Kerst onder het rode licht.

Het was kerstavond.
Niemand op straat.
Af en toe reed er een auto voorbij.
Meer was het niet.
Café's, restaurants, alles was dicht.
Iedereen zat aan rijkelijk gedekte tafels.
Omringt door familie en geliefden.
Allez ja.
Bijna iedereen.
De rosse buurt.
Doodstil en verlaten.
Geen lange rijen auto's.
Geen mannen die telkens weer om liepen op zoek naar een snelle wip.
Maar doodse stilte.
Geen roze lampjes.
De gordijnen dicht.
Behalve ééntje
Een meisje hield haar kamertje nog open.
Omdat ze moest van haar pooier.
"Er lopen altijd wel een paar geile  venten rond die niet weten wat gedaan met kerstavond.
Zuipen is geen optie, want de café's zijn dicht.
Dan zijn ze nog zo blij als er in zo'n kamertje nog licht brandt.
Dit is het moment om zo'n man zo lang mogelijk te houden en hem zo veel mogelijk geld te vragen.
Heb je dat begrepen, slet? Ik hoop het voor jou van wel of ik ros je zodanig hard af dat je om je moeder zal roepen".
Dit was wat de 23 jarige Ljudmyla Sbarjazev te horen kreeg.
Daar zat ze dan.
In een rood kleedje en met rode kerstmuts op.
Ze tuurde door het raam.
Rilde van de kou.
Ondanks er naast haar een kacheltje volop stond te branden.
Voelde ze de koude wind door de spleten van het oude krot waar ze haar lichaam stond te verkopen.
Elke seconde leek wel een minuut.
Elke minuut een uur.
Zo liep de tijd traag voorbij.
Er was geen mens op straat.
Wie haalde het ook in zijn hoofd om op deze bitter koude kerstnacht nog de straat op te gaan.
Het vroor, het was zeker vijf graden onder nul.
En de koude Noordenwind deed het nog kouder aanvoelen dan het al was.
Hoog in de lucht stond de volle maan.
Lyudmila staarde er dromerig naar, met tranen in de ogen.
Ineens zag ze een man de lopen langs de gevels.
Met gebogen hoofd.
Hij droeg een zwarte muts,  dikke jas met wollen kraag en een grote sjaal waarmee hij zich dik had ingeduffeld.
Een broek in camouflagekleuren.
En legerbotten.
Hij leek te manken.
Met gebogen hoofd liep hij door de straten.
Ljudmyla stond recht.
Tikte tegen het raam.
De man negeerde het.
Ze tikte nog eens.
Nu hoorde hij het wel.
Ze glimlachte, zwaaide.
Hij bleef staan.
Leek te aarzelen.
Toen liet het schouderbandjes van van haar rode kleed zakken.
Ontblote haar borsten.
Haar prachtige volle ronde borsten.
Nu kon het.
Want buiten die man was er niemand.
Niemand die kon klikken.
Waardoor ze last zou krijgen met de politie.
De man zag hoe een jong hoertje haar borsten liet zien.
Hoe ze er sensueel mee speelde terwijl ze haar tong over haar bovenlip liet glijden.
Hij kreeg een erectie.
"Godverdomme." Dacht hij bij zichzelf. "Da's een ferm mokkel."
Hij tastte in zijn broek, haalde zijn portefeuille uit.
"Nu ja, waarom niet?" dacht hij.
Hij liep naar de deur.
Ljudmyla deed open.
"Good evening." Zei hij.
"Sucking 25, fucking 50 euro." Zei ze in het Engels met een zwaar Slavisch accent.
"And for half an hour?" Vroeg de man.
"One hundred." Zei ze.
Hij duwde een briefje van honderd Euro in haar handen.
"Come upstairs honey." Zei ze.
Ze liepen naar boven langs een oude steile trap.
Welks de man veel moeite kostte
Boven kleedde de man zich uit.
Lyudmyla die haar kerstkleedje in een wip uitdeed zag dat hij moeite had met zich uit te kleden.
Zijn handen trilden.
"I will help you honey." zei ze.
Ze knoopte zijn hemd los en liet zijn broek zakken.
De man zat onder de littekens en lelijke brandwonden.
Ook zijn gezicht was verminkt.
Welks ze pas zag toen hij zijn sjaal van zijn gezicht deed.
"Wat is gebeurd?" Vroeg ze, ditmaal in gebrekkig Nederlands.
"Slaag gekregen  in de gevangenis?" Zei hij.
"Maar ja, dat was mijn eigen schuld. Ik was gene brave weet ge.
Maar ge moet gene schrik hebben zulle.
Nog nooit in mijn leven heb ik een vinger uitgestoken naar vrouwen of kinderen, en dat zal ik ook nooit doen ook."
Hij ging liggen op bed.
Ljudmyla begon hem oraal te bevredigen.
Hij genoot.
Woelde zachtjes door het meisje haar prachtige goudblonde haren.
Fluisterde zacht tedere koosnaampjes.
"You come on me? Jij op mij komen"? Vroeg ze.
"Liefst ja, als ik te ruw ben moet ge 't maar zeggen hé schatteke." Zei hij.
Daarna liet hij zich gaan.
Hij penetreerde haar met krachtige ritmische stoten.
Voelde haar koele handjes op zijn rug.
"Go honey." Fluisterde ze in zijn oor.
"Fuck me, you're doing good, oooh yeah baby! Fuck me."
De man moet een goed minnaar wezen, want Ljudmyla leek ervan te genieten.
Ze ademde steeds zwaarder, het diepe zuchten ging over in licht gekreun.
"You're a good lover." Zei ze.
Even later kwam hij kreunend klaar.
Haalde zijn lid van tussen haar benen.
Ze nam een serviet en verwijderde het condoom.
"Jij nog even blijven?" Vroeg ze.
"Nee meiske, ik heb geen geld meer."
"Nee!" Zei ze.
"Wil geen geld, wil jij blijven een beetje.
Anders ik alleen.
Voor koude raam mij vervelen.
Niet leuk.
Samen met jou in warme bed.
Veel leuker." Lyudmyla lachte ondeugend toen ze dit zei.
Haar blauwe ogen straalden, en in haar wangen verschenen er lieve grappige kuiltjes.
De man glimlachte.
"Ik ben Filip." Zei hij. "En hoe noemde gij schoonheid?"
"Ljudmyla." Antwoordde ze.
"En van waar komde gij. Gij zijt niet van hier hé poppeke."
Hij woelde door haar haren en lachte zijn gouden tanden bloot.
"Russia, Novosibirisk, you know that?"
"Siberië? Doar moet het naa toch wreed koud zijn nu. En ik vind het hier al zo fris."
"In winter thirty, forty subzero." Antwoordde ze.
"But i don't like winter, i like more summer."
"Ik ook meiske." antwoordde Filip... "Ik ook."
Filip lag op zijn rug.
Ljudmyla vleide haar hoofdje tegen zijn borst.
Streelden zijn lichaam.
Ze genoten van de warmte van het kleine kacheltje op de kamer.
En van elkaars lichaam.
Ljudmyla vertelde over hoe ze op zoek naar een beter leven naar Moskou trok.
Maar raakte al snel verstrikt in de netten van een stel niets ontziende vrouwenhandelaars.
Ze beloofden haar een goed betaalde baan in West-Europa.
Maar voor ze het goed en wel besefte zat ze achter een raam ergens in een groezelige rosse buurt.
Haar pooier was een zekere Abdul, een Tsjetsjeen.
Ruw, agressief, en zeer gewelddadig.
Ljudmyla had schrik van hem ja.
Maar wilde daar nu even aan denken.
Voor 3u 's nachts hoefde ze hem niet te verwachten.
Tijd genoeg om even haar ellende te vergeten.
Om een of andere reden had ze vertrouwen in Filip, de man die bij haar langsliep.
Ondanks zijn verminkingen en littekens.
Hij ging heel teder en zachtaardig met haar om.
Zacht streelde hij haar lange blonde haar.
"Gij zijt een schone bloem." Zei hij tegen haar.
"Dank je." Zei Ljudmyla die ondanks het feit dat ze nog maar twee jaar in ons land was, het Nederlands al goed onder de knie had.
Zonder enige lessen te volgen, want daartoe had ze de kans niet.
Haar wereld bestond uit het vochtige kamertje dat ze met drie andere meisjes deelde en het groezelige peeskamertje waar ze haar lichaam verkocht.
"Jij lieve man." Zei ze.
"Jij echt in gevangenis gezeten?"
"Ja meiske." Zei Filip.
"Ik heb in den bak gezeten ja.
Ik heb foute dingen gedaan.
Drugs dealen, autozwendel.
Mensen afpersen.
Mensen in elkaar slaan voor geld.
Ik had veel vijanden.
Gevaarlijke vijanden.
Boel gezocht met mensen waarmee ge beter geen boel zoekt.
Op een dag werd ik gearresteerd, voor de zoveelste keer.
Naar de rechtbank, voor de zoveelste keer.
De rechter zei dat hij er genoeg van had en ik maar eens een strenge straf verdiende, ik werd weer naar de gevangenis gestuurd.
Voor de zoveelste keer.
Maar dan wel voor vijf jaar.
In de gevangenis van Brugge ditmaal, onder een heel zwaar regime.
Daar gebeurde het.
Ik kreeg het aan de stok.
Met een stel Tsjetsjenen.
Mannen die met mij nog een rekening te vereffenen hadden.
Ze omsingelden me.
Dreven me in een hoek.
Ze sloegen me verrot.
Ze sloegen mijn benen kapot met ijzeren staven.
Bewerkten me met glasscherven.
Goten bijtend zuur over mij.
Ik dacht dat het met mij afgelopen was.
Maar dat was niet.
Nu loop ik mank.
Ben verminkt.
Ben blind op één oog.
Leef van een invaliditeitsuitkering.
Woon in een schamel flatje.
Familie heb ik niet.
Mijn vrienden lieten me vallen.
Nu ja... Het is maar wat ge vrienden noemt.
Gasten uit het milieu die mij alleen kenden als er klusjes op te knappen vielen... "
Filip huilde.
"Ik heb mijn leven verkloot Ljudmyla.
Totaal verkloot.
Ooit was ik 'de man'.
Brede caruur, tatoeages, kampioen bodybuilding.
Meester in gevechtssporten.
Meerdere wedstrijden gewonnen.
Ik deed zelfs aan illegale kooigevechten.
Daar heb ik verdomd veel geld mee verdiend.
Mensen die mij bezig zagen hadden schrik van mij.
Ach... Iedereen had schrik van mij.
Behalve de vrouwen.
De vrouwen waren zot van mij.
Elke nacht een ander meiske.
Ze hingen aan mijn voeten Lyudmila.
Ik dacht dat ik het was.
Maar ik was eigenlijk niets meer dan een kleine crimineel met losse handjes en een groot gedacht van zijn eigen.
Maar ja, in een kooi gasten op hun bakkes slaan leverde dubbel zoveel geld op dan da 'k in een maand zou verdienen met naar de pijpen te dansen van één of andere paljas van een baas.
En tussendoor wat drugs dealen of ne pipo afpersen die 't één en 't ander te verbergen had.
En ik verdiende evenveel of nen doktoor of nen advocaat.
Dat geld gaf ik uit aan 'dikke bakken' en dure kleren.
Om show mee te verkopen...
Maar ja, dat kon niet blijven duren hé. Op een dag moest ik gewoon het deksel op mijn neus krijgen, en dat is gebeurd.
En wat is 't resultaat?
Een ellenlang strafblad.
Levenslang invalide.
Littekens en verminkingen voor de rest van mijn leven.
Niemand die nog naar me omkijkt.
En amper genoeg poen om de huur van mijn flatje te betalen, wat eten te kopen.
En om af en toe eens naar de hoeren te gaan om mijn seksuele driften even bot te vieren op een meisje zoals jij".
Filip liet zijn tranen de vrije loop.
Lyudmila gaf hem een zoentje op zijn voorhoofd.
"Filip." Zei ze zacht.
"Jij kwam helemaal niet om je lusten bot te vieren op een meisje.
Jij kwam omdat je op zoek bent naar tederheid.
En warmte.
En zie hoe jij ervan geniet.
Hoe je ogen stralen.
En je gaf me warmte terug.
En tederheid.
Oh Filip... Potsuley Menya...
KUS ME!!!!"
Filip kon zijn oren niet geloven.
Ljudmyla herhaalde het nogmaals.
"KUS ME!!!"
Zacht drukte hij zijn lippen op de hare.
Legde haar op haar rug.
Zachte tedere kussen.
Haar koele strelende handen op zijn rug.
Ze spreidde haar benen.
Voor ze het goed en wel beseften.
Bedreven ze de liefde.
Zoals een verliefd stel dat doet.
Ljudmyla kreunde.
Haar ogen gesloten.
Zo lagen ze te vrijen.
Urenlang.
Tot ineens.
Gestommel.
Geschreeuw!!
In het Russisch.
"Ljudmyla!!! Gde ty, gryaznyy shlyukha (Waar zit je vuile slet)?"
"Oh nee!!!" Zei ze vol paniek.
"My boss, Abdul." Zei ze.
Ineens stond een man in de kamer.
Een grote kale man, vol tatoeages op zijn kale hoofd.
Hij keek naar Filip.
"You, take you clothes on and disappear!"
Filip stond recht.
"Gij?" Riep hij uit.
"Zijde gij de pooier van Ljudmyla?" Vroeg hij.
"Waarom verschiet ik daar niet van? Agressief stukske Jan m'n kloten dat ge zijt."
"Filip please!" Smeekte Ljudmyla.
"Doe je kleren aan en doe wat hij zegt.
Abdul is gevaarlijk."
Ineens keek hij haar aan, hij zag de vrees in haar ogen.
"NO WAY!!!
Ik laat u niet achter met die bruut".

Hij trok zijn broek aan, en zijn hemd.
Daarna stond hij voor Abdul.
"Nu moete gij nekeer goed naar mij luisteren godverdomse smeerlap dat ge daar staat!
Gij gaat dat meiske geen haar krenken, hebt ge dat verstaan?"
"GET THE FUCK OUT OF HERE!!" Brulde Abdul met zware daverende stem.
"Wat ik met die slet doe, niet jou zaken;"
Hij gaf Filip een duw.
"I kick your brains out!" Schreeuwde hij.
Ljudmyla deinsde achteruit.
En begon te gillen.
"Noooooo!!!!"
Abdul wilde Filip slaan.
Maar die bukte zich.
Daarna stormde Filip met gebogen hoofd op Abdul af.
En beukte frontaal op de potige Tsjetsjeen in.
Die keihard tegen tegen de muur knalde.
Dan gebeurde het.
Filip hief Abdul op.
Tilde hem waarachtig hoog op.
En liet hem keihard op het bed neerkomen dat meteen met een krak door zijn poten zakte.
Meteen daarna stampte hij keihard in het gezicht van Abdul.
En nog eens!
En nog eens!
Daarna greep hij hem opnieuw vast.
"Wat zal 't zijn smerig stukske pooier? Heh??
Zeg het nekeer vuile laffe WIJVENTOEKER!
WA ZAL 'T ZIJN???
Nu hebt ge wel wat minder praat hé, zonder uw vriendjes erbij hé CRAPUUL!!!"
Filip gaf Abdul een kopstoot. Abdul lag op het kapotte bed, zijn gezicht zat onder het bloed.
"Motherfucker!" Bromde Abdul die probeerde overeind te krabben, maar daar nauwelijks in slaagde omdat hij nog te versuft was van de slagen en schoppen die hij kreeg.
"You are dead! Do you hear me fucking PIECE OF SHIT!
YOU ARE DEAD!!!"
"Kan zijn, maar eer het zo ver is neem ik Ljudmyla met mij mee.
En ge moogt haar komen halen met uw smerige pooiersvriendjes.
Ge zult over mijn bloederige lijk moeten stappen eer ge haar meekrijgt.
Dat geef ik je nu al op een briefke."
Daarna wendde hij zich tot Ljudmyla die in een hoekje lag de bibberen.
"Kom lieverdje.
Je moet niets meer vrezen van dat agressief stuk gemeen.
Daar zorg ik wel voor
Dat zweer ik u.
Op het graf van mijn moeder.
Gij gaat mee met mij, en gij blijft bij mij."

Samen verlieten ze het bouwvallige pand.
Het sneeuwde.
Een wit laagje had de straten bedekt.
Filip legde zijn arm om de frêle schouders van Ljudmyla.
Zij sloeg haar arm om zijn rug.
Zo liepen ze door de uitgestorven stad.
Om warmte en geborgenheid te vinden op zijn zolderkamertje.
Daar sloten ze elkaar in de armen.
In een innige omhelzing.
Gevolgd door een lange zalige kus.
Even later lagen ze in bed.
In Filips vuile bed waar kruimels in lagen.
En waarvan de lakens in geen jaren nog verschoont waren.
In dat oude bed dat piepte en kraakte wijl Filip en Ljudmyla eindeloos lang de liefde bedreven.
Ineens vroeg Ljudmyla, "Filip, jij kennen Abdul?"
"Het zal wel zijn dat ik dat crapuul ken." Antwoordde hij.
"Hij was één van die smeerlappen die mij verminkte.
Hij en zijn Tsjetsjeense crapulevriendjes.
Ik ben door het oog van de naald gekropen ja.
En het was pas na lang revalideren eer dat ik terug kon lopen.
Ik kom van ver.
Maar om mij klein te krijgen.
Daarvoor moeten ze vroeger opstaan.
En zeker die klootzak van een Abdul Kardarov."
Toen keek hij Lyudmyla aan.
"Lieve Lyudmyla." Zei hij.
"Ik laat u nooit meer gaan meiske.
Nooit meer.
Je hebt mijn hart veroverd meisje.
Echt waar."
"Jij het mijne ook." Antwoordde ze.
"Je hebt me uit de klauwen van Abdul gered.
Zonder jou, kreeg ik vast weer slagen van hem."
Het was Filip opgevallen dat het ongelukkige meisje onder de blauwe plekken zat.
Hij zag de vrees in haar ogen toen Abdul binnen kwam.
Hij kende hem, zijn reputatie.
Hij wist ook waarom hij in de gevangenis zat.
Wegens moord op een prostitué."
Een meisje dat verkoold in een auto werd gevonden die uit het kanaal werd gehaald.
Filip haatte pooiers.
Daar had hij zijn reden toe.
Zijn moeder was ook prostitué.
Zij zat voor het raam.
Hij in de kinderbox.
Met zijn autootjes te spelen, terwijl zijn moeder met allerlei mannen naar achteren ging.
Hij herinnerde zich nog hoe ze slaag kreeg van een man.
Van steeds weer dezelfde man.
Die ongenadig op haar inbeukte, tot bloedens toe.
Hij herinnerde vooral... Haar geschreeuw.
Die man was haar pooier.
Later jaren hoorde hij in de instelling dat zijn moeder dood was.
Doodgeslagen.
Letterlijk doodgeslagen.
Zijn jongere zus...
Onderging hetzelfde lot.
Filip stond er alleen voor.
Alleen in een vijandige wereld waarin hij werd gepest.
"Hé hé, hé hé uw moeder is een hoer... "
Hij hoorde het alle dagen.
Zijn antwoord was geweld.
Slagen.
Schoppen.
Kopstoten uitdelen.
Hij deed aan bodybuilding.
Om spieren te kweken.
En aan gevechtssporten.
Om nog harder op zijn belagers te kunnen meppen.
Toen riepen ze het niet meer.
Ze durfden niet meer.
Hij leerde dat hij moest vechten voor zijn plekje in de wereld.
Dat deed hij dan ook.
Hard als het even kon.
Maar hij besefte niet dat.
Elke vechtersbaas op een dag... ZIJN MEERDERE TEGENKOMT!"


Een half jaar later.
Verliet een pas gehuwd koppeltje het stadhuis.
Filip en Lyudmyla.
Ze keken elkaar dolverliefd in de ogen.
Teder streelde hij haar bolle buikje.
Wat een saaie kille kerstavond leek te worden.
Werd het begin van een heel nieuw leven voor hen beiden.
Geen eenzame nachten meer voor Filip.
Geen vrees meer voor slagen en schoppen omdat ze te weinig geld op tafel kon leggen voor Lyudmyla.
Maar intens en diep geluk.
Warme liefde.
Voor twee mensen die niemand meer hadden.
Maar nu hebben ze elkaar.
Breed hebben ze het niet.
Zij werkt in een fastfood restaurant.
Mensen bedienen, helpen in de keuken.
Steeds met de glimlach.
Hij brengt huis aan huiskrantjes rond.
Doet klusjes voor een dienstenchequebedrijf.
En zorgt voor de kleine Boris.
Hun zoontje.
's Avonds keken ze vertederd naar hun liefdeskind.
Dat zalig lag te slapen in zijn wiegje.
Lyudmila huilde stilletjes.
Van ontroering.
Filip streelde haar rug.

Het was duister in de kamer.
Met alleen de flikkerende lichtjes van de kleine kerstboom naast het wiegje.
Buiten sneeuwde het.
Was het bitter koud.
Binnen in het klein appartementje.
Dat weliswaar iets groter, properder en vooral sfeervoller was.
Dankzij Lyudmila die erg creatief bleek te zijn en kon toveren met een verfborstel.
Maar ook dankzij Filip die ook thuis de nodige klusjes en karweien opknapte.
Was er van koude, vocht en een rommelige boel geen sprake meer...
Maar was het warm, gezellig en LIEFDEVOL!!!