Straatje zonder einde 3

Het gebeurde steeds vaker dat Brenda spijbelde.
Dat ze de middag doorbracht in het park.
Samen met Sam.
Sam was een aardige knul.
Een jaar ouder dan Brenda.
Maar enorm intelligent en heel volwassen voor zijn leeftijd.
Hij liep nogal nonchalant en veeleer sjofel gekleed.
Gescheurde jeans, sweaters met kap, 'All-Stars' gympen.
Vaak zat hij in het park te lezen, te schrijven of te tekenen.
Zijn oortjes in, MP3-speler aan.
Zo zat hij ook elke dag op de bus.
Waar het leek of hij zich van de wereld afzonderde.
Maar niets was minder waar.
Hij nam alles wat hij zag in zich op.
Samen zaten ze op hun bank in het park.
Daar waar ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet.
Dan babbelden ze wat.
Af en toe gingen ze een broodje eten in de snackbar wat verderop.
Waarna ze elkaar bij wijze van afscheid een flinke knuffel gaven, en hij haar een zacht zoentje op de wang gaf terwijl hij even door haar haren woelde.
Brenda vergat haar zorgen.
Haar pijn.
Op een grijze dag.
Het gemiezer dat al enkele dagen leek aan te houden ging over in hardere regen.
En er stak een harde koude wind op.
"Laten we naar mijn huis gaan.
Dan kan ik je meteen voorstellen aan mijn Bompa.
Ik denk wel dat je hem zal mogen, hij is een fantastische kerel."
"OK," antwoordde Brenda. "Ik zie dat wel zitten ja."
Samen namen ze de tram tot in het hart van de stad.
Daar stapten ze een bruin café binnen, gevestigd in een oud middeleeuws pand.
"Hallo Peter," begroette Sam de waard die achter de toog glazen stond te spoelen.
"Ha dag Sam," antwoordde die. "En dag... Juffrouw."
"Mijn naam is Brenda," stelde ze zichzelf voor.
"Aangenaam," zei Peter, "ik hou hier de boel in het oog en zorg dat hier niemand dorst hoef te lijden."
Daarna liepen ze achter de toog door een deur.
Langs een stijle houten trap naar boven.
Daar opende hij de deur die toegang gaf tot het private gedeelte waar Sam samen met zijn grootvader woonde.
Brenda hoorde het geluid van een gitaar.
De geur van wierook en 'Patchouli' prikkelde haar neus.
In de woonkamer zat een oude man met lang grijs haar in een doorleefde fauteuil op een al even afgeleefde gitaar te tokkelen.
Naast hem stond een antieke waterpijp waarvan hij regelmatig een flinke trek nam.
"Dag Bompa," zei Sam enthousiast.
"Ksen thuis."
De oude man legde zijn gitaar opzij en hees zich met veel moeite overeind.
"Ah hier se de jeugd," zei hij.
"Dag jongen, ge hebt gezelschap bij zie ik."
"Ja Bompa, dit is Brenda. Een meiske die ik regelmatig tegenkom in 't park.
We babbelen veel en komen goed overeen.
"Alleen babbelen?" Vroeg de oude man, terwijl hij zijn bijna tandeloze verhemelte blootlachte.
Bompa was nog een echte oude hippie.
Zijn appartement hing vol met prullaria en rariteiten die herinnerden aan zijn 'wilde jaren'.
Foto's, affiches van optredens die hij mee hielp organiseren.
En waarop hij zelf optrad.
Veel van die affiches had hij trouwens zelf ontworpen.
"Waauw, dit lijkt wel een museum", zei ze vol verwondering.
"He dat is die zanger die nog van 'The Drunken Sailor' zong.
Ferre... Ferre Grignard of zo."
Bompa klapte in zijn handen, en gaf Brenda een schouderklopje
"Goed geraden meisje, amai straf dat gij dat kent."
"Tja", zei Brenda. "Daar was onlangs iets over op TV.
"Lijkt me wel toffe muziek, beetje speciaal."
De oude man glimlachte.
"De Ferre," zei Bompa.
"Daar heb ik nog mee samengewerkt.
Die jongen naast hem met het lange zwarte haar, dat was ik.
Schonen tijd.
