Straatje zonder einde 2

Weken gingen voorbij.
Rob solliciteerde zich te pletter.
Pluisde alle jobadvertenties uit, schreef e-mails en brieven.
Telefoneerde en ging op gesprekken.
Maar werd telkens afgewezen.
Intussen bleven de rekeningen binnenkomen.
Moest er eten op tafel komen.
Om van de onverwachte kosten nog maar te zwijgen.
Brenda kwam thuis met gescheurde kleren.
Na alweer een confrontatie met haar pestkoppen.
Maar om niets te laten merken over de situatie op school zei ze dat ze gestruikeld en gevallen was.
Maar Rob zuchtte diep.
"Nieuwe kleren, waarmee moet ik dat betalen meisje?"
Die kopzorgen wogen zwaar op zijn gemoed.
Zijn optimisme werd steeds minder.
Maar dat liet hij zijn dochter niet merken.
Net zoals zij niet liet merken hoe zwaar ze het had op school.
Elke avond zaten ze zwijgend TV te kijken.
Brenda leunde dan tegen haar vader aan.
Rob sloeg zijn arm rond zijn dochters hals.
Liet haar hoofd rusten op zijn schouder.
Samen deelden ze een blikje cola.
En een pak chips.
Tot Brenda rechtstond en haar pa een kus gaf op de wang.
"Slaapwel papa," zei ze dan zacht.
"Slaapwel zus," antwoordde hij dan.
Eens ze de deur achter zich sloot... Verborg hij zijn gezicht onder zijn handen.
En begon te huilen.

's Anderendaags ging Brenda opnieuw naar school.
Weer zag ze de venijnige blikken van haar klasgenoten.
Vooral van Shana Willems.
Zij kon Brenda echt niet luchten.
Shana was niets meer of minder dan een rotverwend en egoïstisch wicht.
Een sprekend voorbeeld van oppervlakkigheid en vulgariteit.
Met haar opzichtige kledij en gemeen taalgebruik viel ze meteen op.
Studeren was niet aan haar besteed.
Roddelen, opvallen met haar dure kleding, stoken, ruzie zoeken, intriges uitlokken en dat soort dingen dan weer wel.
Ze had het al meteen op Brenda gemunt.
Ze vond haar een 'domme geit', 'een armoezaaister' en 'een ouderwets gekleed wicht'.
Brenda hoorde er volgens haar gewoon niet bij.
Had niets in de klas en zelfs in de school verloren.
"Ga toch naar 't  Beroeps bij de marginalen en de makakken, daar zit ge meer op uw plaats voos wijf dat ge zijt!!" kreeg ze steeds weer te horen.
Brenda deed Technisch Onderwijs, volgde de richting Esthetische Lichaamsverzorging, waar de leerkrachten in de wolken waren over haar prestaties en haar inzet.
Maar de leerlingen moesten niet van haar weten.
Brenda liep over het schoolplein.
Ze zag hoe Shana haar heel venijnig bekeek.
Zoals altijd troepte de helft van de klas rond haar.
Alsook heel wat jongens die hengelden naar haar aandacht en als vliegen rond haar gat draaiden.
Shana deed niets liever dan de jongens rond haar vinger winden met haar uitdagende en flirterige gedrag. En die stumperds liepen er nog in ook, ziende blind liepen ze in haar spelletjes. Geen enkele van hen die de intelligentie en de mensenkennis had om door haar fake tandpastaglimlach heen te kijken.
"Kijk! Daar loopt ze weer," zei Shana.
"Dat vies marginaal strontwijf.
Ze heeft weer diezelfde vieze kleren aan, Jeezes die schaamt zich echt voor niks!"
"Wacht," zei één van de jongens die bij Shana in de gunst wilde komen.
Hij dronk het laatste restje van zijn blikje cola uit en plooide het zo klein mogelijk.
"Nu moet ge goed kijken!" zei hij grijnzend.
Hij gooide het blikje in Brenda's richting.
Het kwam terecht op haar schouder.
Brenda liep boos en vernederde de andere richting uit.
"Sorry", zei de jongen lachend.
"Ik dacht dat ge een vuilbak waart, ah ja groot is 't verschil nie hé... stinkwijf!"
Brenda leunde tegen de muur.
Zag hoe de leraar die voor de begeleiding instond niet eens reageerde.
Nu ja een minuut later liep hij naar het midden van het plein.
"Wil diegene die dit blik daar gooide het meteen oprapen alstublieft? Of er volgt een strenge sanctie."
Hij wees naar de jongen.
"Het is tegen u Brian," zei hij.
Brian raapte het blik op, liep nonchalant naar de vuilnisbak en gooide het erin.
Daarna liep hij naar Brenda.
Spuwde in haar gezicht.
"Marginaal kutwijf," siste hij.
Brenda zette zich op de grond.
Voelde de tranen opwellen.

De bel ging.
Ze gingen naar de klas.
Kaylee Soenens een meisje uit het kliekje dat altijd met Shana samentroepte - ze was het meisje dat haar in de lijnbus aan haar haren trok - gaf haar een duw.
"Ga nekeer wat meer naar achter vies stinkwijf, ik wordt mottig van uwe stank ja."
Brenda deinsde achteruit.
Ze zag de priemende blik van Shana.
"Kom nog een paar stappen verder vies joenk." zei ze. "Of moet ge wat kletsen krijgen?"
Ze gingen de klas binnen.
De les begon.
Brenda begon ijverig nota's te nemen en de opgestelde vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.
Toen ging de lerares even weg.
"Hou het rustig jongelui," zei ze.
Brenda voelde de bui al hangen.
"Ey kan er iemand het raam opendoen," Vroeg Shana.
"Er hangt hier weer zo'n vieze geur, ik wordt er echt mottig van".
"Ja ik ruik het ook, zo'n geur van pis en kak," reageerde Kaylee.
"Ja," zei een derde meisje. "En van goedkoop bier en sperma."
"Brenda deed of ze het niet hoorde.
Bleef verder schrijven, keek niet op van haar blad.
"Ge hebt zo van die mensen die doen alsof ze van niks weten hé," zei Shana schamper terwijl ze een kauwgom in haar mond stak en heel opzichtig begon te kauwen.
"Mijn naam is haas, ik weet van niks... he 'MargiBrenda."
Kaylee stond recht, liep naar het bord en nam de spons.
Maakte die goed nat onder de kraan van de lavabo en stapte dan op Brenda af, trok aan haar haren en duwde die spons in haar gezicht.
"Als ge u thuis niet wilt wassen zullen wij het hier maar eens doen zeker hé!!"
De anderen moedigde haar aan.
"Go Kaylee, go Kaylee go!!!!" Riepen ze.
"Fucking marginaal kansloos wijf!" Brulde Kaylee in Brenda's oor.
"Ge stinkt naar de pest, ge loopt rond in lelijke ouderwetse kleren en ge zijt te stom om te helpen donderen.
Pleeg toch godverdomme zelfmoord!!!
Niemand gaat u missen, behalve uwe pa. Maar die is toch van geen belang die werkloze zuiplap!"
Ze gaf Brenda een klap in het gezicht.
"Goed gezegd Kaylee," zei Shana.
Die haar middelvinger naar Brenda uitstak.
Toen kwam de lerares terug binnen.
Tuurlijk deden de anderen alsof er niets aan de hand was.
Maar Brenda voelde zich diep vernederd.
Ongewenst.
"Zelfmoord, waarom ook niet?" Dacht ze.
"Niemand wil me.
Alles is zo uitzichtloos.
Alleen, ik wil papa dat niet aandoen.
Dat dan weer niet."

Een paar uur later, het was middag.
Velen gingen tijdens de middagpauze naar de nabijgelegen winkel een snack of snoepgoed halen.
Brenda wandelde langs het fietshok, enkele jongens hielden haar tegen.
Wat verder stond Shana, Brenda wist al aan wat ze zich mocht verwachten.
"Komt gij eens hier, u moeten we hebben MargiBrenda", zei één van de jongens.
Hij trok haar bij de haren.
Met zijn drieën sleurden ze haar naar het fietshok.
Daar achter gaf één van hen haar een stamp in de maag.
"Vies marginaal wijf dat ge zijt!" zei hij.
Spuwde in haar gezicht.
Brenda beefde van schrik.
Een andere jongen sloeg haar.
Haat stond op hun gezichten te lezen.
"Komaan!!!" riep Kaylee die op een verhoog zat en de boel leek te delegeren.
"Geef die teef een goeie aframmeling!"
Brenda kreeg een stamp in haar zij, viel op de grond.
"Nee laat me gerust... " smeekte ze.
De jongen die haar stampte zette zijn voet op haar, en hield haar zo in bedwang.
"Ik denk dat 'k moet pissen," grijnsde hij.
"En de WC is zo ver hé. Of nee wacht eens efkes?
Het verschil tussen een toilet en MargiBrenda is toch niet groot", zei hij spottend.
En ritste zijn broek open.
"Klootzak!!!" gilde Brenda.
Ze zag hoe hij zijn geslachtsdeel uithaalde.
"Kijk eens Brenda, toch wel een beetje groter dan dat van uw pa hé.
Kijk maar nekeer goe want het zal de laatste keer zijn in uw leven dat ge zo'n grote zult zien, want wie wil nu kruipen op zo'n vies wijf zoals gij?"
Niet veel later voelde ze een warme waterstraal op haar hoofd.
De jongens en meisjes rondom haar lachten luid.
"We hebben ons eigen pispaaltje!!" hoorde ze een andere jongen zeggen, die meteen ook zijn broek open ritste en het ranzige voorbeeld van zijn vriend volgde.
De jongen loste zijn greep, Brenda stond recht en liep weg.
Shana zette haar voetje lap.
Stampte in haar zij.
Spuwde op haar.
"Zeikwijf!" zei ze spottend.

