Bloggen in tijden van corona, deel 35: Coronamoeheid

Dag lieve mensen.
Kunt u er nog aan uit?
Al die nieuwe maatregelen.
Die kakafonie van maatregelen.
Die elkaar overlappen.
Maar die men vooral neemt om het onvermijdelijke uit te stellen.
Men weigert het 'L-woord' uit te spreken.
Daar rust een vloek op.
Men denkt er goed aan te doen om de economie zoveel mogelijk te sparen.
Blijf maar werken, blijf maar consumeren, blijf u maar amuseren.
Uw gezondheid interesseert ons niet, zolang u ons maar geld opbrengt.

Ja sorry, maar dit is echt wel het beeld dat ik heb van onze beleidsmakers.
Of moet ik zeggen slippendragers?
Slippendragers van het grootkapitaal en het consumentisme.
Slippendragers van de neoliberale 'alles moet opbrengen' doctrine.
En dat zijn niet de alleen de overheid.
Maar nog veel meer de media en bepaalde opiniemakers die niets liever willen dat alles bij het oude blijft en die zelfs halsstarrig ontkennen dat er een pandemie is.
Nee ik ga me niet moeien in die polemiek over gemanipuleerde cijfers en allerlei zaken die zouden verzwegen worden.
Daar heb ik deze blog niet voor in het leven geroepen.
Maar ik vind het erg dat men de ernst van deze pandemie blijft onderschatten.
Dat men economisch verlies als erger beschouwd dan het verlies aan MENSENLEVENS!
Dat mensen louter en alleen om een punt te maken, ineens wel aandacht hebben voor zaken als werkloosheid, armoede, depressie, zelfmoord, partnergeweld en kindermishandeling.
Alsof die er voor de pandemie niet waren.
Alsof het erger is om nu werkloos te zijn dan 'voor de corona'.
Alsof het ineens wel erg is om niet op vakantie te kunnen gaan.
Nu kunnen mensen niet op vakantie gaan omwille van 'de corona'
Voordien omdat ze er het geld niet voor hadden.
Toen was je nog een loser omdat je niet op vakantie kon gaan.
Nu zouden we compassie moeten hebben met die mensen die eens één jaartje.
EEN JAARTJE!!!
Niet zouden kunnen op vakantie gaan.

Wat ik zeggen wil.
Men heeft een hele zomer lang gedrukt op het in stand houden en laten heropleven van sectoren waarvan veel mensen (ook ik) blij zijn dat ze er zijn.
Maar waarvan je in het licht van wat er nu allemaal gebeurt toch wel kan zeggen dat die toch niet van zo'n groot belang zijn.
En dit zeg ik met gevaar voor lijf en leden en voor reputatieschade.
Want mensen zijn terecht gehecht aan cultuur, aan de horecasector, aan amusement, pretparken, feesten, optredens en dergelijke.
Maar vergeef me dat ik mij nu veel meer zorgen maak over dingen die er nu echt wel toe doen.
Gezondheidszorg bijvoorbeeld.
Wat met de mensen die zorg nodig hebben voor aandoeningen die niet corona gerelateerd zijn.
Wat met mensen die in behandeling zijn voor kanker, hart en vaatziekten, diabetes.
Maar ook voor rugletsels of andere aandoeningen die gerelateerd zijn aan zware en monotone arbeid.
Waar - en dat weet ik uit eerste hand - heel veel mensen uit de zorgsector bij zijn.
Mensen die de hele dag zware en amper meewerkende lichamen moeten tillen.
Elke dag opnieuw.
Tot hun rug, schouders of knieën het begeven.

Lieve mensen.
Ik hoor het zo vaak.
Mensen zijn 'coronamoe'.
Omdat ze niet op vakantie kunnen.
Omdat ze geen optredens kunnen bijwonen.
Omdat ze niet op café kunnen gaan, of kunnen uit gaan eten.
Omdat ze geen blijf weten met hun kinderen met deze verlengde Allerheiligenvakantie.
Omdat ze gedwongen worden tot telewerken met een heel nest 'klein joenk' om hen heen.

