De spanning was te snijden op de oprit van het kleine gerestaureerde landhuis ergens op een plattelandsweg.
Kurt voelde de ijskoude hand van Marlies Jonckers over zijn borst glijden.
En zag de moordende blik van zijn echtgenote Sophie Watteeuw die helemaal onder het stof en de grind zat.
Zijn blik kruiste die van Marlies.
Waanzin stond in haar ogen te lezen.
Hij voelde zijn hart kloppen tot in zijn keel.
"Kom dan," fluisterde Marlies in zijn oor.
"Zeg jij het... ? OF IK!"
Traag bewoog Kurt zijn hoofd.
Ditmaal keek hij Marlies recht in de ogen.
Hij zag haar lip trillen.
Hij was er zeker van.
Dat ze ergens een mes of ander scherp voorwerp verborg.
Waarmee ze elk moment kon uithalen wanneer iets haar niet zinde.
Hij vervloekte zichzelf.
En het feit dat hij met deze jonge vrouw naar bed ging.
Hij vervloekte het feit dat hij die avond in dat ene Brusselse hotel niet gewoon was gaan slapen zoals zijn twee verkopers.
"Ik... " Stamelde Kurt.
"Ik heb niets te zeggen.
Ik herhaal...
Ik heb niets te zeggen!
Behalve...
Dat ik een hele stomme fout heb begaan.
Door met een geschift wijf als gij tussen de lakens te kruipen!"
Vlak nadat hij dat zei stortte hij zich op Marlies.
En gooide haar op de grond.
Dan kneep hij haar keel net niet dicht.
"Nu moet gij eens goed naar mij luisteren smerig rotwijf!" Zei hij.
"Als gij mij en mijn gezin niet met rust laat.
Dan ga je wensen dat je nooit geboren was.
En als ge nu niet rap van mijn eigendom af gaat!
Dan bel ik de flikken en dien ik klacht in tegen u wegens HUISVREDEBREUK!!!
Is dat duidelijk."
"Wat ga je doen Kurtje?" vroeg Marlies spottend.
"Terugkrabbelen?
Proberen je vege lijf en je minderwaardige huwelijk te redden?
Sukkelaar.
We hadden het goed kunnen hebben.
Jij en ik.
Alle dagen seks!
Alle dagen.
Niet één keer om de veertien dagen zoals nu."
"Genoeg!" zei Kurt terwijl hij haar recht trok en naar haar auto duwde.
Dan draaide ze zich om en greep hem bij zijn stropdas.
"Weet je wat Kurt Smets?" zei ze met een grimmige ondertoon in haar stem.
"Hier ga je spijt van krijgen.
Ja echt wel.
Hier ga je heel veel spijt van krijgen.
Smerige oversekste schoft dat ge zijt!"
Ze spuwde hem in het gezicht, sloeg de deur van haar roadster dicht en scheurde weg, een bandenspoor in het grint achterlatend!
De roadster verdween uit het zicht en het stof dat hij deed opwaaien ging langzaam liggen.
Dan draaide hij zich om en keek naar Sophie.
Als een geslagen hond.
Wachtende op wat komen zou.
Sophie gunde hem geen blik en liep naar binnen.
Liet de deur openstaan.
Met gebogen hoofd en hangende schouders ging hij ook naar binnen en sloot de deur.
Sophie had zich teruggetrokken in de badkamer, kleedde zich uit en gooide haar met stof bevuilde kleren in de wasmand.
Daarna ging ze onder de douche.
Kurt trok naar zijn bureau, zette zijn computer aan en surfte naar de website van De Tijd.
Even stond hij recht om de deur te sluiten.
Bedacht zich dat het beter was om alles een beetje te laten bekoelen.
Hij las wat artikelen, met weinig aandacht.
Keek tussendoor uit het raam.
Er was een felle wind opgestoken.
De bladeren aan de bomen zwiepten heen en weer.
Witte wolkjes werden voortgedreven door de staalblauwe hemel.
Hoog daarboven een vliegtuig dat witte condensstrepen achterliet.
Een vliegtuig dat opsteeg in Londen Heathrow een uur geleden met bestemming Islamabad, zo leerde hij na een vluchtige check op Flightradar24.com.
Zo gingen er twee uur voorbij.
Hij had intussen een fles whisky gekraakt die in de drankenkast tegenover het bureau stond.
En was nu al aan het derde glas toe.
Dan ineens stond hij recht en verliet het bureau.
