Passionele fout 2

Het was midden in de nacht.
Wouter was klaarwakker. Het leek of alles tolde in zijn hoofd.
Hij voelde zijn geweten knagen.
Terwijl zijn vrouw hoogzwanger thuis zat en hem opbelde om te vragen of hij wel goed was aangekomen.
Stond hij aan de rand van een donker dennebos te tongzoenen met een wildvreemde Hollandse jongedame.
Enerzijds was hij onder de indruk van de zachte lippen en de tastende handen van Annemiek.
Hij kreeg een erectie alleen al van eraan te denken.
Maar anderzijds… Hij hield van Ilse.
Hij leerde haar kennen op de unief, waar hij informatica studeerde.
Ze waren kotgenoten, en deelden één en dezelfde passie.
Sporten. Liefst hard en met veel inspanning.
Samen hardlopen, samen gaan fietsen, samen gaan muurklimmen of kickboksen.
Niets was hen teveel.
Zij werd zo een beetje zijn redding. Want hoe sportief hij was als tiener, mede door zijn vader die niet alleen leraar Lichamelijke Opvoeding, maar ook trainer van de jeugdafdeling van de lokale voetbalploeg was.
Sporten en gezond leven werd er bij Wouter thuis met de paplepel ingegeven.
‘Mens sana in corpore sano'’ zo luidde vaders devies.
Frieten en ander vetrijk voedsel kwamen dan ook zelden op tafel. Groenten en vooral veel fruit des te meer. En elke ochtend ging vader met zijn zoons een uurtje hardlopen voor het ontbijt.
Maar ja, eens op kot in Gent. Ver weg van het wakende oog van zijn ouders.
Begon het toch een beetje mis te lopen.
Was hij niet bezig tot laat in de nacht met het ontwikkelen van een nieuw programma of een spelletje. Of het proberen om binnen te breken in het netwerk van één of andere multinational of een internetprovider. Samen met enkele van zijn studiegenoten. Vaak met een diepvriespizza of een koude portie pitta van de Turk achter de hoek.
Dan zat hij wel ergens in één of ander studentencafé pinten te hijsen of een knappe studente het bed in te lullen. Wat hem nog lukte ook. Want Wouter was best wel een aantrekkelijke knaap.
Tot hij merkte dat hij nauwelijks nog in zijn broeken kon, en zijn hemden begonnen te spannen.
Een ‘bierbuikje’ werd zichtbaar. Maar een nieuwe kotgenote wist de ultieme oplossing.
“Hardlopen, dat moet je doen. Lopen tot je elke spier en elke vezel van je lijf voelt.”
Ze had gelijk.
Zo groeide tussen Ilse en Wouter een heel speciale band.
Naast intens sporten hadden ze ook intense seks.
Zo zijn ze ooit eens drie dagen en nachten niet hun kot uitgekomen. Zo groot was hun libido.
Wouter vond het heerlijk.
Vooral omdat hij terug de conditie had om zich op seksueel gebied weer helemaal te geven.
Uren kon hij doorgaan, haar laten genieten.
Daar waar hij voordien al na een paar minuten moest ophouden nog voor hij klaarkwam, enkel en alleen omdat zijn lichaam te lijden had onder zijn toen erg ongezonde levensstijl.
Maar het was ook de manier waarop Ilse hem wist te stimuleren.
Daarvoor ging hij nog meer van haar houden.
Hij had echt het gevoel van. “Ik wil geen ander meisje meer behalve Ilse."
Een gevoel dat hem vreemd was. Want voor hij Ilse leerde kennen was hij een ware Don Juan.
Hij wist de meisjes rond zijn vinger te winden en deed dat dan ook. Elke week een ander liefje.
Altijd weer andere meisjes bij hem op kot. Soms zelfs meer dan ééntje.
Soms hield hij zelfs wilde kotfeestjes met veel drank, wat jointjes en natuurlijk een stel mooie jonge vrouwen die zijn enorme goesting moesten bevredigen.
Hij genoot ervan, seks was zijn lust en zijn leven en hij liet maar al te graag zijn blikken dwalen naar ’t vrouwelijk schoon.
Daarom komt het dat hij zo onder de indruk raakte van die lekkere Annemiek.
Het streelde zijn ego dat een knappe vrouw als Annemiek voor hem viel.
Op dat ene moment toen ze hem zoende ging hij er helemaal in op.
Maar dan, dat idee van 'hey Wouter, Ilse is er ook nog'.
Het bezorgde hem schuldgevoelens, maakte hem verward…
“Hopelijk komt ze dit nooit te weten?” Dacht hij bij zichzelf.
Ze zou het me nooit vergeven, en ik ook niet dat door zo’n stom gesmos al het mooie dat er tussen ons is zou kapot gemaakt worden.
Ik moet die Annemiek duidelijk maken dat ik mijn geluk niet wil kapot maken voor een losse flirt.”
Maar Wouter kende zichzelf. Hij was nu hij al uren in zijn bed lag nog altijd onder de indruk van Annemiek haar prachtige lichaam, haar passionele tongzoen en haar strelende handen.
Stiekem trok hij zichzelf af en kwam dan tot rust. Hij sliep eindelijk in.

De volgende ochtend vlogen ze er meteen in.
Een rondje joggen in de bossen.
Wouter genoot ervan. Een opkomende zon, nevels in de valleien. Het beloofde een zonnige warme dag te worden.
Voor hem liepen Ruud, Andries, Marcel en Cor. Vier uit de kluiten gewassen sportieve ‘Hollanders. Wouter was eigenlijk de eerste Belg. Zijn collega’s had hij ver achter zich gelaten.
Hoe zou Bert het doen? Vroeg hij zich af.
Wetende dat de conditie van zijn favoriete collega niet te best was.
Bert was een levensgenieter, een Bourgondiër.
Sedert enige tijd gehuwd met Peter, met wie hij reeds van in zijn jeugd een hartstochtelijke relatie had.
Beiden hielden ze van de goede dingen des levens.
Woonden in een fraai ingerichte woning in het oude stadscentrum van Antwerpen.
Gingen graag uit eten en waren graag geziene gezellige gasten in de vele Antwerpse café’s.
Wouter was aan de stretchen en volgde net als de anderen de aanwijzingen die Hermina hen daarbij gaf.
Annemiek kwam er ook aan gelopen en stond naast hem te stretchen.
Wat was ze toch een prachtvrouw.
Toen ze gedaan hadden kwam Bert eraan gestrompeld.
Hij pufte en hijgde en het zweet liep van zijn gezicht
Annemiek lachte schamper.
“En dan maken ze ons wijs dat vlees kracht geeft. Niet echt hé."
Bij die woorden schudde ze even met haar hoofd, gevolgd door een cynische glimlach op haar lippen.
“Godverdoeme nhey… Na hem ik er genoeg van!
Gade nu blijven met maa lachen omdat ik geire een stukske vlees eet, en da 'k een buikske heb?
Gade blijven zeggen wat ik moet doen of laten ja? Hollands stuk pretentie.
Kust allemaal maan kloewte godverdoemme. Ik gon nie mee vandaag ik blijf liggen in maane nest GODVERDOEME!!!!”
Wouter zag de onthutste blik van Annemiek. Rob wilde op hen inpraten.
“Hey wat doe je nou. We gaan dit samen uitpraten ja.”
“Lot me gerust ‘stukske keeskop’!!” brulde Bert.
“Laat maar”, zei Wouter.” Ik praat we even met hem.”
Even later zaten Wouter en Bert in de kamer.
“Ge zijt er niet graag bij hé maat.” Begon Wouter.
“Lot het uit he joenge.” Zei Bert.
“Lot het ollemol uit hé miljaarde.
Nen hielen dag van dat plat ‘Ollands’ gezeik aan mijne kop, die vegetarische trezebees met heuren Gooische R die nie kan hebbe dat ik al is geiren een stukske vlees eet.
Waarom moeten de mensen zich altijd komen moeien met hetgeen dakik al dan niet eet of drink. Da’s toch mijn keuze zekers? Allez ja, zeg naa zellef!
Ik zen nen Bourgondiër, ne levensgenieter.
Ik eet geire veel en goed. Ik eet het liefst van al een pak friet, nen biefstuk of een beenhammeke of een lamskoteletje. Ik drink geiren ne goeie pint of een La Chouffeke of een Trappist, of een goei glas wijn. En ja ik smoor sigaretten en ja ik gon ol is geiren op café baa ongs in ’t Stad.
Café Den Bengel, ’t Paeters Vaetje, ’t Antwaarps Bierhuyseke, ’t Chauffeurke, Café Beveren, Bier Central, enzovoort, enzovoort. Ik ken ze allemaal en zijle kennen mij.
En ja mijn conditie lijdt eronder. Maar da’s toch mijn probleem!!!”
Wouter sloeg zijn arm over de schouder van zijn collega en eigenlijk ook goeie vriend Bert.
“Bert, ge zijt een toffe kerel. Of om het in uw dialect te zeggen, ‘nen toffe kadee’.
Maar ge moet eens wat verder leren denken dan uw neus lang is.
Ge zijt net als ik gelukkig getrouwd met een hele toffe mens. De Peter ziet u graag, zijn ogen stralen van geluk als ge zo even zijn hand vastpakt. Denk daar eens aan
En aan het feit dat ge amper twee jaar ouder zijt dan ik.
Twee jaar ouder, je zou nu onderhand in ‘de fleur van uw leven’ moeten zijn. Op het toppunt van uw kracht!!!
Maar zie eens. Uw huid ziet dof en een beetje grijzig, ge hebt wallen onder uw ogen en als ge eens hardloopt zijt ge binnen de kortste keren buiten adem.
En ge zijt amper 32 jaar oud.
Denkt eens aan later maat.
Denkt aan Peter. Wil je hem nu echt dat verdriet aandoen dat hij u verliest door kanker, een hartaanval of een andere welvaartsziekte?
Of wilt ge op een dag te horen krijgen van de dokter, ‘sorry maar vanaf nu geen druppel alcohol meer, geen biefstukken, geen frieten, geen stoofvleessaus, geen wijn meer aan tafel… En dat op doktersbevel VOOR DE REST VAN UW LEVEN!’
Wilt ge dat?
Of misschien toch maar beter, nu het nog kan. Nu ge nog jong zijt en nog een goed recuperatievermogen hebt… Er eens iets aan gaan doen.
Ge moet geen vegetariër of geheelonthouder worden hé.
Gewoon een beetje matigen. En meer bewegen.
Bewegen maat! That's the thing!
’s Morgens een uurke vroeger opstaan en eens een toerke lopen. Beginnen met tien minuutjes, dan vijftien, twintig. En dan een uurke.
Twee of drie keer per week een uurke lopen. Wat meer groenten en fruit. Een mager stukske gevogelte ipv biefstuk of koteletten. Gekookte aardappelen of pasta ipv friet.
En van wat meer water te drinken ga je echt niet dood hoor.
Ik was altijd sportief, mijn pa heeft me zo opgevoed.
Maar toen ging ik studeren.
Ge kent dat wel, ’t studentenleven. Eens een pintje gaan drinken, uw maag vullen met lauwe pizza en pita-kebab.
Tot ge merkt dat uw broeken spannen, en ge niet meer in uw hemden kunt.
Dan kunt ge twee dingen doen. Ge zegt ‘ach ik koop een grotere maat en leef verder zoals ik nu leef.
Of... Ge doet er iets aan!
Ik deed er iets aan.
Door de aanmoedigingen van Ilse die toen met mij op kot zat.
We gingen samen sporten en ze kookte gezonde dingen voor mij. En we gingen al eens vegetarisch gaan eten, of eens naar een ‘soepbar’.
En ik voelde me binnen de kortste keren in topvorm.
Net zoals toen ik nog thuis woonde.
Ik vroeg me af hoe ik zo kon leven, met een almaar toenemend gewicht en veel te veel vet in mijn lijf.
En veel te vlug kortademig als ik een inspanning deed.
Zo wil ik het nooit meer, echt waar.
Nooit meer!
En als ge mijn raad opvolgt hé maat.
Dan gaat  ge dat ook zeggen.”
Bert zat daar en dacht na.
“Ge hebt misschien gelijk”…
Wouter keek hem aan.
“Doe me een lol, en bied je excuses aan aan Annemiek.
Da’s een goed meiske hoor… Echt wel.”

En toen waren ze de hele dag op pad.
Rotsklimmen in Marche Les Dames. Daar waar Koning Albert de Eerste ooit een dodelijke val maakte.
Eerst kregen ze een hele uitleg en een initiatie. Daarna begon het echte werk.
Wouter werd gekoppeld aan Evelien. Een ietwat mollig meisje met enorm veel hoogtevrees. Hij moest haar echt bij elke stap aanmoedigen en haar eventueel mee naar boven trekken.
Maar ook Annemiek had het niet onder de markt. Zij moest het doen met Bert.
Wiens conditie echt wel ondermaats was.
“Je moet er echt iets aan doen, Bert.” Zei Annemiek.
Je bent nog zo jong, wil je nu echt dat je nu al tegen je kinderen gaat zeggen,”even rusten pappie kan niet mee?" Nee toch.
Of dat ze over enkele jaren geen pappie meer hebben wegens dodelijk hartinfarct.
Je bent een toffe knul en volgens Wouter ook een aardige collega. En ik vergeef je wat je gisteren en vanmorgen allemaal zei.
Maar één goeie raad. Doe er iets aan man…”
“Annemiek… M’n excuses voor vanmorgen. Ik had da nie moge zeggen."
Bij die woorden boog hij het hoofd.
“Hey zand erover gozer.”
Op de terugweg zat Annemiek naast Wouter.
“Heeft Bert zijn excuses aangeboden?” Vroeg hij.
“Ja hoor.. Heb jij gezegd dat hij dat moest doen?”
“Eh… Ja,, eigenlijk wel," antwoordde Wouter bedeesd.
“En hem ook gezegd dat hij zo echt niet verder kan?” Vroeg ze meteen erna.
“Ja dat ook.”
Dacht ik al, want ik had het er met hem over en hij bleef er rustig bij.
‘Misschien heb je wel gelijk’ zei ie meteen.”
Annemiek zuchtte diep.

“Ik vind het zo door en door intriest dat mensen zo hun lichaam kapot maken aan te veel dierlijke vetten en te veel suiker, alcohol en ga zo maar door.
Vlees, vis, eieren, zuivel. Een mens kan  perfect zonder hoor. En alcohol…
Het is echt wel het goorste wat je in je lijf kunt gieten. Echt wel.
Snap niet dat mensen zich door die drankduivel kunnen laten vangen. Zelfs een lichte roes van alcohol kan al veel te veel hersencellen doden.
En dat terwijl we in een maatschappij leven waarin je het van je hersens moet hebben.”
Zo kon Annemiek nog uren doorgaan.
Een gezondheidsfreak tot en met.
Met een eigen mening.
En… Een grote goesting in lichamelijk genot.
’s Avonds zat ze samen met Wouter aan tafel te eten, en daarna maakten ze nog even een wandeling in de bossen rond het stagecentrum.
Het was schemerdonker, de krekels zongen, in de verte hoorde je zelf een uil.
In de verte tekenden de silhouetten van het dorpskerkje en de omliggende huisjes zich tussen het groen uit.
Annemiek vertelde over haar jeugd in Het Gooi, over het oppervlakkige leven dat bestond uit shoppen, logeerpartijtjes met vriendinnetjes en de obligate korfbalclub die ze na veel discussie met haar ouders inruilde voor het wielrennen. Wat haar meer dan goed afging. Ze werd zelfs provinciaal kampioene in haar leeftijdscategorie. Ook in het Nederlandse Kampioenschap eindigde ze zelfs in de top tien.
Maar toen ging ze studeren, en trok ze in in een studentenhuis in Amsterdam.
En leerde er nieuwe mensen kennen, mensen wiens levensstijl wel heel in heel schril contrast stond met wat ze daar in Het Gooi gewoon was.
Van cocktailparty’s, modetrends, tennispartijtjes of filmavondjes onder vriendinnen met veel gegiechel en lonken naar de jongens was geen sprake meer.
Maar wel van engagement naar natuur, milieu en dierenrechten toe.
Ze werd vegetarier en sinds kort ook veganist en woonde studies en lezingen bij over gezondheid, gezonde voeding, milieubewustzijn en de de invloed van milieuverontreiniging op onze gezondheid.
Naast het intensieve sporten waarmee ze zich als tiener bezig hield. Kwam daar nu ook gezond eten en het afwijzen van alles wat uit de farmaceutische industrie kwam erbij.
Nadat ze afstudeerde als kinesist en daarna ook nog ging voor de cursus orthopedie, studeerde ze ook nog dieetleer en nu was ze bezig aan lessen in homeopathie.
Ze had snel door dat ze met haar kennis van homeopathie veel meer kon doen voor mens en maatschappij.
Ze wilde echt ingaan tegen de almacht van de farma en bio-industrie. En de mensen echt informeren over het belang van gezonde, liefst vleesloze voeding, natuurlijk geneeswijzen, en natuurlijk ook van voldoende beweging.
Ze las er dagelijks vele boeken over en zelf schreef ze er hele stukken over op haar weblog en Facebookpagina.
Ze was er echt bezeten in.
Haar werk bij Dutchconnect nam ze niet alleen aan omdat het goed verdiende. Maar ook omdat ze deel kon nemen aan cursussen voor IT’ers. Zo leerde ze de knepen van het vak en kon ze meteen zelf haar eigen website maken.
Vaak was ze uren bezig op haar PC.
Maar buiten dit alles was Annemiek ook een gezonde jonge vrouw die al eens behoefte had aan lichamelijk genot.
Ze had een enorm libido. Naar eigen zeggen kwam dit door haar gezonde levenswijze en het feit dat ze veel aan sport deed.
Zonder dat Wouter er erg in had hield hij haar hand vast en keek hij haar diep in de ogen.
Annemiek glimlachte, haar ogen schitterden en twinkelden.
Ineens liet ze zijn hand los en legde haar arm om z’n middel. Ze drukte hem dicht tegen haar aan.
“Sla je arm maar om me heen knapperd, niemand ziet het."
Wouter deed het.
“Wat heb je toch een lekker stevig lijf knul,” zei Annemiek terwijl ze zachtjes over zijn rug en achterwerk wreef.
Daarbij liet ze haar pink over zijn bilnaad glijden.
Dat deed ze heel langzaam en terwijl ze dat deed hield ze zijn kruis in de gaten.
En ja ze zag een bobbel verschijnen in zijn broek ter hoogte van zijn kruis.
Ineens hield ze halt en sloeg haar armen om zijn nek.
“Kus me Wouter… Kus me zoals je gisteren deed.” En voor hij iets kon zeggen drukte ze haar lippen tegen de zijne.
Ze kuste Wouter en trok zijn T-Shirt omhoog.
“Trek uit”, kreunde ze. “Ik wil je lekkere lijf zien knapperd.”
Wouter trok zijn T-shirt uit, waarna Annemiek zijn borstkas begon te zoenen en te likken.
Ze zoende hem overal, en ging zo stelselmatig naar beneden.
Ze maakte zijn broeksriem los, daarna het knoopje. Om dan zijn broek te laten zakken tot aan zijn enkels.
“Hmmmm wat heb jij een lekkere kanjer knapperd”, kreunde ze. Waarna ze hem in haar mond stopte.
Wouter liet gebeuren en sloot zijn ogen.
“Niets kon er gebeuren”, dacht hij. Hij had voor het avondmaal met Ilse gebeld. En voor de wandeling zijn GSM afgezet.
Hij liet zich de aanrakingen en kussen van Annemiek graag welgevallen. Ze was jong, knap, eigenzinnig, een toffe gesprekspartner met een eigen mening, en zeker geen grijze muis.
Dingen waardoor hij zich aangetrokken voelde tot Annemiek.
Hij voelde hoe ze hem een zalige blowjob gaf. Terwijl ze haar handen over zijn achterwerk liet glijden. Even zette ze haar nagels erin.
Zalig vond Wouter dat. Zo zalig dat hij meteen klaarkwam in haar mond.
“Oooooh Annemiek oohjaa, dit is zalig."
Annemiek kwam recht sloeg weer zijn armen om zijn hals.
“Wat jammer dat je nu al klaarkwam lieverd… Had nog zoveel meer willen doen.
Of staat ie meteen terug paraat?” Met die woorden raakte ze zijn lid even aan, terwijl ze hem opnieuw kuste.
“Jaa je wil wel hé lekkere brok van me? Laten we het doen knapperd. Hier in de vrije natuur”.
Maar ineens zag Wouter bewegende lichten in de verte.
“Er komen mensen aan Annemiek," zei hij. Waarna hij meteen zijn broek optrok en zijn T-shirt weer aantrok…