Welja.
Ik ben ook coronamoe!
Ik ben het moe dat mijn grote liefde zo lang moet wachten op een consultatie in de pijnkliniek die maar uitblijft omdat ze de achterstand van de eerste 'lockdown' nog moeten wegwerken.
Ik ben het moe dat door corona het nog moeilijker is om een dokter te pakken te krijgen.
Ik ben het moe dat zorgtaken worden uitgesteld enkel en alleen omwille van een escalatie veroorzaakt door STOMPZINNIGE LEEGHOOFDEN die alleen maar aan zichzelf en hun eigen pleziertjes dachten en nog steeds denken.
Ik ben het moe van me druk te maken in beelden van uitgelaten studenten die blijkbaar met van alles bezig zijn behalve met studeren!
En wat is dat studeren?
Je hoofd vol kennis stompen in een van alle geluid afgeschermde ruimte, zittend aan een bureau met een dik boek voor je neus.
Uren aan een stuk.
In stilte als het even kan!
Moest ik een zoon hebben die denkt dat het veroorloofd is om in deze tijden waarin voor mensen die in de zorg werken het water aan de lippen staat, te feesten en te 'ad-fundummen' alsof er niets anders bestaat in de wereld.
Dat zei ik: "Kom manneke, ga maar werken! 's morgens om vijf uur uw nest uit en in een woonzorgcentrum of supermarkt uwe nestel afdraaien tot laat in de avond. Ge zijt er godverdomme niet te schoon voor!"
We hebben nu geen nood aan tot in ''t kot van de nacht fuivende nihilisten strevend naar een geneeskunde, recht of pol&soc diploma met een sjerp rond hun vadsige lijf
Nee echt niet!

Weet je waar we nood aan hebben?
Aan mensen met realiteitszin.
Mensen die nu, meer dan ooit. Het volgende beseffen!
HET GAAT NIET OM U!!!
Het gaat niet om uw misgelopen vakantie of het optreden van uw favoriete artiest dat niet kan doorgaan.
Het gaat niet om uw 'bubbelfeestjes' of 'lockdown-party's'.
Het gaat niet om uw meelijwekkende klaagzang in elke krant en in elk journaal omdat uw sector naar uw goesting net iets te hard wordt geviseerd door de opgelegde veiligheidsmaatregelen.
Het gaat niet om uw praktische probleempjes die misschien voor u heel even onoverkomelijk zijn, maar toch weinig meer dan 'kleine praktische probleempjes'.

Nee!!!
Het gaat om ons allen.
Het gaat om...
WAT KAN IK DOEN OM DEZE CURVE OMLAAG TE KRIJGEN?
Daar moeten we met zijn allen aan werken.
Hoe sneller de curve omlaag blijft hoe beter dit is voor ons allen.
Hoe beter we erin slagen om deze curve laag TE HOUDEN!
Hoe minder redenen er zijn voor de overheid om beperkingen op te leggen.
Deze crisis stelt ons op de proef.
Ze stelt vooral de manier waarop wij in het leven staan op de proef.
Wij westerlingen, wij zin individualisten.
We zijn zo sterk gehecht aan onze vrijheid.
Aan ons comfort en onze luxe.
We zijn heel wat zaken vanzelfsprekend gaan vinden.
Misschien zelfs te vanzelfsprekend.
Op zodanige manier dat we zaken die ooit luxe waren als een 'verworven recht' zijn gaan zien.
Er wordt ons even gevraagd om een stap terug te zetten.
Om even wat rustig aan te doen en iets soberder te gaan leven.
En we doen alsof ons een arm en een been wordt uitgerukt.
Komaan mensen!
Waar zijn we mee bezig?
Als we elk van ons en iedereen blijft over zijn eigen penibele situatie en zijn verloren inkomsten blijft jammeren.
Dan gaan we er echt niet geraken hoor.

Face it!
Iedereen ziet af!
Iedereen heeft te lijden onder deze crisis.
Zowel de restaurantuitbater als de bloemist, de zorgkundige als de afwasser, de barman als de kassierster.
Alleen door solidair te zijn en er te zijn voor DE ANDER!
Kunnen we ergens geraken.
En alsjeblieft!
Laat je de kop niet zotmaken door de media met zijn drang naar 'scoops', zijn schreeuwerige titels en holle artikels.
Maar praat met de mensen en vraag hen persoonlijk hoe het echt zit.
Ze zullen nog zo blij zijn dat er eens iemand met oprechte bedoelingen vraagt hoe het met hen is.

Liefs.
Miguel.