Terug het bos in.

Dag lieve mensen.
Het is eindelijk nog eens gelukt. We zijn nog eens gaan wandelen.
Het doel van onze wandeling vandaag was het Bosleerpad van het Domein Bulskampveld in Beernem.
Iets na de middag gespte ik de hondjes vast achterin de auto en checkte ik of mijn rubberen laarzen nog achterin de koffer lagen, en ja die waren er nog. Daarna reden we richting Beernem over de E40. De parking lag niet van de afrit even voorbij het gekende Psychiatrisch Centrum Sint Amandus. Daar trok ik mijn laarzen en lieten we ons autootje achter. Ik rook de heerlijke geuren van gevallen herfstbladeren en zag de prachtige okerkleuren en ik kreeg er warempel kippenvel van.
Het Domein Bulskampveld is een prachtig bos dat deel uitmaakt van de groene rand rond Brugge. Prachtige bossen heb je rond de eeuwenoude stad met zijn machtige werelderfgoed. En het loont echt de moeite om als je daar bent je eens buiten de stadsmuren te wagen en daar eens op verkenning te gaan. Domein Bulskampveld, Het Tillegembos, Doeverenbos, Vloethemveld. Het zijn stuk voor stuk prachtige pareltjes van machtig mooi natuurschoon.

De Aanwijsputten.
Niet toegankelijk, maar mooi zicht vanuit
de uitkijktoren. 

Het deed goed om nog eens in de natuur te zijn. Een reisje naar mijn geliefde Ardennen zit er dit jaar niet meer in, maar gewoon naar één van de prachtige bossen te gaan die onze provincie echt wel heeft, maakt veel goed. West-Vlaanderen is de bos armste provincie, maar de bossen die er zijn worden zeer goed onderhouden en zijn meer dan een bezoekje waard.
De rust, de stilte, de geur van gevallen bladeren en te kijken op de bladeren die op dat moment aan het vallen zijn. De vele paddenstoelen, de beukennootjes, de eikels, de kastanjes. Heerlijk toch.
En natuurlijk mochten onze lieve hondjes mee. Wat waren ze blij dat ze nog eens konden wandelen en zelfs even loslopen. Er was toch amper volk en ze blijven altijd heel dicht bij ons. Behalve als er ééns eentje blijft snuffelen, om dan in galop terug naar ons toe te lopen.
Ja ik weet dat honden eigenlijk aan de leiband moeten. En als we iemand zien komen en zeker als die een hond bij heeft dan maken we ze meteen vast en als we ze roepen komen ze meestal direct naar ons toe.
Nu zijn ze – terwijl ik dit schrijf – zo zalig moe, die kleine lieve schatjes. En ze waren ook weer zo heerlijk vuil. Bij thuiskomst heeft mijn lieve schat ze even onder de douche gestoken om ze wat af te spoelen. En nu liggen ze heerlijk te soezen, eentje in de zetel en op ons bed, waar ze even afgezonderd van alles en iedereen bekomt van de vele indrukken. Je moet dit een hondje gunnen, ook diertjes hebben het af en toe nodig om even op zichzelf te zijn.

Vliegenzwam.
Toch echt wel de mooiste en meest merkwaardige 
paddenstoel. 

Dit gaan we zeker meer doen. Want als er één iets wat ik heel hard heb gemist het afgelopen jaar dan zijn het wel die heerlijke boswandelingen. OK, de winter staat voor de deur en dan is de natuur vooral kaal en grijs. Geen bladeren aan de bomen, grauwe luchten en veel dieren houden hun winterslaap of rust. Maar toch vind ik dat de winter ook zijn charme heeft. Zeker als het buiten lekker koud is en er wat rijp op het gras ligt en je die heerlijke vrieslucht kan opsnuiven. Laat het maar eens goed vriezen dat er een laagje ijs op de plassen en waterlopen licht. Sneeuw hoeft niet perse, want dan is het toch maar gevaarlijk om te rijden en dan laat ik de auto liever thuis. Maar stilletjes hoop ik dat we nog eens een ouderwets strenge winter krijgen. Ook al zegt mijn portemonnee keihard ‘neen’. Want koude winters zijn dure winters, vooral dan om je huis te verwarmen. En met veel te hoge energieprijzen in dit landje is dat meer dan ooit het geval. Dus ik kan heel goed begrijpen dat mensen zeggen ‘nee liever geen koude winter en al zeker geen sneeuw’. Maar ik kan het niet helpen. Ik vind dat dat zijn charme heeft. Ik vind eigenlijk dat alle seizoenen hun charme hebben. Vandaag genoot ik van de herfst en het vallen van het blad. Over een half jaar zal ik mij verheugen op het botten van de bladeren, de eerste bloempjes en de stijgende temperaturen. En ja mijn favoriete seizoen is en blijft de zomer.

Maar de kop is er weer af, en het gegeven dat ik nog eens in de natuur ben geweest stemt mij heel gelukkig en tevreden. Even alles achter me laten. Laat de wereld maar rustig verder draaien en laat de mensen zich maar verliezen in hun drang naar geld, luxe, weelde, status en macht. Laat de auto’s op de snelweg maar verder razen en de vrachtwagens hun trip van hot naar her verderzetten. Laat de sociale media even voor wat ze is en de politici mogen rustig verder discussiëren en hun eeuwige grote gelijk halen.
Als ik de deur van min autootje dichtsla en de parking achter mij laat, het groen en de rust tegemoet. Dan kan het mij allemaal gestolen worden.
En nu ga ik mijn pompoensoepje dat ik gisteren maakte opwarmen en… NAGENIETEN!

Tuurlijk mochten ze mee.
Onze kleine schatjes.