Winter in Vuurland 3

De volgende ochtend werd pas goed duidelijk hoe hard en hoeveel het de afgelopen dag en nacht wel had gesneeuwd.
Rondom het hotel lag zeker een meter sneeuw.
Toen Sarah het gordijn open schoof zag ze in het schemerdonker een jongen die naarstig in de weer was met een grote sneeuwschop.
Beatriz stond achter haar.
"Amai het heeft gewoon de hele nacht doorgesneeuwd," zei ze.0
"Buenos Dias", zei Beatriz met een glimlach.
En kwam naast haar staan.
"Mooi hé", zei ze.
"Indrukwekkend", zei Sarah.
"Maar wie is die jongen die beneden staat sneeuw te ruimen?" Vroeg ze.
"Dat is Gabriel, die doet hier de afwas en allerhande klusjes," zei Beatriz.
Ze keek Sarah aan.
"Ronny heeft hem aangenomen, zeer tegen de zin van Elvira.
Eén of andere ambtenaar wist hem te overtuigen om Gabriel aan te nemen, in ruil voor vergunningen en dat soort shit.
Gabriel heeft in de jeugdgevangenis gezeten.
Voor best wel zware feiten.
Inbraken, diefstal met geweld, slagen en verwondingen.
Geen lieverdje.
Hij valt ook enorm op met de tatoeages op zijn armen, handen en in zijn nek.
En de traan onderaan zijn oog.
Daarom wil Elvira dat hij niet samen met ons eet, noch dat hij zich in de zaal of andere plaatsen waar de klanten komen vertoont".
Sarah knikte.
Ze begreep.
"Maar Gabriel wil echt wel verbeteren hoor.
Hij heeft een heel goede inborst.
Ach het is zo'n schat van een jongen, echt waar Sarah".
"Ik geloof je wel hoor," zei Sarah.

Beide meisjes maakten zich klaar.
Ze hadden een drukke dag voor de boeg.
Na het ontbijt liet Elvira Sarah inwerken in de receptie.
Ze legde alles uit hoe alles werkte, hoe ze de gasten moest registreren in de computer, welke kamer wie moest krijgen en dat soort dingen.
Sarah leerde snel, tot Elvira's grote tevredenheid.
Maar Sarah kreeg ook meteen haar vuurdoop.
Veel gasten die door de sneeuwstorm gestrand waren, kwamen nu aan in het hotel.
Sarah onthaalde hen met de glimlach en maakte hen wegwijs.
's Avonds moest ze dan weer meehelpen in de zaal.
Yves, de Franse ober had zijn zinnen op haar gezet. Liep de hele tijd naar haar te lonken, dit tot groot ongenoegen van Sarah.
"He ma belle, tu veux boire quelque chose apres le travail"? Vroeg hij in het Frans terwijl ze een ijsemmer met water en ijs vulde achter de bar.
"Non merci", reageerde Sarah koel en liep met de ijsemmer waarin ze een grote fles champagne had gelegd naar de klanten die erom vroegen.
Ze zag hoe Yves naar haar keek met een zelfgenoegzame grijns.
"Fuck", dacht ze bij zichzelf.
"Nog zo'n zelfingenomen klier die denkt dat hij mij kan krijgen.
Wat zien al die strekenventen toch in mij?"
Beatriz had het druk, dus nam Sarah enkele van haar tafels over.
Eén van die tafels was deze van Manuel Torres.
Hij glimlachte toen Sarah zijn maaltijd op tafel zette.
"Wat een verademing", zei Manuel.
"Om bedient te worden door een ravissante verschijning zoals jij.
Mooie blauwe ogen, lief snoetje".
"Ja we weten het al dat je een crush op me hebt", reageerde Sarah.
"Nononooo!!!" Zei Manuel.
"Je begrijpt me verkeerd."
Hij wees naar Beatriz.
"Bezie haar eens.
La Gorda (de dikke)".
Hij sprak het met diepe walging uit.
"moddervet, pokdalig puistengezicht, geen enkele présence.
Zeg nu zelf.
Zo'n wicht zou hier toch niet mogen rondlopen in het restaurant van een klassehotel als dit.
En die andere kelners zijn ook al niet veel beter.
Die Pedro, zie hem lopen.
Afhangende schouders, heft zijn voeten nauwelijks op.
Die had ik destijds in het leger eens onder mijn gezag willen hebben... Ooh dat kereltje ging nogal janken.
Of die Yves, die Franse snoeshaan.
Zie hem snuiven, die zit vast aan de coke.
Ik had allang zijn kamer boven eens doorzocht.
Dat wil je toch niet onder je dak? Een junkie.
Maar de ergste is La Gorda.
Wat een gedrocht is dat toch.
Zoiets jaagt de klanten weg
Een meisje zoals jij, die zou de klanten moeten onthalen.
Dat stelt de mensen op hun gemak, echt waar".
"Ik heb geen tijd", zei Sarah kordaat. Er is nog veel werk."

Het avondservice was in volle gang.
Sarah bracht een stapel lege borden naar de afwaskeuken.
Daar was Gabriel bezig de borden te sorteren in de bakken om deze dan in de afwasmachine te schuiven.
Wat verder stond Juan Cortez aan zijn fornuis.
Sarah zag hem loeren, met een geile blik in zijn ogen.
Ook hij kon zijn ogen niet afhouden van het knappe blonde Vlaamse meisje.
"Sarah esta una chica muy guapa, hé Alfredo?" Zei hij tegen zijn hulpkok Alfredo.
Die knikte en giechelde wat.
"Met haar wil ik wel eens... je weet wel?" hoorde hij hem iets stiller tegen Alfredo zeggen.
Ze schikte de borden vliegensvlug, en deponeerde het bestek in de emmer.
"Lukt het een beetje Gabriel"? Vroeg Sarah.
De jongen glimlachte ietwat verlegen.
En begon te blozen.
"Se echucharà" (dat gaat wel hoor). Zei Gabriel.
Maar het zweet liep van zijn voorhoofd.
"Moet ik wat te drinken voor je halen", zei Sarah enigszins begripvol.
"Ik heb hier nog een fles Cola staan", zei hij.
Hij toonde een fles Cola  die in een hoekje stond.
"Die is warm, ik haal een andere, frisse Cola is veel lekkerder".
Sarah kwam terug met een fles Cola uit de frigo.
"Gracias", zei hij.
Onder het ruige uiterlijk van een veroordeelde jeugddelinquent schuilde een verlegen jongen met twinkelende pretogen die de aandacht van de begripvolle Sarah wel prettig vond.
Het was haar niet ontgaan dat Juan Cortez de jongen regelmatig afblafte.
Ze liet niets merken, deponeerde gewoon de borden en liep dan terug naar de zaal.
Vooral omdat het erg druk was die avond.
Maar het vrat aan haar om te zien hoe de arme Gabriel werd uitgescholden en vernederd door Juan.
"Pereza, criminal, ladron, cerdo apestoso, mono retrasado (wat zoveel betekende als luiaard, crimineel, dief, stinkend zwijn, achterlijke aap). Dat waren nog maar een paar van de scheldwoorden die Juan naar zijn hoofd slingerde

Die nacht had ze het erover met Beatriz als ze uitgeteld in bed lagen.
"Ach", zei Beatriz.
"Iedereen zit op die jongen zijn kap.
Weet je.
Hij heeft geen andere keuze.
Hij is vrij, maar op voorwaarde.
Eén van die voorwaarden is dat hij een job heeft en die moet zien te houden.
Als hij volgend jaar voor de opvolgingscommissie moet komen en hij kan niet aantonen dat hij een vaste job heeft.
Dan moet hij terug naar de gevangenis om de rest van zijn straf uit te zitten.
En de gevangenissen hier zijn geen pretje.
Sarah begreep dit alles.
Maar kon het niet vatten.
Van al die dingen die ze hier ervaren mocht in deze heel bevreemdende omgeving.
Een hotel in een afgelegen ski oord in Vuurland, waar het hartje winter is wanneer wij Europeanen van de zomerzon genieten.
Was dit wel het gene dat Sarah het meest aangreep.
Sarah Albrecht is een heel empathisch meisje met een hart voor haar medemensen.
En ze kan echt niet tegen onrecht.

De volgende dag zocht ze Gabriel dan ook regelmatig op.
Als hij de schotels aan het wassen was.
Of wanneer hij tussen het in de container gooien van de vuilnisbakken door een sigaretje rookte.
Dan rookte zij er eentje mee.
En bood de jongen één van haar sigaretten aan.
Zo raakten ze aan de praat.
Gabriel sprak met zachte stem.
Keek vaak naar de grond.
Alsof hij zich diep schaamde.
Dat deed hij ook, zo leerde Sarah snel.
Hij heeft zware feiten gepleegd ja.
Maar de jongen had ook geen gemakkelijk leven.
Opgegroeid in een heel arm milieu.
Moest knokken om te overleven.
Raakte al op tienjarige leeftijd in de greep van een lokale jeugdbende.
Die lieten hem allerhande klusjes opknappen.
Inbreken.
Drugspakketjes afleveren.
Liep daarmee onder de ogen van politie en leden van rivaliserende jeugdbendes door de straten.
Wat best wel gevaarlijk was.
Maar hij was nog geen lid, en had dan ook nog niet de tatoeages die bij het lidmaatschap hoorden.
Zo was hij veilig.
Eens hij lid was, was hij dat niet meer.
Hij heeft zich meermaals uit de greep van rivaliserende bende's moeten knokken.
Zo leerde hij vechten.
Maar zo raakte hij ook in aanraking met politie en gerecht.
Moest hij naar de jeugdgevangenis.
Maar zo won hij net respect in het milieu.
Klom hij hoger in de hiërarchie.
Hij verdiende geld met dealen en stelen.
De meisjes lagen aan zijn voeten.
Hij kreeg anderen zo ver dat ze drank en wiet stalen voor hem.
Tot zijn beste vriend voor zijn ogen werd doodgeschoten.
Toen hoefde het voor hem niet meer.
Hij wilde breken met de bende.
Maar dat doe je niet zomaar.

Op een dag werd hij gearresteerd bij een overval.
Om aan te geven dat hij wilde breken met de bende verraadde hij de leiders en mede bendeleden.
Dat maakte dat hij in de gevangenis kop van jut was.
Hij werd bijna doodgeslagen.
Vandaar de littekens op zijn gezicht, en de brandwonde ter hoogte van zijn hals tot vlak onder zijn oren.
Een cipier had medelijden met hem, wist dat zijn verhaal oprecht was.
Hij wist zijn oom een reclasseringsambtenaar op Vuurland zo ver te krijgen dat hij voor Gabriel een job kon regelen.
Zo kon hij kans maken op voorwaardelijke vrijlating.
Zo vertrok de straatjongen uit Buenos Aires naar het verre en koude Vuurland.
En begon hij aan een tweede leven.
En nee.
Het was geen gemakkelijk leven.
Maar Gabriel sloeg zich erdoor.
Hij wilde echt dit harde leven achter zich laten.
Sarah hoorde zijn verhaal.
Het raakte haar.
Zag de blik in de jonge Gabriel zijn ogen.
Hoorde de oprechtheid van zijn woorden.
Ze nam zijn handen vast.
"Je bent een goeie jongen Gabriel.
Eerlijk, oprecht.
Courageus."
Ze keek hem diep in de ogen.
Gabriel was best een knappe jongen.
Met zijn lang haar tot net over de schouders, zijn diepe donkere ogen.
Zijn sikje en de kuiltjes in zijn wangen.
19 jaar was hij.

Die avond, na het service.
Sarah ging even naar buiten voor een sigaret.
Gabriel was net de vuilniszakken in de container aan het deponeren.
Sarah ging naar hem toe? "Sigaretje"? Vroeg ze.
Hij zij geen neen.
Weer raakten ze aan de praat.
Ineens...
Sarah sloeg haar arm over zijn schouder.
Trok de jongen wat dichter tegen zich aan.
Woelde zacht door zijn haren.
"Chico guapo", fluisterde Sarah in zijn oor.
"Mirame a los ojos Gabriel.
E escùchame" (Kijk in mijn ogen Gabriel, en luister naar me) zei ze met zachte doch zelfverzekerde stem.
"Quiero sentir tu amor... E TU CUERPO!!! (Ik wil je liefde voelen... En je lichaam)".Ze sloeg haar armen om Gabriel, en begon hem te kussen.
Ze nam het initiatief.
Zomaar.
Zonder aarzelen.
Ze kende de jongen nog maar een dag.
Maar voelde zich zo goed in zijn bijzijn.
Kreeg een warm gevoel telkens ze buiten stonden te roken.
En te praten.
In de kille buitenlucht.
Ze ging ervoor.
Zei rechtuit wat ze voor hem voelde.
En het was een sterk gevoel.
Gabriel bloosde.
Hapte naar adem.
Sarah liet hem even tot zichzelf komen.
Glimlachte zacht naar hem.
Gabriel trok haar hoofd dichter.
Drukte zijn lippen op de hare.
En begon haar opnieuw te kussen.
Terwijl het zachtjes begon te sneeuwen.

Sarah leunde tegen de muur.
Spreidde lichtjes haar benen.
Terwijl Gabriel haar bleef kussen.
Haar hart klopte sneller.
Thuis zou ze veel meer geremd zijn om zomaar met een jongen die ze amper een dag kende te beginnen flirten?
Een paar maanden voor ze naar Argentinië vertrok sprong haar relatie met Jens stuk.
Anderhalf jaar was ze samen met hem.
Tot ze erachter kwam dat hij haar bedroog.
Ze confronteerde hem met de keiharde bewijzen.
Een kletterende ruzie.
Harde woorden.
"Daar is het gat van de timmerman!!!" Schreeuwde ze hem toe.
Terwijl ze een een halfvol glas cola naar zijn hoofd slingerde.
Zo razend was ze.
Het deed pijn ja.
Heel even.
Dan kwam het moment dat ze vrij was.
Dat ze haar gang kon gaan.
Ze hoorde het Ashley haar beste vriendin nog zeggen.
"Zoveel schoon gasten Sarah.
Laat u gaan.
Kies er één uit.
Doe uw goesting.
Geniet, en laat hem genieten.
Ge zijt nog jong.
Gij kunt krijgen wie ge wilt, met uw schoon lichaam, en uw schoon blauw ogen".
Ze had gelijk.
Maar Sarah voelde zich geremd.
In een kleine provinciestad waar iedereen iedereen kende.
En waar velen haar ouders kenden.
Wat zouden ze zeggen.
Wat als iemand haar in Leuven ziet, met een wildvreemde jongen.
Wat als die persoon zegt, "Sarah hangt daar in Leuven de slet uit".

Daar aan de andere kant van de wereld vielen al die remmingen weg.
Ze dacht terug aan de woorden van Ashley.
"Nu is het 'het moment' Saar", zei ze.
"Laat u gaan.
Nu ge de kans hebt.
Volg je hart, je gevoel".
Dat deed ze.
Ze liet haar tong over die van Gabriel glijden.
Met gesloten ogen.
Ze voelde hoe zijn handen haar streelden.
Hoe hij haar lichaam tegen het zijne drukte.
Hoe zijn bekken langzaam heen en weer gingen.
Ze voelde dat hij een erectie had.
Zijn harde lid dat heen en weer schoof over haar kruis.
Ze werd lichtjes nat.
"Slaap je alleen"? Vroeg ze.
"Nee", was het antwoord.
Ik slaap in de kelder, daar is nog een kamer.
Samen met Alfredo Chang.
Die moet me van Elvira in de gaten houden.
"Is hij een gemakkelijke kamergenoot"? Vroeg Sarah lichtjes bezorgd?
"Pest of vernederd hij je"?
"Nee.
We lachen veel.
Alfredo is best een goeie vent.
Tapt graag schuine moppen.
We spelen samen op de playstation.
Juan, dat is diegene die mij niet moet hebben.
In de keuken doet Alfredo mee met hem.
Uit angst".

Sarah dacht na.
Ze besefte dat seks met Gabriel.
Er vanavond niet meer inzat.
Tenminste niet als ze voor de anderen verborgen wilde houden wat ze voor hem voelde.
Ineens greep Gabriel haar weer vast.
"Te quiero mi corazon", fluisterde hij teder in haar oor.
"Ik weet wat je wil Sarah.
Ik zeg geen nee.
Maar het kan niet.
Zonder dat ze ons betrappen".
"Ik weet het Gabriel", zei Sarah.
Weer kusten ze elkaar.
"Ik moet gaan nu lieverd.
Maar in gedachte ben ik bij jou Gabriel".