Dat ene wegzapmomentje.

 

Dag lieve mensen.
Het is zondagnamiddag en nadat ik mijn grote liefde op het werk had afgezet en nog een wandeling maakte met de hondjes besloot ik me om mij in de zetel te nestelen en even de TV aan te zetten. Die stond nog op VTM omdat we eerder deze namiddag naar het nieuw keken.
Op het moment dat ik de TV aanzette speelde er een autobiografische documentaire over leven en werken van het fenomeen Jean-Pierre Van Rossem.
Kent ge die gast nog?
Meester oplichter. Moneytron, rode Ferrari’s, nam ooit deel aan de verkiezing, regelmatige bajesklant. Stond ook gekend voor zijn grote bek en voor zijn vaak vulgaire scheldpartijen.
Heel wat mensen kwamen aan het woord, waaronder ook heel wat BV’ (Bekende Vlamingen dus). Luc Alloo, Herman Brusselmans, Bart Peeters en een Oostendse kunstenaar genaamd Olivier Ameye.
Nu heeft de persoon van Van Rossem mij op één of andere manier altijd gefascineerd. Boelzoeker die het establishment uitdaagde. Grote bek, niet vies van een spitante mening of een rondje provocatie. Maar op het moment dat ik inpikte ging het zowaar over de minder fraaie kantjes van de man. Wat een opgeblazen blageur was dat toch eigenlijk. Een grootsprakerige aandachtzoeker, een praatjesmaker en een windhaan die er niet vies van was om andere mensen zwart te maken. Bij bepaalde passages kon ik me niet langer van de indruk ontdoen dat die vent een ordinaire narcist was.

En dan was er reclame.
En wat doet een mens dan? Wegzappen natuurlijk.
Ik kwam op Canvas terecht en daar was er tegelijk een mooie documentaire over de Camargue.
Het ging over de dieren die daar leven. De prachtige half wilde paarden, de flamingo's (jawel) en andere dieren zoals zeeschildpadden, paling, rivierkreeftjes (een invasieve exoot daar), en de vele watervogels op doortrek die dit prachtige gebied kiezen als rustplaats. Maar het ging ook over de initiatieven die genomen worden om dat prachtige natuurgebied te beschermen en hoe maar en meer mensen die er met landbouw of visserij beginnen te beseffen dat ze dit kwetsbare gebied met zorg moeten benaderen.
Terwijl ik zat te kijken schoot het ineens in mijn hoofd: “hey, eens zien of de reclame al gedaan is op VTM.” Ik grijp instinctief naar de zapper maar dan ineens liet ik mijn hand gewoon rusten.
Ik dacht bij mezelf: “Nee Miguel laat staan! Dit is veel en veel LEERZAMER!”
Ik liet de TV gewoon staan op Canvas en heb die documentaire over De Camargue uitgekeken tot het einde en meer nog…

IK HEB ER INTENS VAN GENOTEN!

Ik dacht op geen enkel moment meer aan dat programma op VTM. Ik ging zo op in de beelden van die immense natuurpracht dat alleen een op de zetel springend Cecieleke mij nog kon afleiden – en zij mag dat altijd doen die lieve kleine schat.
Pas toen ik na afloop iets klaarmaakte voor mezelf om te eten mij met mijn bord aan tafel installeerde begon ik te beseffen welke switch er echt in mijn hoofd afspeelde. Ik besefte dat een gevoel zich van mij meester maakte. Een gevoel dat steeds sterker en sterker wordt. Een gevoel dat ik hier wil proberen onder woorden te brengen.

Dat programma op VTM ging over een man die alleen bezig was met geld, roem, publiciteit en vooral… Aandacht. Een documentaire over het leven van een mediageile parvenue met veel praatjes aaneengeregen met getuigenissen van al even mediageile BV’s  en andere publieke figuren. Het ging over geld, het ging over macht, het ging over het opzoeken van publiciteit om de publiciteit. Het ging over intriges en conflicten en over elkaar de duvel aandoen voor het slijk der aarde en alle bovengenoemde zaken.  Ik had al eerder het idee van; “Miguel, ga je hier nu echt je tijd mee verspillen?”  Want de waarden die de personen die een voor een de revue passeerden en vooral die van de persoon over wie die documentaire ging erop nahouden liggen echt wel mijlenver van de mijne. Dat is nu toch echt wel heel duidelijk.

Sir David Attemborough.

En eigenlijk is dat na het uitzetten van de TV echt tot mij gaan doordringen.
Het is tot mij gaan doordringen waarom ik tegenwoordig veel liever kijk naar iets als Eclips-TV waar ze prachtige documentaires uitzenden over bijvoorbeeld De Alpen en de mensen die daar woorden of over het leven op de markt in één of andere grote Europese stad. Of naar National Geographic met zijn prachtige documentaires over de natuur. Of naar Canvas als ze weer eens een documentaire van de eminence grise van de documentairemakers Sir David Attemborough - Noot: die man is intussen al 99 jaar en hij blijft maar doorgaan – uitzenden. Dan naar hetgeen men op Eén of VTM uitzend dezer dagen.

En dat is niet uit elitaire verwaandheid of omdat ik neerkijk op de smaak van mijn medemensen die wel naar deze zenders kijken. Zelfs mijn lieve vriendin gun ik haar dagelijkse portie verstrooiing die ze zoekt op één van deze zenders. Doe mij een plezier en sla mij eens goed tegen mijn hoofd als ik dergelijke verwaande taal zou gaan beginnen uitkramen.
Nee, het gaat er mij gewoon over dat ik veel liever bijleer over de natuur en hoe mensen zich inzetten om die natuur te beschermen. Over het leven in andere landen, over de ruimtevaart. Over de wetenschap en de laatste nieuwe ontwikkeling ervan en vooral over hoe de wereld nu echt in elkaar zit.
Dat is iets wat altijd in mij heeft gezeten. De interesse in de wereld rondom mij. Dat eeuwige zoeken naar het antwoord op de vraag ‘hoe zit het nu echt’?
Ik heb een hele tijd geleden eens uitgedokterd hoe ik via mijn TV naar Youtube kan kijken en hoe ik mijn Youtube account ook op TV kan overzetten. En dat heb ik mij echt nog niet beklaagd. Gisteren en eergisteren toen ik ook alleen thuis was heb ik een paar heel interessante documentaires gezien met de titel over de natuur en over wetenschappelijke onderwerpen.

Zo was er onder andere een hele mooie met als titel ‘Your brain: Who’s in Control’ (link) over de hersenen en het bewust zijn (ja ik schrijf die woorden met opzet van elkaar).
Daaruit leerde ik dat het zelf een illusie is en dat er helemaal niet zoiets bestaat als ‘vrije wil’.
Weet je. Als ik naar series kijk of naar die reality dingen. Dan zit ik me vaak te ergeren aan hoe mensen met elkaar omgaan. Al die intriges, dat elkaar de loef afsteken, ontrouw, overspel, jaloezie, nijd, list en bedrog. Dan erger ik mij vaak kapot en maak ik mij – tot ergernis van mijn allerliefste – inwendig kwaad. Als ik naar het journaal kijk of via het internet de kranten lees dan wordt ik moedeloos en vaak nog meer als ik de commentaren over de actualiteit zie op sociale media (lees Facebook). En alsmaar vaker maak ik met een diepe zucht het besluit dat mensen niet zo heel intelligent zijn. Want wat maken wij het elkaar toch altijd zo moeilijk?
Maar zo’n documentaire als over De Camargue of over mensen die zich inzetten voor de natuur, voor de biodiversiteit, voor hun medemens. Dat geeft mij hoop.
Dan weet ik dat de meeste mensen helemaal niet zo slecht zijn. Dat er nog mensen zijn die nog geven om de natuur. Om wat echt is.

En als ik dan daarnaar kijk of erover lees zittend in mijn zetel met mijn twee lieve hondjes bij mij. Dan voel ik mij intens gelukkig.
En ja, het lijkt dat als ik dat doe ik mij afzonder van de wereld en mij in mijn eigen cocon terugtrek. En ik besef, dat is voor een deel ook zo. Als ik via mijn oortjes luister naar jazz, klassieke muziek of andere mooie rustgevende muziek met de gordijnen toe en de wereld achter mij latend. Dan voel ik iets van intens geluk. Een zen gevoel.
En ja, dat is een heerlijk gevoel.
En zeker na deze middag weet ik dat het de moeite waard is om dat gevoel wat vaker op te zoeken. Om wat vaker de boel de boel te laten en gewoon eens ouderwets lak te hebben aan wat er nu allemaal trendy is en waar de meerderheid van de mensen mee bezig is of over praat.
Stiekem zou ik willen dat mensen zich wat meer zouden gaan interesseren in de natuur, in de wetenschap, en zich eens wat meer zouden afvragen waar al die bezorgdheid om het leefmilieu, het klimaat en de biodiversiteit echt vandaan komt.
Want het lot van onze kleinkinderen en achterkleinkinderen hangt af van de toestand van het leefmilieu. En die toestand is helaas niet rooskleurig.
En dan lees je die giftige commentaren als zou de klimaatverandering een ‘hoax’ zijn. Dat ze ons proberen bang te maken en dat er ‘meer achter zit’. Dan lees je de reacties vol minachting tegenover mensen die ons proberen te wijzen op slechte eet en leefgewoonten en ons waarschuwen voor de nefaste gevolgen voor onze gezondheid ervan. Niet zelden reacties van mensen die totaal niet gehinderd zijn door enige kennis van zaken.
Ja ook dan voel ik een inwendige boosheid in mij opkomen.
Maar ik weet dat ik daar niet aan mag toegeven. En dan zeg ik steeds vaker tegen mezelf: “Miguel, verdoe toch niet steeds weer je tijd op Facebook"  Neem dat ene boek uit je kast en lees een beetje.”
Nu ja. Misschien moet ik dat maar doen ook.

Want LEZEN IS NOOIT TIJDVERSPILLING!