Het gebeurt telkens opnieuw.

 

Het gebeurt telkens opnieuw.

Augustus 1995.
Twee meisjes keren terug van een avondje uit. Ze namen de tram, maar die reedt niet tot aan hun bestemming, dus besloten ze het laatste eind te voet te gaan. Het was donker, het was laat in de nacht en ze waren alleen. Er waren nog geen smartphones en nog geen wifi Als je iemand wilde bellen moest je op zoek gaan naar een telefoonhokje en moest je zien dat je kleingeld bij je had of een telecard.
Twee meisjes in de fleur van hun leven. Genietend van een welverdiende vakantie met vrienden.
Ze kwamen nooit aan. Elk spoor ontbrak.
Er werd meteen een zoekactie op touw gezet en de politie kwam – weliswaar veel te traag – in actie. Er werd gezocht met man en macht. Honden en zelfs een helikopter met infraroodcamera werden ingezet, maar elk spoor ontbrak.
Het gebeurde hier niet ver vandaan aan de Belgische kust. En de namen van de twee meisjes worden nog altijd in één adem genoemd.
An en Eefje.

Augustus 2025.
Een meisje fietst naar huis. Het is laat in de nacht en ze komt terug van een avondje uit met vrienden in de grote stad. Haar vrienden boden nog aan om met de taxi mee te rijden, maar ze wilde haar dure fiets niet laten staan in een stad waar men niet terugdeinst voor een fietsdiefstal meer of minder.
Ze wordt gevolgd, en ze weet het. Een man zit achter haar, heeft het op haar gemunt.
In paniek belt ze het alarmnummer en gelukkig neemt men haar hulpkreet meteen ernstig. Ze vertelt waar ze is, wat ze ziet en wat er op dat moment gebeurt. De dader slaat toe, ongenadig.
Een meisje slaakt haar laatste kreet in de donkere nacht. Daarna wordt het stil.
Toegesnelde agenten komen op de plaats van het gebeuren, maar het is te laat. Ze vinden alleen nog haar levenloze lichaam in het gras.
Ze heette Lisa en ze was amper zeventien jaar.

Het is helaas van alle tijden. Maar toch lijkt er iets te veranderen.
Ik weet nog dat toen de Zaak Dutroux losbarstte ouders hun kinderen niet meer buiten lieten spelen en hen op het hart drukten ‘om niet met vreemden mee te gaan’. Mensen werden beschermend naar hun kinderen toe en het was ineens niet meer zo vanzelfsprekend dat kinderen zonder toezicht buiten vertoefden. Men besefte dat de buitenwereld gevaarlijk was en men ging ernaar leven. Niet veel later deed de gsm zijn intrede en ouders verlangen dat hun kinderen laten weten waar ze gaan, waar ze staan en met wie ze optrekken. En ze raken in paniek wanneer hun kind niet op tijd belt of een berichtje stuurt. We zijn vergeten dat er een tijd was dat kinderen de hele dag buiten speelde zonder dat de ouders wisten waar ze waren en wat ze allemaal uitstaken. En dat is niet eens zo lang geleden. IK heb die tijd nog meegemaakt. En ik ben nog maar 51 jaar.

Er lijkt iets te veranderen en wie de afgelopen dagen op sociale media rond snuisterde weet wat het is.
Jonge vrouwen ‘eisen de nacht op’. Ze pikken het niet meer dat zij in angst moeten leven, dat zij hun leven en hun handelen moeten aanpassen terwijl de daders hun gang kunnen blijven gaan.
Ze pikken het niet meer dat zij zich moeten verantwoorden? Dat men aan hen vraagt waarom ze op dat late uur nog op straat waren? Waarom ze alleen naar huis fietsten of wandelden? Of dat ze vragen welke kleren ze op dat moment droegen.
En weet je wat?

ZE HEBBEN GELIJK!

Want we hebben het veel te lang ‘normaal’ gevonden dat vrouwen altijd over hun schouders moeten kijken, op hun hoede moeten zijn, dat ze hun drankje niet onbeheerd mogen achterlaten. We hebben het veel te lang gepikt dat ruimte waarin kinderen zich zonder begeleiding buitenshuis begeven alsmaar kleiner wordt en dat ouders zich elk moment moeten afvragen of ze wel veilig zijn. En we hebben het veel te lang normaal gevonden dat oudere mensen, ’s avonds niet meer buiten durven komen.
Criminelen en ander tuig voelen zich oppermachtig en denken dat ze de baas zijn op en over de straat. Drugs wordt openlijk gedeald, in Brussel wordt er bijna elke nacht geschoten en in Antwerpen ontploffen met regelmaat van de klok bommen en granaten.

Jonge vrouwen eisen de nacht op klinkt het op sociale media. Beter zou zijn BURGERS EISEN DE STRAAT OP!
De straat hoort niet toe aan criminelen. De straat hoort niet toe aan drugdealers, zakkenrollers, vandalen, inbrekers, verkrachters, pedofielen en ander tuig van de richel. De straat is geen plek om doelloos rond te hangen, pleinen zijn geen plek om te dealen en parken zijn geen verzamelplekken voor vieze mannetjes met rare fantasieën.
NEE GODVERDOMME!!!!
De straat hoort toe aan de burgers. Pleinen horen plaatsen te zijn waar mensen elkaar ontmoeten en parken plekken waar kinderen kunnen spelen en ravotten zonder te moeten vrezen voor hun leven. En de nacht hoort toe aan jonge mensen die hun eerste stappen zetten in het uitgaansleven en die alleen, met vrienden of met lief of kersverse verovering naar huis toe gaan.

Misschien frons je bij het lezen van dit stuk de wenkbrauwen. Misschien vindt je bovenstaande maar een platte populistische bedoening en misschien vindt je dat ik rechtse prietpraat uitsla? Misschien denk je: “Miguel, dat soort praat verwacht ik van Filip Dewinter, Tom Van Grieken of zelfs Donald Trump. Maar niet van u.”
Oh ja?
Echt?
Is dat zo?
Dat is spijtig, en wel hierom!

DAT IS NU NET DE OORZAAK VAN ALLE MISERIE!
Men heeft de bezorgdheden van de burger omtrent zaken als criminaliteit, onveiligheid en onleefbaarheid veel te lang genegeerd en dat discours helemaal in handen gegeven van bovengenoemde populisten.
Men heeft veel te lang weggekeken terwijl onze straten alsmaar onveiliger werden, criminelen steeds driester toesloegen en de verloedering alsmaar harder om zich heen sloeg.
In 1995 waren er An en Eefje, Julie en Melissa en nog veel andere kinderen die ontvoerd werden, vermoord werden of spoorloos verdwenen. En de verontwaardiging en volkswoede was groot toen bleek dat politie en gerecht daar op een zeer lakse manier mee omgingen en de politici intussen gewoon verder sliepen. En die woede was terecht.
Er kwam een Witte Mars waarin meer dan driehonderdduizend mensen in mee stapten. En pas na die Witte Mars begon de politiek eindelijk met actie te ondernemen. De politiediensten werden hervormd en eengemaakt. Er werd een orgaan opgericht dat in actie kwam wanneer er de verdwijning van een kind gemeld werd, dat orgaan kreeg de naam Child Focus. Vermissingen en misdrijven tegen kinderen en minderjarigen werden ernstig genomen en kregen de prioriteit die ze verdienden en slachtoffers en hun familie werden sindsdien veel beter opgevangen. En dat is goed, en als het goed is dan mag het ook gezegd worden.

De Witte Mars 1996

Maar er is helaas nog heel veel werk aan de winkel en nog altijd wordt de impact van criminaliteit op het leven van een mens nog veel te weinig onderschat en nog altijd is er een zekere vorm van straffeloosheid. Nog altijd komen zware misdadigers weg met hetgeen ze deden waarna ze nog ergere misdaden begaan. Nog altijd krijgen we te maken tragische feiten zoals bijvoorbeeld de moord op Julie Van Espen, gepleegd door een sujet dat al eerder zware misdaden had begaan maar gewoon vrij rondliep.  
En nog altijd wordt het probleem van onveiligheid veel te veel geridiculiseerd en weigert men het echte probleem te noemen.
Bepaalde elementen orakelen dat ‘mannen’ het probleem zijn. Mannen worden heel veralgemenend weggezet als de reden waarom vrouwen zich ’s nachts niet veilig op straat kunnen begeven. Mannen zorgen ervoor dat vrouwen altijd en overal op hun hoede moeten zijn.
En het gevolg van dit discours is dat de mensen weer eens tegen elkaar worden opgezet. Nog maar eens.
Wie een beetje ogen in zijn hoofd heeft weet wat het echte probleem is en die weet welke ‘mannen’ ervoor zorgen dat vrouwen zich onveilig voelen op straat.
Maar media en politiek weigeren steevast om dat probleem bij naam te benoemen en er een standpunt over in te nemen. De lippen blijven stijf op elkaar en allerlei drogredenen worden uit de kast gehaald om de mensen af te leiden van wat zowel zij als wij heel goed weten wat het probleem is.

EN DAT MAAKT DE MENSEN KWAAD!

Het is deze laffe houding waar populisten en demagogen garen uit spinnen. Het is deze struisvogelmentaliteit die ervoor zorgt dat steeds meer mensen op extreem rechtse partijen gaan stemmen. Het is dat wegkijken dat ervoor zorgt dat het discours van de publieke opinie steeds harder wordt.
Mensen zijn het beu om telkens weer te moeten lezen of horen dat de daders ‘jongeren’ waren. Of dat de boosdoener in kwestie ‘verward’ was. Mensen zijn het beu dat dergelijke figuren er steeds weer met belachelijke fopstrafjes vanaf komen. Denk aan die gasten die beschuldigd waren van een groepsverkrachting en die van de rechter een opstelletje moesten schrijven.
Geen zinnig mens neemt dat soort straffen serieus. Wat de verzachtende omstandigheden ook mogen zijn. Verkrachting is een ernstig misdrijf en wie dit niet begrijpt of meent hier licht over te moeten gaan die moet zich echt eens gaan afvragen of hij nog wel in de spiegel kan kijken.

Park: Plek om te spelen voor kinderen (en hondjes).
NIET voor vieze mannetjes, junks en dealers. 

Mensen verdienen beter dan te moeten leven met angst voor de veiligheid van hun kinderen. En kinderen en jongeren verdienen beter dan het risico te lopen dat ze in elkaar geslagen worden door één of andere bende of met een mes gestoken te worden door één of andere mafklapper. Meisjes verdienen beter dan geïntimideerd te worden door fluitende en sissende macho’tjes of ongewenst benaderd te worden door allerhande viespeuken en freaks. Jonge vrouwen verdienen beter dan constant achterom te moeten kijken als ze ’s avonds en zelfs overdag de straat op gaan, de bus nemen of ergens iets gaan drinken.
De kwaliteit van je leven hangt af van enkele zeer essentiële dingen zoals een dak boven  je hoofd, eten op je bord, verzorgd worden als je ziek bent, een inkomen, een job, een goed sociaal netwerk.
Maar daar hoort ook bij JE VEILIG KUNNEN VOELEN!
En het is daarom dat ik hierboven schreef dat de straat niet toehoort aan criminelen maar aan burgers, pleinen aan mensen die elkaar ontmoeten en dat parken plaatsen horen zijn waar kinderen kunnen spelen en ravotten. Het is daarom dat ik schreef dat de nacht toehoort aan jonge mensen die hun eerste stappen in het uitgaansleven zetten.
Want dat zijn zaken die even essentieel zijn voor onze levenskwaliteit als gezondheid, een waardig inkomen of gelijke rechten.

Terwijl ik dit schrijf heb ik Lisa in gedachte. En An en Eefje, Julie Van Espen, Joe Van Holsbeeck, Annick Van Uytsel en al die andere veel te jonge slachtoffers van brutale criminaliteit vaak gepleegd door gasten die al veel langer van de straat moesten worden gehaald.
Ik schrijf dit met mededogen, en uit respect voor hen wikte ik mijn woorden toen ik zei dat mensen wel weten wat het echte probleem is en wie er de oorzaak van is.
Ik wikte mijn woorden omdat ik met dit artikel geenszins de bedoeling heb om mensen te gaan stigmatiseren of om te gaan veralgemenen. Het enige wat ik echt vraag is dat men de bezorgdheden van de mensen omtrent onveiligheid en criminaliteit eens ernstig gaat nemen en men aan criminelen eens de boodschap gaat geven NU GING JE TE VER!