Sophie Watteeuw had zich net een kop koffie ingeschonken toen Charlene de receptioniste haar kantoor binnenkwam.
"Sophie, die dame die al de hele tijd belt om je te spreken is er. Ze wil je spreken en zegt dat het dringend is," zei ze.
Sophie zuchtte.
"Laat ze binnenkomen, als het dan toch echt moet," zei ze.
Ze zette haar kop koffie op haar bureau en draaide haar laptop en het scherm van haar computer wat meer naar de binnenkant zodat men aan de andere kant van het bureau niet mee naar het scherm kon kijken.
Dan werd er geklopt.
"Binnen." Zei Sophie.
Marlies kwam binnen.
"Goeiedag mevrouw Smets, ben blij dat u bereid bent mij te ontvangen," begon Marlies.
"Maak het kort," zei Sophie.
"Ik heb weinig tijd."
"Dan zal ik meteen ter zake komen," zei Marlies.
"Het zal voor u misschien als een schok overkomen, maar dat ligt dan volledig buiten mijn wil, ik had ook liever gehad dat u het van uw echtgenoot zelf had vernomen.
Maar Kurt en ik, wij hebben sinds enkele maanden een relatie."
Sophie rechtte haar rug en plaatste haar beide handen op het bureau.
"Excuseer?" zei ze verontwaardigd.
"Ja," zei Marlies.
"En het is serieus.
Ik ben voor Kurt veel meer dan een 'scharrel'.
Om het rechtuit te zeggen.
Kurt wil verder met me."
"Onzin!" Zei Sophie.
"Waarom zou Kurt zijn gezin in de steek laten voor jou?
Vertel me dat eens een keer.
Dat hij scharrelt met andere meiden, daar verschiet ik niet van.
Maar dit.
Je bent gek wijf!" Sneerde Sophie.
"Ik ben zwanger," zei Marlies.
"Je had zijn gezicht moeten zien toen ik hem dat vertelde.
Hij werd niet boos.
Dreigde niet met een 'vaderschapstest'.
Nee.
Hij omhelsde me, streelde mijn buik en zei. "Dan groeit er hier een liefdeskindje?"
Ik weet, dat dit een grote schok is voor jou.
Maar Kurt heeft zo meteen een afspraak met zijn advocaat.
Om de echtscheidingsprocedure in te zetten."
Sophie voelde het tegelijkertijd warm en koud worden.
"Meen je dat echt?
Of probeer je me hier op stang te jagen?"
"Ik meen het echt," zei ze.
"Kurt en ik dat...
Ik had het nooit verwacht.
Dat iets wat begon als een simpele flirt.
Een slippertje.
Op zo iets zou uitdraaien.
Als Kurt met me vrijt Sophie.
Dan voel ik liefde.
Passie.
Hij geeft zich helemaal.
Weet je Sophie.
Hij zei dat vrijen met mij een verademing is.
Hij noemde je EEN DIEPVRIES!
Hij zei... Wat ik al een tijdje vermoedde is nu wel duidelijk.
Dat wijf van mij is zo kil en frigide als de pest.
Mij leren kennen deed hem de klik maken en te kiezen voor echte liefde.
Voor pure passie!"
"Godverdomme!" Vloekte Sophie.
"Buiten!
Buiten zeg ik vieze, gore stinkslet dat ge zijt!!"
Sophie kwam van achter het bureau en ging voor Marlies staan.
Haar ogen schoten vuur.
"Krijg je wel vaker hé? Die woede aanvallen.
Ook dat is Kurt beu.
Om altijd op zijn hoede te moeten zijn en te moeten zien wat hij zegt.
Wil hij niet één en ander projectiel achter zijn hoofd krijgen.
Ik dacht dat hij overdreef.
Maar nee.
Hij had gelijk.
MET U VALT ER DUS ECHT NIET TE LEVEN!"
Sophie opende de deur van haar bureau.
"Kijk trutje! Gij hebt precies vijf minuten om te maken dat ge hier buiten zijt!
Of ik bel de flikken GODVERDOMME!"
"Oh nog dit!" zei Marlies terwijl ze gemeen in Sophie's gezicht grijnsde.
"Uw koffers zullen buiten staan als ge thuiskomt.
Want gij... zijt niet meer welkom!"
Daarna verliet Marlies de logopediepraktijk!
Sophie gooide zich in de zetel die in een hoek van haar bureau stond en barstte in diepe snikken uit.
Elena haar collega logopediste kwam op het tumult af en ging in de zetel zitten en streelde zacht Sophie's blonde haren.
"Wat was dat allemaal?" vroeg ze.
"Ik weet het niet?" snikte Sophie.
"Dat wijf beweerde dat ze een relatie heeft met Kurt.
En dat hij ons huwelijk wil stopzetten omwille van haar.
Maar blijkbaar durft hij dat zelf niet zeggen."
"Bedoel je die brunette die daarstraks buiten liep?
En die al de hele tijd probeerde om met u in contact te komen?"
"Ja!" antwoordde Sophie.
"Oti vromiko porni!" Zei Elena in het Grieks. Wat zoveel betekende als 'die vuile slet'.
Elena Patripoulos had Griekse roots maar groeide op in de cités van het Limburgse Waterschei.
Maar de vurige zwartharige vamp had niet veel zin om daar haar leven te slijten en trok op haar achttiende de wijde wereld in.
Ze trok naar Amsterdam en ging er studeren. Ze volgde de richting Medisch Secretariaat.
Overdag les volgen en 's avonds werken als serveerster in een drukbezochte bar.
Na haar studies kwam ze in Knokke-Heist terecht waar ze werkte als assistente en secretaresse in de privé kliniek van een gerenommeerde plastische chirurg.
Intussen schoolde ze zich bij in de richting Logopedie.
Ja Elena is een ambitieuze dame.
"Hey!" zei Elena.
"Laat je door dat wicht niet op stang jagen hoor.
Ik ken haar.
Het is een doorgewinterde fantaste."
Sophie keek op.
"Waarom doet ze dat?
En hoe kent ze Kurt?
Die heeft daarmee liggen vossen hé, de stommekloot!
En die trut weet dat hij een eigen zaak heeft.
En er warmpjes in zit.
Allez ja... Wat moet ik nu doen?"
"Wat je moet doen?" zei Elena.
"Om te beginnen.
Eens goed praten met Kurt.
Hem om een verklaring vragen.
Nee, je moet hem niet meteen vergeven.
Maar laat hem ook niet vallen.
Je hebt twee prachtige kinderen Sophie.
Denk aan hen.
Opgroeien in een gebroken gezin is geen pretje, ik weet er alles van," zei Elena.
Sophie rechte zich, schudde haar prachtige blonde haar.
"Je hebt gelijk," zei ze.
"Wil jij misschien mijn afspraken voor vandaag overnemen.
Ik bel meteen Kurt op en vraag of hij onmiddellijk naar huis wil komen."
"Doe dat," zei Elena.
"Ga jij maar naar huis, ik hou de boel hier wel recht."
Elena gaf Sophie een dikke knuffel. Daarna nam Sophie haar jas en liep ze naar buiten.
Intussen belde ze Kurt op.
Kurt zat in de auto en verliet net de snelweg toen zijn gsm afging.
"Hallo met Kurt," zei hij.
"Sophie ben jij dat?
Waar ben je nu?"
"Op weg naar huis," was het antwoord.
"We moeten praten Kurt.
Ernstig praten!"
Dan haakte ze in en sprong ze op haar fiets, en reed in zeven haasten naar huis.
"Godverdomme!" dacht Kurt.
"Sophie weet er al alles van.
Hoe gaat ze hierop reageren."
Hij reed de stad in.
Hij zag een bekende passeren op haar fiets.
We kennen haar ook.
De temperamentvolle detective Sheila Verdoolaeghe.
Kurt deed al eens beroep op haar diensten, in verband met het verdwijnen van geld uit de kassa.
Ze stak haar hand op naar hem, maar hij reageerde niet.
Welks hij anders wel zou doen, want hij had wel een oogje op haar en kon zijn ogen niet van haar afgetrainde lichaam houden.
Het was dus wel duidelijk dat Kurt nu heel diep in de put zat.
Hij zag zijn toestand nu echt wel heel somber in.
Toen Sophie thuiskwam zag ze een zwarte BMW-Roadster die geparkeerd stond op de oprit.
Het portier aan de kant van de bestuurder stond open en Marlies leunde nonchalant tegen de zijkant.
"Wat doe jij hier?" vroeg Sophie verontwaardigd terwijl ze haar fiets aan de kant gooide.
"Ik dacht dat Kurt hier zou zijn.
En hij jou koffer zou buitenzetten.
Maar hier is jammer genoeg nog niemand.
Maar da's niet erg.
Doe maar de deur open en pak je koffers maar.
Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je wegkomt tegen dat mijn allerliefste terug thuis is."
"Dit hoef ik niet te pikken!" siste Sophie terwijl ze haar handtas opende om haar gsm te zoeken.
"Wat ga je doen trutje?" vroeg Marlies terwijl ze bruusk de handtas uit Sophie's handen griste.
Ditmaal doorzocht Marlies zelf de handtas, haalde een sleutelbos eruit en probeerde deze één voor één.
"Bluuft uut me kot!" Riep Sophie kwaad!
"Ghodverdomsche teve!"
Ze trok aan Marlies haar haren, maar Marlies draaide zich om en gaf Sophie een geduchte klap in het aangezicht.
Sophie viel op de grond en Marlies plantte meteen de hoge hak van haar rechterschoen op Sophie haar hoofd.
"Je rijk is uit teef!" zei Marlies.
"Ik deel hier vanaf nu de lakens uit.
Jij pakt gewoon je koffers, verdwijnt.
En je komt nooit meer terug.
Kurt is van mij.
En alles op dit domein... Ook!"
Dan arriveerde Kurt.
"Wat is hier aan de hand!" Vroeg hij.
Marlies stapte meteen op Kurt af, omhelsde hem en begon hem als een bezetene te zoenen.
"Schatje!" kreunde ze.
"Ooooh mijn grote liefde.
Man van mijn leven!"
Gulzig zocht haar tong de zijne.
Terwijl haar handen over zijn rug en kont gleden.
En ze sensueel met haar bekken bewoog.
"Eindelijk!" fluisterde ze in zijn oor.
"Eindelijk samen.
Voor altijd samen.
Ooooooooh mon amour!"
Sophie stond recht en klopte de kiezelsteentjes uit haar kleren.
"Kurt Smets!" riep ze.
"IK EIS EEN VERKLARING!"
"Toe... Zeg het maar lieverd.
Ik sta achter je.
Ik sta altijd achter je vanaf nu!"
Kurt voelde zijn hart bonzen.
Het zweet brak hem uit.
Wat moest hij zeggen.
Hij zag weer die blik in Marlies haar ogen.
Zoals toen ze bij hem op het bureau was en hem ineens keihard bij zijn ballen greep.
Die ijskoude blik nijdige blik die door merg en been ging.
Maar hij zag ook de priemende blik van Sophie.
Die een withete woede verraadde.
Hij wist... één verkeerd woord was genoeg.
Ofwel lag zijn huwelijk aan diggelen.
Of mocht hij een uitval vrezen van een compleet dolgedraaide en onberekenbare fantaste die haar zinnen op hem en zijn bezittingen had gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten