Straatje zonder einde (slot)

Het was avond.
De regen viel met bakken uit de hemel.
Twee mensen liepen door de straat.
Het waren Rob en Brenda.
Brenda werd urenlang ondervraagd door de politie.
Over het incident welks zich afgelopen voormiddag op school had voorgedaan.
Een incident dat op het eerste zicht fataal leek.
Maar het niet was.
Shana had niet veel meer dan een flinke hersenschudding, een gebroken kaak en een paar kneuzingen.
En veel wroeging.
Ze ontwaakte.
In het ziekenhuis.
Haar ouders stonden bij haar ziekbed.
Ze smeekte om geen klacht in te dienen tegen Brenda.
"Het is allemaal mijn schuld", zei ze snikkend.
"Toen ik haar zag dacht ik van 'jeezes wat een onnozel, ouderwets, marginaal wicht'.
Ze viel zo uit de toon en ze was zo stil.
Dat viel de anderen ook op.
Ik liet mijn misprijzen blijken.
En dat viel in goede aarde bij de anderen.
Daarop bouwde ik verder.
Liet haar voelen dat ze niet welkom was.
Dat maakte mij populair.
Zij werd de pispaal.
En zo ging het almaar verder, en verder, en verder.
Tot de trein niet meer te stoppen was.
Ze verwachtten van mij niets meer dan een giftige sneer, een brutale opmerking.
Aan het adres van Brenda.
Ik voelde me al een tijdje slecht.
Zeker nadat Brian en Jordy haar onder plasten.
Maar..
Ik durfde dat niet te laten merken.
Want...
De haat was zo groot dat.
Moest ik ook maar één teken van zwakte laten merken.
Dan zou ik gepest worden.
Niemand zou nog iets met mij te maken willen hebben.
Want, sympathie hebben voor 'MargiBrenda', dat was not done.
Want dan was je vast zelf marginaal.
En hoorde je in onze school niet thuis."
Shana huilde.
Met diepe lange snikken.
Haar ouders beloofden.
Er zou geen klacht ingedient worden.
Ze zouden aansturen op een gesprek.

Intussen kwamen Rob en Brenda uitgeregend thuis.
Rob stak de gaskachel aan en sloeg zijn arm rond haar schouder.
"Doe je doorweekte kleren uit, en verwarm je onder het deken, ik ga je zo een blikje cola brengen".
Brenda deed wat haar vader haar vroeg.
Ze kleedde zich uit en deed haar natte kleren alsook haar ondergoed in de wasmand.
En legde zich op de divan.
Trok het fleecedekentje over zich.
Ze nam haar GSM en stuurde een berichtje naar Sam.
"Hoi lieverd. Ben net thuis van het politiebureau. Mag naar huis maar moet me ter beschikking houden voor verder ondezoek. Morgen gesprek met jeugdrechter... PS, khouvanje xxx".
Rob zette een geopend blikje cola op tafel.
Woelde zacht door Brenda's haar.
"Drink op meisje, ik ga intussen een lekker warm badje voor je klaarmaken, ok?
Ik begrijp je wel zus.
Ik begrijp je woede.
Je haat.
Ben heus niet boos op jou hoor.
Integendeel.
Kan heel goed begrijpen dat je er genoeg van hebt."
Hij gaf zijn lieve dochter een zoen op haar voorhoofd.
Wreef zacht over haar rug.
"Ik heb er ook genoeg van, dacht hij bij zichzelf
Genoeg van om door iedereen geminacht en vernedert te worden."
Dat laatste zei hij niet luidop.
Maar dat was wel hetgeen er door zijn hoofd ging.
Daarna ging hij naar de badkamer.
Brenda nam een flinke slok cola.
Hoorde het water stromen.
Haar gsm ging af, ze nam hem in haar handen en las het berichtje dat ze ontvangen had. Het was Sam: "Dat je naar huis mag is een goed teken. Misschien krijg je slechts huisarrest of zo.
Moed houden lieverd. Hou zo van je, heel diep en intens xxxx Sam".
Met tranen in de ogen las Brenda het berichtje
Ze nam nog een slok cola en antwoordde.
"Ik hou ook zo ongelooflijk veel van jou Sam. Mis je zo hard.
Hoop je gauw terug te zien.
Liefs xxx Je Brenneke <3"Daarna legde Brenda haar GSM op tafel en dronk het laatste restje cola op.
Trok het deken wat meer over haar.
Voelde zich suf worden.
Was het de angst die ze voelde vlak na het moment dat ze die stoel naar Shana gooide
Waren het de vermoeiende ondervragingen door de politie?
Was het de spanning die het gevolg is van de onzekerheid over wat er nu gebeuren zou?
De vragen in haar hoofdje over wanneer ze haar lieve Sam zou weer zien?
Of was het die heerlijke massage van Sam, met die heerlijke zoete olie die ze nog altijd rook en waarvan ze de warme gloed nog altijd in haar lichaam voelde?
Maar feit was.
Brenda voelde zich moe.
Zo vreselijk moe.
Kon haar ogen nog maar amper openhouden
Ze liet haar hoofd rusten op het kussen.
Ze viel in slaap.
Een diepe slaap.
Die haar alles deed vergeten.

Rob kwam de woonkamer binnen.
Trok zacht het deken weg dat Brenda over zich had getrokken om zich te beschermen tegen de koude.
Tilde  haar zachtjes op.
Haalde diep adem en draaide zich om.
Liep met zijn slapende dochter in zijn armen naar de badkamer.
Het bad was volgelopen.
Zachtjes legde hij zijn dochter in het warme water.
Eerst haar benen, dan haar onderlichaam.
Haar hoofd en schouders ondersteunde hij met zijn rechterarm.
Gaf haar een zacht zoentje op haar voorhoofd.
"Het spijt me," fluisterde hij.
"Het spijt me lieve Brenda.
Ik zie geen andere uitweg meer dan deze.
Ik wil je het leed dat boven ons hoofd hangt besparen.
We stappen er samen uit lieverd.
Ik laat je hier niet achter.... "
Dan haalde hij diep adem.
Verbeet zijn tranen.
En duwde Brenda kopje onder.
En legde zijn rechterhand net onder haar hals.
Hij haalde diep adem.
"Doorgaan nu!!" zei hij dwingend tegen zichzelf.
"Nu niet slap worden!"
Brenda's lichaam leek te schokken.
Of ze alsnog bij bewustzijn gekomen was.
Maar niet veel later hield het op.
Ze bewoog niet meer...
HET WAS VOORBIJ!
Brenda Decaestecker stierf zowat een week voor haar 16de verjaardag.
Net toen het geluk haar toelachte.
Net toen de liefde in haar leven kwam.
Maakte haar radeloze vader een einde aan haar jonge leven.

De volgende ochtend liep Sam door de straat waar ze woonde.
Hij zag een hoop zwaailichten.
Hij stond in het midden van de straat toen hij schrok van een luide claxon.
Achter hem stond een zilvergrijze lijkwagen.
De bestuurder stak zijn hoofd uit het raampje.
"Ey paljaske goat ies oit de weg, w'emme nie hiel den dag zulle", schreeuwde hij met rood aangelopen hoofd.
Sam sprong opzij.
Zag dat er achter die lijkwagen nog een tweede reed.
Hij kreeg ineens een benauwd gevoel.
"Mijn God... Brenda!
Daar woont ze, boven dat theehuis.
Agenten liepen af en aan.
De vader en de moeder van het Nigeriaanse gezin zaten in een combi waar ze werden ondervraagd.
Sam wrong zich door de samengetroepte menigte.
Klampte een man aan die voor hem stond.
"Meneer wat is er gebeurd?" Vroeg hij.
De man slaakte een diepe zucht.
"Familiedrama, de bewoner van 't appartement op 't eerste heeft zijn dochter in bad verdronken en zijn zijn eigen daarna opgehangen.
Schone maatschappij waarin da we leven hé... Echt wel hé!
Weer twee Belgen minder in de wijk, ge moogt nekeer raden wie er in dat appartement gaat komen wonen... "
Sam kreeg het koud, voelde de grond wegzakken onder zijn voeten.
"Brenda, schatteke," fluisterde hij zachtjes.
Zeg niet dat ik u kwijt ben meiske.
Dat ik u nu al kwijt ben!!"
Hij liep weg, terug naar huis.
Daar trok hij zich terug op zijn kamer.
Gooide zich huilend op zijn bed.
Bompa kwam stil de kamer binnen.
"Wat scheelt er jongen?" Vroeg hij.
"Is er iets gebeurd."
Sam richtte zijn hoofd op, zijn gezicht zat onder de tranen.
"Brenda is dood!" snikte hij.
"Haar pa heeft haar verzopen in bad en heeft zich dan verhangen."
Bompa slikte.
"Godjammenas," fluisterde hij stilletjes.
Ging op bed zitten en legde zijn hand op het hoofd van zijn kleinzoon.
De oude man huilde zacht terwijl hij het hoofd schudde.
"Zo'n lief maske," zei hij.
"Eur leven moest godverdomme nog beginnen... "
In het ziekenhuis probeerde de moeder van Shana het vreselijke nieuws zo voorzichtig mogelijk te brengen.
Maar toch, de klap was zwaar voor het meisje dat door schuldgevoelens verteerd werd.
Ze had zich voorgenomen om wanneer ze beter was, dat ze Brenda zou opzoeken.
Om zich te verontschuldigen.
Wat de anderen uit haar klas daarvan dachten kon haar nu echt niets meer schelen.
Shana zonk weg in een diepe depressie. Het tragische nieuws kwam aan als een regelrechte mokerslag.
Ze at niet meer, lag in haar ziekenhuisbed stil voor zich uit te staren.
Ook de anderen op school waren diep onder de indruk.
En voelden zich schuldig.
Beseften dat ze te ver waren te gaan.
Dat ze VEEL TE VER WAREN GEGAAN!
Dat ze een meisje dat al diep in de ellende zat, haar leven tot een hel maakten.
Met hun gesar en gepest.
Er werd een wake gehouden, en leerlingen maakten een rouwhoekje waar rond Brenda's foto kaarsjes en knuffels werden neergelegd.
De dag erna lag Shana half versuft in haar ziekbed.
"Je moet iets eten," zei de verpleegster met aandrang.
"Anders gaan ze u aan een baxter leggen.
En moogt ge zeker niet naar huis."
Shana zweeg.
Bleef voor zich uit staren.
Zoals ze al de hele tijd deed.
Nadat ze het een en ander op het blad kriebelde verliet de verpleegster haar kamer.
Niet veel later kwam Sam binnen.
Hij liep naar Shana.
Legde zijn hand op de hare.
"Hey Shana," zei hij zacht.
Moeizaam draaide het getormenteerde meisje haar hoofd.
"Wie zijde gij?" Vroeg ze met gebroken stem.
"Ik ben Sam, ik ben de jongen waarmee Brenda optrok in het park.
We hadden samen een relatie.
Het was zo mooi.
Ik zag haar opfleuren.
Ze kreeg hoop.
Hoop die door haar vaders wanhoopsdaad letterlijk de grond werd ingeboord".
Hij keek haar recht in de ogen.
"Shana," zei hij.
"Je hebt het moeilijk.
Ge voelt u schuldig.
Begrijp je wel."
"Wat begrijp je?" vroeg Shana.
"Brenda is dood jongen.
En ik lig hier in de kliniek met een gebroken kaak.
En dat is allemaal mijn schuld.
Ik heb haar zover gedreven.
Ik moet verder leven met het feit dat ik...
Ach whatever," zei Shana.
"Ik keek alleen maar naar haar uiterlijk, had geen oog voor wat ze allemaal doormaakte."
Shana, luister, efkes." zei Sam.
Brenda wilde je vergiffenis schenken Shana.
Dat was ze gewoon zo keihard van plan.
Ze wilde je komen opzoeken in de kliniek, ik zou met haar mee zijn gegaan.
Dan zag ik al die politie en ziekenauto's in haar straat en vernam ik wat er gebeurde.
Brenda wilde je vergiffenis schenken, alles uitpraten.
Maar haar vader besliste anders.
Niet Brenda.
Brenda wilde leven, gelukkig zijn.
Een toekomst opbouwen.
Meer vroeg ze niet.
En ze was alles behalve haatdragend.
Hoor je me Shana?
Ze is niet boos.
Als je je ogen sluit dan zal je haar voelen.
Hoe ze probeert te zeggen "ik vergeef je Shana, laat je zo niet gaan."
Dit zou ze nooit gewild hebben.
NOOIT!!!!
Hey Shana hoor je me?
Kijk me aan Shana!" Zei Sam.
"Kijk in mijn ogen!"
"Bedankt", zei ze.
"Bedankt dat je er was voor Brenda.
Dat je goed maakte wat wij fout hebben gedaan.
Je bent een toffe gast Sam.
Brenda had geluk met een vriend als jij."
Sam nam een pot youghurt en opende die.
"Hier," zei Sam.
"Eet een beetje Shana, je moet kracht opdoen."
Na enig aarzelen opende ze haar mond.
Het was een mooi moment.
Een nieuw begin?
Zo leek het wel, want ze hield haar blik op Sam gericht.
Glimlachte zelfs even.
Ondanks zijn verdriet om Brenda.
Vond hij dat hij naar het ziekenhuis moest.
Dat hij er moest zijn voor Shana.
Zeker toen hij na wat rondvragen hoorde hoe ze eraan toe was.
Hoe ze zich liet gaan.
"Als iemand berouw toont moet je die persoon vergeven," vond hij.
Niemand moet door het leven gaan met dergelijke zware schuldgevoelens.

Twee dagen later mocht Shana de kliniek verlaten.
De dag erna werden Rob en Brenda begraven.
Het was een sobere plechtigheid.
Er was amper familie.
Er waren wel een paar klasgenoten.
Waaronder Shana.
Shana stond voor Brenda's kist.
Met gebogen hoofd.
"Het spijt me Brenda," zei ze.
Terwijl ze zacht snikte.
"Het spijt me dat ik jou zoveel pijn heb gedaan.
Dat ik u uitschold en iedereen tegen u opzette.
Ik had er al heel lang spijt van, maar er was geen weg meer terug.
En daar voel ik me zo rot over."
Sam stond bij haar, was er voor haar.
Hield haar hand vast.
Gaf haar de gelegenheid om afscheid te nemen.
Samen stonden ze voor het graf dat werd dichtgemaakt.
Sam trok Shana dicht tegen zich aan en keek naar het kleine sobere kruisje met daarop de namen Rob en Brenda Decaestecker.
"Vaarwel liefje," fluisterde hij zacht.
"Bedankt voor de mooie momenten, ik hield echt van je meisje."
Na afloop liepen Sam en Shana door de straten, hand in hand.
"Bedankt Sam", zei ze.
"Ge zijt een goeie gast.
Voordien zou ik nooit met iemand als jij opgetrokken zijn.
Maar nu...
Zie ik de dingen helemaal anders.
Ik heb een besluit genomen.
Ik ga weg uit die school.
Ik wil met die mentaliteit daar niks meer te maken hebben.
Ik wil opnieuw beginnen, met een schone lei.
Geen geroddel, geen intriges en geen gestook meer.
Wil je me hierbij helpen Sam?
"Alstublieft."
"Tuurlijk meisje," zei Sam.
"Ik ben er voor je.
Zoals ik er was voor Brenda."
Dan trok hij Shana dicht tegen zich aan en woelde teder door haar lange blonde haren.

Twee maanden later herkende niemand Shana nog.
Haar lange haar had ze afgeknipt en ze liep sober gekleed.
Jeans, t-shirt, gymschoenen.
Ze droeg geen make-up, daar waar ze voordien altijd heel fel opgemaakt was.
Samen met Sam was ze een project opgestart.
Geld inzamelen voor schoolboeken, studiemateriaal en speelgoed voor kansarme kinderen en jongeren.
Bompa vond het een prachtig idee.
"Schoon dat gulle kinderen die 't moeilijk hebben een duwke in de rug wille geven.
De maatschappij wil dat ze presteren en goede punten halen.
Mor ze doen niks om ze daarbij te helpen.
Schoon dat gulder dat doet," zei hij.
Bompa zette er met plezier zijn schouders onder.
Onder zijn impuls werd een vzw opgericht.
'Brenda's dream'.
Ze wilden met dit project Brenda een laatste eer bewijzen.
Haar droom laten uitkomen.
Om ooit uit de miserie te geraken en iets van haar leven te maken.
Voor Brenda kan dat niet meer.
Maar vele andere kinderen en jongeren die in kansarmoede geven zullen nu wel hun dromen kunnen waarmaken.
Daar zouden Sam en Shana dankzij de wijze raad van Bompa wel voor zorgen.
En samen met hen een groeiend aantal sympathisanten.
Aan het begin van het nieuwe schooljaar deelden ze schriften, kaften boekentassen en ander schoolmateriaal uit aan vele kinderen die het thuis moeilijk hadden.
Shana zag hun ogen stralen.
"Dit maakt zoveel goed voor mij," zei ze.
"Die gastjes zo gelukkig te zien.
Ben zo blij om de zware fouten die ik maakte zo toch goed kon maken," zei ze.
"Maar dat schuldgevoel zal nooit helemaal verdwijnen vrees ik."
Sam drukte haar tegen zich aan.
"Shana.
Lieverd.
Ge moet u daar over zetten.
Het verleden achter u laten.
Kijk naar de toekomst.
Het kan alleen maar beter worden.
Als wij mensen tenminste wat meer zorg dragen voor elkaar.
Ik heb trouwens iets gehoord afgelopen week.
De huisbaas van het appartement waar Brenda woonde, die hebben ze de dag dat ze gevonden werd in de boeien geslagen samen met zijn zonen.
't Scheen dat hij haar en haar vader uit hun appartement wilde zetten.
Maar dan zonder de vereiste procedures te volgen.
Ze hadden baseball knuppels bij en boksbeugels.
Wilden de boel kort en klein slaan en dan de foto's op het internet zetten, en zo laten uitschijnen dat Brenda en haar pa het appartement vernielden en er dan vandoor gingen.
En er lopen nog aanklachten tegen hem.
Hij zou een alleenstaande jonge vrouw gechanteerd hebben, hij zou haar niet uit haar studio zetten als ze seks met hem had."
"Meent ge dat?" vroeg Shana. "Wat een fucking klootzak zeg!"
"Ja," zei Sam. "Hoorde het van een maat wiens vader flik is."
"Daar verschiet ik nu nekeer niet van," zei Bompa.
"Die Fernand Detremmerie dat is ne klootzak.
In den tijd had ge zo'n voos sensatiegazetteke, de 'Blik'.
Daarin stond een reportage over 'asociale huurders'.
Met foto's van panden die zogezegd door huurders werden vernield waarna deze er zogezegd van onder gingen.
De weken daarna stond dat boekske vol met lezersbrieven van lui die vonden dat huurders te veel rechten hadden.
Allemaal in scène gezet!" zei Bompa.
"Al die panden op die foto's waren van hem.
Hij had ne journalist van dat boekske omgekocht, die nam dan foto's en schreef dan dat artikel.
Tuurlijk spelen die sensatiejournalisten dat spelleke graag mee, dat verkoopt hé zo'n dingen.
Zeker bij het domme rechtse klootjesvolk die dergelijke kutboekskes lezen.
Terwijl ze godverdomme beter zouden moeten weten.
En wie zijn er weer het slachtoffer?
De armen.
De verschoppelingen.
Deze die geen stem hebben."
"Weet je," zei Sam.
"Brenda vertelde me eens dat die Fernand Detremmerie onverwacht binnenviel op een avond.
Ze zat in haar slaapkleed TV te kijken.
"Ik kreeg kippenvel en het angstzweet brak me uit toen ik zag hoe hij naar mij keek.
Terwijl hij met zijn hand in zijn broek zat!" zo zei ze."
Shana hield haar handen voor haar gezicht.
"Godverdomme," zei ze.
"Brenda toch.
Ik kan goed begrijpen hoe ze zich voelde.
Had ik haar niet zo gepest, niet iedereen tegen haar opgezet.
Dan had ze misschien eerder haar verhaal gedaan.
Ik wist al wat ik zou zeggen.
Dat ze naar de flikken moest gaan.
Ik zou nog meegegaan zijn.
Ik heb het zelf meegemaakt, toen ik een jaar of tien was.
Buurman, nam me mee om naar de duiven te kijken.
Zat onder mijn rok, trok mijn slip naar beneden.
Ik voel nog altijd zijne 'piet' tegen mijn billen schuren.
Ik heb dat verdrongen, probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken.
Liet niks merken.
Masker opzetten, doen alsof.
Alles was fake.
Mijn hele leven was gewoon fake.
Verdomme toch!
Kon ik de klok maar terugdraaien," zei Shana.
Dan zouden zoveel dingen anders gelopen zijn... "

Lieve lezers.
We leven in zo'n harde tijden.
Als mensen de tegenslag hebben om in financiële moeilijkheden te raken.
Dan sukkelen ze in een straatje zonder einde.
Dan houden ze hun hart vast bij elke onverwachte rekening die in de bus valt.
Dan denken ze aan wat de mensen zouden zeggen.
Vooral jonge mensen voelen zich aangekeken als hun kledij niet meer 'up to date' is.
Wanneer ze niet de nieuwste hebbedingen hebben.
Niet mee kunnen op schoolreis.
Ze zeggen wel eens, "je bent niet arm als je drie keer per dag kunt eten, en een warm bed hebt."
Of van die regelrechte lompigheden als: "ze zijn arm maar ze hebben wel een dure smartphone of een computer."
Ja logisch.
Je wordt dan ook verwacht om alles online te doen zoals internetbankieren en zo.
En voor almaar meer zaken is het van 'download de app'!!!
Armoede is erg, maar uitgesloten worden van de hele digitale revolutie is in deze tijden nog erger.
Zeker voor jonge mensen.

Mensen zijn hard voor elkaar.
En altijd klaar met hun oordeel nog voor ze echt alle feiten kennen.
Dit is in dit verhaal echt wel duidelijk.
Veel te veel focussen we ons op het uiterlijke.
Maar nemen te weinig de tijd om echt te luisteren.
Om door te vragen.
Want als iemand zegt 'het gaat wel', is dat niet altijd zo.
We moeten als mensen, als maatschappij...
VEEL MEER ZORG DRAGEN VOOR ELKAAR!!

En in de verhalen die ik in de toekomst ga posten zal beetje bij beetje duidelijk worden wat ik daarmee bedoel.