Hij wandelde de woonkamer binnen waar Sophie in de grote leren zetel naar Sturm Der Liebe zat te kijken.
Hij naderde de zetel met kleine stapjes.
Sophie keek op.
"Ziet hem daar staan.... Onnozeloare, zei ze giftig.
"Je hebt gelijk." Zei Kurt.
"Ik ben een onnozelaar."
Sophie zweeg.
Nipte van haar wijnglas.
"Is dat al wat je te zeggen hebt?
Seksmaniak."
"Wat valt er te zeggen?
Dat het me spijt.
Ik weet ook wel dat dit niet volstaat."
Sophie zweeg.
Staarde uit het raam naar het schemerdonker buiten.
"Dacht ge nu echt dat ik het niet door had Kurt?" Vroeg ze.
"Zo ineens naar buiten gaan als de telefoon gaat.
U altijd terugtrekken op uw bureau.
Altijd laat thuis, vergaderingen, etentjes met uw vriendjes van de beleggingsclub.
Om dan later van hun echtgenotes te horen dat ze die avond gewoon thuis waren.
Weet je wat erger is dan uw bedrog Kurt?
Dat ge denkt da 'k een onnozele trezebeze ben.
Die ge van alles wijs kunt maken."
Kurt stond bij de zetel met gebogen hoofd.
"Zet je nere!" Beval Sophie.
Kurt zette zich naast haar in de zetel.
"Zegt nekeer eerlijk.
Komde gij zoveel tekort?" vroeg ze.
Kurt wist niet wat zeggen.
"Ik zou wel wat meer seks willen ja," zei hij.
"En eerlijk gezegd.
Monogamie.
Soms lijkt het me zo saai."
Sophie lachte.
"Venten hé," zei ze.
"Volwassen worden is toch echt jullie sterkste kant niet hé.
Moen kik joen ekeje etwat zeggen Kurt?" Zei ze in het West-Vlaams.
Sophie Watteeuw was afkomstig van Brugge en stak haar afkomst niet onder stoelen of banken.
"Het leven! Dat is saai!
Dat is maken dat den boel aan de kant is, dat er eten op tafel staat, dat er geld in 't baksje komt en dat joen kleren proper zien.
Dat is 't leven.
Voor mij toch.
Jij verwacht toch ook van je werknemers dat hun job op de eerste plaats komt.
Jij hebt dat toch ook niet graag dat ze zich 'teveel gaan verbeelden'.
Het leven is geen film Kurt Smets.
Jij verweet je broer dat hij een onrealistische kijk had op het leven.
Maar eigenlijk hé.
Ben je geen haar beter.
Op professioneel vlak ben je een kei, dat is waar.
Je hebt een neus voor zaken en je werkt hard om je doel te bereiken.
Je bent net zo veeleisend voor jezelf als voor je medewerkers.
Maar privé, is het een heel ander verhaal.
Jij denkt dat het leven één groot feest is.
Tot laat in de nacht blijven hangen, feestjes, recepties, veel blablabla en tralala.
Flirten met de dames.
Zakenreizen met veel grote sier.
Dure hotels en etentjes, veel dikdoenerij.
De patser uithangen in je dure wagens.
Indruk maken op het vrouwelijk schoon.
Mij maakte je echt niet wijs dat je daar in Engeland of op het autosalon van Frankfurt of Geneve alleen sliep in je dure hotelkamer.
Weet je wat Gunther had wat jij niet hebt Kurt?
Principes!
Je broer Gunther bleef trouw aan zijn principes.
Tegen beter weten in.
Hij verkocht zijn ziel niet voor een smak geld.
Hij kwam op voor zijn idealen en voor de mensen waar hij om gaf.
Welks hij met zijn eigen leven moest bekopen."
"Sophie... Alstublieft hou op," zei Kurt.
Hou op met over Gunther te beginnen.
Zijn dood doet me nog altijd pijn.
Ja ik weet, ik heb veel op zijn kap gezeten.
En al bij al, ook al pakte hij de dingen onhandig aan.
Hij bedoelde het niet slecht."
"Je beseft het toch," zei Sophie.
"Gunther had het niet breed.
Maar hij was content met wat hij had.
Hij gaf om mensen.
Niet om geld of status."
Dan werd het stil.
"Kurt," zei Sophie.
"Laten we de dingen onder ogen zien.
Het gaat niet meer tussen ons.
't Marcheert niet meer.
Het heeft nooit gemarcheerd tussen ons.
Toch.
Jij leeft alleen maar voor je werk.
Voor je zaak.
En het ergste van al.
En bent alleen maar bezig met je status.
Altijd maar aan het werk.
Altijd weg.
Altijd maar bezig met geld verdienen en nog meer geld verdienen.
Altijd maar dat blasé gedoe.
Altijd maar proberen om indruk te maken op iedereen.
Met je status, met het feit dat je meer dan tachtig uur per week werkt.
Met het feit dat je zoveel mensen werk geeft.
Je voelt je heel wat omdat je jonge mensen die het moeilijk hebben of hadden een kans wilt geven.
Maar waarom doe je het?
Om indruk te maken.
Ja toch.
Allemaal om indruk te maken.
Voor de schone schijn, niets meer en niets minder.
Zeg nu zelf.
Wanneer hebben we nog eens iets samen gedaan?
Met ons twee.
Wanneer zijn we eens weggeweest zonder de kinderen.
Je bent een goeie vader voor Thomas en Laura, dat ga ik niet ontkennen.
Maar een goede echtgenoot kan ik je bezwaarlijk noemen.
Lijkt wel of we enkel nog getrouwd zijn voor de schone schijn.
Om de wereld de indruk te geven dat je niet alleen geslaagd bent als zakenman maar ook als vader en echtgenoot.
Maar zo ervaar ik het al lang niet meer Kurt.
We praten amper.
En we vrijen amper, maar waarom?
Je bent er Godverdomme nooit.
Als jij thuiskomt ben ik al in bed want voor mij loopt de wekker ook af.
En ik kan het mij niet permitteren om met een vermoeide kop en wallen onder mijn ogen in de praktijk te staan.
En de kinderen moeten ook op tijd hun ontbijt hebben.
En in de weekends is er ook altijd wel wat.
Of je moet naar die beleggersclub, of de voetbal of naar een meeting in verband met die website waar je mee bezig bent.
Of we moeten samen naar zo'n heel chique receptie met allemaal van dat bekakte oppervlakkige klotevolk."
Sophie zweeg.
Er was alleen nog de TV die speelde.
De krasse stem van een acteur die een Grieks oud besje speelde die yoghurt van een groot Frans zuivelconcern aan de man probeerde te brengen.
Kurt sloeg zijn arm om Sophie haar schouder en trok haar dicht tegen zich aan.
Ze liet het zich welgevallen.
Legde haar hand op zijn dij.
Dan keek ze hem aan.
"Je hebt me bedrogen," zei Sophie.
"Welks ik wel wist dat je dat deed.
Ik had het door.
Maar jij niet.
Jij had niet door dat ik jou ook bedroog."
Kurt slikte.
"Met wie?"
"Je had het echt niet door hé?
Waarom ik het altijd opnam voor je broer."
"Je gaat me toch niet vertellen dat?"
Sophie knikte.
"Ik had een relatie met Gunther ja," antwoordde ze
"Met hem had ik gesprekken.
Die ik met jou nooit hebben kon.
Diepgaande gesprekken.
Bij een goed glas wijn.
Bij hem thuis.
Als jij aan het werk was, of weer op reis.
Naar Coventry of naar Frankfurt.
Dan bracht ik de middagpauze door bij Gunther.
Die kookte dan voor mij.
Vaak heel simpele kost.
Soms gewoon ravioli uit blik.
Maar dat deerde me niet.
Het was het gezelschap dat telde.
Eens geen conversatie die ging over auto's of zakenrelaties, personeel dat er zijn klak aan vaagde of klanten die het lieten afweten.
Maar gewoon over de dagelijkse dingen.
Over HET LEVEN!
Zo is er tussen mij en Gunther een band gegroeid.
Zo sterk.
Dit voelde ik nooit eerder Kurt.
Zeker niet met jou.
Bij jou voelde ik passie, zeker toen we nog verloofd waren.
Ik kon niet genoeg van je krijgen.
Maar bij Gunther was het anders.
Dat was echte liefde.
Hij hoefde niet te presteren.
Ik vond het heerlijk als ik gewoon naakt in zijn armen lag.
En zijn ademhaling voelde... "
Dit leek het allerlaatste gesprek dat Kurt en Sophie zouden hebben als koppel.
Ze waren inderdaad uit elkaar gegroeid.
Kurt vertrok nog diezelfde avond en liet het huis aan haar.
Trok in bij een kennis en verhuisde een week later naar een appartement in de stad.
Wanneer hij 's avonds thuiskwam besefte hij pas echt hoe leeg zijn leven was.
Hoe leeg zijn leven al die jaren was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten