De natuur in beeld: de Semois op zijn mooist 2

 

Dag 2: Een heerlijk lange wandeling.

Dag lieve mensen.
Zaterdagmorgen. Een dichte mist hangt over de vallei van de Semois. Ik ontwaak en hijs mezelf uit bed waarna ik het gordijn opentrek. Ik kijk door het raam en zie dat er een dichte mist hangt die de hoogste toppen in nevelen verhult.
Spontaan denk ik aan die conversatie die ik vaak zie op Njam-TV - waar mijn zoetje graag naar kijkt en ik stiekem ook. Want vanwege mijn opleiding en mijn werk als keukenhulp vind ik het kijken naar hoe topchefs te werk gaan wel interessant - tussen de Brugse chocolatier Dominique Persoone en de Belgisch-Italiaanse chef Peppe Giacomazza waar al wandelend in de omgeving van hun chalet waar ze hun programma maakten rond samen koken met plaatselijke producten de eerste het volgende zei.
Persoone: "Stel je ki voorn zeg, iedere dag mist.
Hé, Iedere dag mist.
'Ek peinzen daje hier e wienkeltje mé mistlampen eit daje hier ghoe zakens doet."
Maar dat is zo hé.
Vanaf de herfst invalt krijg je op je Ardense hoogten te maken met hardnekkige mist. En in de winter vriest die ook nog eens aan.
Maar mist is vaak de voorbode van mooi weer. Dus ik bewaarde mijn optimisme tijdens het dagelijkse toiletritueel terwijl de geur van verse koffie in ons vakantieverblijf domineerde.
Even naar de bakker is toch iets heel anders als je met vakantie bent nietwaar. Het is voor mij de uitgelezen kans om de omgeving echt in je op te nemen. Ook al was ik met de wagen wegens nog andere dingen nodig dan brood. En ik laat mijn hondjes niet graag buiten voor de winkeldeur achter. Ik mag er niet aan denken dat ze door één of ander individu met kwade bedoeling worden meegenomen.
Dan maar de auto geparkeerd en na het winkelen een kleine wandeling in en rond het dorp gemaakt.
Terug in ons verblijf genoten we van een stevig ontbijt. Dat was wel nodig want er stond een lange wandeling op het programma.

Tussen het stapeltje brochures over de streek en wat je er kan doen vonden we een folder met wandelzoektochten en ik dacht, laten we er eens eentje doen. Ik koos voor een wandelzoektocht die startte in het dorpje Naifraiture. Op zo'n tien kilometer rijden van Bohan. 
De basis van onze wandeling waren de instructies die we moesten volgen om de antwoorden te vinden op de vragen verderop in de folder. Die instructies leiden ons weg van het dorpje, door de velden en weiden en tenslotte... Het bos in.

De wandeling bracht ons diep de bossen in, weg van alle drukte, stress en overmatige lawaai.
Meer nog.
Wat was het hier toch zalig stil.
Ik hoorde alleen het ruisen van de zachte wind door de bomen. Het vallen van de bladeren en hier en daar de verre kreet van een vogel.
De hondjes mochten gerust los, ofschoon dat eigenlijk niet hoort, zelfs als er geen expliciet verbod is, omdat loslopende honden storend kunnen zijn voor dieren en voor andere wandelaars. Maar onze keesjes lopen in het begin wat dartel rond, snuffelen wat om dan snel achter ons aan te lopen. Maar voor de rest van de wandeling blijven ze altijd dicht bij ons. Die kleine lieverdjes.

De wandeling was behoorlijk pittig en ik moest goed letten op de details onderweg om toch maar geen aanwijzing over te slaan. Van de vragen heb ik amper iets gevonden en op den duur konden ze me niks meer schelen. Ik was waar ik hoe langer hoe meer het liefste ben. Midden in de natuur. En dat waar de natuur nog echt natuur is. Waar van 'beschaving', menselijke aanwezigheid en bebouwing amper iets te merken is en er zo goed als geen auditieve vervuiling is. Geen geruis van auto's zelfs niet in de verste verte. Je hoort er het klateren van een beekje beneden je. En hoe dieper je afdaalt hoe luider het klinkt. Wat een heerlijk rustgevend geluid is dat toch.

 

De stress, drukte en dagelijkse sleur zijn hier ver weg. Ik pak in een onbewuste reflex toch even mijn smartphone en open Facebook, wat me  net lukt met de povere verbinding en vraag me ineens af waarom ik dat toch steeds weer doe? De wereld draait door en de dagelijkse mallemolen van de waan van de dag met de bijhorende stroom van meningen en meninkjes gaat gewoon verder. Maar nu... Zonder mij.
Smartphone terug weg en fototoestel in de aanslag. Want ik wil al dat moois toch echt wel delen met wie mij lief is en wie deze blog leest.

De wandeling liep van Naifraiture naar het naburige dorpje Houdremont en dan weer terug. We liepen een stuk op een pad waarlangs ooit de stoomtram reed naar Vresse Sur Semois. Maar het gesis en gefluit van de stoomtram is voorgoed verstomd en maakt plaats voor de zalige stilte die je alleen diep in de natuur vinden kan. Als die stilte tenminste niet wordt onderbroken door luid taterende mountainbikers. Voordeel, je hoort ze van ver aankomen dan, want meestal merk je pas als ze er zijn als ze rakelings langs je scheren. Op een gegeven moment merk ik dat ons Cecieleke achtergebleven is. Ik kijk om en zie dat mevrouwtje in het gras licht te rollebollen. Ik roep haar en bekijk haar goed.
Maar Cecieleke, hoe zie jij eruit meisje?

Haar kopje, rug en pootjes zaten helemaal onder het vuil en de vettige smurrie.

Hondjes.
Wat zijn ze toch lief hé.

Ja dat wordt een badje met stevig schrobwerk straks. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst even verder genieten van al het moois rondom ons.

Herfsttijd = paddenstoelentijd.

De foto bovenaan werd genomen op de linkerkant van het pad waarop we liepen.
Rechts nam ik de foto onderaan. Merk het verschil van bodembegroeiing. 

Eens we het bruggetje op de foto hierboven over waren wachtte er ons nog een steile klim, waarna we terug aan de rand van het bos kwamen; Terug in Bohan genoten we van een lekker aperitiefje en een lekkere maar iets te sobere maaltijd. Dat kwam omdat alle restaurants vol zaten en je er niet inkwam als je niet gereserveerd had.
En wat doe je dan als echte Belg?
Dan ga je een frietje steken natuurlijk.

En het waren verdorie lekkere frietjes.
Morgen het laatste deel: Zondag in Bouillon.