Begonnen als podiumbouwer, met dat jobke betaalde ik mijn studies aan het conservatorium.
Daarna mocht ik meespelen als gitarist.
Met de Ferre en met andere artiesten uit dienen tijd.
Ach man, wijle dachten dat we de wereld gingen veranderen.
Dat is niet gelukt.
Mor miljaardedju we hebben den tijd van ons leven gehad.
En veel geleerd van elkaar.
Ach ja toen kreeg je als jonge gast nog de kans om zelf de richting van uw leven te zoeken.
Niemand maalde erom als ge na uw studies nog een paar jaar aan den dop stond.
OK ze noemden ons 'werkschuw tuig'.
Maar ik zeg altijd hé mannekes, 't leven is meer dan werken alleen hé zeg.
Nu wordt ge gebrandmerkt en gestraft als ge niet direct het eerste onderbetaalde 'strontjobke' aanpakt... "
"Ja 't is waar wat ge zegt Bompa," reageerde Sam direct.
Met de bedoeling om zijn grootvader die zich weer begon op te winden over wat er volgens hem misloopt in de maatschappij wat te temperen.
De oude man begreep en begon te rammelen in zijn platenkast.

Brenda installeerde zich in de grote zetel, Sam ging naast haar zitten.
Bompa haalde een plaat uit de kast.
"Bob Dylan," mijn idool.
Ne krak van nen tekstschrijver.
En wat mij betreft ook een groot filosoof."
Bompa, oftewel Lucas Vansomeren vertelde honderduit over zijn jonge jaren.
Over zijn tijd als muzikant, decormeester, kunstenaar, producer en later cafébaas.
Het pand met de bruine kroeg was van hem.
Maar de kroeg zelf had hij aan een andere uitbater overgelaten.
Omdat hij gezondheidsproblemen kreeg.
Af en toe kwam hij nog beneden.
Sprak er met de vaste stamgasten en speelde op zijn gitaar.
Maar meestal trok hij zich terug op zijn appartement.
Tussen zijn boeken en platen.
Samen met Sam, zijn kleinzoon.
De enige familie die hem nog restte.
Zijn dochter Patricia stapte uit het leven.
Toen haar zoontje Sam nog een kleuter was. Sam's vader ging er een jaar na zijn geboorte vandoor, niemand weet waar hij nu is.
Sindsdien zorgt Lucas voor de jongen.
Zag hem opgroeien tot een intelligente en leergierige knaap.
Die erg graag las.
Tot zijn grote vreugde.
"Want lezen, is de poort naar kennis en inzicht.
Het beste wapen tegen onwetendheid." zo zei Lucas wiens appartement letterlijk barstte van de boeken die overal rondslingerden.
Meer nog.
Sam wil graag schrijver worden.
Schrijft prachtige verhalen.
Mooie gedichten.
Hele vellen papier vol.
"Allez vooruit jongen," zei Bompa.
"Laat eens iets horen aan Brenda.
Ik weet zeker dat ze dat heel tof gaat vinden."
En dat was ook zo.
"Heel mooi ," zei Brenda.
"Jij bent een geweldige dichter Sam, echt wel."
Ze legde haar hand in de zijne toen Sam naast haar in de zetel ging zitten.
Het meisje voelde zich in haar sas.
Vergat haar zorgen.
Een lieve glimlach sierde haar lippen toen ze Sam aankeek.
"Mannekes, ik gon ulder efkes alleen laten.
Beneden een pintje gaan drinken.
Of misschien es een toerke doen in 't stad.
't Ies te laank geleje da 'k nog es mijne neus buiten gestoken heb."
Hij knipoogde naar Sam en Brenda.
"Dan hebde gulle efkes 't kot voor ulle alleen".
En weg was hij.

Sam lachte, Brenda kreeg een kleur.
Ze keken elkaar aan.
Vol liefde.
Sam bewoog zich naar haar toe.
Legde zijn rechterhand zacht op haar linkerschouder.
Met zijn linkerhand streelde hij zacht haar wang.
Brenda legde haar armen in zijn zij.
"Sam," fluisterde ze zacht.
"Gij zijt zo lief.
Ik heb u graag Sam.
Elk moment van de dag denk ik aan u.
Elke nacht droom ik van u.
Ik heb uw raad opgevolgd.
Ik heb die trut van een Shana van antwoord gediend, toen ze me weer MargiBrenda noemde.
Ja ik kreeg klappen.
Maar weet je... Het kon me geen kloten schelen."
"Ziet ge wel da 't ge kunt," zei Sam.
"Weet ge wat ge verdient Brenda?
Een kusje."
Brenda lachte verlegen.
Hij legde zijn lippen op de hare.
Brenda omhelsde hem, trok hem dicht tegen zich aan.
Haar hartje klopte alsmaar sneller.
Ze genoot van dit heerlijke intense moment.
Zo lagen ze een uur lang op de zetel te tongzoenen.
Terwijl schoof ze haar sweater steeds een beetje hoger zodat haar buik en zelfs een streepje van haar BH zichtbaar werd.
"Sam," zei Brenda ineens.
Ze keek hem recht in de ogen.
Terwijl haar handen onder zijn sweater verdwenen.
"Ik wil meer."
Ze zei het zelfverzekerd.
Keek hem aan met vragende ogen.
"Ik wil met je vrijen Sam!
Voel zoveel meer voor je dan alleen maar vriendschap.
Alstublieft Sam, schatteke... " Terwijl trok ze vastberaden haar sweater uit.
Hij tastte zijn broek af, keek in het rond.
"Ik heb geen condooms lieverd," zei hij.
Brenda glimlachte ondeugend.
"Ik wel."
Ze haalde een rubbertje uit haar broekzak en knoopte dan haar jeans los.
"Ik verlang er zo hard naar." zei Brenda terwijl ze haar jeans van zich afschudde.
Wist alleen niet hoe en wanneer ik het je moest vragen.
Dit is het ideale moment."
Haar handen gleden nu over zijn broek.
Het knoopje ging los.
Traag trok ze zijn broek naar beneden, daarna zijn boxershort.
Haar ogen schitterden en er klonk een verrukt kirretje terwijl ze zijn voorhuid naar beneden schoof.
Niet veel later lagen ze naakt op de oude zetel.
"Oooh Brenda, schatteke," zei Sam vol verrukking terwijl hij teder haar lichaam kuste.
"Je hebt best een prachtig lichaam.
Wat een mooie volle borsten heb je meisje.
Brenda nestelde zich in Sam zijn schoot terwijl ze het condoom rond zijn stijve penis schoof.
"Kom lieverd," smeekte ze terwijl ze hem aankeek.
"Neem me maar, ik ben helemaal van u lieve Sam."

Even later, slaakte het meisje een hoog en schel kreetje.
Ging er een siddering door haar lichaam toen ze haar maagdenvlies voelde scheuren.
Ze sloeg haar armen rond zijn bovenlichaam en beet zacht in zijn oorlelletje.
Ze gaf haar maagdelijkheid aan een jongen die die haar hielp om de dingen anders te zien.
Welks haar zelfvertrouwen gaf.
Deed beseffen dat ze wel iets waard was.
Dat er buiten haar vader nog iemand anders was.
Voor wie ze iets betekende.
En aan die iemand, wilde ze haar liefde en lichaam schenken.
En ja, net als ieder ander tienermeisje was ze nieuwsgierig naar jongens.
Naar liefde, naar seks.
En dat kreeg ze.
En ze genoot.
Met al haar zintuigen.
De hele avond lang vreeën Sam en Brenda op de oude divan.
Waarna ze uitgeteld in elkaars armen lagen.
Brenda met een meer dan gelukzalige glimlach op haar lippen.
Sam die teder haar lichaam streelde.
En haar vol liefde aan keek.
"Brenda," fluisterde hij.
"Ik hou van je lieve schat.
Echt waar.
Ik meen dit zo hard.
Het was zo heerlijk om je naakte lichaam tegen mij te voelen.
Om intiem met je te zijn.
Er zijn gewoon geen woorden voor om dit fijne moment te omschrijven.
Lief schatteke... "
"Ik weet het," zei ze.
"Ik voel dat jij een oprechte jongen bent.
Ik wil zo graag verder met jou Sam.
Ik wil jou aan mijn zijde...
Voor het leven!"