Een blijk van medeleven.

Ik weet het, erg frequent schrijf ik niet in mijn blog. Maar ik weet dat hij gelezen wordt. Misschien niet door al mijn vrienden, maar er zijn er die het doen en die dan een ‘vind ik leuk’ reactie achterlaten. Net zoals het altijd dezelfde mensen zijn die dat doen als ik een foto plaats van de hondjes of andere zaken post op Facebook.

Maar het liefst zie ik mijn blog in de spotlights staan en eigenlijk zou ik veel meer moeten posten. Maar ja, het is de inspiratie die mij ontbreekt. En als die er is dan zijn er andere zaken die mijn tijd en aandacht opeisen. Zo moet ik tussendoor ook nog een beetje werken om aan de kost te komen hé. Wat geldt voor de meeste mensen onder ons nietwaar?
En ik volg jullie ook op Facebook en andere sociale media (vooral Facebook moet ik toegeven) en zo weet ik ook wel een beetje wat jullie leuk vinden, wat jullie ergert en waar jullie bezorgt om zijn. En dat schept wel een band ja.

Afgelopen week bereikten mij heel treurige berichten over iemand die altijd reageerde als ik een link naar een blogartikel plaatste op Facebook. Iemand waarvan ik zeker wist dat ze mijn blogposts wel degelijk las. Soms gaf ze meerdere ‘vind ik leuk’ reacties na elkaar en dat was voor mij een bewijs dat ze ofwel zocht naar mijn profiel ofwel iets van mij zag passeren en dacht ‘ha eens kijken wat die gast met zijn twee kleine schattige hondjes zoal gepost heeft de laatste tijd’.
Nu las ik dat deze lieve dame in allerijl naar het ziekenhuis werd overgebracht en dat ze in coma lag. Ze had door verstikking ernstige hersenschade opgelopen en die zou blijvend zijn.
Haar familie heeft helaas een vreselijke keuze moeten maken, maar die keuze was dan ook de beste. Want niets is erger dan te moeten verder leven als een plant.

Jullie weten, ik ben een gevoelsmens. Ik heb het nog niet onder woorden gebracht maar dit grijpt mij heel erg aan. Alweer iemand die ik – ook al is het maar virtueel – ken en die deze wereld heeft moeten verlaten. Iemand van wie ik dus wist dat ze mijn berichten op Facebook of mijn blog bekeek en las.
Ik wil hier met dit artikel ook mijn woorden van medeleven overbrengen aan haar nabestaanden. Meer kan ik helaas niet doen dan gewoon even hulde te brengen aan een dame die op haar eigen manier toonde dat ze wat ik postte en schreef waardeerde. En dat was wederzijds, want ik waardeerde ook haar posts en reacties.

Roos.
Bedankt voor je ‘likes’ en je reacties. Bedankt voor je waardering voor wat ik schreef of postte.
Ik heb het je nooit kunnen zeggen maar ik waardeerde het wel.
Ook jij bent nu aan de overkant net zoals zovelen die ik nu moet missen. En elke jaar komen er wel een paar bij, jammer genoeg. En ik weet, ze zeggen dat dit hoort bij het ouder worden en dat je op een bepaald moment vaker aanwezig bent op begrafenissen dan op huwelijken of doopsels, maar toch. Het blijft een wrang gevoel.

Maar tegelijk herinnert dit mij eraan dat ik de mensen die er nog zijn en die nog blijken geven van genegenheid. Dat ik die mensen moet koesteren en dat ik hen veel vaker moet tegen het hart drukken. Ook al is dat maar virtueel. Dat ik veel vaker moet zeggen ‘hey, ik ben blij dat jullie er zijn’.
Dit soort zaken doen wij veel te weinig!
En ja ik beken. Ik ook.
Gewoon eens wat meer zeggen ‘ik zie je graag’. Of ‘bedankt voor alles wat je doet’. Of gewoon ‘ik ben blij dat je mijn berichtje leuk vond’.
Meer moet dat soms echt niet zijn.
Mensen trekken zich daaraan op. Vooral als je dat doet op een moment dat ze het niet verwachten. En dat is wat ik dan ook wat meer ga doen. Gewoon eens zeggen ‘hey! Bedankt voor die ‘like’ of die leuke reactie.
Want we mogen dit soort dingen niet te veel als vanzelfsprekend beschouwen. 'Don’t take it for granted’ zeggen ze dan in het Engels. En dat is ook zo.
Genegenheid, kleine attenties, lieve woorden. Ze zijn niet vanzelfsprekend en dat mogen ze ook nooit worden. Je moet er altijd voor zorgen dat ze gemeend zijn en dat ze uit je hart komen.
Doe het niet ijdel, zorg dat het vanuit je hart komt. Adem vanuit je buik als je zo’n dingen schrijf en denk met genegenheid aan die persoon wanneer je het schrijft of zegt.

In deze wereld van harde woorden en luid uitgesproken meningen is een lieve attentie of een klein woordje van zachtheid meer dan ooit welkom. En dat telt ook voor een blogbericht waarin in eer bewijs aan een lieve dame die ik nog nooit ontmoet heb en wat ook helaas nooit meer zal gebeuren. Woorden van troost, van genegenheid, van koestering, van aanmoediging. Ze kunnen zoveel deugt doen, vooral als je ze onverwacht te horen krijgt en dan nog het meest van al op momenten dat je ze zo hard nodig hebt.
Daarom.
Daarom schrijf ik dit bericht!