De dagen gingen voorbij.
Overdag was Joeri op pad, van de ene Cubaanse bouwwerf naar de andere.
Druk doende met het 'tolken, en zo een brug te slaan tussen de taalproblemen met de Spaanstalige Cubaanse bouwvakkers en aannemers, en Russisch sprekende Sovjet ingenieurs en architecten.
Daarna keerden ze terug naar het prachtige oude hotel in hartje Havana.
Waar ze genoten van een voortreffelijk avondmaal, vergezeld met veel wodka.
Want dat mocht onder geen beding ontbreken.
Voor echte Russen is een maaltijd niet compleet als er geen wodkafles op tafel staat.
Dat wist het personeel heel goed.
Elke week arriveerde er een nieuwe lading wodka rechtstreeks uit de Sovjet-Unie.
Na de maaltijd zaten ze nog wat na te genieten van een fles wodka.
Meestal werd er ook nog een fles Cubaanse rum besteld ook.
En toen stond Joeri op.
"Ik ga nog een wandelingetje maken", zei hij.
Maar zijn reisgezellen wisten wel waar hij heen ging.
"Die heeft vast weer afgesproken met die kleine", zei Sergei.
"Ach laat hem toch", antwoordde Vladimir.
We zijn toch allemaal jong geweest.
Dat hij het er maar eens goed van pakt.
Cubaanse vrouwen zijn niet te versmaden, dat kan ik je wel vertellen.
Ze zijn zo heerlijk passioneel, echt waar.
Ik heb er destijds genoeg van genoten, maar die tijd is voorbij.
Ik blijf mijn Ljudmilla trouw, wat er ook gebeurt".
En ja hoor.
Sergei had gelijk.
Hand in hand flaneerden Joeri en Manuela over de beroemde Malecon.
Het was een mooie romance.
Liefde en passie stond in hun ogen te lezen.
Hij keek haar aan, met zijn diepblauwe ogen.
Legde zijn handen op haar frêle schouders.
"Lieve Manuela", zei hij.
"Ik heb je zo lief meisje.
Mijn hart slaat op hol als ik je pure schoonheid zie.
Is het omwille van de tropische hitte, van het bruisende leven in deze stad.
Maar ik heb nog nooit zoveel hartstocht gevoeld als nu.
Ik heb zin om je te kussen Manuela, elke keer opnieuw.
Oh lieve schat... Omhels me, omhels me zoals alleen jij dat kan Manuela".
Manuela sloeg haar armen om hem heen.
Keek diep in zijn ogen.
Een traan over haar wangen.
"Oh Joeri mijn lieve Russische beer.
Ik bemin u met heel mijn hart".
Een kus volgde.
Een passionele kus.
Joeri drukte Manuela dicht tegen zich aan.
Streelde zacht haar rug.
Manuela zuchtte.
"Ooooh Joeri lieverd.
Ik heb zo'n zin nu, zoveel zin.
Zin in jou... Schatje".
Ze zochten weer hun plekje op.
Om heerlijk ongestoord te vrijen.
Van elkaar te genieten.
Joeri en Manuela, het was een mooi verhaal.
Een verhaal van zinderende passie, een vurige romance.
Joeri wist dat dit niet zou blijven duren.
Eens zijn opdracht erop zat MOEST hij gewoon terugkeren naar de Sovjet-Unie.
Waar hij moest wachten op zijn volgende opdracht.
Maar dit was zo mooi.
Geen enkel meisje in Moskou kon hem zo bekoren als die lieve, kleine maar o zo vurige Manuela.
Met haar lange zwarte haar en haar mooie grote donkere ogen.
Haar sensuele maar o zo zachte lippen.
Haar mooie ranke lichaam dat zo sensueel bewoog, vooral als ze danste.
Ze was niet groot, maar des te meer zo fel en vurig.
Vooral in bed.
Onverzadigbaar was ze.
Manuela Granados, een 20 jarige studente uit Havana.
Ze studeerde geneeskunde.
Wilde het liefst kinderarts worden.
Of vroedvrouw.
Manuela hield zielsveel van kinderen.
Maar ook van feesten, muziek, dansen.
Niet alleen voor het geld dat ze nodig had om haar studies te betalen zong ze in La Reyna.
Ze vond het heerlijk om te zingen, en te dansen.
Als ze muziek hoorde dan kon ze niet meer blijven stilstaan.
Zo was ze al als kind.
Tot grote vreugde van haar vader.
Die orkestleider was.
Ook haar broers speelden muziek, haar oudste broer werkte zelfs als technicus voor de Cubaanse radio.
Muziek werd haar met paplepel ingegeven.
Al snel werd duidelijk dat Manuela een prachtige stem had.
Na elk optreden bleef ze graag gezellig hangen in La Reyna.
Babbelen, drinken.
Vrienden ontmoeten.
Maar ook kijken naar de jongens.
Flirten, en ja soms ook iets meer.
Maar Joeri was meer dan een flirt.
Ze ging steeds meer voor hem voelen.
En ze merkte dat hij veel voor haar voelde.
Ze zag liefde in zijn ogen, en dat maakte dat ze het zo warm kreeg in haar hartje.
Het leek het begin van een mooi verhaal.
Maar...
Manuela had een geheim.
Hoezeer ze genoot van de oprechte liefde van haar Joeri. Haar 'Russische Beer', zoals ze hem liefdevol noemde.
"Dit mocht hij gewoon nooit te weten komen".
Slechts weinig mensen mochten weten waar Manuela stiekem mee bezig was.
Want in een communistisch land als Cuba kon dat zeer gevaarlijk zijn.
Daarover.... Vertel ik jullie meer in het volgende deel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten