Zaventem een week later.
Sheila zat samen met Morgane en Yanaïka aan een tafeltje van een koffiebar in de vertrekhal.
Ze nam een slok koffie en keek op haar horloge.
Morgane legde haar hand op die van Sheila en keek haar aan.
"Je eerste buitenlandse opdracht," zei Morgane
"Ja," zei Sheila.
"'t Ghoa rap hé!"
"Ja.
Maar jij zou het niet anders willen, toch?
"'Voe de vooruut', zo zeggen jullie dat toch hé!"
Sheila klapte in haar handen.
"Je West-Vlaams gaat erop vooruit mokke," zei ze.
"Weet Lou dat je onderweg bent naar Spanje?" vroeg Morgane ineens.
"Nope.
Maar ik ga hem wel opzoeken.
De verrassing zal des te groter zijn.
Eerlijk.
Het zal me deugd doen om nog eens in Spanje te zijn.
LIFE IS FUCKING GREAT!!!" riep ze ineens uit, zich niets aantrokken van de mensen die hun hoofden in haar richting draaiden.
Sheila's ogen twinkelden en een glimlach verscheen op haar lippen.
Ze roerde ietwat afwezig in haar half lege koffiebeker met het plastieken roerstokje.
Dan keek ze nogmaals op haar horloge.
"Het es tied," zei ze terwijl ze recht stond en haar kop koffie leegdronk.
Ze wandelden tot bij de incheckbalie.
Daar gaf ze Morgane een flinke knuffel.
"Wees voorzichtig," zei Morgane met een snik in haar stem.
De band tussen beide vrouwen was sterker dan ooit sinds Morgane bij Sheila inwoonde.
"Ik weet nu al dat ik niet de dagen, maar de uren zal aftellen tot je weer terug zal zijn."
"Je beseft toch dat het wel eens zou kunnen dat de band tussen mij en Lou sterker zal worden als ik hem terug zie."
"Vous ete un ami," zei Morgane.
Een hele speciale vriendin.
Was je vroeger al.
En nu nog veel meer.
Wat je ook doet, wie je ook in je hart sluit.
De band die we hebben, die laat ik niet los.
Die hechte vriendschapsband tussen ons."
"Dat es woar," zei Sheila.
"Zo voel ik het ook.
Heel erg zelfs."
Sheila woelde door Morgane haar zwarte haren en keek haar diep in de ogen.
Dan draaide ze zich naar Yanaïka.
"Meisje," zei ze zacht.
Yanaïka hield zich sterk, maar Sheila zag dat het afscheid haar zwaar viel.
Sheila legde haar handen op Yanaîka's schouders.
"Ghie ghoa mien missen.
Dat weet ik nu al.
Daarom heb ik je dat boek van Professor Fonck geschonken.
Omdat je ook als ik voor mijn werk weg moet.
Aan mij zou denken."
"Dat weet ik Sheila," zei Yanaïka.
"Jij bent als een grote zus voor mij.
De grote zus die ik nooit heb gehad."
"Ben ik daar niet een beetje te oud voor?" vroeg Sheila lachend.
"Allez ja, moest je nu nog zeggen tante."
"Tante's zijn saai." reageerde Yanaika.
"Grote zussen zijn tof.
En jij bent ook tof.
Want met u kan ik goed babbelen."
Sheila glimlachte.
Haar hart smolt bij die mooie woorden van Yanaïka.
Die zo oprecht klonken en recht uit haar hart.
Dat was waarom Sheila zoveel diepe genegenheid voelde voor de jonge Yanaïka.
Sheila boog wat door haar knieën en opende haar armen.
Gaf Yanaïka een flinke knuffel.
Terwijl ze de tranen voelde prikken in haar ogen.
"Hoedt je kloek meisje," prevelde Sheila zacht.
"Ksienjegeiren."
"Ik u ook," zei Yanaïka terwijl ze Sheila aankeek met haar stralende blauwe ogen.
Nadat ze had ingecheckt liep ze naar het de damestoiletten waar ze zich opsloot in één van de hokjes.
Daar liet ze haar tranen de vrije loop.
Ze besefte dat ze niet alleen Morgane, maar vooral Yanaïka diep in haar hart had gesloten.
En dat de band met dat meisje echt wel heel sterk was.
Ze sloot haar ogen en zag de kleine Yanaïka levensecht voor zich.
Haar lieve zachte glimlach.
Haar felblonde haren.
Haar diepblauwe ogen.
In gedachten hoorde ze haar frisse stem die toch zo warm klonk.
Maar tegelijk voelde ze de warme kussen van Morgane.
Haar zachte armen om haar heen.
Naakt tussen de satijnen lakens van Sheila's bed.
Haar zijdezachte huid.
Haar handen die Sheila strelend en zoekend naar de zevende hemel brachten.
Dan vermande ze zich.
"Ghow trunte, droog je troanen en fatsoeneerd joen.
Vo dat de vlieger weg es zoender joen."
Even later verliet ze met een vers laagje make-up en haar haren in de plooi het toilet.
Nog twintig minuten voor ze konden 'boarden'.
Sheila zette zich in één van de plastic stoeltjes bij de gate en begon te lezen in het boek dat ze gisteren had gekocht en waarvan ze dacht dat dit wel eens de ideale vliegtuiglectuur zou zijn.
