Verborgen fortuin 3

Café Dinky Toys.
Druk jongerencafé in de stationsbuurt waar mensen die zich ook nog jong voelen ook van harte welkom zijn.
De vaste stamkroeg van Lou Selleslaghs.
Die we al eerder kennen uit het dieptrieste verhaal Toen... Die ene zomer.
Zoals dat in het echte leven gaat beste lezer komen ook in mijn verhalen mensen elkaar tegen.
Ontmoeten mensen met elk hun eigen verhaal elkaar.
Zoals Sheila en Lou elkaar hebben ontmoet.
Patrick Limpens die net op tijd kon verhinderen dat Rosette Pelckmans een tweede kogel door Sheila's lichaam joeg en met wie Sheila nog een stormachtige relatie had toen ze nog bij de para's was en is nog altijd een zeer goede vriend van Lou.
En zo leerde hij Sheila kennen, toen ze beiden na de kickbokstraining nog een pint gingen drinken in de Dinky Toys.
Het klikte meteen tussen Lou en Sheila.
"Les amis de mes amis sont mes amis." Zei hij hartelijk toen hij haar een schuimende pint trakteerde.
Sheila en Lou deelden dezelfde passie.
Muziek.
Ruige harde muziek.
Daar hadden ze het urenlang over.
En dit al vanaf hun eerste ontmoeting.
Lou nam haar mee naar Graspop.
En naar een concert van AC/DC in het Antwerpse Sportpaleis.
Uiteraard was Sheila één en al oor toen hij vertelde dat hij ooit met enkele maten een band had opgericht.
"Een echt groeptje? Mo how zeg... Hoe cool es dadde keirel?" Riep ze verrukt.
Zo hoorde ze ook wat er gebeurde met zijn geliefde Gracienne.
Ze zag zijn diepe verdriet toen hij erover vertelde.
Welks voor haar zo herkenbaar was.
Toen ze tien jaar was verdween haar beste vriendinnetje Kathy Geyselbrecht spoorloos.
Nooit werd er nog iets van haar vernomen.
Deze gebeurtenis tekende Sheila.
Dit was de reden waarom ze na haar tijd bij de paracommando's besloot om detective te worden.
Om zo andere mensen te helpen die met dergelijk drama geconfronteerd wordt.
Ach.
Eigenlijk deed ze het ook voor de nodige portie actie en avontuur.
Maar feit was dat er zo een hechte band ontstond tussen Sheila en Lou.
"We hebben verdomme veel gemeen dan we zouden denken." Zei Lou hierover.
Welks Sheila met een veelbetekenende blik bevestigde.

Lou zat aan de toog een pint te drinken.
En zoals vaker met een stamgast te kletsen.
Zo bracht hij menig avond door als verstokte vrijgezel die hij was.
Na de tragische dood van zijn 'Grace'ke' kon hij geen andere vrouw meer liefhebben.
Het verdriet zat te diep.
Daarom bleef hij liever alleen.
Maar 's avonds alleen thuis zitten viel hem zwaar.
Dan kwamen de herinneringen terug boven.
Daarmee dat hij haast elke avond in zijn stamcafé doorbracht.
Sheila kwam binnen en bestelde meteen een dubbele whisky.
"Hie se, onze West-Vlaamse furie." Zei Lou lachend.
Sheila liep naar hem toe en gaf hem een knuffel.
Hij keek haar aan.
"Is er iets gebeurd?" Vroeg Lou.
"Niets speciaals." Zei Sheila. "Drukke dag, veel administratief gedoe."
"Niet liegen." Zei hij.
"Er is iets.
Ik zie dat aan uw ogen."
Sheila zuchtte.
"Ach ja... Ge moogt het weten." Zei ze.
"Het is gedaan tussen Pieter en mij."
Lou sloeg zijn arm om haar schouder.
"Diene whisky is op mijne rekening." Zei hij.
"Merci." Zei Sheila.
Dan wendde ze zich tot Willem de waard.
"Is de zolderkamer vrij?" Vroeg ze.
"Ja." Zei Willem.
"Niks zolderkamer." Zei Lou die meteen tussenbeide kwam.
Hij keek haar aan.
"Gij slaapt bij mij vannacht."
"Nee dat hoeft niet." Zei Sheila.
"Ik wil u niet... "
"Tut tut tut!" Reageerde Lou.
"Gij slaapt niet alleen vannacht.
Zelfs al had je onderdak, dan nog liet ik je niet gaan."
"Wuk es dat nu voe zever?" Zei Sheila.
"Ik heb er zelf een punt achter gezet.
Het gaat niet meer tussen ons, en doarmee gedoan!"
"Sheila." Zei Lou terwijl hij haar nog indringender aankeek.
"Ge zag hem geire.
Ge waart zot van hem.
Ja toch?
Dat kruipt in uw kleren, weet ge.
Een punt zetten achter een relatie, omdat die persoon u te hard teleurgesteld heeft.
Dat doet zeer.
Is het nu niet dat het zeer doet.
Dan komt de klop vannacht wel.
Als ge alleen in uw bed ligt."
Sheila keek hem aan.
"OK." Zei ze.
"Gij wint.
Ik blijf bij u slapen.
Maar... Op één voorwaarde."
"En die is?" Vroeg Lou.
"Simpel.
Het volgende rondje is van mij.
Ik wil niet dat ge de hele avond trakteert."
Lou stak zijn hand uit.
"Deal." Zei hij.

Enkele uren later zaten ze op Lou's appartement in de zetel.
"Wat denkt ge?" Vroeg hij.
"Samen een filmke zien?"
2001 A Space Oddesey.
Mijn favoriete film en wat mij betreft de beste film ooit gemaakt.
Eigenlijk vind ik alles van Stanley Kubric top."
Je bent niet alleen hoor. Ik vind dat ook." Zei Sheila.
Ze keken naar de film, lekker languit in de zetel.
Met een glas whisky en een schoteltje met chips, blokjes kaas en salami.
"Waar ga je nu wonen?" Vroeg Lou ineens.
"Kreeg vanmiddag mail van één van de immobiliënkantoren die ik aansprak.
Mag morgen huurcontract tekenen.
Daarna mij gaan installeren.
En daarna... Mijn resterende vakantiedagen opnemen.
En zijt maar zeker dat ik ervan ga profiteren."
"Plannen?" Vroeg Lou.
"Ja en nee.
Op mijn Harley springen en nog eens richting Spanje.
En onderweg eens goed nadenken over wat ik met mijn leven wil gaan aanvangen.
Want het besef in een foute relatie te zitten doet me echt wel beseffen dat ik iets te hard begon vast te hangen aan het 'huisje-boompje-beestje' ideaal."
Lou keek haar aan.
"Het zwerversbloed kruipt toch waar het niet gaan kan hé." Zei hij.
"Nee." Reageerde Sheila.
"Ik heb dat soms nodig.
Eens weg van alles.
Alleen met mezelf.
Soms heb ik zo het gevoel dat het leven aan mij voorbij gaat.
Dat de ene dag op de andere lijkt.
En dat wil ik niet.
Ik ben na al wat er het afgelopen jaar gebeurd is te hard gaan beseffen dat het leven zo snel voorbij kan zijn.
Eerst iemand zien sterven onder mijn neus. Doodgeschoten door een gevaarlijke psychopaat."
"Die Graziella." Merkte Lou op.
Sheila knikte.
"Dat beeld blijft op mijn netvlies gebrand.
Dan zelf op een haar na aan de dood ontsnapt.
En dan... "
Hij keek haar aan.
Ze dachten allebei aan dezelfde jonge vrouw die door de handlangers van Francis Pelckmans brutaal om het leven werd gebracht.
Sandra
Die we nog kennen uit nog twee andere verhalen.
En die heel goed bevriend was met Cathy Weylandts, met wie Sheila meer dan goed overeenkomt.
Cathy werkte ook in dezelfde cocktailbar om in de weekends een centje bij te verdienen.
En nam Sheila en Sandra meermaals mee op sleeptouw wanneer ze zin had om eens een weekendje te gaan shoppen in Oostende, Rijsel of Keulen.
Sheila voelde een traan opwellen.
"'k Woaren der echt niet ghoed van toen 'k het hoorde.
't Was de dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, na het herstellen van die schotwonde.
Een normaal mens zou dansen van vreugde wanneer den dokteur u dat komt vertellen.
Mor ek zaten te janken lik e klein kind."
Lou trok Sheila dicht tegen zich aan.
Ze liet hem doen.
Voelde het zelfs warm worden in haar hartje.
Lou was echt wel het type man waar ze voor viel.
Groot.
Lekker ruig met zijn kaalgeschoren hoofd, zijn dikke snor, zijn sik en zijn tatoeages.
De film was afgelopen.
Lou schakelde de DVD-speler uit, en de TV ging automatisch over naar het digitale netwerk.
Het NOS-Journaal was bezig.
Beelden van een persconferentie en een commentaarstem die iets zei over 'goudstaven ten waarde van miljoenen euro's'.
Lou wilde de TV uitschakelen.
"Minuutje! Loat dat eké stoan vint!" Zei Sheila op licht dwingende toon.
Ze hoorden het volgende: "De waardevolle goederen werden ontvreemd door de huisknecht Anatole Honorez die zijn werkgeefster daarna verklikte aan de nazi's.
Anatole Honorez overleed in 1960 in een Belgische gevangenis. De familie Bachmann looft een premie van maar liefst 1 miljoen Euro voor diegene die de ultieme tip kan geven over de exacte locatie van het gestolen goud, juwelen en diamanten."
"Tien miljoen euro." Zei Lou.
"Die Bachmanns zijn zo rijk als de zee diep is, maar toch hebben ze tien miljoen euro veil voor het terugvinden van een paar goudstaven, wat diamanten en een stel kitscherige juwelen.
Ze zouden beter eens wat investeren in Afrika of zo. Waar die diamanten vandaan komen die ze geplunderd hebben.
Godverdomme toch hé, daar wordt ik toch zo pissig van.
Zoveel ellende in de wereld, die zo éénvoudig kan opgelost worden. Maar mensen steken hun geld liever in al die luxe en al die dure troep."
"Je kan het een mens toch niet kwalijk nemen dat ie zijn bezittingen terug wil zeker?" Zei Sheila.
Tien miljoen euro, da's verdomd een smak meer geld dan hetgeen ik van mijn klanten krijg als detective."
Lou lachte.
"Beetje last van beroepsmisvorming Miss Marple?" Grapte hij.
Sheila lachte met hem mee en sloeg haar armen rond zijn hals.
Buiten was het aan het regenen.
Binnen was het gezellig en warm.