Liefde in Cuba 2

Aankomst in Cuba!

Nadat ze veilig waren geland reden Joeri en zijn metgezellen mee in een glimmende zwarte Wolga. De luxe auto van de Sovjet-Unie.
Ze reden langs de brede boulevards tussen de grote Amerikaanse old-timers en de krakkemikkige Lada'tjes en Trabantjes die in de loop der jaren uit Oost-Europa naar Cuba werden verscheept.
Overal zag je standbeelden en affiches ter ere van de grote revolutionairen.
En langs de kant kraampjes met allerlei lekkers, groenten, fruit, etc. Oude mannen die zaten te dammen of te schaken, mooie zwartharige meisjes in fleurige kleedjes.
Het maakte allemaal zoveel indruk op Joeri.
Dan stopten ze bij een oud statig gebouw. Hun hotel zo bleek. Achter de afgebladerde gevel bevond zich een mooi pareltje van vergane glorie.
Over het wijnrode tapijt liepen ze naar de balie, daar kregen ze prompt hun sleutel en gingen ze met een oude lawaaierige lift naar boven. Ze hadden een mooie suite met zicht op grote boulevard onder hen en een park aan de overkant ervan.
Na een heerlijke maaltijd in het imposante restaurant, waar Joeri voornamelijk Duits hoorde praten. Bleek dat er een grote groep Landbouwingenieurs uit de DDR aanwezig waren.
Stelde Vladimir voor om nog een glaasje te nuttigen in een kroeg een paar straten verder.

La Reyna was een gezellige drukbezochte kroeg niet ver van de beroemde Maleçon. De zeepromenade van Havana waar verliefde koppeltjes maar al te graag flaneren op een zonnige dag.
Het publiek was gemengd. Jong en oud, arbeider, ambtenaar of soldaat. Iedereen was er welkom. Aan de bar werden allerhande drankjes genuttigd. Je kon er een hapje eten. En aan de tafeltjes zaten er mensen te dammen, te schaken, te kaarten of te triktrakken.
Op een podium gaf een orkestje het beste van zichzelf.
Ze speelden typische Cubaanse muziek, salsa, son, bachata, etc. En op een kleine dansvloer stonden mensen te dansen of hun leven ervan af hing.
En daar zaten onze Russische vrienden gezellig te babbelen en te genieten van een heerlijk glaasje echte Cubaanse rum.
"En wat vindt je ervan Joeri"? Vroeg Vladimir.
"Dit is nu echte Cubaanse rum. De wodka van Cuba. Zalig zoet drankje met een hemelse tropische smaak". Hij wenkte een dienstertje "Hey meisje schenk nog eens in alstublieft".
Een mooi meisje bracht een fles rum en goot de glazen nog eens vol.
"Spaziba, Gracias. Mooie meid". Zei hij in een mengeling van Spaans en Russisch.
Ineens kwam een man op het podium.
"Señores Señoras Señoritas!! Mag ik u presenteren.
De ster van deze avond.
Onze jonge talentvolle zangeres.
El Flor de Habana! De bloem van Havana.
Een daverend applaus voor.. MANUELA!!!!"
Mensen applaudisseerden.
Een jong meisje kwam het podium op.
Gekleed in een knalrood bloesje en zwart rokje, lopende op schoenen met hoge hakken.
Ze had een prachtige stem.
"Verrukkelijk!!!" Riep Vladimir.
"Ik zou meteen naar Moskou willen bellen om een optreden te regelen voor die meid, en het hele orkest trouwens.
Als er een paar hoge bonzen van het 'Ministerie Van Cultuur' of van de TV dat horen. Dan zie je haar binnen de kortste keren op de televisie bij ons in de Sovjet-Unie".
En Vladimir had redenen om dat te zeggen.
De jonge zangeres genaamd Manuela Granados had best wel talent.
Ze zong de sterren van de hemel.
Ze begon met typische Cubaanse volksliedjes, en Spaanstalige evergreens als 'Besame Mucho', 'Quisas, Quisas, Quisas', 'Pepito Mi Corazon', 'Sucu Sucu', 'Bossa Cubana' en andere zwoele tropische nummers.
Maar dan ineens zei ze in het vlotste Russisch.
"En nu voor onze vrienden uit de Sovjet-Unie hier aanwezig.
Zing ik speciaal een zwoele Cubaanse versie van één van jullie mooiste volksliedjes".
En daarna zette het orkest een spetterende zuiderse versie in van 'Kalinka', het gekende Russische volksliedje.
Vladimir die al lichtjes aangeschoten was, zong vrolijk mee.
Manuela moedigde hem aan.
"Komaan 'Kameraad' zingen!!!" Riep ze.
Ze richtte de micro naar hem.
De hele zaal kon hem horen.
Vladimir had een heldere zangstem.
Zelfs de zatste lacher verstomde toen hij het hoorde.
Een echte Rus in het café, en hij kon mooi zingen ook".
Daar stonden ze even verstomd van.
Daarna volgden nog wat zwoele versies van Russische liedjes en communistische strijdliederen zoals 'Bandiera Rossa'.
De sfeer zat erin.
Joeri zat er op de eerste rij.
Hij zag hoe de jonge zangeres Manuela naar hem lachte.
Hij lachte terug.
Knikte even.
Daarna was het optreden ten einde.
Ze bedankte het publiek en verliet het podium.
Een kelner bracht haar een drankje, ze dronk het op.
Het orkest begon te spelen, een zwoele 'Cha cha cha'.

"Hey knapperd, zin om te dansen"? Vroeg ze, tot zijn verbazing in haar beste Russisch.
"Dat wil ik wel", zei Joeri schuchter.
Vastberaden nam het meisje hem bij de hand. Op de dansvloer sloeg ze haar armen om hem heen en begon ze sensueel te dansen.
"Vanwaar kom je lieverd?" Vroeg ze.
"Moskou", antwoordde Joeri. "Jij praat wel vlot Russisch, heb je dat hier geleerd of bij ons in de Sovjet-Unie"?
"Vorig jaar zomeruniversiteit gevolgd in Moskou. Zeer boeiende ervaring", zei ze vol trots.
"Oh ja zoals je daarnet al kon horen, mijn naam is Manuela. Wat is jou naam lieverd"?
"Joeri", antwoordde hij. "Mijn naam is Joeri".
"Zalig", kirde Manuela. "Wat kan jij heerlijk dansen Joeri, zelden een Rus zo goed weten dansen".
Joeri kreeg een kleur en wist niet goed wat zeggen.
Maar hij vond Manuela best wel een mooi meisje.
Ze was 20 jaar, had lang ravenzwart haar, donkerbruine ogen, en als ze lachte had ze van die lieve kuiltjes in haar wangen.
Ze was klein en tenger. Doch ondanks haar slanke taille had ze best wel een flinke boezem. Haar 'tweelingzussen' zaten strak in haar korte rode bloesje met best wel diepe decolleté, welks ze daarnet ook al droeg tijdens haar optreden.
Ze danste heel sensueel met Joeri.
"Ik zie graag blonde jongens", zei ze terwijl ze Joeri diep in zijn ogen keek.
Zin om even een wandeling te maken?
Joeri zei geen neen.
En zo wandelden ze samen langs de Maleçon, onder een nachtelijke sterrenhemel.
Manuela sloeg haar arm om Joeri's middel en Joeri die sloeg zijn arm over haar schouder en drukte haar liefdevol tegen zich aan.
Ze vroeg hem uit over wat hij deed in Cuba, over het leven in de Sovjet-Unie en andere dingen. Hij vroeg haar naar haar toekomstplannen want Manuela studeerde nog.
Terwijl keek hij haar liefdevol aan.
Ineens hield Manuela halt en keek hem recht in de ogen.
"Kus me lieve Joeri", zei ze smekend.
"Beso me, mi amor. Beso mi mucho con amor y pasion".
Joeri drukte zijn lippen tegen de hare en gaf haar een zacht zoentje op haar wangen. Dat werd door Manuela beantwoord met een vurige tongzoen. Ze drukte hem dicht tegen hem aan en streelde hem overal.
Kom mee met me lieverd. Ik weet een plekje waar we ongestoord alleen kunnen zijn.
Ze nam hem mee en samen gingen ze terug de stad in. Bij een oud pand hielden ze halt. Ze deed de deur open en ze gingen door een wirwar van geïmproviseerde gangen naar een kamer waar meerdere families leken samen te hokken.
In een afgelegen met oude planken afgebakende hoekje zat een meisje een soort kruiswoordpuzzel op te lossen.
"Ik heb een leuke jongen leren kennen, een Rus. Zou hier wel even met hem ongestoord... Als je snapt wat ik bedoel".
"Je kent het tarief", zei het meisje.
Manuela gooide enige peso's op tafel, waarna het meisje afdroop.
Manuela deed haar bloesje en haar rokje uit en legde zich languit op bed.
"Wat is ze mooi", dacht Joeri. Haar getaande lichaam lag uitgestrekt op het oude bed. Ze wreef over haar borstjes en keek Joeri vol goesting aan.
Kom hier lieve Joeri, kom maar. Doe je kleren uit en leg je bij me. Ik ben vannacht helemaal de jouwe...