Liefde in Cuba (slot)

Het was gelukt.
Na heel wat paperasserij en discussies.
En ook veel over en weer gebel.
Kregen Joeri en Manuela toestemming om naar België te vertrekken.
In een geblindeerde wagen met diplomatieke nummerplaat reden ze naar de luchthaven.
Ze kregen een diplomatiek paspoort en werden door diplomaten begeleid.
Niemand van de Cubaanse of Sovjet autoriteiten kon of mocht iets ondernemen.
Ze zaten in het vliegtuig met bestemming Brussel.
Ze keken elkaar aan.
Veilig vastgegespt.
Het toestel raasde over de startbaan.
Ze zagen een laatste glimp van Havana.
De stad waar ze elkaar leerden kennen.
Waar ze opgroeiden.
Manuela huilde zachtjes.
Het idee dat ze Havana, en haar familie voorgoed moest achterlaten stemde het meisje erg triest.
Maar ze besefte dat haar daar alleen maar opsluiting, en misschien wel gruwelijke martelingen te wachten stonden.
Zacht drukte Joeri haar hoofdje dicht tegen zich aan.
Streelde zacht haar prachtige zwarte haar.
Liet haar uithuilen.
Ineens keek ze hem aan.
"We zijn vrij lieverd." Zei ze.
Niets kan ons nu nog scheiden.
Dat maakt de pijn van het verlaten van Havana waar ik opgroeide en waar mijn familie en vrienden wonen heel wat milder.
Oh ik hou van jou lieve Joeri.
Lieverd, man van mijn leven."
Ze kuste hem.
Vol hartstocht.
Na meer dan acht uur vliegen kwamen ze aan in Brussel.
Hun nieuwe leven begon.
In ruil voor hun verblijfsvergunning en politiek asiel.
Moest Joeri vertaalopdrachten uitvoeren.
Ze verbleven op een klein flatje in Brussel.
Ze waren zielsgelukkig.
Ze hadden geen grote luxe, Een oud bed, een tafeltje met wat stoelen.
En een oude zetel die ze van het groot vuil wisten te redden en die Joeri eigenhandig opkalafaterde.
Meer hadden ze niet nodig.
Ze hadde elkaar.
En ja je kan het al raden.
Elke avond na het nuttigen van het avondmaal.
Kropen Joeri en Manuela dicht bij elkaar in het oude bed.
Om heerlijk te vrijen.
Heerlijk lang maar vooral passioneel te vrijen.
Zo erg veel hielden ze van elkaar.
Manuela, ze droomde van een kindje.
Een liefdeskindje.
Maar het kwam niet.
Een bron van stil verdriet voor dit lieve koppeltje.
Maar ze zetten door.
Intussen deed Manuela haar studies verder.
In het Nederlands, een voor haar onbekende taal die ze met veel moeite leerde.
Ook hierin zette ze door.
Na twee jaar sprak ze vlekkeloos Nederlands.

Ze maakte haar droom waar.
Kinderarts worden.
Dr Manuela Granados, stond er op het naambordje dat op haar witte schort vastgemaakt werd.
Ze glunderde in haar witte schort.
"Dr Manuela is een lieve", zeiden haar jonge patiëntjes.
"Die zorgt ervoor dat we zo weinig mogelijk pijn hebben als ze een spuitje moet geven".
En dan...
Na tien jaar van proberen.
Lag Manuela op het kinderbed.
Ze schreeuwde het uit.
Joeri stond haar bij.
"Volhouden schatje.
Je kan het best.
Pers maar.
Je kan het".
Manuela schreeuwde de hele kamer bij elkaar.
"Ooh kijk eens wat een prachtig meisje" zei de gyneacoloog.
Hij legde het kindje op haar schoot.
Manuela omhelsde haar kindje heel teder.
"Bienvenido a este mundo, mi dulce niña" zei Manuela stilletjes huilend van geluk.
Joeri gaf haar een zoen.
Ook hij had tranen in zijn ogen.
Mariska!!!
Dit werd de naam van het kleine meisje dat Manuela op de wereld zetten
Haar liefdeskindje verwekt door de man met wie ze voor eeuwig samen wil blijven.
Mariska groeide op tot een lief, intelligent en kunstzinnig meisje waarop haar ouders meer dan trots konden zijn.
Maar wat hen het meeste vreugde bezorgde.
Was dat hun dochter, hun liefdeskind.
Opgroeide in een land waar je vrij je mening mocht zeggen.
Waar je niet hoefde te vrezen voor vervolging, marteling of vrijheidsberoving als je lid was van een organisatie die er een afwijkende mening op nahield.
Dat ze opgroeide in een land dat haar alle kansen gaf.
En Mariska greep die kansen.
Ze speelde in een bandje, schreef heel mooie teksten.
Een boek zelfs.
Joeri en Manuela wisten heel zeker.
MARISKA ZOU HET NOG VER BRENGEN!!