Brenda krabbelde overeind en liep weg.
Weg van de school.
Wel van al die ellendelingen...
Brenda liep naar het park vlakbij de school.
Daar in het openbaar toilet bij de ingang spoelde ze de urine uit haar haren en probeerde ze  met wat zeep die viezigheid uit haar jas en trui te krijgen.
Ze voelde zich beschaamd.
Vernederd.
Als vuil behandeld.
Ze was niet van plan om deze middag nog terug te keren naar die rotschool.
Hoe moest ze dit ooit aan haar vader vertellen.
Dat ze zo hard gepest werd.
Tegen wie moest ze dit eigenlijk vertellen.
Haar medeleerlingen keken neer op haar.
De leerkrachten hadden geen aandacht voor haar. Tenzij dan voor haar prestaties, maar niet voor haar welzijn.
En haar vader leek met de dag depressiever te worden.
Na elke mislukte sollicitatie.
Na elke nieuwe aanmaning tot het betalen van de vele achterstallige rekeningen.
Ze kleedde zich terug aan, liep naar buiten.
Met gebogen hoofd.
Nadat ze 30 cent in het schaaltje van de toiletjuffrouw had gelegd.
Die alleen aandacht had voor het roddelblaadje waarin ze zat te lezen.
Ze liep door het park.
In de druilerige regen.
Ten einde raad ging ze zitten op een bank.
Staarde lange tijd voor zich uit.
Ze merkte niet dat een jongen naast haar was komen zitten.
Een jongen met lang donker sluik haar.
Hij droeg een sweater met kap, en een gescheurde jeans.
Op zijn neus stond een goedkope ietwat sullige bril, en hij had een sikje.
Zijn donkere doffe ogen gaven hem een ietwat sombere en afwezige indruk.
Maar dat was maar schijn, zo zal blijken.
De jongen sloeg zijn arm om Brenda.
"Hey meiske gaat het?"
Brenda trok zich terug.
"Wat is 't met u?" Vroeg ze kortaf.
"Rustig Brenda," zei de jongen heel kalm.
"Ik ga u niks doen zulle."
Brenda bekeek de jongen van kop tot teen.
"Gij kent mij niet... " zei de jongen. "Maar ik u wel.
Ik zie u soms op de bus.
In een hoekske.
Naar buiten staren.
De opmerkingen van je klasgenoten negerend.
Echt waar Brenda, als ik dat alles zie.
Dan heb ik met u te doen."
Brenda schudde haar hoofd.
"Da's heel vriendelijk zulle. Maar ik hoef uw medelijden niet."
De jongen lachte.
"Medelijden? Nee dat is het echt niet hoor.
Ik weet wat je doormaakt, echt wel.
Heb het zelf genoeg meegemaakt.
Wat ik allemaal achter mijn kop kreeg. Man, man, man.
'Puistensmoel', 'vettig kopke', 'depressieveling', 'domme Emo', 'nerd', 'wanker', 'loser'... eindeloos, eindeloos.
Als ik zie wat ze met u doen, dan..."

Hij keek Brenda aan.
"Waarom laat gij u zo doen?" Vroeg hij ineens.
"Waarom zegt ge niks terug?
Waarom geef je die rotwijven eens geen goei mot op hun geschminkte rotkoppen?"
Brenda zweeg.
Boog het hoofd.
"Kijk naar mij Brenda!" zei hij, terwijl hij haar hoofd optilde.
Haar onderlip trilde.
Ze voelde haar hart sneller kloppen toen ze zijn priemende blik voelde.
"Ik ben bang," zei ze zacht.
"Die overmacht, als ze zo rond mij staan dan lijkt het wel een muur rond mij.
Een grote kwaadaardige muur.
Van haat.
Vernedering.
Eindeloos."
Brenda huilde.
Zacht drukte de jongen haar tegen zich aan.
Woelde door haar korte blonde haren.
"Ik versta dat wel." zei hij.
"Zo voelde ik het ook aan.
Heb je het al tegen je ouders gezegd dat je zo gepest wordt? Nee zeker."
Brenda schudde haar hoofd.
"Dat dacht ik al.
Dat is de eerste stap meiske.
Erover praten met iemand.
Ik weet het, het is niet gemakkelijk."
"Ik heb alleen nog papa, zei Brenda.
Mama is dood, een ongeluk.
Sedertdien is niets meer hetzelfde.
Ik zie zijn verdriet.
Wil hem niet nog meer verdriet aandoen.
Zeker niet nu hij zonder werk zit.
En we moeten krabben om rond te komen.
Papa was altijd optimistisch.
Maar nu.
Nu hij elke dag gaat solliciteren en keer op keer afgewezen wordt.
Nu  hij opgeroepen wordt door de VDAB en hij zoals gisteren op ronduit kleinerende manier werd aangemaand om 'meer inspanningen te doen'.
Alsof hij een klein kind is.
Alsof hij geen werk wil zoeken.
Alsof hij een profiteur is.
Wat zeker niet zo is.
Papa was altijd al een harde werker geweest.
Gaat kapot aan heel de situatie, als ik dat nu ook nog ga vertellen wat er op school gebeurt dan... "
De jongen hoorde het aan en zuchtte diep.
"Ik dacht er ook zo over," zei hij.
Ik wilde mijn bompa ook niet met meer zorgen opzadelen dan hij al had.
Maar uiteindelijk deed ik het toch.
Omdat hij zag dat ik niet meer dezelfde vrolijke jongen was.
Toen vertelde ik over hoe ik gepest werd op school.
Hij vroeg me waarom ik niet terugsloeg? Waarom ik niet reageerde?
Toen zei ik hem ook dat de angst mij overmeesterde.

Weet je wat hij toen zei Brenda?
"Nen hond die schrik heeft, krijgt ook slaag!!!"
Ik snapte eerst niet wat hij ermee bedoelde.
Maar toen begon het me te dagen.
Of ik nu liet begaan of niet.
Ze zouden er toch hun zin doen.
Toen reageerde ik.
Eerst verbaal.
Waarna ze nog harder begonnen te slaan, schoppen, schelden.
Toen begreep ik zijn woorden pas echt.
En toen, heb ik het 'brein' achter al dat gepest eens goed vastgepakt.
Ik heb op zijn gezicht geslagen dat het niet meer schoon was. Hij zat helemaal onder het bloed en zijn oog was dik gezwollen.
"Noem mij nu nog eens 'puistenkop'? Nu uw gezicht meer geschonden is dan dat van mij, onnozelaar!" zo zei ik.
Toen... Hield het op.
Hij stond recht en stak zijn hand uit.
"Excuseer me, ik ben te ver gegaan", zei hij.
Toen hield het gepest op.
Ze wisten dat ik me niet langer  zou laten vernederen.
Begrijp je wat ik je wil zeggen Brenda?
Je moet knokken voor je plekje op deze wereld.
Knokken dat moet ge doen.
En hard als het even kan."
Brenda luisterde, keek hem aan.
Slikte even.
"Dat gaat niet gemakkelijk zijn.
Maar... Je hebt gelijk."
De jongen lachte, streelde nu haar arm.
Zachtjes naar haar hand toe.
Ze sloot haar hand in de zijne.
"Ik ben Sam," zei de jongen. Sam Goedezeune.
Hij keek haar glimlachend aan.
Brenda... Kreeg het warm in haar hartje.
Ga je mee een broodje eten
Hier vlakbij is er een toffe snackbar.
Ik betaal.
In de snackbar babbelden ze nog wat na.
Zo gingen de uren voorbij.
Dan namen ze afscheid.
"Bedankt Sam," zei Brenda.
"Voor je wijze woorden en je gezelschap."
"Da's niks", zei Sam. "Zie ik je morgen weer?"
"Daar mag je op rekenen," zei Brenda.
Ze keerde naar huis terug met een warm gevoel in haar hartje.