooral om die dekselse smartphone in je zakken te houden. Of weet je wat? Laat hem gewoon thuis.
Nu ja, nu ben ik eigenlijk een beetje hypocriet, want ik laat hem zelf niet thuis. Meer nog, ik haal hem regelmatig uit mijn binnenzak. Om foto’s te maken bijvoorbeeld.
Mooi toch.