'Hoe Word Ik Einstein Of Da-Vinci', was de titel
Met als inleidende tekst: 'Een inleiding tot wetenschappen vandaag voor de homo universalis van morgen'.
Dingen weten, dingen begrijpen.
Sheila vond dat hoe belangrijk.
En dat idee werd alleen maar sterker.
Sheila begon te lezen, vergat haar verdriet, haar tranen, haar zorgen.
Haar vliegangst.
Tot het nakende vertrek werd afgekondigd als 'laatste oproep voor de passagiers'.
Sheila ging aan boord van het vliegtuig en zette zich neer op de aangewezen plaats.
Nu was er geen weg meer terug.
Ze legde de zak met de handbagage op het bagagerekken en gespte de veiligheidsgordels vast.
Haar boek lag op haar schoot.
Ze keek door het raam en zag het wagentje met de vele aanhangwagens vol bagage voorbij rijden.
"Hopelijk verliezen ze me bagage nie?" dacht ze bij zichzelf.
De motoren van het vliegtuig begonnen luid te ronken.
Het toestel zette zich in beweging.
De vlucht begon.
Sheila's hart begon te bonzen.
Voelde het zweet parelen op en rond haar voorhoofd.
Het toestel taxiede naar de startbaan, door het raam zag Sheila de bedrijvigheid van de luchthaven.
Het geluid van de motoren zwol aan, het toestel raasde over de startbaan.
Scheerde dan over de bomen en huizen die alsmaar kleiner en kleiner werden.
Ze zag de file's op de Brusselse ring.
Het Atomium, de toren van de VRT, het Justitiepaleis.
Dan akkers en weiden, hier en daar een boerderij, dorpjes, steden.
Een wereld die alsmaar kleiner werd.
Een mozaïek van groen, geel en grijs.
Het toestel zoefde door een wolk.
Dan klonken de motoren minder luid.
Sheila begon te lezen.
Haar ademhaling werd rustiger.
Tussen het lezen door keek ze door het raam.
Nu vlogen ze boven Frankrijk.
Veel en veel liever reed ze ergens daar beneden tussen de weiden en akkers met haar Harley.
Dat gevoel van vrijheid.
Dan nam ze notie van de passagier naast haar.
Het was warempel een orthodoxe jood.
Met pijpenkrullen, in het zwart gekleed.
Hij droeg een zwarte hoed en een zonnebril.
En een grijzende baard.
"Welk boek ben je aan het lezen als ik vragen mag?" vroeg hij in accentloos AN?
Sheila toonde even de titel.
De man knikte.
"Wetenschap," zei hij.
"Boeiend.
Ik ben meer een man van het geloof.
Maar dat had u vast wel gezien."
Sheila knikte eerbiedig.
De man stelde zich voor.
"Mijn naam is Samuel Rothstein.
Opperrabijn van de Chelun gemeenschap in Buenes Aires."
"De wat?" Vroeg Sheila.
"Ach.
Doet er niet toe.
Wij zijn gewoon een kleine Orthodoxe gemeenschap, ooit gesticht door 'Rebbe Chelun' in Vilnius, Litouwen.
Veel leden van deze gemeenschap verhuisden na de oorlog naar Argentinië.
Sommigen ook naar Brazilië.
Ikzelf ben opgegroeid in Antwerpen, liep er school en volgde er mijn opleiding tot rabbijn.
Dan werd ik gezonden naar Buenes Aires.
Waar ik nu terug naartoe ga.
Ik ben mijn vader gaan opzoeken die nog altijd in Antwerpen woont.
Het gaat niet zo goed met hem, ziet u."
"Is hij ziek?" vroeg Sheila.
"Ach.
Ziek.
Abba is er al 104.
Dan weet je dat het elk moment afgelopen kan zijn nietwaar.
Hij heeft een boeiend leven gehad.
Een rijk gevuld leven ook.
Geboren in Vilnius.
Als baby naar Antwerpen verhuist omwille van de troebelen van de Russische revolutie en het inlijven van de Baltische staten bij de Sovjet-Unie.
Met zijn jonge vrouw en kleine kinderen moeten onderduiken.
Naar Zwitserland gevlucht dankzij de hulp van moedige verzetslieden
Na de oorlog teruggekeerd naar Antwerpen en daar als rabbijn aan de slag gegaan."
Sheila vergat haar boek.
Luisterde naar wat de Joodse man haar te vertellen had.
Zo waren ze sneller dan Sheila verwachtte in Madrid.
Waar het vliegtuig slechts een tussenlanding maakte.
Na weer een vlucht van amper een uur zette Sheila voet aan wal op de luchthaven van Malaga, waar ze meteen een auto huurde.
Een cabrio.
Ze opende meteen het dak.
Haren in de wind.
Zon op haar gelaat.
"Life is fucking GREAT!" riep ze het uit terwijl ze het gaspedaal stevig induwde.
Ze zag een 'banner' over een brug.
'Los addictos de whisky', sabado proxima...'
Maar ze moest op de weg letten dus kon ze niet achterhalen waar dat optreden dan wel plaats vond.
Ach, dat kon ze toch terugvinden op het internet.
Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten