Twee dagen later.
Kurt zat aan zijn bureau te werken.
Had net een telefoongesprek beëindigd en concentreerde zich nu op het beantwoorden van alweer een nieuwe lading binnengekomen e-mails.
Tussendoor dronk hij van zijn flesje cola.
Koffie dronk hij net, maar hij had een serieuze cola verslaving.
Zijn prullenmand zat vol met lege flesjes cola die hij samen had gevouwen.
Tussen het lezen van de e-mails en het bijhouden van de documenten doornam hij zijn collectie naakte vrouwen in verleidelijke poses op zijn harde schijf.
Heerlijke meiden in allerlei verleidelijke poses.
Discreet ritste hij zijn broek los terwijl hij uit de lade een pak zakdoeken haalde.
Dan ging de telefoon.
Het was Lies de receptioniste.
"Hallo Kurt, er is hier een dame die beweert je verloofde te zijn."
"Pardon?" Zei Kurt.
"Ja, zo geeft ze zich uit. En ze staat erop om je meteen te spreken."
Schaamte en woede maakten zich over Kurt meester.
Hij wist meteen, het was Marlies.
"Straks komt alles nog uit," dacht hij bij zichzelf.
Hij liep in zeven haasten de toonzaal binnen.
Daar stond Marlies bij de balie.
Fris rood kleedje, witte diadeem in de haren, daaronder een zonnebril van Gucci.
Ze liep op roodgelakte schoentjes met korte hakjes.
Kurt liep op haar af.
"Waar zijde gij mee bezig? wilt ge mijn leven kapot maken of wat?"
"Wat?" zei Marlies zelfverzekerd.
"Ben ik je verloofde dan niet?"
"Kom mee naar mijn bureau," zei hij terwijl hij haar meetrok.
Hij zag hoe Lies bedenkelijk keek.
Lies was goed bevriend met Sophie, dus u begrijpt dat Kurt zich hier alles behalve goed bij voelde.
Hij duwde haar in zijn bureau en sloeg de deur dicht.
"Kijk Marlies, ik wil dat dit spelletje ophoudt. En wel nu meteen!"
"Kurt," zei Marlies terwijl ze in zijn ogen keek.
"Zeg het toch gewoon tegen Sophie.
Zeg dat je een ander hebt.
Bij wie je je veel gelukkiger voelt dan bij haar.
En bij wie je een liefdeskind hebt verwekt.
Is toch zo.
Kom ervoor uit.
Zet de stap.
Zet de stap naar een gelukkig leven.
Met mij aan mijn zijde."
Kurt zuchtte.
"Marlies.
Ik heb kinderen!
Moeten die in een gebroken gezin opgroeien?"
"En ons kindje dan Kurt?
Ons liefdeskindje?
Moet het zonder vader opgroeien.
Je weet net zo goed als ik dat het niet evident is voor een alleenstaande moeder om rond te komen.
Dat kan je je kindje toch niet aandoen.
Een kind heeft een vader en een moeder nodig.
Kurt.
Ik heb je nodig.
Ons kindje heeft je nodig.
En jij hebt mij nodig.
Ik zag hoe je genoot.
Ik geloof nooit dat Sophie jou zo deed genieten als ik dat deed."
Marlies streelde zijn borst.
Vleide haar lichaam tegen het zijne.
Nestelde haar hoofd tegen zijn schouder.
Haar handen streelden zijn kont.
"Kurt.
Schatje.
Je hoofd zegt nee.
Maar je pik.
Die zegt ja.
Bevrijdt jezelf uit die ontkenningsfase.
En speel open kaart met je echtgenote.
En je kinderen.
Ach.
Er zijn zoveel kinderen die opgroeien in een 'nieuw samengesteld gezin'.
Is altijd beter dan in een gezin zonder liefde.
Ik zal ze evenveel liefde geven als dat ik ons liefdeskindje liefde zal geven.
Ik zie graag kinderen Kurt."
Marlies gleed met haar hand over zijn kruis.
Streelde zijn penis.
Terwijl ze hem aankeek.
"Ik heb zo genoeg van dat stiekeme gedoe.
Ik wil jou voor mij alleen.
En ik zal je krijgen Kurt.
Hoor je me."
Haar blik veranderde.
Haar ogen schoten vuur.
"Je kan me niet dumpen zoals een stuk vuil.
Heb je me gehoord?"
Ze kneep in zijn ballen.
"Want als je dat doet...
Dan maak ik je af!
Heel langzaam, en vooral... HEEL PIJNLIJK!"
Dan verliet ze zijn kantoor.
Liep de toonzaal door, zo naar buiten.
Daar stapte ze in haar auto, een pittige BMW-Roadster, en scheurde weg.
Kurt zuchtte.
Dan kwam Theo binnen, sloot de deur en schoof een stoel die bij de muur stond tot bij het bureau.
"Zeg wie is dat meiske?" voeg hij. "En waarom geeft ze zich uit als je verloofde?"
"Weet ge nog Theo?" antwoordde Kurt.
"Het autosalon.
Die ene hostess bij de Land-Rover stand."
"Die brunette?"
"Ja," ging Kurt verder.
"Die nacht in het hotel.
Jullie waren al gaan slapen.
Ik had nog trek in een borrel en trok naar de bar.
Daar zag ik haar opnieuw.
We raakten aan de praat.
En van het één kwam het ander."
"En ge zijt er mee naar bed geweest."
Kurt knikte.
"En ge hebt telefoonnummers uitgewisseld."
Weer knikte Kurt.
"Ge zijt toch niet zo stom geweest om er opnieuw mee af te spreken hoop ik?"
"Ja, dat had ik. Waarom?"
"Waarom?" Herhaalde Theo hoofdschuddend.
"Gij vraagt nog waarom?
Jongens, toch, jongens toch...
Gijse stommen ezel!" Zei Theo ineens luidop terwijl hij opveerde uit zijn stoel.
Dan legde hij zijn beide handen op Kurts bureau.
"Kurt luistert nekeer hier.
Dat ge vreemd gaat, tot daar.
Ik heb dat ook gedaan.
Elke man gaat vroeg of laat nekeer vreemd.
En waarom ook niet?
Het leven is te kort om monogaam te blijven.
Maar weet ge.
Vreemd gaan is één ding.
Zolang dat blijft bij een 'one night stand' is dat allemaal nog niet zo erg.
Maar vanaf 't moment dat ge een affaire begint met een andere vrouw.
Dan begint de miserie.
Dat loopt altijd verkeerd af!
Altijd!
Vreemdgaan hé dat is 'ene keer en dan nooit meer'!
Geen telefoonnummers, geen adressen, niks, niks, niks!
Daar komt maar één ding van.
Miserie!"
Theo ademde diep in en uit.
"Kurt." Hernam hij.
"Ge hebt zo'n schoon gezin.
Een toffe vrouw.
Twee prachtige kinderen.
En dan maakte gij dat allemaal kapot door een affaire beginnen met zo'n hersenloze tuttebel.
Waarom?
Zo'n vrouwen hé, die zijn goed om u eens een nachtje mee te amuseren.
En daarna... GEDAAN!
Al dat gedoe van 'maitraisses' en 'minnaressen'.
Ik ben daar nooit voor geweest. Nooit.
"Daarbij... Hoe minder dat ze van u weten, hoe beter.
Punt!"
"Allemaal goed en wel? Maar wat moet ik nu doen?" vroeg Kurt.
"Heel simpel.
Contact opnemen met een advocaat.
Meer advies kan ik u niet geven Kurt."
Dan stond Theo recht en verliet het kantoor.
Kurt leunde achterover in zijn bureaustoel.
Hij vroeg zich af.
"Wie is die Marlies eigenlijk?
Waar komt ze vandaan.
Hij typte haar naam in op Google.
Geen links naar Facebook, Twitter of enig ander sociaal netwerk.
Dan nam hij de hoorn van de telefoon.
En belde naar de hoofdzetel van Land-Rover in België.
Daar wisten ze de naam van het castingbureau dat de hostessen voor de stand op het autosalon leverde.
Het was een bedrijf in Brussel.
Maar ze wilden geen informatie geven over hun personeel via de telefoon.
Maar hij kon na lang aandringen wel een afspraak regelen met 'Mme Ghislaine Duvalier.'
Die namiddag parkeerde Kurt zijn Range-Rover tegenover een prachtig gerestaureerd pand in de poepchique Avenue Louise in Brussel.
Hij liep naar binnen en meldde zich aan bij de balie die helemaal in prachtig marmer was opgetrokken en vroeg naar Mme Duvalier.
De receptioniste een bloedmooie jongedame van Congolese afkomst nam de telefoon en voerde een kort gesprek in het Frans.
"Tweede verdiep, derde bureau rechts." Zei ze in vlekkeloos Nederlands.
Kurt betrad de lift, het was een oud model met een smeedijzeren poort zoals je die in oude films zag.
Eens boven liep hij over rode tapijten en meldde zich aan bij de balie op het tweede verdiep.
"C'est pour Mme Duvalier monsieur?" Vroeg wederom een knappe jongedame.
Kurt knikte.
"Suivre moi monsieur." Zei ze terwijl ze op haar hoge hakken de balie uit kwam getrippeld.
Ghislaine Duvalier was een stijlvolle dame van net boven de vijftig.
Ze droeg een mantelpakje van Prada en gelakte zwarte schoenen.
"Bonjour messieur, tu parlez Français ou Neerlandais?" vroeg ze.
"Nederlands.," antwoordde Kurt.
"Ah prachtig," zei Ghislaine, volgt u me maar.
"Ik had graag meer informatie gehad over één van uw hostessen, haar naam is Marlies Jonckers."
"Kijk meneer," zei ze.
"Ik geef nooit zomaar informatie over mijn personeel aan de eerste de beste.
Maar in deze kan ik u wel vertellen dat mademoiselle Jonckers een maand geleden ontslag nam."
"En wat is de reden?" vroeg Kurt.
"Ze had zich verloofd," zei ze.
"Ze zei dat ze voortaan wil leven voor haar toekomstige echtgenoot en haar kindje.
'Ah 'c'est triste'. Zo haar leven vergooien," zei Ghislaine hoofdschuddend.
Kurt wist meer dan genoeg.
"Die meent dat? De zottin," dacht hij bij zichzelf.
Hij verliet het gebouw en stapte terug in zijn auto.
Onderweg ging de telefoon opnieuw.
Het was Marlies.
"Dag schat;" zei ze.
"Wat is er nu weer?
Ik had je toch gezegd dat je me met rust moet laten."
"Ik ben nu op de logopediepraktijk waar je echtgenote werkt," zei Marlies.
"Aangezien je toch niet van plan bent om het te vertellen.
Ga ik het haar maar zeggen.
Oh moet ophangen ze roept me net!"
"Nee!!!!!" dacht Kurt bij zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten