Enkele weken later.
Bill Chucker arriveerde opnieuw in Dryland Creek.
Hij was moe en verlangde naar een goede scheerbeurt, een heet bad en een glas whisky in de saloon.
Bill keek rond en zag een gezicht dat hij heel goed kende. Hij wendde zijn blik naar een grote man met ruw ongeschoren gezicht, versleten Stetson en vuilrood hemd met witte en blauwe strepen.
"Bartender, geef die man daar in de hoek een whisky van me." Riep Chucker.
Hij wachtte geduldig tot de man zijn whisky had opgedronken, liep er dan naartoe, sloeg op z'n schouders en zei op cynische toon. "Ik hoop dat je whisky gesmaakt heeft Bob Wailers, want ik vrees dat je je je lievelingsdrank een poosje zal moeten missen."
"God Damned!" schreeuwde de man terwijl hij recht sprong. "Niemand krijgt me in de bak, en zeker jij niet Bill Chuckers.
Ik daag je uit voor een duel! Nu hierbuiten voor de deur van de Saloon."
"Mij best." Antwoordde Chucker kalm. "Kom maar mee, ik zal de geruchten als zou ik oud, zwak en laf zijn, en door het vele drinken niet meer in staat om snel te reageren en juist te mikken met plezier naar het rijk der fabelen zenden."
De hele hoofdstraat stond vol kijklustigen. Het nieuws over een duel ging altijd als een lopend vuurtje in het Wilde Westen.
Zeker een duel tussen premiejager en scherpschutter Bill Chucker, en Bob Wailer meervoudig moordenaar, veedief, bankrover en leider van een geduchte bende die met het overvallen van boerderijen, treinen en karavanen jarenlang de streek onveilig maakte.
Terecht gehaat en gevreesd in zowat de hele staat en ver daarbuiten. En al even terecht werd hij vogelvrij verklaard en stond er een prijs van maar liefst 50.000$ op zijn hoofd, die onlangs nog werd verhoogd naar 75.000$.
Beide mannen stonden tegenover elkaar en keken elkaar recht in de ogen. Ze wachtten tot de kerkklok zou beginnen te slaan. Het was 20u 's avonds, na de achtste slag zou één van hen het leven laten.
De klok begon te slaan, elke slag leek een eeuwigheid te duren. Bam, bam, bam....
En dan ineens na de achtste slag....
PANG!!!!! PANG, PANG, PANG....
Het volk keek vol spanning en verbijstering toe. Twee mannen met getrokken pistolen voor elkaar. Vier schoten, maar ze bleven blijkbaar allebei rechtstaan. Tot...
Een doffe slag en opstijgend gejuich.
Hij is dood! Hij is dood!!!! Bob Wailer de beruchte bandiet, de harteloze, wrede moordenaar van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen is eindelijk dood.
Eindelijk was er een einde gekomen aan de tirannie van Wailer en zijn bende meedogenloze moordenaars, dieven, plunderaars en verkrachters.
Niemand durfde reageren toen hij daar in een overvolle saloon zat te pokeren. Niemand durfde hem zelfs aan te spreken, laat staan hem ook maar iets te weigeren.
Niemand, behalve zijn obscure zelf niet zuiver op de graat zijnde pokervriendjes die maar al te graag de kaarten bovenhaalden voor een handvol dollars.
Maar Bill Chucker, een aan lager wal geraakte premiejager. Een dronkaard, gokker en vrouwenloper die thuis was, daar waar hij zijn hoed neerlegde. Een man zonder toekomstperspectief en niet erg hoog geacht door de goegemeente. Die man was nu de held van het kleine stadje, van de hele streek, de hele staat, de hele natie. Hij zag zijn naam en foto op de voorpagina van alle kranten en werd bedacht met een ereteken uit handen van de gouverneur.
Meer nog, men stelde hem voor om de functie van sheriff op te nemen.
"Geef me een week bedenktijd", zei hij.
Van zwervende premiejager naar 'man van de wet'. Dat is wel een heel grote stap.
Eerlijk gezegd, het lijkt me wel wat.
Maar ik wil in dit soort beslissingen niet over één nacht ijs gaan.
Met zijn 75.000 dollar op zak reed hij naar Texas.
Daar zocht hij Daisy Wickmiller op.
Daisy was een animeermeisje in een saloon van bedenkelijk allooi die hij regelmatig opzocht wanneer hij in Texas was.
Zoals eerder gezegd, Bill Chucker was een man die zich thuis voelde waar hij zijn hoed neerlegde.
In elke stad had hij wel ergens een liefje of was er wel ergens een animeermeisje waar zijn voorkeur naar uit ging en daar betaalde hij dan ook graag een eventuele meerprijs voor.
Maar Daisy was een geval apart.
Eigenlijk was ze de dochter van een rijke katoenplanter uit Het Zuiden.
Maar na de Amerikaanse Burgeroorlog moest hij zijn plantage verkopen en trok hij naar het westen om er zijn geluk te beproeven.
Tijdens de tocht werd de karavaan waarbij ze zich vervoegden overvallen door indianen.
Er werd een waar bloedbad aangericht.
Bill Chucker die toen net op doortocht was hoorde de geweerschoten en kwam te hulp.
Met enkele gerichte geweerschoten doodde hij maar liefst vijf indianen, waarna hun makkers er meteen vandoor gingen.
Op die manier ontsnapte de jonge Daisy Wickmiller aan een gewisse dood.
Bill begeleide de overlevenden en ontfermde zich een poosje over de toen nog bitter jonge Daisy.
Hij bracht haar onder in een tehuis en samen met het geld dat hij als dank van de hoofdman van de karavaan kreeg.
"Dit is voor jou, als dank voor het opnemen van deze jonge meid in je tehuis en om haar voedsel, onderdak en nestwarmte te bieden."
De goede vrouw die het tehuis runde wilde het geld eerst weigeren.
"Maar dat hoeft echt niet, ik denk dat u dit geld beter kunt gebruiken dan wij."
"Nenee." Zei Bill.
"Ik leef liever van de konijnen die ik in een strop lok en van de vissen in de rivier dan dat ik ook maar één dollarcent uit deze zak zou aannemen.
Dit komt de kinderen en dan vooral Daisy toe.
Daarna gaf hij het meisje dat zopas haar moeder had verloren een stevige knuffel.
"Maak iets van je leven Daisy, en doe vooral goed je best op school.
Je bent een intelligent meisje en ik geloof in jou."
Vijf jaar later bezocht hij een Saloon in Texas.
Hij vroeg of er meisjes beschikbaar waren.
De bartender klapte in zijn handen, waarna enkele meisjes de trap afdaalden.
"Maak je keuze maar cowboy!" Zei hij lachend.
Hij herkende haar meteen.
"De tweede van rechts, dat blonde krullekopje." Zei Bill beslist.
Na het betalen van het vereiste bedrag trok hij zich met Daisy terug op de kamer.
Daar deed ze haar verhaal.
Over hoe het tehuis gedwongen de deuren moest sluiten en ze van het ene baantje in het andere sukkelde om te overleven.
Gedreven door wanhoop kwam ze in de prostitutie terecht.
Chucker wilde haar meenemen, weg uit dit hol van ontucht. Maar Daisy weigerde.
"Hier ben ik veilig Bill." zei ze.
"Ik heb voedsel, onderdak en veiligheid.
Hoef niet te schooien of te bedelen en ergens onderdak te gaan zoeken daar waar ik mijn leven iet zeker ben."
Bill besefte dat ze gelijk had.
Wat had hij haar te bieden?
Hij had geen eigen huis, wist 's morgens niet waar hij 's avonds slapen zou.
Daisy knoopte zijn hemd los en begon hem te kussen.
Bill raakte al snel onder de indruk van haar prachtige lichaam.
"Je bent een echte lady geworden Daisy." Zei hij terwijl hij bovenop haar ging liggen.
Na afloop stopte hij haar wat geld toe.
"Bewaar dit geld zorgvuldig lieverd." Zei hij.
"Ooit komt het je misschien nog van pas."
Dit deed hij telkens hij haar kwam opzoeken.
Er ontstond een band tussen de oude premiejager en het aan lager wal geraakte burgermeisje dat geen enkele uitweg had dan haar lichaam te verkopen aan allerlei obscure mannen.
Hij zag haar als een lotgenote.
Een verschoppeling net als hijzelf.
Daarom was het dat hij met de 75.000 dollar op zak naar Texas trok.
Hij had het haar beloofd.
Dat wanneer hij ooit een eigen woonst of deugdelijke baan met inkomenszekerheid zou hebben, hij haar bij hem zou laten intrekken.
Nu was de dag gekomen dat hij het jonge animeermeisje met golvende blonde lokken en heldere blauwe ogen zou komen halen...
EN TEN HUWELIJK ZOU VRAGEN!
Daisy, lieverdje. Ben je dit leven hier niet moe? Zingen en dansen in die vuile kroeg. Naar boven gaan met allerlei mannen van laag allooi, voor een appel en een ei.
Hij toonde zijn zak met geld en keek in haar diepblauwe ogen.
Kom mee met mij lieve Daisy. We kopen een kleine ranch en houden wat koeien en schapen. Ik zeg het jagen op geboefte vaarwel en leidt een vredig bestaan als kleine veeboer annex sheriff van Dryland Creek...
En ik wil dat jij MIJN VROUW WORDT!!!
Daisy wist niet goed wat zeggen. "Jij bent de enige kerel die wel zijn belofte houdt." Zei ze met tranen in de ogen.
Tuurlijk wil ik je vrouw worden. En jou een flinke zoon schenken.
Daarna kuste hem en streelde zijn ruwe lijf.
Enkele weken later verlieten Bill en Daisy de kerk van Dryland Creek.
Als man en vrouw.
Fier droeg hij zijn ster die duidelijk maakte dat hij en hij alleen de sheriff was.
Hij zwaaide met zijn hoed, het volk juichte triomfantelijk.
De eenzame premiejager was nu een man...
WAAR IEDEREEN NAAR OPKEEK!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten